Όταν έγραφα το χτεσινό post ήμουν πολύ θυμωμένη και πολύ συγχισμένη... Δεν είμαι πια... Η επίσκεψη μου στον Χοϊμέ μου έδωσε την ευκαιρία, όπως πάντα, να βάλω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε τάξη και να συνειδητοποιήσω τι ζητάω και πως μπορώ να το έχω... Και σήμερα είμαι καλά... Και ήθελα πριν μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν, να σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλια και τα mail σας και να σας πω μέσα από την καρδιά μου πως ασχέτως ψυχοθεραπείας ή όποιας άλλης υποστήριξης, είναι μεγάλη ιστορία το να νοιώθεις πως άνθρωποι "άγνωστοι" συμπάσχουν και ανησυχούν και μπαίνουν στην διαδικασία να σου γράψουν δυό λόγια για να σου δώσουν κουράγιο... Αυτό είναι το δώρο που μου έχει δώσει το blogging και ο λόγος που έχω αποφασίσει εδώ μέσα, έστω και επωνύμως, να είμαι απολύτως ειλικρινής και διάφανη... Ίσως επειδή συνήθως προσέχουμε την "δημόσια" εικόνα μας και την εξωραϊζουμε και αποφεύγουμε να δείχνουμε στους γύρω μας τις ρωγμές και τις αδυναμίες μας, εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρον να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και με τις ανασφάλιες μου, έστω και on line, και να πω την αλήθεια... Αυτή είμαι, με τα καλά και τα κακά μου, με τις φωτεινές και τις σκοτεινές μου πλευρές , με τις εύκολες και τις δύσκολες μέρες μου, με τα σοβαρά μου και με τις μαλακίες μου... Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω... Και αλήθεια σας λέω, το συναίσθημα αυτό, του να είσαι διάφανος, είναι ανακουφιστικό...
Μπορεί βέβαια οι αντιδράσεις να μην είναι πάντα οι αναμενόμενες γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν αντί απλά να "ακούσουν" αλλά δεν πειράζει... Η πλειοψηφεία των ανθρώπων που διαβάζουν αυτό το blog, όποτε το χρειάστηκα, έσκυψαν πάνω από τους προβληματισμούς μου με αγάπη και με ειλικρινές ενδιαφέρον... Και μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις και ψυχή, και αυτό είναι έτσι κι αλλιώς πολύ, πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσα να ελπίσω όταν ξεκινούσα αυτό το blog ...
Μέσα από αυτό το απρόσωπο και μοναχικό μέσον που είναι ο υπολογιστής,νοιώθω καθημερινά να ανθίζουν σχέσεις που αγγίζουν τα όρια της φιλίας... Και αυτό είναι τεράστια ιστορία... Μαγική...
Διαβάζοντας λοιπόν εχτες τα σχόλια και τα mails σας ένοιωσα την ανάγκη να διευκρινήσω κάποια πράγματα και ο λόγος για τον οποίο "εκθέτω" με αυτόν τον τρόπο την ζωή μου είναι ένα από αυτά... Το άλλο είναι ο Μάνος... Ο οποίος μαθαίνει πάντα πρώτος, χρόνια τώρα, τα πάντα... Τα προβλήματα μου, τις ανησυχίες μου, τις αγωνίες μου, τις σκέψεις μου... Ενννοείται ότι τα μοιραζόμαστε όλα αυτά και αλλοίμονο αν περίμενα να μάθει πως νοιώθω ο άντρας της ζωής μου μέσα από ένα blog... Θα ήταν άδικο και για τους δυό μας και απόλυτα λάθος... Πριν γράψω τα όσα έγραψα τα συζήτησα με τον Μάνο... Και παρόλο που διαβάζει το blog μου καθημερινά - αν και αποφεύγει να σχολιάζει, και παρόλο που εγώ πολύ θα το ήθελα- δεν θα διανοούμουν ποτέ να του ανακοινώσω κάτι μέσα από εδώ... Πιστεύω πως θα μείωνα την σημασία της σχέσης μας και της αγάπης μας, και του σεβασμού που νοιώθουμε ο ένας για τον άλλο...
Τέλος να σας πω, έτσι για να το ξέρετε και αυτό πως σαν χαρακτήρας είμαι πολύ παρορμητική και πολύ κυκλοθυμική.... Και πως μου πήρε πολλά χρόνια αυτογνωσίας για να μπορέσω να μάθω να παλεύω αυτές τις συνεχείς μου μεταπτώσεις και να τις κοντρολάρω.. Και κυρίως να κατανοώ το γιατί μου συμβαίνουν... Παρόλα αυτά, όπως είδατε, δεν το καταφέρνω πάντα με επιτυχία... Αυτή την φορά η αιτία ήταν πως επειδή έχω μεγάλη ανάγκη από την απόλυτη προσοχή των δικών μου ανθρώπων για να νοιώθω καλά ( του Μάνου, του Άρι και της Μαρίας δηλαδή) και επειδή οι συνθήκες γύρω μου έχουν αλλάξει τον τελευταίο καιρό μια που ο Άρις μεγαλώνει, η Μαρία έχει τον Παναγιώτη και ο Μάνος την καινούρια θέση του με πολύ περισσότερες απαιτήσεις, άρα δεν έχουν τον χρόνο για μένα που είχαν μέχρι σήμερα, κάπου ένοιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.. Και ξέσπασα...
Και μετά ήρθε το ραντεβού με με τον Γιάννη (Χοϊμέ) και με ξανάβαλε back on track... Και τώρα είμαι καλά, αισιόδοξη και γεμάτη δύναμη, έτοιμη να αρχίσω ένα καινούριο κύκλο αυτογνωσίας και να βάλω την ζωή μου σε καινούριες βάσεις...
Φιλιά πολλά λοιπόν σε όλους και καλό σαββατοκύριακο, και για μια ακόμη φορά, μέσα από την καρδιά μου, σας ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ...
Μπορεί βέβαια οι αντιδράσεις να μην είναι πάντα οι αναμενόμενες γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν αντί απλά να "ακούσουν" αλλά δεν πειράζει... Η πλειοψηφεία των ανθρώπων που διαβάζουν αυτό το blog, όποτε το χρειάστηκα, έσκυψαν πάνω από τους προβληματισμούς μου με αγάπη και με ειλικρινές ενδιαφέρον... Και μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις και ψυχή, και αυτό είναι έτσι κι αλλιώς πολύ, πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσα να ελπίσω όταν ξεκινούσα αυτό το blog ...
Μέσα από αυτό το απρόσωπο και μοναχικό μέσον που είναι ο υπολογιστής,νοιώθω καθημερινά να ανθίζουν σχέσεις που αγγίζουν τα όρια της φιλίας... Και αυτό είναι τεράστια ιστορία... Μαγική...
Διαβάζοντας λοιπόν εχτες τα σχόλια και τα mails σας ένοιωσα την ανάγκη να διευκρινήσω κάποια πράγματα και ο λόγος για τον οποίο "εκθέτω" με αυτόν τον τρόπο την ζωή μου είναι ένα από αυτά... Το άλλο είναι ο Μάνος... Ο οποίος μαθαίνει πάντα πρώτος, χρόνια τώρα, τα πάντα... Τα προβλήματα μου, τις ανησυχίες μου, τις αγωνίες μου, τις σκέψεις μου... Ενννοείται ότι τα μοιραζόμαστε όλα αυτά και αλλοίμονο αν περίμενα να μάθει πως νοιώθω ο άντρας της ζωής μου μέσα από ένα blog... Θα ήταν άδικο και για τους δυό μας και απόλυτα λάθος... Πριν γράψω τα όσα έγραψα τα συζήτησα με τον Μάνο... Και παρόλο που διαβάζει το blog μου καθημερινά - αν και αποφεύγει να σχολιάζει, και παρόλο που εγώ πολύ θα το ήθελα- δεν θα διανοούμουν ποτέ να του ανακοινώσω κάτι μέσα από εδώ... Πιστεύω πως θα μείωνα την σημασία της σχέσης μας και της αγάπης μας, και του σεβασμού που νοιώθουμε ο ένας για τον άλλο...
Τέλος να σας πω, έτσι για να το ξέρετε και αυτό πως σαν χαρακτήρας είμαι πολύ παρορμητική και πολύ κυκλοθυμική.... Και πως μου πήρε πολλά χρόνια αυτογνωσίας για να μπορέσω να μάθω να παλεύω αυτές τις συνεχείς μου μεταπτώσεις και να τις κοντρολάρω.. Και κυρίως να κατανοώ το γιατί μου συμβαίνουν... Παρόλα αυτά, όπως είδατε, δεν το καταφέρνω πάντα με επιτυχία... Αυτή την φορά η αιτία ήταν πως επειδή έχω μεγάλη ανάγκη από την απόλυτη προσοχή των δικών μου ανθρώπων για να νοιώθω καλά ( του Μάνου, του Άρι και της Μαρίας δηλαδή) και επειδή οι συνθήκες γύρω μου έχουν αλλάξει τον τελευταίο καιρό μια που ο Άρις μεγαλώνει, η Μαρία έχει τον Παναγιώτη και ο Μάνος την καινούρια θέση του με πολύ περισσότερες απαιτήσεις, άρα δεν έχουν τον χρόνο για μένα που είχαν μέχρι σήμερα, κάπου ένοιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.. Και ξέσπασα...
Και μετά ήρθε το ραντεβού με με τον Γιάννη (Χοϊμέ) και με ξανάβαλε back on track... Και τώρα είμαι καλά, αισιόδοξη και γεμάτη δύναμη, έτοιμη να αρχίσω ένα καινούριο κύκλο αυτογνωσίας και να βάλω την ζωή μου σε καινούριες βάσεις...
Φιλιά πολλά λοιπόν σε όλους και καλό σαββατοκύριακο, και για μια ακόμη φορά, μέσα από την καρδιά μου, σας ευχαριστώ πολύ που είστε εδώ...
