Έχω μεγάλη χαρά σήμερα... Από το απόγευμα και κάθε Τρίτη στις 7.30 ξεκινάω group με τον Γιάννη και την Ειρήνη. Ξανά... Για πρώτη φορά πήγα πριν από οκτώ περίπου χρόνια. Μπορεί και λίγο παραπάνω. Πήγαινε η Μαρία, η κολλητή μου, και με ξεσήκωσε... Ήμουν διστακτική τότε γιατί είχα ξανακάνει group αρκετές φορές και καμιά δεν με είχε ενθουσιάσει... Είχα βοηθηθεί, σαφώς, αλλά συνήθως με τον δύσκολο τρόπο.... Με θυμάμαι να φεύγω κουρέλι μετά από διάφορα sessions, κλαμένη και φοβισμένη από όσα ανακάλυπτα για τον εαυτό μου που καμιά σχέση δεν είχαν με την εικόνα που είχα εγώ για μένα, τότε...
Πήγα διστακτική λοιπόν, αλλά ευτυχώς, πήγα... Και ανακάλυψα τον Άντλερ και την αυτογνωσία... Βλέπετε ο Γιάννης και η Ειρήνη κάνουν το μάθημα με χιούμορ, με αγάπη και υπομονή, χωρίς να σε πιέζουν, χωρίς να σε αγχώνουν και χωρίς να σε σπρώχνουν να μπεις σε χωράφια που δεν είσαι ακόμα έτοιμος να περπατήσεις... Τέσσερα χρόνια που κράτησε το προηγούμενο group γελάσαμε πολύ, αλλά πάρα πολύ όμως, μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα "προβλήματα" μας σαν ένα παιχνίδι που παίζουμε εμείς με τους γύρω μας, μάθαμε να ακούμε που είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην ζωή, μάθαμε να πηγαίνουμε παρακάτω, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας με τις ατέλειες του και κυρίως, μάθαμε να μην κρίνουμε.... Όχι για να μην κριθούμε όπως λέει η εκκλησία, αλλά γιατί καταλάβαμε πως όλοι στην ζωή παλεύουμε για τα ίδια πράγματα. Για να νοιώθουμε πως ανήκουμε και πως μας αγαπάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε, για το δίκιο μας που δεν θα μας το δώσει τελικά κανείς άλλος πέρα από μας, και για να επιβεβαιώσουμε την ιδιωτική μας λογική. Η ιδωτική λογική, λέει ο Άντλερ, είναι η άποψη που διαμορφώνουμε για την ζωή μέχρι τα τέσσερα μας χρόνια και βάση της οποίας πορευόμαστε για πάντα... Μαγικό δεν είναι?
Αν αποφάσισες ας πούμε στα τρία σου πως για να τραβάς την προσοχή της μαμάς σου πρέπει να αρωσταίνεις, αυτό θα κάνεις πάντα, άθελα σου, για να τραβάς την προσοχή των γύρω σου μια ζωή... Άλλοι αποφασίζουν να είναι αρχηγοί... Άλλοι να είναι θύματα.. Εγώ, στάθηκα πραγματικά τυχερή. Η ιδιωτική μου λογική λέει πως το αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Καλό ε? Βέβαια δεν λέει μόνο αυτό.. Λέει και πως για ότι συμβαίνει γύρω μου πρέπει την άδεια να την δίνω εγώ... Και πως οι άλλοι πρέπει να μου δίνουν "δώρα" για να μου αποδεικνύουν την αγάπη τους... Για πάρα πολλά χρόνια έβαζα τους ανθρώπους που με ενδιέφεραν σε τρελές δοκιμασίες για πείθομαι για την αγάπη τους... Ένοιωθα πως όσο πιο πολλά ανέχονταν από μένα, τόσο πιο πολύ με αγαπούσαν. Είναι περιττόν να σας πω πόσο πολύ ταλαιπωρήθηκα.. Και πόσο κόσμο ταλαιπώρησα φυσικά.. Και επειδή είπαμε, έχω και αυτό το authority problem και πρέπει εγώ να παίρνω τις αποφάσεις, συνήθως φρόντιζα να φεύγω πρώτη ,μην τυχόν και με προλάβουν και φύγουν αυτοί... Και μετά ήρθε ο Μάνος, και με έπεισε να δοκιμάσω να μείνω για πολύ... Δεν ήταν εύκολο, και καμιά φορά ακόμα δεν είναι... Όμως ήταν και παραμένει ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να με πείσει για την αγάπη του, να με αντέξει, και να με ηρεμίσει... Και να κάνει αυτή την ηρεμία, παρόλες τις αναταράξεις που περνάει που και που, να κρατάει ακόμα... Γερά...
Πρέπει βέβαιανα σας ομολογήσω πως πολύ σημαντικά για όλη αυτή την - τεράστια- αλλαγή μου, στάθηκαν τα μαθήματα του Γιάννη και της Ειρήνης... Όχι μόνο γιατί κατάλαβα τι ήταν αυτό που με βασάνιζε τόσα χρόνια, αλλά γιατί μπόρεσα, σε ένα μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, να το ελέγξω... Πριν από τρία χρόνια, ο πρώτος κύκλος των μαθημάτων τελείωσε.. Και παρόλο που θα μπορούσα να συνεχίσω, αποφάσισα να μην το κάνω... Ένοιωσα πως ήθελα λίγο χρόνο μακριά από όλα αυτά, έτσι ώστε να μπορέσω να τα αφομοιώσω με την ησυχία μου, να τα κάνω πράξη στην καθημερινότητα μου, να τα κάνω "δικά" μου απολύτως... Και έτσι και έγινε μέχρι που ένοιωσα πως χρειαζόμουν να πάω παρακάτω... Πως είχα ανάγκη να μάθω πως θα βάλω την ζωή μου στο επόμενο στάδιο, πως θα μπορέσω να κάνω ένα βηματάκι ακόμα προς την κατεύθυνση που θέλω... Και έτσι σήμερα, με ολοκαίνουριο τετράδιο, όπως τότε που πήγαινα σχολείο και διάλεγα με ενθουσιασμό κάθε χρόνο τα τετράδια μου , είμαι έτοιμη να ξεκινήσω ένα ακόμα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο της ψυχής....
Λέω συχνά, και το εννοώ απολύτως, πως αν υπάρχει ένα πράγμα που θα ζητήσω από τον Άρι να κάνει κάποια στιγμή, που θα επιμείνω μάλλον να κάνει, είναι αυτά τα μαθήματα με τον Γιάννη και την Ειρήνη... Είμαι σίγουρη πια πως αν τα είχα κάνει εγώ στα είκοσι μου, θα είχα γλυτώσει τόσα προβλήματα, και τόσες στεναχώριες και τόση ταλαιπωρία που θα ήταν σαν να είχα κερδίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής που νοιώθω καμιά φορά ότι σπατάλησα με λάθος τρόπο για λάθος λόγους... Και ελπίζω το παιδί μου να γλυτώσει από τέτοιες περιπέτειες... Άλλωστε τα μαθήματα για γονείς που παρακολουθήσαμε με τον Μάνο όταν ήταν μικρός, γιατί ξέχασα να σας πω ότι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον Γιάννη και την Ειρήνη, σεμινάρια για γονείς, μας βοήθησαν να μεγαλώσουμε τον Άρι νομίζω σωστά, και να μην μας έχει δημιουργήσει κανένα σοβαρό πρόβλημα μέχρι σήμερα, παρόλο που περνάει την δυσκολότερη φάση της ζωής του, δηλαδή την εφηβεία...
Δεν θέλω να σας πω με όλα αυτά πως ο Γιάνης και η Ειρήνη είναι τίποτα γκουρού που έχουν αγγίξει την τελειότητα, ούτε πως ανκάλυψαν την Αμερική σε σχέση με την ψυχολογία... Στην ουσία σου λένε πράγματα που ήδη ξέρεις, αλλά δεν ξέρεις πως να τα εκφράσεις και πως να τα διαχειριστείς... Και κυρίως έχουν έναν τρόπο να στα λένε που αποφορτίζει ακόμα και τις πιο σοβαρές, τις πιο επίπονες καταστάσεις και που σε οδηγεί με ακρίβεια στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσεις τα πάντα σωστά και χωρίς το βάρος των ενοχών ή των τύψεων με τις οποίες φορτώνουμε συνήθως τον εαυτό μας και τοςυ γύρω μας...
Καλημέρα σε όλους, και ένα μεγάλο χαμόγελο...
Πήγα διστακτική λοιπόν, αλλά ευτυχώς, πήγα... Και ανακάλυψα τον Άντλερ και την αυτογνωσία... Βλέπετε ο Γιάννης και η Ειρήνη κάνουν το μάθημα με χιούμορ, με αγάπη και υπομονή, χωρίς να σε πιέζουν, χωρίς να σε αγχώνουν και χωρίς να σε σπρώχνουν να μπεις σε χωράφια που δεν είσαι ακόμα έτοιμος να περπατήσεις... Τέσσερα χρόνια που κράτησε το προηγούμενο group γελάσαμε πολύ, αλλά πάρα πολύ όμως, μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα "προβλήματα" μας σαν ένα παιχνίδι που παίζουμε εμείς με τους γύρω μας, μάθαμε να ακούμε που είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην ζωή, μάθαμε να πηγαίνουμε παρακάτω, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας με τις ατέλειες του και κυρίως, μάθαμε να μην κρίνουμε.... Όχι για να μην κριθούμε όπως λέει η εκκλησία, αλλά γιατί καταλάβαμε πως όλοι στην ζωή παλεύουμε για τα ίδια πράγματα. Για να νοιώθουμε πως ανήκουμε και πως μας αγαπάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε, για το δίκιο μας που δεν θα μας το δώσει τελικά κανείς άλλος πέρα από μας, και για να επιβεβαιώσουμε την ιδιωτική μας λογική. Η ιδωτική λογική, λέει ο Άντλερ, είναι η άποψη που διαμορφώνουμε για την ζωή μέχρι τα τέσσερα μας χρόνια και βάση της οποίας πορευόμαστε για πάντα... Μαγικό δεν είναι?
Αν αποφάσισες ας πούμε στα τρία σου πως για να τραβάς την προσοχή της μαμάς σου πρέπει να αρωσταίνεις, αυτό θα κάνεις πάντα, άθελα σου, για να τραβάς την προσοχή των γύρω σου μια ζωή... Άλλοι αποφασίζουν να είναι αρχηγοί... Άλλοι να είναι θύματα.. Εγώ, στάθηκα πραγματικά τυχερή. Η ιδιωτική μου λογική λέει πως το αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Καλό ε? Βέβαια δεν λέει μόνο αυτό.. Λέει και πως για ότι συμβαίνει γύρω μου πρέπει την άδεια να την δίνω εγώ... Και πως οι άλλοι πρέπει να μου δίνουν "δώρα" για να μου αποδεικνύουν την αγάπη τους... Για πάρα πολλά χρόνια έβαζα τους ανθρώπους που με ενδιέφεραν σε τρελές δοκιμασίες για πείθομαι για την αγάπη τους... Ένοιωθα πως όσο πιο πολλά ανέχονταν από μένα, τόσο πιο πολύ με αγαπούσαν. Είναι περιττόν να σας πω πόσο πολύ ταλαιπωρήθηκα.. Και πόσο κόσμο ταλαιπώρησα φυσικά.. Και επειδή είπαμε, έχω και αυτό το authority problem και πρέπει εγώ να παίρνω τις αποφάσεις, συνήθως φρόντιζα να φεύγω πρώτη ,μην τυχόν και με προλάβουν και φύγουν αυτοί... Και μετά ήρθε ο Μάνος, και με έπεισε να δοκιμάσω να μείνω για πολύ... Δεν ήταν εύκολο, και καμιά φορά ακόμα δεν είναι... Όμως ήταν και παραμένει ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να με πείσει για την αγάπη του, να με αντέξει, και να με ηρεμίσει... Και να κάνει αυτή την ηρεμία, παρόλες τις αναταράξεις που περνάει που και που, να κρατάει ακόμα... Γερά...
Πρέπει βέβαιανα σας ομολογήσω πως πολύ σημαντικά για όλη αυτή την - τεράστια- αλλαγή μου, στάθηκαν τα μαθήματα του Γιάννη και της Ειρήνης... Όχι μόνο γιατί κατάλαβα τι ήταν αυτό που με βασάνιζε τόσα χρόνια, αλλά γιατί μπόρεσα, σε ένα μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, να το ελέγξω... Πριν από τρία χρόνια, ο πρώτος κύκλος των μαθημάτων τελείωσε.. Και παρόλο που θα μπορούσα να συνεχίσω, αποφάσισα να μην το κάνω... Ένοιωσα πως ήθελα λίγο χρόνο μακριά από όλα αυτά, έτσι ώστε να μπορέσω να τα αφομοιώσω με την ησυχία μου, να τα κάνω πράξη στην καθημερινότητα μου, να τα κάνω "δικά" μου απολύτως... Και έτσι και έγινε μέχρι που ένοιωσα πως χρειαζόμουν να πάω παρακάτω... Πως είχα ανάγκη να μάθω πως θα βάλω την ζωή μου στο επόμενο στάδιο, πως θα μπορέσω να κάνω ένα βηματάκι ακόμα προς την κατεύθυνση που θέλω... Και έτσι σήμερα, με ολοκαίνουριο τετράδιο, όπως τότε που πήγαινα σχολείο και διάλεγα με ενθουσιασμό κάθε χρόνο τα τετράδια μου , είμαι έτοιμη να ξεκινήσω ένα ακόμα ταξίδι στον θαυμαστό κόσμο της ψυχής....
Λέω συχνά, και το εννοώ απολύτως, πως αν υπάρχει ένα πράγμα που θα ζητήσω από τον Άρι να κάνει κάποια στιγμή, που θα επιμείνω μάλλον να κάνει, είναι αυτά τα μαθήματα με τον Γιάννη και την Ειρήνη... Είμαι σίγουρη πια πως αν τα είχα κάνει εγώ στα είκοσι μου, θα είχα γλυτώσει τόσα προβλήματα, και τόσες στεναχώριες και τόση ταλαιπωρία που θα ήταν σαν να είχα κερδίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής που νοιώθω καμιά φορά ότι σπατάλησα με λάθος τρόπο για λάθος λόγους... Και ελπίζω το παιδί μου να γλυτώσει από τέτοιες περιπέτειες... Άλλωστε τα μαθήματα για γονείς που παρακολουθήσαμε με τον Μάνο όταν ήταν μικρός, γιατί ξέχασα να σας πω ότι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον Γιάννη και την Ειρήνη, σεμινάρια για γονείς, μας βοήθησαν να μεγαλώσουμε τον Άρι νομίζω σωστά, και να μην μας έχει δημιουργήσει κανένα σοβαρό πρόβλημα μέχρι σήμερα, παρόλο που περνάει την δυσκολότερη φάση της ζωής του, δηλαδή την εφηβεία...
Δεν θέλω να σας πω με όλα αυτά πως ο Γιάνης και η Ειρήνη είναι τίποτα γκουρού που έχουν αγγίξει την τελειότητα, ούτε πως ανκάλυψαν την Αμερική σε σχέση με την ψυχολογία... Στην ουσία σου λένε πράγματα που ήδη ξέρεις, αλλά δεν ξέρεις πως να τα εκφράσεις και πως να τα διαχειριστείς... Και κυρίως έχουν έναν τρόπο να στα λένε που αποφορτίζει ακόμα και τις πιο σοβαρές, τις πιο επίπονες καταστάσεις και που σε οδηγεί με ακρίβεια στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσεις τα πάντα σωστά και χωρίς το βάρος των ενοχών ή των τύψεων με τις οποίες φορτώνουμε συνήθως τον εαυτό μας και τοςυ γύρω μας...
Καλημέρα σε όλους, και ένα μεγάλο χαμόγελο...
