Σήμερα λέω, μια που έρχεται σαββατοκύριακο και θα έχω περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ, αν έχετε και εσείς κέφι, να παίξουμε ένα από τα παιχνίδια του Γιάννη και της Ειρήνης.... Σας έχω πει για την Ιδιωτική μας Λογική και πως ο Άντλερ θεωρεί ότι καθορίζει την ζωή μας στην συνέχεια και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα όσα μας συμβαίνουν.... Υπάρχει ένας τρόπος λοιπόν να ανακαλύψετε την δική σας ιδιωτική λογική και είναι και πολύ απλός και πολύ διασκεδαστικός... Αρκεί να συγκεντρωθείτε και να θυμηθείτε την πρώτη σας ανάμνηση... Όχι όμως κάτι που έχετε ακούσει να σας διηγούνται οι γονείς ή οι συγγενείς σας... Την δική σας πρώτη ανάμηνηση.... Και μαζί να περιγράψετε το συναίσθημα που σας προκαλεί ή πως θυμάστε να νοιώθατε όταν την ζούσατε...
Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας διηγηθώ δύο πρώτες αναμνήσεις... Την δική μου και τις Μαρίας... Εγώ θυμάμαι τους γονείς μου ντυμένους μασκαράδες - η μαμά μου ήταν Σπανιόλα με μαύρο- κόκκινο φόρεμα- να έρχονται στο δωμάτιο μου και να μου λένε πως θα φύγουν για να πάνε σε ένα πάρτυ αλλά το πρωί που θα ξυπνήσω θα μου έχουν φέρει σερπαντίνες και κομφετί... Ένοιωθα πολύ χαρούμενη και αδημονούσα να έρθει η επόμενη μέρα... Ήμουν περίπου τριών χρονών...
Η Μαρία θυμάται να ξυπνάει το βράδυ τρομαγμένη στην κούνια της και να βάζει τα κλάμματα επειδή είχε δει ένα κακό όνειρο και πονούσε η κοιλιά της... Η μαμά της ξύπνησε, σηκώθηκε, την πήρε από την κούνια της και την έβαλε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, ανάμεσα από εκείνη και τον μπαμπά της... Η Μαρία ένοιωθε τύψεις που τους ξύπνησε και που τους ενοχλούσε αλλά παρόλα αυτά μετά από λίγο ξανακοιμήθηκε μια χαρά... Ήταν γύρω στα δύο...
Πάμε τώρα να σας εξηγήσω πόσο κοντά στην πραγματικότητα της κάθε μια μας είναι, ή μάλλον ήταν, αυτές οι δύο αναμνήσεις... Εγώ γενικά είμαι πολύ αισιόδοξη σαν άνθρωπος και πάντα περιμένω τα καλύτερα να είναι αυτά που θα έρθουν... Όμως, θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο των καταστάσεων, να δίνω εγώ την άδεια στους άλλους να κάνουν πράγματα όπως τότε που οι γονείς μου ήρθαν και με ενημέρωσαν πως θα φύγουν, και ταυτόχρονα, περιμένω από τους γύρω μου δώρα.. Κομφετί και σερπαντίνες... Περιμένω να μου αποδεικνύουν πόσο με αγαπάνε και όταν θεωρώ πως δεν το κάνουν, δημιουργώ εγώ τις προϋποθέσεις για αυτό βάζοντας τους ολοένα και περισσότερα και δυσκολότερα tasks....
Η Μαρία από την άλλη θεωρεί πως για να της δώσουν σημασία πρέπει να έχει πρόβλημα.. Να είναι άρρωστη ή φοβισμένη... Με αποτέλεσμα να περνάει διαρκείς κρίσεις πανικού και να νοιώθει πως δεν μπορεί να στηριχτεί στον εαυτό της αλλά αντίθετα πρέπει παντα να υπάρχει κάποιος να την στηρίζει σαν να είναι μικρό παιδί... Αναζητά την ασφάλεια κοντά στους ανθρώπους που αγαπάει, και όταν τελικά κερδίζει την προσοχή τους ταυτόχρονα νοιώθει τύψεις που τους ταλαιπωρεί και τους ξεσηκώνει....
Μαγικό? Φυσικά έπρεπε κανονικά να χρησιμοποιήσω παρατατικό γιατί αυτά συνέβαιναν πριν καταλάβουμε την ιδιωτική μας λογική και τον τρόπο με τον οποίο την χρησιμοποιούσαμε για να αντιληφθούμε τα πάντα γύρω μας... Τώρα που ξέρουμε πως όλο αυτό είναι "δικό" μας και όχι η αντικειμενική αλήθεια, η Μαρία έχει να "αρρωστήσει" χρόνια και εγώ ταλαιπωρώ πολύ λιγότερο και τον εαυτό μου και τους γύρω μου.. Φυσικά έρχονται στιγμές που ξεφεύγουμε.. Όμως ξέρουμε πως όλο αυτό είναι παιχνιδάκι τους μυαλού μας και έχει άλλο βάρος... Άλλη δυναμική... Και περνάει γρήγορα και ανώδυνα...
Αν λοιπόν όλο αυτό σας φάνηκε ενδιαφέρον, θυμηθείτε την πρώτη σας ανάμνηση και γράψτε την.. Ή εδώ σαν σχόλιο ή στο mail μου αν θέλετε να την κρατήσετε πιο ιδιωτική... Και εγώ θα σας πω τι σημαίνει και πως επιρρεάζει την ζωή σας μέχρι σήμερα... Με πολλή προσοχή φυσικά και με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν είμαι παρά .. μαθητευόμενος μάγος... Όμως από τα τόσα χρόνια που κάνω group έχω δει πως πέφτει τόσο μέσα η εξήγηση αυτή που θα σας εντυπωσιάσει αληθινά... Και πως ακόμα και αν δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από αυτό, το ότι θα έχετε έστω ακούσει από έναν άλλον άνθρωπο το pattern της συμπεριφοράς σας θα σας βοηθήσει να το εντοπίζετε μόνοι σας κάθε φορά που το κάνετε... Και αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα προς την αυτογνωσία...
Φιλιά πολλά λοιπόν και περιμένω νέα σας....
Υ.Γ. Και για να μην ξεφεύγουμε από το pattern του blog, σήμερα θα πιω καφέ με τον Φώτη στο Ivy κατά τις 11, μετά ή πριν, θα πάω super market γιατί το ψυγείο μας θυμίζει την έρημο Σαχάρα και αύριο λέω να μαγειρέψω και κάτι, και το βράδυ έχουμε βγάλει εισητήρια να πάμε σινεμά στο Mall με τον Μάνο να δούμε "Θάναντος σε μια κηδεία" που λένε πως είναι πολύ καλό και μετά να πάμε στο καινούριο Oro Torro που άνοιξε κάπου στην Πεντέλης και πρέπει να το γράψει.... Pas mal που λένε και στα γαλλικά.... A demain....
Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία είναι φυσικά ο κύριος Άντλερ... Μεγάλη η χάρη του....
Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας διηγηθώ δύο πρώτες αναμνήσεις... Την δική μου και τις Μαρίας... Εγώ θυμάμαι τους γονείς μου ντυμένους μασκαράδες - η μαμά μου ήταν Σπανιόλα με μαύρο- κόκκινο φόρεμα- να έρχονται στο δωμάτιο μου και να μου λένε πως θα φύγουν για να πάνε σε ένα πάρτυ αλλά το πρωί που θα ξυπνήσω θα μου έχουν φέρει σερπαντίνες και κομφετί... Ένοιωθα πολύ χαρούμενη και αδημονούσα να έρθει η επόμενη μέρα... Ήμουν περίπου τριών χρονών...
Η Μαρία θυμάται να ξυπνάει το βράδυ τρομαγμένη στην κούνια της και να βάζει τα κλάμματα επειδή είχε δει ένα κακό όνειρο και πονούσε η κοιλιά της... Η μαμά της ξύπνησε, σηκώθηκε, την πήρε από την κούνια της και την έβαλε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, ανάμεσα από εκείνη και τον μπαμπά της... Η Μαρία ένοιωθε τύψεις που τους ξύπνησε και που τους ενοχλούσε αλλά παρόλα αυτά μετά από λίγο ξανακοιμήθηκε μια χαρά... Ήταν γύρω στα δύο...
Πάμε τώρα να σας εξηγήσω πόσο κοντά στην πραγματικότητα της κάθε μια μας είναι, ή μάλλον ήταν, αυτές οι δύο αναμνήσεις... Εγώ γενικά είμαι πολύ αισιόδοξη σαν άνθρωπος και πάντα περιμένω τα καλύτερα να είναι αυτά που θα έρθουν... Όμως, θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο των καταστάσεων, να δίνω εγώ την άδεια στους άλλους να κάνουν πράγματα όπως τότε που οι γονείς μου ήρθαν και με ενημέρωσαν πως θα φύγουν, και ταυτόχρονα, περιμένω από τους γύρω μου δώρα.. Κομφετί και σερπαντίνες... Περιμένω να μου αποδεικνύουν πόσο με αγαπάνε και όταν θεωρώ πως δεν το κάνουν, δημιουργώ εγώ τις προϋποθέσεις για αυτό βάζοντας τους ολοένα και περισσότερα και δυσκολότερα tasks....
Η Μαρία από την άλλη θεωρεί πως για να της δώσουν σημασία πρέπει να έχει πρόβλημα.. Να είναι άρρωστη ή φοβισμένη... Με αποτέλεσμα να περνάει διαρκείς κρίσεις πανικού και να νοιώθει πως δεν μπορεί να στηριχτεί στον εαυτό της αλλά αντίθετα πρέπει παντα να υπάρχει κάποιος να την στηρίζει σαν να είναι μικρό παιδί... Αναζητά την ασφάλεια κοντά στους ανθρώπους που αγαπάει, και όταν τελικά κερδίζει την προσοχή τους ταυτόχρονα νοιώθει τύψεις που τους ταλαιπωρεί και τους ξεσηκώνει....
Μαγικό? Φυσικά έπρεπε κανονικά να χρησιμοποιήσω παρατατικό γιατί αυτά συνέβαιναν πριν καταλάβουμε την ιδιωτική μας λογική και τον τρόπο με τον οποίο την χρησιμοποιούσαμε για να αντιληφθούμε τα πάντα γύρω μας... Τώρα που ξέρουμε πως όλο αυτό είναι "δικό" μας και όχι η αντικειμενική αλήθεια, η Μαρία έχει να "αρρωστήσει" χρόνια και εγώ ταλαιπωρώ πολύ λιγότερο και τον εαυτό μου και τους γύρω μου.. Φυσικά έρχονται στιγμές που ξεφεύγουμε.. Όμως ξέρουμε πως όλο αυτό είναι παιχνιδάκι τους μυαλού μας και έχει άλλο βάρος... Άλλη δυναμική... Και περνάει γρήγορα και ανώδυνα...
Αν λοιπόν όλο αυτό σας φάνηκε ενδιαφέρον, θυμηθείτε την πρώτη σας ανάμνηση και γράψτε την.. Ή εδώ σαν σχόλιο ή στο mail μου αν θέλετε να την κρατήσετε πιο ιδιωτική... Και εγώ θα σας πω τι σημαίνει και πως επιρρεάζει την ζωή σας μέχρι σήμερα... Με πολλή προσοχή φυσικά και με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν είμαι παρά .. μαθητευόμενος μάγος... Όμως από τα τόσα χρόνια που κάνω group έχω δει πως πέφτει τόσο μέσα η εξήγηση αυτή που θα σας εντυπωσιάσει αληθινά... Και πως ακόμα και αν δεν κάνετε τίποτα περισσότερο από αυτό, το ότι θα έχετε έστω ακούσει από έναν άλλον άνθρωπο το pattern της συμπεριφοράς σας θα σας βοηθήσει να το εντοπίζετε μόνοι σας κάθε φορά που το κάνετε... Και αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα προς την αυτογνωσία...
Φιλιά πολλά λοιπόν και περιμένω νέα σας....
Υ.Γ. Και για να μην ξεφεύγουμε από το pattern του blog, σήμερα θα πιω καφέ με τον Φώτη στο Ivy κατά τις 11, μετά ή πριν, θα πάω super market γιατί το ψυγείο μας θυμίζει την έρημο Σαχάρα και αύριο λέω να μαγειρέψω και κάτι, και το βράδυ έχουμε βγάλει εισητήρια να πάμε σινεμά στο Mall με τον Μάνο να δούμε "Θάναντος σε μια κηδεία" που λένε πως είναι πολύ καλό και μετά να πάμε στο καινούριο Oro Torro που άνοιξε κάπου στην Πεντέλης και πρέπει να το γράψει.... Pas mal που λένε και στα γαλλικά.... A demain....
Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία είναι φυσικά ο κύριος Άντλερ... Μεγάλη η χάρη του....
