Γκρρρρρ......

Σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε στραβά... Κατ' αρχάς βρήκα το αυτοκίνητο μου με σκασμένο το λάστιχο και αναγκάστηκα να τρέχω να δανειστώ πρωινιάτικα το αυτοκίνητο της μητέρας μου - η οποία ευτυχώς δεν το χρειαζόταν- για να κάνω την δουλειά μου.... Και από εκείνη την ώρα με πάει... μπιπ.... Γενικότερα σήμερα είμαι σε πολύ κακό mood το οποίο δεν βελτιώθηκε ούτε από την καταπληκτική ρίζα που μου έφτιαξε ο Τάσος, ούτε από τον πρωινό καφέ με την κολητή μου στο Ivy όπου παραλίγο να την βρίσω και δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα είχα δίκιο ή άδικο... Τώρα μόλις, μπήκα σπίτι μου, αφού άλλαξα λάστιχο, αφού πήγα και σε ηλεκτρολογείο αυτοκινήτων γιατί δεν λειτουργούσαν ούτε τα στοπ μου με κίνδυνο να πέσει κάποιος επάνω μου σε κανένα απότομο φρενάρισμα και να έχω ακόμα χειρότερες τρεχάλες και αφού έβρισα και κάποιον που τον βρήκα να παρκάρει κάτω από το σπίτι μου έχοντας πιάσει δύο θέσεις και δεν ήθελε να κάνει το ρημάδι του πιο μπροστά για να χωρέσω και εγώ...
Και τώρα πάω να κοιμηθώ μήπως και αλλάξω διάθεση γιατί αν συνεχίσω έτσι με βλέπω το βράδυ να περπατάω στο ταβάνι σαν τις κατσαρίδες από τα νεύρα μου....

Υ.Γ. Μέσα σε όλα τα άλλα μου τηλεφώνησε και μια - ευγενέστατη κατά τα άλλα- κυρία, δημοσιογράφος από το Mega η οποία ετοιμάζει για το βραδινό δελτίο σήμερα ένα αφιέρωμα στους bloggers και ήθελε να της κάνω μια δήλωση... Την ευχαρίστησα και αρνήθηκα, δεν θέλω να εμφανιστώ στις ειδήσεις, αλλά την παρέπεμψα σε κάποιους άλλους από εσάς οι οποίοι ελπίζω να μην με βρίζετε..... Οπότε το βράδυ, θα δω - τουλάχιστον- ειδήσεις στο Mega... Ή θα τις γράψω για να τις δω αύριο.....Μουτρωμένα φιλιά σε όλους....


ΑΠΟΡΙΑ: (Στις 12 και κάτι το βράδυ...)
Το είδε κανείς το δελτίο του Mega? Και αν το είδε, μήπως μπορεί να μας κάνει μια περίληψητου ρεπορτάζ για τους bloggers γιατί εγώ ούτε το είδα αλλά ούτε και το έγραψα.....

Λίγο λουμπάγκο και λίγο πράσινο....

Από χτες το μεσημέρι πέρασα δύσκολα... Στο ταμείο του Βασιλόπουλου κάπως τεντώθηκα να πιάσω ένα μπουκάλι από το καρότσι για να το βάλω στον ιμάντα και κρακ... Έμεινα... Πιάστηκα... Μια φρίκη.... Πως έβαλα τα πράγματα σε σακούλες, πως πλήρωσα, πως τα φόρτωσα στο αυτοκίνητο, πως οδήγησα μέχρι το σπίτι, πως τα ξεφόρτωσα και πως ανέβηκα επάνω, ούτε μπορώ να σας πω... Σαν σε όνειρο τα θυμάμαι και απορώ με την μουλαρίσια αντοχή που επιδεικνύω καμιά φορά.... Και μετά... Το χάος... Να περπατάω όλη μέρα σαν γιαγιάκα, λίγο σκυφτή, λίγο μονοκόματη, να βογγάω διαρκώς σαν τρένο και να μην μπορώ να βολευτώ πουθενά... Ούτε όρθια, ούτε καθιστή, ούτε ξαπλωμένη.... Αργά το βράδι με λυπήθηκε ο Άρις και ήρθε και με πασάλειψε με Counterpain, αλλά μάταιος κόπος... Όλο το βράδυ γύριζα σαν το σκουλίκι προσπαθόντας να βρω μια μεριά που να μην πονάω, αφήστε που αυτή η μυρωδιά της αλοιφής είχε ποτίσει μέχρι και τις κουρτίνες.. Ή έτσι μου φαινότανε... Ο δε Μάνος, ήρωας... Αμφιβάλω αν τον άφησα να κλείσει μάτι όλο το βράδυ...
Να μην σας τα πολυλογώ, το πρωί ξύπνησα σαν χαλασμένο μύδι, πιασμένη ακόμα περισσότερο και απογοητευμένη τελείως.... Σαν να μου χτύπησαν την πόρτα τα γεράματα εκτάκτως, έτσι ένοιωθα ... Η πρώτη μου επαφή με το λουμπάγκο, άντε με το "τράβηγμα" όπως με συμβούλεψε να το αποκαλώ ο Νανάκος, ήταν τρομακτική... Το μόνο που μου έλειπε της γιαγιάκας ήταν ένα μπαστούνι, για να μην σας πω ένα πι... Ευτυχώς που ήρθε η μαμά μου και με φόρτωσε στο αυτοκίνητο της, γιατί το δικό μου ούτε να γυρίσω να το δω δεν μπορούσα όχι να το οδηγήσω, και με πήγε στο φαρμακείο.. Ο κυριούλης φαρμακοποιός μου έδωσε ένα έμπλαστρο ( οδηγόντας με στο χείλος της αυτολύπησης) και κάτι χάπια Mesulid τα οποία και τελικά με έσωσαν, με συμβούλεψε να κάνω υπομονή και με ξαπόστειλε ευγενικά... Και βρέθηκα η καλή σας στο Ivy, να πίνω τον freddo μου μονύπαντη με το έμπλαστρο να με ζεματάει και την μαμά μου να γελάει τρελά με το αξιολύπητο ύφος μου... Ευτυχώς μετά από καμιά ωρίτσα το χάπι επέδρασε - διότι το έμπλαστρο το έβγαλα μετά από μισή ώρα γιατί δεν άντεχα το κάψιμο- και ήρθα και πήρα τα πάνω μου.... Και τώρα που σας γράφω, είμαι σχεδόν περδίκι..
Φυσικά δεν κάνω τρέλες, σκύβω προσεκτικά και κάθομαι ακόμα προσεκτικότερα μην έχουμε τα ίδια και δεν θα το αντέξω, αλλά η αλήθεια να λέγεται, είμαι καλά... Μου έφτιαξε το κέφι και η ανηψιά μου, γιατί μετά τον καφέ και μια που ήρθα και συνέφερα, πήγαμε μέχρι την αδερφή μου που είχα να την δω από πριν τις διακοπές και χαζολογήσαμε με την μπουμπού που έγινε μόλις ενός και είναι θεά!!! Περπατάει, λέει λογάκια, είναι σκερτσόζα και ζουζούνα και κάνει και το γουρούνι μαγικά... Μιλάμε για παιδί υπερθέαμα με το οποίο είμαστε οικογενειακώς ξετρελαμένοι...
Το βράδυ έχουμε έξοδο παράξενη... Θα πάμε με τον Μάνο στο Padron, δηλαδή στο παλιό Deals... Δεν σας το κρύβω πως μου φαίνεται κάπως... Έχω περάσει πολλά όμορφα χρόνια της ζωής μου πίνοντας καφέ και κουτσομπολεύοντας με την Μαρία σε αυτά τα τραπεζάκια, μια που ήταν δικό της το θεωρούσα σχεδόν σπίτι μου και τώρα, όσο να΄ναι, νοιώθω παράξενα που θα πάω σαν... επισκέπτρια... Anyway... Θα φροντίσω να είμαι αντικειμενική, όσο γίνεται δηλαδή, και θα σας πω εντυπώσεις αύριο.... Πριν από λίγο βγήκα και στην βεράντα μετά από μέρες... Δεν την πολυχρησιμοποιούμε την βεράντα μας στην Αθήνα είναι η αλήθεια, πρώτον γιατί την έχει καταλάβει ο Droopy με όλα όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο και δεύτερον... Από μαλακία γιατί είναι πανέμορφη για βεράντα πόλης... Σήμερα λοιπόν που ήρθε και η κυρία Κωνσταντίνα και μας οργάνωσε γιατί το σπίτι ήταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, βγήκα και άραξα λίγο στην δροσιά και στο πράσινο... Και τράβηξα και μια φωτογραφία, αφιερωμένη εξαιρετικά στο "αύριο", που ελπίζω να είναι για όλους καταπράσινο (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά φυσικά) , αισιόδοξο, και με υγεία πάνω απ' όλα.... Αυτά τα ολίγα και διαφορετικά και καλό μας βράδυ....

I will say it loud, I 'm a blogger and I 'm proud!!!

Σήμερα αισθάνθηκα περήφανη που ανήκω στους έλληνες bloggers... Η εικόνα μας, η παρουσία μας και κυρίως η σιωπή μας, μίλησαν δυνατότερα από ποτέ.... Σχεδόν ούρλιαξαν... Δεν θα κρίνω τα αποτελέσματα, αν υπάρχουν, τι θα συμβεί στο μέλλον, αν όλα αυτά έχουν ένα νόημα και ποιό... Σημασία έχει πως μαζεύτηκαν σήμερα στην πλατεία Συντάγματος πάνω από 5.000 άνθρωποι, και στάθηκαν εκεί, μαζί, σιωπηλοί και μαυροντυμένοι, ενωμένοι, για έναν κοινό σκοπό, για μια κοινή ιδέα.. Για ένα κοινό μήνυμα... Σας ευχαριστώ πολύ, όλους....Για την συγκίνηση, για την υπερηφάνεια , για την ελπίδα....Και για το πολύτιμο μάθημα.... Στο τέλος νικάει πάντα η ζωή!!!!

Υ.Γ. Δεν θα σταθώ στους ανεγκέφαλους που προσπάθησαν για μια ακόμα φορά να αμαυρώσουν την προσπάθεια των υπολοίπων για μια πολιτισμένη και "αναίμακτη" διαμαρτυρία... Ανθρωπάρια θα υπάρχουν πάντα... Όμως ότι κι αν κάνουν, το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.... Το μέλλον δεν μπορεί να είναι, και δεν θα είναι, κατευθυνόμενο....

Let's talk politics....

Ok... Με πείσατε.. It's time to talk politics, παρόλο που σήμερα προέχει η βουβή διαμαρτυρία ... Fine with me... Ας το συζητήσουμε σοβαρά λοιπόν... Η αποχή δεν είναι λύση, ούτε το λευκό... Είναι και τα δύο, όπως διάβασα κάπου, βούτυρο στο ψωμί των μεγάλων κομμάτων... Να το δεχτώ. Προφανώς ξέρετε περισσότερα πράγματα από μένα, πράγμα που, ειδικά όταν έχει να κάνει με πολιτική, δεν είναι καθόλου δύσκολο...

Πάω εγώ την Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου λοιπόν, σκούντα βρόντα και με μισή καρδιά να ψηφίσω.. Γιατί πραγματικά, θέλω να κάνω την διαφορά... Να βοηθήσω, αν μπορώ, να αλλάξει κάτι...Τι ψηφίζω? Συνασπισμός και KKE, sorry guys, αλλά για μένα είναι out of the question... Μην κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε - να δηλώνουμε δηλαδή κομουνιστές ζώντας μια απολύτως καπιταλιστική ζωή- αφήστε που παίζει να σηκωθεί η κάλπη να με μουτζώσει από μόνη της.... Μένουν λοιπόν τα πολύ μικρά κόμματα, όπως οι Φιλελεύθεροι ας πούμε, που έχω και γνωστή, αγαπημένη φίλη υποψήφια... Και των οποίων διάβασα και την προκύρηξη και την βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα σε πολλά σημεία....ΟΜΩΣ... Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι εύκολο να κάνεις σχέδια και εξαγγελίες όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να σου ζητηθεί να τα πραγματοποιήσεις... Και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση οι Φιλελεύθεροι ή οι Οικολόγοι, ή όποιοι άλλοι σχετικοί να κυβερνήσουν στις 17, άντε να μπουν δυο τρεις στην Βουλή στην καλύτερη περίπτωση παίζει, ο προβληματισμός μου παραμένει... ( Παρένθεση μεγάλη: Χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη επίσης δεν με βλέπω γιατί, πως να το πω ευγενικά, πληγώνει και την αισθητική μου πέρα από την λογική μου.... Κλείνει η παρένθεση)
Εγώ τι να ψηφίσω? Τα μικρά κόμματα, ακόμα και αν μπουν τελικά στην Βουλή, δεν θα κάνουν την διαφορά... Τα μεγάλα, τα είδαμε, τι να λέμε τώρα.... Η αλλαγή που περιμένουμε, προφανώς δεν μπορεί να έρθει μέσω της πολιτικής και των εκλογών.. Τουλάχιστον όχι με αυτό το εκλογικό σύστημα, με αυτά τα μεγάλα κόμματα και με αυτούς τους πολιτικούς αρχηγούς για τους οποίους συζητάμε σε αυτές τις εκλογές... Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, για ποιό λόγο δεν είναι καλύτερη λύση η αποχή? Που είναι τουλάχιστον ειλικρινής ως προσωπική μου άποψη και που μπορώ να την τεκμηριώσω σε όποιον με ρωτήσει ότι ώρα να' ναι.... Και στο φινάλε, ακόμα και αν είναι πράγματι βούτυρο στο ψωμί των δύο μεγάλων κομμάτων, μήπως αυτή είναι τελικά η λύση? Να τους φουσκώσουμε στα λιπαρά μέχρι να πάνε από υψηλή χοληστερίνη?


Υ.Γ. Μην σας ξεγελάσει το ανάλφρο του κειμένου... Πραγματικός είναι ο προβληματισμός μου και οι απόψεις σας με ενδιαφέρουν απολύτως... Απλά, μόνο έτσι μπορώ να μιλήσω εγώ πολιτικά... Μπορεί να φταίει το life style, μπορεί να φταίνε οι προσλαμβάνουσες... Δεν έχει σημασία... Οι προθέσεις μου πάντως, που είναι άλλωστε και αυτές που μετράνε επί της ουσίας, είναι αγαθές.... Και αυτό θα έπρεπε να αρκεί....

Μνήμη Χρυσόψαρου...

Διαβάζω από το πρωί σε διάφορα blogs και σχόλια την άποψη πως η αυριανή συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν έχει νόημα... Πως θα είναι μάταιη, αποτυχημένη, πως δεν θα έχει κόσμο, πως δεν έχει νόημα, πως μετά θα πάνε όλοι για μπύρες στα Εξάρχεια, πως είμαστε υποκριτές... Και αναρωτιέμαι... Ήρθε κιόλας η "επόμενη μέρα"? Οι φωτιές ακόμα καίνε, οι νεκροί ακόμα δεν έχουν ταφεί, οι αριθμοί της καταστροφής δεν έχουν καν οριστικοποιηθεί, και εμείς είμαστε έτοιμοι να πάμε παρακάτω? Είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για εκλογές και πολιτική και κόστη, και είμαστε έτοιμοι να οπισθοχωρήσουμε πριν ακόμα κάνουμε δυό βηματάκια μπρος?
Εντύπωση μου κάνει... Ειδικά εμένα που δεν είμαι ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που κατεβαίνει σε διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα... Και που δεν έχω ούτε συγγενείς στις περιοχές που πλήγησαν, ούτε μνήμες από δάση και εξοχές σαν γνήσιο παιδί της πόλης, ούτε πολιτική συνείδηση τρομερή.... Με το καλό και το κακό που συνεπάγεται κάτι τέτοιο... Παρόλα αυτά όμως, οι μέρες που πέρασαν με ταρακούνησαν γερά... Γιατί συνειδητοποίησα πως ζω σε μια πατρίδα που δεν μπορεί να με προστατέψει και που δεν μπορώ - δυστυχώς- να την προσατέψω και εγώ... Και πως πρέπει να κάνω κάτι.... Αντί να στέκομαι ανήμπορη και μαρμαρωμένη και να κοιτάζω τα γεγονότα να εξελίσσονται μοιρολατρικά, πρέπει να κάνω κάτι- ότι μπορώ- για να φωνάξω δυνατά ΟΧΙ!!! Οχι άλλο....
Δεν ξέρω αν η αυριανή συγκέντρωση θα είναι όντως αποτυχημένη ή όχι... Ελπίζω ότι δεν θα είναι... Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως πρέπει να είμαστε όλοι εκεί... Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι με την παρουσία μας, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο μας... Αλλά γιατί όλοι μας οφείλουμε να δώσουμε ένα μήνυμα... Και ας μην ακουστεί.... Καμιά φορά, επιδιώκοντας τα πολλά και τα μεγάλα χάνουμε τα μικρά και τα ασήματα, σε πρώτη ανάγνωση... Όμως όλα τα μεγάλα, από μικρά γίνονται... Ένα λιθαράκι θα βάλουμε αύριο.... Όσο μικρό κι αν είναι, θα είναι καλύτερο από το τίποτα... Θα είναι κάτι.... Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς που έχασαν όσα έχασαν και τους άλλους που πάλεψαν και παλεύουν με αυτοθυσία ακόμα για να σβήσουν τις φωτιές, αλλά και για αυτούς που έρχονται, για τα παιδιά μας που θα μεγαλώσουν σε μια Ελλάδα μαύρη, με καψαλισμένο παρελθόν, δύσκολο παρόν και αβέβαιο μέλλον, για όλους αυτούς αλλά και για μας που θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί, και προοδευτικοί, και ενεργοί πολίτες με άποψη και δικαίωμα κριτικής, πρέπει αύριο να είμαστε εκεί.... Και να παραμείνουμε "εκεί" και στο μέλλον... Καταρχάς βοηθόντας όπου μπορούμε... Με χρήματα, με τρόφιμα, με ρούχα, με συμμετοχή στην αναδάσωση, με συμμετοχή στις εργασίες αποκατάστασης όσοι μπορούν... Και αργότερα, όταν όλα αυτά μπουν σε μια σειρά, προσπαθόντας να διατηρήσουμε την μνήμη όλης αυτής της περιπέτειας ζωντανή μέσα στις ψυχές μας... Ο χειρότερος εχθρός μας, το έχει δείξει η ιστορία μας πολλές φορές, είναι η μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτουμε ως λαός... Ας κάνουμε λοιπόν το "Δεν ξεχνώ" πραγματικότητα αυτή την φορά και ας πάμε παρακάτω αποφασιστικά, για ένα μέλλον που μας αξίζει πραγματικά... Με πρώτη στάση, αύριο στις 7, την Πλατεία Συντάγματος.....

Όλοι μαζί....

Μέρες τώρα, απλά, δεν έχω λόγια.... Παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν άναυδη και τα βράδια που πέφτω να κοιμηθώ, δευτερόλεπτα πριν κλείσω τα μάτια μου και βυθιστώ σε έναν ύπνο ανήσυχο και αγχωμένο, αναρωτιέμαι τι θα ακούσω το επόμενο πρωί από τα δελτία ειδήσεων... Μέρες τώρα παρακολουθώ την ανυπαρξία του κράτους, του συντονισμού, του ήθους και του φιλότιμου... Μέρες τώρα αντιλαμβάνομαι πως ασχέτως κομμάτων και πολιτικής, οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστευθήκαμε την ζωή και την ευημερία μας, οι άνθρωποι που δεσμεύτηκαν να μας προστατέψουν, αποδείχτηκαν ανίκανοι να το κάνουν....
Γύρω μου, άνθρωποι βουβοί... Όχι μόνο στις εικόνες των καναλιών αλλά και στους δρόμους, στις δουλειές, στα σπίτια.. Εκεί, στα μέρη που ξεκληρίστηκαν, άνθρωποι που έχασαν τα πάντα... Τους ανθρώπους τους, τα σπίτια τους, τα κτήματα τους, τα κοπάδια τους, τις δουλειές τους, τις αναμνήσεις τους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους... Εδώ, εμείς... Που παρακολουθούμε ανήμποροι να κάνουμε κάτι παραπάνω από το μαζέψουμε ρούχα και τρόφιμα, και χρήματα και φάρμακα για εκείνους που υποφέρουν...Τις πρώτες μέρες αναρωτιόμασταν και αναλύαμε... Τώρα απλά σιωπούμε... Μου ήρθε ένα μήνυμα χτες από την Talisker... Ένα μήνυμα που νομίζω πως είναι μια appropriate πρώτη αντίδραση στα όσα φοβερά ζούμε αυτές τις μέρες.... Θα έρθει και η ώρα του απολογισμού, θα έρθει και η ώρα των συνεπειών, θα έχουμε άφθονο χρόνο να ζήσουμε στο πετσί μας τα όσα θα ακολουθήσουν αυτή την βιβλική καταστροφή που το κράτος στάθηκε ανίκανο όχι απλά να πολεμήσει αλλά και να προβλέψει.... Σήμερα όμως, τα λόγια είναι λίγα.... Ο πόνος είναι βουβός... Και η παρουσία μας οφείλει να είναι καταλυτική..... Γι' αυτό....


Την Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Διαδώστε το.

Καμένοι....

Σήμερα που τα λόγια είναι ακόμα λιγότερα, αντιγράφω το post της Νίνας ( Composition Doll) αυτούσιο.... Δεν θα μπορούσα να εκφράσω καλύτερα τα όσα νοιώθω- και ελπίζω τα όσα νοιώθουν και άλλοι πολλοί- από προχτες το βράδυ..... Από την Νίνα λοιπόν, με τις θερμές μου ευχαριστίες.....

August 26th, 2007

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51 συνάνθρωποι νεκροί, από τον πιο φρικτό θάνατο, μέχρι αυτή τη στιγμή.

ΟΛΟΙ, ΟΛΟΙ, ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ συνυπεύθυνοι.

Στις άλλες χώρες της Ευρώπης οι «αρμόδιοι» παραιτούνται.

Στην Ιαπωνία κάνουν χαρακίρι.

Εδώ τίποτα.

Καμία παραίτηση.

Καμία ευθιξία.

Καμία ντροπή.

Κανένα αίσθημα ευθύνης.

Καμένοι, μέσα τους, όλοι. Οι «αρμόδιοι».

Στις 16 Σεπτέμβρη έχουμε γιορτή. Οι εκλογές είναι το ύψιστο πανηγύρι της Δημοκρατίας.

Πώς θα γιορτάσουμε με 51 ανθρώπινα κουφάρια γύρω μας;

Πώς θα πανηγυρίσουμε μπροστά στα απανθρακωμένα κορμιά της μάνας και των μικρών της;

Ποιο κόμμα θα χαλάσει έστω και 1 ευρώ σε συγκεντρώσεις και διαφημίσεις;

Ποιος υποψήφιος θα ξοδέψει έστω και 1 ευρώ σε αφίσες και καταχωρίσεις, σε γραφεία και διαφημιστικό υλικό;

Όταν υπάρχουν άνθρωποι με μοναδική περιουσία ένα ζευγάρι μισολειωμένες, από τη φωτιά, σαγιονάρες, ποιος υποψήφιος εθνοπατέρας, οποιασδήποτε απόχρωσης, θα χαμογελάσει μπροστά στο φακό του φωτογράφου και θα μας κοιτάξει κατάματα;

Και ποιος από μας θα ρίξει οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο στην κάλπη;

Λίγο χώμα απ’ τα καμένα, μέσα στο φάκελο, τους πρέπει. Όσο χωράει στη χουφτίτσα ενός νεογέννητου.

Σαν ανάθεμα.

(Πριν με κατηγορήσει ο οποιοσδήποτε για λαϊκισμό, ας έρθει με μια καλύτερη πρόταση, αποδεικνύοντάς μου ότι υπάρχει κάποιος άμοιρος ευθύνης τον οποίο μπορώ ανερυθρίαστα να ψηφίσω. Οκ;)

Σήμερα ξύπνησα νωρίς με ένα βάρος... Στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές, που λέει και ο Νταλάρας, και όταν άνοιξα την τηλεόραση και είδα πως οι χτεσινοί 17 νεκροί έχουν φτάσει ήδη τους 39 ένοιωσα να πνίγομαι.... Οι εικόνες της φωτιάς που κατακλύζουν από χτες τους δέκτες μας τραγικές... Και ο απολογισμός που ακόμα είναι σε εξέλιξη, δραματικός... Νεκροί, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά, αγνοούμενοι,άνθρωποι που έχασαν το βιός τους, χωριά που σβήστηκαν από τον χάρτη μέσα σε μερικά λεπτά, καμένα δάση, καμένα ζώα, καμένες ελπίδες, θρήνος και απόγνωση...
Και εγώ από χτες νοιώθω λιγότερο ασφαλής μέσα στον ίδιο μου τον τόπο.... Μιλάμε για μοντέρνα τρομοκρατία, νομίζω πως είναι πια σαφές... Παλιά οι τρομοκράτες έβαζαν βόμβες στα θεμέλια του κράτους... Σήμερα βάζουν βόμβες στα θεμέλια της ψυχής μας.... 130 εστίες πυρκαγιάς μέσα σε μια νύχτα δεν είναι θέλημα θεού ούτε φύσης... Είναι έργο ανθρώπινου χεριού και - ανθρώπινου?- μυαλού.... Και αναρωτιέμαι.... Πόσο έλλειμα ψυχής, ανθρωπιάς αλλά και λογικής πρέπει να διαθέτει κάποιος για να ανάψει το σπίρτο που βάζει φωτιά σε μια ολόκληρη κοινωνία? Που καίει ανθρώπους και δέντρα, που ξεριζώνει ψυχές και ρίζες, που ξεκληρίζει οικογένειες, χωριά και μνήμες? Δεν θα πάρω απάντηση, το ξέρω... Φιλοσοφικό είναι το ερώτημα... Δεν έχω άλλα λόγια σήμερα... Ακόμα και η Πολυάννα μέσα μου σιωπά... Η σημερινή καταστροφή, φοβάμαι πως δεν κρύβει "δώρο"... Μόνο πόνο, θλίψη, οργή και ένα γιατί που θα μείνει αναπάντητο, όσες απαντήσεις και αν δοθούν αρμοδίως....

Υ.Γ. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να μην μετρήσουμε άλλα θύματα... Και να βοηθήσει ο Θεός, εκεί που οι άνθρωποι, ακόμα και μέσα στην αυτοθυσία τους, δείχνουν να έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά....

Αθήνα....

Είμαι στην Αθήνα από προχτές το βράδυ... Μετά από ένα ταξίδι που κράτησε 7 ολόκληρες ώρες - ας είναι καλά ο Droopy που ταξίδεψε σε καμπίνα σαν πρίγκηπας- έφτασα σπίτι κατάκοπη, φορτωμένη σαν μουλάρι αλλά πανευτυχής.... Η επόμενη μέρα (Πέμπτη) με βρήκε να παλεύω με άλλα κύματα... Βαλίτσες γεμάτες ρούχα που έπρεπε να ταχτοποιηθούν, οι ντουλάπες μου είχαν ακόμα χειμωνιάτικα από το Πάσχα που έφυγα, ρούχα για πλύσιμο, ρούχα για καθαριστήριο, ένα ψυγείο πιο άδειο και από την έρημο, λογαριασμοί συσωρευμένοι στο γραμματοκιβώτιο, και όλα αυτά που συνοδεύουν την επιστροφή στο σπίτι μετά από τέσερις ολόκληρους μήνες... Παρόλα αυτά, ακόμα και την ώρα που, αργά το απόγευμα, προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα ισορροπόντας και στα δυό μου χέρια την τσάντα μου και καμιά δεκαριά σακούλες του Βασιλόπουλου ως άλλη ζογκλέρ, χαμογελούσα σαν χάχας... It's nice to be back home....
Το βράδυ πήγαμε στην Νέα Μάκρη να δούμε την μαμά του Μάνου και να πάρουμε την δική μου που είχε πάει να μείνει μαζί της για δέκα μέρες διακοπών, και φάγαμε όλοι μαζί στο Μπαλκόνι στο Κόκκινο Λιμανάκι.... Ήταν όμορφα... Φυσούσε ένα σχεδόν δροσερό αεράκι, το μέρος είχε μια παράξενη οικειότητα μια που πήγαινα με τους γονείς μου για μπάνιο όταν ήμουν πολύ μικρή και μου φάνηκε πολύ όμορφο που φάγαμε και χαζολογήσαμε παρέα με τις μαμάδες μας....
Σήμερα πάλι, η μέρα είχε beaute - που την κέρδισα με την αξία μου μετά από τόση φασίνα- οπότε πήγα Τέτα για μανικιούρ - πεντικιούρ, και μετά για μεσημεριανό στο Ivy με την Ρούλα... Εκεί, μια που είναι το meeting point όλης της παρέας, είδα και διάφορους φίλους που είχα να δω καιρό.... Τον Κώστα και την Μαρία φυσικά, τον Κωστάκη, τον Θοδωρή, τον Πρίγκιπα, την Γιάννα και - έκπληξη- τον Σάββα που ήρθε για μια μέρα από το νησί και αύριο θα είναι πάλι στην Ψαρού και θα κάνει βουτιές για όλους μας.... Το βράδυ θα πάμε με τον Μάνο θερινό σινεμά στην Μαργαρίτα στο Χαλάνδρι να δούμε μια κωμωδία που δεν θυμάμαι πως την λένε, και μετά για μεξικάνικο στο Santa Fe... Όπως σας είχα πει, είχα μια σειρά πραγμάτων που είχα επιθυμήσει να κάνω στην Αθήνα και να που ένα ένα έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε σειρά...
Βέβαια το μεγαλύτερο event της ημέρας, για μένα τουλάχιστον, σας το κράτησα για το τέλος.... Την ώρα που έφτιαχνα τα νύχια μου τηλεφώνησε ο Άρις για να μου πει πως είχαν έρθει Αθήνα με τους φίλους του για να πάνε Μοναστηράκι για ψώνια... Και την ώρα που τρώγαμε στο Ivy με την Ρούλα εμφανίστηκε μπροστά μου σαν φάντης μπαστούνι και έφτιαξε την μέρα μου οριστικά.... Το είχα επιθυμήσει τρελά το παιδάκι μου και χάρηκα τόσο πολύ που το είδα, έστω και για ένα δεκάλεπτο..... Παρόλο που την Δευτέρα θα πάμε να το μαζέψουμε οριστικά, μια που πρέπει να μπει και αυτός σιγά σιγά σε ένα πρόγραμμα.. Και ενώ το ξέρω πως είναι χαζομάρα, σαν να μου φάνηκε αλλαγμένος μέσα σε ένα μήνα.... Σαν να ψήλωσε, σαν να ομόρφηνε, σαν να μεγάλωσε κι άλλο.... Είμαι τεράστια χαζομαμά, προφανώς, αλλά όπως τον χάζευα να φεύγει με τους φίλους του ένοιωσα έτοιμη να σκάσω από υπερηφάνεια που αυτό το υπέροχο αγόρι είναι δικό μου..... Τι να λέμε τώρα..... Τα καλύτερα είναι αυτά μακράν.... Και τώρα πανευτυχής - και κατά 50 ευρώ φτωχότερη μια που του έδωσα και λίγο χαρτζηλίκι την ώρα που έφευγε- πάω να κάνω ένα ντουσάκι και να αράξω στην βεράντα μέχρι να έρθει η ώρα του σινεμά.... Φιλιά σε όλους.....

Υ.Γ. Αυτή είναι μια πολύ παλιά φωτογραφία του Άρι όταν ήταν μικρός , από τις πιο αγαπημένες μου.... Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, σχεδόν δεκαπέντε, αλλά νομίζω πως όσα και αν περάσουν ακόμα, εγώ κάπως έτσι θα τον έχω στο μυαλό μου.... Σαν το λουκουμάκι μου....

Αξίζει να το δείτε....

Στην παλιά μου γειτονιά, υπάρχει ένα blog με τίτλο Sex and the City που το γράφει η Nastazia... H Nastazia είναι 20 χρονών, έχει κοινό που την διαβάζει πιστά και αληθινό ενδιαφέρον και το blog παρά τον τίτλο του δεν αναφέρεται στο sex αλλά στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μιας 20χρονης με μυαλό και άποψη... Το συγκεκριμμένο blog είναι μάλιστα το πρώτο σε αναγνωσιμότητα στην A.V. και όπως φαντάζεστε έχει την ..τιμή να φιλοξενεί τους γνωστούς "ανώνυμους" συχνότερα από ότι θα ήθελε... Μέχρι εδώ καλά, τα ξέρουμε όλοι, τα έχουμε περάσει όλοι, ουδεν καινούριο... Ελάτε όμως που το site της A.V, εκσυγχρονίζεται και μερικές μέρες πριν κάποια ανώνυμη αποκαλύφθηκε...... Η συνέχεια ξεπερνά κάθε φαντασία... Παρακολουθείστε τα επεισόδια στο blog της Nastazia κατ' αρχάς, και στο blog της "κυρίας" Ζερβού στην συνέχεια για να δείτε τι σημαίνει να μην έχεις όχι συναίσθηση της μαλακίας που σε δέρνει αλλά ούτε καν τσίπα και φιλότιμο.... Ξέρω πως αναφέροντας την ιστορία και στο δικό μου blog δίνω στην "κυρία" Ζερβού περισσότερη αναγνωσιμότητα από αυτή που της αξίζει αλλά so be it.... Πιστεύω ακράδαντα πως κάποια πράγματα πρέπει να βγαίνουν παραέξω όχι γιατί το αξίζουν αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο.... Α! Να διαβάσετε και τα σχόλια φυσικά.... Αξίζει... Φιλιά πολλά σε όλους και συγχαρητήρια.... Η blogo σφαιρα βρήκε επιτέλους τον δικό της virtual Αρτέμη Μάτσα... Χωρίς το ταλέντο φυσικά.... Enjoy!!!!

Σήμερα...

Δυό γραμμές στα βιαστικά , έτσι μόλις γύρισα στο σπίτι... Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε blogo- σύναξη και μου άρεσε πολύ, ίσως επειδή έτσι έτυχε απρογραμάτιστα και χωρίς σχεδιασμούς και τυμπανοκρουσίες... Μαζευτήκαμε οκτώ φίλοι, έξι bloggers και δυό "άσχετοι" που νομίζω πως έχουν ήδη αρχίσει και το σκέφτονται, και περάσαμε σούπερ.... Χωρίς να μιλήσουμε μάλιστα ιδιαίτερα για blogging, πράγμα που το βρήκα ιδιαίτερα ευχάριστο και ενδιαφέρον... Μιλήσαμε όμως για όλα τα άλλα.... Για ιατρική και ψυχολογία ειδικότερα, για φιλοσοφία, για σεξ, για οικοδομές, για τον στρατό, για ταξίδια και για παρωχετεύσεις..... Αυτή μάλιστα είναι η καινούρια μου αγαπημένη λέξη.... "Παρωχέτευση" και ελπίζω να την γράφω σωστά.... Μπορεί φυσικά να γράφεται με όμικρον.... Εγώ όμως την προτιμώ με ωμέγα γιατί μου κάνει πιο μεγαλοπρεπές.... Παρεπιπτόντως ανακαλύψαμε επίσης πως ζούμε σε ένα μεγάλο "χωριό"...Βρέθηκαν πολλοί κοινοί γνωστοί και φίλοι, απίστευτα κονέ και ξαφνικά.... Ήρθαμε όλοι πιο κοντά.... Τελικά, οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και κοινούς κώδικες μοιράζονται πολύ περισσότερα πράγματα από ότι μπορούν αρχικά να φανταστούν, όσο καλές και αν είναι , έτσι κι αλλιώς, οι προθέσεις τους...

Αυτά τα λίγα, και πάω για ύπνο γιατί αύριο έχω ταξίδι και αόμα δεν έχω ετοιμάσει ούτε μισή βαλίτσα.... Οπότε πρέπει να ξυπνήσω νωρίς και να ριχτώ στην μάχη με σύστημα και προγραμματισμό.... Θα τα πούμε την Πέμπτη, από την Αθήνα πια με το καλό, και μέχρι τότε, να περνάτε καλά και να χαμογελάτε.... Και να παρωχετεύεστε.....

Κι άλλο σήμερα... (Part 2)

Μόλις τελείωσα το μάζεμα.... Τεράστια ταλαιπωρία.... Τέσερα μεγάλα σακ βουαγιάζ , μια τεράστια βαλίτσα, τρεις σακούλες, ένα νεσεσέρ, μια τσάντα του laptop αλλά χωρίς το laptop μέσα, ένα back pack και ο Droopy.... Μετακόμιση κανονική.... Αν μάλιστα μετρήσετε πως όλα αυτά - εκτός του Droopy φυσικά- τα ανέβασα μόνη μου από κάτω στο ισόγειο και τώρα πρέπει - επίσης μόνη μου- να τα φορτώσω στο αυτοκίνητο, ελπίζω κατανοήσετε πως αποφάσια να γράψω μερικές ακόμα γραμμές ίσα για να πάρω μια ανάσα.... Μετά θα κλείσω τον υπολογιστή μου for good, θα φορτώσω το αυτοκίνητο, θα κάνω ένα ντουσάκι, θα ντυθώ και θα αράξω στην βεράντα μέχρι την 1 που θα πρέπει να ξεκινήσω σιγά σιγά για το λιμάνι.... Τώρα που ήρθε η ώρα να φύγω, νοιώθω κάπως... Πάντα το παθαίνω αυτό, παρόλο που - ειδικά φέτος- ήθελα πολύ να επιστρέψω στην Αθήνα... Είναι χαζό, το ξέρω, αλλά έχω συμβιβαστεί.... Είμαι ελαφρά σχιζοφρενής μάλλον... Θα μου περάσει το βραδάκι, μόλις φτάσω σπίτι.. Σίγουρα.... Προς το παρόν, καλημέρα... Ξανά....

Χτες βράδυ...

Χτες βράδυ κατέβηκα στην Χώρα για πρώτη φορά μετά από καιρό... Και την βρήκα πιο άδεια - πολύς κόσμος έφυγε με τις πυρκαγιές, τις εκλογές αλλά και το τέλος των αδειών- πιο χαλαρή και πιο "δική" μου... Και σαν δώρο, το προτελευταίο βράδυ μου στο νησί για τον Αύγουστο, συνάντησα σε μια βόλτα αγαπημένους ανθρώπους που είχα να δω καιρό.... Τον Λουκά που με βόλεψε και με ένα σούπερ καφτάνι που έψαχνα για την πεθερά μου, την Ρόη που ήταν πανευτυχισμένη μια που χτες υποδέχτηκε τον γιόκα της που είχε πάει κάτι μέρες στην Αθήνα, το Μαράκι που ένα καλοκαίρι ολόκληρο δεν αξιωθήκαμε να τα πούμε σαν άνθρωποι και που σήμερα θα έρθει για μπάνιο στην Ψαρού, τον Δημήτρη που μου κράτησε ένα τραπεζάκι στο Άρωμα για να πιούμε δυό γρήγορα ποτάκια με μια φίλη καινούρια και παλιά μαζί για την οποία θα σας μιλήσω σε λίγο, τον Χρήστο, την Μάρθα και τον Άλκη στο Raya που φάγαμε για βράδυ, την άλλη Μαρία που είχε έρθει για μια μέρα πίσω στο νησί για να ταχτοποιήσει κάποιες δουλειές στο Soho, και last but not least τα δικά μας παιδιά.... Τον Δημήτρη (Ρ.) που πήγαινε για ποτάκια μετά το μαγαζί και τον Asteroid, τον Pico και τους 7 Δαιμόνους με τους οποίους είπαμε να βρεθούμε σήμερα.... Τόσοι άνθρωποι σε μια περατζάδα... Μην μου πείτε πως δεν είναι μαγικό? Βέβαια το καλύτερο μου ήταν η αναπάντεχη έκπληξη που μου έκανε η DonnaBella.... Που βρέθηκε για μερικές μέρες εδώ και μου τηλεφώνησε και βρεθήκαμε εχτές για αυτό το γρήγορο ποτό που σας έλεγα και που ελπίζω να βρεθούμε και σήμερα για περισσότερο....

Να.. Αυτά κάνει το blogging.... Διαβάζεις πράγματα που γράφουν άνθρωποι ανώνυμοι αρχικά, συμετέχεις, δένεσαι, τους μαθαίνεις καλύτερα από ότι θα τους μάθαινες αν βγαίνατε κοινωνικά για καφέδες και φαγητά και βόλτες και όταν έρχεται η ώρα να γνωριστείτε και από κοντά, είναι σαν να ξαναβρίσκεις φίλους παλιούς... Και ταυτόχρονα καινούριους... Και όλα κυλάνε όμορφα και γλυκά και η ενέργεια είναι θετική και άφθονη γιατί΄με αυτούς τους ανθρώπους έχεις μοιραστεί ψυχούλα....

Anyway.... Σήμερα το πρόγραμμα έχει τελευταίο μπάνιο στην Ψαρού, και μετά μεσημεριανό με ειδική παραγγελία στον Σάμυ μελιτζάνες παπουτσάκια... Βέβαια φέτος ο Σάμυ έγινε πολύ της ανταλλαγής και έτσι ξύπνησα νωρίς σήμερα και ετοίμασα γεμιστά τα οποία ψήνονται ήδη να του πάω αλλά χαλάλι του! Αργά το απόγευμα θα επιστρέψω σπίτι να ετοιμάσω βαλίτσες και το βράδυ θα δω τα blogo- παιδα... Και άυριο, θα σηκωθώ νωρίς για να πιώ τον καφέ μου στην βεράντα, να πάρω άφθονες ανάσες από Δήλο και από θάλασσα και μετά θα φορτώσω στο αυτοκίνητο τα πράγματα και τον Droopy και θα αναχωρήσω πανηγυρικά... Και το βραδάκι θα είμαι Αθήνα.... Με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, όπως σας έγραψα και χτες, μια που μου έχουν λείψει όλα... Ο Μάνος και ο Άρης πρώτα απ' όλα ( τον οποίο πρέπει να πείσω να επιστρέψει πια από το Σούνιο), η μαμά μου, η Μαρία που επιστρέφει την Κυριακή, οι πρωινοί καφέδες στο Ivy, το σπίτι μου, ο υπολογιστής μου, φίλοι που έχω να δω καιρό και ένα σωρό μέρη που έχω επιθμήσει να πάω... Άλλωστε, σε λιγότερο από ένα μήνα θα είμαι πάλι εδώ... Σε ένα νησί πολύ πιο ήσυχο, πολύ πιο όμορφο, πολύ πιο χαλαρό και φιλόξενο και πάντα, πολύ, πολύ, πολύ, αλλά τελείως πολύ όμως, αγαπημένο.... Καλημέρα....

Ένας μαγικός Αύγουστος...

Πρώτο post μετά από καιρό... Έξω από το παράθυρο μου η θάλασσα ανταριασμένη αλλά ο ήλιος λαμπερός... Είμαι στο νησί... Ακόμα.... Ο Μάνος έφυγε εχτές το βράδυ και το δικό μου εισιτήριο είναι για την επόμενη Παρασκευή αλλά σκέφτομαι σοβαρά να το αλλάξω και να επιστρέψω νωρίτερα.... Θα το θυμάμαι για πάντα το φετινό καλοκαίρι... Δύσκολο στην αρχή, ακόμα δυσκολότερο στην συνέχεια, και στο τέλος... Μαγικό... Δεν θέλω να μπω σε λεπτρομέρειες, μερικά πράγματα χάνουν την αξία τους όταν δεν τα κρατάμε για τον εαυτό μας.. Θα πω απλά πως ξαφνικά νοιώθω πως δεν χρειάζομαι πια το καταφύγιο μου.... Δεν χρειάζομαι πια καταφύγιο γενικά.... Αυτό το νησάκι που πάντα λειτουργούσε σαν ασφαλιστική δικλείδα στην ζωή μου, φέτος μου έδωσε το μεγαλύτερο του δώρο... Τον χώρο και τον χρόνο να κλείσω παλιούς λογαριασμούς και να προχωρήσω μπροστά...

Μέσα στο μυαλό μου, το έχω όλο αυτό σαν ένα από αυτά τα παζλ που τόσο μου άρεσε να φτιάχνω όταν ήμουν πιο μικρή... Σαν αυτούς τους γαλάζιους ουρανούς που απλώνονται μπροστά σου απέραντοι και γεμάτοι αισιοδοξία, και ξαφνικά ανακαλύπτεις το κομματάκι που λείπει και είναι ο ήλιος!!! Που το ήξερες πως ήταν ο ήλιος που έλειπε, γιατί ήταν αυτό το γαλάζιο φωτεινό και λαμπερό από μόνο του, αλλά που , παρόλα αυτά, έπρεπε να μπεί το κομμάτι, αυτό το ένα το συγκεκριμμένο, το σωστό, για να γίνει η εικόνα τέλεια και για να δικαιολογήσεις το φως που ένοιωθες χωρίς να το βλέπεις, και την αισιοδοξία και την γαλήνη, και την χαρά....

Έτσι και στην ζωή μου... Αυτός ο Αύγουστος έβαλε τα χαμένα, τα μπερδεμένα μάλλον, κομματάκια στην θέση τους και η εικόνα που είχα στο μυαλό μου, η αίσθηση που είχα στην καρδιά μου ακόμα και όταν έβλεπα τα κενά, με μια κίνηση ξαφνική, μαγική σχεδόν, ολοκληρώθηκε.... Ξανά.... Και τώρα, το νησί δεν με κρατάει... Θέλω να γυρίσω σπίτι μου... Και όσο και αν και εδώ σπίτι μου είναι, θα προτιμήσω το αγγλικό "σπίτι είναι εκεί που είναι η καρδιά μας" και θα αλλάξω το εισητήριο μου σήμερα κι όλας.... Μπορεί να σας ακούγονται σχεδόν παραληρηματικά όλα αυτά, αλλά επιλέγω να τα αφήσω έτσι.... Χωρίς διόρθωση, έτσι ακριβώς όπως τα σκέφτηκα, έτσι ακριβώς όπως τα έγραψα, έτσι ακριβώς όπως τα νοιώθω... Είμαι πολύ χαρούμενη, είμαι πολύ αισιόδοξη, είμαι πολύ ευτυχισμένη.... Είμαι και λίγο ανήσυχη βέβαια, και λίγο αγχωμένη με το άγχος που έχουμε όταν όλα στην ζωή μας πάνε καλά και δεν θέλουμε να χαλάσει αυτή η τέλεια ισορροπία, αλλά σε αυτή την περίπτωση η λέξη κλειδί είναι το "λίγο"... Γιατί στα υπόλοιπα το key word είναι το "πολύ"...

Αυτά....Προς το παρόν... Η επόμενη φορά που θα σας γράψω θα είναι από Αθήνα... Σύντομα... Πολύ σύντομα... Μέχρι τότε, εύχομαι να περνάτε καλά και να βρεθούμε όλοι πίσω, ξεκούραστοι, με γεμάτες μπαταρίες και με την αισοδόξία στα κόκκινα... Άλλωστε, καλά να είμαστε, έχουμε μπόλικο καλοκαίρι ακόμα μπροστά μας.....