Τώρα δεν ξέρω τι περιμένετε μετά την χτεσινή "αναγγελία" μου και ελπίζω να μην σας κουράσω... Όμως από τα σχόλια και τα mails που πήρα για το προχτεσινό μου post, αυτό που σας έγραψα για τον Μάνο και την δυσκολία με την οποία αντιμετωπίζει την έκθεση των προσωπικών μας θεμάτων στο blog, μου δημιουργήθηκε μια μεγάλη απορία... Όταν ζούμε με κάποιους ανθρώπους, ή μάλλον αφού ζούμε με κάποιους ανθρώπους, αφού μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μας μαζί τους και αφού επιρρεαζόμαστε από αυτούς, που τελειώνει η "δική" μας ζωή και που "αρχίζει" η δική τους? Και με δεδομένο πως το blogging είναι ένας τρόπος ή ένας χώρος έκφρασης ιδεών και συναισθημάτων, πως μπορούμε να γράφουμε για τα όσα ζούμε ή για τα όσα νοιώθουμε χωρίς να τους αναφέρουμε ή χωρίς να αναφερόμαστε σε κοινές εμπειρίες, σε κοινά ενδιαφέροντα ή σε κοινές προσλαμβάνουσες? Δεν είναι κάπως υποκριτικό αυτό?
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν εγώ έγραψα πως καταλαβαίνω το πρόβλημα του Μάνου - και όντως το καταλαβαίνω- και πως θα προσπαθήσω στο εξής να κρατάω ισορροπίες, εννοούσα κάτι πολύ συγκεκριμένο... Πως θα προσπαθήσω στο εξής να αφήνω έξω από το blog τα όσα αφορούν τα απολύτως προσωπικά μας... Όμως από όσα διάβασα, τα όρια δεν είναι ίδια για όλους... Μάλιστα κάποιος αγαπημένος φίλος του blog μου έγραψε πως ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ την περίπτωση να μην αναφέρομαι καν στους φίλους με τους οποίους βγαίνουμεμαζί τα βράδια επωνύμως γιατί κάποιος που μπορεί να τους γνωρίζει θα μπορούσε να καταλήξει σε αρνητικά για εκείνους συμπεράσματα διαβάζοντας το...
Και αναρωτιέμαι... Με δεδομένο το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, και πως ζούμε σε μια κοινωνία που αποτελείται από διαφορετικούς ανθρώπους, που αρχίζει και που τελειώνει η ελευθερία του καθενός μας? Αυτό που για μένα είναι απλό για κάποιον άλλον, προφανώς, είναι σύνθετο, και αυτό που για κάποιον εξυπακούεται για μένα μπορεί να είναι η απόλυτη έκπληξη.... Και τελικά, όλη αυτή η αμερικανοφερμένη θεωρία του politically correct, που πρέπει να σκεφτόμαστε δέκα φορές πριν κάνουμε ή πριν πούμε το οτιδήποτε, πέρα από το ότι δεν ταιριάζει καθόλου με το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο , μήπως είναι ένας εύσχημος τρόπος για να μπορεί ο καθένας να "λογοκρίνει" τον άλλον και να ασκεί εξουσία στην ζωή και την σκέψη του? Και αν το πάμε λίγο ακόμα πιο κάτω, αν εγώ έχω αποφασίσει να "εκτίθεμαι" επωνύμως, και αφού εγώ είμαι η συγκεκριμένη Εύη, με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, με τις συγκεκριμένες παραξενιές αλλά και με τα συγκεκριμένα καλά που οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι την ζωή μου, οικογένεια ή φίλοι, έχουν προφανώς αποδεχτεί, δεν θα ήταν σαν να έγραφε το blog μια άλλη αν άρχιζα να του αφαιρώ τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνια για τα οποία πιστεύω πως σας αρέσει να το διαβάζετε?
Βλέπετε εγώ προσωπικά πιστεύω πως για κάθε πράγμα που γράφεις, σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο το κάνεις και η άισθηση που βγαίνει μέσα από τις λέξεις και τα νοήματα... Και είμαι σίγουρη πως, στους τόσους μήνες που κρατάω αυτό το ηλεκτρονικό ημερολόγιο, ακόμα και σε περιόδους μεγάλης έντασης, δεν έχω αναφερθεί αρνητικά και δεν έχω θίξει ποτέ , κανέναν...Ίσως γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, έχω μάθει να προσέχω τι γράφω και πως.. Και επειδή συνήθως οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι είναι άνθρωποι που αγαπάω, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που διαβάζουν εδώ μέσα δεν τους κάνει να νοιώθουν άσχημα... Με την εξαίρεση του Μάνου ίσως, που πραγματικά, επειδή είναι το άλλο μου μισό, τον πήρε η μπάλα των δικών μου συναισθημάτων και της δικής μου, πρόσκαιρης, απελπισίας...
Υ.Γ. Φυσικά έχω γράψει και αρνητικά πράγματα... Για την Ρένια Λουιζίδου και για τον Αιμίλιο προσφάτως, και για τους διάφορους ανώνυμους γνωστούς- αγνώστους παλιότερα... Αλλά αυτά, εννοείται, δεν είναι το θέμα μας... Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είτε η κυρία Λουιζίδου είτε ο Αιμίλιος θα θύμωναν μαζί μου διαβάζοντας τα, αν υποτεθεί πως η χάρη αυτού του blog θα έφτανε μέχρι εκεί, αφήστε που το όλο concept ήταν περισσότερο χιουμοριστικό παρά οτιδήποτε άλλο... Οπότε το ερώτημα παραμένει... Που αρχίζει και που τελείωνει η ελευθερία έκφρασης στο blogging? Οι απαντήσεις σας με ενδιαφέρουν απεριόριστα και τις περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία... Όπως λέει και ο Γιάννης (Χοϊμές) βλέπετε, οι γνώμες των άλλων, όταν τις ακούμε με ενδιαφέρον και χωρίς να τις κρίνουμε μας ανοίγουν παράθυρα σε κόσμους που ούτε καν υποψιαζόμασταν ότι υπήρχαν.. Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά....
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν εγώ έγραψα πως καταλαβαίνω το πρόβλημα του Μάνου - και όντως το καταλαβαίνω- και πως θα προσπαθήσω στο εξής να κρατάω ισορροπίες, εννοούσα κάτι πολύ συγκεκριμένο... Πως θα προσπαθήσω στο εξής να αφήνω έξω από το blog τα όσα αφορούν τα απολύτως προσωπικά μας... Όμως από όσα διάβασα, τα όρια δεν είναι ίδια για όλους... Μάλιστα κάποιος αγαπημένος φίλος του blog μου έγραψε πως ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ την περίπτωση να μην αναφέρομαι καν στους φίλους με τους οποίους βγαίνουμεμαζί τα βράδια επωνύμως γιατί κάποιος που μπορεί να τους γνωρίζει θα μπορούσε να καταλήξει σε αρνητικά για εκείνους συμπεράσματα διαβάζοντας το...
Και αναρωτιέμαι... Με δεδομένο το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, και πως ζούμε σε μια κοινωνία που αποτελείται από διαφορετικούς ανθρώπους, που αρχίζει και που τελειώνει η ελευθερία του καθενός μας? Αυτό που για μένα είναι απλό για κάποιον άλλον, προφανώς, είναι σύνθετο, και αυτό που για κάποιον εξυπακούεται για μένα μπορεί να είναι η απόλυτη έκπληξη.... Και τελικά, όλη αυτή η αμερικανοφερμένη θεωρία του politically correct, που πρέπει να σκεφτόμαστε δέκα φορές πριν κάνουμε ή πριν πούμε το οτιδήποτε, πέρα από το ότι δεν ταιριάζει καθόλου με το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο , μήπως είναι ένας εύσχημος τρόπος για να μπορεί ο καθένας να "λογοκρίνει" τον άλλον και να ασκεί εξουσία στην ζωή και την σκέψη του? Και αν το πάμε λίγο ακόμα πιο κάτω, αν εγώ έχω αποφασίσει να "εκτίθεμαι" επωνύμως, και αφού εγώ είμαι η συγκεκριμένη Εύη, με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, με τις συγκεκριμένες παραξενιές αλλά και με τα συγκεκριμένα καλά που οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι την ζωή μου, οικογένεια ή φίλοι, έχουν προφανώς αποδεχτεί, δεν θα ήταν σαν να έγραφε το blog μια άλλη αν άρχιζα να του αφαιρώ τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνια για τα οποία πιστεύω πως σας αρέσει να το διαβάζετε?
Βλέπετε εγώ προσωπικά πιστεύω πως για κάθε πράγμα που γράφεις, σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο το κάνεις και η άισθηση που βγαίνει μέσα από τις λέξεις και τα νοήματα... Και είμαι σίγουρη πως, στους τόσους μήνες που κρατάω αυτό το ηλεκτρονικό ημερολόγιο, ακόμα και σε περιόδους μεγάλης έντασης, δεν έχω αναφερθεί αρνητικά και δεν έχω θίξει ποτέ , κανέναν...Ίσως γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, έχω μάθει να προσέχω τι γράφω και πως.. Και επειδή συνήθως οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι είναι άνθρωποι που αγαπάω, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που διαβάζουν εδώ μέσα δεν τους κάνει να νοιώθουν άσχημα... Με την εξαίρεση του Μάνου ίσως, που πραγματικά, επειδή είναι το άλλο μου μισό, τον πήρε η μπάλα των δικών μου συναισθημάτων και της δικής μου, πρόσκαιρης, απελπισίας...
Υ.Γ. Φυσικά έχω γράψει και αρνητικά πράγματα... Για την Ρένια Λουιζίδου και για τον Αιμίλιο προσφάτως, και για τους διάφορους ανώνυμους γνωστούς- αγνώστους παλιότερα... Αλλά αυτά, εννοείται, δεν είναι το θέμα μας... Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είτε η κυρία Λουιζίδου είτε ο Αιμίλιος θα θύμωναν μαζί μου διαβάζοντας τα, αν υποτεθεί πως η χάρη αυτού του blog θα έφτανε μέχρι εκεί, αφήστε που το όλο concept ήταν περισσότερο χιουμοριστικό παρά οτιδήποτε άλλο... Οπότε το ερώτημα παραμένει... Που αρχίζει και που τελείωνει η ελευθερία έκφρασης στο blogging? Οι απαντήσεις σας με ενδιαφέρουν απεριόριστα και τις περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία... Όπως λέει και ο Γιάννης (Χοϊμές) βλέπετε, οι γνώμες των άλλων, όταν τις ακούμε με ενδιαφέρον και χωρίς να τις κρίνουμε μας ανοίγουν παράθυρα σε κόσμους που ούτε καν υποψιαζόμασταν ότι υπήρχαν.. Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά....
