Μόλις μπήκα... Σηκώθηκα πρωί σήμερα, με ξύπνησε η Μαρία κατά τις 9 παρά και πήγα κατευθείαν στο Ivy να πιω εκεί τον πρώτο καφέ της ημέρας.. Ήθελε να μάθει πως περάσαμε στο χτεσινό girl's που δεν κατάφερε να έρθει γιατί δεν είχε που να αφήσει τα παιδιά της... Λοιπόν, εχτές βγήκαμε με την Βίβιαν, την Τίνα και την Ρούλα και περάσαμε καταπληκτικά... Πήγαμε στα Πετράλωνα στο Lucien's - ήταν ιδέα της Τίνας και είχε απόλυτο δίκιο- και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα... Πέρα από το ότι είναι πολύ ιδιαίτερο σαν χώρος, μικρό, απλό και δεν κάνει κρατήσεις, έχει μεγάλα τραπέζια στα οποία μπορούν να καθίσουν δυο ή και τρεις διαφορετικές παρέες κάθε φορά, το φαγητό είναι πεντανόστιμο και η σχέση ποιότητας - τιμής εξαιρετική... Φανταστείτε ότι εχτές φάγαμε τέσσερα άτομα από τρία πιάτα η κάθε μία, (πρώτο- κυρίως και γλυκό) , ήπιαμε και δύο μπουκάλια κόκκινο κρασί και πληρώσαμε περίπου 35 ευρώ το άτομο...
Και βέβαια, πέρα από το νόστιμο φαγητό και το όμορφο μέρος, κουβεντιάσαμε επί παντός επιστητού, από το Bazaar μέχρι τα ψυχολογικά μας και από τα -κλασσικά- γκομενικά μέχρι για τα σκυλιά μας, και η βραδιά κύλησε σαν γάργαρο νεράκι... Και σκεφτόμουν στην επιστροφή πόσο όμορφο είναι να δένουν μεταξύ τους παλιοί και καινούριοι φίλοι, και να μοιράζονται στιγμές και σκέψεις εύκολα σαν να γνωρίζονταν από πάντα... Είναι δύσκολο αυτό, γιατί όσο μεγαλώνουμε παραξενεύουμε και κλεινόμαστε, και όταν συμβαίνει είναι δώρο... Και εμένα το blogging τέτοια δώρα μου έφερε... Καινούριους ανθρώπους που ήρθαν απολύτως την κατάληλη στιγμή και ταίριαξαν με την ζωή μου, με τους παλιούς μου φίλους και με τα πράγματα που αγαπώ να κάνω, μαγικά... Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ το χαίρομαι....
Πίσω στα καθημερινά μου τώρα, σήμερα περιμένω το μεσημέρι την κυρία Στέλλα να μου φέρει τα καινούρια καλύματα για τους καναπέδες μου και είμαι πολύ excited... Θέλω πολύ να δω το αποτέλεσμα τελειωμένο, γιατί είναι άλλο πράγμα να διαλέγεις χρώματα και ποιότητες από δειγματολόγια και τόπια και άλλο πράγμα να βλέπεις τους καναπέδες έτοιμους μέσα στον χώρο, δίπλα στα υπόλοιπα έπιπλα και στις υπόλοιπες στόφες... Και μου αρέσει και πολύ η ιδέα πως το σαββατοκύριακο θα χουχουλιάσουμε στα καινούρια αφράτα μαξιλάρια μας, ειδικά αν κάνει κρύο.... Στο μεταξύ βέβαια έχω και ένα σωρό άλλα πράγματα, πιο καθημερινά και πιο βαρετά να κάνω... Πρέπει να απλώσω, να μαγειρέψω κάτι για τον Άρι, σκέφτομαι να φτιάξω μπιφτέκια με πατάτες στον φούρνο, να τελειώσω κάτι που γράφω, να αγοράσω ένα καινούριο κρεβάτι για τον Droopy γιατί το παλιό του το έφαγε και να πάω και σούπερ μάρκετ... Και να σκεφτώ και κάτι για το βράδυ γιατί θα βγούμε με την φίλη μου την Μαρία που ήρθε για μερικές μέρες από το νησί, και με την Χρυσούλα και τον Γιώργο, και θέλω να βρω κάτι που να είναι εδώ γύρω για να μπορεί να πεταχτεί έστω και για λίγο και ο Μάνος που κλείνει τεύχος αυτές τις μέρες και είναι πνιγμένος...
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....
Υ.Γ. (ώρα 16.30) Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω μέχρι αύριο για να ανεβάσω τις φωτογραφίες από τα καινούρια μου καλύματα... Πρώτον γιατί είμαι ενθουσιασμένη από το αποτέλεσμα... Οι καναπέδες μου έγιναν σαν καινούριοι!!! Και δεύτερον γιατί θέλω να τους δει και ο Μάνος που θα αργήσει πολύ να γυρίσει σήμερα από το γραφείο... Ιδού λοιπόν.... Δεν είναι ουάου?:-)
Υ.Γ.2 Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνετε δύο σημαντικές λεπτομέρειες... Τον Droopy ( ο οποίος έχει λερωθεί με ιώδιο και μέχρι να ξαναπλυθεί θα είναι δίχρωμος, κόκκινος και άσπρος) και τα περιοδικά του ανταγωνισμού πάνω στο τραπέζι.... Μιλάμε, είμαστε ανώτεροι άνθρωποι εμείς... Τελείως...
Και βέβαια, πέρα από το νόστιμο φαγητό και το όμορφο μέρος, κουβεντιάσαμε επί παντός επιστητού, από το Bazaar μέχρι τα ψυχολογικά μας και από τα -κλασσικά- γκομενικά μέχρι για τα σκυλιά μας, και η βραδιά κύλησε σαν γάργαρο νεράκι... Και σκεφτόμουν στην επιστροφή πόσο όμορφο είναι να δένουν μεταξύ τους παλιοί και καινούριοι φίλοι, και να μοιράζονται στιγμές και σκέψεις εύκολα σαν να γνωρίζονταν από πάντα... Είναι δύσκολο αυτό, γιατί όσο μεγαλώνουμε παραξενεύουμε και κλεινόμαστε, και όταν συμβαίνει είναι δώρο... Και εμένα το blogging τέτοια δώρα μου έφερε... Καινούριους ανθρώπους που ήρθαν απολύτως την κατάληλη στιγμή και ταίριαξαν με την ζωή μου, με τους παλιούς μου φίλους και με τα πράγματα που αγαπώ να κάνω, μαγικά... Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ το χαίρομαι....
Πίσω στα καθημερινά μου τώρα, σήμερα περιμένω το μεσημέρι την κυρία Στέλλα να μου φέρει τα καινούρια καλύματα για τους καναπέδες μου και είμαι πολύ excited... Θέλω πολύ να δω το αποτέλεσμα τελειωμένο, γιατί είναι άλλο πράγμα να διαλέγεις χρώματα και ποιότητες από δειγματολόγια και τόπια και άλλο πράγμα να βλέπεις τους καναπέδες έτοιμους μέσα στον χώρο, δίπλα στα υπόλοιπα έπιπλα και στις υπόλοιπες στόφες... Και μου αρέσει και πολύ η ιδέα πως το σαββατοκύριακο θα χουχουλιάσουμε στα καινούρια αφράτα μαξιλάρια μας, ειδικά αν κάνει κρύο.... Στο μεταξύ βέβαια έχω και ένα σωρό άλλα πράγματα, πιο καθημερινά και πιο βαρετά να κάνω... Πρέπει να απλώσω, να μαγειρέψω κάτι για τον Άρι, σκέφτομαι να φτιάξω μπιφτέκια με πατάτες στον φούρνο, να τελειώσω κάτι που γράφω, να αγοράσω ένα καινούριο κρεβάτι για τον Droopy γιατί το παλιό του το έφαγε και να πάω και σούπερ μάρκετ... Και να σκεφτώ και κάτι για το βράδυ γιατί θα βγούμε με την φίλη μου την Μαρία που ήρθε για μερικές μέρες από το νησί, και με την Χρυσούλα και τον Γιώργο, και θέλω να βρω κάτι που να είναι εδώ γύρω για να μπορεί να πεταχτεί έστω και για λίγο και ο Μάνος που κλείνει τεύχος αυτές τις μέρες και είναι πνιγμένος...
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....
Υ.Γ. (ώρα 16.30) Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένω μέχρι αύριο για να ανεβάσω τις φωτογραφίες από τα καινούρια μου καλύματα... Πρώτον γιατί είμαι ενθουσιασμένη από το αποτέλεσμα... Οι καναπέδες μου έγιναν σαν καινούριοι!!! Και δεύτερον γιατί θέλω να τους δει και ο Μάνος που θα αργήσει πολύ να γυρίσει σήμερα από το γραφείο... Ιδού λοιπόν.... Δεν είναι ουάου?:-)
Υ.Γ.2 Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνετε δύο σημαντικές λεπτομέρειες... Τον Droopy ( ο οποίος έχει λερωθεί με ιώδιο και μέχρι να ξαναπλυθεί θα είναι δίχρωμος, κόκκινος και άσπρος) και τα περιοδικά του ανταγωνισμού πάνω στο τραπέζι.... Μιλάμε, είμαστε ανώτεροι άνθρωποι εμείς... Τελείως...
