Κυριακή, Δεκεμβρίου 30, 2007

Some we win, some we loose....

New Year Graphics

Προτελευταία μέρα του χρόνου και ο απολογισμός είναι αναπόφευκτος… Ειδικά μάλιστα που το μεσημέρι δυο διαφορετικοί άνθρωποι με έκαναν να χαρώ και να πικραθώ ταυτόχρονα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος …

Απολογισμός λοιπόν, και πρώτα απ’ όλα οι φίλοι που έφυγαν… Η Μαρία και ο Στέλιος και η γνώση πως το γυαλί πραγματικά, όταν ραγίσει δεν ξανακολάει...

Όμως δεν ήταν αυτή η μεγαλύτερη μου απώλεια… Το 2007 μου πήρε τον καλύτερο πατέρα που θα μπορούσα να ονειρευτώ.. Που τον έζησα λίγο και δεν τον χόρτασα, που δεν περνάει μέρα που να μην τον σκέφτομαι… Και που θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που τον αξιώθηκα, έστω και για λίγο.. Τον πεθερό μου, έναν υπέροχο άνθρωπο που μας άφησε νωρίς και που αυτές ειδικά τις μέρες των γιορτών θα ήθελα τόσο πολύ να ήταν ακόμα μαζί μας…

Η χρονιά που φεύγει έφερε μια καινούρια δουλειά και μια μεγάλη απόφαση, που την πήρα δύσκολα και με πολλή σκέψη… Άφησα πίσω μου ένα περιοδικό που αγάπησα πολύ και που έχει ένα κομμάτι από μένα.. Το Mykonos Confidential… Και εύχομαι πραγματικά, αυτά που θα έρθουν να δικαιώσουν την επιλογή μου…

Είχε παρέες που σκόρπησαν, ελπίζω προσωρινά, γιατί η χρονιά που πέρασε ήταν δυσκολότερη για εκείνους από ότι για μας… Ο Τάσος με την Ειρήνη, ο Τζιμάκος με την Μαριλένα, ο Bill με την Μαρία… Ελπίζω το 2008 να μας βρει πάλι όλους μαζί, με πολλά γέλια και με πολλούς χορούς και με πολλά ξενύχτια…

Είχε και κύκλους που έκλεισαν, όπως αυτός της Μυκόνου… Το 2008 θα είναι η πρώτη χρονιά μετά από πολύ, πολύ καιρό που δεν θα με βρει για όλο το καλοκαίρι στο νησί που θεωρώ «πατρίδα» μου… Δεν θα σας πω πως δεν λυπάμαι… Ξέρω όμως πως είναι για καλό, και πως αυτοί οι κύκλοι της ζωής μας ξανανοίγουν όταν έρθει η ώρα, σαν να μην έκλεισαν ποτέ…

Όμως αυτή η χρονιά δεν είχε μόνο απώλειες και ανακατατάξεις… Είχε και καινούριους ανθρώπους που ήρθαν στην ζωή μας για να μείνουν, όπως ο Κώστας με την Λιάνα, είχε καινούριους φίλους όπως η Βίβιαν, η Τίνα και ο Γιώργος με την Κατερίνα, είχε γνωριμίες μέσα από τα blogs που με εξέπληξαν ευχάριστα και που μοιάζουν να έχουν όλες τις προοπτικές να αντέξουν στον χρόνο, και είχε φυσικά και φίλους αγαπημένους που ήταν και εξακολουθούν να είναι εδώ… Όπως η Μάρθα με τον Άλκη, ο άλλος Στέλιος, ο Ζαννής, ο Μίμης, η Ρούλα, η Στέλλα με τον Σταύρο και η Άννη με τον Κώστα .

Είχε και εμπειρίες μοναδικές, όπως το Bazaar των Δρόμων Ζωής, είχε ηλιοβασίλεματα στην βεράντα στο νησί, είχε βραδιές μπροστά στο τζάκι με κεριά, κόκκινο κρασί και αγκαλιές, είχε ξενύχτια και γέλια απίστευτα, είχε βουτιές στον Άγιο Σώστη, είχε εκδρομές, είχε και glamour, είχε και καφέδες με εκμυστηρεύσεις και κουτσομπολιά, είχε και γεύματα λουκούλια με σκούφους ή χωρίς, είχε απογεύματα με επιτραπέζια, είχε μαγειρικές, είχε τραπέζια στο σπίτι, είχε τα πάντα....

Είχε τον Άρι που μεγαλώνει και γίνεται κάθε μέρα που περνάει ένα όλο και πιο υπέροχο παιδί για το οποίο είμαι βαθιά περήφανη και απόλυτα σίγουρη πως θα βρει τον δρόμο του και θα μεγαλουργήσει… Όχι μόνο γιατί είμαι η μαμά του και είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο να τον βλέπω τον καλύτερο της γης, αλλά γιατί μας αποδεικνύει καθημερινά με την συμπεριφορά του πως είναι ώριμος, υπεύθυνος και συνεργάσιμος… Και αυτά, έστω και μόνα τους είναι αρκετά.. (Πόσο μάλλον που είναι και έξυπνος, και όμορφος, και ταλαντούχος, και με χιούμορ και ..δικός μου..:-))

Είχε και την μαμά μου που είναι πάντα εδώ, δίπλα μου, πιο πολύ φίλη μου παρά μαμά κανονική, και με στηρίζει, και με αγαπάει και με κάνει να νοιώθω ασφαλής…

Είχε υγεία για όλους μας, δόξα τον Θεό, και μαθήματα ζωής που τα πήραμε κυρίως μέσα από εδώ, μέσα από τα blogs, από μεγάλους ήρωες της καθημερινότητας όπως η Αμαλία και η μικρή Λυδία, που μας έμαθαν να εκτιμάμε την κάθε στιγμή και να υποκλινόμαστε σε όσους έχουν το σθένος να παλεύουν τις δυσκολίες με θάρρος, πείσμα και αξιοπρέπεια…

Και είχε και εμάς… Που περάσαμε και δύσκολα αλλά περάσαμε και εύκολα, και που όπως λέει και η Άλκηστις «είμαστε ακόμα ζωντανοί, στην σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα…» . Και που τόσα χρόνια μετά, σχεδόν δέκα επτά, εξακολουθούμε να περνάμε μαζί καλύτερα από ότι θα περνούσαμε με οποιονδήποτε άλλον… Και που αγαπιόμαστε βαθιά, και που είμαστε περήφανοι ο ένας για τον άλλον, και που είμαστε ακόμα ερωτευμένοι, έστω και χωρίς την πρώτη φλόγα, και που είμαστε πάντα ομάδα που κερδίζει, και φίλοι, και συνένοχοι και που όσες φορές και αν χρειάστηκε μέχρι σήμερα, διαλέξαμε το μαζί και όχι το χώρια…

To make a long story short, η χρονιά που πέρασε, μια χρονιά σημαδιακή για μένα γιατί ήταν η πρώτη αληθινά ήρεμη της ζωής μου, δεν ήταν η ευκολότερη μέχρι σήμερα ήταν όμως από τις πιο διδακτικές… Με έμαθε πως οι δυσκολίες θα κρύβονται πάντα στα πιο απίθανα μέρη και πως η ζωή θα θέλει πάντα ρίσκο, ακόμα και όταν όλα φαίνονται απλά και ταχτοποιημένα.. Και πως η δύναμη που έχουμε μέσα μας θα μας εκπλήσσει… Κάθε φορά.. Και το κυριότερο, πως όταν είμαστε καλά μέσα μας, μέσα στην ψυχή μας και μέσα στην οικογένεια μας, όλα τα άλλα βρίσκονται…

Τέλος, η χρονιά που φεύγει είχε και μπόλικες ώρες blogging… Και μέσα από αυτή την on line επικοινωνία έφερε στον δρόμο μου ανθρώπους που με έκαναν να γελάσω, να συγκινηθώ, να προβληματιστώ, να θυμώσω, να ονειρευτώ… Με κάποιους γνωριστήκαμε, με κάποιους θα γνωριστούμε στο μέλλον, και για τους περισσότερους νοιώθω μια γλυκιά οικειότητα που με κάνει να τους αναζητώ την ώρα που πίνω τον πρωινό μου καφέ, να ανυπομονώ να διαβάσω τα νέα τους, να χαίρομαι με την χαρά τους και να λυπάμαι με τις στεναχώριες τους… Ήταν μια υπέροχη διαδρομή αυτή που μας έφερε σε αυτόν τον σημερινό, διαδικτυακό απολογισμό και σας ευχαριστώ πολύ, μέσα από την καρδιά μου για την παρέα… Και σας εύχομαι το 2008 να είναι γεμάτο από ευτυχία, υγεία, αγάπη και χαμόγελα… Και να είμαστε όλοι εδώ, γεροί, δυνατοί και χαρούμενοι, να τα λέμε και να ανοίγουμε νέους δρόμους, δρόμους καρδιάς και ουσίας…

Ευτυχισμένο το 2008!!!!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2007

My big, fat, shopping list...


Σήμερα τελειώσαν τα ψέματα... Η λίστα για το σούπερ μάρκετ έχει γίνει δισέλιδη, μόνο τα υλικά για το πουλί είναι μια σελίδα και κάτι, και έτσι ξύπνησα νωρίς, πίνω έναν βιαστικό καφέ συνοδευμένο από Christmas Cup Cakes που έφτιαξα εχτές και πάω για ψώνια.. Εγώ και άλλοι χίλιοι φαντάζομαι... Εχτές το βράδυ, στην Χρύσα, η εξαιρετική παρέα μου έκανε τρελή πλάκα για αυτό το περίφημο πουλί που έχω αποφασίσει να φτιάξω μεθαύριο, αλλά δεν πειράζει... Εγώ περιμένω υπομονετικά να γίνει τέλειο, και τότε, και μόνο τότε θα απαντήσω... Εμπράκτως...
Κατά τα άλλα περάσαμε πάρα πολύ ωραία εχτές, και πέρα από την βραδινή έξοδο, έκανα και πολλές δουλειές... Με κυριότερη την αγορά της αραβωνιαστικιάς του Droopy που τώρα τον περιμένει ήδη τυλιγμένη κάτω από το δέντρο... Δεν είναι δικά μου βέβαια τα credits, η μαμά μου την βρήκε, αλλά είναι κούκλα και κορίτσι από σπίτι...Πρόκειται για μια κάτασπρη φώκια με την οποία το σκυλί μου θα πάθει μεγάλη πλάκα... Το ξέρω... Μιλάμε για μεγάλο έρωτα που πρόκειται να γεννηθεί... Εχτές επίσης κυκλοφόρησε και το Nitro, επιτέλους, και μου έφυγε και η περιέργεια... Ωραίο έγινε, με πάρα πολλή ύλη - και ένα δικό μου κομμάτι για τον Κωνσταντίνο Κακανιά- πιο σοβαρό αλλά πάντα με αυτό το Κωστοπουλικό touch που το κάνει διαφορετικό από τα άλλα..
Σήμερα, εκτός από το σούπερ μάρκετ έχω και άλλες διάφορες δουλειές, κάτι τελευταία μικροδωράκια, το γούρι που θα κερδίσει όποιος βρεί το φλουρί στην βασιλόπιτα, και άλλα τέτοια happy... Και το βράδυ θα πάμε με τον καλό μου Σπύρο και Βασίλη tete a tete, μια που έχουμε καιρό να βγούμε μόνοι μας και το πεθυμίσαμε... Όσο για αύριο... Καλά να είμαστε, δεν σκοπεύω να βγω από το σπίτι ούτε με ρυμούλκα.... Θέλω άραγμα στον καναπέ, και τζάκι, και κεριά και DVD και delivery, τα γνωστά και αγαπημένα, για να κλείσει η εβδομάδα comme il faut... Οπότε σας εύχομαι καλό σαββατοκύριακο και σας φιλώ γλυκά... Τα λέμε την Δευτέρα...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 28, 2007

Το αναβλητικό πνεύμα των γιορτών....


Μια αγουροξυπνημένη καλημέρα, λίγος καφές (τον "πολύ" θα τον πιω σε λίγο στο Patron με την Ρούλα), μια λίστα με ψώνια, δυό συνταγές για γέμιση να διαλέξω, ένας ελαφρύς πονοκέφαλος από χτες το βράδυ- εγώ πέρασα μια χαρά και ας μουρμουράγανε μερικοί μερικοί- και έξω κρύο με ήλιο.... Μια ακόμα μέρα πιο κοντά στον καινούριο χρόνο και ο απολογισμός της χρονιάς πλησιάζει.... Πιστή στην παράδοση που θέλει την πρωτοχρονιά να βάζουμε καινούριους στόχους και να αναλογιζόμαστε αν πετύχαμε τους παλιούς, θα σκεφτώ σοβαρά τι θέλω να αλλάξω την νέα χρονιά και πως μπορώ να το πετύχω... Όχι σήμερα όμως...
Σήμερα θα ντυθώ ζεστά, θα συμπληρώσω την λίστα με τα ψώνια και θα ελπίσω να πιάσω τουλάχιστον τον στόχο της ημέρας... Να πάω σούπερ μάρκετ... Που δεν πήγα χτές... Να φτιάξω τα cup cakes μου... Που δεν τα έφτιαξα (ούτε) εχτές.... Να αγοράσω μελομακάρονα...Που επίσης δεν αγόρασα εχτές... Ευτυχώς εξαφάνισα την ρίζα.... Κατά τα λοιπά τις τελευταίες μέρες του χρόνου με χαρακτηρίζει μια παράξενη αναβλητικότητα... Που θα μου πάει όμως? Μέχρι την Δευτέρα μένουν ακόμα τρεις εργάσιμες μέρες... Δεν μπορεί.. Κάποια από αυτές θα με βρεί στον Βασιλόπουλο να σπρώχνω το καρότσι μου με ρυθμό και κέφι... Προς το παρόν, πάω να πιω έναν καφέ με κρουασάν βουτύρου και να κουτσομπολέψω με την φίλη μου και το βράδυ το πρόγραμμα έχει Χρύσα με πολύ ενδιαφέρουσα bloggo - παρέα... Και έχω και ένα ραντεβού στις 7 το απόγευμα, επίσης με bloggers που ελπίζω να προλάβω... Αυτές οι μέρες, τελικά, μπορεί να μας απομακρύνουν από τους υπολογιστές και τις οθόνες μας αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο μας φέρνουν πιο κοντά.... Ωραία δεν είναι? Καλημέρα και φιλιά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα χριστουγεννιάτικα σοκολατάκια μιας δικιάς μας, ελληνίδας δηλαδή, Ελένης που μεγαλουργεί στην Νέα Υόρκη... Δεν είναι υπέροχα?

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 27, 2007

The bird....


Χρόνια πολλά σε όλους!!!! Μετά το εορταστικό brake των Χριστουγέννων, να ΄μαστε πάλι εδώ να μετράμε ανάποδα τις μέρες για την Πρωτοχρονιά... Άλλη γιορτή, άλλη αργία, άλλες χαρές... Κάπως μου φάνηκε αυτές τις μέρες που δεν πίναμε τον πρωϊνό μας καφέ παρέα, το ομολογώ... Μια ερημιά στα blogs, σαν αυτές τις πινακίδες που γράφουν "ΚΛειστό λόγω διακοπών" ή "Ραντεβού τον Σεπτέμβρη" υποδείκνυε πως οι κάτοχοι τους αλλού διασκέδαζαν... Και πολύ καλά έκαναν, εννοείται αυτό, αλλά ότι μου λείψατε μου λείψατε...
Εμείς από σήμερα ξεκινάμε ένα σερί εξόδων, δεν ξέρω πως τα καταφέραμε και πέσαν όλα τα κανονίσματα μας μαζί, και δεν παραπονιέμαι βέβαια, διότι όπως ίσως έχετε καταλάβει την έχω και εγώ την πετριά μου... Όταν βγαίνω ονειρεύομαι το σπίτι μου και όταν μένω σπίτι μετά από λίγο θέλω να βγω... Όπως και όλο τον χειμώνα ονειρεύομαι το νησί και μόλις φτάσουν τα μέσα Ιουλίου αρχίζω να σκέφτομαι πότε θα χειμωνιάσει να γυρίσω Αθήνα να ανάψω το τζάκι μου....
Τέλος πάντων, σήμερα θα πάμε στο καινούριο μαγαζί του φίλου μας του Γιάννη (από το νησί που λέγαμε) στο Κολωνάκι που ακούω πως έχει γίνει μεγάλο hit από την ημέρα που άνοιξε, οπότε το πρόγραμμα έχει καταρχάς ρεκτιφιέ... Θα πάω για αυτή την περιβόητη ρίζα που όλο κανονίζω να την βάψω και όλο κάτι γίνεται και παραμένει στην θέση της, έχω ραντεβού στις 11, και μετά θα πεταχτώ και έναν Βασιλόπουλο γιατί τόσες μέρες σπίτι φάγαμε σχεδόν και τα ράφια του ψυγείου... Θέλω να πιω και έναν καφέ με την Ρούλα, να της δώσω το δώρο της και να πάρω τους κουραμπιέδες που μου έφερε από την Λαμία, την δεύτερη δόση δηλαδή γιατί η πρώτη πάει, φαγώθηκε, και θέλω να δω αν βγήκε επιτέλους και αυτό το καινούριο Nitro που το περιμένω πως και πως για τους γνωστούς λόγους... Τι άλλα? Α, θα φτιάξω και τα cup cakes σήμερα, γιατί εχτές είχα μεν την διάθεση αλλά ανακάλυψα πως δεν είχα αυγά... Οπότε, το απόγευμα, λέω αν δεν βαριέμαι να το ρίξω στην ζαχαροπλαστική... Και τώρα που είπα ζαχαροπλαστική, αν κάποιος απο εσάς έχει καμιά καλή συνταγή για γέμιση γαλοπούλας με φρούτα όμως μέσα όχι την κλασσική με τον κιμά και τα κάστανα, please, στείλτε μου την.... Έρχεται η πρωτοχρονιά και εγώ ακόμα ψάχνω με τι θα γεμίσω το πουλί!!!! Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και φιλιά πολλα....



Τετάρτη, Δεκεμβρίου 26, 2007

Μέρες γιορτινές...


Μεσημέρι Τετάρτης που μοιάζει με Κυριακή... Αυτές τις μέρες, τις γιορτινές, που έχουμε χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου και μοιάζουν περισσότερο με ένα μεγάλο σαββατοκύριακο, ξυπνάμε αργά και χουζουρεύουμε όλη μέρα... Μετά το πάρτυ της παραμονής και την χτεσινοβραδινή οικογενειακή έξοδο με τις μαμάδες μας και τον Άρι, η σημερινή μέρα κυλάει χαλαρά... Με άραγμα στους καναπέδες, με Christmas songs να παίζουν στο CD player, με ωραία DVD, με άφθονο χουζούρι και με εναλλακτικά εορταστικό γεύμα... Σνίτσελ με πατάτες τηγανητές και ροζέ σαμπάνια.... Μου αρέσουν αυτές οι μέρες... Που είναι ήρεμες, που δεν έχουμε δουλειές και ραντεβού, που βγαίνουμε πολύ αλλά αράζουμε και στο σπίτι ακόμα περισσότερο, που τα λαμπάκια του δέντρου είναι συνέχεια αναμμένα, που τα χαμόγελα δεν μας εγκαταλείπουν καθόλου και που οι αγκαλιές μοιάζουν πιο ουσιαστικές...
Κάτω από το δέντρο έχουν μαζευτεί και τα δώρα που περιμένουν το βράδυ της πρωτοχρονιάς... Τυλιγμένα στα πολύχρωμα χαρτιά τους - τα τυλίγω πάντα μόνη μου, είναι μια ακόμα ιεροτελεστία των γιορτών που λατρεύω, να διαλέγω πολύχρωμα χαρτιά και να φτιάχνω φιόγκους και να γράφω κάρτες- μοιάζουν με στολίδια από μόνα τους... Και εγώ, ξεφυλίζω συνταγές και αναζητώ την τέλεια γέμιση για την γαλοπούλα - θέλω να έχει και κιμά και φρούτα- και ονειρεύομαι στολισμένα τραπέζια, πουρέ γλυκοπατάτας και το πιο όμορφο γούρι για όποιον κερδίσει το φλουρί της βασιλόπιτας...
Αργότερα θα φτιάξω μερικά ακόμα Christmas cup cakes για να μυρίσει το σπίτι φρεσκοψημένο κέικ... Θα τα γλασσάρω προσεκτικά και θα τα διακοσμήσω με τα ζαχαρωτά στολίδια τους, και ο πρωινός καφές μας θα πάρει άλλη γεύση... Γιορτινή... Τις επόμενες μέρες έχουμε πολλές εξόδους στο πρόγραμμα.. Έτσι, η σημερινή μέρα, η χαλαρή και χουζούρικη στο σπίτι μεταξύ μας, θέλω να τα έχει όλα... Και χρώματα, και μυρωδιές, και μουσικές, και γέλια, και αγκαλιές, και αγάπη... Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν ακριβώς όπως τα ονειρευόμουν... Και τα χάρηκα τόσο πολύ που νοιώθω ακόμα κουδουνάκια να αντηχούν μέσα στην ψυχή μου, και μια γαργαλιστική διάθεση, σα τις φυσαλίδες της σαμπάνιας να χαϊδεύει τα χείλη μου κάνοντας τα συνέχεια να χαμογελούν... Είναι και η παρέα βέβαια που μετράει, η καλύτερη του κόσμου... Οι δύο άντρες της ζωής μου και ο Droopy... Η οικογένεια μας που, όσο και αν ακούγεται τετριμμένο και κοινότυπο, είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στην ζωή μου ποτέ... Το ξέρω πως το σημερινό μου ποστ είναι πολύ mushy αλλά τι να κάνουμε? Έτσι νοιώθω, έτσι γράφω... Ελπίζω να περάσατε όλοι υπέροχα αυτές τις μέρες... Μόλις τελειώσω με τα cakes, θα φτιάξω καφέ και θα βολτάρω στην bloggo γειτονιά μας να διαβάσω νέα... Παρόλο που απ' ότι δείχνει το κοντέρ μου έπεσε νέκρα στα blogs.. Καλό είναι αυτό... Σημαίνει πως όλοι έχουμε πολλά να κάνουμε... Φιλιά πολλά λοιπόν, και ευχές.... Για υγεία, ευτυχία και ότι άλλο επιθυμείτε...

Υ.Γ. Και μια φωτογραφία από το δέντρο, με τα δώρα αυτή την φορά... Δια χειρός Ευούλας...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 24, 2007

Merry Christmas!!!!!!


Christmas Graphics

Το ρολόϊ μου δείχνει 24 ώρες ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα... Τα δώρα που αγόρασα σήμερα είναι προσεκτικά τυλιγμένα κάτω από το δέντρο, το μπώλ στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα είναι γεμάτο με ψιλά για τους αυριανούς καλαντιστές, τα ρούχα που θα φορέσω αύριο κρέμονται στην ντουλάπα μου, τα αυριανά μου ραντεβού για μαλλιά και νύχια είναι κλεισμένα... Γράφω "αύριο" όμως είναι ήδη σήμερα... Η πόλη την ώρα που επέστρεφα σπίτι μετά από την βόλτα για shopping με την Βίβιαν ήταν ήδη φωτισμένη, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου έπαιζε Christmas Songs, και η μέρα μου είχε κυλήσει όπως πρέπει να κυλάνε οι μέρες των γιορτών. Με βόλτα στα μαγαζιά, με διπλό καπουτσίνο στο Bread and Butter, με ψώνια, με γέλια, με κουτσομπολιό, με εκμυστηρεύσεις, με late lunch στο Patron και με εκείνη την γλυκειά αίσθηση του deja vu, έστω και αν τα πρόσωπα έχουν αλλάξει... Αυτά είναι τα συστατικά της γιορτινής ευτυχίας... Φίλοι, καινούριοι και παλιοί, χαμόγελα, αγκαλιές αγαπημένες, μουσικές και κάλαντα, φωτάκια, κορδέλες, μυρωδιές και οικειότητα... Για μερικές μέρες, να έχουμε την ευτυχία και την τύχη να κρατήσουμε το μυαλό μας μακριά από κάθε τι δυσάρεστο, μακριά από κάθε τι λυπητερό....
Ναι, το ξέρω πως γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, ναι το ξέρω πως γύρω μου υπάρχει μοναξιά και πόνος, ναι το ξέρω πως εκεί έξω βασιλεύει η αδικία, η σκληρότητα και ο σπαραγμός... Έχω υπάρξει εκεί έξω, θα θυμάμαι πάντα τα Χριστούγεννα που κοίταζα τα βεγγαλικά να σκάνε από ένα παράθυρο, πίσω από έναν τοίχο που με κρατούσε μακριά από ότι αγαπούσα πιο πολύ, έχω ζήσει το μερίδιο μου στην δυστυχία και ξέρω καλά πως κανείς μας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο... Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο διεκδικώ με πάθος το δικαίωμα στην χαρά της γιορτής... Το δικαίωμα να κρατήσω, έστω για μερικές μέρες το μυαλό και την ψυχή μου μακριά από κάθε τι που θαμπώνει την λάμψη από τα φωτάκια, από τις κορδέλες, από τα τραγούδια και από τα γέλια... Όχι επειδή δεν ξέρω τι συμβάινει εκεί έξω... Αλλά ακριβώς γιατί το ξέρω πολύ καλά..
Αυτή είναι η ευχή μου λοιπόν για όλους σας... Για όλους εσάς που μοιραστήκατε μαζί μου έναν σχεδόν χρόνο αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες, για όλους εσάς που ακουμπήσατε στην ζωή μου και με αφήσατε να ακουμπήσω στην δική σας, για όλους εσάς που ήσασταν εδώ στα όμορφα αλλά και στα άσχημα... Να περάσετε αυτές τις μέρες όσο πιο γιορτινά γίνεται... Να γελάσετε, να χορέψετε, να ερωτευτείτε, να αφεθείτε... Τώρα που μπορείτε, τώρα που έχετε την ευκαιρία, την τύχη, την δυνατότητα, την άνεση... Αυτές οι μέρες, οι γιορτινές, για όλους εμάς που έχουμε την τύχη να είμαστε πέρα και πάνω απ' όλα υγιείς και να έχουμε κοντά μας αυτούς που αγαπάμε, οικογένεια ή φίλους, να είναι ένα έμπρακτο ευχαριστώ γι' αυτά που μπορούμε να ζήσουμε... Ένα έμπρακτο ευχαριστώ που έστω για μερικές μέρες μέσα στον χρόνο μπορούμε, έχουμε την τύχη να μπορούμε, να αφεθούμε στην χαρά της γιορτής....
Καλά Χριστούγεννα σε όλους, χαμογελαστά, αισιόδοξα και ευτυχισμένα!!!!!!!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2007


Σαββατοκύριακο πριν τα Χριστούγεννα και τρέχω και δεν φτάνω... Μεταφορικά και κυριολεκτικά μια που ο Μάνος γύρισε σπίτι χτες με πυρετό και μας το έκανε το πρόγραμμα ελαφρά μαντάρα, αλλά χαλάλι του... Τουλάχιστον αρρώστησε ... εγκαίρως και, αν όλα πάνε καλά, που γιατί να μην πάνε άλλωστε, την παραμονή θα είναι περδίκι.... Εγώ φρόντισα να κοιμηθώ στο δωμάτιο του Άρι εχτές για να μην κολλήσω - εκμεταλλεύτηκα το ότι ο Άρις αποφάσισε να μείνει σε έναν φίλο του- και τώρα πίνω τον καφέ μου και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω να τρέχω... Στις 11 έχω ραντεβού στον Βαγγέλη για βαφή, μετά θα χτενιστώ κιόλας, μετά θα πάω να πάρω τα ρούχα μου που τα έχω αφήσει με προκαταβολές στα μαγαζιά, μετά θα περάσω από το καθαριστήριο να πάρω κάτι άλλα ρούχα, μετά θα πάω από την μαμά μου να της αφήσω ένα φόρεμα που είχε παραγγείλει, μετά περίπτερο γιατί νομίζω πως σήμερα among others βραίνει επιτέλους το καινούριο Nitro, και μετά σπίτι.... Και το βράδυ θεωρητικά έχουμε κανονίσει να πάμε με τον Κωνσταντίνο και την Πόπη στον "Σπύρο και Βασίλη" αλλά δεν το βλέπω και πολύ σίγουρο όπως ήρθαν τα πράγματα... Δεν με πειράζει καθόλου βέβαια γιατί μετά από όλη αυτή την τρεχάλα μια χαρά θα μου έρθει και δεύτερη μέρα cocooning οπότε, όπως κάτσει....
Και αύριο μια που είναι η τελευταία Κυριακή του χρόνου για τα μαγαζιά και θα είναι ανοιχτά, λέω να κάνω μια βόλτα προς κέντρο έστω και μόνη μου... Θα ξεσηκώσω καμια φίλη να πάμε για shopping και μετά για late lunch γιατί είναι ωραία συνήθεια που συνωστιζόμαστε όλοι στα ίδια μέρη, αφήστε που βλέπει κανείς και ένα σωρό γνωστούς... Ελπίζω να περάσετε και εσείς ένα πολύ εορταστικό σαββατοκύριακο κάνοντας μόνο ότι σας αρέσει τελείως, και θα τα ξαναπούμε την Δευτέρα που θα είναι και Παραμονή, με ένα εορταστικό post αφιερωμένο εξαιρετικά στα ρεβεγιόν..... Φιλάκια.....

Υ.Γ. Στην φωτογραφία οι κουραμπιέδες από την Λαμία και τα μελομακάρονα από το Αθηναϊκό που αποτελούν ήδη παρελθόν. γι' αυτό και παράγγειλα ήδη στην φίλη μου την Ρούλα που πάει σήμερα Λαμία για να κάνει Χριστούγεννα με τους δικούς της μια ακόμη δόση...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 21, 2007

Shopping time.....


Οι μέρες περνάνε, τρεις μας έχουν μείνει μόνο μέχρι τα Χριστούγεννα, και η bloggo γειτονιά έχει αρχίσει να υπολειτουργεί... Λογικό είναι, κάποιοι φεύγουν για διακοπές, όλοι τρέχουμε με διάφορα - κυρίως ευχάριστα- αυτές οι μέρες δεν είναι για computer, είναι για βόλτες, για ψώνια και για προετοιμασίες... Και για βραδινές εξόδους, και για χορούς, και για ποτά, και για πάρτι, αλλά και για μεσημεριανά καφεδάκια σε μια πόλη που στολίστηκε και ομόρφυνε και μας περιμένει να την χαρούμε...
Εγώ από χτες έχω μπει στο mood του shopping με φόρα, βρήκα ήδη τι θα φορέσω στο ρεβεγιόν, και θα σας το αναλύσω κάποια στιγμή με λεπτομέρεια, αλλά το top ψώνιο μου δεν ήταν αυτό... Βλέπετε, ένα υπέροχο, απαλό pony skin μπουφάν σε χρώμα ανοιχτό πράσινο μου έκλεψε την καρδιά... Μιλάμε για love at first site... Και τώρα, ανυπομονώ να το εγκαινιάσω την Κυριακή που θα πάμε κέντρο για βόλτες και μεσημεριανό όπως θέλει το έθιμο των καταναλωτών - αυτών που σιχαίνονται τα αγαπημένα 7 που όμως αγαπάνε τους φίλους τους με τα ελατώματα τους- συνδιασμένο με τζινάκι, μπότες και ένα υπέροχο, αφράτο γκρίζο πουλόβερ που επίσης αγόρασα εχτές...
Pas mal για αρχή και έπεται συνέχεια... Γιατί βρήκα και καταπληκτικά δώρα για τις προκομένες φίλες μου που ασχολούνται με μαγειρικές και κουζινικές δημιουργίες, βρήκα και υπέροχα κεριά στο παράρτημα του Προμπονά που άνοιξε στην Αγίας Παρασκευής (Agrinvest) -μόνο λαμπάκια για την βεράντα μου δεν έχω βρει ακόμα η άχρηστη- και σήμερα, μετά τον απαραίτητο Βασιλόπουλο θα πάω και μια βόλτα από το Beauty Shop να δω καλλυντικά. Σήμερα τελειώνουν και τα σχολεία, τα παιδιά μας είναι τρισευτυχισμένα, και το δικό μου το παιδί πιο συγκεκριμένα, με περιμένει να το πάρω από το σχολείο με το κλείσιμο και να πάμε να αγοράσουμε από τώρα το δώρο του... Μια ηλεκτρική κιθάρα μια που χάλασε πριν από κανέναν μήνα την (δεύτερη) δική του και έχει ξεμείνει... Ελπίζω αυτή να είναι η τρίτη και τυχερή... Και το βράδυ, σήμερα, έχει επιτέλους cocooning... Μετά από τόσες μέρες έξω αποφασίσαμε να αράξουμε στο σπίτι μας, με αναμμένα κεριά και τζάκι, να μαγειρέψω, να ανοίξουμε και ένα ωραίο κόκκινο κρασί και να δούμε τηλεόραση... Έχει Without a Trace στην Nova, έχω πάρει και δυό ωραία DVD, θα περάσουμε σούπερ... Και θα μαζέψουμε και δυνάμεις γιατί από αύριο ξεκινάνε πάλι οι βόλτες....
Οπότε, καλά να περάσετε την μέρα σας, φιλιά πολλά σε όλους και τα λέμε tomorrow...


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2007

Στα γρήγορα...


Post επιγραμματικό και σβέλτο γιατί πάω για πρωινό καφέ, όχι με την Ελένη ή την Ελεωνώρα, αλλά με τον Μάνο και την μαμά μου... Σήμερα έχουμε κυρία Κωνσταντίνα και όταν η κυρία Κωνσταντίνα έρχεται, η Ευούλα φεύγει τρέχοντας να σωθεί... Αφήστε που έχω και ιερή αποστολή... Πρέπει να βρω το τέλειο ρούχο για την παραμονή των Χριστουγέννων... Και να ρίξω και μια πρώτη ματιά για δώρα... Και να αγοράσω και κάτι καλυντικούλια... You 've got the point ελπίζω...
Εχτές περάσαμε υπέροχα στους φίλους μας, μόνο που δεν μας έδιωξαν με την σκούπα οι άνθρωποι για να πάνε να κοιμηθούν, φάγαμε και καταπληκτικά, σύντομα θα έχω την συνταγή για το νοστιμότερο σουφλέ σπανάκι που έχω δοκιμάσει και εννοείται πως θα την μοιραστώ μαζί σας, γελάσαμε, τα είπαμε, και γενικά ήταν όλα καταπληκτικά.. Μου άρεσε και το σπίτι τους πολύ που δεν το είχα ξαναδεί γιατί ήταν ακριβώς το είδος του σπιτιού που λατρεύω... Ζεστό, σε αγγλικό στυλ, τέλεια στολισμένο, με ωραία γήινα χρώματα - τα οποία εγώ μετά τα δικά μας τα έντονα τα βλέπω σαν δροσερό νεράκι στην έρημο- με υπέροχους πίνακες και κυρίως, με ψυχή.. Και με γούστο, και με μεράκι, και με αυτή την hommy αίσθηση που σου δίνουν τα σπίτια που ανήκουν σε ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ...
Αυτά τα ολίγα, πάω τώρα να καφεδάρω , που έλεγε και ένας φίλος κάποτε, και το βράδυ το πρόγραμμα έχει Βαρούλκο... Αυτές τις μέρες όλο κάπου τρέχουμε, όλοι όλο και κάπου τρέχουν, γι΄αυτό και οι δρόμοι έχουν απίστευτη κίνηση όλη την ημέρα, και με την προοπτική και του ρεβεγιόν της Δευτέρας, έχω αρχίσει να βλέπω τον καναπέ μου σαν σε όραμα να με αναζητά... Αφήστε που όλο γράφω στο βίντο τα έργα που χάνω και θα χρειαστεί ένας μαραθώνιος αράγματος για να τα δούμε όταν το αποφασίσουμε.... Φιλιά πολλά και καλημέρα σας...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007

Περί αποθεώσεως.....


Πίνω αχνιστό καφέ και μασουλάω Christmas muffins... Που δεν ήταν muffins τελικά, ήταν cup cakes, αλλά βγήκαν πολύ χαριτωμένα και για να απαντήσω στον Αθήναιο επισήμως, εννοείται ότι μπήκαν στον φούρνο... Το έγραφε σαφώς το κουτί επάνω... Ψήνονται σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς... Και εγώ όπως ξέρετε αγαπητέ μου, κουτί να έχω στα χέρια μου και τις οδηγίες τις ακολουθώ κατά γράμμα..:-)
Σήμερα το πρόγραμμα μου έχει beaute και shopping σε συνδιασμό... Έχω ραντεβού για τα μαλλιά μου στη 1 και μετά καπάκι στην Τέτα στη 1.30 για χέρια- πόδια... Ε, μέρες που είναι όλο και σε κάποιο pip toe θα βρεθώ σκαρφαλωμένη, να μην είναι και το νύχι comme il faut? Οπότε, μια που από την Τέτα θα φύγω με σαγιονάρες για ευνόητους λόγους, πριν, πρέπει να πάω να ψωνίσω ένα δώρο που θέλω για το βράδυ που είμαστε καλεσμένοι σε ένα σπίτι αγαπημένο για dinner... Γιατί μετά, να κάνω εμφάνιση με την σαγιονάρα μέσα στον χιονιά στα μαγαζιά δεν λέει...
Βέβαια, με τον σημερινό καιρό που μοιάζει να είναι έτοιμος ο ουρανός να πέσει στο κεφάλι μας, υπό άλλες συνθήκες ούτε που θα το κουνούσα από το σπίτι... Είναι τόσο όμορφα με τα φωτάκια του δέντρου αναμμένα, την ζέστη και ένα καινούριο παιχνίδι που μου έχει σπάσει τα νεύρα από χτες, με την καλή έννοια, που δυσκολεύομαι ακόμα και να σκεφτώ πως σε κανένα δίωρο θα πρέπει να ντυθώ και να βγω έξω... Όμως από την άλλη μου αρέσει τόσο το βραδινό μας πρόγραμμα, δεν έχω καλύτερο από το να είμαστε μαζεμένοι γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι με ανθρώπους αγαπημένους και γέλια και κουβέντες ενδιαφέρουσες, που θα την κάνω την υπέρβαση... Θέλω να πάρω και περιοδικά, βγαίνουν συνέχεια αυτές τις μέρες τα καινούρια, του Ιανουαρίου, και ανυπομονώ να πάρω το Nitro να δω το κομμάτι μου... Και να δω και το περιοδικό γενικότερα δηλαδή, μια που η αρχή της συνεργασίας μας συνέπεσε με μια αλλαγή που είχαν αποφασίσει, ή μάλλον για να ακριβολογώ, με μια στροφή προς κάπως μεγαλύτρο ηλικιακά target group... Πράγμα που ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον για μας τους κάπως ωριμότερους που είχαμε βαρεθεί πιστεύω να διαβάζουμε κυρίως για.. πωπούς και λοιπά αξεσουάρ....
Τώρα σας αφήνω γιατί έχω κολήσει όπως σας είπα στο ίδιο σημείο του παιχνιδιού από χτες το απόγευμα και το έβλεπα στον ύπνο μου το πως θα προχωρήσω, για να καταλάβετε κόλημα που έχω φάει... Φοβερό παιχνίδι, όσοι αγαπάτε τα adventures σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, λέγεται Nostradamus The Last Prophecy και δεν είναι καθόλου spooky, έχει φοβερά puzzles και πράγματα που πρέπει να βρεις και να λύσεις και θα περάσετε πολύ ευχάριστα αρκετές μέρες προσπαθόντας... Φιλιά σε όλους και καλή απεργία σε όσους σήμερα έχουν off....

Υ.Γ. Επειδή είμαι πολύ περήφανη για τα cup cakes μου, κάντε σας παρακαλώ ένα κλικ επάνω στην φωτογραφία για να θαυμάσετε την λεπτομέρεια..... (Μην γελάτε καλέ, το έγραψε και ο Αθήναιος στο προηγούμενο ποστ του, που ξέρει από αυτά.. Οι μάγειρες έχουν ανάγκη από αποθέωση... Ακους Μάνο μου?)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 18, 2007

Κλεμμένη Ζωή...


Καλά, είδατε χτες τι έγινε στον Αιμίλιο? Που τον περίμενε η δικιά του με την φωτογραφία στο χέρι και την καταιγίδα στο μάτι να τον ρωτήσει τι τρέχει με την Ρένια? Και πολύ δίκιο έχει, διότι όλα αυτά είναι βγαλμένα μέσα από την ζωή.... Σου λέει η κοπελίτσα, αν διανοηθώ ότι ο παπάρας έχει εμένα, πιτσιρίκα σαν τα κρύα τα νερά και τρέχει και βγάζει τα μάτια του με τον Γκόντζο, θα τον σκίσω... ( Τον παπάρα όχι τον Γκόντζο...) Και θα τον σκίσει, να το θυμηθείτε... Στο επόμενο επεισόδιο θα έχουμε δράματα... Τι καλά... Το ξέρω ότι είμαι υποκειμενική, αλλά από την αρχή κάπως μου έκανε αυτό το matching... Η Ρένια ως μοιραία γκόμενα παίζει απολύτως λάθος... Και ως ψυχασθενής τα καταφέρνει λίγο καλύτερα αλλά αγγίζει την υπερβολή... Στις σκηνές που παθαίνει κρίσεις μοιάζει κάτι ανάμεσα σε λυκάνθρωπο και στον Τζακ Νίκολσον στην φωλιά του κούκου και αυτό , όσο να' ναι, επιδρά και στην υποκριτική του Αιμίλιου που τον βαραίνει και το μαλλί, και η ερωτική χημεία πάει περίπατο.. Που εκείνοι οι καλοί καιροί που ο Αιμίλιος έπιανε τις παρτενέρ του και τις έσκιζε ( με την καλή την έννοια) μπροστά στα άναυδα τηλεοπτικά μάτια μας... Στην "Κλεμμένη Ζωή" το σεξ μοιάζει διεκπεραιωτικό... Σαν να μετράει από μέσα του βήματα... "'Ενα την πιάνω, δύο την ρίχνω κάτω με τρόπο μην με πάρει σβάρνα, τρία παίρνω βαθιά ανάσα και τέσσερα χοπ... Βοήθα Παναγία μου να το βγάλω και αυτό το γύρισμα και από του χρόνου θα το γυρίσω στην κωμωδία.. Στ' ορκίζομαι..."
Ορίστε, τα είπα και ησύχασα γιατί εχτές έλειπε και ο καλός μου και δεν είχα με ποιόν να μοιραστώ τον προβληματισμό μου.. Και τώρα πάω να φτιάξω καφέ, να κάνω μια βόλτα στα blogs και μετά να φτιάξω muffins... Αγόρασα χτες από τον Θανόπουλο τα ωραιότερα διακοσμητικά για Christmas Muffins που μπορείτε να φανταστείτε, tiny αγιοβασιλάκια και χιονανθρωπάκια που θα τα βάλω πάνω σε λευκό γλάσσο και θα εντυπωσιάσω τα πλήθη, και θέλω να κάνω δοκιμή... Θα φτιάξω μια δόση, να βρει και ο αγαπημένος μου μια εποχιακή λιχουδιά να τον περιμένει σήμερα που επιστρέφει από τα ξένα, να δω και πως θα βγουν, και τα επόμενα θα τα φτιάξω την παραμονή των χριστουγέννων... Αύριο θα ανεβάσω φωτογραφία να δείτε τα κατορθώματα μου , αν πετύχουν εννοείται... Προς το παρόν, επειδή μου παραπονεθήκατε, εχτές που το φούντωσα το τζάκι το φωτογράφησα κι όλας... Και με τον σημερινό καιρό είναι ότι πρέπει... Καλημέρα σε όλους και φιλιά....

Υ.Γ. Σήμερα έχει Λάκη το βράδυ, το τελευταίο της χρονιάς αλλά όχι του χειμώνα - μια που οι πληροφορίες μου λένε πως με τα 70άρια που χτυπάει έχει αρχίσει να το σκέφτεται σοβαρά να συνεχίσει το Αλ Τσαντίρ και να μην κάνει τελικά θέατρο - και καλεσμένη θα είναι η Χαρούλα Αλεξίου... Που σημαίνει πως θα περάσουμε σούπερ... Αφήστε που υπάρχει και η κόντρα με τον Καρβέλα η οποία συνεχίζεται και αναμένω με ενθουσιασμό τις απαντήσεις του θεού- γύφτου.... Κεφάλια μέσα λοιπόν tonight και βλέπω τα μηχανάκια της AGB να χτυπάνε τιλτ...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2007

Elfyouself.....

Λοιπόν... Να ξεκινήσω από το σαββατοκύριακο που ήταν τελικά καταπληκτικό... Το πάρτυ ήταν σούπερ, είδαμε κόσμο, γελάσαμε και χορέψαμε όπως ακριβώς το περίμενα, και στο χτεσινό girl's - παρόλο που δεν είναι ωραίο να το πω εγώ αυτό, καλύτερα θα ήταν να το πουν οι φιλενάδες μου- περάσαμε πολύ όμορφα.... Είπαμε τα δικά μας, γελάσαμε, φάγαμε, κουτσομπολέψαμε και όσο χρειαζόταν και είπαμε πως θα το ξανακάνουμε σύντομα... Στο ενδιάμεσο όλων αυτών, το Σάββατο το μεσημέρι φάγαμε στο ολοκαίνουριο Paper Moon που άνοιξε στον 6ο όροφο του Attika... Αυτό που υπάρχει ίδιο και στο Μιλάνο, και που μια χαρά το έφτιαξαν και εδώ, άνετο, λιτό και ελαφρά ντιζαϊνάτο, με δύο όμως μεγάλα για μένα μειονεκτήματα... Το πρώτο είναι οι τιμές, μιλάμε ότι είναι πολύ ακριβό για αυτά που τρώς - 60 ευρώ το άτομο μεσημέρι για γεύμα με πίτσες, μπύρες και coca cola- και το δεύτερο είναι το σέρβις... Με τα χρόνια έχω μάθει πια πως τα εστιατόρια στην Ελλάδα όταν πρωτοανοίγουν έχουν συνήθως κακό σέρβις- ενίοτε και κακό φαγητό- αλλά με τον καιρό διορθώνονται... Είναι λέει μέχρι να ρολάρουν και θα το καταλάβαινα αυτό αν πληρώναμε και τιμές ρολαρίσματος, γιατί αλλιώς, όταν εγώ πληρώνω κανονικά και συνήθως το κανονικά αυτό είναι ένας περίδρομος λεφτά δεν με ενδιαφέρει αν το μαγαζί χρειάζεται χρόνο για να "στρώσει".. Ας κάνουν δοκιμαστικά με φίλους και γνωστούς όσο καιρό χρειάζεται, όταν ανοίγουν όμως κανονικά και οι πελάτες πληρώνουν, δεν εννοείται να μιλάμε για ρολάρισμα... Αυτή είναι η γνώμη μου φυσικά με την οποία δεν συμφωνούν οι ειδικοί, του καλού μου συμπεριλαμβανομένου αλλά να μην την πω? Τέλος πάντων, για να επιστρέψουμε στο Paper Moon, εκεί το σέρβις δεν χρειάζεται απλά ρολάρισμα.. Χρειάζεται ένα θαύμα.. Είναι σαν να σε εξυπηρετεί μια ομάδα επιλεγμένη αυστηρά με βάση το χαμηλό IQ... Γελαστά, ευγενικά, νεαρά παιδάκια που όμως, δεν το έχουν... Τι να πω... Το αποκορύφωμα ήταν όταν φεύγοντας, έδωσα στην hostess του μαγαζιού τα νούμερα που μας είχαν δώσει από την γκαρνταρόμπα για να μας φέρει τα παλτά μας... Άνοιξε μια ντουλάπα δίφυλη - για να καταλάβετε το μέγεθος- έψαξε για κανένα πεντάλεπτο και μετά ήρθε αναστατωμένη να μου πει πως δεν τα βρίσκει... Πήγα μαζί της, και εννοείται ότι τα βρήκα με την μία... "Εδώ είναι" της είπα... "Έχουν και τους αριθμούς πάνω στην κρεμάστρα"... Και ποιά ήταν νομίζετε η απάντηση της..."Αααα... Μάλιστα...." Δηλαδή έλεος!!! Δεν είχε καταλάβει ότι οι αριθμοί στα καρτελάκια αντιστοιχούσαν σε νούμερα πάνω στις κρεμάστρες.... Τι νόμιζε, ένας Θεός ξέρει.. Ίσως ότι ήταν πόντοι bonus για ψώνια στα μαγαζιά από κάτω.... Και αυτή την κοπελίτσα, την έχουν υπέυθυνη για τις κρατήσεις και για το hosting του μαγαζιού... Βέβαια φάνηκε από την αρχή το πράγμα μια που όταν φτάσαμε καθίσαμε στο τραπέζι που μας έβαλε και περιμέναμε την παρέα μας... Την οποία βρήκαμε μετά από ένα πεντάλεπτο σε ένα άλλο τραπέζι, πιο μέσα... Το αστροπελέκι είχε βάλει την ίδια παρέα, με το ίδιο όνομα κράτησης σε δυο διαφορετικά τραπέζια... Ευτυχώς που υπάρχουν πια τα κινητά γιατί μπορεί να είχαμε φάει στο ίδιο μέρος και να μην είχαμε συναντηθεί ποτέ....
Αυτά για το weekend... Τώρα έχω φτιάξει τον καφέ μου και ετοιμάζομαι να ταχτοποιήσω λίγο- έχω ένα πλυντήριο πιάτων γεμάτο και ένα σωρό πράγματα που πρέπει να μπουν στην θέση τους- και να φύγω... Θα πάω για έναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου, μετά θα πάω Θανόπουλο σην Νέα Ερυθραία για πιο gourmet ψώνια, τα κλασσικά περίπτερα και video club και πίσω στο σπίτι από όπου σκοπεύω να μην ξαναβγώ από το μεσημέρι και μετά... Με αυτό το κρύο και το πρόγραμμα της τηλεόρασης που έχει Shark και Αιμίλιο, μια χαρά θα περάσω το βράδυ μου με το τζάκι αναμμένο αραχτή στον καναπέ... Έχει και ο Άρις φαγητό για το μεσημέρι μια που περίσεψαν λαζάνια από χτές και δεν χρειάζεται να μαγειρέψω... Τέλεια... Το ίδιο τέλεια ελπίζω να περάσετε και εσείς και μην ξεχνάτε... Μια βδομάδα μας έχει μείνει μέχρι τα Χριστούγεννα... Get the spirit....
Υ.Γ. Αν θέλτε να εκπλήξετε τους φίλους σας με την πιο αστεία Χριστουγεννιάτικη κάρτα ever, μπήτε στο www.elfyourself.com και θα με θυμηθείτε.... Μου το έστειλε η Βίκυ και πολύ την ευχαριστώ γιατί με το οικογενειακό μας χορευτικό έκανα πολλούς φίλους μας να γελάσουν.... Για να γελάσετε και εσείς, κάντε κλικ στο link αυτό http://www.elfyourself.com/?id=1477074502 και απολαύστε με... Φιλιά...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2007

Party time!!!!


Σε μια βδομάδα από σήμερα, τέτοια μέρα, θα είμαστε στο pick των προετοιμασιών... Τα Χριστούγεννα θα είναι δυό μέρες μακριά και ελπίζω να κρατήσει αυτή η περίφημη κακοκαιρία και να τα υποδεχτούμε με χιόνια... Όσο πλησιάζουν οι μέρες, το προσωπικό μου "κεφόμετρο" όλο και ανεβαίνει, με αποτέλεσμα σήμερα να πάω ακόμα και σε πάρτυ!!! Ναι, παρόλο που έχω δηλώσει τόσες φορές πόσο λίγο μου αρέσουν τα πάρτυ, ακόμα και τα δικά μας τελικά, μια που φέτος δεν αποφασίσαμε να κάνουμε το καθιερωμένο pre- Christmas, σήμερα το βράδυ θα πάω σε πάρτυ και θα περάσω και σούπερ... Το κάνουν δυό πολύ αγαπημένοι μας φίλοι, και εννοείται πως μετράει και αυτό πολύ, όμως νομίζω πως πάνω απ' όλα φταίει το mood μου... Που είναι γιορτινό και .. dancing... Έτσι, σήμερα το βράδυ, θα φορέσω κάτι λαμπερό ή κάτι μαύρο - ξέρετε ανάμεσα στο chic και το λαλά, όπως ξυπνήσω- θα βαφτώ, θα βάλω και παπούτσια χορού - όχι πολύ ψηλό τακούνι δηλαδή για να μην σωριαστώ αλλά ούτε και φλατ τελείως για να δίνουν ένα swing- θα τα συνδιάσω όλα αυτά με το πιο λαμπερό μου χαμόγελο και λίγο μετά τις 11 θα είμαι στο T- Palace έτοιμη για όλα ....
Μέχρι τότε βέβαια, έχω άλλα χίλια πράγματα να κάνω... Θα πάω σούπερ μάρκετ να ψωνίσω για αύριο μια που αποφάσισα επιτέλους το μενού ( σαλάτα, λαζανάδα και η Τίνα θα φέρει το γλυκό) και μετά θα κατέβουμε με τον Μάνο κέντρο... Θα βολτάρουμε στο Attika και στο Public και αργά το μεσημέρι θα πάμε με την Έρση και τον Κωνσταντίνο για φαγητό στο Paper Moon... Έχουμε να τους δούμε πολύ καιρό, η φιλενάδα μου ανέλαβε πριν από κανένα δίμηνο υψηλά καθήκοντα σε τηλεοπτικό σταθμό και πνίγεται, οπότε όταν με πήρε χτες και μου είπε να πάμε για lunch ενθουσιάστηκα. Μου άρεσε και ιδέα της βόλτας στο κέντρο μια που δεν κατεβαίνω καθόλου συχνά, μπορούσε και ο Μάνος και το πρόγραμμα μου ήρθε κουτί... Θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή σπίτι να κοιμηθούμε για απόγευμα και θα ξυπνήσουμε έτοιμοι για ξενύχτι...
Και αύριο, ο Μάνος πάει Κύπρο, εγώ στις 12.30 θα πάω στο φροντιστήριο του Άρι που έχουν συγκέντρωση γονέων και μετά θα ετοιμαστώ για το girl's...
Ελπίζω να περάσετε όλοι ένα υπέροχο weekend με απόλυτα χριστουγεννιάτικο mood και θα τα πούμε την Δευτέρα.. Φιλιά...

Υ.Γ. Εχτές μου έφερε η Μάρθα το στεφάνι που της είχα παραγγείλει για την πόρτα μου.. Δεν είναι υπέροχο? Το έφτιαξε μόνη της και αν σας αρέσει, μπορείτε να πάτε στα "Martha's Περί Καρπού" στο Νέο Ψυχικό και στην Νέα Ερυθραία και να δείτε πόσο ωραία πράγματα φτιάχνει... Και να ψωνίσετε κι όλας βέβαια γιατί πέρα από τα στεφάνια και τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα που τα φτιάχνει εκτάκτως, μιλάμε για τον ναό της λιχουδιάς... Με απίστευτα σοκολατάκια, τεράστια ποικιλία από ζαχαρωτά και σπάνια τσάγια, σπιτικά γλυκά κουταλιού και μαρμελάδες, ξηρούς καρπούς, καταπληκτικούς κουραμπιέδες και μελομακάρονα, αυθεντικά μακαρόν και φοβερή κάβα με κρασιά και ποτά επιμελημένη από τον Άλκη μας....

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 14, 2007

Μέσα στο πνεύμα των γιορτών....


Αυτές τις μέρες ξυπνάω νωρίς... Φταίει μάλλον που κοιμάμαι νωρίς αλλά πιστεύω πως βοηθάει και το πνεύμα των ημερών... Οι γιορτές είναι προ των πυλών και έχω κάθε μέρα τόσα πολλά πράγματα να κάνω... Σήμερα ας πούμε έχω ραντεβού για μαλλί και νύχι στον Βαγγέλη στις 10, μετά πρέπει να πάω να πάρω ένα δώρο για μια φίλη μου που κάνει πάρτυ αύριο, μετά να γυρίσω σπίτι να μαγειρέψω - κοτόπουλο με χυλοπίτες- να κάνω την μετάφραση μου, να παίξω και λίγο για να μην ξεχνιόμαστε και το βράδυ έχουμε κανονίσει να πάμε στον παλιό Τηλέμαχο με την Μάρθα, τον Άλκη, τον Κώστα και την Λιάνα... Φουλ πρόγραμμα δηλαδή...
Άλλωστε, και να θέλαμε να καθίσουμε στο σπίτι τις Παρασκευές ο Άρις φωνάζει τους φίλους του και αράζουν εδώ και βλέπουν DVD και παραγγέλνουνε σουβλάκια οπότε εμείς περισσεύουμε... Πράγμα που εννοείται δεν με πειράζει καθόλου γιατί όταν ξέρω ότι είναι σπίτι περνάω ακόμα καλύτερα γιατί δεν είμαι με το μάτι καρφωμένο στο ρολόϊ....
Μέσα στο πνεύμα των χρισουγέννων που λέγαμε, εχτές μέσα σε όλα τα άλλα που έκανα, άλλαξα και το ringtone και το mytone του κινητού μου προς το εορταστικότερο... Έτσι όποιος με παίρνει τηλέφωνο από τώρα μέχρι το τέλος των γιορτών θα ακούει περιμένοντας να το σηκώσω τον "Ρούντολφ το ελαφάκι" ενώ θα χτυπάει με "Let it snow, let it snow, let it snow.."
Τώρα πάω να φτιάξω έναν καφέ τον οποίο θα συνοδέψω με ένα μελομακάρονο και έναν κουραμπιέ - ναι τα κατάφερα και πήγα στην Ρούλα και τους πήρα- και μετά, βουρ για τον Βαγγέλη... Και πρέπει και κάποια στιγμή να σκεφτώ τι θα μαγειρέψω στις φίλες μου την Κυριακή και αύριο να πάω σούπερ μάρκετ για ψώνια... Πρέπει να βάλω τα δυνατά μου γιατί θα είναι και δύο σούπερ μαγείρισσες στο τραπέζι.... Μια από τις οποίες έχει μεγάλη χαρά αυτές τις μέρες, χαρά που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να την μοιραστείτε μαζί της... Για τον Αθήναιο λέω, που από χτες το βιβλίο του κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας. Εγώ θα πάω να το πάρω σήμερα κι όλας για να μου γράψει αφιέρωση την Κυριακή και νομίζω πως είναι και πολύ ωραία ιδέα για δώρο τώρα στις γιορτές για όσους ασχολούνται με την μαγειρική αλλά έχουν βαρεθεί τις κλασσικές συνταγές τύπου Βέφας...
Και μια που το ποστ είναι ψιλο- μαγειρικό σήμερα, τι καλύτερο από μια φωτογραφία με gingerbread cookies? Δεν είναι για φάγωμα, είναι το εορταστικό wallpaper του υπολογιστή μου που το βρίσκω πολύ yammy.... Βγήκε λίγο σκούρο βέβαια γιατί δεν χρησιμοποίησα φλας για να μην φανεί στην οθόνη, αλλά δεν πειράζει....Καλημέρες και φιλιά....

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 13, 2007

Κρύο...


Μπρρρρρ.... Κρύο σήμερα, επιτέλους, και αν δεν ήταν η μέρα που έρχεται η κυρία Κωνσταντίνα και μας ταχτοποιεί (και είναι όλο το πρωί τα παράθυρα τέντα) δεν θα με κούναγε από το σπίτι ούτε ρυμουλκό.... Τώρα όμως, αναγκαστικά, θα πάω να πιώ έναν γρήγορο καφέ στο Patron με την μαμά μου και μετά θα πάμε Carrefour να αγοράσω λαμπάκια... Βλέπετε, μόλις ανακάλυψα πως μαζί με την φίλη μου την Μαρία έχασα και τον Προμπονά μια που πρέπει να κόψει τιμολόγιο κανείς για να ψωνίσει από εκεί (είναι μόνο χονδρική) και εμείς δυστυχώς δεν έχουμε εταιρία... Άρα, πάνε τα ωραία λαμπάκια και τα ακόμα ωραιότερα κεριά και όλα εκείνα τα διάφορα καταπληκτικά διακοσμητικά που αγοράζαμε σχεδόν τζάμπα... Δεν είναι βέβαια και το τέλος του κόσμου, αλλά για να σας είμαι ειλικρινής μου την έσπασε... Δεν πειράζει όμως... Εμένα τουλάχιστον θα μου λείψουν μόνο τα φτηνά λαμπάκια...
Τώρα λοιπόν, θα ανεβάσω το post μου, θα ντυθώ ζεστά και θα εκδράμω... Και όταν επιστρέψω, η κυρία Κωνσταντίνα θα έχει τελειώσει με το μισό σπίτι και θα μπορώ να εγκατασταθώ εδώ, στο γραφείο μου και να ασχοληθώ με τα αγαπημένα μου πράγματα... Να συνεχίσω δηλαδή το καινούριο παιχνίδι που έχω αρχίσει από χτές " Sherlock Holmes Vs Arsen Lupin", να διαβάσω τα blogs σας και να κάνω και λίγη μετάφραση... Το απόγευμα θα πάω μάλλον στην Ρούλα για καφέ και για να πάρω τους περίφημους κουραμπιέδες γιατί δεν πήγα εχτές - πήρα όμως τα μελομακάρονα που τα έχουμε ήδη τσακίσει- και το βράδυ θα αράξω να δω CSI και Αστυνόμο Μπέκα... Και θα περιμένω να επιστρέψει ο Μάνος να μου πει τα νεά του μια που σήμερα έχει reunion με τους τους παλιούς του συμμαθητές μετά από 20 χρόνια και φαντάζομαι πως θα είναι quite an experience...
Σας φιλώ γλυκά λοιπόν και ανεβάζω και μια φωτογραφία του στολισμένου μας τζακιού που αν και σβυστό ταιριάζει με τον καιρό αλλά και με το πνεύμα των ημερών...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2007

Απεργία....


Σήμερα κατά μια έννοια απεργώ... Δηλαδή αφού δεν δουλεύει τίποτα, είμαι αραχτή στο σπίτι και πίνω τον πρωινό μου καφέ βολτάρονας στα blogs... Ο Άρις σηκώθηκε πρωί πρωί και πήγε πλατεία με τους φίλους του μια που δεν έχουν σχολείο, ο Μάνος έφυγε διότι ναι μεν το ασφαλιστικό τον καίει και εκείνον όπως όλους όμως αν απεργήσουν σήμερα αυτό που θα υποστεί ζημιά δεν θα είναι το κράτος αλλά το περιοδικό που πρέπει να βγει στην ώρα του, ο Droopy απεργεί μονίμως, και έτσι είμαι home alone και πολύ μου αρέσει... Άναψα και τα φωτάκια στο δέντρο και στο τζάκι, αύριο θα πάω να πάρω λαμπάκια και για την βεράντα και θα είμαστε Λαμπρόπουλος κανονικός, άνοιξα και το ημερολόγιο και κάνω σχέδια επί χάρτου... Τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν, τόσοι φίλοι που θέλουμε να δούμε ή να καλέσουμε, τόσα καλέσματα σε σπίτια και σε πάρτυ.... Μου αρέσουν αυτές οι μέρες... Πολύ...
Τώρα ετοιμάζω τις λίστες με τα δώρα, θα μπορούσα άνετα να κάνω job application για βοηθός του Άη Βασίλη... Τα μόνα σίγουρα δώρα βέβαια μέχρι στιγμής είναι του Άρι που θέλει πια μετρητά και του Droopy που θα πάω στο Jumbo να του πάρω μια αραβωνιαστικά... Δηλαδή το μεγαλύτερο stuffed animal που θα βρώ για να το πηδάει με την άνεση του και να αφήσει ήσυχο τον Άη Βασίλη... Βλέπετε, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έχουμε θέμα... Ανάμεσα στα Χριστουγεννιάτικα που κατεβάζουμε από το πατάρι είναι και ένας υπέροχος Άη Βασίλης που μας έχουν φέρει από την Αμερική, ζουμπουρλούδης και αφράτος... Για τον οποίο ο Droopy έχει τεράστιο έρωτα... Πέρσι μάλιστα, τον είχα αφήσει σε μια πολυθρόνα για λίγο, μέχρι να δω που θα τον βάλω και κάποια στιγμή τι να δω!!! Τον είχε βουτήξει ο Droopy, τον είχε βάλει κάτω και τον πήδαγε με τρελό ενθουσιασμό... Έτσι, τον βάζουμε πια σε διάφορα ψηλά σημεία για αν μην τον φτάνει - δεν είναι και ότι καλύτερο να υποδέχεσαι τις γιορτές με έναν πηδημένο Άη Βασίλη- αλλά επειδή το χαζό σκυλί μας κάθεται με τις ώρες από κάτω και του κάνει γλυκά ματάκια, η λύση της αραβωνιαστικιάς μου φαίνεται αναγκαία... Για τα υπόλοιπα δώρα, που δεν είναι και λίγα, θα χρειαστεί να επιστρατεύσω όλη μου την φαντασία.. Οπότε μπόλικο window shopping σε συνδιασμό με ξεφύλισμα περιοδικών είναι απαραίτητα τις επόμενες μέρες... Τι να πω... Είναι δύσκολη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει...
Τώρα σας αφήνω για να διαβάσω blogs και μετά θα πάω για καφέ στην φίλη μου την Ρούλα που απεργεί σήμερα και στολίζει το σπίτι της και επι τη ευκαιρία θα πάρω και τους κουραμπιέδες που μου έφερε από την Λαμία... Και μετά θα περάσω και από το Αθηναϊκό να πάρω και μελομακάρονα... Και το βράδυ θα ανάψω κεριά και τζάκι, θα αράξω στον καναπέ μου που πολύ τον πεθύμισα αυτές τις μέρες και θα δω τηλεόραση....
Καλημέρα σε όλους λοιπόν, και καλή ξεκούραση στους απεργούς... Και φυσικά, χρόνια πολλά στους Σπύρους με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας, Σπύρο Σεραφείμ....

Υ.Γ. Στην φωτογραφία ο Άν Βασίλης που σας έλεγα... Έχει καλό γούστο ο σκύλος μας όμως, πρέπει να παραδεχτείτε...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

Και μετά.....

...Και μετά!!!!!!




Και με λεπτομέρειες γιατί είμαι πολύ περήφανη για τα στολίδια μου... Άντε, και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά να ξαναστολίσουμε!!!!!!




Να συμπληρώσω πως φέτος, για πρώτη φορά, στολίσαμε με τον Άρι το δέντρο με μουσική υπόκρουση Πόπη Μαλιωτάκη.... Τραγουδούσε στο Super Star την μεγάλη επιτυχία της "Δεν είμαι η Beyonce είμαι η Ποπάρα" σε ρυθμό κάλαντα....Δεν ξέρω αν η αοιδός επιρρέασε το διακοσμητικό αποτέλεσμα, εμείς πάντως, την κάναμε λάμπα.... :-)

Πριν.....

Λέω να το κάνω σαν τις διαφημίσεις των Bodyline...... Πριν..... Και......


Προετοιμασία...


Τελικά εχτές ούτε Shark είδα ούτε Αιμίλιο... Τα έγραψα βέβαια και θα τα δώ σήμερα κάποια στιγμή, μαζί με Νόμο και Τάξη που είναι από τα αγαπημένα μου σήριαλ και παίζει κάθε μέρα στο Star, αλλά σε κάτι ώρες περίεργες, μετά το Nip Tuck δηλαδή κάπου ανάμεσα στις 2 και στις 3 τα ξημερώματα... Τέλος πάντων, εχτές τελικά πήγαμε με την Μάρθα και τον Άλκη στο καινούριο Meat Me που άνοιξε στο Κεφαλάρι. Πολύ όμορφο μαγαζί, φωτεινό, λευκό και cozy με νόστιμο φαγητό, κρέατα όπως λέει και το όνομα του που τα παραγγέλενεις μόνος σου, έχουν ένα μπλοκάκι πάνω στο τραπέζι με όλα τα είδη και σημειώνεις ποσότητες στα κουτάκια... Παραγγελία παγίδα δηλαδή γιατί με το βάλε το ένα βάλε το άλλο καταλήξαμε να φάμε σαν γουρούνια και όλο το βράδυ στριφογύριζα σαν το σκουλίκι στο κρεβάτι μου υποσχόμενη (ψέματα) πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ....
Οπότε σήμερα ξύπνησα πάλι νωρίς, έχω χάσει τις ώρες μου ξαφνικά και πρέπει να τις ξαναβρώ επειγόντως γιατί τρελαίνομαι για το πρωινό χουζούρι, και τώρα πίνω καφέ και προσπαθώ να οργανωθώ... Έχει στόλισμα σήμερα, ή τουλάχιστον προετοιμασία, θα αγοράσω το δέντρο, και πρέπει να πάω και super market γιατί το ψυγείο μας θυμίζει την έρημο Σαχάρα, να πληρώσω την Nova και να κάνω και κάτι άλλα διάφορα... Ευτυχώς ανακάλυψα στην κατάψυξη ένα τάπερ με φακές και δεν χρειάζεται και να μαγειρέψω... Φοβερή εφεύρεση τα τάπερ, ειδικά εκείνα που έρχονται από μαμάδες, γιαγιάδες και λοιπούς συγγενείς παρόλο που το δικό μου δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία....
Τι άλλα? Α, στην συγκέντρωση γονέων μου είπαν τα καλύτερα για το παιδάκι μου, τα καλύτερα σε σχέση με αυτά που περίμενα δηλαδή, μην φανταστείτε πως ξαφνικά του ήρθε η επιφοίτηση και έγινε άριστος μαθητής, όμως έχει κάνει λέει μεγάλη πρόοδο τον τελευταίο μήνα, είναι καλό παιδί και δεν δημιουργεί προβλήματα και όλοι είναι αισιόδοξοι αν συνεχίσει έτσι.... Βέβαια, για να τα λέμε όλα, είχε και 24 αδικαιολόγητες απουσίες γιατί κατά καιρούς στα μαθήματα που βαριούνται δεν μπαίνουν λέει, καινούριο κόλπο αυτό, αλλά τα συζητήσαμε εχτές όταν γύρισα και νομίζω πως αυτό το θέμα το λύσαμε... Τι να κάνουν κι αυτά... Η αλήθεια είναι πως το σχολείο στα 16 δεν είναι και για να πετάς την σκούφια σου αλλά είπαμε... Κάποιος πρέπει να κάνει και τον κακό μπάτσο και δυστυχώς, αυτός ο άχαρος κλήρος πέφτει συχνά και σε μένα...
Πάω τώρα να ετομαστώ και να ξεκινήσω και τα λέμε demain.. Το βράδυ έχει Λάκη αλλά δεν έχει Υπέροχα Πλάσματα, έτσι τουλάχιστον είδα στο πρόγραμμα της τηλεόρασης, πράγμα που είναι πολύ κουραστικό... Δεν έχω καταλάβει γιατί μόλις δουν πως μια σειρά πάει καλά την πλακώνουν στις αναβολές και την κάνουν από εβδομαδιαία σχεδόν δεκαπενθήμερη... Το ίδιο έκαναν και πέρσι με το Παρά Πέντε αν θυμάστε... Εγώ βέβαια δεν θα τα έβλεπα έτσι κι αλλιώς, θα τα έγραφα πάλι γιατί σήμερα θα πάμε Baraonda (άντε να χαζέψω λίγο Λάκη στο αυτοκίνητο) αλλά δεν έχει σημασία... Άμα είναι να μας βγάζουν την ψυχή για να δούμε κάτι που μας αρέσει, ας το κρατήσουν καλύτερα στο αρχείο... Άντε γιατί τα πήρα τώρα.... Αναπνοή, και φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Ανέβασα μια φωτογραφία του περσινού μας δέντρου και όταν καταφέρω να στολίσω επιτέλους και φέτος θα το φωτογραφίσω και θα σας επιδείξω τα κατορθώματα μου.... :-) Και θα φροντίσω να είναι καλύτερη και η φωτογραφία γιατί τώρα που το καλοβλέπω δεν φαίνονται τα στολίδια που είναι και όλη η ιστορία άλλωστε...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 10, 2007

Christmas countdown...


Δευτέρα σήμερα και ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα για τα Χριστούγεννα... Τα βράδια βλέπω ολοένα και περισσότερα φωτισμένα μπαλκόνια, οι βιτρίνες μας προσκαλούν για ψώνια, τα μαγαζιά ετοιμάζουν εορταστικά μενού και εγώ έχω αρχίσει να ονειρεύομαι κουραμπιέδες και μελομακάρονα.... Τις επόμενες μέρες θα μπούμε και εμείς σε ρυθμούς εορταστικούς... Θα στολίσω το δέντρο - έλεγα να το κάνω αύριο αλλά ίσως να περιμένω μια μέρα ακόμα για να στεγνώσουν τα καημένα τα δεντράκια μετά την χτεσινή ολοήμερη βροχή- θα βάλω πολλά φωτάκια στην βεράντα μου, ίσως και έναν φωτεινό Άγιο Βασίλη, θα ξεκινήσω τα καλέσματα και τα προγράμματα των παραμονών... Και επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν - επί του προκειμένου πριν ξεχτενιστούν χτενίζονται μάλλον- έχω ήδη κλείσει και τα ραντεβού μου με την Τέτα και τον Βαγγέλη για τις παραμονές....
Τις οποίες παραμονές, των Χριστουγέννων θα την περάσουμε με εξαιρετική παρέα στο T- Palace και της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι, οικογενειακώς με μαμάδες και Άρι... Για την συγκεκριμένη παραμονή μάλιστα, λέω να δοκιμάσω να φτιάξω γαλοπούλα... Έχω καταπληκτικές συνταγές για γέμιση, θα πάρω και μια από αυτές με το θερμόμετρο που μου είπε η Βίβιαν πως γίνονται τέλειες και θα μεγαλουργήσω...
Προς το παρόν, τώρα που το σπίτι θα στολιστεί θα οργανώσω την Κυριακή το πρώτο Christmas κάλεσμα for girls only... Θα λείπει και ο Μάνος, φεύγει το Σάββατο για Κύπρο και επιστρέφει Δευτέρα οπότε το timing είναι τέλειο... Θα μαζευτούμε νωρίς, θα πιούμε τα ποτάκια μας, θα φάμε, θα κουτσομπολέψουμε, θα γελάσουμε σίγουρα πολύ... Τι καλύτερο?
Μέσα στην εβδομάδα πρέπει να πάω και έναν Προμπονά με την μαμά μου... Μου λείπουν κεριά και φωτάκια για έξω, και εκεί βρίσκω πάντα τεράστια ποικιλία σε πολύ καλές τιμές.... Εχτές άναψα και τα κεριά που αγόρασα στο Bazaar και μύρισε όλο το σπίτι κερύθρα... Υπέροχα ήταν....
Σήμερα το πρόγραμμα έχει πρωινό καφέ με την μαμά μου στο Patron και Βασιλόπουλο και το απόγευμα έχουμε συγκέντρωση γονέων στο σχολείο του Άρι... Και έτσι όπως τον είδα να σηκώνεται σήμερα το πρωί τυπικότατος - μέχρι και μπουφάν φόρεσε που άλλες φορές τον παρακαλάω και εκείνος κάνει το κουνέλι- πολύ φοβάμαι για το τι θα ακούσω... Πάλι... Βέβαια, η αλήθεια είναι πως το έχω φιλοσοφήσει πια το θέμα... Ο Άρις δεν υπήρξε ποτέ σούπερ μαθητής όμως όταν το αποφασίσει και στρωθεί χτυπάει απίστευτους βαθμούς οπότε το μόνο που μένει είναι να ελπίζουμε πως του χρόνου που θα έχει να δώσει πανελλήνιες θα το δει λίγο πιο σοβαρά το θέμα και θα περάσει εκεί που θέλει.. Στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας δηλαδή.... Μέχρι τότε είναι σαφές πως θα προτιμάει να κάνει skate με τους φίλους του στην πλατεία τις καθημερινές και να πηγαίνει στο Mall τα σαββατοκύριακα... Και εγώ άλλωστε στην θέση του αυτό θα προτιμούσα... Και ας κάνω την αυστηρή συχνά... Αν και - μεταξύ μας- δεν νομίζω πως υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα καλή στον ρόλο αυτό... Δεν μου βγαίνει, δεν το έχω... Όπως δεν το έχει ούτε και ο Μάνος... Συνήθως όταν τον φωνάζουμε για να μιλήσουμε έτσι λίγο πιο αυστηρά, του λέμε ότι έχουμε να του πούμε, και όταν πάει στο δωμάτιο του, κοιταζόμαστε και μας πιάνουν τα γέλια.. Anyway...
Πάω τώρα να στρώσω κανένα κρεβάτι και να δω τι θα μαγειρέψω για το μεσημέρι... Το βράδυ σήμερα έχει Shark στο Nova και μετά Αιμίλιο οπότε δεν νομίζω να έχω διάθεση να βγω... Και αργά το βράδυ στο Alter στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολοάου θα είναι καλεσμένος και ο αγαπημένος Άρης Δαβαράκης... Γενικά τις αποφέυγω αυτές τις εκπομπές αλλά σήμερα εννοείται πως θα κάνω εξαίρεση... Καλημέρα και φιλιά....

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι λεπτομέρεια από το περσινό μας δέντρο... Έτσι, για να μπαίνουμε στο mood...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 09, 2007

Μια υπέροχη εμπειρία.....




Σήμερα θέλω πολύ να γράψω... Να μοιραστώ μαζί σας την μοναδική εμπειρία του bazaar, που παρόλη την κούραση ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που έχω κάνει στην ζωή μου και από τα πιο συγκινητικά... Από το πρωί της Παρασκευής που ξεκινήσαμε να στήνουμε μέχρι και χτες το βράδυ που έφυγα, γύρω στις 10.00 χαμογελάω σαν χάχας.. Γιατί δεν περίμενα ποτέ, παρόλη την έμφυτη αισιοδοξία μου πως τόσοι άνθρωποι θα μαζεύονταν με τόση διάθεση και τόση αποφασιστηκότητα για να οργανώσουν κάτι τόσο σημαντικό... Και δεν μιλάω για την επιτυχία του bazaar που είναι δεδομένη, ούτε για τα χρήματα που θα μαζευτούν που είναι απολύτως χρήσιμα και για απολύτως καλό σκοπό... Μιλάω για τα ίδια τα παιδιά των Δρόμων Ζωής, που συμμετείχαν, που βοήθησαν, που έτρεξαν και που εχτές το βράδυ, στο πάρτυ διασκέδασαν με την καρδιά τους, και χόρεψαν καταπληκτικά και γέμισαν την ψυχή μας από τον ενθουσιασμό, τα χαμόγελα και την αθωότητα τους... Για αυτό το χτεσινό πάρτυ και μόνο, θα ευγνωμωνώ πάντα την Τίνα που με έβαλε στον κόσμο της. Από τον οποίο χτες, βγήκα λίγο καλύτερη...
Βέβαια έμαθα και πολλά πράγματα για μένα και για τους άλλους αυτές τις μέρες... Όπως το ότι όλοι είμαστε γεμάτοι καλές προθέσεις αλλά στο τέλος ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματοποιούν τα όσα υπόσχονται... Απογοητεύτηκα από πολλά και δεν το κρύβω.. Από την μεγάλη εταιρία που μας έστειλε ένα κιβώτιο κρασιά όταν κάποιοι παραγωγοί έστειλαν 100 μπουκάλια, από μια φίλη που δεν μπήκε καν στον κόπο να στείλει τα πράγματα που είχε υποσχεθεί άσχετα από την φάση από την οποία περνάει η δική μας σχέση, από έναν εστιάτορα που ενώ θα μπορούσε προτίμησε να μην βοηθήσει, αλλά και απο μένα που δεν αντέχω πια την ταλαιπωρία και σήμερα, δεν θα είμαι εκεί...
Κουράστηκα πολύ, αν αυτό αποτελεί δικαιολογία, που δεν αποτελεί γιατί άλλοι κουράστηκαν και θα συνεχίζουν αν κουράζονται περισσότερο από μένα... Κουράστηκα πολύ και σήμερα θα προτιμήσω να μην βγω από το σπίτι μου και να απολαύσω την οικογένεια μου, το αναμμένο τζάκι και την ηρεμία του σπιτιού μου.. Φυσικά στην θέση μου θα είναι ένα σωρό άλλοι, πιο committed εθελοντές και του χρόνου θα ξέρω καλύτερα... Και ίσως, να είμαι πιο αποφασιστική και πιο συνεπής... Φέτος έκανα ότι καλύτερο μπορούσα και για αυτό το ελάχιστο που προφερα, μπορώ να σας το βεβαιώσω, η χαρά και η ικανοποίηση που πήρα, αναλογικά, ήταν απείρως μεγαλύτερες και πιο ουσιαστικές...
Σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες από χτες τραβηγμένες με το κινητό μου οπότε συγχωρείστε το αποτέλεσμα, και με τα χαμόγελα των παιδιών των Δρόμων Ζωής χαραγμένα βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Νομίζω πως ένα από τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα δώρα αυτής της χρονιάς ήρθε νωρίς... Και ήταν υπέροχο... Μάτα, Κώστα, Τίνα, σας ευχαριστώ πολύ.... Για όλα....

Υ.Γ. Να συμπληρώσω και μια άλλη, πολύ ευχάριστη πτυχή αυτής της χτεσινής ιστορίας... Είμασταν πολλοί εκεί... Πολλοί bloggers εννοώ και πολύ χάρηκα που είδα αυτούς που ήδη ήξερα και που γνώρισα και κάποιους άλλους.. Όπως τον Dimitri(Όλα στα Κάρβουνα)-r, την Composition Doll, την Αλεπού, το Vatraxokoritso, τον Σπύρο Σεραφείμ, την Λεσπριτία, τον Μπαμπάκη, τον Radio Marconi, τον Tifoeus από το Ξενοδοχείο Ίρις, την Πάστα Φλώρα και φυσικά την Magica και τον Αθήναιο... Και αν κάποιους ξέχασα, να με συγχωρέσετε αλλά ξέρετε... Το Αλτσχαϊμερ ξεκινάει νωρίς....

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 07, 2007

Be there!!!!!!


Σήμερα ξύπνησα νωρίς, ενθουσιασμένη.... Έχω να τελειώσω ένα κομμάτι για το Nitro , να το στείλω και μετά... Μετά, το τριήμερο ανήκει στα παιδιά των Δρόμων Ζωής... Σήμερα θα στήσουμε το bazaar και θα τιμολογήσουμε τα πράγματα που μαζεύονται από κάθε γωνιά της Ελλάδας - είναι απολύτως συγκινητικό το πως άνθρωποι από παντού έσπευσαν να βοηθήσουν όπως μπορούσαν- και από αύριο το πρωί, ανοίγουμε και σας περιμένουμε... Δεν χρειάζεται να σας το ξαναπώ, θέλουμε πολύ να σας δούμε, άλλωστε αύριο, μετά τις 8 το βράδυ, θα ξεκινήσει και το πάρτυ μας με μουσικές, χορούς και άφθονο κέφι. Εγώ θα είμαι στο bazaar αύριο από τις 4 το απόγευμα μέχρι ότι ώρα τελειώσουμε και την Κυριακή από τις 4 μέχρι τις 8... Θέλω πολύ ν μαζευτούμε, να γνωριστούμε - όσοι δεν έχουμε γνωριστεί ήδη- να περάσουμε καλά και ταυτόχρονα να βάλουμε ένα λιθαράκι σε αυτό το απίστευτο έργο των ανθρώπων των Δρόμων.
Είναι και η περίοδος κατάλληλη, θα βρείτε ωραίες ιδέες για δώρα χριστουγεννιάτικα και καταπληκτικές λιχουδιές, είναι και το ηθικό ανεβασμένο και θα ανέβει κι άλλο.... Τι άλλο θέλουμε...
Σας αφήνω λοιπόν, πάω να φτιάξω και λίγο μαλλί μην με δείτε αχτένιση αύριο και όπως είπαμε... Σας περιμένουμε.... Be there!!!!!!
Φιλιά πολλά και καλό σαββατοκύριακο σε όλους......

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007


Οι Δρόμοι Ζωής σας προσκαλούν

το Σάββατο 8 (10:00 π.μ. – 22:00 μ.μ.) και την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου (10:00 π.μ. – 20:00 μ.μ.)

στο καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο Bazaar,

Περσεφόνης 49, 3ος όροφος, δίπλα στο σταθμό του μετρό «Κεραμεικός».

Θα έχετε την ευκαιρία, μέσα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα γεμάτη εκπλήξεις,

να διαλέξετε Χριστουγεννιάτικα δώρα και στολίδια, σπιτικά γλυκά και λιχουδιές,

όλα φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη.

Το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου μετά τις 8:00 στα πλαίσια του Bazaar, θα κάνουμε και το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ μας.

Σας περιμένουμε,

Υποστήριξη κοινωνικά αποκλεισμένων

παιδιών και οικογενειών

Γαργηττίων 12, Γκάζι

118.54 ΑΘΗΝΑ

Τηλ. : 210 3474218

url : http://www.dromoi-zois.gr

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 05, 2007

Χρώμα Ξανά....


Είχα γράψει ένα άλλο κομμάτι λίγο πριν, που έλεγα πόσο λίγο χρόνο έχω και πόσο κακή διάθεση και πως έχω ανάγκη από μια μικρή παύση από το blogging για να βρω τους ρυθμούς μου και το χαμένο μου κέφι... Αλήθεια είναι όλα αυτά... Έχω τρελό τρέξιμο με την δουλειά ευτυχώς, κομμάτια που πρέπει να φτάσουν στην ώρα τους, την μετάφραση που προχωράει, την στήλη μου στο ΕΥ, έχω και τα του σπιτιού, πρέπει να στολίσω- ελπίζω την επόμενη Τρίτη- και να οργανωθώ για τις γιορτές, έχω τα καθημερινά τρεξίματα μου, έχω τους φίλους που θέλω να βλέπω, θέλω να έχω και τον χρόνο που χρειάζομαι για τον εαυτό μου και που παραμένει αδιαπραγμάτευτος, τουλάχιστον όσο με παίρνει... Είναι πολλά όλα αυτά, παρόλο που άλλοι τρέχουν πολύ περισσότερο, ήταν και το mood των ημερών παράξενο, τόσο που είχε εκτοπίσει την Πολυάννα και όλη την καλή της επιρροή και είχε συννεφιάσει τα πάντα γύρω μου, ήρθε και έδεσε το γλυκό... Το πικρό μάλλον...
Είμαι κυκλοθυμική, σας το έχω ξαναπεί κάποτε, και καμιά φορά απορρώ με τον Μάνο που με αντέχει τόσα χρόνια, μια τα ύψη και μια στα Τάρταρα... Βλέπετε, παρόλο που δεν πέφτω συχνά, όταν πέφτω είμαι καταστροφή... Αυτή την φορά ειδικά, όσο και αν προσπαθούσα, μου ήταν αδύνατον να ανέβω πραγματικά... Μέχρι που λίγο πριν κάτι άλλαξε...
Τι? Τίποτα στην πραγματικότητα γι' αυτό σας λέω πως είμαι δύσκολο πακέτο για τους δικούς μου ανθρώπους... Μάλλον φταίει που πέρασα από μια φίλη για καφέ το πρωί, μια φίλη που έχει χωρίσει με τον άντρα της και περνάει τώρα την φάση της αυτοκριτικής της, και που τα όσα μου είπε με έβαλαν σε σκέψεις... Μου έλεγε πόσο της λείπει η συντροφικότητα και οι οικογενειακές στιγμές, πόσο λυπάται που η κόρη της δεν θα ξαναβρεθεί σε Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και με τους δύο γονείς της (βλέπετε δεν χώρισαν φιλικά με τον τέως της) και πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά... Μου είπε και ο Μάνος το πρωί για κάποιον άλλο γνωστό μας που χώρισε μετά από πολλά χρόνια με την γυναίκα του, έχουμε προσφατα και άλλα δύο παραδείγματα πολύ κοντινά μας....
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είμαι πολύ χαζή που κάθομαι και στεναχωριέμαι για φαντάσματα και πράγματα που έγιναν χρόνια πριν και δεν αλλάζουν μια που το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, αντί να επικεντρωθώ στο τώρα και στους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και με αγαπάνε, και με στηρίζουν και κάνουν τα πάντα εύκολα και φωτεινά... Είμαι πολύ τυχερή που έχω τους άντρες της ζωής μου εδώ, μαζί μου, το παιδάκι μου που είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου και τον Μάνο που παραμένει χρόνια τώρα βράχος πραγματικός δίπλα μου να με προσέχει, να με βοηθάει και να με κάνει να νοιώθω ασφαλής... Και που μέσα σε όλα τα παραδείγματα που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, και μέσα από όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες εξακολουθούμε να αγαπιόμαστε πολύ και να είμαστε μαζί γιατί πραγματικά το θέλουμε... Γιατί περνάμε καλά και γιατί δεν θα είμασταν καλύτερα πουθενά αλλού και με κανέναν άλλον... Και που είμαστε όλοι γεροί και υγιείς φυσικά, όπως πολύ σωστά επεσήμανε στο σχόλιο του ένας ανώνυμος (από τους καλούς όμως..)
Έχουμε δυό αγαπημένους φίλους, την Λιάνα και τον Κώστα που είναι μαζί 26 ολόκληρα χρόνια, από τότε που σπούδαζαν στην Αμερική και είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο ταιριαστά ζευγάρια που έχω γνωρίσει... Δυο άνθρωποι λαμπεροί, ισορροπημένοι, αγαπημένοι και εμφανώς ερωτευμένοι τόσα χρόνια μετά, με μια κόρη κούκλα και ταλαντούχα και με μια ενέργεια τόσο θετική που είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις από την πρώτη στιγμή... Τους κοίταζα την Παρασκευή το βράδυ που είχαμε βγει μαζί και τους καμάρωνα και σήμερα σκέφτηκα πως αν θέλω κάτι από το μέλλον, αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι ή να βάλω έναν αληθινά σοβαρό στόχο και να προσπαθήσω να τον πετύχω, είναι σε δέκα χρόνια από σήμερα να είμαστε και εμείς έτσι.. Όσο αγαπημένοι , δεμένοι και καλά είμαστε σήμερα... Βλέπετε το δύσκολο στην ζωή, το έχω ξαναγράψει νομίζω, είναι να μένεις και να παλεύεις για τα πράγματα που αξίζουν... Το να φύγεις στην πρώτη ή την δεύτερη δυσκολία είναι απλό... Και σε μια εποχή που όλοι φεύγουν κλείνοντας ηχηρά πόρτες πίσω τους ή που υψώνουν τοίχους γύρω τους για να μην πληγωθούν εγώ θα επιλέξω να μείνω εδώ στην ζωή και στις επιλογές μου και θα προσπαθήσω, κόντρα στις δυσκολίες και στα προβήματα, με τις πόρτες ορθάνοιχτες , να παλέψω για όσα αγαπάω πολύ...
Αυτή η σκέψη νομίζω ήταν που έδιωξε τα σύννεφα και έφερε το ουράνιο τόξο που αναζητούσα... Και η βεβαιότητα πως όσο έχω γύρω μου τους ανθρώπους που με αγαπάνε και που με εκτιμούν αληθινά όπως πολύ σωστά μου είπε χτες μια πιο έξυπνη από μένα φίλη μου, όλα τα άλλα λύνονται.. Γιατί είναι μικρά, λίγα και ασήμαντα...
Δεν σας υπόσχομαι πως τις επόμενες ημέρες θα είμαι η πιο τυπική blogger της παρέας, τις τελευταίες μέρες δεν προλαβαίνω ούτε στα σχόλια σας να απαντήσω, πόσο μάλλον να διαβάσω τα αγαπημένα μου blogs, σας υπόσχομαι όμως πως οι μίζερες μέρες πέρασαν οριστικά.... Μόνο χαρούμενα πράγματα θα χωράνε εδώ μέσα στο εξής, γιορτές που έρχονται... Φωτάκια, μπάλες, δώρα, γιρλάντες, κουραμπιέδες και μελομακάρονα... Και μουσικές, και γέλια, και φιλιά και αγκαλιές... Και αγάπη... Και καλικάντζαροι, μια που είναι των ημερών, αλλά μόνο αυτοί οι συμπαθητικοί με τις καμπούρες και τα κουδουνάκια στο καπέλο...
Φιλιά πολλά λοιπόν και χαμόγελα.... Επιτέλους...

Υ.Γ. Δυό ευχαριστώ θέλω να πω γιατί έτσι πρέπει.... Ένα στην πιο έξυπνη από μένα φιλενάδα μου που με μια κουβέντα με έκανε να σκεφτώ πολλά και με προσγείωσε πίσω στην φωτεινή πραγματικότητα, και ένα στον Μάνο που για μια ακόμα φορά ήταν "εκεί".. Και που όσο και αν φοβάμαι καμιά φορά πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέξει άλλο και θα φύγει τρέχοντας , έχει καταφέρει να με πείσει πια πως αυτή η στιγμή ακόμα αργεί.... Σ' αγαπάω μωρό μου... Τελείως....

Μικρή παύση....

Με το πρόγραμμα των γιορτών, τα κομμάτια που πρέπει να στείλω άμεσα στα περιοδικά, το κακό μου mood που βελτιώνεται όμως , την μετάφραση, τα του σπιτιού και τον ελεύθερο χρόνο που έχω ανάγκη για να ισορροπώ, δυσκολεύομαι να βρω χρόνο για καθημερινό blogging... Και αυτό νομίζω πως φαίνεται πια τόσο από τα posts μου που ολοένα και μικραίνουν, όσο και από το ότι συχνά δεν προλαβαίνω ούτε καν να απαντήσω στα σχόλια σας ή να διαβάσω τα blogs που αγαπώ... Μου λείπει χρόνος, μου λείπει ηρεμία και μου λείπει και διάθεση...
Προσπαθώ να τα προλάβω όλα, όσο γίνεται, σε αργούς ρυθμούς μια που δεν έχω το κέφι που θα χρειαζόταν για να σπιντάρω, προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται καλά γιατί δεν θέλω να επιρρεάζω με την κακή μου διάθεση τον Άρι και τον Μάνο, προσπαθώ να βλέπω ανθρώπους που με κάνουν να ανεβαίνω, φίλους καρδιάς, και προσπαθώ να είμαι εντάξει με τα επαγγελματικά μου γιατί θέλω πολύ, όταν νοιώσω καλύτερα, να μην έχω αφήσει κενά και εκκρεμότητες... Γενικά μιλόντας, χρειάζομαι μια μεγάλη ανάσα, που ελπίζω να μην είναι μακριά...
Το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται, να το πω άλλη μια φορά, είναι το Bazzar των Δρόμων Ζωής... Και θέλουμε πολύ να είστε εκεί, όλοι, και να στηρίξετε την προσπάθεια των ανθρώπων της ομάδας, και κυρίως την προσπάθεια των παιδιών... Θα περάσουμε όμορφα, είναι σίγουρο αυτό...
Όσο για μένα, εννοείται πως θα είμαι εκεί, και πως θα χαρώ να τα πούμε και από κοντά, αλλά θα με συγχωρέσετε που από εδώ θα αραιώσω λίγο... Όχι για πολύ, ούτε τελείως... Όσο χρειάζεται για να βρω πάλι τους ρυθμούς μου, την καλή μου διάθεση και κυρίως το κέφι που κρατούσε αυτές τις σελίδες ζωντανές και ενδιαφέρουσες... Καλημέρα σε όλους και φιλιά....

Τρίτη, Δεκεμβρίου 04, 2007

Bad, bad mood....


Σήμερα το πρόγραμμα είχε πρωινό ξύπνημα γιατί πρέπει να είμαι στο κέντρο νωρίς... Έχω μια συνέντευξη στις 11.30 για το περιοδικό, το συνδύασα και με κάτι άλλες δουλειές και σε λίγο, ετοιμάζομαι και φεύγω... Κανονικά θα είχα μεγάλη χαρά... Όμως το mood των ημερών με κρατάει μουδιασμένη... Γι' αυτό και δεν έχω και κάτι παραπάνω να σας πω... Δεν έχουν προγράμματα αυτές οι μέρες πέραν των απαραίτητων επαγγελματικών.. Δεν έχω διάθεση ούτε να βγω ούτε να κανονίσω... Το μόνο που θα ήθελα, ιδανικά, είναι να κουκουλωθώ και να περιμένω να τελειώσουν όλα... Πράγμα που δεν γίνεται φυσικά, οπότε κάνω το αμέσως πιο εφικτό... Τελειώνω τις δουλειές μου και επιστρέφω τρέχοντας στο σπίτι...
Ανάβω τζάκι, κεριά, τηλέοραση και έτσι, οχυρωμένη στο "κάστρο" μου, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάω, αισθάνομαι πιο ασφαλής και όλα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα... Εχτές μάλιστα ο Άρις, που μάλλον κατάλαβε πως δεν ήμουν και στις καλύτερες μου, ήρθε και με πήρε αγκαλιά για ώρα... Και δεν σας κρύβω πως μέσα σε αυτή την αγκαλιά θα μπορούσα να ζήσω για πάντα.. Και το βράδυ, όταν ξαπλώσαμε, ο Μάνος μου είπε να μην στεναχωριέμαι και πως όλα θα πάνε καλά... Προσπαθεί και αυτός να με στηρήξει και να καταλάβει για ποιον λόγο κάτι ελάχιστο σε σχέση με τα όσα έχουμε περάσει μέχρι σήμερα με έχει επιρρεάσει τόσο πολύ... Δεν ξέρω... Ούτε και εγώ... Νομίζω πως φταίει το ότι είχα πείσει τον εαυτό μου πως είχα πια τελειώσει με τα φαντάσματα του παρελθόντος μου... Πως είχα ξεμπερδέψει οριστικά... Και αυτή η μικρή, η ελάχιστη, τελευταία εκκρεμότητα μου φαίνεται βουνό... Και με κάνει να νοιώθω αδύναμη να την αντιμετωπίσω...
Ξέρω πως όλα θα περάσουν.. Πάντα περνάνε... Και πως σύντομα το παρελθόν θα είναι πάλι παρελθόν, για πάντα... Όμως μέχρι να συμβεί αυτό θα με έχετε εδώ, συννεφιασμένη και moody γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να υποκρίνομαι πως αυτές τις μέρες είμαι κάτι άλλο... Θα είμαι εδώ όμως και αυτό μετράει... Καλημέρα και φιλιά....

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

Somewere, over the rainbow...


Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν παράξενες... Δεν ξέρω τι λένε τα άστρα, δεν τα παρακολουθώ κι όλας για να είμαι ειλικρινής, αλλά βλέπω γύρω μου αναταραχές... Και κλεισίματα λογαριασμών και blogs, και παρεξηγήσεις, και πεσμένο ηθικό και ένα mood μελαγχολικό και περίεργο που δεν ταιριάζει καθόλου με τις γιορτές που έρχονται... Τα σκεφτόμουν όλα αυτά εχτές το βράδυ, στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου γιατί δεν με έπαιρνε ο ύπνος - έχω και εγώ τα δικά μου αυτό τον καιρό, παλιές υποθέσεις που εμφανίζονται ξαφνικά για να με ταρακουνήσουν και να μου θυμήσουν πως οι παλιοί λογαριασμοί δεν κλείνουν ποτέ οριστικά αν δεν τραβήξουμε εμείς το οριστικό Χ άσχετα με το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο- και συνειδητοποίησα πως η ζωή, όσο και αν επιλέγουμε να το ξεχνάμε, κάνει κύκλους... Και πως όσο και αν θα θέλαμε να είναι πάντα όλα εύκολα και απλά, το σύμπαν φροντίζει να κρατάει από μόνο του τις ισορροπίες και να μας θυμίζει πως η απόλυτη ηρεμία και το ζεν είναι για τους γκουρού και όχι για τους απλούς, κανονικούς ανθρώπους...
Για μας υπάρχουν και οι στιγμές ηρεμίας που αισθανόμαστε ασφαλείς και αγαπημένοι, αλλά υπάρχουν και τα προβλήματα... Τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, τα κοινωνικά... Που είναι εκεί για να τα λύνουμε, για να τα παλεύουμε και για να μην ξεχνιόμαστε... Για να μπορούμε μετά, όταν θα έχει βγει και πάλι το ουράνιο τόξο, να απολαμβάνουμε τις στιγμές της ηρεμίας πριν την επόμενη καταιγίδα και να ελπίζουμε - κάθε φορά- πως θα είναι περισσότρες και πιο ποιοτικές...
Όλη μου την ζωή, από τότε που αποφάσισα να φύγω απο το σπίτι μου στα 18 μου κάπως έτσι την πέρασα... Με προβλήματα, μεγάλα και δύσκολα κάποτε, και με διαλείματα ηρεμίας που ποτέ δεν κρατούσαν αρκετά... Και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια, από μένα και από τους ανθρώπους που με αγαπάνε και που μπόρεσαν να διακρίνουν μέσα από αυτό που υπήρξα κάποτε αυτό που θα γινόμουν στο μέλλον, για να καταφέρω να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη και τα διαλείματα αυτά να γίνουν ολοένα και περισσότερα, ολοένα και πιο σταθερά.... Και δεν σας κρύβω πως - παρόλο που τώρα πια όταν έρχεται η καταιγίδα μου είναι όλο και πιο δύσκολο να την αντιμετωπίσω, ακριβώς γιατί δεν είμαι αυτό που ήμουν κάποτε- βαθιά μέσα μου πιστεύω πως ότι γίνεται, γίνεται για καλό.. Όχι γιατί μιλάει όπως συνήθως η Πολυάννα αλλά γιατί έτσι μου έχει αποδείξει μέχρι σήμερα η ζωή... Οι δυσκολίες φέρνουν δώρα.... Και η καταιγίδα φέρνει στο τέλος της πάντα ένα ουράνιο τόξο...
Το σημερινό ποστ λοιπόν, το πρώτο μια εβδομάδας δύσκολης, τουλάχιστον για μένα, είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους αυτόν τον καιρό περνάνε ζόρια... Όλα καλά θα πάνε, θα το δείτε, αρκεί να κρατήσετε το κεφάλι ψηλά και να παλέψετε με θάρρος και αξιοπρέπεια... Τα φαντάσματα ζούνε μόνο στο σκοτάδι... Και καμιά φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσουμε να ανοίξουμε διάπλατες τις κουρτίνες της ζωής μας και να βάλουμε μέσα άπλετο φως...

Υ.Γ. Για να πούμε και κάτι αληθινά ευχάριστο, εχτές είχε τα γενέθλια του ο Πρόβατος μας.. Και επειδή οι γιορτές κρατάνε σαράντα μέρες, να του ευχηθούμε όλοι να είναι καλά, ευτυχισμένος και χαμογελαστός και πάντα ταλαντούχος!!!!!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2007

Καλό μας μήνα!!!!

Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα... Δεν έχω ακόμα διάθεση να γράψω, σκοπεύω να εκμεταλλευτώ το σαββατοκύριακο για να χαλαρώσω και να γεμίσω τις μπαταρίες μου, όμως η αλήθεια είναι πως νοιώθω πολύ καλύτερα απ΄ ότι χτες... Πολύ πιο ψύχραιμη ίσως... Είναι και αυτή η "επίθεση" άγάπης και support που δέχτηκα απ' όλους σας, με σχόλια, με mails ακόμα και με γραπτά μηνύματα στο κινητό μου που με έκανε να νοιώσω πανευτυχής, ξύπνησε και η -κοιμωμένη τον τελευταίο καιρό- Πολυάννα μέσα μου και μου είπε πως όλα συμβαίνουν για καλό και έτσι από Δευτέρα θα είμαστε πάλι εδώ και θα λέμε τα δικά μας...
Αφήστε που στο φινάλε είχατε όλοι δίκιο... Σιγά μην αφήσω έναν άρρωστο παπάρα να μου χαλάσει κάτι που αγαπώ πολύ... Ειδικά τώρα που έρχονται Χριστούγεννα και θα έχουμε τόσα θέματα... Τι στολισμούς, τι δώρα, τι shopping, τι πάρτι , τι συνταγές... Οπότε, οι καλικάντζαροι να κάτσουν στ' αυγά τους και εμείς οι υπόλοιποι ας επιστρέψουμε στην δική μας υγιή καθημερινότητα.... Να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο, να γελάσετε πολύ και τα λέμε από Δευτέρα..

Υ.Γ. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο πολύ σας ευχαριστώ για τα όσα μου γράψατε... Δεν θέλω να γίνει συγκινητικό αυτό το ποστ, είμαι σε mood περίεργο και δυο μέρες τώρα νοιώθω έτοιμη να βάλω τα κλάματα ακόμα και όταν βλέπω διαφημίσεις στην τηλεόραση... Βέβαια δεν λέει κάτι αυτό... Παλιά είχα μια φίλη που έβαζε τα κλάμματα με ένα τραγούδι της Στέλλας Κονιτοπούλου... Το "Όπου και να πάω χάνομαι"... Οπότε συγκριτικά, μια χαρά είμαι.. Φιλιά...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

The End?

Μέχρι σήμερα σας έχω μιλήσει πολλές φορές για τις χαρές που έχω πάρει από αυτό το blog... Σήμερα θα σας μιλήσω και για κάτι δυσάρεστο.. Κάθε μέρα παίρνω πάρα πολλά mails στα οποία φροντίζω πάντα να απαντάω γιατί νοιώθω μεγάλη υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους που αφιερώνουν έστω και λίγο από τον χρόνο τους για να διαβάσουν τα όσα γράφω και να μοιραστούν μαζί μου τις απόψεις τους ή να με ρωτήσουν κάτι... Και μέχρι σήμερα, πέραν των γνωστών- αγνώστων ανωνύμων που έχουν περάσει κατά καιρούς από όλα τα blogs με κάποια αναγνωσιμότητα, δεν είχα έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση.
Εχτές το βράδυ όμως, πήρα ένα mail που με έκανε να νοιώσω πολύ άσχημα... Κυρίως γιατί ήρθε από έναν άνθρωπο που είχε επικοινωνήσει μαζί μου νωρίτερα για να με ρωτήσει κάτι, για κάτι που είχα γράψει σε ένα παλιότερο post μου και στον οποίο απάντησα όπως πάντα, ευγενικά και ειλικρινά.. Όπως πολύ ευγενικά τον παρακάλεσα και σήμερα να μην ξανασχοληθεί μαζί μου. Στην πορεία μου μέσα στο διαδίκτυο όλα αυτά τα χρόνια, μέσα σε chat rooms, συνάντησα συχνά ανθρώπους με προβλήματα και ψυχολογικές διαταραχές... Όπως άλλωστε, ανάλογες περιπτώσεις έχω συναντήσει και στην πραγματική μου ζωή. Αυτό που με πείραξε στα συγκεκριμένα mails λοιπόν δεν ήταν το γεγονός πως ένας άνθρωπος έχει την κουταμάρα να πλησιάσει έναν άλλον, άγνωστο άνθρωπο για να του πει κάποια πράγματα που ξέρει πως δεν τον αφορούν.. Αυτό που με πείραξε ήταν ή υφέρπουσα αρρώστια που διέκρινα πίσω από τις λέξεις, ειδικά όταν έκανα τον συνδιασμό με το θέμα για το οποίο επινοινώνησε μαζί μου...
Ξαφνικά ένοιωσα να με αγγίζει κάτι πάρα πολύ βρώμικο και πάρα πολύ σιχαμένο... Και το χειρότερο ήταν πως όλο αυτό δεν ήρθε μέσα από το Zoo ή από ένα Chat Room όπου όλοι ψάχνονται για "βόλτες" αλλά μέσα από το blog μου.,.. Μέσα από το "σπίτι" μου..
Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω αυτό το blog επώνυμα, πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να με αποτρέψουν λέγοντας μου πως ρισκάριζα να "ανοίξω την πόρτα" της ζωή μου σε ξένους ανθρώπους που δεν μπορούσα να ξέρω τι κρύβουν μέσα στην ψυχή τους... Εγώ όμως, ίσως επειδή από χαρακτήρα είμαι εξαιρετικά καλοπροαίρετη, σχεδόν ανίκανη να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους με καχυποψία αν δεν μου δώσουν αφορμή, θεώρησα πως αν γράφω ειλικρινά και χωρίς πρόθεση να επιδειχτώ ή να δημιουργήσω άλλες εντυπώσεις κανείς δεν θα μπορούσε να βγάλει λάθος συμπεράσματα. Γι' αυτό έγραψα το όνομα μου, γι' αυτό δημοσίευσα την φωτογραφία μου, γι' αυτό άνοιξα κατά καιρούς την ψυχή μου ... Και γι΄αυτό υπήρξα και πάντα ανοιχτή σε κάθε είδους διάλογο, σχόλιο ή κριτική, για να είναι όλα ξεκάθαρα και από καρδιάς..
Σήμερα δεν νοιώθω πια το ίδιο... Σήμερα, ξαφνικά, όλο αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα και καθόλου χαρά... Νοιώθω σαν να μπήκε ένας ξένος άνθρωπος στο σπίτι μου, εκμεταλευόμενος την καλή μου διάθεση και την φιλοξενία μου για να το λερώσει και να με κάνει να νοιώσω άσχημα... Αυτό το blog για έναν χρόνο τώρα υπήρξε για μένα μένα μέρος που μπορούσα να ανοίξω την καρδιά μου με μια σιγουριά που πήγαζε από την επικοινωνία μου με ανθρώπους αξιόλογους, ενδιαφέροντες, σοβαρούς, με χιούμορ και κυρίως με καλή πρόθεση... Ένα μέρος στο οποίο ένοιωθα ασφαλής.. Σήμερα αυτή η σιγουριά δεν υπάρχει πια... Και αν την ζωή μου μέσα από εδώ την παρακολουθούν βρώμικα μάτια, ή ακόμα χειρότερα, βρώμικα μυαλά, τότε η πρώτη μου αντίδραση είναι να κλείσω τις πόρτες και τα παράθυρα ερμητικά... Μάλλον, το πείραμα απέτυχε...