Σήμερα ξύπνησα μουδιασμένη... Και νομίζω πως θα παραμείνω έτσι, σχεδόν μετέωρη, για το υπόλοιπο weekend... Μέχρι την στιγμή που θα δω τον Άρι να βγαίνει από την πόρτα του Σταθμού Λαρίσης γελαστός και καλά... Δεν υπήρξα ποτέ παραδοσιακή μαμά, ίσως να υπήρξα ακριβώς το αντίθετο για την ακρίβεια, όμως αυτό το παιδί, που δεν είναι παιδί πια αλλά ένας νεαρός άντρας, είναι τα πάντα μου... Είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει η ζωή μου, είναι το σύμπαν μου, είναι η αναπνοή μου... Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ... Είναι το γέλιο που φωτίζει την ψυχή μου μέχρι μέσα.... Είναι, τελικά, η ζωή μου ολόκληρη ... Καμιά φορά προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν πριν... Τότε που ήμουν απολυτως ανέμελη, και που μπορούσα ανά πάσα στιγμή να πάρω την βαλίτσα μου και να φύγω... Από σπίτια, από τόπους, από σχέσεις, από δουλειές, από τα πάντα.... Και αλήθεια σας λέω, δεν θυμάμαι... Είναι σαν ο ερχομός του Άρι να τράβηξε μια γραμμή και να χώρισε την μνήμη μου στα δύο... Σαν να μηδένισε το κοντέρ μου και να άρχισαν όλα από την αρχή....
Δεν λέω πως υπήρξαν όλα έυκολα, ούτε πως η αλλαγή στην ζωή μου και στην ζωή του Μάνου ήταν απλή μια που είμασταν και οι δύο πολύ νέοι όταν γίναμε γονείς... Και δεν ξέρω καν αν καταφέραμε ποτέ να είμαστε "κανονικοί" γονείς, μια που μεγαλώνοντας όλοι μαζί, γίναμε περισσότερο ομάδα, και συμπαίκτες, και συνένοχοι οι τρεις μας, παρά μπαμπάς, μαμά και παιδί.... Αυτό που ξέρω όμως με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου είναι πως όσο και αν είναι άδικο για όλους τους υπόλοιπους πολυγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου - του Μάνου συμπεριλαμβανόμενου- ο Άρις είναι και θα είναι πάντα η πρώτη μου επιλογή... Και όσο και αν με γεμίζει τύψεις αυτή η σκέψη, είναι αυτός που θα διάλεγα ξανά και ξανά, κάθε φορά, αν και όποτε θα χρειαζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη... Χωρίς καν πρώτη...
Όπως δεν είμαι μαμά με την παραδοσιακή έννοια του όρου, έτσι δεν είμαι και θρήσκα... Πιστεύω όμως βαθιά στον Θεό, και κάθε φορά που κάνω την προσευχή μου, και Τον παρακαλώ να μας έχει όλους καλά, γερούς και ευτυχισμένους, πάντα προσθέτω πως "αν όμως έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν, αν όλα αυτά που ζητάω θα μπορούσαν να είναι εφικτά μόνο για έναν, αυτός θα ήταν ο Άρις"... Τα γράφω όλα αυτά γιατί σήμερα, όπως και κάθε φορά που φεύγει μακριά μου για κάτι καινούριο, το μυαλό μου κάνει κύκλους τρελούς... Σκέφτομαι τα πάντα, από εκτροχιασμούς τρένων, μέχρι συμμορίες και το ξέρω πως γίνομαι γελοία και χαζή αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Είναι σαν να αποφασίζει το μυαλό μου να με παιδέψει.... Και τα καταφέρνει περίφημα... Έτσι ξεκίνησε να βγαίνει μόνος του, έτσι ξεκίνησε να πηγαίνει στον κολλητό του τα καλοκαίρια, έτσι ξεκίνησε για την πρώτη του εκδρομή με το σχολείο τότε που πήγαν στην Βενετία, έτσι θα γίνουν προφανώς και όλα τα υπόλοιπα... Εννοείται πως δεν του δείχνω το παραμικρό... Γιατί θέλω να είναι ευχαριστημένος, να ποερνάει καλά, να χαίρεται τις καινούριες του εμπειρίες και να μην έχει το βάρος της δικής μου, χαζής, ταλαιπωρίας... Και γιατί τον εμπιστεύομαι και ξέρω πως είναι υπεύθυνος και πως δεν κουβαλάει απωθημένα που θα τον έσπρωχναν να κάνει πράγματα που δεν θα έπρεπε ή να παρασυρθεί... Ο μόνος που με καταλαβαίνει και με διαβάζει σαν βιβλίο ανοιχτό είναι ο Μάνος που ευτυχώς, παρόλο που λατρεύει τον γιό του όσο και εγώ, είναι πιο ψύχραιμος.. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει... Εγώ δεν τα καταφέρνω... Χτυπάει το τηλέφωνο και νοιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο... Και αν σκεφτείτε ότι παρόλη αυτή μου την αγωνία ο Άρις είναι ένα παιδί που κάνει διακοπές μόνο του δυό μήνες τον χρόνο και πάει όπου θέλει τον υπόλοιπο καιρό, μπορείτε να φανταστείτε πως practically, ζω στα πρόθυρα της καρδιακής ανεπάρκειας..... :-)
Το ευτύχημα είναι πως, μετά από τόσα χρόνια Χοϊμέ, ξέρω πια πως το πρόβλημα είναι δικό μου... Και ξέρω και πως να το κρατάω για μένα.... Έτσι, τώρα, θα πάω να μαγειρέψω κοτόπουλο με ροκφόρ γιατί θα έρθουν οι μαμάδες μας για φαγητό, το βράδυ θα πάμε σινεμά να δούμε το "Έχετε κάνει κράτηση" στο Mall, και αύριο θα βγούμε για μεσημεριανό με τον Άλκη και την Μάρθα... Θα περάσω μια χαρά, θα γελάσω όπως γέλασα και εχτές, και θα ξεχαστώ προς στιγμήν, αλλά η αλήθεια θα παραμένει... Θα κοιμηθώ βαθιά και ευτυχισμένα μόνο την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είμαστε παλι εδώ, όλοι μαζί... Μόνο τότε θα καταφέρω να πάρω μια βαθιά ανάσα και να νοιώσω το οξυγόνο να γεμίζει τα πνευμόνια μου μέχρι μέσα.... Και μόνο τότε θα βυθιστώ ξανά σε όνειρα ανέμελα και ροζ...
Ξέρω πως σας έχω συνηθίσει σε άλλου είδους posts... Όμως το είχα μεγάλη ανάγκη σήμερα όλο αυτό... Να το γράψω, να το πω, να το βγάλω από μέσα μου... Να το ξορκίσω... Διάβασα μια δήλωση του Αλαβάνου εχτές, που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου... Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο... "Είναι πολύ δυσκολότερο" είπε, "να είσαι γονιός από ότι να είσαι πολιτικός... Ή οτιδήποτε άλλο"... Καλημέρα σε όλους και καλό σαββατοκύριακο...
Δεν λέω πως υπήρξαν όλα έυκολα, ούτε πως η αλλαγή στην ζωή μου και στην ζωή του Μάνου ήταν απλή μια που είμασταν και οι δύο πολύ νέοι όταν γίναμε γονείς... Και δεν ξέρω καν αν καταφέραμε ποτέ να είμαστε "κανονικοί" γονείς, μια που μεγαλώνοντας όλοι μαζί, γίναμε περισσότερο ομάδα, και συμπαίκτες, και συνένοχοι οι τρεις μας, παρά μπαμπάς, μαμά και παιδί.... Αυτό που ξέρω όμως με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου είναι πως όσο και αν είναι άδικο για όλους τους υπόλοιπους πολυγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου - του Μάνου συμπεριλαμβανόμενου- ο Άρις είναι και θα είναι πάντα η πρώτη μου επιλογή... Και όσο και αν με γεμίζει τύψεις αυτή η σκέψη, είναι αυτός που θα διάλεγα ξανά και ξανά, κάθε φορά, αν και όποτε θα χρειαζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη... Χωρίς καν πρώτη...
Όπως δεν είμαι μαμά με την παραδοσιακή έννοια του όρου, έτσι δεν είμαι και θρήσκα... Πιστεύω όμως βαθιά στον Θεό, και κάθε φορά που κάνω την προσευχή μου, και Τον παρακαλώ να μας έχει όλους καλά, γερούς και ευτυχισμένους, πάντα προσθέτω πως "αν όμως έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν, αν όλα αυτά που ζητάω θα μπορούσαν να είναι εφικτά μόνο για έναν, αυτός θα ήταν ο Άρις"... Τα γράφω όλα αυτά γιατί σήμερα, όπως και κάθε φορά που φεύγει μακριά μου για κάτι καινούριο, το μυαλό μου κάνει κύκλους τρελούς... Σκέφτομαι τα πάντα, από εκτροχιασμούς τρένων, μέχρι συμμορίες και το ξέρω πως γίνομαι γελοία και χαζή αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Είναι σαν να αποφασίζει το μυαλό μου να με παιδέψει.... Και τα καταφέρνει περίφημα... Έτσι ξεκίνησε να βγαίνει μόνος του, έτσι ξεκίνησε να πηγαίνει στον κολλητό του τα καλοκαίρια, έτσι ξεκίνησε για την πρώτη του εκδρομή με το σχολείο τότε που πήγαν στην Βενετία, έτσι θα γίνουν προφανώς και όλα τα υπόλοιπα... Εννοείται πως δεν του δείχνω το παραμικρό... Γιατί θέλω να είναι ευχαριστημένος, να ποερνάει καλά, να χαίρεται τις καινούριες του εμπειρίες και να μην έχει το βάρος της δικής μου, χαζής, ταλαιπωρίας... Και γιατί τον εμπιστεύομαι και ξέρω πως είναι υπεύθυνος και πως δεν κουβαλάει απωθημένα που θα τον έσπρωχναν να κάνει πράγματα που δεν θα έπρεπε ή να παρασυρθεί... Ο μόνος που με καταλαβαίνει και με διαβάζει σαν βιβλίο ανοιχτό είναι ο Μάνος που ευτυχώς, παρόλο που λατρεύει τον γιό του όσο και εγώ, είναι πιο ψύχραιμος.. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει... Εγώ δεν τα καταφέρνω... Χτυπάει το τηλέφωνο και νοιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο... Και αν σκεφτείτε ότι παρόλη αυτή μου την αγωνία ο Άρις είναι ένα παιδί που κάνει διακοπές μόνο του δυό μήνες τον χρόνο και πάει όπου θέλει τον υπόλοιπο καιρό, μπορείτε να φανταστείτε πως practically, ζω στα πρόθυρα της καρδιακής ανεπάρκειας..... :-)
Το ευτύχημα είναι πως, μετά από τόσα χρόνια Χοϊμέ, ξέρω πια πως το πρόβλημα είναι δικό μου... Και ξέρω και πως να το κρατάω για μένα.... Έτσι, τώρα, θα πάω να μαγειρέψω κοτόπουλο με ροκφόρ γιατί θα έρθουν οι μαμάδες μας για φαγητό, το βράδυ θα πάμε σινεμά να δούμε το "Έχετε κάνει κράτηση" στο Mall, και αύριο θα βγούμε για μεσημεριανό με τον Άλκη και την Μάρθα... Θα περάσω μια χαρά, θα γελάσω όπως γέλασα και εχτές, και θα ξεχαστώ προς στιγμήν, αλλά η αλήθεια θα παραμένει... Θα κοιμηθώ βαθιά και ευτυχισμένα μόνο την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είμαστε παλι εδώ, όλοι μαζί... Μόνο τότε θα καταφέρω να πάρω μια βαθιά ανάσα και να νοιώσω το οξυγόνο να γεμίζει τα πνευμόνια μου μέχρι μέσα.... Και μόνο τότε θα βυθιστώ ξανά σε όνειρα ανέμελα και ροζ...
Ξέρω πως σας έχω συνηθίσει σε άλλου είδους posts... Όμως το είχα μεγάλη ανάγκη σήμερα όλο αυτό... Να το γράψω, να το πω, να το βγάλω από μέσα μου... Να το ξορκίσω... Διάβασα μια δήλωση του Αλαβάνου εχτές, που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου... Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο... "Είναι πολύ δυσκολότερο" είπε, "να είσαι γονιός από ότι να είσαι πολιτικός... Ή οτιδήποτε άλλο"... Καλημέρα σε όλους και καλό σαββατοκύριακο...
