Καμιά φορά γράφοντας εδώ ξεχνιέμαι… Αραδιάζω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου έτσι ακριβώς όπως μου έρχονται και όπως τα νοιώθω και δεν μπαίνω στην διαδικασία του να τα (ξανά) διαβάσω με την ματιά ενός τρίτου… Έτσι, μερικές μέρες πριν, στεναχώρησα έναν φίλο που αγαπώ πολύ και που -παρόλο που είναι γενικά παρεξηγιάρης- δεν ήθελα με τίποτα να πικράνω… Σήμερα λοιπόν, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το blog μου μόνο για εκείνον.... Και να του αφιερώσω ένα post όχι μόνο για να του ζητήσω συγγνώμη αλλά κυρίως για να του εξηγήσω γιατί τον αγαπάω.. Πολύ…
Όταν τον γνώρισα τον συμπάθησα αμέσως… Έχει αυτό το puppy style παιδιού που αναζητάει την μαμά του και παρόλο που εγώ δεν είμαι καθόλου ο τύπος της «μαμάς» με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε συχνά, δεν μπορώ να του κρατήσω μούτρα για καιρό… Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους τους οποίους έχω παρακαλέσει τόσο πολύ για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να με κάνουν παρέα… Μιλάμε για παρακάλια ετών, κανονικά… Παρόλο που δεν με ακούει ποτέ και κάνει παρέα με ανθρώπους τους οποίους συχνά αντιπαθώ – όχι πάντα όμως- και με φέρνει συχνότατα στο σημείο να θέλω να του πω το περίφημο «στα ‘λεγα», καταφέρνει πάντα να με κάνει να τον έχω στο νου μου και να παίρνω το μέρος του ακόμα και όταν δεν έχει δίκιο, έτσι γιατί του έχω αδυναμία… Νομίζω πως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστεύεται και συζητάει τα προσωπικά του, και πάντα τον ενθαρρύνω να κάνει αυτό που γουστάρει η ψυχούλα του γιατί καταπιέζεται προσπαθώντας να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Όλους εκτός από τον εαυτό του εννοείται… Φυσικά ξέρει όλα μου τα μυστικά και φυσικά έχει κινδυνέψει τουλάχιστον δύο φορές να πάθει αποπληξία εξ΄ αιτίας μου… Έχουμε τσακωθεί σαν τα σκυλιά, έχουμε πάψει να μιλάμε για μερικούς μήνες, έχουμε κρατήσει ατελείωτα μούτρα ο ένας στον άλλο, έχουμε μεθύσει μέχρι λιποθυμίας, έχουμε κουτσομπολέψει ατελείωτα, έχουμε πάει διακοπές μαζί, έχουμε ξενυχτήσει κουβεντιάζοντας και έχω κλάψει τουλάχιστον μια φορά στην αγκαλιά του… Τον αγαπάω παρόλο που είναι γκρινιάρης, παρόλο που θέλει όλη την προσοχή του κόσμου στραμμένη επάνω του ( και παρόλο που το ίδιο ακριβώς θέλω και εγώ), παρόλο που είναι αφάνταστα παρεξηγιάρης και παρόλο που μου έφαγε τα αγαπημένα μου λουλούδια φέτος το καλοκαίρι... Και μετά από τόσα χρόνια ξέρω καλά πως έχουμε αποδείξει ο ένας στον άλλο πόσο σημαντικοί είμαστε…
Τέλος θέλω να του πω και από εδώ, ενώπιον όσων με διαβάζετε, πως τον θεωρώ απολύτως ταλαντούχο, έχω άλλωστε και την μεγαλύτερη συλλογή από πίνακες του – practically ζω σε ένα μουσείο Πενταρβάνη- και το ξέρει πολύ καλά, και πως αν το χαζό αστείο μου τον στεναχώρησε μπορεί να με βρίσει την επόμενη φορά που θα με δει, ή να με πάρει τηλέφωνο και να μου τα σούρει αν θέλει, αλλά δεν του επιτρέπω να αμφιβάλει ούτε λεπτό για το πόσο πολύ τον αγαπάω και για το πόσο πολύ τον υποστηρίζω… Όχι μόνο στον φίλο μας τον ειδικό περί τέχνης αλλά και στον κόσμο όλο… Και για το πόσο πολύ στενοχωρήθηκα που τον στεναχώρησα… Σ’ αγαπώ πολύ βλαμμένο….. Sorry…. Σμουτς!!!!
Υ.Γ. Αυτόν τον πίνακα τον έχετε ξαναδεί σε άλλο ένα post μου... Είναι από τους πιο αγαπημένους μου και τον έχει ζωγραφίσει, φυσικά, ο Στέλιος Πενταρβάνης...
