Είμαι θυμωμένη… Με τον εαυτό μου κυρίως.. Που κάθομαι και περιμένω από τους άλλους να κάνουν όσα δεν μπορώ ή δεν αποφασίζω εγώ… Που ξαφνικά νοιώθω πως έχω χάσει τον μπούσουλα της ζωής μου, και ακόμα χειρότερα, τον μπούσουλα του εαυτού μου… Που μεταμορφώνομαι σιγά- σιγά σε όλα εκείνα που κορόιδευα χρόνια τώρα. Σε όλα όμως…
Κάποτε, όχι και τόσα πολλά χρόνια πριν, ήμουν ένα κορίτσι ανεξάρτητο… Όχι οικονομικά ίσως, όμως ήμουν ανεξάρτητη μέσα μου.. Ένοιωθα δυνατή και σίγουρη πως ότι και να μου συνέβαινε θα κατάφερνα να το ξεπεράσω… Και διεκδικούσα την ζωή μου και τα θέλω μου με πάθος, ακόμα και όταν χρειαζόταν να φτάσω στα άκρα και να χτυπήσω γροθιά στο μαχαίρι.. Ή το κεφάλι μου στον τοίχο… Δεν είχα καμιά ασφάλεια τότε, ούτε οικογενειακή, ούτε συναισθηματική, ούτε τίποτα… Είχα τον Άρι μωρό, το ωραιότερο μωρό στον κόσμο, έτσι τον έβλεπα, και αυτό μου έφτανε για να κινήσω τον κόσμο… Μόνη μου… Αν ξέρατε πόσο μου λείπει εκείνο το κορίτσι… Με τα προβλήματα του, και με τις δυσκολίες του, και με τις μαλακίες του, ήξερε να ζει και να παλεύει… Είχε πάθος…
Σήμερα, έχω γίνει μια άλλη γυναίκα.. Με τον καιρό, πόσο ύπουλος εχθρός είναι αυτός ο γαμημένος ο καιρός στ’ αλήθεια, ξέχασα πως διεκδικούν, ξέχασα πως παλεύουν, ξέχασα πως αγωνίζονται… Το μόνο που θυμάμαι πια είναι πως μουρμουρίζουν… Καθισμένη αναπαυτικά μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού μου, με έναν άντρα που με αγαπάει πολύ αλλά με βλέπει ελάχιστα, ανάσκελα στον καναπέ βλέποντας Nova ή μπρούμυτα στην ξαπλώστρα μου στην Ψαρού χαζεύοντας τον κόσμο να περνάει, με άψογο μανικιούρ από την Τέτα και ακόμα πιο άψογο ξανθό δια χειρός Χατζή, έμαθα να περνάω από το προσκήνιο στο παρασκήνιο με δυο κινήσεις… Έμαθα να κανονίζω τα δικά μου προγράμματα, έμαθα να περνάω περισσότερο χρόνο με την κολλητή μου παρά με τον άντρα μου και το παιδί μου, έμαθα να δικαιολογώ τις απουσίες, να κατανοώ την έλλειψη χρόνου, να καταπίνω την έλλειψη ενδιαφέροντος… Έμαθα να αρκούμαι στα όσα, πώς να παραπονεθώ άλλωστε όταν αυτά τα όσα έχουν για φόντο ακριβά ξενοδοχεία, gourmet εστιατόρια και πολλά από εκείνα για τα οποία άλλοι ακόμα προσπαθούν…
Και όταν η κολλητή μου άλλαξε την ζωή της και έπαψε να μπορεί να με ακολουθεί στα αγαπημένα μας girl’s nights και στους καθημερινούς πρωινούς καφέδες, συνειδητοποίησα με τρόμο πως στην πραγματικότητα ήμουν μόνη…. Και άρχισα να πανικοβάλλομαι… Και όσο περνάει ο καιρός ο πανικός μου αντί να μικραίνει μεγαλώνει… Γιατί ο Μάνος έχει όλο και λιγότερο χρόνο και όλο και περισσότερες δικαιολογίες… Γιατί ο Άρις ξεκινάει την δική του ζωή και με αφήνει αναγκαστικά πίσω του… Γιατί ο Droopy είναι φρικτός συζητητής.. Γιατί η δουλειά μου δεν φτάνει για να γεμίσει τον ατελείωτο ελεύθερο χρόνο μου και οι απολαβές της δεν φτάνουν ούτε για την συντήρηση του άψογου ξανθού που λέγαμε… Γιατί το σπίτι είναι τόσο άδειο και τόσο σιωπηλό που θέλω να ουρλιάξω όλο και πιο συχνά… Γιατί όσα βιβλία και να διαβάσω, και όση τηλεόραση και να δω, και όσο blogging και να κάνω, και όσο shopping, δεν αλλάζει το γεγονός πως ζω μόνη μου… Χωρίς να είμαι… Σκέφτομαι διαρκώς πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αληθινά μόνοι γύρω μου.. Όμως ίσως τελικά αυτή η μοναξιά παλεύεται πιο εύκολα ή έστω μπορείς να την δεχτείς πιο εύκολα… Είναι οριστική.. Λες είμαι μόνος και μπαίνεις στην διαδικασία να βρεις μια λύση, μια εναλλακτική… Εγώ λέω είμαι μόνη μου και μετά ανοίγει η πόρτα και είναι ή ο Άρις ή ο Μάνος… Ο Άρις που μπαίνει για να χωθεί στο δωμάτιο του να μιλήσει στο MSN με τους φίλους του ή που βγαίνει για να τους συναντήσει… Και ο Μάνος που έρχεται ίσα για να δούμε κάτι στην τηλεόραση τρώγοντας και μετά να πέσει για ύπνο ξερός είτε για να κοιμηθεί μια ωρίτσα πριν ξαναφύγει για κάποια δουλειά… Και τι μένει? Τα σαββατοκύριακα, που κάποια από αυτά ο Μάνος έχει ταξίδι και κάποια άλλα έχουμε να δούμε την μαμά του, και κάποια βράδια που βγαίνουμε… Και το πρωί… Ένα τέταρτο που χουζουρεύω στο κρεβάτι την ώρα που ο Μάνος ετοιμάζεται και λέμε δυο κουβέντες… Μια ατελείωτη ρουτίνα… Ένα πρόγραμμα τόσο σφιχτό που δεν χωράει τίποτα παραπάνω… Τίποτα διαφορετικό… Τα Σάββατα το πρωί ο Μάνος θα ξυπνήσει, θα πάει να αγοράσει τα πούρα του και μετά θα προσγειωθεί στον καναπέ και θα βλέπει τηλεόραση μέχρι να φάμε για μεσημέρι και να πάει για ύπνο… Και το απόγευμα θα δει τα υπόλοιπα έργα που έχουμε γράψει μέσα στην εβδομάδα μέχρι να βγούμε… Και την Κυριακή, όταν δεν θα δούμε την μαμά του θα βγούμε με την Μάρθα και τον Άλκη για μεσημέρι και μετά σπίτι και τηλεόραση μέχρι το βράδυ.. Προφανώς είναι λογικό για έναν άνθρωπο που τρέχει όλη την εβδομάδα σαν τρελός να θέλει μια μέρα να καθίσει σπίτι του και να αράξει στον καναπέ.. Το καταλαβαίνω... Όμως έλα που εγώ που είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι όλη την εβδομάδα περιμένω αυτό το Σαββατοκύριακο για να κάνω κάτι άλλο... Όσο για τις καθημερινές, για να κάνουμε το οτιδήποτε πρέπει να πάρω εγώ τηλέφωνα και να κανονίσω… Υπάρχουν φίλοι μας με τους οποίους ο Μάνος δουλεύει μαζί αλλά δεν κανονίζουν σχεδόν ποτέ να κάνουμε κάτι… Έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι να σε πάρει ο άλλος τηλέφωνο και να σου πει «το βράδυ κανόνισα να πάμε εκεί με τον Τάδε».. Ή το να πιούμε έναν καφέ ένα πρωί εκτός προγράμματος… Ή να μην πάει μια μέρα στο γραφείο και να πάμε βόλτα, έτσι σαν έκπληξη… Κάποτε, πριν από χρόνια συνέβαιναν και αυτά… Τώρα πια όλα είναι μια ρουτίνα αφόρητη που μας καταπίνει… Μεγάλωσαν οι ευθύνες και τα άγχη και μίκρυνε η σχέση μας…
Και ξαφνικά, αυτή είναι η ζωή μου… Με την οποία πρέπει να είμαι και ευτυχής γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν πολύ λιγότερα από μένα… Όμως υπάρχουν και άλλοι που έχουν περισσότερα… Θα αντάλλασα εύκολα, ας πούμε, το σπίτι μου στην Μύκονο και τους τέσσερις μήνες των διακοπών μου με έναν μήνα διακοπών κάπου αλλού και μια κανονική, συντροφική ζωή εδώ στην Αθήνα… Αν ήξερα πως θα κάναμε πράγματα όλοι μαζί και πως θα βλεπόμασταν, σιγά μην έφευγα… Όμως αφού θα είμαι μόνη μου εκεί μόνη μου και εδώ, προτιμώ την μοναξιά της Ψαρούς και του ηλιοβασιλέματος στην Δήλο…
Και είναι φορές που ξυπνάει μέσα μου εκείνο το κοριτσάκι και μπαίνω στην διαδικασία να τα τινάξω όλα στον αέρα έστω και μόνο για να δω ανθρώπους να κινούνται γύρω μου, αλλά τις περισσότερες φορές κερδίζει αυτή η γυναίκα που έχω γίνει πια… Που κάθεται και περιμένει από τους άλλους να αλλάξουν… Από τον Μάνο, από τον Άρι, από την Μαρία… Που είναι πολύ εγωίστρια για να δεχτεί πως οι καιροί άλλαξαν και πολύ βολεμένη για να ακολουθήσει το κοριτσάκι μέσα της… Και που δεν έχει πάψει ακόμα να αγαπάει αυτόν τον άντρα που βλέπει πια ελάχιστα και που διεκδικεί την προσοχή του σαν απεγνωσμένο δεκαπεντάχρονο…
Τον τελευταίο καιρό νοιώθω πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί 24 ώρες το 24ωρο και είμαι διαρκώς έτοιμη να βάλω τα κλάματα… Πίνω ατελείωτα Depon, κοιμάμαι και ξυπνάω με πονοκέφαλο, παίζω θέατρο ακόμα και στον εαυτό μου όταν τα πράγματα χειροτερεύουν, παρατηρώ απίθανες λεπτομέρειες, και κάποια στιγμή δεν αντέχω και ξεσπάω… Δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία… Αυτό που έχει σημασία είναι πως νοιώθω τόσο βαθιά αδικημένη που μου φταίνε τα πάντα… Έχω χάσει την χαρά που είχα μέσα μου και νοιώθω πως κινδυνεύω να χάσω και το μυαλό μου…Αν αυτό δεν είναι κατάντια, δεν ξέρω τι είναι… Σήμερα λοιπόν, έχω ραντεβού με τον Χοϊμέ… Χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια και πάω να ακούσω την αλήθεια… Πως κανένας δεν θα με βοηθήσει παρά μόνο εγώ… Καλημέρα?
