Λάκης και σουφλέ τυρί....

Χα!!!!! Είναι τελικά να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου... 8 η ώρα το πρωί ήμουν ξύπνια, και μάλιστα χωρίς ξυπνητήρι. (Το οποίο μου είναι απολύτως αχρείαστο άλλωστε μια που 8 παρά ξυπνάει ο Άρις για να ετοιμαστεί για το σχολείο και γύρω στις 8 ξύπνησε σήμερα και ο Μάνος που είχε γραφείο νωρίς... ) Βέβαια είχα μια δυσκολία να σηκωθώ από το κρεβάτι, πήρα και την Μαρία τηλέφωνο και πιάσαμε το μπούρου μπούρου, και έφτασε 9. Όμως ο στόχος του πρωινού ξυπνήματος επετεύχθη... Έκανα και τις δουλίτσες μου - έστρωσα κρεβάτια, άδειασα το πλυντήριο των πιάτων και άλλα τέτοια σούπερ εποικοδομητικά- και τώρα απολαμβάνω τον πρώτο καφέ της ημέρας συνοδεία blogging...
Σήμερα η μέρα έχει γραφείο -περιοδικό μάλλον, αλλά αυτό το "γραφείο" μου ακούγεται τόσο business oriented που μου αρέσει να το λέω- όσο πάρει και μετά σούπερ μάρκετ για να προμηθευτώ τα απαραίτητα για το βραδινό μαγείρεμα... Αρχίζει ο Λάκης tonight, δεν φαντάζομαι να το έχετε ξεχάσει, και εγώ προσωπικά του ετοιμάζω σούπερ υποδοχή... Θα τον απολαύσουμε οικογενειακώς με σουφλέ τυριών, κρασάκι και άραγμα στους καναπέδες..... Αυτό το σουφλέ τυριών που δεν είναι το παραδοσιακό γαλλικό αλλά μια παραλλαγή του προς το ελληνικότερο έχει μεγάλη επιτυχία όποτε το φτιάχνω και, κυρίως, δεν έχει πολύ μπελά. Η συνταγή είναι η εξής:

Σουφλέ τυριών.

Υλικά.

1 βιτάμ
1 μεγάλο πακέτο ψωμί του τοστ χωρίς κόρα
1/2 κιλό κασέρι πικάντικο τριμμένο
1/2 κιλό γραβιέρα πικάντικη τριμμένη
8 φέτες ζαμπόν (εγώ βάζω foue βραστό)
5 αυγά
1 λίτρο γάλα φρέσκο
12 φέτες του τοστ κασέρι
αλάτι - πιπέρι

Εκτέλεση.

Αλείφω με βούτυρο την μια πλευρά της κάθε φέτας ψωμιού και τοποθετώ μια στρώση σε ένα μεγάλο, βαθύ πυρέξ με το βούτυρο προς τα κάτω. Ρίχνω τα μισά τριμμένα τυριά ανακατεμένα και το μισό ζαμπόν κομμένο με το χέρι, αλάτι πιπέρι, άλλη μια στρώση ψωμί πάλι με το βούτυρο προς τα κάτω, τα υπόλοιπα τυριά και το υπόλοιπο ζαμπόν, πάλι αλάτι -πιπέρι, και στο τέλος στρώνω τις φέτες το κασέρι. Χτυπάω τα αυγά με το γάλα και περιχύνω να πάνε παντού.
Προθερμαίνω τον φούρνο στους 180 και ψήνω ώσπου να ροδίσει καλά με το πυρέξ στην κάτω σχάρα.

Η μόνη "δυσκολία" που παρουσιάζει το όλο concept είναι πως με το ψωμί πρέπει να κάνετε λίγη χειροτεχνία έτσι ώστε να στρωθεί καλά παντού. Να κόψετε δηλαδή τις φέτες αν χρειαστεί σε μικρότερα κομμάτια για να μπαλώσετε τις τρύπες αν υπάρχουν. Επίσης, επειδή τα τυριά είναι πικάντικα, με ρέγουλα το αλάτι μην το κάνετε λύσσα... Κατά τα άλλα φουσκώνει και γίνεται σούπερ... Και τρώγεται ζεστό, με ψωμάκι μπαγκέτα και ωραίο κόκκινο κρασί για το οποίο παρακαλώ τον Αθήναιο, αν διαβάσει το ποστ να κάνει μερικές προτάσεις...

Ορίστε, συνταγή σας έδωσα, αχάραγα ξύπνησα, τα οικιακά μου τα τελείωσα, πάω τώρα να ετοιμαστώ, να μεταμορφωθώ σε φοβερή και τρομερή εργαζόμενη γυναίκα, να στήσω το κομμάτι μου και να επιστρέψω στο σπιτάκι μου και στα παιχνίδια μου. Διότι έχω ξεκινήσει από χτες ένα σούπερ παιχνιδάκι - Law and Order Criminal Intent λέγεται- και είμαι ο ντετέκτιβ Γκόρεν (αυτός ο γλυκούλης που κάνει τον χαζοβιόλη αλλά είναι παμπόνηρη αλεπού αν βλέπατε το σήριαλ) και έχω δυο υποθέσεις εκκρεμείς να λύσω.... Έτσι, για να μην ξεχνάμε και τις προτεραιότητες μας... (Άντε, και το παιδί μέσα μας...) Φιλιά πολλά το everybody!!!!

Υ.Γ. Τώρα μου ήρθε μια φλασιά... Μωρέ, μήπως σας την έχω ξαναδώσει την συνταγή? Αδύνατον να θυμηθώ... Δεν πειράζει, η καλή πρόθεση μετράει....:-)

Καινούρια εβδομάδα και ένα ζευγάρι ασημένιες γαλότσες....

Σήμερα ξεκινάει μια δύσκολη εβδομάδα με πολύ γράψιμο... Έχω μείνει λίγο πίσω με τα οικιακά -αλλά ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας με τις κουβερτούλες και τα πουλόβερ οπότε άξιζε τον κόπο- και πέρα από το ότι έχω ένα σωρό κομμάτια που περιμένουν να γίνουν, από αύριο ξεκινάω να πηγαίνω και δύο φορές την εβδομάδα στο περιοδικό. Πράγμα που το ήθελα πολύ, άλλωστε εγώ το επεδίωξα, αλλά που ταυτόχρονα σημαίνει πως πρέπει να μπω σε κάποιου είδους πρόγραμμα για να καταφέρω να τα προλαβαίνω όλα... Και όπως ίσως έχετε καταλάβει, τα προγράμματα δεν είναι το καλύτερο μου... Ή μάλλον, μια χαρά τα οργανώνω.. Να τα κρατήσω δυσκολεύομαι...
Anyway, δεν γίνεται αλλιώς οπότε θα βάλω τα δυνατά μου... Τις μέρες που θα πηγαίνω περιοδικό θα ξυπνάω νωρίτερα για να ετοιμάζω το σπίτι και φαγητό για τον Άρι και τις υπόλοιπες θα ξυπνάω επίσης νωρίτερα για να μην χάνω τον πρωινό μου καφέ αλλά να προλαβαίνω να γράψω και λίγο (προς πολύ) μέσα στην ημέρα... Δεν ακούγεται δύσκολο, απλά έχω ένα θέμα με το ξύπνημα πριν τις 9 - 9 και κάτι, και θα πρέπει να το λύσω...
Τα καλά της εβδομάδος πάλι, είναι ότι αύριο αρχίζει ξανά ο Λάκης, που τον έχω μελετήσει τόσες φορές τον τελευταίο καιρό με όσα συμβαίνουν - όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι- και περιμένω με ανυπομονησία να τον ακούσω και να γελάσω με την καρδιά μου, και πως την Τετάρτη έχει ο Μάνος τα γενέθλια του και πρέπει να το γιορτάσουμε αναλόγως...
Κατά τα άλλα εχτές πέρασα την ημέρα μου αραχτή στον καναπέ με ειδήσεις στο Star και όλες τις ανταποκρίσεις από το Μαντονάκι που προφανώς ήταν υπέροχο -αν και εγώ περιμένω εναγωνίως την ανταπόκριση της Γεωργίας που πήγε και που της έχω πιο πολύ εμπιστοσύνη από ότι στους ρεπόρτερς του Star- και με DVD πολύ χαριτωμένο με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο και κούκλο Mc Dreamy....
Α! Και να μην το ξεχάσω!!! Στον καφέ του Σαββάτου η Γεωργία είχε οργανώσει και την Valisia και έτσι την γνώρισα και εκείνη και έχω να σας πω ότι είναι το ίδιο κουκλάρα και live όπως ακριβώς την βλέπετε στις φωτογραφίες του blog της... Και πως, φεύγοντας από τον καφέ, πέρασα μια βόλτα από την Αποθήκη από όπου αγόρασα τις γαλότσες που βλέπετε στην φωτογραφία - μιλάμε για έρωτα με την πρώτη ματιά- στην εξαιρετική τιμή των 15 ευρώ!!!! Και τώρα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τις βροχές και τις καταιγίδες που προαναγγέλλει η ΕΜΥ με το σωστό στυλ....
Άλλωστε, το έχω πει και θα το ξαναπώ άλλη μία... Τι να μας κάνουν οι βροχές και οι καταιγίδες όταν έχουμε λιακάδα στην καρδιά? Καλημέρα, καλή εβδομάδα σε όλους, και πολλά πολλά φιλιά!!!!!

Το σαββατοκύριακο, ο νόμος του Μέρφυ και η Μαντόνα,...

Εχτές το βράδυ, μετά από ένα τέλειο (ελαφρύ) πρόγραμμα που περιλάμβανε σινεμά στην Gold αίθουσα του Village - όπου είδαμε την υποτίθεται κωμωδία των αδερφών Κοέν με τους Brad Pitt, George Clooney και διάφορους άλλους που δεν έχουν και τόση σημασία μετά από αυτούς τους δύο- και μετά KFC - με ισορροπημένο μενού που περιλαμβάνει τρεις καυτερές φτερούγες, ένα zinger burger με τυρί, μια μεγάλη μερίδα πατάτες και μια επίσης μεγάλη Coca Cola- επιστρέψαμε σπίτι ευτυχείς και έπεσα να κοιμηθώ αποφασισμένη να ξυπνήσω με την ησυχία μου...
Ο νόμος του Μέρφυ όμως, πιστός στο ραντεβού του με κάθε είδους σχέδιο, έστειλε στις 8:05 έξω από το παράθυρο μας, στην διπλανή πολυκατοικία, ένα ολόκληρο συνεργείο με τρυπάνια, σφυριά και οξυγονοκολλήσεις που μας πέταξαν έντρομους από τα κρεβάτια μας αχάραγα... Και φυσικά, που σηκώθηκα με το μάτι μισόκλειστο και τα νεύρα κρόσσια και έφτιαξα καφέ, σταμάτησαν... Τι να κάνω και εγώ, τέτοια ώρα τέτοια λόγια, το έριξα στο blogging...
Φυσικά η μέρα σήμερα περιλαμβάνει πολλά και ωραία πράγματα.. Στις 11:30 το πρώτο μου ραντεβού είναι με την melissoula για καφέ όπου ελπίζω να συμπαρασσύρω και την Μαρία, το μεσημέρι έχω business lunch με την κυρία Κανατάκη που κατέβηκε χτες από την συμπρωτεύουσα, μόνο το Μαντονάκι δεν με έχει πάρει τηλέφωνο ακόμα να κανονίσουμε τι θα κάνουμε το βράδυ μετά την συναυλία αλλά φαντάζομαι θα κοιμάται ακόμα για να στρώσει δέρμα...:-)
Εγώ πάλι το βράδυ παίζω σε δυο ταμπλό ανάλογα με τα κέφια... Η μια προοπτική έχει βραδινή έξοδο με Μάρθα και Άλκη και η άλλη άραγμα στο σπίτι με DVD. (Κυκλοφόρησε μόλις το Πιάστε την νύφη με τον θεό Patrick - call me Mc Dream- Dempsey και έσπευσα να το νοικιάσω). Να δούμε τι ώρα θα τελειώσουμε με το lunch, να δούμε τι καιρό θα κάνει, μην έχουν ανοίξει οι ουρανοί και ρίχνουνε καρέκλες, και βλέπουμε... Αφήστε που το βραδινό δελτίο του Star σήμερα που το Μαντονάκι θα είναι in town θα τελειώσει γύρω στις 12 το βράδυ, όπως σας βλέπω και με βλέπετε...
Προς το παρόν σας αφήνω και πάω να ρίξω μια ματιά στην bloggoγειτονιά.. Και μετά, θέλω να τελειώσω και τις ντουλάπες που ξεκίνησα εχτές, που τις τελειώσα δηλαδή αλλά πρέπει να βάλω και τα αρωματικά φακελάκια σε συρτάρια και κρεμάστρες, και να την κάνω on time για να προλάβω το ραντεβού μου με την Γεωργία.. Φιλιά πολλά σε όλους λοιπόν και να περάσετε ένα υπέροχο, γελαστό και χαλαρό σαββατοκύριακο...

Μια υπέροχη βραδιά....

Μόλις κατάφερα να σηκωθώ και να φτιάξω έναν καφέ, αυτόν με την βανίλια.. Η αγαπημένη μου κούπα όμως αγνοείται κάπου μέσα στον γενικό χαμό της κουζίνας και έτσι πήρα την πρώτη που βρήκα εύκαιρη, μια χαζή πορτοκαλί που συνήθως φιλοξενεί τα καλαμάκια,μέσα στο ντουλάπι με τους καφέδες.... Εχτές περάσαμε υπέροχα!!!!! Ακριβώς όπως το ευχόμουν, η βραδιά κατέληξε σε μια από τις καλύτερες που έχουμε οργανώσει ποτέ στο σπίτι... Φανταστείτε πως ήρθαν όλοι γύρω στις 9.30 και κατέληξαν να φύγουν καλές 2 και... Δηλάδη, σούπερ...
Τώρα βέβαια με περιμένει μια στρατιά ποτήρια για πλύσιμο (στο χέρι φυσικά μια που τα αγαπημένα Riedel του Μάνου δεν μπαίνουν στο πλυντήριο) και άλλη μια στρατιά πιάτα και μαχαιροπίρουνα και διάφορα συμπράγκαλα για ταχτοποίηση μια που το πλυντήριο πιάτων εχτές δούλεψε υπερωρίες... Και μια κατσαρόλα με κολλημένες σάλτσες, γιατί είχαμε και τις αποτυχίες μας χτες.. Τα σουτζουκάκια τα οποία -παρόλο που όπως είπε η Ελένη δεν ήταν παραδοσιακά σμυρνέικα- βγήκαν πολύ νόστιμα, άρπαξαν λίγο όταν τα ζέστανα, αλλά ευτυχώς η Μάρθα που είχε αναλάβει το δύσκολο έργο να τα μεταφέρει από την κατσαρόλα στην πιατέλα του σερβιρίσματος έκανε τα μαγικά της και όλο το κολλημένο κομμάτι παρέμεινε στην κατσαρόλα με αποτέλεσμα να φαγωθούν σχεδόν όλα κι να κινδυνέψει ο Άρις να μείνει σήμερα χωρίς μεσημεριανό. Το σουφλέ σπανάκι και η μους έγιναν σούπερ, ο πουρές όμως ήταν disaster... Χάλια, χάλια, νερουλός και άνοστος μια που κάτι υπολόγισα λάθος στις αναλογίες όταν τις πολλαπλασίασα επί τρία για να φάμε τόσοι άνθρωποι και την πάτησα... Δεν πειράζει βέβαια γιατί όλοι έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να φάνε λίγο για να μην με προσβάλουν, αλλά ο περισσότερος κατέλληξε στα σκουπίδια... Εδώ να σας πω ότι η σάλτσα για τα σουτζουκάκια η οποία ήταν άπαιχτη είχε το μυστικό της το οποίο θα σας το πω να το ξέρετε.. Εκτός από φρέσκια ντομάτα χρησιμοποίησα και κονσέρβα ντοματάκια SANTOS. Είναι τα ντοματάκια του συνεταιρισμού Σαντορίνης τα οποία πραγματικά δεν έχουν καμιά σχέση με τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν στην αγορά. Αν τα βρείτε κάπου (εγώ τα βρίσκω μόνο στον Θανόπουλο) δοκιμάστε τα και θα με θυμηθείτε... Μιλάμε για άλλη γεύση στο φαγητό....
Τέλος, πήρα και υπέροχα δώρα εχτές, μια τσάντα από σκούρο jean και λουστρίνι της DKNY από την Μάρθα, ένα πορτοφόλι Celine για κάρτες και χαρτονομίσματα από την Λιάνα και μια μοβ μπλούζα με μια κεντημένη εσάρπα στα πιο απίστευτα χρώματα που μπορείτε να φανταστείτε από την Ελένη.. Α, και ένα κολιέ με χάντρες ζωγραφιστές στο χέρι σαν ζαχαρωτά, επίσης από την Ελένη που το κοτσάρισα εχτές και μου τόνισε πολύ όμορφα το απλό μπεζ μπλουζάκι που είχα διαλέξει να φορέσω... Οπότε η φωτογραφία σήμερα ανήκει στα καινούρια μου αποκτήματα... Και το υπόλοιπον της ημέρας στην αγαπημένη Μαίρη Παναγιωταρά μια που, αφού τελειώσω με τα ποτήρια λέω να κατεβάσω επιτέλους τα χειμωνιάτικα και να φτιάξω ντουλάπες.... Καλημέρες λοιπόν και φιλιά πολλά σε όλους....

Υ.Γ. Χτες είχαμε και μια απλώλεια στην παρέα, την Μαρία... Που τελευταία στιγμή κατάφερε να αρρωστήσει και χάσει όλον τον χαβαλέ... Και που μας έλειψε, εννοείται αυτό, τόσο που (για να δείτε και τι καλός άνθρωπος που είμαι και πόσο πολύ την αγαπάω) δεν της κράτησα όπως θα έπρεπε κανονικά ένα τεράστιο τάπερ με πουρέ να της το πάω σήμερα πεσκέσι και να περιμένω να την δω να το τρώει κιόλας!!!!

Pink day, today....

Πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας στην αγαπημένη μου κούπα, αυτή με το γουρούνι, με την προσθήκη μιας κουταλιάς σιροπιού βανίλιας... Μυρίζει υπέροχα!!! (και είναι και light). Από χτες μου θυμίζω περισσότερο Μαίρη Παναγιωταρά από ποτέ μια που το απόγευμα με βρήκε να ασχολούμαι με οικιακά... Ετοίμασα μια μους σοκολάτα, τηγάνισα σουτζουκάκια και ζεμάτισα και 11/2 κιλό σπανάκι.... Έχω τραπέζι σήμερα το βράδυ, θα μαζευτούμε οι απολύτως κολλητοί να γιορτάσουμε το ότι οι γονείς μου σε μια κρίση απόλυτης έλλειψης δημιουργικότητας και απόλυτης προσκόλλησης στις παραδόσεις αποφάσισαν να με βαφτίσουν Ευφροσύνη (το όνομα της μαμάς του μπαμπά μου) και όχι Ιόλη (που ήταν το αγαπημένο μου όνομα όταν ήμουν μικρή) ή Λήδα που θα μου ταίριαζαν νομίζω πολύ καλύτερα...
Αυτό το Ευφροσύνη πάντα το κατάπινα στραβά.. Αρχικά γιατί τα άλλα παιδάκια στο σχολείο με φώναζαν Φροσάκι και πολύ μου την έσπαγαν.. Φροσάκι moi? Αν είναι ποτέ δυνατόν... Στην συνέχεια ήρθε και η κυρία Σαρτζετάκη με το μαλλί λάχανο και το αποδόμησε το όνομα τελείως... Ευτυχώς που τουλάχιστον το υποκοριστικό μου, το Εύη δηλαδή, είναι πιο χαριτωμένο.. Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τα κοντά 45 πια τον αριθμό, ολόδικο μου να το κάνω ότι θέλω...
Τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά, σήμερα το βράδυ έχουμε σουαρέ... Με μενού που περιλαμβάνει το σουφλέ σπανάκι της Λιάνας (και την ίδια την Λιάνα φυσικά με τον αγαπημένο της και αγαπημένο μας αντιπρόεδρο), σουτζουκάκια με πουρέ, μια πράσινη σαλάτα που την ζήτησε η Μάρθα και θα την έχει φυσικά παρόλο που δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα, ψωμάκι από το Kaiser γιατί βαριέμαι να ψήνω και ψωμί, και στο τέλος την γνωστή μους σοκολάτα (αυτή την διαιτητική με τα 11 αυγά).. Τα κρασιά θα τα επιμεληθούν ο Μάνος με τον Άλκη, και την παρέα θα συμπληρώσουν η Ελένη με τον Παναγιώτη και η Μαρία. Απολύτως κολλητοί όπως σας είπα, ακριβώς τόσοι όσοι χωράνε άνετα στο τραπέζι της τραπεζαρίας μας που δεν ανοίγει δυστυχώς και στο μέτρο της καρδιάς μας.. Αυτή την θεωρία του μέτρου που ανήκει στον αγαπημένο μου θα σας την αναπτύξω μια άλλη φορά εκτενώς... Στα γρήγορα θα σας πω πως ο Μάνος έχει έναν νοητό κύκλο με διάμετρο ένα μέτρο στην καρδιά του.. Όσοι χωράνε μέσα σε αυτόν είναι εκείνοι για τους οποίους νοιάζεται πραγματικά... Οι υπόλοιποι, ανάλογα με την απόσταση.. You 've got the point φαντάζομαι... Για μένα δεν ισχύει απολύτως βέβαια αυτό,ή έστω έχω μεγαλύτερης διαμέτρου κύκλο στην καρδιά μου, όμως η θεωρία έχει πλάκα και μου αρέσει να την χρησιμοποιώ που και που... Επίσης, ξέρω καλά ποιους ακριβώς χωράει το μέτρο του Μάνου, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...:-)
Κατά τα άλλα, σε λίγο θα πάω να πάρω την μαμά μου και θα ανέβουμε Κηφισιά... Θα πάμε για έναν γρήγορο καφέ από την αδερφή μου, να δω λίγο και το μικρό υπερθέαμα που τόσο το έχω επιθυμήσει και μετά θα πάμε και μια βόλτα από τον Θανόπουλο για λίγο πιο gourmet shopping.. Είναι βλέπετε η μέρα που έρχεται η κυρία Κωνσταντίνα και καθαρίζει σήμερα και πρέπει να λείπω το πρωί για να μην με έχει μέσα στα πόδια της... Οπότε θα απασχοληθώ δημιουργικά μέχρι το μεσημέρι και μετά θα επιστρέψω για να συνεχίσω τις ετοιμασίες...
Ροζ μέρα λοιπόν η σημερινή, και ας έχει έξω συννεφιά, και ας μοιάζει σαν να πρόκειται να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι από την βροχή οσονούπω... Η Πολυάννα μέσα μου έχει κέφια τρελά και ελπίζω το σύμπαν να συνηγορήσει και τίποτα να μην σταθεί ικανό να χαλάσει σήμερα την ζαχαρένια της Ευφροσύνης που έγινε Εύη.... Καλημέρες και φιλιά πολλά!!!

Υ.Γ. Τσίμπησα και το πρώτο μου διαδικτυακό δωράκι από τον Αθήναιο και τον ευχαριστώ πολύ!!!

Εβδομάδα Θου Βου...

Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο στην εβδομάδα που διανύουμε, θα την ονόμαζα εβδομάδα Θανάση Βέγγου... Μιλάμε τρέχω όλη μέρα και πάνω που λέω πως ξεμπέρδεψα, τσουπ! κάτι καινούριο βγαίνει και άντε πάλι από την αρχή... Σήμερα ας πούμε, πάλι ξύπνησα πρωί... Γιατί περιμένω τον κύριο που θα μας φτιάξει τα πατζούρια που έχουν χαλάσει στα υπνοδωμάτια και ο οποίος με ενημέρωσε από χτες πως 8.30 το πρωί θα είναι εδώ... Οπότε τώρα που σας γράφω έχω ήδη στρώσει κρεβάτια, απλώσει, αδειάσει το πλυντήριο πιάτων και περιμένω... Ταυτόχρονα, έχω άφθονο γράψιμο, είπα ότι θέλω να δουλέψω παραπάνω και βρέχει κομμάτια, καταιγίδα κανονική μιλάμε, η συνέντευξη που έπρεπε να έχει απομαγνητοφωνηθεί πριν από τέσσερις μέρες παραμένει μισοτελειωμένη, πρέπει οπωσδήποτε να πάω σούπερ μάρκετ γιατί αύριο έχω ένα τραπέζι, το απόγευμα στις 7 θα είμαι στην συγκέντρωση εθελοντών των Δρόμων Ζωής, αύριο έχει μαγείρεμα από νωρίς και πάει λέγοντας....
Τα γράφω και λαχανιάζω, όχι να τα κάνω κι όλας... Βέβαια, το καλό μέσα σε όλα αυτά- γιατί πάντα υπάρχει καλό στα δύσκολα και ελπίζω να το έχουμε εμπεδώσει όλοι πια- είναι πως έτσι που είμαι διαρκώς στην τρεχάλα δεν μου περισσεύει χρόνος να πεινάσω... Δεν μένω και νηστική βέβαια, μην σας λέω και ψέματα, αλλά τρώω μια φορά την ημέρα, το βράδυ... Που δεν είναι και το καλύτερο, το ξέρω, αλλά είναι πολύ καλύτερο από το να μασουλάω λιχουδιές όλη την ημέρα...Οπότε, μια χαρά πάμε από στόχους so far...
Μέσα σε όλα αυτά, την Παρασκευή σκοπεύω να κατεβάσω μερικά πιο ζεστά ρούχα από το πατάρι.. (Το άλλο, που δεν πλημμύρισε). Έτσι που τον βλέπω τον καιρό, όσο και να ζεστάνει πάλι δεν νομίζω να ξαναχρειαστούν τα αέρινα και τα μαγιό για φέτος... Ούτε καν οι σαγιονάρες.. Αντιθέτως, εμένα προσωπικά, κανένα πουλοβεράκι λεπτό και κανένα κλειστό παπούτσι θα μου φαινόταν πολύ χρήσιμο γιατί κρυώνω διαρκώς και μια ζακετούλα που είχε ξεμείνει σε ένα συρτάρι κοντεύω να την λιώσω από το φόρεμα...
Α... Χτυπάει το κουδούνι που πάει να πει πως ο κύριος πατζουράς είναι προ των πυλών μας... Σας αφήνω λοιπόν να πάω να τον υποδεχτώ... Φιλιά σε όλους και καλημέρες....

Όχι άλλο νερό!!!!!!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα στη Βενετία.. Όχι της Ιταλίας, ούτε καν την Μικρή του νησιού... Suddenly αποκτήσαμε ολόδικη μας Βενετία, οικιακή, μια που χάλασε ο θερμοσίφωνας και πλημμυρίσαμε νερά... Σηκώθηκε ο Άρις 8 παρά να ετοιμαστεί για το σχολείο και βρέθηκε να πλατσουράει μέχρι τον αστράγαλο... Με ξύπνησε, έπαθα μια μικρή υστερία (προς μεγάλη) διότι δεν είχαμε ούτε ρεύμα μια που είχε πέσει ο γενικός , και ανασκουμπώθηκα... Μέχρι πριν από λίγο σφουγγάριζα... Στο ενδιάμεσο ήρθε ο κύριος Σπύρος ο υδραυλικός, έκλεισε τον διακόπτη του θερμοσίφωνα να σταματήσει να τρέχει το νερό και έφυγε για να ξανάρθει μετά τις 12 αφήνοντας μου σαφείς εντολές.. Το πατάρι έπρεπε να σφουγγαριστεί και να στεγνώσει... πρώτον για να μπορεί να ανέβει να κάνει την δουλειά του και δεύτερον για να στεγνώσουν οι διακόπτες (αυτό ξέχασα να σας το πω..Έτρεχε νερό από την πρίζα έξω από το μπάνιο, το οποίο είναι κάτω από το πατάρι με αποτέλεσμα να πέφτει το ρελέ και το μισό σπίτι να μην έχει ρεύμα) και να μπορέσουμε να έχουμε φως...
Καλά όλα αυτά αλλά το να σφουγγαριστεί το πατάρι δεν είναι απλή κουβέντα.. Ποιος θα ανέβαινε εκεί επάνω να το κάνει? Εγώ πάντως με τίποτα... Ο Μάνος επίσης, ο Άρης είναι στο σχολείο, ο Droopy δεν ξέρει να σφουγγαρίζει... Καινούριος πανικός... Με τα πολλά, αφού πήρα την κυρία Κωνσταντίνα που δεν μπορούσε να έρθει, η μαμά μου σκέφτηκε το συνεργείο καθαρισμού που καθαρίζει την πολυκατοικία μας. Το οποίο ειδοποίησα και ευτυχώς ήρθαν οι άνθρωποι και σκαρφάλωσε ο ένας στο πατάρι και το έφτιαξε... Και τώρα έχω αφήσει την πόρτα ανοιχτή και περιμένω... Να έρθει ο κύριος Σπύρος να αλλάξει τον θερμοσίφωνα, να στεγνώσουν και οι διακόπτες, να δούμε τι θα κάνουμε....
Ευτυχώς το γραφείο μου ανήκει στο κομμάτι του σπιτιού που έχει ρεύμα και έτσι μπορώ τουλάχιστον περιμένοντας να κάνω λίγη δουλειά.. Και λίγο blogging... Πάντως, αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι πως το σημερινό πρωινό μου ξύπνημα δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου... Και πως τα καημένα μου τα χεράκια κοντεύουν να βγάλουν κάλους από το σφουγγάρισμα...
Βέβαια, μέσα στον όλο πανικό βγήκε και ένα καλό, (σιγά μην μείνει η Πολυάννα αμέτοχη)... Αφού κατεβάσαμε όλα τα πράγματα από το πατάρι, έκανα και ένα γερό ξεκαθάρισμα και πέταξα όλη την σαβούρα... Έτσι, όταν τελειώσουμε με τις επισκευές θα μπουν όλα τα πράγματα στην θέση τους και θα περισσέψει και χώρος... Επίσης, άλλο καλό ήταν πως δεν έπαθαν τίποτα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μου... Που βρίσκονταν μεν στο πατάρι αλλά μέσα σε πλαστικά κουτιά και σε σακούλες και έτσι επέζησαν της καταστροφής...
Αυτά για σήμερα και πάω να συνεχίσω τα οικιακά μου... Ευχηθείτε μόνο να στεγνώσουν σύντομα οι διακόπτες γιατί το μόνο που μου μένει είναι να μείνουμε χωρίς φως το βράδυ... Αυτό θα είναι to much.... Φιλιά σε όλους και καλό μου κουράγιο....

Εβδομάδα Αστυνόμου Σαϊνη (Εμπρός λοιπόν καλά μου πατίνια!!!)

Η εβδομάδα που ξεκινάει είναι δύσκολη... Πολλές δουλειές, κομμάτια για περιοδικά, τρεις καινούριες μόνιμες στήλες, δύο στο 2Board (το περιοδικό του Αεροδρομίου) και μια στο Traveler, μια συνέντευξη που πρέπει να απομαγνητοφωνηθεί ..χτες, και πάει λέγοντας... Δεν παραπονιέμαι, ο στόχος για την δουλειά όπως βλέπετε πάει καλύτερα από τον στόχο για την δίαιτα.... Απλά έβλεπα στον ύπνο μου σήμερα καταστροφές... Πως χάλασε ο υπολογιστής μου και δεν έβρισκα το laptop, μετά βρήκα το laptop αλλά έπαθα "σεντόνι" και ξέχασα τα πάντα... You got the point... Το αποτέλεσμα είναι πως πετάχτηκα 8 η ώρα έντρομη από το κρεβάτι μου και ξεκίνησα να τρέχω... Και μέσα σε όλα αυτά κρυώνω... Που σημαίνει πως πρέπει να βρω χρόνο να αναρριχηθώ στο πατάρι και να βρω πιο ζεστά ρούχα και κλειστά παπούτσια μια που το να πλατσουρίζεις με τις σαγιονάρες ή έστω τις πλατφόρμες μέσα στην βροχή δεν είναι ότι καλύτερο και το έζησα live το Σάββατο το βράδυ στην Κηφισιά... Έκανα ήδη το πρώτο βήμα πρωί - πρωί, έστρωσα λινές κουβερτούλες στα κρεβάτια, και θα τηλεφωνήσω και στον κύριο που καθαρίζει το τζάκι να έρθει μέσα στην εβδομάδα να επιληφθεί γιατί άμα συνεχίσει έτσι ο καιρός -άμα λέω- με βλέπω να το φουντώνω next week....
Βέβαια το πρωινό μου σήμερα θα το αφιερώσω αλλού... Η Μαρία (την θυμάστε την κολλητή μου που φτιάχνει τα σούπερ κοσμήματα?) αποφάσισε να ανοίξει ένα blog στο οποίο όποιος ενδιαφέρεται θα μπορεί να βλέπει όλα τα σχέδια της, να τα παραγγέλνει μέσω mail και να τα παραλαμβάνει με αντικαταβολή με το ταχυδρομείο... Και εγώ θα την βοηθήσω να το φτιάξει... Και φυσικά θα ανεβάσω και το link να πάτε να ρίξετε μια ματιά γιατί πέρα από τα γνωστά σούπερ μπιζού της έχει και καταπληκτικές συσκευασίες που είναι ότι πρέπει για δώρα από τώρα μέχρι τα Χριστούγεννα που έρχονται...
Πριν από αυτό όμως έχω να πάω στην τράπεζα... Βλέπετε, είχα έναν λογαριασμό στην Eurobank που δεν τον χρησιμοποιούσα και είπα να τον ενεργοποιήσω ξανά και μάλιστα με Web banking για να μπορώ να κάνω ότι δουλειές θέλω μέσα από τον υπολογιστή μου... Όμως κάτι πρέπει να κάνω λάθος η ξανθιά διότι κάτι χρήματα πηγαινοέρχονται εδώ και μέρες πίσω- μπρος, από τον λογαριασμό που θέλω να τα βάλω στον δικό μου σαν την μέρα της μαρμότας και πρέπει να μου εξηγήσουν τι είναι αυτό γιατί αλλιώς όλη η ιδέα μου για internet service θα πάει υπέρ βωμών και εστιών... Και μου έκανε πολύ κλικ να κάνω όλες μου τις συναλλαγές καθισμένη στο γραφείο μου, πίνοντας τον πρωινό καφέ μου....
Οπότε σας φιλώ γλυκά, σας εύχομαι καλή εβδομάδα και φεύγω τρέχοντας να προλάβω...


UPDATE: Το blog της Μαρίας είναι έτοιμο και σας περιμένει... Γι' αυτό άλλαξε και η φωτογραφία και μπήκαν καινούρια, υπέροχα σκουλαρίκια. Το Link θα υπάρχει μονίμως δεξιά αλλά σας το δίνω και εδώ να πάτε, να δείτε και να μου πείτε και την γνώμη σας... Νομίζω πως κάναμε καλή δουλειά... Τα κοσμήματα της Μαρίας είναι έτσι κι αλλιώς σούπερ αλλά έβαλα και εγώ τα δυνατά μου....:-) Άντε!!!! Γρήγορα όλοι στο http://mariavasiliou-kosmima.blogspot.com/ !!!!!

TV Weekend...

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν ξέρω αν θα μας χτυπήσουν τελικά την πόρτα, όμως η βροχή από το πρωί με έχει βάλει σε mood φθινοπώρου... Λίγο που κρυώνω, λίγο που ξεσυνήθισα την μουντάδα, λίγο που δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ, νοιώθω ήδη μια τεράστια λαχτάρα να κουκουλωθώ με το πάπλωμα- το οποίο όμως είναι ακόμα στο καθαριστήριο άρα δεν παίζει σαν προοπτική στην ουσία- και να παραμείνω έτσι μέχρι το βράδυ.. Όμως, επειδή είμαι δυνατού χαρακτήρος - αν και όχι τόσο δυνατού όπως θα διαπιστώσετε στην συνέχεια, τουλάχιστον σε σχέση με κάποιους από τους στόχους μου- το πήρα αλλιώς και έχω ήδη βάλει να γίνεται σούπερ κοκκινιστό και ψήνω και ψωμί που πάει τέλεια με την σάλτσα για παπάρες... Αυτός ο καιρός μου κάνει τέλειος για οικογενειακό μεσημεριανό, με κόκκινο κρασί και επιλογή συνοδευτικού (όποιος θέλει μακαρόνια, όποιος θέλει πουρέ) και για χουζούρεμα στον καναπέ με DVD και σήριαλ...
Το ξέρω πως πολλοί θεωρείτε μαλακία το κόλλημα μου με την τηλεόραση αλλά τι να πω? Μου αρέσει πολύ και το χαίρομαι ιδιαιτέρως τώρα που ξεκινάνε οι καινούριες σειρές... Σήμερα ας πούμε, στο Star στις 7 παρά τέταρτο έχει νέο κύκλο Doctor House και σιγά μην τον χάσω... Έχω γράψει και από χτες το πρώτο καινούριο Las Vegas που έπαιξε στην Nova, και Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις (πάλι καινούριο κύκλο) στο Star, ξεκινάει και μια νέα σειρά στην Nova το βράδυ που λέγεται How I met your Mother, θα γίνουν τα μάτια μου τετράγωνα... Αλλά ταυτόχρονα λαμπερά και ευχαριστημένα....΄Βλέπετε, δεν πιστεύω καθόλου πως η τηλεόραση αποξενώνει τους ανθρώπους.. Είναι το ίδιο όπως και το Internet.. Αν την χειριστείς καλά, μπορεί να γίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική απασχόληση.. Εμείς ας πούμε αράζουμε οικογενειακώς και παρακολουθούμε τα αγαπημένα μας, και οι τρεις μαζί, και σχολιάζουμε, και γελάμε, και κάνουμε χαβαλέ... Και περνάμε σούπερ... Αν αυτό μας κάνει ταπεινούς και χωρίς ενδιαφέροντα ανθρώπους, θα το δεχτώ...:-) Άλλωστε, κανείς δεν είναι τέλειος....
Εν τω μεταξύ ήρθε και το βιβλίο με τις τούρτες το οποίο όμως θέλει μπόλικη μελέτη και σωστή μετατροπή των δοσολογιών από ounces σε γραμμάρια οπότε δεν έχω ξεκινήσει ακόμα να προσπαθώ... Είμαι στην φάση της ανάγνωσης... έχει και κάτι υλικά περίεργα που λέει πως τα βρίσκεις σε καταστήματα που πουλάνε είδη ζαχαροπλαστικής.. Άραγε εδώ υπάρχουν τέτοια καταστήματα? Θα το ψάξω και θα δω... Και θα σας ενημερώσω...
Προς το παρόν όμως, θα σας αφήσω για να ασχοληθώ με την μαγειρική μου και θα σας ευχηθώ να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο όπως το κάνετε κέφι... Φιλιά πολλά σε όλους!!!!!

Πλοκές και διαπλοκές....

Τα νέα των ημερών ολοένα και πιο δυσάρεστα. Πρώτα για την αισθητική μας θα έλεγα μάλιστα και έπειτα για την τσέπη μας.. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ διαβάζω και ακούω για ρεμούλες... Που ξεκίνησαν από μικρομεσαίες και κοντεύουν να μας καταπιούν, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Διότι εδώ οι άνθρωποι δεν τρώνε... Έχουν περάσει σε άλλες σφαίρες και σε άλλα κυβικά. Προσπαθώ να είμαι αντικειμενική αλλά δεν τα καταφέρνω.. Προφανώς όλοι μόλις βρουν τον τρόπο βουτάνε το δάχτυλο τους στο μέλι... Οι πιο επιδέξιοι ή οι πιο ξεδιάντροποι κατά καιρούς φτάνανε μέχρι και αγκώνα.. Ετούτοι εδώ όμως, έχουν πέσει μέσα στο μέλι μέχρι τον λαιμό, το έχουν γλύψει όλο και τώρα κυνηγάνε τις μέλισσες να τις μασουλίσουν και αυτές..

Γι’ αυτό μιλάω πρώτα για αισθητική και μετά για πορτοφόλι.. Το οποίο από τότε που ήρθε το ευρώ κάθε πέρσι και καλύτερα... Λεφτά που μοιάζουν με μαγική εικόνα, τώρα τα πήρα και κοίτα, τώρα δεν τα έχω πια, πλαστικό χρήμα που εξαντλείται μέσα στις λίστες του μάντη Τειρεσία, δόσεις που παραμένουν απλήρωτες και φουσκώνουν σαν ποτάμι ορμητικό, δάνεια που απορρίπτονται, λογαριασμοί που συσσωρεύονται και μια γκρίνια που μας έχει γίνει δεύτερη φύση.. Ίσως γιατί η πρώτη έχει αρχίσει και αυτή να μας φτύνει, με τον δικό της τρόπο... Τα ξέρουμε αυτά, τα έχουμε δει, να μην σας πω ότι τα έχουμε σχεδόν συνηθίσει.. Τα άλλα είναι που δεν καταπίνονται με τίποτα... Τα εκατομμύρια που πηγαίνουν μπαλάκι του πινγκ πονγκ από τσέπη σε τσέπη, και που μετατρέπονται σε βίλες, σε κότερα, σε εταιρίες of shore, σε ασημένιους σταυρούς και ποιμαντορικές ράβδους για παπάδες με μεγάλες τσέπες και σε χιλιάδες στρέμματα που ανταλλάσσονται με άλλα, λες και κάποιοι παίζουν Μονόπολη με την παρέα τους μεσημέρι Κυριακής..

Και έτσι, σχεδόν για πλάκα αλλά χωρίς καθόλου πλάκα, ορισμένοι βρίσκονται με περιουσίες ολόκληρες από το πουθενά, και μάλιστα χωρίς να κάνουν τον παραμικρό κόπο να το μαζέψουν το πράγμα.. Πως λένε «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει?» Αυτό ακριβώς... Χωρίς τσίπα, χωρίς φιλότιμο και χωρίς καμιά απολύτως αισθητική... Έτσι ακριβώς έρχεται η κυρία του κυρίου, και από απόλυτο τίποτα, ψευδή, ξινή και άσχημη, βρίσκεται κεντρική news caster σε δελτία ειδήσεων μεγάλων σταθμών και μάλιστα με extra bonus όταν αποχωρεί – αυτό πρέπει να είναι μάλιστα παγκόσμια πατέντα να φεύγεις από μόνος σου από την δουλειά και να σε αποζημιώνουν με τρελά λεφτά- και με δικές της εκδόσεις χρηματοδοτούμενες από το κράτος του οποίου εκπρόσωπος τυχαίνει να είναι ο σύζυγος της...

Έτσι έρχεται και η άλλη η κυρία και αναλαμβάνει συμβόλαια κατ’ αποκοπή χωρίς να αμείβεται... Για να έχει την ευχή του Θεού και του μπαμπά της... Αλλά κατά σατανική σύμπτωση, την ίδια εποχή που η ίδια εργάζεται σκληρά και αφιλοκερδώς για το Ιερό συμφέρον, πιστώνονται οι λογαριασμοί του αδερφού της με τρελά λεφτά... Προφανώς ο Θεός είναι μεγάλος... Και του αρέσει και η θάλασσα, γιατί εκτός από ευρώπουλα χαρίζει στην ευσεβή οικογένεια και σκάφος για να κάνει τις βόλτες της στην Μύκονο με χάρη.. Και με μαγιό Vilerbequin…

Έτσι βγαίνει και ο άλλος, ο καλύτερος, ο νάμπερ ουάν, ανάμεσα από δύο DVD και ένα πέταγμα αετού στην Ραφήνα και δηλώνει πως όλα είναι καλά... Τι καλά... Καλύτερα από ποτέ.. Και είναι ιδέα μας πως τελειώνουν τα λεφτά μας, και ακόμα περισσότερο ιδέα μας πως τελειώνει η υπομονή μας... Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι? Πως μπορεί πραγματικά να το πιστεύει αυτό που λέει... Όπως και ο κύριος υπουργός οικονομίας που δηλώνει περήφανος για το έργο του – δεν είναι και εύκολο πράγμα άλλωστε να φέρεις μια χώρα στο χείλος της καταστροφής μέσα σε τόσο λίγο χρόνο-, όπως και ο υπουργός υγείας που μιλάει για κοινωνικό έργο που συνεχίζεται απρόσκοπτα – και ας παλεύουν πέντε χρόνια να αγοράσουν ένα μηχάνημα για τα παιδιά με καρκίνο στο Παίδων-, όπως ο και υπουργός πολιτισμού που καβαλάει τα ιδιωτικά jets των κολλητών του για να πάει να δει μπάλα στο εξωτερικό – δεν είναι το ποδόσφαιρο άλλωστε μια μορφή πολιτισμού?- και μετά το κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο...

Τα βλέπω όλα αυτά τον τελευταίο καιρό και χάνω πραγματικά το χιούμορ μου... Τελείως.... Και σκέφτομαι και τις εναλλακτικές και αναρωτιέμαι μήπως ο Θεός μας κάνει πλάκα... Που μας έχει βάλει να διαλέξουμε ανάμεσα σε έναν αποδεδειγμένα άχρηστο, σε έναν μάλλον όχι και πολύ χρήσιμο και σε ένα αγόρι επιθεώρηση... Κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε μήπως καλύτερη προοπτική από όλα αυτά τα νούμερα είναι η κουρτίνα νούμερο 4. Ή ίσως το Ζόνγκ...

Τα βλέπω όλα αυτά τον τελευταίο καιρό και ακούω μέσα μου την Πολυάννα για πρώτη φορά να σιωπά.. Το παιχνίδι της χαράς έχει και αυτό τα όρια του.. Όπως άλλωστε και η μαλακία... Κρίμα δεν είναι που αυτό μοιάζουμε να το ξέρουμε μόνο εμείς?

Απώλειες....

Εχτές το πρωί "έφυγε" ένας ακόμα αγαπημένος μας άνθρωπος... Θείος του Μάνου, σύζυγος μιας από τις αδερφές του πατέρα του. Με έναν παράξενο τρόπο, εγώ που δεν είμαι πολύ των οικογενειακών και των σογιών, αυτόν τον θείο τον είχα συμπαθήσει τρελά από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, πολλά χρόνια πριν... Σήμερα η οικογένεια του και οι φίλοι του θα τον συνοδέψουν στο τελευταίο του ταξίδι στο χωριό. Στα Λαγκάδια. Οπότε η μέρα, δικαιωματικά, του ανήκει... Καλό ταξίδι θείε Φίκο!!!!!

Αξίζει να το δεις.....

Για να σας αποζημιώσω για την χτεσινή μου μαυρίλα, σήμερα σας έχω κάτι μοναδικό... Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια είναι πραγματικά περιττά... Δείτε και κλάψτε!!!! Να το δείτε όμως όλο γιατί οι λεπτομέρειες, μέχρι τέλους, είναι που κάνουν την διαφορά...Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά σε όλους.....

Υ.Γ. Καλέ, ξέχασα τα credits η ξανθιά...Ερμηνεύει η κυρία Άννα Γούλα. Τίτλος τραγουδιού: Τα πίνω όλα.... Όλε!!!!!

UPDATE: Προφανώς δεν το παίρνουμε στα σοβαρά το όλο θέμα βρε παιδιά...Είναι ηλίου φαεινότερον πως χαβαλέ κάνουμε για να γελάσουμε λίγο... Γιατί αν υποψιαστώ πως πιστεύετε σοβαρά πως μπορεί κάποιος να επηρεαστεί από ότι βλέπει και να πέσει (ας πούμε) στα ναρκωτικά, θα το φάω το καπέλο μου....Επιμένω να πιστεύω ακράδαντα πως απευθύνομαι σε ώριμους ενήλικες με αίσθηση της λογικής και του χιούμορ...Οπότε... Όλε!!!!

UPDATE2: Ορίστε... Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά.. Ούτε η κυρία Άννα Γούλα, η οποία, όπως σπεύσατε να με πληροφορήσετε και σας ευχαριστώ πολύ, δεν είναι real person αλλά η πτυχιακή εργασία της φοιτήτριας της Σχολής Καλών Τεχνών Χαράς Κολαϊτη. Στο http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=1039
θα βρείτε όλες τις, κάρως ενδιαφέρουσε λεπτομέρειες... Ερμή και αγαπημένη so_far,όλε!!!!!

Feeling sad...

Σήμερα έχω τις κακές μου... Πιθανά προβλήματα με τα επαγγελματικά μου και μια ανακατωσούρα που πλανάται στον αέρα αλλά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι συμβαίνει ακριβώς, πολλές δουλειές στο σπίτι και για το σπίτι, ένα πιθανό πρόβλημα υγείας ενός δικού μου ανθρώπου... Σαν ξαφνικά κάποιος να πάτησε ένα κουμπάκι και να άρχισαν όλα να ρατάρουν, ή απλά, σαν κάποιος να μας έφτυσε... (Και όχι για να μην μας ματιάσει...)
Η Πολυάννα μέσα μου έχει ήδη αρχίσει τις διεργασίες αντιμετώπισης πανικού, και προφανώς όλα θα φτιάξουν ή κι αν δεν φτιάξουν θα βρεθούν άκρες άλλες, διαφορετικές, και τελικά θα κολυμπήσω για μια ακόμα φορά μέχρι απέναντι... Προέχει η υγεία... Η δική μας και των γύρω μας, κι όλα τα άλλα βρίσκονται... Άλλωστε μέχρι τώρα στην ζωή μου έχω περάσει πολλές μπόρες, μέχρι καταιγίδες και ακραία καιρικά φαινόμενα να τα πω, και ευτυχώς, μια χαρά τα έχω καταφέρει... Και θα συνεχίσω έτσι... Απλά όσο μεγαλώνουμε και περνάει ο καιρός ελπίζουμε πως κάποια στιγμή η ζωή μας, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα διαδικαστικά, θα μπει επιτέλους σε μια ευλογημένη ρέγουλα, σε μια ρουτίνα, και θα ησυχάσουμε... Και όταν, ή μάλλον όσο δεν γίνεται, έρχονται στιγμές που πνιγόμαστε... (Οκ, ο πληθυντικός ήταν της ευγενείας.. Εγώ νοιώθω έτσι.. ) Τι να πω... Καθόλου ροζ το ποστ σήμερα αλλά προς το παρόν δεν έχω καθόλου κέφι.. Ούτε καν να απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου... Θα με συγχωρέσετε ελπίζω... Πάω να κάνω καμιά δουλειά να τελειώνω και θα τα πούμε αύριο, ελπίζω με καλύτερο mood... Καλημέρα....

UPDATE: Τελικά η Πολυάννα δουλεύει μαγικά γιατί τουλάχιστον τα επαγγελματικά όχι απλώς λύθηκαν αλλά μοιάζουν να πηγαίνουν καλύτερα από ποτέ.. Παραμένει το θέμα υγείας που δεν είναι ούτε δικό μου, ούτε του Μάνου, ούτε του Άρι, μην ανησυχείτε (και ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τα τόσα mails) αλλά ελπίζω πως και αυτό δεν θα είναι τελικά κάτι σοβαρό... Αφήστε που όπως όλα τα δυσάρεστα σε αυτή την ζωή μπορεί να γίνει αφορμή και για κάτι ευχάριστο.... Μια που με έφερε ξανά σε επικοινωνία με μια φίλη με την οποία είχαμε χαθεί για λίγο.... Γι' αυτό σας λέω... Πολυάννα και Χοϊμές... Και ξερό ψωμί.....

Καινούρια σαιζόν....

Έτσι την υπολογίζω από σήμερα, καινούρια σαιζόν που ξεκινάει με το άνοιγμα των σχολείων – που ναι μεν ξεκίνησαν την Πέμπτη αλλά ακόμα δεν έχουν μπει σε ρέγουλα, τουλάχιστον τα δημόσια- και τελειώνει επισήμως με τις ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα και τον απολογισμό της Πρωτοχρονιάς.

Και όπως κάθε νέα εποχή που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και αυτή οφείλει να έχει τους στόχους και τους προγραμματισμούς της. Που δεν είναι απαραίτητο να τους πιάσουμε όλους (τους στόχους εννοώ) αλλά όσοι περισσότεροι μας κάτσουν, τόσο το καλύτερο.. Πάμε λοιπόν....

1^ον Δίαιτα.. I will say it loud I became a pig and I ‘m not proud… At all όμως... Τρώγε τρώγε ένα καλοκαίρι ολόκληρο (και έναν χειμώνα πριν από αυτό) ήρθα και άπλωσα η γυναίκα.. Ένα στρέμμα άνθρωπος λίγο πριν την κρίσιμη καμπή των 45 δεν είναι και το καλύτερο και έτσι λέω (σήμερα γιατί αύριο μπορεί να λέω άλλα, ποιος ξέρει) να μπω λίγο σε τάξη σε θέματα διατροφής. Οκ, δεν θα πεινάσω ξαφνικά γιατί δεν είναι και του τύπου μου (ο λαίμαργος, ο λιχούδης αυτός είναι ο τύπος μου για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα) αλλά θα κόψω όσο γίνεται τις ασωτίες εντός. Γιατί εγώ τις πολλές γουρουνιές τις κάνω μέσα στο σπίτι.. Που να τα μπισκοτάκια, να τα σουβλάκια (always με πίτα) να τα βουτυράκια πάνω στο ψωμί, να οι σαλτσούλες, να τα Ben & Jerry…. Το πιάσατε το νόημα.. Οπότε εγκράτεια εντός είναι το στεπ νάμπερ ουάν. (Να χαρεί και η φιλενάδα μου η Talisker..)

2^ον Γυμναστική. Γελάτε το ξέρω, και εγώ γελάω από μέσα μου μια που την τελευταία φορά που πήγα γυμναστήριο λειτούργησε άψογα μέσα μου το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κάπου παραπάτησα, κάπου στραμπούλιξα το πόδι μου και σώθηκα τελικά από βέβαιο θάνατο πάνω στο κωπηλατικό ή σε κάποιο άλλο από αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου. Αυτή την φορά όμως δεν σκοπεύω ούτε κουπί να τραβήξω, ούτε να κάνω την διαδρομή Αθήνα – Κόρινθο καθημερινά πάνω σε ποδήλατο και μάλιστα από αυτά που δεν κουνιούνται... Αυτή την φορά λέω να υποδυθώ τον Johnny Walker… Θα φοράω την φορμίτσα μου, θα βάζω και τα ακουστικά μου σε αγαπημένες μουσικές και θα περπατάω χαλαρά στον διάδρομο για μισή ώρα με 40 λεπτά. Πέντε φορές την εβδομάδα... Nothing more, nothing less γιατί η ισορροπία είναι το παν...

3^ον Γράψιμο.. Οκ, τώρα να ξεκαρδιστούμε όλοι μαζί, αλλά όταν μας περάσει το κέφι, εγώ να αρχίσω να γράφω καμιά αράδα μπας και τελειώσω αυτό το ρημάδι το βιβλίο που αν σκεφτείτε πόσο καιρό το παιδεύω μπορείτε εύκολα αν καταλήξετε στο (λανθασμένο) συμπέρασμα πως συγγράφω τον Μπεν Χουρ... (σε βιβλίο ντε, όχι σε ταινία).. Θα βάλω τα δυνατά μου λοιπόν , θα ακολουθήσω την συμβουλή της Ντέλας που ξέρει από προγραμματισμούς και θα τα καταφέρω... Βλέπω και την φιλενάδα μου την Ελένη που τα ξεπετάει τα βιβλία (τα σοβαρά, τα νομικά, όχι τα χαζομυθιστορήματα) και σκέφτομαι πως δεν μπορεί... Όσο ξανθιά και να είμαι, κάποιος τρόπος θα υπάρχει να βάλω τον ποπό μου κάτω και να στρωθώ...

4^ον Cakes… Στόχος που προφανώς εκ πρώτης όψεως βρίσκεται σε conflict με τον στόχο νάμπερ ουάν αλλά το μυστικό βρίσκεται στα γούστα.. Που πάει να πει πως εγώ θέλω να μάθω να φτιάχνω τα cakes (της Collete που έχω παραγγείλει το βιβλίο) αλλά δεν θέλω να τα τρώω κι όλας καθότι δεν μου αρέσουν τα γλυκά... How cool is that που θα έλεγε και ο λατρεμένος Πρόβατος? Θα φτιάχνω τις θεϊκές τουρτίτσες μου και θα τις τρώνε οι άλλοι... Αλλά ότι θα τις φτιάχνω θα τις φτιάχνω ο κόσμος να χαλάσει... Ανυπομονώ να έρθει το βιβλίο και να πέσω με τα μούτρα στην δημιουργία..

5^ον Δουλειά. Στα σοβαρά τώρα, πρέπει να δουλέψω όσο περισσότερο μπορώ, να βγω πιο έξω και να αναλάβω να κάνω κι άλλα πράγματα, να ξεκινήσω κι άλλες συνεργασίες και να χτυπήσω κι άλλες πόρτες. (Πράγμα που σιχαίνομαι αλλά όπως λέει και ο Χοϊμές πρέπει να κάνω για να το πολεμήσω). Με τα έξοδα που όλο και μεγαλώνουν και την οικονομική κρίση που έρχεται όλο και πιο κοντά, χρειάζομαι οπωσδήποτε έξτρα χρήματα. Άρα, πρέπει να βρω τρόπο να τα κερδίσω...

6^ον Σχέσεις. Αυτός ο στόχος είναι και ο πιο σημαντικός. Ο must catch… Θέλω λοιπόν να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο και ενέργεια γίνεται στους ανθρώπους που αγαπάω.. Στον Άρι και τον Μάνο πρώτα απ’ όλα αλλά και στους φίλους της καρδιάς μου που είναι επίσης πολύ σημαντικοί για την σταθερότητα και την ισορροπία της ψυχής μου... Θέλω να είμαι εκεί, δίπλα τους, να μάθω να τους ακούω ακόμα πιο αντικειμενικά, να τους συμπαραστέκομαι όταν το χρειάζονται, να τους συμβουλεύω όταν μου το ζητάνε (μόνο τότε όμως) και να τους κάνω να γελάνε όσο πολύ και όσο πιο συχνά γίνεται... Και κυρίως να τους αγαπάω και να τους το δείχνω για να το ξέρουν. (Και να μάθω να συγχωρώ όπως έγραψε πολύ σοφά η Τίνα, σημείο στο οποίο υστερώ αρκετά αλλά θα το δουλέψω...)

Αυτά είναι λοιπόν τα σχέδια μου για το φθινόπωρο που έρχεται... Δεν ξέρω πόσα θα πετύχω, όμως το να τα έχω και να τα προσπαθώ κάνει ήδη την ζωή μου πιο ενδιαφέρουσα και τις μέρες μου πιο εποικοδομητικές. Επίσης προφανώς (έτσι για να μην χάνουμε και το touch μας) έχω και μικρότερους στόχους (να βρω καινούρια κερού – πως αλλιώς λένε την κοπέλα που κάνει κερί και δη μπικίνι με σπάτουλα?-, να πάω όσο περισσότερες εκδρομές γίνεται, να ανοίξει σύντομα το Matsuhisa στον Αστέρα και να κερδίσω το λαχείο) αλλά δεν το κάνω θέμα... Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά και όλα τα άλλα βρίσκονται... Καλή εβδομάδα σε όλους με τόνους θετικής ενέργειας και ζωντάνιας!!!!

Υ.Γ. Παρόλα αυτά, αν έχετε καμιά καλή κερού στείλτε κανένα τηλέφωνο... Θα σας είμαι υπόχρεη....:-)

Υ.Γ.2 Ούπς!!! Κάτι έγινε με την γραμματοσειρά και μεγάλωσαν τα γράμματα αλλά δεν πειράζει... Τα αφήνω έτσι γιατί μια χαρά τα βλέπω, και μάλιστα χωρίς γυαλιά....(Αλλά μετά μίκρυναν πάλι..)

Back to (Deree) College.....

Διάβαζα το ποστ του Νανάκου για τα σπίτια με τα σταματημένα ρολόγια και μου έκανε κλικ... Βλέπετε εχτές πήγα στο Deree μαζί με τον Άρι για να δει λίγο το σύστημα και να πάρουμε πληροφορίες για το τι χρειάζεται για να γραφτεί του χρόνου και ένοιωσα ακριβώς αυτό το συναίσθημα... Σαν να μπήκα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και από σαραντάρα (και) μαμά να βρέθηκα πίσω, πιτσιρίκα, στο ξεκίνημα μου... Με σταματημένα ρολόγια... Πολλά έχουν αλλάξει τόσα χρόνια μετά, εννοείται, όμως επίσης πολλά έχουν παραμείνει ίδια... Και έτσι, βολτάροντας με τον γιο μου στα ίδια μέρη που κάποτε "μεγαλουργούσα" ένοιωσα, σχεδόν είδα, τον χρόνο να γυρίζει πίσω... Με ξαναβρήκα στις κερκίδες του gym να παρακολουθώ τον Κώστα και τον Μιχάλη να παίζουν μπάσκετ και να χειροκροτάω με πάθος... Στην καφετέρια με την Μαρία, την Νταίζη και την Βιργινία ανάμεσα σε βιβλία, καφέδες και γέλια.. Στις τάξεις να παρακολουθώ μάθημα και ταυτόχρονα να ανταλλάσσω σημειωματάκια με τον Γιάννο... Ή να αντιγράφω στα tests από τον Θοδωρή.... Στο parking φορτωμένη με βιβλία να τρέχω αγουροξυπνημένη να προλάβω το μάθημα....
Βέβαια, η δική μας μικρή καφετέρια έχει γίνει πια Goody's και Flocafe ενώ η ταπεινή μας βιβλιοθήκη έχει δώσει την θέση της στην μεγαλύτερη των Βαλκανίων όπως μας εξήγησε περήφανος ο φίλος μας ο Αλβέρτος που είχε την ευγένεια να αφήσει για λίγο την δουλειά του και να κάνει τον ξεναγό στον Άρι... Και πίσω από το παλιό, κλασσικό κτήριο απλώνονται ολοκαίνουριες εγκαταστάσεις με φοβερά labs, αίθουσες computer, Starbucks και ένα σωρό άλλα facilities για τους φοιτητές... Το feeling όμως παραμένει το ίδιο.. Και για μια ώρα ξαναβρέθηκα πίσω, σε μια φάση της ζωής μου που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και που όποτε την σκέφτομαι χαμογελάω αυθόρμητα...
Και χαίρομαι πολύ που το παιδί μου θα περάσει την ίδια φάση στα ίδια μέρη... Είναι σαν να συνεχίζεται η ιστορία... Σαν ο χρόνος να κάνει κύκλους... Και αυτό, για κάποιο λόγο το νοιώθω ανακουφιστικό.... (Μέσα σε όλα όσα έχουν αλλάξει βέβαια, έχει διαφοροποιηθεί και ο τρόπος με τον οποίο περνάνε τα παιδιά στο Deree... Χρειάζεται απολυτήριο πάνω από 15, συστατική επιστολή από καθηγητές, Proficiency ή TOEFL πάνω από 115 και interview με την επιτροπή του Κολεγίου... Και 650 ευρώ το μάθημα, επί 10 μαθήματα τον χρόνο, συν κάτι διάφορα, περίπου 7.600 την χρονιά... Βέβαια αξίζει τον κόπο κάθε cent αλλά και πάλι, δεν είναι καθόλου λίγα... )
Τέλος πάντων, για να φύγουμε λίγο από φοιτητικές αναμνήσεις και άλλα passe, εχτές το βράδυ πήγαμε στο Dirty Ginger στο Γκάζι... Και μου άρεσε πολύ... Μοιάζει με νησί μέσα στην πόλη η περιοχή, με μουσικές, και περατζάδα και όμορφο, χαμογελαστό κόσμο, και το μαγαζί είναι χαλαρό και απλό και φτιάχνει -among others- και σούπερ σουβλάκια τυλιχτά με κοντοσούβλι μέσα που τα χτύπησα αλύπητα.... Και πολύ ωραία Pavlova με φράουλες για dessert... Αν σας φέρει ο δρόμος από 'κει να τα δοκιμάσετε... Όσο για το σαββατοκύριακο που έρχεται, θα το περάσω ήσυχα μια που ο Μάνος φεύγει ταξίδι και επιστρέφει την Δευτέρα... Έχω προμηθευτεί ήδη τα DVDs μου, έχω και ένα καινούριο παιχνίδι για τον υπολογιστή μου, Belief and Betrayal λέγεται και είναι, όπως πάντα, adventure, θα οργανώσουμε και κανένα girls με τα κορίτσια και θα είναι μια χαρά... Και από Δευτέρα, καλά να πάνε όλα, θα προσπαθήσω να μπω σε ένα πρόγραμμα... Με γράψιμο, με διατροφή (προσέξτε, δεν γράφω δίαιτα να μην με πάρετε με τις πέτρες πια) και όταν περάσει λίγο ο καιρός και ξεφουσκώσω κάπως, με γυμναστήριο.. Όχι τίποτα τρελά, δεν θα γίνω και Πρόβατος, μην φανταστείτε, λίγο περπάτημα στον διάδρομο λέω να κάνω, έτσι για την ιδέα.... Μέχρι τότε βέβαια, μέχρι την Δευτέρα δηλαδή, μπορώ να απολαύσω χωρίς τύψεις τα τελευταία μπισκοτάκια- τσαντούλες, άντε και καμιά πίτσα που ταιριάζει και με τις ταινίες.... Φιλιά σε όλους και καλημέρα!!!!!

Υ.Γ. Νομίζω πως η φωτογραφία που ταιριάζει απόλυτα με το σημερινό ποστ είναι μια ακόμη τούρτα της Colette... Είναι εορταστική, είναι νόστιμη και το κυριότερο, είναι φάτε μάτια ψάρια!!!!!

Μαθήματα ζωής....

Σήμερα η μέρα ανήκει στα σοβαρά... Έχει περάσει κάτι περισσότερο από ένας μήνας από την ημέρα που όλοι εμείς που αγαπάμε την Μύκονο, συγκλονιστήκαμε από το νέο της δολοφονίας του Doujon Zammit. Την ιστορία νομίζω πως πια την γνωρίζετε όλοι.. Ένα 20χρονο παιδί ήρθε στο νησί για να περάσει το ωραιότερο καλοκαίρι της ζωής του και ένα βράδυ, επιστρέφοντας από το club Tropicana στο Paradise δέχτηκε την επίθεση τεσσάρων μπράβων του μαγαζιού... Η συνέχεια επίσης γνωστή. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα κλινικά νεκρός και μερικές μέρες αργότερα ο πατέρας του αποφάσιζε να δωρίσει τα όργανα του δίνοντας με τον θάνατο του παιδιού του ζωή σε τέσσερις συνανθρώπους μας.... Και ταυτόχρονα δίνοντας μαθήματα ήθους και πολιτισμού σε όλους μας... Δεν θα μπω στην διαδικασία να σας πω τι θα έκανα εγώ στην θέση του. Το μυαλό μου αρνείται να μπει σ' αυτή την λογική... Αρνείται να κάνει καν αυτή την σκέψη... Δεν μπορώ να φανταστώ τι ζουν αυτοί οι γονείς, μόνο όσοι έχουν χάσει παιδιά θα μπορούσαν ίσως... Όπως δεν μπορώ να μπω και στην λογική να ασχοληθώ έστω και ελάχιστα με τις υπερασπιστικές παπαριές αυτών των τεσσάρων ανθρωποειδών που μιλούν για κλοπές πορτοφολιών και για φασαρίες και για προκλήσεις αντί να το βουλώσουν για πάντα, να σκύψουν το απολύτως κενό μυαλού κεφάλι τους και να προσπαθήσουν να αναλογιστούν πόσο κακό έκαναν.. Όχι μόνο στον Doujon και την οικογένεια του αλλά και στην πατρίδα μας, στον τουρισμό μας και στην εικόνα μας διεθνώς...
Πριν από μερικές ημέρες οι γονείς και τα αδέρφια του Doujon ήρθαν στην Ελλάδα σε ένα ταξίδι αγάπης και ελπίδας για να γνωρίσουν τους ανθρώπους που ζουν σήμερα με τα όργανα του παιδιού τους και για να περπατήσουν στα μέρη που έκανε τα τελευταία του βήματα... Στην Αθήνα και στην Μύκονο, χωρίς να ζητήσουν τίποτα από κανέναν, χωρίς να κάνουν την παρουσία τους αισθητή, γεμάτοι από αυτό τον βουβό πόνο που θα τους συντροφεύει μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους και με αυτή την αξιοπρέπεια που αποδεικνύει καθημερινά το ήθος τους αλλά και το ήθος του παιδιού τους, έδωσαν μια συνέντευξη σε ξένο κανάλι που πρέπει να την δούμε όλοι. Την ανέβασε ο Δημήτρης Ρ. στο site του και σας παρακαλώ να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας και να δείτε τα δύο βίντεο... Αξίζει τον κόπο... Υπάρχουν στιγμές στην ζωή, ακόμη και στην ζωή άλλων ανθρώπων, που μας δίνουν μαθήματα από αυτά που κρατάνε για πάντα... Μια τέτοια στιγμή ήταν ο θάνατος του Doujon για μας.. Για το νησί, για την νύχτα του, για τις υποχωρήσεις που πρέπει να πάψουν, για τις φωνές που πρέπει να ακουστούν, για τις αλλαγές που οφείλουν να γίνουν... Και πέρα, και πάνω απ΄ όλα, για την ανθρωπιά που πρέπει να διέπει την ζωή μας στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα...
Αυτή η μέρα λοιπόν, η σημερινή, ας ανήκει στον Doujon και στους γονείς του.. Σήμερα που τα παιδιά μας περνάνε πάλι τις πόρτες των σχολείων, σήμερα, όλοι εμείς που τα έχουμε δίπλα μας, ας ακούσουμε τους γονείς του Doujon με προσοχή και ας ευχηθούμε τέτοιες στιγμές να μην ξανάρθουν ποτέ, για κανέναν... Καλημέρα....

Το καλάθι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο....

Εδώ βλέπετε το burger του Μάνου...

Εγώ προτίμησα κάτι πιο ελαφρύ... Σαλάτα Ceasar's με κοτόπουλο και κεφτεδάκια με πατάτες...

Τα οποία έφαγα με μεγάλη όρεξη... (Ο φίλος μας ο Ευριπίδης με έπιασε both μπουκωμένη και αχτένιστη αλλά χαλάλι του... Μου άρεσε η φωτογραφία και είπα what the heck... Και την ανέβασα...)

Είμαι πίσω στην Αθήνα... Βολεμένη στο γραφείο μου, με τον καφέ μου να αχνίζει- ο πρώτος καφές της ημέρας είναι πάντα ζεστός, χειμώνα καλοκαίρι- και με ένα μπισκοτάκι τσαντούλα να τον κάνει ακόμα πιο λαχταριστό... Τις εντυπώσεις μου από την Χαλκιδική σας τις έγραψα, να προσθέσω μόνο πως εντυπωσιάστηκα πραγματικά από τα εστιατόρια της... Φάγαμε εξαιρετικό σούσι στο See you up, νόστιμο όσο και στο Matsuhisa , αφήστε που έχουν ξεσηκώσει σχεδόν τέλεια και το αγαπημένο Black Cod (αν και το σχεδόν είναι η λέξη κλειδί), δοκίμασα και το περιβόητο Squirrel στο Danai, για το οποίο οφείλω να δηλώσω πως ήταν μια εμπειρία που αξίζει τον κόπο να ζήσει κανείς αν τον ενδιαφέρει πραγματικά η γαστρονομία και αν έχει μπόλικα λεφτά για πέταμα.. Οκ, όχι πέταμα με την κυριολεκτική έννοια του όρου αλλά το να πληρώσεις 240 ευρώ το άτομο για φαγητό -που και φαγητό δεν το λες ακριβώς μια που δοκιμάσαμε 14 πιάτα μεν δεν σκάσαμε κατά κανέναν τρόπο δε μια που επρόκειτο στην ουσία για 14 μπουκιές- ειδικά με την κρίση που ζούμε δεν είναι και το απλούστερο των πραγμάτων... Παρόλα αυτά, το παιχνίδι - φαγητό του Squirrel έχει ενδιαφέρον.. Εμένα τα περισσότερα πιάτα δεν μου άρεσαν - αλλά εγώ είμαι εγώ, η λάτρης των burgers και της τηγανητής πατάτας οπότε προφανώς η γνώμη μου δεν πιάνεται- υπήρξαν όμως ένα ή δύο που με ενθουσίασαν και με έκαναν να καταλάβω τι εννοούσαν όσοι τα βρίσκουν όλα - ή σχεδόν όλα - εξαιρετικά... Ο chef, που δεν θυμάμαι το όνομα του, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους μοριακής γαστρονομίας και δημιουργεί πιάτα παιχνίδια από αυτά που πρέπει να φας μια μπουκιά και ταυτόχρονα να ρουφήξεις μια γουλιά ζωμό από μια pipette και να δαγκώσεις μια μπουκιά από κάτι ακόμα και πάει λέγοντας... Τα ίδια κάνει και ο Μποτρίνι στο Etrusco άλλωστε... Νομίζω τουλάχιστον...
Τέλος πάντων, να μην το κουράζω το θέμα, you got the point φαντάζομαι... Φάγαμε και στον Χρύσανθο, στην Ντομάτα και παρόλο που το περίμενα με ανυπομονησία τρελή γιατί είμαι huge fun του Χρύσανθου υπήρξαν ένα ή δύο πιάτα τα οποία δεν μου άρεσαν καθόλου.. ¨Όμως υπήρξε και ένα σαγανάκι κεφαλοτύρι που ήταν το τέλειο σαγανάκι - πως μπορείτε να φανταστείτε το τέλειο σαγανάκι? Τραγανό απ' έξω αλλά όχι λαδερό, αντίθετα απόλυτα στεγνό και μέσα το τυρί να είναι σούπερ λιωμένο? Ε, έτσι και λίγο καλύτερο ήταν αυτό που φάγαμε και συνοδευόταν από μια νόστιμη, δροσερή σαλατούλα πολύ γιάμι... Και στο καπάκι μας έφεραν και κάτι γαρίδες τηγανητές με πελτέ από ντομάτα, κάσιους και τσίλι που ήταν ότι νοστιμότερο έχω φάει τελευταία και έχω φάει πολλά, believe me... Κάτι τέτοια κάνει το αγόρι και πιστεύω ολόψυχα και φανατικά πως είναι ο καλύτερος Έλληνας chef by far...
Όμως, αυτό που με εντυπωσίασε τελείως, αλλά τελείως όμως λέμε την ξανθιά, ήταν το καλάθι του See you... Τι είναι αυτό θα με ρωτήσετε τώρα και εγώ όχι μόνο θα σας απαντήσω αλλά θα σας δείξω και φωτογραφία για να δείτε πόσο φρόντισα σε αυτή την εκδρομή για την ενημέρωση σας... Στο See you λοιπόν, στην παραλία, όταν παραγγείλεις να φας κάτι στην ξαπλώστρα σου δεν στο φέρνουν στον δίσκο να σκονίζεται ή ακόμα χειρότερα χύμα στο πιάτο αλλά στο βάζουν σε καλάθι.. Και μάλιστα σε καλάθι ειδικά φτιαγμένο για το συγκεκριμένο μαγαζί... Παραγγέλνεις εσύ λοιπόν τους κεφτέδες σου και την σαλάτα σου, ή το burger σου και μετά από λίγο έρχεται η καλαθούνα με όλα τα χρειαζούμενα. Τα πιάτα σου τοποθετημένα προσεκτικά, τα μαχαιροπίρουνα σου, το αλατοπίπερο σου, την κέτσαπ σου και το νερό ή το αναψυκτικό σου στις ειδικές θήκες για να μην χύνονται.. Τρομερό? Εγώ το βρήκα συγκλονιστικό και μάλιστα θα το πω και στον Ζαννή να ζηλέψει μήπως βρεθούμε και εμείς στην Ψαρού του χρόνου με καλάθια, αφήστε που αν συμβεί αυτό τα δικά μας θα είναι τουλάχιστον Louis Vuitton, γιατί ο Ζαννής μας όταν κάνει κάτι το φτάνει στο τέρμα....
Voila λοιπόν το καλάθι στις φωτογραφίες που ακολουθούν - εμείς το πήραμε στο εστιατόριο γιατί είχαμε νταλακιάσει από την ζέστη και δεν μου άρεσε και η παραλία και τρελά για να είναι ειλικρινής, αλλά το ίδιο είναι... Κατά τα άλλα φιλάκια πολλά, να περάσετε μια υπέροχη μέρα και τα λέμε αύριο γιατί τώρα τρέχω να φύγω μια που η μέρα είναι very busy... Έχω σούπερ μάρκετ, καθαριστήριο, video club, έχω να πάω στον Γερμανό να μου περάσουν τα τηλέφωνα από το ένα κινητό στο άλλο, έχω τράπεζες, και θέλω να πιω και ένα καφέ με την φίλη μου την Ρούλα που απεργεί.... Οπότε... Εμπρός λοιπόν καλά μου πατίνια, όπως θα έλεγε και ο συνάδελφος - στο Sleuth- αστυνόμος Σαϊνης!!!!!

Υ.Γ. Είχα και μια φωτογραφία με το καλάθι κλειστό αλλά μάλλον την έφαγε ο δαίμων της μηχανής.. Αν καταφέρω να την βρω θα την ανεβάσω κάποια άλλη στιγμή...

Απο την Χαλκιδική με αγάπη Part 2

Σας γράφω με το Vaio στερεωμένο στα γόνατα μου πριν πιω καφέ, πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν είναι καθόλου βολικό αλλά μου έκανε λίγο κινηματογραφικό σαν ιδέα- παρόλο που τελικά θα χρειαστεί να σηκωθώ για να βρω την μηχανή και το καλώδιο και να ανεβάσω μια ακόμα φωτογραφία... Τα γράφω αυτά και σκέφτομαι τι υπέροχο πράγμα είναι η τεχνολογία με αυτά τα μικρά ευχρηστα laptops που χώνονται εύκολα μέσα σε τσάντες και βαλίτσες και μας ακολουθούν παντού και με το WiFi που μας συνδέει εύκολα με την βάση μας και ταυτόχρονα με τον υπόλοιπο -διαδικτυακό- κόσμο...
Σήμερα το ποστ θα είναι μικρό γιατί το να γράφεις στο κρεβάτι είναι άβολο αλλά και γιατί η μέρα είναι ιδιαίτερη για μας... Κλείνουμε 7 χρόνια γάμου, επισήμως και με την βούλα!! 7 χρόνια που πέρασαν πολύ όμορφα και πολύ εύκολα τελικά και που με έκαναν να αποφασίσω πως κακώς αγχωνόμουν και φοβόμουν τόσα χρόνια πριν μήπως ο γάμος αλλάξει την ζωή μας... Τίποτα δεν άλλαξε και παραμένουμε σήμερα, σχεδόν 18 χρόνια μετά, το ίδιο αγαπημένοι και το ίδιο "εκεί".. Ή μάλλον όχι... Αγαπημένοι και "εκεί" είμαστε πολύ περισσότερο από τότε που πρωτογνωριστήκαμε.. Με την βεβαιότητα που σου δινουν τόσα χρόνια κοινής πορείας και το γεγονός πως και οι δυο εξακολουθούμε να επιλέγουμε να παραμείνουμε σε αυτή την σχέση όχι για το παιδί μας ή για άλλους, κοινωνικούς λόγους αλλά συνειδητά γιατί περνάμε καλά μαζί... Όσο για τον έρωτα? Μπορεί ο ενθουσιασμός των πρώτων χρόνων να έχει καταλαγιάσει όμως εγώ προσωπικά εξακολουθώ να νοιώθω περήφανη και ευτυχής για τον άντρα μου , και όταν χρειαστεί, εξακολουθώ να τον διεκδικώ με πάθος...Και πιστεύω πως το ίδιο νοιώθει και εκείνος...
Και έτσι, σήμερα η μέρα είναι δική μας... Οι δουλειές του Μάνου τελείωσαν, σε λίγο θα πάμε για breakfast και για μπάνιο , θα αράξουμε στην παραλία για όσο μας κάνει κέφι και το βράδυ θα φάμε στην Ντομάτα του αγαπημένου μου Χρύσανθου Καραμολέγκου... Και αύριο το πρωί θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής... Φιλιά πολλά σε όλους και καλή σας εβδομάδα!!!
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την παραλία Μπούσουλας... Ωραία, δεν λέω, αλλά Ψαρού δεν είναι.....

Από την Χαλκιδική με αγάπη... Part 1

Ξύπνησα νωρίς γιατί δεν με βόλευε το κρεβάτι. Ούτε τα μαξιλάρια. Έχω ένα κόλλημα με τα μαξιλάρια, τα θέλω μαλακά αλλά όχι τόσο ώστε να βουλιάζουν τελείως, και με βλέπω τελικά να ταξιδεύω έχοντας τα δικά μου στην βαλίτσα σαν την φίλη μου την Στέλλα μια και όλο και πιο σπάνια πια βολευομαι με αυτά των ξενοδοχείων... Αυτά εδώ ας πούμε, είναι μαλακά- σκληρά και στέκονται περίεργα με αποτέλεσμα να πιάνεται ο σβέρκος σου την ώρα που κοιμάσαι πράγμα που δεν είναι ότι καλύτερο πιστέψτε με. Έτσι, 9 η ώρα το πρωί ήμουν ξύπνια στην βεράντα και χάζευα... Η Χαλκιδική, την οποία δεν είχα επισκεφτεί ποτέ ξανά δεν με εντυπωσίασε προς το παρόν. Στην διαδρομή παρατηρούσα άφωνη τα σπίτια. Ο καθένας εδώ προφανώς χτίζει ότι έχει φανταστεί με αποτέλεσμα να βλέπεις στην σειρά συγκροτήματα που θυμίζουν Πήλιο με πέτρα και ξύλο, σούπερ μοντέρνες κατασκευές με διαστημικές γραμμές, αυτά τα σιχαμένα με τα κολονάκια στις βεράντες και αιγαιοπελαγίτικα γαλάζια και λευκά, όλα μαζί, το ένα δίπλα στο άλλο σε μια σεανς απολύτως παράλογη αισθητικά. Βέβαια το πράσινο είναι απίστευτο και το Σάνι ως συγκρότημα σούπερ. Χτες βολτάραμε στην μαρίνα, χαζέψαμε τα σκάφη και φάγαμε γιαπωνέζικο στο See you up και περάσαμε μια χαρά. Και σήμερα, αργότερα θα πάω για μπάνιο σε μια παραλία εδώ δίπλα που την λένε Μπούσουλα. Όπου τα νερά λέει είναι πολύ ρηχά, όπως άλλωστε και σε όλη την περιοχή... Άλλο μειονέκτημα αυτό γιατί άμα είναι να περπατάς δυο ώρες για να πιάσεις λίγο βάθος πλατσουράς στα ρηχά σαν πάπια, ή σαν φάλαινα ανάλογα με το μέγεθος και ξεμπερδεύεις...
Τουλάχιστον είναι εδώ η φίλη μου η Στέλλα που την είχα επιθυμίσει πολύ και θα περάσουμε σούπερ με άφθονο κουτσομπολιό και sun bathing, έστω και χωρίς μακροβούτια.
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν και σας αφήνω με δυο φωτογραφίες από - που αλλού- την βεράντα μας, εχτές το βράδυ και σήμερα το πρωί... Υπόσχομαι να προσπαθήσω να θυμηθώ να πάρω την μηχανή μαζί μου σήμερα και να τρραβήξω και άλλα μέρη... Φιλιά σε όλους!!!!!!

Το masterpiece μου και εκείνα της Colette......

Να σας ευχαριστήσω από εδώ για την συμμετοχή στο χτεσινό ποστ, οι απόψεις σας με βοήθησαν πολύ και κυρίως, μου άνοιξαν και άλλους δρόμους. Και να προσθέσω, όχι σαν δικαιολογία αλλά σαν πραγματικότητα μια που αρκετοί το σχολιάσατε, πως δεν σκοπεύω να επηρεάσω τον Άρι κατά κανέναν τρόπο. Δικοί μου είναι οι προβληματισμοί μια που, κακά τα ψέματα, όσο και αν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ξέροντας πως το κυριότερο εφόδιο που μπορούμε να τους δώσουμε πέρα από την απέραντη αγάπη μας είναι το να μάθουν από νωρίς να στηρίζονται στα δικά τους πόδια και να υποστηρίζουν με πάθος τις δικές τους απόψεις, πάντα στο βάθος της ψυχής μας έχουμε την αγωνία για το μέλλον τους. Αν υπήρχε ένα λυχνάρι με ένα τζίνι, και αν έπεφτε στα χέρια μου, αντίθετα από τον φίλο μου τον Άλκη που θα ζητούσε τρεις ευχές παραπάνω, εγώ θα ευχόμουν να είναι το παιδί μου πάντα καλά. Γερό, τυχερό και ευτυχισμένο. Να βρει τον δρόμο του, να τον περπατήσει με φόρα και να τον απολαύσει μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο.. Αυτό είναι άλλωστε και το mantra των προσευχών μου από την πρώτη εκείνη στιγμή που τον πήρα στην αγκαλιά μου... Γλιστερό και μουλιασμένο, τυλιγμένο με μια πετσέτα, έξαλλο από την απότομη αλλαγή και... το ωραιότερο πλάσμα που είχα αντικρίσει ποτέ στην ζωή μου....
Anyway, ας αφήσω τις μελούρες που μου βγαίνουν τόσο φυσικά όταν πρόκειται για το masterpiece μου και ας επιστρέψω στα δικά μου.. Αύριο πρωί φεύγουμε για Χαλκιδική, η φωτογραφική μου μηχανή βρίσκεται ήδη στην τσάντα μου και το Vaio στην θήκη του οπότε το επόμενο ποστ θα είναι από το Sani... Μέχρι τότε φιλιά σε όλους και να περνάτε υπέροχα...

Υ.Γ. Μαζί μου θα ταξιδέψει επίσης και ένα κουτί μπισκότα τσαντούλες για να συνοδεψουμε τον καφέ που θα πάρουμε από τα Starbucks, αγαπημένη συνήθεια όταν ταξιδεύουμε πρωί με το αυτοκίνητο, και για να έχουμε και μια λιχουδιά καβάτζα για τις δύσκολες ώρες της υπογλυκαιμίας που χτυπάνε τις πιο απίθανες στιγμές... Doris ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!
Υ.Γ.2 Άσχετο με τα προηγούμενα αλλά ενδιαφέρον παρόλα αυτά. Ανακάλυψα ένα απίστευτο site με τις ωραιότερες τούρτες που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Η κυρία που τις φτιάχνει, στην Νέα Υόρκη, λέγεται Colette και μιλάμε δεν παίζεται... Μάλιστα έχει βγάλει και διάφορα βιβλία με συνταγές και οδηγίες, παράγγειλα ήδη ένα και νομίζω πως το χειμωνιάτικο χόμπι μου θα είναι οι τούρτες... Κάντε μια βόλτα στο site της και σας υπόσχομαι πως θα χαζέψετε.... :-) http://www.colettescakes.com/ Η φωτογραφία δεν είναι ψεύτικη... Είναι μια από τις τούρτες που λέγαμε...
Υ.Γ.3 Περιμένω και άλλες απόψεις επί του θέματος των σπουδών του Άρι.. Μην κοιτάτε που αλλάζουν τα ποστ... Ο προβληματισμός παραμένει....

Πανεπιστήμιο ή Deree? Ιδού η απορία....

Σήμερα κανονικά ήταν μέρα για beaute αλλά όλα πήγαν στραβά. Η μανικιουρίστ μου είχε πρόβλημα και το ραντεβού ακυρώθηκε οπότε το ρεκτιφιέ αναβλήθηκε για αύριο. Αντ' αυτού πήγα τον γιο μου για καφέ και συζητήσαμε σοβαρά τα του επαγγελματικού προσανατολισμού του, όσο σοβαρά τέλος πάντων μπορεί να συζητήσει ένα έφηβος με την μαμά του, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Σε συμπέρασμα δεν καταλήξαμε γιατί εμένα τουλάχιστον - παρόλο που δεν του το είπα και δεν θα του πω κιόλας- η όλη κατάσταση μου φαίνεται μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και εξηγώ. Βάζοντας στην άκρη το γεγονός πως το σύστημα θέλει τα παιδιά να αποφασίζουν στα 17 τους τι θα κάνουν στην ζωή τους, μια που αυτό ίσχυσε για όλους μας σε κάποια φάση και μια χαρά επιβιώσαμε της καταστροφής, ο Άρις θέλει να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία. Άρα οι προοπτικές είναι ή να μπει σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή Πάντειο ή να πάει στο Deree. Για εξωτερικό σε αυτή την φάση δεν το συζητάμε για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Πάμε πίσω λοιπόν στις υπάρχουσες προοπτικές. Το Πανεπιστήμιο αν και εφόσον περάσει έχει τα γνωστά μειονεκτήματα. Μαθήματα στα οποία δεν είναι υποχρεωτική η παρουσία, καταλήψεις, εξεταστικές που χάνονται και γενικά αυτό το κλίμα το ρέμπελο που το κάνει να χάνει την αξιοπιστία του κάθε μέρα που περνά. Όμως δεν παύει να είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο και ο σοβαρότερος τίτλος σπουδών που έχουμε σαν κράτος. Το Deree από την άλλη έχει διάβασμα σκληρό, αν δεν παρακολουθείς μένεις από απουσίες, αν δεν διαβάζεις μπαίνεις σε probation, τα μαθήματα πληρώνονται με το κομμάτι και μάλιστα αδρά και τελικά, αν δεν είσαι συνεπής και θα σου κοστίσει πολύ παραπάνω και κινδυνεύεις να πάνε όλα τζάμπα. Επίσης αν τελικά το τελειώσεις πας αν θέλεις για Master Αμερική με συνοπτικές διαδικασίες. Και ως πτυχίο, στην αγορά εργασίας τουλάχιστον, μετράει αρκετά. Φυσικά το περιβάλλον είναι καταπληκτικό, με σούπερ βιβλιοθήκες, υπολογιστές, εστιατόρια και όλα τα σχετικά των αμερικάνικων πανεπιστημίων συν του ότι στο τέλος υπάρχει και το career week που σου δίνει την δυνατότητα αν είσαι τσακάλι να βρεις και δουλειά τελειώνοντας και να ξεκινήσεις την καριέρα σου άμεσα. Εγώ τουλάχιστον έτσι έκανα. Την πρώτη μου δουλειά σε διαφημιστική την βρήκα στο career week. Όμως, πέραν του οικονομικού που δεν είναι καθόλου αμελητέο, το project Deree έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα τουλάχιστον σε αυτό που θέλει να κάνει ο Άρις. Τα μαθήματα γίνονται στα αγγλικά και εκείνος τελικά θα δουλέψει σε ελληνικά περιοδικά ή εφημερίδες. Δηλαδή θα μάθει στα αγγλικά κάτι που θα το κάνει τελικά στα ελληνικά. Και έτσι, βρίσκομαι σε τεράστιο δίλημμα η μάνα... Τι να κάνω και τι να τον συμβουλέψω? Μια που δεν είναι κανένας μαθητής αστέρι να κάνει φροντιστήρια και να πέσει με τα μούτρα στην προσπάθεια για ελληνικό πανεπιστήμιο ή να βάλει όλη του την φόρα στα Αγγλικά για να πάει Deree? Περιμένω με αγωνία γνώμες...
Φιλιά πολλά σε όλους, αγχωμένα....

Για μια χούφτα μπισκότα... (Και ένα καλό γιαλιστικό...)

Η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει καθημερινά πως είμαι πολύ πεζός και ταπεινός άνθρωπος.. Τρανό παράδειγμα το ταξίδι του Μάνου στο Λονδίνο... Κάποιος άλλος θα άδρατε την ευκαιρία αν όχι να του κατσικωθεί τουλάχιστον να τον φιλοδωρήσει με μια λίστα ικανών διαστάσεων και ακόμα ικανότερου περιεχομένου... Εγώ πάλι, όχι.. Και δεν είναι πως δεν το σκέφτηκα... Δυο μέρες κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και έψαξα να βρω τι θα ήθελα να μου φέρει από τας Αγγλίας... Ο πρίγκηπας Γουίλιαμ απερρίφθη για ιδεολογικούς λόγους, στο φινάλε αν θέλουμε κάτι σε πρίγκιπα έχουμε τον Νικόλαο του Κοκού που χορεύει και ζεϊμπέκικο με το πόδι ψηλά και ομιλεί και την ελληνική να μπορούμε να συνενογιόμαστε.... Κάτι πουλοβεράκια κασμιρένια από αυτά που κουβαλάνε με το κιλό όσοι επισκεφθούν την Ιγγλετέρα επίσης τα απέρριψα γιατί μου κάνουν πολύ φολκλόρ, αφήστε που βρίσκω πολύ καλύτερα στην Enny (di Monaco ναι, είπα καλύτερα, δεν είπα φθηνότερα) και τα ψωνίζω και μόνη μου σε ότι λωλό χρώμα μου έρθει εκείνη την ώρα... Τα παλτουδάκια εκείνα με τα πέτσινα κουμπιά, τα Montgomery ναι, είναι εκτός μόδας από τότε που μου τα έφερνε ο μπαμπάς μου από το Harrod's μαζί με ασορτί μποτάκια, τσάι δεν πίνω παρά μόνο όταν είμαι άρρωστη, promising Άγγλους σχεδιαστές έχει η φίλη μου η Μαρία στο Soho Soho ένα σωρό και με το σωστό discount να μην μας πιάνουν και τον ποπό... Τζίφος η λίστα... Με κοίταζε, την κοίταζα και το κενό παρέμενε τεράστιο ανάμεσα μας... Να μην σας κουράζω, τελικά το μόνο που σκέφτηκα να παραγγείλω ο άνθρωπος ο ταπεινός, ο λαίμαργος και ο φιν φον (που λέει και το Δεσποινάριο) ήταν δυο κουτιά μπισκότα τσαντούλες (τα θυμάστε τα σούπερ μπισκότα που τα παραγγέλνεις στο Internet και τα παραδίδουν μόνο στην Αγγλία?) τα οποία ανέλαβε να παραγγείλει και να παραδώσει στον καλό μου η φίλη μου η Doris, να είναι καλά η κοπέλα, και .... ακούστε τώρα να σας κουφάνω τελείως, ένα lacquer για τα νύχια... Αλλά όχι όποιο κι όποιο... Το Healthy Hoof Nail Lacquer που το αγόραζα παλιά από ένα site με καλλυντικά φοβερό και μετά εξαφανίστηκε ως δια μαγείας και το ξαναβρήκα πάλι σε sites που παραδίδουν πράγματα μέσα στην Αγγλία μόνο.. Μιλάμε πολύ γαϊδούρια αυτοί οι Άγγλοι... Μοναχοφαγάδες... Βέβαια αυτό βρήκα ένα κομμωτήριο που το πουλάει κάπου στην Governor street μην την πρήξω τελείως την Doris πια, αλλά του σημείωσα διεύθυνση και τηλέφωνο και μια χαρά θα καταφέρει να το βρει... Και έτσι, με μπισκοτάκια τσάντες και άψογο μανικιούρ νομίζω πως θα είμαι έτοιμη να υποδεχτώ το φθινόπωρο που- για μένα τουλάχιστον- θα μπει μετά τα τελευταία μπάνια που θα κάνω στη Χαλκιδική. Και στο επόμενο ταξίδι του καλού μου θα προσπαθήσω να φανώ πιο εφευρετική. Ή τουλάχιστον να απαιτήσω να πάω μαζί... Γιατί η αλήθεια να λέγεται, είμαι πιο οπτικός τύπος.. Άμα είμαι εκεί και χαζεύω τις βιτρίνες, όλο και κάτι θα βρω να φέρω back home.... Ενώ τώρα.... Έμεινα με την προσπάθεια και την όρεξη....
Καλημέρα σε όλους και πολλά, πολλά φιλιά... Πάω για καφέ με την Μίνα....:-)

Μου ζήτησαν τα πολυαγαπημένα 7 να κάνω τρεις ευχές και δεν μπορώ να τους χαλάσω χατήρι... Οπότε έχουμε και λέμε:

1. Για μένα: Να πετύχω τους στόχους μου.

2. Για τους εχθρούς μου: Να είναι καλά για να μπορούμε να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας.

3. Για τον Άρη: (Σιγά μην διάλεγα άλλον "άλλον") Να βάλει τα δυνατά του και να σκίσει!!!!

Πετάω το μπαλάκι που είναι άλλωστε μικρό και εύχρηστο στη melissoula, στην συμμαθήτρια μου, στον Νανάκο, στην Κανατάκη και στην διάσημη πια Talisker....

Καλημέρα και φιλιά... Πάω να "μιλήσω" με τον κύριο Διευθυντή... Για να δούμε τι θα δούμε.....

Καλό φθινόπωρο? ('Οχι ακόμα καλέ....)

Ο μήνας μου ξεκίνησε με μια όχι και τόσο ευχάριστη τηλεφωνική συνομιλία με τον όχι και τόσο ευγενικό διευθυντή του σχολείου στο οποίο θέλει να πάει φέτος ο Άρις. Συγκράτησα διάθεση που μου ήρθε να τον διαολοστείλω- να μην τσκωθούμε πριν γνωριστούμε σκέφτηκα, και είναι και πρώτη του μήνα- και δώσαμε ραντεβού αύριο το πρωί να τα πούμε από κοντά.... Ευτυχώς που εχτές το απόγευμα ήπια καφέ με την melissoula και το δεσποινάριον και το κέφι μου είχε διατηρηθεί σε υψηλά για τις περιστάσεις επίπεδα... Αλλιώς...
Πίσω στο χτεσινό απόγευμα, αποφάσισα για μια ακόμα φορά πως το blogging μου έχει δώσει την ευκαιρία να γνωρίσω πολύ ενδιαφέροντες και αξιόλογους ανθρώπους... Και το δεσποινάριον - γιατί την Γεωργία την έχω γνωρίσει καιρό τώρα και έχουμε διακοπιστεί και μαζί στο νησάκι- είναι και ενδιαφέρουσα, και αξιολογη, και έξυπνη και κούκλα... Έτσι για να σκάσουν οι ανώνυμοι που λυσσάνε επειδή περνάμε καλά....
Και επειδή η καλή ενέργεια που όχι μόνο μας φτάνει αλλά μας περισσεύει κιόλας λειτουργεί σαν mandra ενάντια σε κάθε είδους κουλοσύνη και δυσοιωνιά, σήμερα ο μήνας μπήκε μια χαρά παρά το κακό mood του κύριου Διευθυντή που έτσι που τον έκοψα, θα του κρατήσει τουλάχιστον όλη την σχολική χρονιά για να μην σας πω και την επόμενη... Εγώ θα προειδοποιήσω το παιδί μου, θα το πάρω μάλιστα μαζί μου αύριο για να δει τα γεγονότα live και αν συνεχίσει να θέλει να αλλάξει σχολείο θα αναρτήσω στο χωλ μια πινακίδα που θα λέει "ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου" και θα τον αφήσω να βρει μόνος του την άκρη....
Και τώρα που μπήκε το φθινώπορο, τουλάχιστον ημερολογιακά, θα βάλω και εγώ μπρος τα προγράμματα μου για φέτος... Όχι ακόμα βέβαια, μια που μας μένουν ακομα λίγες διακοπές (στο τελος της εβδομάδας ανεβαίνουμε Χαλκιδική για μερικές μέρες) αλλά σύντομα... Θα ακολουθήσω το παράδειγμα της φίλης μου της Ντέλας που βάζει πρόγραμμα αυστηρό για τα πάντα και το τηρεί και μια χαρά τα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα στην ζωή της... Τι μια χαρά δηλαδή, τέλεια, σούπερ και φανταστικά... Θέλω και εγώ ένα τέτοιο boost προγραμματισμού και στόχων... Γιατί καφές εδώ, καφές εκεί, που να βρω καιρό να βάλω τον πωπό μου κάτω και να τελειώσω τα projects που που παραμένουν στα συρτάρια και περιμένουν υπομονετικά... (Βλέπετε ότι αποφεύγω συσηματικά να αναφέρω την λέξη "βιβλίο" για να μην γίνω πάλι γραφική. Ελπίζω να εκτιμάτε την προσπάθεια και την αυτογνωσία μου).
Προς το παρόν όμως, και σε αναμονή του σωστού timing, σας φιλώ γλυκά και πάω να πιω έναν καφέ με τις φίλες μου να μπει η βδομάδα σωστά.. Καλό μήνα να έχουμε, χαμογελαστό και γεμάτο και η καινούρια σαιζόν να είναι ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική.... Καλημέρα!!!!!!

Υ.Γ. Προς radio marconi.. Ξεχνιέσαι εσύ βρε? Με τέτοιον κούκλο γιο.....:-)