Πέμπτη, Νοεμβρίου 20, 2008

Διακόπτουμε προσωρινά....


Το blogάκι πάει για λίγο διακοπές.. Να ξεκουραστεί ή καλύτερα να πάρει μια ανάσα.... Δεν σας εύχομαι για τις γιορτές, θα επιστρέψουμε μέσα στον Δεκέμβριο λαμπεροί και στολισμένοι όπως πρέπει.... Μέχρι τότε όμως, να περνάτε καλά, να χαμογελάτε πολύ και να μην ξεχάσετε το ραντεβού μας. Στις 6 και 7 Δεκεμβρίου στο Bazaar των Δρόμων Ζωής... See you all there!!!!!!!!

Τρίτη, Νοεμβρίου 18, 2008

Ήρεμες μέρες...


Ήσυχες μέρες.... Το ψωμί ψήνεται ήδη στον αρτοπαρασκευαστή και σε λίγο το σπίτι θα μυρίσει υπέροχα... Αργότερα θα βάλω στον φούρνο ένα ταψί μπιφτέκια με πατάτες και όταν ετοιμαστούν θα ρίξω από πάνω μερικά κομμάτια cheddar και θα τα αφήσω να λιώσουν δίνοντας στο φαγητό μου μια άλλη, πιο νόστιμη γεύση... Θα ανοίξω και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, και η βραδιά μας θα κυλήσει ήσυχα με κουβεντούλα, τηλεόραση - Λίτσα com και ένα ακόμα επεισόδιο από την καινούρια σειρά - κόλλημα που αγόρασα πρόσφατα από το Amazon και λέγεται Criminal Minds- και χουζούρι... Λίγο νωρίτερα, ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου, χωμένη μέσα στο πουπουλένιο πάπλωμα που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και σωστότερες χειμωνιάτικες επενδύσεις μου ever, ξεφύλλιζα περιοδικά διακόσμησης και τα καινούρια μου βιβλία ζαχαροπλαστικής και σκεφτόμουν πως τελικά το σπίτι μας είναι όντως το κάστρο μας... Και πως, όταν είναι έτσι ακριβώς όπως το θέλουμε, όπως ταιριάζει στο δικό μας γούστο και στις δικές μας οικογενειακές ή προσωπικές ανάγκες, κάτι τέτοια βράδια που χειμωνιάζει πια, είναι σχεδόν αδύνατον να πειστούμε να το εγκαταλείψουμε, ακόμα και για εξόδους που ακούγονται very promising... Εγώ προσωπικά, ειδικά που σήμερα πέρασα όλο μου το πρωινό και ένα μεγάλο μέρος του μεσημεριού μεταφράζοντας σαν την παλαβή ένα κομμάτι για την Παταγονία και ένα κομμάτι για το night life του Παρισιού (άλλα ντάλα μάνταλα...) το μόνο που θέλω από το υπόλοιπο της βραδιάς είναι να απολαύσω ένα καυτό μπάνιο με Laura Mercier Lemon Tart douche και ασορτί κρέμα σώματος, να φορέσω μια μαλακιά φόρμα από αυτές που προορίζονται μόνο για μέσα στο σπίτι και ακόμα πιο μαλακά καλτσάκια, να φάω το φαγάκι μου παρέα με τους τρεις άντρες της ζωής μου, να χαζολογήσω λίγο και μετά να πάω να ξανακουκουλωθώ, για τα καλά αυτή την φορά...
Έτσι είναι... Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω ή που κουράζομαι αρκετά τον τελευταίο καιρό, μάλλον είναι ένας συνδυασμός και των δύο, όμως οι ήρεμες μέρες είναι πια ο παράδεισος μου.. Και με τις γιορτές προ των πυλών, φέτος αυτές είναι που θέλω να απολαύσω περισσότερο... Τα οικογενειακά τραπέζια, τις βραδιές μπροστά στο αναμμένο τζάκι με τα φωτάκια του δέντρου να αναβοσβήνουν, τις καινούριες συνταγές μου και τα χριστουγεννιάτικα γλυκά να κάνουν το σπίτι να μυρίζει απολαυστικά και τις αγκαλιές των αγαπημένων μου ανθρώπων, οικογένειας και φίλων καρδιάς να με περιμένουν για να φωλιάσω μέσα τους... Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο... Φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Η φωτογραφία, παρότι περσινή, είναι νομίζω ότι πρέπει για την περίπτωση... Αναμμένο τζάκι και θαλπωρή.. Άντε να πιάσουν λίγο τα κρύα επιτέλους...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 17, 2008

Ιδέες και σκέψεις.....


Από σήμερα μπαίνω γερά σε περίοδο προ- εορταστική... Που σημαίνει πως, πριν αρχίσω τις προετοιμασίες και τους στολισμούς και τα χριστουγεννιάτικα ψώνια και καλέσματα, πρέπει να έχω τελειώσει όλες τις υπόλοιπες δουλειές μου, πράγμα που φέτος είναι λίγο σχήμα οξύμωρο μια που μόλις τελειώσω κάτι εμφανίζονται άλλα δύο στην θέση του σαν την Λερναία Ύδρα και τα πλοκάμια της... Πολλά κομμάτια, πάρα πολλά, περιοδικά που δεν λένε να κλείσουν αλλά αλλάζουνε θέματα με ρυθμούς οπλοπολυβόλου, συνεντεύξεις που εκκρεμούν, συντονισμοί φωτογραφήσεων, μεταφράσεις.... Χαμός κανονικός... Βέβαια, είναι θέμα χρόνου να τελειώσουν όλα, γιατί τα περιοδικά πρέπει να βγουν κάποια στιγμή σε stands και περίπτερα, οπότε θα πλακωθούμε τώρα αλλά μέχρι το τέλος του μήνα, άντε τις πρώτες πέντε μέρες του επόμενου, όλα θα έχουν περάσει... Και εγώ θα είμαι έτοιμη, με καθαρό μυαλό και σούπερ διάθεση να ριχτώ με τα μούτρα στα projects των γιορτών.. Και των αλλαγών βέβαια...
Με όλον αυτό τον χαμό δεν κατόρθωσα φέτος δυστυχώς να ασχοληθώ με τους Δρόμους Ζωής όσο ήθελα, το μόνο που κατάφερα ήταν να μαζέψουμε οικογενειακώς διάφορα πράγματα για την Πορεία Αγάπης τα οποία τα στείλαμε προχτές και να συμμετάσχω και λιγάκι στην εξεύρεση χώρου για το Bazaar... Το οποίο να σας υπενθυμίσω πως θα γίνει στις 6 και 7 Δεκεμβρίου και πως σας περιμένουμε όλους εκεί, να δοκιμάσετε λιχουδιές, να ψωνίσετε δώρα, να γνωριστούμε και να περάσουμε υπέροχα... Στο site των Δρόμων θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε και ελπίζω να στηρίξετε και φέτος την προσπάθεια των ανθρώπων που παλεύουν μια ολόκληρη χρονιά για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα... Για τα παιδιά και για ένα καλύτερο και πιο ισότιμο αύριο σε μια χώρα που οφείλει κάποια στιγμή να μάθει να αντιμετωπίζει τους μετανάστες με τον σεβασμό που τους αξίζει....
Κατά τα άλλα, αυτές τις μέρες επιδόθηκα among others και σε on line shopping.. Παράγγειλα βιβλία για γλυκά στο Amazon και Χριστουγεννιάτικες κάρτες σε ένα απίστευτο site στο οποίο μπορείτε να διαλέξετε και να παραγγείλετε το πιο όμορφο stationary, επαγγελματικό ή προσωπικό, φτιαγμένο ειδικά στα μέτρα σας... Η ποιότητα είναι σούπερ, και τα πράγματα φτάνουν μέσα σε δέκα περίπου μέρες στην πόρτα σας... Λέγεται Vista Print και σας προτείνω να περάσετε μια βόλτα γιατί είμαι σίγουρη πως θα ενθουσιαστείτε... Επίσης, τώρα που έρχονται οι γιορτές, θα βρείτε υπέροχα Χριστουγεννιάτικα στολίδια σε ένα site που στηρίζει την έρευνα για τον καρκίνο του μαστού και προσφέρει δωρεάν μαστογραφίες σε γυναίκες σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τις πληρώσουν μόνες τους... Με κάθε αγορά που κάνετε, ένα ποσοστό πάει γι΄αυτόν τον σκοπό... Εγώ ψώνισα και πέρσι στολίδια και δωράκια από εκεί και ήταν υπέροχα, οπότε θα ψωνίσω και φέτος και σας συνιστώ να το κάνετε και εσείς... Τι καλύτερο από το να ψωνίζουμε όμορφα πράγματα και ταυτόχρονα να βοηθάμε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη?
Ορίστε... Βιαστική ξε- βιαστική, ένα σωρό ιδέες σας έχω πάλι, για να μην λέτε ότι δεν σας προσέχω αρκετά....:-) Φιλιά σε όλους, και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!!!!

Υ.Γ. Σήμερα είναι και η επέτειος του Πολυτεχνείου... Το ξέρουμε όλοι φυσικά, εγώ θυμάμαι ακόμα και σήμερα την μυρωδιά των καπνογόνων και το τσούξιμο των ματιών μου στο κέντρο της Αθήνας, δυο ή τρεις μέρες μετά όταν κατεβήκαμε με τον μπαμπά μου για να πάμε σε μια δουλειά, παρόλο που ήμουν πολύ μικρούλα.. Κάποιες εικόνες μένουν για πάντα... Λυπάμαι όμως, κάθε χρόνο και πιο πολύ βλέποντας όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται, ο καθένας για τον δικό του λόγο, τον αγώνα αυτόν στον οποίο συμμετείχαν νέα παιδιά, που ονειρεύονταν ένα καλύτερο και πιο ελεύθερο αύριο.. Η ιστορία θα δείξει αν και από ποιους υποκινήθηκαν.. Όμως ότι και να έγινε η αλήθεια παραμένει μία και μοναδική.. Πως τα παιδιά που το έζησαν όλο αυτό, και που έγραψαν την δική τους ιστορία, τις μέρες εκείνες δεν προσδοκούσαν ούτε αξιώματα, ούτε ανταμοιβές, ούτε προβολή... Με την ορμή και τον ενθουσιασμό της νιότης πάλευαν για ένα καλύτερο μέλλον... Σε εποχές δύσκολες και φορτισμένες... Και αυτή θα είναι πάντα για μένα η ουσία των ημερών του Πολυτεχνείου... Γι' αυτό και θα συνεχίσω να κλείνω την τηλεόραση κάθε χρόνο τέτοια μέρα, την ώρα που πολλοί, και κυρίως πολλοί άσχετοι, θα προσπαθούν για μια ακόμα μια φορά να φορέσουν σε έναν αγώνα που δεν υπήρξε δικός τους, μια "στολή" που δεν του χωρά και δεν του ταιριάζει...

Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία στολίδια από το site του καρκίνου του μαστού.. Γιατί το καλύτερο μέλλον αξίζει σε όλους και σήμερα είναι ιδανική μέρα για να το θυμηθούμε αυτό....



Σάββατο, Νοεμβρίου 15, 2008

Ύποπτα συμπτώματα....


Από Σάββατο σε Σάββατο, ο χρόνος τρέχει... Πως περνάνε οι μέρες, ούτε που το καταλαβαίνω τον τελευταίο καιρό... Προσπαθώντας να τελειώσω τις δουλειές των περιοδικών και ταυτόχρονα να συντονίσω το καινούριο μου project με κωδικό Changes, νοιώθω τον χρόνο να κυλάει σαν γάργαρο νεράκι μέσα από τα χέρια μου... Και πότε ήταν Δευτέρα, πότε ήρθε Σάββατο, ιδέα δεν έχω... Παρ' όλα αυτά δε, ξαφνικά, βγαίνουμε και αρκετά... Μέσα στην εβδομάδα πήγαμε ξανά Central που όπως σας είπα μας άρεσε πολύ, κάναμε ένα girl's με την Μαρία και την Ρούλα στο καινούριο Far East που άνοιξε στην γειτονιά μας, εχτές πήγαμε Matsuhisa για το οποίο απλά δεν έχω λόγια - από καλή μου διάθεση θα μπορούσα να τρώω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα carasi su miso και black cod - σήμερα μας έχει καλέσει αγαπημένη φιλενάδα σπίτι της για dinner, και το μεσημέρι, επειδή θα βγούμε για δουλειές, μπορεί να χτυπήσουμε ένα burgerάκι στην Παλιά Αγορά... Αύριο βέβαια, από καλή μου διάθεση δεν θέλω να κουνήσω από τον καναπέ μου ρούπι... Ειδικά αν έχει χαλάσει ο καιρός και έχει αρχίσει επιτέλους να βρέχει, σκοπεύω να περάσω την μέρα μου με DVD, χουζούρι, εφημερίδες και σπιτικό φαγητό..
Μέσα σε όλον αυτό τον πανικό βέβαια, προλαβαίνω πάντα να ρίχνω μια ματιά στα μεσημεριανά και να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις.. Και έχω να σας πω ότι χτες που περνούσαμε από την Βάρης - Κορωπίου για να πάμε Βουλιαγμένη, και μάλιστα, τι σύμπτωση, με τζιπ και φυμέ τζάμια, κανείς δεν μας σταμάτησε για έλεγχο (στον οποίο εμείς βέβαια θα σταματούσαμε) ούτε μας κυνήγησε με έξι περιπολικά για να μας πιάσει και να μας "τραμπουκίσει" όπως δήλωσαν η κυρία Πάνια και ο κύριος Καρβέλας μετά την περιπέτεια τους. Βέβαια φαντάζομαι πως για να σε τραμπουκίσουν έτσι ξαφνικά, πρέπει να έχεις βάλει και εσύ το χεράκι σου, ειδικά όταν είσαι μεγάλος άνθρωπος και δεν εκτυλίσσεται γύρω σου συγκέντρωση αναρχικών... Μπορεί όμως να κάνω και λάθος.. Και στην πραγματικότητα ο κύριος Καρβέλας να είναι ένας κύριος και μάλιστα παρεξηγημένος...
Κλείνοντας, θέλω να σας εξομολογηθώ πως αυτή την κυρία Μανωλίδου που παρουσιάζει την Στιγμή της Αλήθειας, την είδα χτες να βγαίνει από τα δικαστήρια - στα οποία τραβολογιέται εδώ και επτά χρόνια λέει επειδή ο τέως σύζυγος της που είναι και διάσημος ζωγράφος δεν θέλει να της δώσει διαζύγιο- και την συμπάθησα πραγματικά... Ένα χαριτωμένο κοριτσάκι έδειχνε, που κρατιόταν με το ζόρι να μην βάλει τα κλάματα οn camera, και που πραγματικά, έτσι όπως μίλησε για την περιπέτεια της φάνηκε απολύτως κανονικός άνθρωπος και μάλιστα συμπαθέστατος... Ακόμη και ο Άδωνις ( ο γνωστός ντε, ο αγαπημένος της μπουμπούκος) τον οποίο συνήθως τον βλέπω να ωρύεται στα κανάλια και μου σηκώνεται η πέτσα από τα νεύρα μου, όταν βγήκε στο Star και μίλησε για την καλή του και την εκπομπή της ήταν μια χαρά normal άνθρωπος.. Και μου έκανε σούπερ καλή εντύπωση που είχε την μαγκιά να βγει και να υπερασπιστεί την γυναίκα του, σαν αληθινός gentleman και που δεν μάσησε και δεν τα γύρισε και έμεινε σταθερός στην άποψη του πως ακόμα και αν δεν συμφωνεί απόλυτα με τις επιλογές της θα την στηρίζει γιατί την αγαπάει... Κάτι αυτή η συνέντευξη, κάτι η χτεσινή εμφάνιση της κυρίας του, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται κάποια στιγμή "βρε μπας και τελικά είναι ένα κανονικό, συμπαθητικό ζευγάρι που απλά παίζει έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει?"... Μετά βέβαια, θυμήθηκα το ιδεολογικό υπόβαθρο του Άδωνι και ανατρίχιασα λίγο, με την κακή έννοια, αλλά η ζημιά είχε γίνει... Είναι σοβαρό άραγε γιατρέ μου???? Θα μου περάσει ή θα πάω να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές και θα φύγει το χέρι μου από μόνο του προς τα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ? Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, βρεθώ καμιά μέρα σκαρφαλωμένη στην καρεκλίτσα του παιχνιδιού, συνδεδεμένη με το μηχάνημα, να απαντάω σε ερωτήσεις του τύπου "έχετε κάνει ποτέ σεξ με γυναίκα" ή "συμπαθήσατε την πεθερά σας από την πρώτη στιγμή που την είδατε?" Either way, το μέλλον μου προβλέπεται ζοφερό...Οπότε, τι μπορώ να κάνω για να μου περάσουν τα συμπτώματα on time? Να πάρω χάπια? Να κάνω yoga? Να ασπαστώ την Kabhala? Τι?????
Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου και αναμένοντας με καρδιοχτύπι απαντήσεις και αποτελέσματα, σας φιλώ όλους γλυκά και σας εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο και γελαστό σαββατοκύριακο...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 13, 2008

Άλλα ήθη άλλα έθιμα... (Και γλυκά φυσικά..)



Έχουν πέσει κάπως οι ρυθμοί στο blog - όχι μόνο στο δικό μου αλλά και σε άλλα πολλά, ευτυχώς ή δυστυχώς- κυρίως γιατί τον τελευταίο καιρό τρέχω και δεν φτάνω στην κυριολεξία... Πολλή δουλειά, πολλά καινούρια projects για τα οποία επιφυλάσσομαι να σας πω σύντομα, τα καθημερινά του σπιτιού που δεν τελειώνουν και μέσα σε όλα αυτά το καινούριο μου χόμπι, η ζαχαροπλαστική, που μου τρώει μπόλικο χρόνο, κυρίως σε επίπεδο research σε αυτή την φάση βέβαια και όχι υλοποίησης... Βλέπετε, ψάχνοντας για συνταγές ανακάλυψα πως αντίθετα με την μαγειρική που τα υλικά συνήθως είναι πιο εύκολα να τα βρεις παντού, τα γλυκά θέλουν ειδικά συστατικά και εμπεριέχουν πολλές άγνωστες λέξεις.. Όπως κρεμόριο ας πούμε, meringue powder, cornstarch και ένα σωρό άλλα τα οποία εκτός από το να καταλάβεις τι είναι πρέπει να βρεις και που τα πουλάνε... Η απλή λύση είναι φυσικά το Internet.. Ανακάλυψα μια διεύθυνση που είναι ο παράδεισος του ερασιτέχνη και όχι μόνο ζαχαροπλάστη... Λέγεται sugarshack και εκεί μπορείτε να βρείτε τα πάντα... Από φόρμες και σπάτουλες μέχρι υλικά και διακοσμητικά.. Πολύ καλή δουλειά, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα, έχει κάνει βέβαια και η κυρία Βέφα.. Και στο δικό της site μπορείτε να βρείτε μεγάλη ποικιλία και σας τα στέλνουν και αντικαταβολή...
Τέλος πάντων, you got the point... Όλη μέρα τρέχω σαν την παλαβή να προλάβω προθεσμίες και όταν βρω λίγο χρόνο χαζεύω συνταγές... Που να περάσω και στην υλοποίηση.... Γι΄αυτό το blog έχει κάνει λίγη κοιλιά... Προς αρκετή... Μου την έσπασε και λίγο όλη αυτή η ιστορία με τους ανώνυμους, όχι ότι δεν το έχω ξαναδεί το εργάκι αλλά κάθε φορά με εκπλήσσει η μαλακία που δέρνει κάποιους ανθρώπους, ειδικά που αυτό είναι ένα blog το οποίο κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να διαβάσει... Προφανώς δεν περιμένω να συμφωνούν όλοι μαζί μου, ούτε έχω την απαίτηση όποιος σχολιάζει εδώ να μου πλέκει το εγκώμιο, αλλά όταν το θέμα γίνεται out of the blue προσωπικό και μάλιστα με την κακή έννοια, ε, κάπως χαλάω... Βλέπετε, σαν γνήσια Πολυάννα, έχω μονίμως την αίσθηση πως εδώ μέσα είμαστε μια παρέα.. Ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες και κυρίως, κοινό πολιτισμό... Λάθος, προφανώς, όμως αν είχα όντως στο μυαλό μου πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που διαβάζουν ευλαβικά το blog μου, σημειώνουν στο μυαλό τους κάθε μικρή πληροφορία που παίρνουν μέσα από αυτό και στην συνέχεια ταυτίζονται μαζί μου με τον πιο αρνητικό τρόπο, δεν ξέρω αν θα το συνέχιζα... Είναι stalking κανονικό αυτό...Και όταν αναγκαστείς να το αντιμετωπίσεις μέσα στα μούτρα σου, στα ξαφνικά, η έκπληξη πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου ευχάριστη...
Αναρωτιόμουν συχνά τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που διαβάζουν καθημερινά ένα blog χωρίς - και καλά- να τους αρέσει και κάθε τόσο νοιώθουν την υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό τους προφανώς, να μπουν και να αφήσουν ένα πάντα ανώνυμο και πάντα κακοπροαίρετο σχόλιο για να δηλώσουν την παρουσία αλλά και την αποδοκιμασία τους... Λες και κάποιος ενδιαφέρεται γι' αυτό... Ο Χοϊμές φαντάζομαι θα είχε πολλά να πει ... Μια εύκολη μαντεψιά οδηγεί σε ανθρώπους που θεωρούν πως η γνώμη τους μετράει πολύ, κυρίως επειδή στην πραγματική τους ζωή κανείς δεν την υπολογίζει... Πρόσφατα έμαθα το intenetικό τουλάχιστον όνομα ενός από αυτούς τους ανώνυμους που μου επιτίθενται κάθε τόσο και μπήκα στο blog του γεμάτη περιέργεια... Αυτά που διάβασα, παλιότερα και πιο καινούρια, μου έλυσαν πολλές απορίες.. (Αν φυσικά είναι και αυτά αληθινά και δεν κοροϊδεύει και τους εκεί αναγνώστες του)... Οι μικρές ζωούλες μικρών ανθρώπων κάνουν τις ζωές των άλλων προφανώς να φαντάζουν δυσάρεστα συναρπαστικές... Όπως και να ΄χει όμως, επειδή για τις μικρές αυτές ζωές δεν είμαι υπεύθυνη εγώ αλλά οι μικροί άνθρωποι που τις ζουν (και ίσως τα ακόμη μικρότερα αισθήματα τους που δεν τους επιτρέπουν να πάνε παρακάτω) αποφάσισα πως η δημοκρατικότητα του blog τελειώνει εδώ... Και επειδή βαρέθηκα πραγματικά να έρχομαι σε επαφή με την αρρώστια του καθενός, ανώνυμα σχόλια τέτοιου είδους στο εξής θα πηγαίνουν κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων... Τέρμα ο διάλογος με κάθε είδους βαρεμένο... Και όποιος έχει πρόβλημα, μπορεί να ανεβάζει στο δικό του blog σεντόνια.. Έτσι και αλλιώς, τρεις και ο κούκος θα τα διαβάσουν...
Και στην τελική να σας πω κάτι? Μέσα από εδώ, για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν και μόνο, έχω "απολογηθεί" αρκετές φορές για την ζωή μου παρόλο που δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω.. Όσοι διαβάζουν αυτό το blog με καλή διάθεση γνωρίζουν πως τα όσα γράφω εδώ μέσα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, αυτό που εγώ επιλέγω κάθε φορά να δείξω, που είναι το πιο ροζ, το πιο ευχάριστο και το πιο ελαφρό... Γιατί εμένα δεν μου αρέσει να μουρμουρίζω in public, χωρίς να επικρίνω τους ανθρώπους που νοιώθουν την ανάγκη να το κάνουν και χωρίς να αποφεύγω καμιά φορά, όταν με παίρνει από κάτω, να το κάνω και εγώ...
Όμως κανενός η ζωή δεν είναι μόνο ροζ και μόνο εύκολη.. Και επειδή εγώ ξέρω καλά από που ξεκίνησα και τι κύκλους έχει κάνει η δική μου ζωή μέχρι να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, αρνούμαι να αφήσω τον κάθε κομπλεξικό να μου χαλάει κάθε τόσο την ζαχαρένια μου... End of story λοιπόν και στο εξής το μόνο χρώμα που επιτρέπεται εδώ είναι το ροζ... Και το χρυσό και το συννεφένιο... Τα υπόλοιπα μόνο κατόπιν συνεννοήσεως με την ιδιοκτήτρια... Καλημέρες και φιλιά....

Υ.Γ. Η φωτογραφία γλυκιά όπως ταιριάζει στο mood όταν δεν προσπαθούν μερικοί να μας το χαλάσουν... Αυτό είναι το επόμενο cupcake που θα επιχειρήσω.. Soon...

Τρίτη, Νοεμβρίου 11, 2008

Η συνταγή της επιτυχίας...


Τα cupcakes όπως σας είπα έγιναν υπέροχα και τώρα που το έμαθα το κόλπο, voila η συνταγή για να με ακολουθήσετε, και δεν θα χάσετε... Τα κεκάκια γίνονται εύκολα, στο butter cream εμπεριέχεται λίγη ταλαιπωρία αλλά το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει... Πάμε λοιπόν...

Vanilla Cupcakes με Vanilla Buttercream.

Υλικά.

1 1/2 φλιτζάνι αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 1/4 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 φλιτζάνι (220 γρ) βούτυρο ανάλατο σε θερμοκρασία δωματίου
2 φλιτζάνια ζάχαρη
4 μεγάλα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου
1 φλιτζάνι γάλα πλήρες
1 1/5 κουταλάκι του τσαγιού (teaspoon) vanilla extract
ξύσμα από ένα λεμόνι
μια πρέζα αλάτι.

Εδώ να σας πω ότι για τα cupcakes χρειάζεται να προμηθευτείτε κανονικά τα ειδικά ταψάκια με τις 6 ή τις 12 θέσεις μέσα στα οποία τοποθετείτε τα ειδικά χάρτινα θηκάκια. Εγώ που δεν είχα αρκετά θηκάκια, χρησιμοποίησα και αυτά τα στρογγυλά αλουμινένια μικρά "ταψάκια" μιας χρήσης που έχουν όλα τα super market. Επίσης και σε αυτή την συνταγή - και ακόμα περισσότερο στην επόμενη για την butter cream - το βούτυρο πρέπει να είναι εντελώς μαλακό. Εγώ το έβγαλα από το ψυγείο το βράδυ και το χρησιμοποίησα το πρωί. Και πρέπει να είναι κανονικό βούτυρο τύπου president ή lurpak και όχι Βιτάμ. Συνεχίζουμε...
Βουτυρώνετε τα ειδικά ταψάκια και τοποθετείτε μέσα τα χαρτάκια. Αλλιώς βουτυρώνετε τα αλουμινένια. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 170 βαθμούς και βάζετε την σχάρα στην μέση.
Ανακατεύετε τα δύο αλεύρια και τα βάζετε στην άκρη.
Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε το βούτυρο με το μίξερ μέχρι να γίνει πολύ μαλακό και λείο. Προσθέτετε την ζάχαρη και τα αυγά και τα χτυπάτε καλά με το μίξερ μέχρι να γίνει ένα μείγμα ομοιογενές και αφράτο.
Προσθέτετε το αλεύρι σε τρία στάδια, εναλλάξ με το γάλα. Χτυπάτε καλά μέχρι να γίνει το μείγμα ομοιογενές.
Προσθέτετε την βανίλια, το αλάτι και το ξύσμα πορτοκαλιού και χτυπάτε καλά, σε μέτρια ταχύτητα για να ανακατευτούν ομοιόμορφα.
Γεμίζετε τα θηκάκια μέχρι τα 2/3 και τα ψήνετε μέχρι να πάρουν όμορφο χρυσό χρώμα και, όταν βυθίσετε μια οδοντογλυφίδα μέσα, να βγει καθαρή.
Τα βγάζετε από τον φούρνο και τα αφήνετε να κρυώσουν τελείως.

Vanilla Buttercream.

Υλικά.

2 φλιτζάνια (230 γρ) ζάχαρη άχνη περασμένη από σήτα
1/2 φλιτζάνι (115 γρ)ανάλατο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
1 κουταλάκι του τσαγιού(teaspoon) vanilla extract
5 tablespoons (μεγαλύτερα από του τσαγιού) γάλα πλήρες.

Σε ένα βαθύ μπολ χτυπάτε στο μίξερ το βούτυρο (το οποίο πρέπει να είναι πάρα, πάρα πολύ μαλακό αλλιώς θα χαλάσει η συνταγή όπως την έπαθα εγώ και πέταξα την πρώτη δόση) μέχρι να γίνει απαλό και λείο. Προσθέτετε την βανίλια. Με το μίξερ στην χαμηλή ταχύτητα αρχίζετε να προσθέτετε σταδιακά την ζάχαρη. Κάθε τόσο με μια σπάτουλα ξύνετε τα πλαϊνά του μπολ ώστε να ανακατεύεται όλο το υλικό. Προσθέστε στην συνέχεια το γάλα (πάλι σταδιακά γιατί μπορεί να χρειαστεί λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο) μέχρι το μείγμα να γίνει λείο, αφράτο και να απλώνεται εύκολα χωρίς να είναι υγρό. Προσθέστε ζάχαρη ή γάλα μέχρι να το φέρετε εκεί που πρέπει. Αν θέλετε να το χρωματίσετε προσθέστε το ειδικό χρώμα ζαχαροπλαστικής (μερικές πιτσιλιές με μια οδοντογλυφίδα) και ανακατέψτε καλά μέχρι να γίνει ομοιόμορφο.

Απλώστε το buttercream πάνω στα cupcakes είτε με σπάτουλα είτε με το κορνέ, ανάλογα με το κέφι σας.(Εγώ ξεκίνησα με το κορνέ αλλά επειδή το συγκεκριμένο icing είναι πολύ γλυκό προτίμησα τελικά να το απλώσω με την σπάτουλα ώστε η στρώση να είναι πιο λεπτή). Διακοσμήστε με ζαχαρωτές ψηφίδες. ( Και τις ζαχαρωτές ψηφίδες και το vanilla extract - που δεν είναι το ίδιο με την βανίλια σε σκόνη- μπορείτε να τα βρείτε στα μεγάλα super markets. Εγώ τα βρήκα στον Βασιλόπουλο. )

Αν δεν τα φάτε την ίδια μέρα, φυλάξτε τα κεκάκια σας σε αεροστεγές δοχείο (taper), αλλά εκτός ψυγείου... Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!!!!!!

Υ.Γ. Ο τέλειος συνδυασμός βέβαια είναι με τον καφέ... Δοκιμάστε τα με τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ σας και θα με θυμηθείτε... Φιλιά σε όλους....



Δευτέρα, Νοεμβρίου 10, 2008

Επιτέλους, cupcakes!!!!!


Λοιπόν... Τα cupcakes είναι έτοιμα και κρυώνουν στον πάγκο της κουζίνα, το σπίτι μυρίζει υπέροχα και σε λίγο θα ξεκινήσω να φτιάχνω το butter cream icing για να τα διακοσμήσω... Και φυσικά, μόλις ετοιμαστούν θα τα φωτογραφήσω για να τα ανεβάσω να τα δείτε, σε μια σεμνή, λιτή τελετή... Είμαι ενθουσιασμένη!!! Παρότι τα γλυκά δεν είναι η αδυναμία μου τα κεκάκια τα λατρεύω... Και μου αρέσει τρελά η ιδέα να φτιάχνω νόστιμα, μικρά δωράκια για τους ανθρώπους που αγαπάω... Λέτε να αφήσω τη δημοσιογραφία και να το γυρίσω στην ζαχαροπλαστική? Μου έστειλε η φιλενάδα μου η Doris την ηλεκτρονική διεύθυνση ενός μαγαζιού στο Λονδίνο, Hummingbird Bakery λέγεται, και έπαθα πλάκα... Μπείτε να το δείτε και θα καταλάβετε τι εννοώ... Κρίμα που δεν ανοίγει και εδώ κάτι σχετικό... Πιστεύω πως θα πήγαινε σφαίρα... Ή μήπως να δω πως θα πάει η ζαχαροπλαστική μου καριέρα και να αρχίσω να αναζητώ επενδυτές????
Με αυτά και με αυτά έφτιαξε και το κέφι μου που από προχτές είχε χαλάσει λίγο με όλη αυτή την "επίθεση" των ανωνύμων που με ξαναθυμήθηκαν με την ιστορία με τις πίτσες... Χαμός έγινε από σχόλια όλο το σαββατοκύριακο, βαρέθηκα να απαντάω σε κακοήθειες και κουταμάρες... Σήμερα όμως το πήρα αλλιώς... Σιγά μην κάτσω να σκάσω... Στο κάτω κάτω της γραφής δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ούτε να συμφωνούμε με όλους... Και φαντάζομαι πως τόσον καιρό τώρα, αυτοί που ενδιαφέρει ξέρουν καλά και τι είμαι και πως σκέφτομαι... Για τους άλλους, δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι... Δεν θέλω κι όλας... Θα αφοσιωθώ λοιπόν στα κεκάκια μου και στα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω και θα αφήσω τους κακοήθεις και μίζερους "θαυμαστές" μου να ανεβάζουν απλώς την επισκεψιμότητα...
Αυτά τα ολίγα για τώρα, και σύντομα θα υπάρξει update με φωτογραφία από το εγχείρημα μου... Φιλιά σε όλους και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα....

Υ.Γ. Πρέπει επίσης να σας πω ότι αν δεν ήταν η Βίβιαν που την έπρηξα από το πρωί στις ερωτήσεις του τύπου τι σημαίνει softened butter , και αν το vanilla extract είναι το ίδιο με τα βανιλάκια σε σκόνη που αγοράζουμε στο super market, ακόμα θα ήμουν χαμένη στην -ζαχαροπλαστική- μετάφραση... Φιλενάδα, η πατρίς ευγνωμονούσα... Σου χρωστάω ένα cupcake.. Πράγμα που, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό... Ακόμα...:-)

UPDATE: Δοκίμασα μόλις το πρώτο cupcake φτιαγμένο από τα χεράκια μου και είμαι ενθουσιασμένη!!!! Μπορεί το βρωμο- butter cream να με παίδεψε κομματάκι, μου πέτυχε με την δεύτερη και αφού πέταξα την πρώτη μου απόπειρα στα σκουπίδια, το αποτέλεσμα όμως ήταν καλύτερο απ' ότι περίμενα για πρώτη φορά.. Σε αυτό συμφωνούν μάλιστα και ο Άρις με την μαμά μου αφού μαζί τα δοκιμάσαμε... (Ξέρετε, μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα.. Αν ήταν να πάθουμε κάτι είπαμε να το πάθουμε ενωμένοι... Ομαδικώς...) Όταν θα έρθουν και τα χρώματα ζαχαροπλαστικής που έχω παραγγείλει από το intenet, γιατί στην Αθήνα δεν ήξερα που να ψάξω, θα κάνω και χρωματιστά...Προς το παρόν όμως, πάω να χτυπήσω ένα ακόμα... Φιλιά...

Σάββατο, Νοεμβρίου 08, 2008

Επιτέλους χαλαρά....


Μετά από μέρες τρεχάλας, το σαββατοκύριακο προβλέπεται επιτέλους χαλαρό και χουζούρικο...Σήμερα το πρωί, αργότερα, θα πάω για καφεδάκι με αγαπημένη φιλενάδα, το μεσημέρι θα τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ, μια σαλατούλα ας πούμε - ακούς Tali baby?- στις 7 παρά θα δούμε Doctor House και το βράδυ έχουμε οικογενειακή έξοδο με τους γονείς μου και την αδερφή μου και τον άντρα της και πολύ το κάνω κέφι.... Αύριο δε, ακόμα καλύτερα, το πρόγραμμα δεν έχει τίποτα κανονισμένο... Θα ξυπνήσουμε με την ησυχία μας και το τι μέλλει γενέσθαι θα ..φανεί...
Οπότε, για αύριο,ή και για σήμερα το απόγευμα ίσως, έχω μεγάλα σχέδια... Θα φτιάξω τα πρώτα μου cupcakes!!! Yes!!! Τα υλικά μου βρίσκονται όλα στον πάγκο της κουζίνας, τα φορμάκια και τα χαρτάκια με περιμένουν, κάτι χρώματα για ζαχαροπλαστική μου λείπουν αλλά μετά τον καφέ θα πάω από το Fresh και ελπίζω να βρω, και ταραμ ταραμ!!!!! Θα πέσω με τα μούτρα στην δημιουργία... Και φυσικά, όταν τα τελειώσω με το καλό και τα διακοσμήσω - προτού τα φάμε- θα τα φωτογραφίσω και θα τα ανεβάσω να τα δείτε... Μέχρι τότε, να περάσετε υπέροχα!!! Φιλιά πολλά και καλημέρες....

Υ.Γ. Προς το παρόν, πάρτε μια γεύση αλλά όχι για να κάνετε την σύγκριση με τα δικά μου... Πρώτη φορά θα είναι, να είστε επιεικείς...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 06, 2008

Για μια πίτσα και μια πάστα.... Ρε γαμώτο....


Τώρα τελευταία, τα απογεύματα μου είναι πιο ήσυχα από τα πρωινά... Που όλο κάτι γίνεται και, λόγω δουλειάς ή άσχετα από αυτήν, με το που ξυπνάω αρχίζω να τρέχω.. Και να μην προλαβαίνω κι όλας τελικά... Όπως σήμερα ας πούμε που ήταν να είμαι μάρτυρας σε ένα δικαστήριο το πρωί, ανέβαλα δυο ραντεβού γιατί δεν ήξερα τι ώρα θα τελειώσω, λίγα λεπτά πριν φύγω από το σπίτι με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι πήρε η δίκη τελικά αναβολή για τον Απρίλιο, είπα να κάνω κάτι άλλες δουλειές να ξεμπερδεύω, και τελικά, ούτε σούπερ μάρκετ δεν πρόλαβα να πάω... Έλεος πια!!
Και τώρα πρέπει να πάω αύριο, μια που το ψυγείο μας θυμίζει πια την έρημο Σαχάρα, και να δω πάλι πότε θα προλάβω μια που έχω ραντεβού για ρίζα, μια συνέντευξη, να πάω τον Άρι στον γιατρό για να πάρει ένα πιστοποιητικό για το basket και να προλάβω να τελειώσω και ένα κομμάτι για το περιοδικό... Χάος....
Παρόλα αυτά, τώρα πίνω τον - απογευματινό- καφέ μου και βολτάρω στα blogs, οπότε είπα να γράψω δυο λεξούλες και στο δικό μου που έχει πάρει πάλι την κάτω βόλτα... Έτσι, για να μην νομίζετε πως σας εγκατέλειψα... Βέβαια, βλέπω μια πτώση γενική, και σε άλλα "μαγαζάκια", ο Αθήναιος έχει μέρες να δώσει στίγμα, η Κανατάκη γράφει κάθε όποτε, η Una Mama και η Δενδρογαλή επίσης, η So Far τρέχει σαν τον Βέγγο, η Valisia νέο κορίτσι είναι και το παλεύει ακόμα όπως και η συμμαθήτρια μου που θα γίνει wonder woman όπου να' ναι, ακόμη και η Melissoula ψιλοχάθηκε μερικές μέρες... Μόνο το Δεσποινάριον είναι τυπικότατο και καθημερινό, και τα αγόρια βέβαια, πλην του Νανάκου που τον έφαγαν η δουλειά και ο έρωτας και του γιατρού (Mad) που κατέβασε ρολά προς το παρόν αλλά αναμένουμε συνέχεια... Χτύπησε η κρίση και τα blogs? Τι να πω...
Κατά τα άλλα, εχτές πήγαμε στο ανανεωμένο Central και περάσαμε σούπερ... Τόσο που θα ξαναπάμε σύντομα και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί συνδυάζει καλό φαγητό (καλύτερο από ποτέ για να ακριβολογούμε, με καταπληκτικό sushi among others), trendy φατσούλες αλλά και άφθονο it crowd, καλή μουσική σε volume που σου επιτρέπει να συζητήσεις με την παρέα σου χωρίς να πάθεις φαρυγγίτιδα και ταυτόχρονα σε κρατάει high, ωραία cocktails και super spot στην καρδιά της πλατείας... (Και parking δίπλα ακριβώς για τους τελείως τεμπέληδες σαν εμάς..) Ακόμα και ο Άλκης για να καταλάβετε, που είναι ο περίεργος της παρέας και συνήθως όλο και κάτι του φταίει, δήλωσε σούπερ φαν του μαγαζιού φεύγοντας, και αυτό σημαίνει πολλά...
Σήμερα πάλι, το δικό μου πρόγραμμα περιλαμβάνει άραγμα στον καναπέ παρέα με τον Άρι γιατί ο Μάνος έχει δουλειά, και Nova με delivery και μετά Στιγμή της Αλήθειας... Και μετά πλονζόν στο κρεββάτι μου και κουκούλωμα με το παπλωματάκι μου μέχρι το πρωί.... Δηλαδή πρόγραμμα απολαυστικό που μόνο που σας το γράφω, χαμογελάω...
Και με αυτό το χαμόγελο, το χουζούρικο και ταυτοχρόνως κουρασμένο, σας αφήνω με μια καληνύχτα αντί για την συνηθισμένη καλημέρα, και ευχές για... όνειρα γλυκά... Φιλάκια...

Υ.Γ. Για το δικαστήριο που λέγαμε... Ακούστε τι μυαλά κουβαλάει ο κόσμος... Μας έκανε αγωγή ένας εστιάτορας του νησιού γιατί στο πρώτο τεύχος του Mykonos Confidential, χωρίς καν να είναι πελάτης μας και χωρίς να έχουμε και καμιά απολύτως υποχρέωση, συμπεριλάβαμε το μαγαζί τους στο κομμάτι με τις 500 καλύτερες διευθύνσεις του νησιού με ένα λήμμα που έλεγε περίπου: "σε έναν υπέροχο κήπο θα δοκιμάσετε μεσογειακή κουζίνα με έμφαση στις πάστες και τις πίτσες".. Το σοβαρότατο πρόβλημα του ήταν πως, ενώ έχει μεσογειακή κουζίνα και ζυμαρικά, δεν έχει λέει, πίτσες... Και για αυτόν τον λόγο, έκανε αγωγή στις Εκδόσεις Λυμπέρη και τον διευθυντή του περιοδικού ζητώντας, κρατηθείτε!!!, 100.000 ευρώ αποζημίωση γιατί του κάναμε λέει, μεγάλη ζημιά στην δουλειά του.... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Ειδικά όταν δεν έχει δουλειά....

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008

Μια βραδιά στο Pomodoro...



Σας το είπα από χτες, όμως η σημερινή ημέρα προέκυψε τρελά busy εκτός προγράμματος... Και μόλις τώρα, που τελείωσε το Λίτσα com (που είναι από τα αγαπημένα μου φέτος) βρήκα λίγο χρόνο να ανεβάσω ένα ποστ... Τώρα που τα αποτελέσματα των αμερικάνικων εκλογών δεν έχουν αρχίσει να μεταδίδονται ακόμα, γιατί αύριο που αισίως μια νέα σελίδα θα έχει ανοίξει στην παγκόσμια ιστορία θα έχουμε να λέμε για τον πρώτο έγχρωμο πρόεδρο των ΗΠΑ και όχι για την Βάνα...
Εχτές το βράδυ λοιπόν, πήγαμε Pomodoro...Να σας πω κατ' αρχάς πως είμαι φαν του μαγαζιού... Μου αρέσει η συνταγή του, την βρίσκω σούπερ επιτυχημένη... Όμορφος, cozy χώρος, εξαιρετική πίτσα και προγράμματα που εκτός από σουξέ, γίνονται και μόδα... Τα παιδιά που το έχουν, ο Σπύρος και ο Χρύσανθος τολμάνε να δοκιμάζουν καινούριες συνταγές και επειδή ξέρουν και την δουλειά καλά αλλά κυρίως, κάνουν ότι κάνουν με κέφι και μεράκι, μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να στοχεύουν κέντρο...
Από το Pomodoro με τις Μαγγίρες ξεκίνησε η μόδα των shows πριν από μερικά χρόνια, όπως και του karaoke εκτός εξειδικευμένων μαγαζιών.. Και κάθε χρόνο το Pomodoro μας επιφυλάσσει και μια έκπληξη.. Πέρσι με τον Μουτσινά (που συνεχίζει και φέτος Παρασκευές ) και φέτος με μια εκπληκτική απ' ότι άκουσα ομάδα που παίζει τις Πέμπτες (και που θα σπεύσω να την δω το συντομότερο) και Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, με την Βάνα Μπάρμπα...
Πήγαμε και εμείς λοιπόν εχτές να δούμε το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα στο οποίο η Βάνα, όπως δηλώνει στα περιοδικά, επιδίδεται σε μια "on stage ψυχανάλυση, σε ένα παιχνίδι με το κοινό και σε μια αποδόμηση του image της".. Μαζί της μια ομάδα νέων τραγουδιστών και διασκεδαστών , των οποίων τα ονόματα δυστυχώς δεν συγκράτησα, που ανεβάζουν το κέφι με τραγούδια και σκετσάκια και που πραγματικά κρατάνε το μαγαζί στον αέρα... Και φυσικά τα video του Τάκη Ζαχαράτου που δεν παίζονται... Η παράσταση ξεκινάει κατά τις 11, βγαίνουν τα παιδιά και κάνουν πλακίτσες, τραγουδάνε και βάζουν τον κόσμο στο κλίμα και δίνουν και την ευκαιρία να τελειώσει και το φαγητό (άπαιχτες οι πίτσες παρεμπιπτόντως, εγώ έφαγα μια ελαφρά πικάντικη με αυγό που την προτιμάει και ο Bob De Nero όπως έλεγε ο κατάλογος και πολύ την ευχαριστήθηκα) μέχρι να βγει η σταρ... Στην συνέχεια τα φώτα χαμηλώνουν και στην οθόνη αρχίζει να παίζει video "σε απευθείας σύνδεση με το σπίτι της Βάνας" και τον Ζαχαράτο - καλύτερη Βάνα και από την ίδια- να δίνει την δική του, σούπερ παράσταση... Και μετά... Μετά βγαίνει η Βάνα... Η οποία είναι κούκλα, και αδυνατισμένη, και αποφασισμένη προφανώς να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και σε κάτι διαφορετικό, πλην όμως, δυστυχώς, δεν το έχει... Ή τουλάχιστον δεν το έχει ακόμα... Την χτεσινή βραδιά επιδόθηκε σε ένα ατελείωτο μπούρου μπούρου που περιλάμβανε κουβεντούλα με το - διάσημο- κοινό, το οποίο εχτές αποτελείτο από ένα ενδιαφέρον ετερόκλητο πλήθος (Σπύρος Καρατζαφέρης, Γιάννης Φλωρινιώτης, Νατάσσα Θεοδωρίδου, Μαριλένα Παναγιωτοπούλου μετά του συζύγου Κωνσταντίνου Κοροξενίδη, Θοδωρής Ρακιντζής - ο του Super Star- Γιάννης Καζανίδης, Χάρης Σιανίδης άνευ μπουτουνιέρας, Καρλότα, Νίκος Αγαπηνός - ο δικηγόρος της Μιμής Ντενίση η οποία απαίτησε να σταματήσει να προβάλλεται το video που είχε ετοιμάσει ο Ζαχαράτος για τον γάμο της- και ο ηθοποιός Χρήστος Βασιλόπουλος τελείως, αλλά τελείως λέμε, λιώμα σε σημείο να τον λυπάσαι τον κακομοίρη. Και φυσικά, εμείς..) και την αδερφή της από τα Γιάννενα με μια άκρως θορυβώδη παρέα που δεν έκρυβε την υπερηφάνεια της για την συγγένεια της με την σταρ, σχολιασμό φωτογραφιών από την ζωή της με τις ανάλογες ιστορίες (πως έφυγε από τα Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα προτού μάλιστα τα κάνει τραγούδι ο Νταλάρας, πως της την έπεσε ένας εστεμμένος του οποίου το όνομα δεν αποκάλυψε και εκείνη τον εντυπωσίασε με την απλότητα της, πόση μοναξιά κρύβει το σταρ σύστεμ και άλλα τέτοια κλισέ) και διάφορες δηλώσεις - εξομολογήσεις του τύπου "μπροστά στην Αλίκη και την Μελίνα όλοι εμείς οι νεότεροι είμαστε φελλοί"....
Η ιδέα δεν είναι κακή.. Με την λογική πως, για να είναι η κυρία Μπάρμπα μέσα στην επικαιρότητα τόσα χρόνια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ενδιαφέρονται πραγματικά για τις ιστορίες της ζωής της άρα, αν εκείνη έχει την διάθεση να "εκτεθεί", μια χαρά θα πήγαιναν να την ακούσουν να τα λέει... Η πραγματοποίηση της χωλαίνει όμως, κυρίως γιατί η σταρ δεν το έχει... Αυτό το κάτι που χρειάζεται για να μπορέσει να κρατήσει κάποιος το ενδιαφέρον του κοινού και , αν όχι να το απογειώσει, τουλάχιστον να το κρατήσει ¨εκεί"... Πράγμα που είναι έτσι κι αλλιώς είναι πολύ δύσκολο, και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως πολλοί, εξαιρετικά καλοί ηθοποιοί δεν βγαίνουν στην σκηνή χωρίς κείμενο... Γιατί ξέρουν καλά πως ο αυτοσχεδιασμός θέλει πέρα από τεράστιο ταλέντο και απόλυτη αίσθηση ισορροπίας και timing... Όπως και ατάκα κοφτερή... Η Βάνα πάλι, βγαίνει... Πολύ κακώς αν θέλετε την γνώμη μου γιατί έτσι, χωρίς κείμενο και χωρίς αυτό το ειδικό ταλέντο του αυτοσχεδιασμού, και χωρίς χιούμορ επίσης, η παράσταση κάνει απίστευτες κοιλιές και κοντέψαμε να πέσουμε μέσα στα πιάτα από την βαριεστημάρα κάποια στιγμή... Ευτυχώς, έκανε διάλειμμα και βγήκαν πάλι τα παιδιά, είπαν τα αστεία τους, είπαν και τα τραγούδια τους και ανεβήκαμε πάλι... Και μετά φύγαμε, πριν ξεκινήσει ο δεύτερος γύρος εξομολογήσεων και κόψουμε τις φλέβες μας με το κουτάλι του γλυκού...
Βέβαια, τελικά, μια χαρά περάσαμε... Φάγαμε ωραία, γελάσαμε και τραγουδήσαμε, κουτσομπολέψαμε, ήπιαμε τα ποτάκια μας και έχω και κάτι διαφορετικό να σας γράψω σήμερα... Οπότε πιστεύω πως, αν τελικά πειστεί η κυρία Μπάρμπα να ακολουθήσει κάποιο κείμενο -που υπάρχει μας είπαν αλλά δεν το προτιμά- και καταφέρει και η δική της παράσταση να σφίξει, να μπει σε ένα σωστό timing και να μην θαλασσοδέρνεται ένα βράδυ ολόκληρο ματαίως, μια χαρά θα δέσει με το υπόλοιπο, σούπερ πρόγραμμα... Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, αν δεν αποφάσιζε η σταρ να εκτεθεί, πως θα είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε πως ένας διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) της έκοψε την καριέρα στην Ιταλία επειδή τον έσπρωξε την βραδιά των Όσκαρ όταν εκείνη θέλησε να δώσει την θέση της σε μια 70χρονη κυρία και εκείνος την κράτησε από το χέρι για να μην σηκωθεί (την Βάνα όχι την 70χρονη) ή πως ένας διάσημος Έλληνας εκδότης περιοδικών (πάλι δεν λέμε ονόματα γιατί έχει και βαρύ χέρι, ο εκδότης όχι η Βάνα) όταν τα είχαν την είχε κλεισμένη στο σπίτι παρέα με μια γάτα και τυρί ροκφόρ το οποίο εκείνη νόμιζε απλά μουχλιασμένο και έτσι κατέληξε στο συμπέρασμα πως ήταν τσιγκούνης και τον εγκατέλειψε?
Πέρα από το φιλολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν όλες αυτές οι junk πληροφορίες, υπάρχει πάντα και το κοινωνιολογικό... Και τα συμπεράσματα που βγαίνουν αβίαστα μέσα από αυτές ... Οι εστεμμένοι προτιμούν τελικά τα λαϊκά κορίτσια... Που έχουν τσαμπουκά και δεν υποκλίνονται... Και που αν σκύψουν - που θα σκύψουν eventually- θα το κάνουν για τους άλλους λόγους, τους σωστούς, τους πρόστυχους... Όπως επίσης πως τελικά η ζωή έχει για όλους... Πάντα θα υπάρχουν γυναίκες που τους αρέσουν οι σφαλιάρες... Αλλά που δεν ανέχονται μούχλα στο τυρί τους...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 03, 2008

Καλημέρα με cupcakes....


Καινούρια εβδομάδα επιτέλους, χαλαρότερη από την προηγούμενη ευτυχώς γιατί κόντεψα να τα παίξω, και καινούρια σχέδια στο πρόγραμμα μου, έτσι, για να μην λιμνάζουμε.... Τώρα που τελείωσα με τα πολλά της δουλειάς - προσωρινά, μέχρι να ξεκινήσουν τα επόμενα τεύχη- λέω να ασχοληθώ σοβαρά με την ζαχαροπλαστική.... Όχι με τις τούρτες της Colette, όχι ακόμα τουλάχιστον, παρόλο που η Doris μου έφερε από το Λονδίνο προχτές καταπληκτικά icings σε υπέροχα χρώματα, αλλά με κάτι πιο απλό και ιδιαίτερα αγαπημένο... Τα cupcakes...
Δεν ξέρω αν σας αρέσουν, εγώ τρελαίνομαι, τα θεωρώ το τέλειο συνοδευτικό του καφέ, πρωινού ή απογευματινού το ίδιο κάνει, και στην Ελλάδα δεν τα βρίσκω και τόσο εύκολα... Τα νοστιμότερα τα έχει η Νανά Γιώτη, τα οποία όμως, πέρα από το ότι τα φτιάχνει μόνο με βάση carrot cake και με icing με βάση το φυστικοβούτυρο , τα πουλάει 5 ευρώ το ένα!!!
Πήρα ένα κουτί το Σάββατο και παραλίγο να πληρώσω με επιταγή.... Αποφάσισα λοιπόν να φτιάχνω τα δικά μου cupcakes στο εξής... Έχω μαζέψει συνταγές, για βάσεις και για toppings, και με τα Χριστούγεννα προ των πυλών, είμαι έτοιμη να γεμίσω τον κόσμο με μικρά, χρωματιστά κεκάκια.... Βρήκα και ένα site με edible στολίδια... Ποιος με πιάνει!!! Μέσα στην εβδομάδα θα κάνω την πρώτη μου δοκιμή και εννοείται πως το αποτέλεσμα θα φωτογραφηθεί και θα εμφανιστεί στο blog για να πάρω γνώμες....
Κατά τα άλλα, σήμερα το πρόγραμμα έχει έναν γρήγορο πρωινό καφέ με την μαμά μου που έλειπε τις τελευταίες μέρες και την πεθύμησα, έχει δουλίτσα ακόμα για το περιοδικό, έχει και κάτι τρεξιματάκια εδώ γύρω για το σπίτι, και το βράδυ έχει έξοδο για την οποία θα σας μιλήσω εκτενώς αύριο.... Surprise!!! Να έχουμε και κάτι αλλιώτικο να λέμε.... Άλλωστε, αυτή την εβδομάδα θα έχουμε να λέμε πολλά... Αμερικάνικες εκλογές - που απ' ότι φαίνεται θα ανοίξουν μια καινούρια σελίδα στην παγκόσμια ιστορία με τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών-, έξοδο έκπληξη, κεκάκια και "Στιγμή της Αλήθειας", δεν βλέπω να πλήττουμε καθόλου....Σε αναμονή εξελίξεων λοιπόν, καλή εβδομάδα σε όλους, καλημέρα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία, τι άλλο, κεκάκια... Να ξεκινήσουμε την εβδομάδα μας γλυκά....

Σάββατο, Νοεμβρίου 01, 2008

Νοέμβρης


Νοέμβριος λοιπόν!!! Αγαπημένος μήνας και ιδιαίτερος για μένα μια που στις 11 έχει τα γενέθλια του ο Άρις.. Που φέτος κλείνει αισίως τα 17... Που σημαίνει πως μεγαλώνω και εγώ μαζί του, όμως εξακολουθώ να νοιώθω συνομήλικη του τις περισσότερες φορές... Να δείτε που τελικά και αυτός θα με περάσει... Όπως με πέρασε και ο Μάνος άλλωστε...
Να σας ευχηθώ λοιπόν ο φετινός Νοέμβριος, κόντρα στην κρίση και στα προγνωστικά να είναι χαρούμενος, γελαστός, αισιόδοξος, εποικοδομητικός και κυρίως τυχερός.. Ότι πρέπει δηλαδή για τον μήνα που προηγείται των Χριστουγέννων......
Όσο για μένα, τρέχω να τελειώσω τα τελευταία που μου έμειναν και από Δευτέρα επιστρέφω δριμύτερη!!! Φιλιά πολλά και καλό σαββατοκύριακο.....:-)