Εδώ Ελούντα....

Καλημέρα από την όμορφη Ελούντα... Σας γράφω από τον υπολογιστή που μου εγκατέστησαν μόλις στο δωμάτιο μια που εγώ ξέχασα το laptop μου στην Αθήνα- μιλάμε για το απίστευτο service, ότι και να γράψω είναι λίγο- με θέα την θάλασσα ... Εχτές φτάσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 10 μια που η Ολυμπιακή ( γιατί με Ολυμπιακή πετούσαμε τελικά και όχι με Aegean) είχε την κλασσική ωριαία καθυστέρηση, αφήσαμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και πήγαμε για φαγητό στο Blue Lagoon που είναι και το αγαπημένο μου.. Έχει την τέλεια Πολυνησιακή κουζίνα και έτσι μόλις κάθισα στο υπέροχο deck με θέα την φωτισμένη θάλασσα και ήπια την πρώτη γουλιά από το κρασί μου - και τράβηξα και την πρώτη, απολαυστική, ρουφηξιά από το τσιγάρο μου- ένοιωσα την κούραση να εξαφανίζεται μαγικά... Έφαγα τα πάντα, sushi, γαρίδες tempura και ένα απίστευτο κοτόπουλο με κάρυ και καρύδα με ρύζι ατμού, και αντί για γλυκό μια που είχα σκάσει τελείως φρέσκο ανανά γλυκό σαν μέλι, ήπια καταπληκτικά κρασιά που δεν θυμάμαι όμως πως τα λένε, και για να μην σας τα πολυλογώ, πέρασα υπέροχα... Και μετά πήγα για ύπνο ξερή γιατί μόλις κατάπια την τελευταία μου μπουκιά με έπιασε μια τρελή νύστα και κόντεψα να πέσω με τα μούτρα μέσα στο πιάτο..
Εδώ να κάνω ένα διάλειμα να σας μιλήσω για το δωμάτιο μας... Που είναι τεράστιο, επάνω στην θάλασσα, έχει ότι μπορείτε να φανταστείτε από huge τηλεόραση, ηχοσύστημα, DVD player, το πιο απίστευτο μαλακό σαν σύννεφο κρεβάτι σε διαστάσεις μικρού γήπεδου τέννις, μπάνιο με jaccuzi και χαμάμ, γυμναστήριο και ιδιωτική παραλία!!! Νοιώθω σαν πριγκίπισα!!! Το μόνο που μου λείπει είναι το στέμμα και ένα κρυστάλινο γοβάκι... Άντε δύο...
Το πρωί λοιπόν, ξύπνησα στις 9.30- ο Μάνος κοιμόταν ακόμα γιατί έκλεινε τεύχος τις προηγούμενες μέρες και ξενυχτούσε σαν τρελός- φόρεσα το μαγιό μου και κατέβηκα τρέχοντας για μπάνιο... Ο καιρός είναι υπέροχος, ο ήλιος λάμπει και έχω ήδη πάρει χρώμα, ξανά... Κατά τις 11 ξύπνησε και ο Μάνος, φάγαμε πρωινό στην βεράντα και μετά κατεβήκαμε πάλι παραλία μέχρι πριν από λίγο... Και τώρα, αφού έκανα ένα απολαυστικό ντους και πασαλείφτηκα με άφθονη Laura Mercier lemon tart, είπα να μπω να σας γράψω τα νέα μου... Το απόγευμα , αργά, όταν θα έχει πέσει ο ήλιος, θα πάμε για ένα ποτό στην Vengera, ένα μπαρ που βρίσκεται σε μια προβλήτα απολύτως μέσα στην θάλασσα και το βράδυ το πρόγραμμα έχει φαγητό στο Καλυψώ που είναι το εστιατόριο του διπλανού ξενοδοχείου, του Peninsula... Έχω πάρει μαζί την φωτογραφική μου μηχανή και τραβάω φωτογραφίες συνέχεια, ξέχασα όμως σαν καλός βλάκας και το καλώδιο της στο σπίτι οπότε θα τις ανεβάσω την Τρίτη που θα επιστρέψω...
Πρός το παρόν παω να δω αν ο κατάλογος του Room Service έχει σαλάτα Ceasar's, γιατί δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση να βγώ από το δωμάτιο, προτιμώ να φάμε στην βεράντα και να χαζολογήσουμε με τον Μάνο μια που είναι σπάνιες οι ευκαιρίες που έχουμε πια να μένουμε μόνοι μας, και μετά μπορεί να ρίξω μια ακόμη βουτιά... Να περάσετε όλοι υπέροχα και τα λέμε σύντομα... Φιλιά...

Φεύγω.....

Από το πρωί τρέχω σαν την παλαβή... Να πάω κομμωτήριο, να πάω σούπερ μάρκετ, να τελειώσω κάτι δουλειές της τελευταίας στιγμής και να γυρίσω εγκαίρως να φτιάξω βαλίτσες... Στις 5 παρά τέταρτο φεύγουμε για αεροδρόμιο.. Το τριήμερο στην Κρήτη που περίμενα με τόση ανυπομονησία είναι προ των πυλών... Και αν ο καιρός πάει έτσι όπως σήμερα, αύριο θα κάνω σίγουρα μπάνιο... Ή έστω, ηλιοθεραπεία...
Φυσικά προς το παρόν αυτό που με απασχολεί είναι η βαλίτσα μου... Ή μάλλον, το περιεχόμενο της... Γιατί έτσι όπως ακροβατούμε ανάμεσα στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο, πρέπει να πάρω ρούχα και παπούτσια για παν ενδεχόμενο... Και πουλόβερ, και τσάντες... Και να ταιράζουν όλα μεταξύ τους.... Αν είστε γυναίκες καταλαβαίνετε απολύτως τι εννοώ... Οι άντρες είμαι σίγουρη πως κουνάτε το κεφάλι σας και σκέφτεστε κάτι του τύπου: "Προβλήματα που έχει ο κόσμος.." Παρόλα αυτά το πρόβλημα μου παραμένει... Χρειάζομαι ρούχα για τέσσερα βράδια και τρία πρωινά, συν ότι θα φοράω στο ταξίδι, με matching αξεσουάρ.. Και μαγιό... Και καλυντικά.. Και κοσμήματα... Και κοκκαλάκια... Και να χωρέσουν στην βαλίτσα και τα πράγματα του Μάνου... Και τα πούρα του... Και τα βιβλία μας... Και οι φορτιστές των κινητών... Και αυτή η βαλίτσα, που είναι μεγάλη μεν αλλά δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο, να μπορεί να μετακινηθεί με κάποιον τρόπο από το αυτοκίνητο στο γκισέ της Aegean και πίσω.. Χωρίς να χριεάζεται γερανό....
Γι αυτούς τους πολύ σοβαρούς λόγους, θα σας αφήσω βιαστικά και θα πάω να λύσω το θέμα... Και η επόμενη ανταπόκριση μου θα είναι αύριο, από την Ελούντα... Μέχρι τότε, καλά να περάσετε, όλοι, και πολλά, πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Μέσα στον πανικό αγόρασα και ένα ζευγάρι παπούτσια με τα οποία έπαθα coup de foudre... Δηλαδή δύο ζευγάρια αγόρασα, για να είμαι ειλικρινής, αλλά αυτά δεν είναι πανέμορφα?

Χρώματα και αρώματα....

Εκεί που έλεγα πως μου λείπει η έμπνευση, και χαζολόγαγα ανάμεσα από τον Blogger και το Zoo και πάλι πίσω, τσουπ! μου ήρθε μια φλασιά και αποφάσισα να αλλάξω λίγο το blog μου... Να το ανακαινίσω... Μου έπεφτε μάλλον μουντό τελικά και πιο σκούρο από ότι χρειάζεται και αντέχει η προσωπικότητα μου, και έτσι, μετά από πολλές δοκιμές κατέληξα σε αυτό εδώ το ροζ με τα χρώματα... Με το λαχανί του, με το γαλάζιο του, με λίγο φούξια, και με ένα κίτρινο στον τίτλο να φωτίζει, χειμώνας που θα έρθει... Τώρα γιατί έβαλα φωτογραφία με καλοκαιρινό μαλλί, θα σας γελάσω και δεν το θέλω... Νομίζω πως φταίει που βαριέμαι να πάω κομμωτήριο τελευταία και κυκλοφορώ στην πόλη με μαλλί νησιού.. Αλλά όταν μπω σε πρόγραμμα, έστω κομμωτηρίου, φωτογραφία είναι θα την αλλάξω.. Και θα βάλω μια πιο επίκαιρη, ανάλογα με την κουπ...
Σας γράφω και παίρνω βαθιές ανάσες γιατί το σπίτι μου μυρίζει υπέροχα... Κάτι έβαλε η κυρία Κωνσταντίνα σήμερα στο νερό για το σφουγγάρισμα και ακόμα και ο Droopy κοντεύει να μοιάσει με λαγωνικό... Όμορφο πράγμα οι μυρωδιές... Και έχω πολλές αγαπημένες... Που με κάνουν να νοιώθω οικειότητα και ασφάλεια... Συνειρμικά.. Τα φρεσκοπλυμένα ρούχα ας πούμε, ή το άρωμα του μαλακτικού στα φρεσκοστρωμένα σεντόνια όταν ακουμπάω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι.... Η μυρωδιά της βροχής, το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ, το άρωμα του Μάνου - Terre d' Hermes- που αν το μυρίσω καμιά φορά σε άλλον παραξενεύομαι πως κάτι τόσο πολυ δικό μου μπορεί να είναι σε λάθος σώμα, το δικό μου -Angel- όταν το ξαναβρίσκω σε κάποιο φορεμένο πουλόβερ , η μυρωδιά του αντηλιακού μου - St. Barth Rucu Oil- που μυρίζει... Μύκονο και Ζαννή, η κρέμα σώματος της Laura Mercier με γάλα.... Η μωρουδίστικη μυρωδιά του Άρι, που έχει μείνει ακόμα ζωντανή αν και αχνή πια, σε ένα γουρουνάκι που του άρεσε να μασουλάει από πάντα και το οποίο βρίσκεται μονίμως στο κομοδίνο μου και μετακομίζει μαζί μου ανά εποχές... Καλοκαίρια στο νησί και χειμώνες στην Αθήνα... Το άρωμα των κεριών που ανακατεύεται με την μυρωδιά του τζακιού... Το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό που μας μαζεύει όλους γύρω από το τραπέζι.... Τα αρώματα των κρασιών που δεν έμαθα ποτέ, αλλά που λατρεύω να βλέπω τον Μάνο να τα ανακαλύπτει μέσα στο ποτήρι του με αυτόν τον απόλυτα δικό του, μαγικό τρόπο...
Τελικά να η έμπνευση... Είναι κρυμμένη στα απλά, τα μικρά και τα δικά μου... Μέσα σε αυτό το σπίτι που τόσο αγαπάω, ανάμεσα σε ρούχα διπλωμένα σε συρτάρια, σε λουλούδια που στολίζουν τις γωνιές, σε κεριά που φωτίζουν τις νύχες μας... Και όταν χάνεται, χάνεται ευτυχώς για λίγο... Μέχρι να φυσήξει ένα αεράκι και να ανακατέψει τις κουρτίνες, και να φέρι μέσα το άρωμα από τα δέντρα που φτάνουν πια μέχρι την βεράντα μας, και από την πόλη που δεν κοιμάται... Κλείνω τα φώτα και τα πατζούρια και πάω να χωθώ στα μυρωδάτα, απαλά σεντόνια μου... Σαν άλλη Σκάρλετ θα ονειρευτώ την καινούρια μέρα... Και αύριο το πρωί, πίνοντας τον καφέ μου στην καινούρια κούπα που μου χάρισε χτες η Μάρθα, θα σας συναντήσω με χαμόγελο... Καληνύχτα και καλημέρα.....

Πρόβλημα.....

Σήμερα έχω μια διάθεση να σας κλαφτώ λιγάκι... Δεν συνέβη κάτι, ούτε τα κέφια μου είναι χάλια, ούτε τσακώθηκα με τον Μάνο, ούτε τίποτα... Για την ακρίβεια, κάθε άλλο παρά... Εχτές πέρασα υπέροχα, πήρα ευχές και δωράκια που με συγκίνησαν, και μια μεγάλη αγκαλιά από τον Άρι που με έκανε να λιώσω στην κυριολεξία, και να μην σας τα ξαναλέω... Όλα καλά... Άλλο είναι το πρόβλημα μου... Το μυαλό μου που δεν μπορώ να το μαζέψω... Έχω τόσα σχέδια, τόσα πράγματα να κάνω και δεν μπορώ... Ανοίγω τον υπολογιστή μου να γράψω, ας πούμε, ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου και καταλήγω να κοιτάζω το κενό... Γράφω δυό λέξεις, τις σβύνω, γράφω άλλη μία, εκνευρίζομαι, κλείνω το Word και ανοίγω το Domino στο Zoo... Το πόσο ταλαιπωρήθηκα μέχρι να τελειώσω το κομμάτι για τους bloggers ούτε που το φαντάζεστε... Σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράμα... Ολημερής το έγραφα το βράδυ πάταγα delete και το εξαφάνιζα... Μιλάμε, χάλια...

Μου λείπει, πως να το πω, η έμπνευση... Μου λείπει να πέσω το βράδυ να κοιμηθώ και το πρωί που θα ξυπνήσω να έχω στο μυαλό μου έτοιμο το κομμάτι, γραμμένο, με lead, εισαγωγή, μέση και τέλος... Και catchy τίτλο .... Κάποτε δούλευε αυτό το σύστημα grand... Αφού και ο Μάνος μεταξύ αστείου και σοβαρού όταν περίμενε να του γράψω κάτι μου έλεγε πριν κοιμηθούμε " Σκέψου λίγο το και το θέμα σου".. Τώρα το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, τζίφος.... Όλη μέρα στον υπολογιστή βρίσκομαι, αν για κάθε κλικ του ποντικιού έπαιρνα ένα ευρώ τώρα θα ήμουν πλουσιότερη από τον Bill Gates, αλλά από δουλειά ούτε λέξη... Αντιθέτως, το blogging όπως βλέπετε πάει σφαίρα, όπως άλλωστε και τα παιχνίδια μου.... Και είναι και αυτός ο καιρός που δεν βοηθάει... Πάνω που πήγε λίγο να κρυώσει, να χωθούμε λίγο μέσα, να χουχουλιάσουμε και να το δούμε αλλιώς, να πάλι ζέστες και ένας ήλιος να , ότι πρέπει για καφεδάκια έξω και για βόλτες.... Φεύγουμε και την Παρασκευή για Κρήτη οπότε καταλαβαίνετε.... Που μυαλό για σοβαρά πράγματα... Το κορμί μου είναι εδώ αλλά η ψυχή μου έχει ήδη φτάσει στην Ελούντα...
Σήμερα ας πούμε, άνοιξα τον υπολογιστή μου στις 9.30, διάβασα τα mails μου, διάβασα και κάποια σχόλια που είχατε αφήσει στο blog και μετά, είδα λιακάδα έξω και εξαφανίστηκα... Πήγα για καφέ, πήγα για shopping, πήρα περιοδικά, και μόλις επέστρεψα είπα να καθίσω να γράψω λίγο μέχρι να έρθει ο Άρις από το σχολείο... Και γράφω μεν, αλλά όχι αυτό που είχα στο μυαλό μου... Αφήστε που, μου ήρθε ξαφνικά μια ιδέα για το adventure game που ξεκίνησα εχτές και θέλω να δω μετά αν θα δουλέψει.... Έχω μείνει κλεισμένη μέσα σε μια αποθήκη- με έχουν αιχμαλωτίσει οι Γερμανοί- και πρέπει να βρω τρόπο να δραπετεύσω...
To make a long story short, ή πρέπει επιγόντως να βρω έναν τρόπο να μαζέψω το μυαλό μου και να μπω σε ένα πρόγραμμα δουλειάς, ή βλέπω την πλάκα που μου κάνουν οι κολλητοί μου - πως δηλαδή μέχρι να κυκλοφορήσει το βιβλίο μου θα είμαστε όλοι σε καροτσάκια με ορούς και θα πίνουμε τήλια- να πλησιάζει απελπιστικά πολύ στην πραγματικότητα.... Αν έχετε καμιά ιδέα, παρακαλώ πολύ feel free να μου την ρίξετε.... Πρέπει να στρωθώ, πρέπει να σοβαρευτώ, πρέπει να μπω σε πρόγραμμα....
Από Τετάρτη όμως γιατί επιστρέφουμε την Τρίτη και μέχρι να ανοίξω βαλίτσες και να βάλω και κανένα πλυντήριο, πάει η μέρα, τι νομίζετε....

My name day.....

Σήμερα έχω την γιορτή μου... Ναι, ας μοιραστούμε και κάτι ακόμα πιο προσωπικό... Με έχουν βαφτίσει Ευφροσύνη.... Κάποτε, όταν πήγαινα σχολείο και πιο συγκεκριμένα δημοτικό, το έβρισκα πολύ ντροπιαστικό... Ειδικά όταν τα άλλα (σκατο) παιδάκια με φώναζαν στα διαλείματα Φρόσω, Φροσούλα, Φροσάκι... Αργότερα, έμαθα να το αγνοώ... Ακόμα και όταν το όνομα απέκτησε κάποια αίγλη- επί προεδρίας του κυρίου Αγκαλίτσα- τα πράγματα δεν καλυτέρευσαν ουσιαστικά...Παρόλα αυτά μια γιορτή είναι πάντα ευκαιρία για να παίρνεις ευχές και δώρα οπότε, once a year, κάνω πέτρα την καρδιά μου και το λέω δυνατά... Με λένε Ευφροσύνη, και είμαι καλά...
Στα ευχάριστα της ημέρας τώρα, το πρώτο μου δώρο το πήρα προκαταβολικά από χτες, από την Μαρία, και είναι αυτά τα υπέροχα σκουλαρίκια που βλέπετε στην φωτογραφία... Ναι, το ξέρω πως δεν είναι η καλύτερη φωτογραφία που έχω τραβήξει, είναι πολύ δύσκολο να φωτογραφίσεις κοσμήματα, πολύ δυσκολότερο τουλάχιστον από το να φωτογραφήσεις τον Ιππόλυτο, αλλά αυτό που βλέπετε είναι ένα ζευγάρι χειροποίητα ασημένια σκουλαρίκια από την καινούρια σειρά που ετοιμάζει η φιλενάδα μου, σε σχήμα λουλουδιών αλλά διαφορετικό το ένα απο το άλλο, και στην μέση έχουν δυό μπαλίτσες φτιαγμένες από χρωματιστό μαλλί πλεξίματος!!! Και τα παίρνεις σε αυτή την σούπερ συσκευασία - κάρτα από γκρίζα τσόχα.... Δεν χρειάζεται να σας πω ότι έχουν γίνει ήδη τα αγαπημένα μου... Όπως άλλωστε όλα τα κοσμήματα που φτιάχνει η Μαρία η οποία έχει φοβερό ταλέντο και δεν το λέω επειδή είναι η κολλητή μου αλλά επειδή είναι η αλήθεια...
Και σήμερα, πρωί- πρωί, ήρθαν και από το Amazon δύο ολοκαίνουρια παιχνίδια που είχα παραγγείλει εδώ και μέρες, το ένα adventure που λέγεται Undercover και το άλλο με μόδες και ρούχα που λέγεται YooStar... Μιλάμε για το τέλειο timing!! Ο Μάνος πάλι, μου έχει υποσχεθεί να μου πάρει ένα ρολόι που μου άρεσε πολύ, αλλά δεν ξέρω αν θα προλάβει να το πάρει σήμερα μια που κλείνει τεύχος, άλλωστε οι γιορτές κρατάνε σαράντα μέρες, έτσι δεν λένε? Όσο για τον Άρι, ελπιζω να με θυμηθεί, αλλά έτσι κι αλλιώς θα του το θυμίσουν ή η μαμά μου ή ο Μάνος όπως πάντα οπότε θα έχω και φέτος, το καλύτερο και πιο αγαπημένο δώρο... Μια μεγάλη αγκαλιά από αυτές που εύχομαι να κρατήσουν για πάντα... Και που όσο μεγαλώνει και μπαίνει με φόρα στην εφηβεία έχουν γίνει όλο και πιο σπάνιες...
Και για να κλείσει τέλεια η μέρα της γιορτής μου, το βράδυ, μας έχουν καλέσει στο σπίτι τους η Κατερίνα και ο Γιώργος, και θα είναι και η Μάρθα με τον Άλκη... Το τέλειο πρόγραμμα για μια τέλεια ημέρα... Καλημέρα σε όλους, γεμάτη χαμόγελο.....

Η υψηλή γαστρονομία και εγώ....

Με την υψηλή γαστρονομία η σχέση μου είναι χειρότερη από όσο θα έπρεπε... Θεωρητικά, θα έπρεπε να την λατρεύω.... Πρακτικά, θα έπρεπε τουλάχιστον να την αντέχω... Όντας παντρεμένη με έναν γευσιγνώστη - ή μήπως ούσα είναι το σωστό?- και μάλιστα έναν από τους καλύτερους που έχουμε και όχι επειδή είναι "δικός" μου, έχω πολλές ευκαιρίες να φάω στα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας εξαιρετικά συχνά... Και της Ελλάδα... Για να μην σας πω και της Ευρώπης.... Και γνωρίζω πολύ κόσμο, ο οποίος αυξάνεται μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, που θα έπαιρνε με χαρά την θέση μου στο πλευρό του Μάνου... Στις γαστρονομικές του βόλτες εννοείται, μην πάει το μυαλό σας αμέσως στο πονηρό.... Ίσως επειδή η γαστρονομία είναι πια διεθνώς το new trend... Φαντάζομαι μάλιστα πως και ο ίδιος, παρόλο που δεν μου το έχει πει ποτέ, και παρόλο που προφανώς δεν θα μου το πει και στο μέλλον, θα προτιμούσε καμιά φορά να είναι παντρεμένος με μια Μάρθα ή με μια Μαίρη.. Ή έστω να πηγαίνει μαζί τους στην Σπονδή και στο Etrusco και όχι μαζί μου....
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Γιατί εχτές ήταν μια από αυτές τις μέρες..... Που το βράδυ ο Μάνος ήταν καλεσμένος στην Σπονδή που μαγείρευε ο Φρεσόν, ο οποίος είναι ένας σούπερ σεφ και εδώ τελειώνουν οι λεπτομέρειες που μπορώ να σας δώσω εγώ τουλάχιστον, και που όταν το μεσημέρι τρώγοντας με φίλους στις 7 Θάλασσες, είπα πως εγώ δεν θα πάω, με κοίταξαν όλοι άναυδοι.... Πράγμα που συμβαίνει κάθε φορά που λέω πως δεν θα πάω κάπου που, θεωρητικά, το φαγητό θα είναι εξαιρετικό, τα κρασιά... ασορτί και το σέρβις άπαιχτο... Θέλω να δώσετε σημασία στο "θεωρητικά" παρακαλώ, γιατί εμένα το θέμα μου είναι πρακτικό.... Δεν μου αρέσουν τα περίπλοκα φαγητά... Δεν τρώω μανιτάρια, ούτε τρούφα, ούτε φουά γκρα, ούτε κυνήγια, ούτε διάφορα εξωτικά κρέατα τύπου στρουθοκάμηλο και κροκόδειλο... Ούτε καν πάπια εκτός αν είναι σε κινέζικο , ξέρετε, αυτή την crispy με τις πιτούλες.... Επίσης δεν τρώω αρακά, αγκινάρες, όσπρια, άσπρα τυριά, και μια σειρά άλλων πραγμάτων που αυτή την στιγμή μου διαφεύγουν.. Και στο καπάκι, τι ντροπή, δεν έχω ιδέα από κρασιά.... Και μάλλον δεν θα αποκτήσω κι όλας....
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν είμαι ο απολύτως κατάλληλος άνθρωπος για να καθίσω σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε άλλους πέντε, δέκα ή δεκαπέντε , τρελαμένους με την γαστρονομία τύπους, και να δοκιμάσω , ας πούμε, ελάφι με τρούφα και φουα γκρά σωταρισμένο σε σάκε και γαρνιρισμένο με μικρές αγκινάρες βουργουνδίας και φύλλο χρυσού και συνοδευμένο από ένα σπάνιο chateau κάτι.. Και να πρέπει να κάνω ότι μου αρέσει... Και να το σχολιάσω κι όλας... Να το βρω "βελούδινο", "στρογγυλό", "άψογα ισορροπημένο" ή έστω "brilliant"... Μπορώ να κόψω τις φλέβες μου... Κανονικά όμως.... Και προτιμώ χίλιες φορές να καθίσω σπίτι μου, να δω τηλεόραση και να φάω σουβλάκια.... Που by the way, είναι από τα φαγητά που αγαπώ πολύ... Όπως και τα burgers, τα αυγά τηγανητά με πατάτες, κάθε είδους μαγειρευτό τύπου κοκκινιστό, λεμονάτο, ή αυγολέμονο αρκεί να είναι μαγειρεμένο με μοσχάρι, αρνί ή χοιρινό, τις πίττες, τις πίτσες, και ένα σωρό άλλα, κανονικά, mainstream φαγητά... Όπως επίσης και το κινέζικο, το ταυλανδέζικο, το ινδικό, το μεξικάνικο, το sushi, και διάφορα άλλα εξωτικά....
Δεν έχω αποφασίσει αν το πρόβλημα μου είναι στην πολυπλοκότητα των γεύσεων ή στην πολυπλοκότητα του όλου project... Μπορεί να είναι η αντίδραση μου στο γεγονός ότι στους χώρους εκείνους ο Μάνος είναι το talk of the table ενώ εγώ απλά "αυτή η άσχετη που τον συνοδεύει"... Μπορεί να φταίει που είμαι κακός άνθρωπος και όταν πάρω κάτι στραβά δεν ισιώνω με τίποτα... Μπορεί να είναι και οι "τύψεις" που νοιώθω όταν πληρώνουμε έναν περίδρομο λεφτά - αυτά που αντιστοιχούν στο δικό μου φαγητό τουλάχιστον- για κάτι που πάει απολύτως χαμένο.... Προτιμώ να τα πάρω τσάντες δηλαδή, η περιοδικά, ή παιχνίδια για τον υπολογιστή μου... ( Η να τα δώσω κάπου που τα χρειάζονται περισσότερο από μένα, I know that, απλά δεν ταιριάζει να πιάσουμε αυτό το θέμα σε αυτό το post ξανά..) Μπορεί ακόμα και να φταίνε τα ψυχολογικά τραύματα που έχω, γιατί μην νομίζετε πως ήμουν παντα έτσι... Παλιά πήγαινα... Και έχω φάει πολλά... Παλτά..
Θα σας περιγράψω, για να κλείσω αυτό το θέμα once and for all, μια βραδιά όχι στο Λεβερκούζεν αλλά σε γνωστό, πολύ γνωστό όμως εστιατόριο της Αθήνας που έχει ξεκινήσει από νησί... (Εσάς που ασχολείτετε με το άθλημα τώρα, σας έχω βοηθήσει ήδη πολύ).. Του οποίου εστιατορίου ο σεφ και ιδιοκτήτης (άντε κι άλλη βοήθεια) θεωρείται πρωτοπόρος και πολύ ευφάνταστος.... Και πολύ ταλαντούχος.... Πάμε λοιπόν, καθόμαστε, ανοίγω τον κατάλογο και παθαίνω σοκ.... Το ένα πιάτο συνοδευόταν με σοκολατάκι γεμιστό με χαβιάρι, στο άλλο έπρεπε να φας με οδηγίες χρήσεις ( να δαγκώσεις μια μπουκιά κρέας, να πιείςι μια γουλιά από ένα συνοδευτικό ζουμί και να φας και κάτι άλλο που έσκαγε στο στόμα σου ταυτόχρονα με τα άλλα δύο για να είναι ολοκληρωμένη η γεύση, κουράστηκα μόνο που το έγραψα τώρα), να μην σας τα πολυλογώ, χάζεψα... Και εκεί που έλεγα πως θα μείνω νηστική βλέπω την μαγική φράση... Χταπόδι με πατάτες!!! Και φυσικά το παραγγέλνω... Και το χταπόδι το τρώω, και τις πατάτες τις λατρεύω, ε, μια χαρά όλα... Και έρχεται μετά από λίγο ένα πιατάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτό του καφέ και λίγο μικρότερο από αυτό του φρούτου, και έχει μέσα : 6 ροδέλες χταπόδι, λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο και έξι ακόμα πιο λεπτές ροδέλες διάφανες, τόσο που εβλεπες απέναντι, και που σίγουρα δεν ήταν από πατάτες. Και ανάμεσα μια πινελιά από μια σάλτσα κόκκινη, της φωτιάς... Λέω λάθος έγινε, και παρακαλώ να ρωτήσουν στην κουζίνα αν οι πατάτες έρχονται χώρια... Και μετά από ένα λεπτό έρχεται ο ίδιος ο σεφ στο τραπέζι και τι μου λέει... "Όταν λέμε πατάτες, δεν εννούμε ακριβώς πατάτες... Έχουμε βράσει τις πατάτες σε νερό πάρα πολύ ώρα, να βγάλουν όλο τους το άμυλο, και μετά, παίρνουμε αυτό το νερό, το σφαιροποιούμε - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων- και το σερβίρουμε.." Δηλαδή πετάνε τις πατάτες και σερβίρουν το νερό!!!! Ούτε στην Κατοχή να είμασταν.....
Μετά από αυτό λοιπόν εξήγησα στον αγαπημένο μου πως η σχέση μου με όλα αυτά θα περιοριστεί στην βραδιά των Σκούφων όπου ναι μεν μένω νηστική συνήθως, και πονάνε και τα πόδια μου από τα δωδεκάποντα, αλλά τουλάχιστον βλέπω πάντα τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, και τον Αιμίλιο Χειλάκη, και ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα....Και εχτές το βράδυ, αραχτή στον καναπέ μου, την ώρα που εκείνος δοκίμαζε τις σπεσιαλιτέ του Hotel Bristol εγώ έτρωγα ζελεδάκια από την Μαρθα και έβλεπα CSI.... Και περάσαμε και οι δύο σούπερ και είχα και goody bag να με περιμένει το πρωί... Τον Ιππόλυτο που είναι ένα κουκλάκι μασκώτ του Bristol σε μια πανέμορφη λαχανί σακούλα και μαζί ένα προσπέκτους για τις σουίτες του ξενοδοχείου και - ελπίζω- και μια πρόσκληση να το επισκεφτούμε σύντομα...
Εκεί φυσικά θα πάω.... Και όταν ο Μάνος θα δοκιμάζει μαγεμένος τα διάφορα πιάτα, εγώ θα χαζεύω, ακόμα πιο μαγεμένη τις βιτρίνες της Channel και του Hermes... Και θα επιστρέψω φορτωμένη με πολλες σακούλες... Πορτοκαλί και μαύρες... Και αυτό αγαπητοί φίλοι, είναι η επιτομή της ισορροπίας σε μια σχέση... Τελικά να περνάμε όλοι καλά.... Καλημέρα και καλή εβδομάδα....

Ένα (ακόμα) ήσυχο σαββατοκύριακο...

Σήμερα ξύπνησα νωρίς γιατί κρύωνα... Κοιμηθήκαμε όπως πάντα με το παράθυρο ανοιχτό και το σεντόνι δεν έφτανε να με ζεστάνει, παρόλο που το είχα πάρει όλο και είχα αφήσει τον Μάνο ξεσκέπαστο... Οπότε το πρώτο πράγμα που έκανα, μετά από δύο γουλιές καφέ, ήταν να κατεβάσω τις λινές κουβέρτες μας από το πατάρι.... Μετά, μια που είχα ξυπνήσει που είχα ξυπνήσει νωρίς, είπα να εκμεταλλευτώ την ημέρα εποικοδομητικά.... Πήγα λοιπόν σούπερ μάρκετ και ψώνισα για να μαγειρέψω μεσημεριανό, αγόρασα εφημερίδες, πήρα και ένα παντελόνι του Μάνου που είχε ξεχαστεί στο καθαριστήριο και τώρα είμαι πάλι πίσω και κάνω μια βολτίτσα στα blogs προτού ξεκινήσω να ... δημιουργώ στην κουζίνα....
Αποφάσισα να δοκιμάσω μια καινούρια συνταγή... Αρνάκι με βερύκοκα, σταφίδες και σαφράν σερβιρισμένο με ρύζι μπασμάτι... Που σημαίνει πως ή θα φάμε σούπερ, ή θα μείνουμε νηστικοί.... Όπως και να' χει, μια που το βράδυ έχουμε κανονίσει να πάμε στο Σβεϊκ για γουρουνιές, δεν έχει μεγάλη σημασία το πόσο καλά θα φάμε το μεσημέρι, στην πραγματικότητα.... Για να είμαι μάλιστα ειλικρινής, έχω τόσο μεγάλο κέφι το βραδινό - θα είμαστε εμείς, η Μάρθα και ο Άλκης, η Μαρία και ο Παναγιώτης, η Βίβιαν και η Τίνα- που θα μπορούσα να μην μαγειρέψω και καθόλου... Πιο πολύ για τον χαβαλέ το κάνω, γιατί με έχει πιάσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα, παρά για το ίδιο το φαγητό....
Κατά τα άλλα, το απόγευμα θα πάω για καφέ στο Ivy με την Κατερίνα και τον Σπύρο, και στο ενδιάμεσο θα δω τηλεόραση, θα χαζολογήσω στο κομπιούτερ μου και θα διαβάσω... Και θα κοιμηθώ....
Και αύριο, θα πάμε το μεσημέρι στις 7 Θάλασσες που το έχουμε κανονίσει εδώ και μέρες και μετά θα ξαναβγούμε... από Δευτέρα... Σκοπεύω να περάσω το απόγευμα και το βράδυ της Κυριακής με τον πιο αγαπημένο μου τρόπο.... Αραχτή τον καναπέ μου, με DVD, κεριά αναμμένα και κουβεντούλα με τον Μάνο και τον Άρι μέχρι να νυστάξω.... Και με delivery φυσικά γιατί είπαμε... Πλάκα έχει να μαγειρεύω που και που αλλά να μην το παρακάνουμε... Φιλιά πολλά σε όλους και να περάσετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο.....

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την συνταγή... Αλλά φαίνεται yummy , έτσι δεν είναι?

Παιδικά καλοκαίρια (αλλά όχι μόνο)...

Μου ζήτησε η una mama να ανασύρω φωτογραφίες από τα παιδικά μου καλοκαίρια.... Και παρόλο που τα παιδικά μου χρόνια γενικά, ανεξαρτήτως εποχής, έχω καταφέρει μετά από μεγάλη προσπάθεια, και χρόνια Χοϊμε, σχεδόν να τα ξεχάσω, άρα δεν έχω και ενθύμια στα συρτάρια μου, βρήκα μερικά ενσταντανέ που ελπίζω να της κάνουν...

Εδώ λοιπόν, είμαι κάπου με τον πατέρα μου, και είμαι περίπου τεσσάρων?

Εδώ είμαι με την (μικρότερη) αδερφή μου και τον πατέρα μου στο Λονδίνο, έξω από το σπίτι του Σαίξπηρ, τον Σεπτέμβριο του 1973...

Εδώ, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είναι στο Πόρτο Χέλι, με το κόκκινο μαγιό μου και τις φιλενάδες μου της εποχής... ( που δεν θυμάμαι καν ποιές είναι...) Θυμήθηκα η ηλίθια!!! Αυτή με το πράσινο μαγιό είναι η αδερφή μου... Έλεος πια... Λάχανο κοντεύω να καταντήσω....

Και αυτή είναι μια άσχετη φωτογραφία, καλοκαιρινή λόγω κοντομάνικου, αλλά μου άρεσε πολύ και είπα να σας την δείξω....

Εδώ, μια φωτογραφία από ένα από τα καλοκαίρια που θέλω να θυμάμαι... Από αυτά που με κάνουν να χαμογελάω αντί να μελαγχολώ... Είναι τραβηγμένη έξι χρόνια πριν, στον Άγιο Σώστη, στο σπίτι του κύριου Κώστα Ζουγανέλη και είμαστε όλοι εκεί... Αριστερά (ίσα που) μπορείτε να διακρίνετε τον Ζαννή όρθιο, τον Μίμη, εμένα (πάντα ξανθιά) την Μαρία και την Μάρθα.... Δεξιά νομίζω πως είναι ξαπλωμένοι ο Αντώνης που φέτος μας άφησε για πάντα και η Ειρήνη... Και πίσω, που δεν φαίνονται στην φωτογραφία ( γιατί κάτι θα τρωγοπίνουν στο τραπέζι) αλλά είναι πάντα κοντά μου είναι ο Μάνος φυσικά, ο Στέλιος, ο Άλκης, ο Τάκης, ο Κώστας, ο Κωστάκης και ο Γιώργος με την τότε καλή του....

Τέλος, καλοκαίρι, χρόνια πριν, με τον πιο αγαπημένο άντρα της γης….

Και τώρα που έκανα το χρέος μου και με το παραπάνω, θα ήθελα να δω τα παδικά καλοκαίρια των Talisker, Vatraxokoritso, DonnaBella, Αθήναιου, Σπύρου Σεραφείμ, Γιωρίκα, Νανάκου, Πρόβατου και Prosopa....

Φιλιά πολλά σε όλους, φθινοπωρινά μάλλον.....

Ένας κόμπος στο στήθος.....

Από χτες το βράδυ που έφυγα από την συνάντηση των Δρόμων Ζωής παίρνω βαθιές ανάσες αλλά ο αέρας δεν καταφέρνει να γεμίσει τα πενυμόνια μου μέχρι τέρμα.... Σαν να με εμποδίζει ένας κόμπος που έχει εγκατασταθεί μέσα μου και δεν λέει να πάει πιο κάτω... Μην το παρεξηγήσετε αυτό που γράφω, πέρασα υπέροχα εχτές και θα ευχαριστώ πάντα την Τίνα που μου έδωσε την ευκαιρία να "ακουμπήσω" όλα αυτά τα συγκλονιστικά που συμβαίνουν γύρω μας και - πολύ συχνά- δεν παίρνουμε πρέφα... Απλά εχτές συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να είσαι ενεργός πολίτης και πόσο απέχω ακόμα από αυτό, παρόλη την καλή μου διάθεση...
Εχτές γνώρισα ανθρώπους που αναλαμβάνουν με ευχαρίστηση και πάθος την τεράστια ευθύνη του να διαβάζουν μια φορά την εβδομάδα, για όλον τον χρόνο από ένα έως τρία παιδάκια βοηθόντας τα να μάθουν γραφή και ανάγνωση ώστε να μπορούν να παρακολουθούν την τάξη τους στο σχολείο... Και που τηρούν ευλαβικά αυτή τους την "υποχρέωση" κάθε εβδομάδα, όλον τον χρόνο, βρέξει ή χιονίσει.... Γνώρισα ανθρώπους που διασχίζουν την μισή Αθήνα για να παραλάβουν τα μικρότερα παιδιά το μεσημέρι από το σχολείο, να τα πάνε στο Κέντρο των Δρόμων Ζωής, να τους κάνουν μάθημα με κάρτες και παιχνίδια και μετά να τα παραδώσουν στα σπίτια τους... Γνώρισα ανθρώπους που βοήθησαν παιδιά να φύγουν από τα φανάρια και να τελειώσουν το σχολείο.... Γνώρισα ανθρώπους που σκύβουν καθημερινά πάνω από τα προβλήματα των μεταναστών, τους βοηθούν και τους υποστηρίζουν και συμπάσχουν μαζί τους με αγάπη και με ειλικρίνια... Γνώρισα ανθρώπους που νοιάζονται... Και που τα όνειρα τους για μια καλύτερη κοινωνία δεν τα αφήνουν στα λόγια και στις συζητήσεις μεταξύ φίλων αλλά τα κάνουν πράξη.... Και αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχώς, όχι μόνο υπάρχουν γύρω μας, αλλά είναι και πολλοί....
Εγώ, δυστυχώς, δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία ... Ξέρω πως αν αναλάμβανα ένα παιδάκι, παρόλη την καλή μου διάθεση, θα ερχόταν μια μέρα που δεν θα πήγαινα... Μια μέρα που θα έβρεχε, ή που θα ήμουν κουρασμένη, ή που θα βαριόμουν να φύγω από σπίτι μου και να κατέβω στο Γκάζι.... Μια μέρα που θα προτιμούσα και αράξω στον καναπέ μου παρόλο που θα ήξερα πως θα απογοήτευα ένα παιδάκι που θα βασιζόταν στην βοήθεια μου... Σαφώς μπορώ να βοηθήσω αλλού και θα το κάνω... Στο bazaar, που είναι πολύ σημαντικό για τους Δρόμους μια που από αυτό μαζεύονται τα χρήματα που τους είναι απαραίτητα για να πληρώσουν το ενοίκιο του Κέντρου και να καλύψουν όλες τις υπόλοιπες ανάγκες των παιδιών που διαρκώς μεγαλώνουν... Και στην δημοσιοποίηση της ιστορίας έτσι ώστε να μαζευτεί όσος περισσότερος κόσμος γίνεται... Όμως αυτά είναι εύκολα πράγματα για μένα.... Γιατί κινούμαι σε ένα κύκλο ανθρώπων συγκεκριμμένο, γιατί κάνω μια δουλειά που έχει να κάνει με την επικοινωνία, γιατί είμαι καλή στα οργανωτικά, γιατί έχω καλό μπλα- μπλά και ψήνω εύκολα κόσμο όταν χρειαστεί.... Είναι εύκολα πράγματα, και γι΄αυτό και θα τα κάνω... Στα άλλα, τα δύκολα, κάνω πίσω... Και μπορεί αυτό να μην με κάνει κακό άνθρωπο, αλλά με κάνει σίγουρα να νοιώθω πως έχω μεγάλη πορεία να διασχίσω για να φτάσω τους άλλους....
Όλα αυτά συζητούσαμε εχτές μετά την συγκέντρωση όταν πήγαμε με την Τίνα και τον Φώτη στο Dirty Ginger εκεί κοντά και καταλήξαμε τελικά στο συμπέρασμα πως ο καθένας βοηθάει όσο μπορεί και όσο αντέχει... Και πως ακόμα και το κάτι είναι καλύτερο από το τίποτα... Ειδικά όταν είναι για έναν τόσο καλό σκοπό... Πολύ σύντομα θα υπάρξει ένα Link για το τι χρειάζεται για το bazaar οπότε θα μπορείτε όλοι να ρίξετε μια ματιά και να δείτε αν μπορείτε να προσφέρετε κάτι... Από κάτι που φτιάχνετε και θα μπορούσε να πουληθεί μέχρι λίγο από τον χρόνο σας για το στήσιμο και την λειτουργία του...
Κατά τα άλλα, σήμερα πήγα για καφέ στην φίλη μου την Κατερίνα, και χαζεύοντας τον υπέροχο κήπο της με τα πεύκα και το γκαζόν σκεφτόμουν παιδάκια να τρέχουν και να γελάνε, και μπαλόνια, και μουσικές και κλόουν και μαλλί της γριάς.... Και το βράδυ αποφάσισα πως δεν θέλω να κάνω τίποτα... Δεν θέλω να πάω πουθενά... Θέλω να χωθώ στον καναπέ μου, να ανάψω τα κεράκια μου, να δω κάτι ανάλαφρο στο DVD μαζί με τον Μάνο και τον Άρι και να πάρω βαθιές, απολαυστικές ανάσες οικογενειακής θαλπωρής και ευτυχίας... Να χαρώ αυτές τις απλές, αγαπημένες στιγμές της καθημερινότητας που πολύ συχνά θεωρούμε δεδομένες αλλά που για πολύ, πολύ κόσμο δεν είναι.... Και αν απολύτως εγωϊστικά κατέληγα σε ένα συμπέρασμα για την χτεσινή μου εμπειρία θα ήταν πως με βοήθησε να συνειδητοποιήσω, για μια ακόμα φορά, από διαφορετικό δρόμο, και πέρα από όλα τα άλλα, πόσο τυχερή είμαι.... Όχι γιατί έχω περισσότερα χρήματα, ούτε γιατί ζω μια πιο άνετη ζωή από αυτούς τους ανθρώπους... Αλλά γιατί ζω την ζωή μου περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε και από φίλους καρδιάς, που η θετική τους ενέργεια και η αγάπη τους με προστατεύει αποτελεσματικά από τα δυσάρεστα του έξω κόσμου... Που είναι πολλά.....

Δρόμοι Ζωής...

Σήμερα το απόγευμα (Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου δηλαδή μια που το post έχει ανέβει με χτεσινή ημερομηνία) στις 7 θα είμαι και εγώ στο Γκάζι, στο κέντρο επικοινωνίας των Δρόμων Ζωής… Θα δηλώσω συμμετοχή στην προετοιμασία για το bazaar που θα γίνει στις 8 και 9 Δεκεμβρίου, στην Τεχνόπολη, για να μαζευτούν χρήματα και να βοηθηθούν οι εκατοντάδες πρόσφυγες που ζουν στην χώρα μας γύρω από την περιοχή του Κεραμεικού… Και θα σας πρότεινα να το σκεφτείτε πολύ σοβαρά και να έρθετε και εσείς… Νομίζω, ή μάλλον είμαι σίγουρη, πως πολιτισμός και ευζωία, σε μεγάλο βαθμό, είναι το να μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε με τους ξένους που ζουν στον τόπο μας ειρηνικά και αγαπημένα, και το να τους βοηθάμε να εγκατασταθούν, να εγκλιματιστούν και να ορθοποδήσουν… Σαν λαός που μετράει πολλούς μετανάστες σε όλον τον κόσμο, θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε το πόσο δύσκολο είναι για αυτούς τους ανθρώπους να πάρουν την απόφαση να βρεθούν σε έναν ξένο τόπο, χωρίς να μιλάνε την γλώσσα, χωρίς να έχουν σίγουρη δουλειά, χωρίς ασφάλεια, και χωρίς υποδομή… Και με την καχυποψία και τον ρατσισμό να κάνει τα δύσκολα δυσκολότερα… Γι’ αυτό, αλλά και για πολλούς άλλους, πιο προσωπικούς μου λόγους, θεωρώ πως έχω υποχρέωση να είμαι εκεί… Και πως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, όλοι εμείς που ζούμε ευτυχείς και ασφαλείς στα σπίτια μας, με τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας και με τις δουλειές και τις ανέσεις μας, είναι να δώσουμε ότι περισσότερο μπορούμε, σε χρόνο, σε ενέργεια αλλά και σε είδος για εκείνους που έχουν ανάγκη…. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα co- bloggers που έχουν ήδη ευαισθητοποιηθεί, όπως η Composition Doll που διδάσκει τις Κυριακές σε παιδάκια αλλοδαπών στον Πειραιά ή η Magica de Spell που θα σας ενημερώσει για το bazaar και για το όλο project…

Εγώ μέσα σε ένα απόγευμα, έπεισα την Μάρθα να προσφέρει κουραμπιέδες από το μαγαζί της, την Μαρία να δώσει κάποια από τα κοσμήματα που φτιάχνει και την Ρούλα να εργαστεί όπου χρειαστεί, όπως άλλωστε θα κάνω και εγώ… Με τρία μόνο τηλεφωνήματα… Η καλή διάθεση υπάρχει από όλους… Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσουμε όλοι να βάλουμε τον δικό μας, προσωπικό χρόνο και την δική μας, θετική ενέργεια… Ελπίζω λοιπόν το απόγευμα να μαζευτούμε πολλοί… Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο… Be there guys… Είναι πραγματικά για καλό σκοπό……

Υ.Γ. Το κέντρο επικοινωνίας των ΔρόμωνΖωής, για όποιον ενδιαφέρεται, είναι στην οδό Γαργηττίων 12 στο Γκάζι, πάρα πολύ κοντά στο σταθμό του Μετρό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ.

Ας προβληματιστούμε λοιπόν....

Μόλις επέστρεψα σπίτι από τον πρωινό καφέ στο Ivy, με την μαμά μου αυτή την φορά μια που η Μαρία είπε να εκμεταλλευτεί την πρώτη μέρα σπίτι χωρίς παιδιά και να δουλέψει λίγο τα κοσμήματα που φτιάχνει, και ετοιμάζομαι να πιάσω το κομμάτι για το blogging... Οπότε, τι πιο ταιριαστό, για να πάρω ιδέες, από την καθιερωμένη μου βόλτα στην bloggo γειτονιά μας... Μου έκαναν εντύπωση λοιπόν δύο posts, ένα του Γιάννη Φιλιππίδη και ένα του Ethan... Θεωρητικά δεν έχουν τίποτα κοινό... Ο ένας γράφει με τον γνωστό, αισθαντικό του τρόπο μια ιστορία και ό άλλος περιγράφει την (κακή) εμπειρία του από την 1η Biennale της Αθήνας... Και μάλλον φταίει το μυαλό μου που κάνει παράξενους συνειρμούς αλλά αναρωτιέμαι... Γιατί η τέχνη, για να θεωρείται "υψηλή" ή "προοδευτική" ή έστω "σοβαρή", πρέπει να έχει να κάνει με πράγματα και θέματα μίζερα, σκοτεινά ή ελαφρώς απεχθή? Αν ας πούμε , θεωρητικά μιλώντας πάντα, γράψω εγώ ένα κείμενο που θα αναφέρεται στην ζωή μιας ευτυχισμένης γυναίκας, που ασχολείται με το shopping, και με τα κοινωνικά της, και με τα παιδιά της ή με τον άντρα της, αν έχει, ή με τον γκόμενο της, και με τις φίλες της, και με την δουλειά της, πολλοί θα βγουν να με κράξουν, όπως το έχουν κάνει ήδη συχνά, για έλλειψη προβληματισμού ή επιπέδου... Ενώ ένα κείμενο που αναφέρεται σε μια ζωή μίζερη και προβληματική, έχει και το επίπεδο και τον προβληματισμό δεδομένο....
Όπως και αν κάποιος καλλιτέχνης ζωγραφίσει μια νεκρή φύση, ας πούμε, πανέμορφη, φωτεινή και αισιόδοξη, το έργο θα είναι αδιάφορο και "παλιακό"... Αν κολήσει ανάποδα έναν μπιντέ πάνω σε ένα τοίχο όμως, θα έχει αλλάξει την πορεία της τέχνης for ever...
Είναι απλοϊκα τα παραδείγματα που χρησιμοποιώ και το κάνω εν γνώση μου για να θέσω απλά έναν προβληματισμό... Προφανώς δεν θεωρώ την μοντέρνα τέχνη αδιάφορη, ούτε μου αρέσει να διαβάζω μόνο Plum Sykes ή , ακόμα χειρότερα, Πωλίνα Νάσιουτζικ... Απλά αναρωτιέμαι.... Μήπως τελικά μέσα στην αγωνία μας να φανούμε προβληματισμένοι και σοβαροί κάπου χάνουμε την αίσθηση του μέτρου? Γιατί η τέχνη είναι πάντα βγαλμένη μέσα από την ζωή... Και η ζωή, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο σκούρα και δύσκολη... Πρέπει να έχει και χρώμα, και γέλιο, και αισιοδοξία και ανθρώπους που περνάνε καλά.... Για να υπάρχει ισορροπία....

Υ.Γ. Χρησιμοποίησα τα posts δύο φίλων που ξέρουν καλά πόσο τους εκτιμώ και πόσο μου αρέσουν τα όσα γράφουν για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις... Η δουλειά του Γιάννη είναι εξαιρετική και ταυτίζομαι απολύτως με το γούστο του Ethan... Απλά διαβάζοντας τους μου ήρθε ο συνειρμός και είπα να τον μοιραστώ μαζί σας.... Καλημέρα...

Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία, ένας πίνακας που αγαπώ πολύ... Είναι του Στέλιου Πενταρβάνη και κάθε φορά που τον κοιτάζω με κάνει να χαμογελάω... Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ διάσημος καλλιτέχνης, ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Παλαιοκρασσάς που είναι ειδικός μου λέει πως όχι, αλλά καθόλου δεν με νοιάζει.... Μου φτάνει που φωτίζει τον χώρο που αγαπάω και που με κάνει περήφανη που τον έχω....

Πάμε λοιπόν....

Τελείωσε κι αυτό.... Και το λέω έτσι απλά, χωρίς να θέλω να ανοίξω πολιτικές κουβέντες από αυτές που σιχάθηκα τον τελευταίο καιρό... Τελείωσε, βγήκε όποιος βγήκε, άντε τώρα να δούμε τι θα κάνουμε και να πάμε παρακάτω.... Έγραφα κάποια posts νωρίτερα για το οτι νοιώθω σαν να ζούμε στο pause και να περιμένουμε κάποιον να πατήσει το play για να ξαναρχίσει ο κόσμος να κινείται... Ε, από αύριο ανοίγουν τα σχολεία κανονικά, θα αρχίσει και ο κόσμος να μαζεύεται στις δουλειές και στις συνήθειες του, θα αποφασίσει ελπίζω και ο καιρός να κρυώσει λίγο ακόμα - έτσι ώστε να κατεβάσουμε με σιγουριά από το πατάρι κανένα ελαφρύ μάλλινο και καμιά βαμβακερή κουβέρτα- , αρχίζουν και τα καινούρια προγράμματα στα κανάλια να έχουμε να δούμε κάτι όταν μένουμε σπίτι... Μπαίνουμε σιγά - σιγά σε mood φθινώπωρου- χειμώνα.....
Μου αρέσει πολύ αυτή η προοπτική... Όπως μόλις μπει ο Μάρτης ανυπομονώ να πάω στο νησί και να βουτήξω το κεφάλι μου στην θάλασσα, και να μπω στο πνεύμα του καλοκαιριού με ότι αυτό συνεπάγεται, έτσι και μόλις μπει ο Σεπτέμβρης ονειρεύομαι κρύο, και αναμένο τζάκι, και βραδιές με φίλους, και κόκκινα κρασιά, και απαλά χνουδωτά μάλλινα, και χαλιά, και παπλώματα, και στολίδια χριστουγεννιάτικα... Σε αυτό το πνεύμα, σκοπεύω την επόμενη εβδομάδα, άντε την μεθεπόμενη, να κατέβω στο κέντρο για να ψωνίσω υφάσματα... Οι καναπέδες μου χρειάζονται επειγόντως καινούρια καλύματα, και η αρχή που έκανα με μια μπερζέρα η οποία άλλαξε στην κυριολεξία πρόσωπο μου έδωσε έμπνευση τρελή.... Καινούρια καλύμματα λοιπόν, χαλιά στρωμένα, αναμμένο τζάκι και ζέστη, αυτά ονειρεύομαι, και το σπίτι να μυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, και φίλοι αγαπημένοι μαζεμένοι, και επιτραπέζια, και γέλια .... Αυτή είναι η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τον φετεινό χειμώνα... Και πρωινά με αχνιστό καφέ, και έμπνευση, και όρεξη για δουλειά, με τον Droopy να μου κάνει παρέα κουλουριασμένος στο κρεβάτι του, δίπλα στο γραφείο μου, και με βόλτες στο Ivy με την Μαρία για κουβεντούλα και "ψυχανάλυση", και με καινούρια πράγματα ενδιαφέροντα στα σκαριά που είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν γιατί... έτσι... Γιατί είμαι αισιόδοξη από φυσικού μου και γιατί πάντα θεωρώ πως τα καλύτερα δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα- με εξαίρεση τον Άρι βέβαια που είναι πάντα το καλυτερότερο καλύτερο μακράν όλων τών άλλων- και πάντα περιμένω με αδημονία την έκπληξη και, δοξα τον Θεό, η ζωή δεν με έχει απογοητεύσει ακόμα....
Έτσι σήμερα το πρωί ξύπνησα, άνοιξα την τηλεόραση, χάζεψα λίγο όλες αυτές τις αναλύσεις των αποτελεσμάτων και γύρισα τον διακόπτη μου στο On.... Και μετά συμμάζεψα το σπίτι, και οργανώθηκα, και τώρα, με τον καφέ μου να αχνίζει στην αγαπημένη μου κούπα ετοιμάζομαι να ξεκινήσω να γράφω... Ζωή στο On... Αυτό σκέφτομαι να βάλω σαν τίτλο... Ή μάλλον, " πάμε λοιπόν"... Πάμε εκεί που έχουμε να πάμε, ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες και τα όνειρα, και τις επιθυμίες του, αλλά πάμε.... Με χαμόγελο, που είναι απραίτητο συστατικό μιας καλής ζωής, και με κέφι, και με ενθουσιασμό, και με πείσμα, και κυρίως με εμπιστοσύνη.... Στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας φυσικά, αλλά και στο σύμπαν, που όταν το σεβόμαστε και το γεμίζουμε με θετική ενέργεια, μας το ανταποδίδει, sooner or later...

Υ.Γ. Δεν έχω δυστυχώς φωτογραφία από το "πριν" για να το κάνω σαν διαφήμηση των Bodylines, αλλά δεν έγινε κούκλα η μπερζέρα μου με το καινούριο της ύφασμα?

Αυτό το σαββατοκύριακο...

Θα ήθελα να ήμουν στο νησί...

Να βούταγα το κεφάλι μου στα γαλάζια νερά του Άγιου Σώστη...

Να έπινα τον πρωινό καφέ μου στην Καζάρμα με εφημερίδες και καλημέρες από καρδιάς αγαπημένων ανθρώπων που έχω ήδη επιθυμήσει....
Να πήγαινα σινεμά στην Μαντώ..
Να έτρωγα το τελευταίο black cod της χρονιάς στο Matsuhisa...
Να έπινα το ποτό μου ξαπλωμένη στα κρεβατάκια της πισίνας του Cavo Tagoo ...
Να πήγαινα Κυριακή μεσημέρι στο Nammo's για κεφτεδάκια και βότκα και χορό πάνω στα τραπέζια μέχρι το βράδυ...
Να έβλεπα το ηλιοβασίλεμα από την βεράντα μου...
Να πότιζα τα λουλούδια μου...
Να αγόραζα βιβλία από τον Πολύκαρπο και γλυκά κουταλιού από το Μανταρίνι...
Πριν φύγω να πήγαινα στον Χρήστο στην Άνω Μερά για κοτοσαλάτα και γουρουνάκι...
Να μιλούσα για τις εκλογές με τον Δημήτρη και την Φρατζέσκα, τον Μίμη, την Στέλλα, τον Ζαννή, τον Μπάμπη και τον Γκούφη... Τόσοι και άλλοι τόσοι διαφορετικοί κόσμοι μαζί σε ένα υπέροχο κομμάτι γης και ενέργειας...
Να μην ψηφίσω....


Είμαι όμως στην Αθήνα....

Έφτιαξα πρωινό με home made κρουασάν σοκολάτας και το μεσημέρι θα φτιάξω καρμπονάρα...
Ήπια πρωινό καφέ με τον Μάνο, αραχτοί στους καναπέδες του καθιστικού, για πρώτη φορά μετά από καιρό....
Θα χαζολογήσω στα blogs, θα σας διαβάσω, και θα σχολιάσω, και θα ενημερωθώ...
Το βράδυ θα πάμε στην Χρύσα στον Κεραμεικό με την Μάρθα, τον Άλκη, τον Κώστα και την Λιάνα...
Θα μιλήσω για τις εκλογές με τους κολλητούς μου... Ως συνήθως δεν θα καταλήξουμε κάπου αλλά θα γελάσουμε πολύ..
Αύριο θα μαγειρέψω παστίτσιο με την συνταγή της θείας μου της Μαίρης και θα έρθει και η μαμά μου το μεσημέρι για φαγητό...
Θα δούμε τα τρία τελευταία CD της σειράς "Bones" που την ανακάλυψα πρόσφατα στο Video Club και έχουμε κολήσει κανονικά...Είναι ασυτνομική - ιατροδικαστική αλλά με χιούμορ και χωρίς ανατριχιαστικά- αηδιαστικά πλάνα....
Θα διαβάσω εφημερίδες και περιοδικά, θα συνεχίσω το βιβλίο μου και θα ξεκινήσω και ένα καινούριο παιχνίδι στον υπολογιστή που λέγεται 'Project Fashion" και είναι για κοριτσάκια της ηλικίας μου.... Δηλαδή κάπου γύρω στα 16....
Θα περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τον Άρι... Τώρα που ξεκίνησε σχολείο και φροντηστήριο τον βλέπω ελάχιστα - γιατί έχει και τους φίλους του και το κοριτσάκι του- και μου λείπει πολύ....
Θα πλύνω τον Droopy...
Θα λουστώ (που χτες βαρέθηκα) και θα αφήσω τα μαλλιά μου σγουρά να μου θυμίζουν καλοκαίρι....
Αύριο το βράδυ θα αράξω να δω τα πάνελ και να γελάσω.... Θα επιμείνω στον Λάκη και την Στάη και θα ψάξω για Κωστόπουλο (Πέτρο εννοώ) που τα λέει καλά τα μετεκλογικά συνήθως... Α, και για Καμπουράκη που πεθαίνω.....
Δεν θα ψηφίσω....


Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι... ανάμεσα... Αυτό το κρεμαστό με τις καρδούλες το αγόρασα το καλοκαίρι από το νησί και το κρέμασα εδώ στην Αθήνα, σε μια γωνιά του σαλονιού που ταίριαξε... Οπότε μου φάνηκε ταιριαστό με το.. θέμα... Φιλιά...

Μια ακόμα μέρα σαν τις άλλες....

Ξύπνησα νωρίς... Πάλι... Όχι γιατί χόρτασα ύπνο αλλά γιατί ο Droopy τώρα τελευταία την έχει δει φύλακας και μόλις ακούσει το ασανσέρ γαυγίζει με την "κακιά" φωνή του, γιατί έχει και "καλή", και αφού μας ξυπνήσει όλους έρχεται στο δωμάτιο μας, ξαπλώνει στο χαλί και ξεκινάει - ευτυχής- το πρωινό του μπάνιο (γλύψιμο)... Έτσι η πρωινή μου βόλτα στα blogs ξεκίνησε αχάραγα και τώρα είμαι έτοιμη να πάω να κάνω καμιά από τις πολλές δουλειές που έχω και σήμερα... Να σας ενημερώσω πως στα blogs της Athens Voice γίνεται χαμός γιατί κατέβασαν το blog του ΠρέζαTV, και από ότι βλέπω θα σημειωθούν μαζικές αποχωρήσεις, και πως μέσα στον πανικό ξαναχτύπησε και η Eliaz (ο ηλεκτρονικός σπιούνος, θυμάστε?) Άσχημο πράγμα η λογοκρισία και νοιώθω ευτυχής που απέκτησα blog ελευθέρας βοσκής και μπορώ να γράφω ότι θέλω, όποτε και όπως το θέλω, και χωρίς να κινδυνεύω να ξυπνήσω ένα πρωί και να δω την διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας (ή του ΠΑΣΟΚ, ή του ΚΚΕ, δεν έχει σημασία) να αναβοσβήνει πάνω από τον τίτλο του Post μου... Γιατί γι' αυτόν τον λόγο ξεκίνησε ο χαμός στην A.V. Αποφάσισαν οι administrators και ανέβασαν διαφήμιση της Ν.Δ. σε όλα τα blogs, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν βέβαια μια που ο χώρος τους ανήκει, και ειδικά ο Πρέζα δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τέτοιες εκπλήξεις... Anyway...
Πίσω στα δικά μου, τα μικρά και ταπεινά και απολύτως α-πολιτικά, σήμερα μας έχει καλέσει στο σπίτι του το βράδυ ο Στέλιος για φαγητό οπότε πρέπει α) να πάω κομμωτήριο και β) να πάω να του αγοράσω sorbet μάνγκο και sorbet σοκολάτα που μου παράγγειλε... Επίσης πρέπει να πάω να πάρω τροφή του Droopy και σαμπουάν να τον πλύνουμε μέσα στο weekend γιατί έχει αλλάξει χρώμα από την βρώμα ο μαύρος (στην κυριολεξία πια), να επιστρέψω δύο DVD στο Video club, να βάλω βενζίνη γιατί στο τέλος θα σπρώχνω, να πάω στο Mark & Spencer να αγοράσω στον Μάνο ένα T-Shirt που χρειάζεται, περίπτερο για εφημερίδες και περιοδικά, και στη 1.30 να είμαι πίσω γιατί θα έρθει ο Γιώργος να μου αλλάξει το DVD του υπολογιστή μου που χάλασε και δεν παίζει.... Και επειδή όλα αυτά μαζί είναι δύσκολο να γίνουν μια που θέλω καταρχάς να περάσω μια βόλτα και από την μαμά μου - σήμερα θα είναι εκεί η αδερφή μου με την ανηψιά μου και θέλω να δω το λατρεμένο, μικρό υπερθέαμα- κανόνισα το μαλλί για τις 5, θα το συνδυάσω και με τα sorbets, και τα υπόλοιπα θα τα κάνω τρέχοντας μετά τον καφέ με την ζουζού....
Εχτές είχαμε και δυσάρεστα, πέθανε ο μπαμπάς της Μαρίας της κολητής μου και έφυγε άρον άρον για το χωριό που έγινε η κηδεία οπότε θα λείψει όλο το σαββατοκύριακο, όπως επίσης είχα και μια κουβέντα, επαγγελματική, με τον διεθυντή μου, η οποία δεν έβγαλε πουθενά....Δυστυχώς... Όμως έχουμε σαββατοκύριακο μπροστά μας, και τι σαββατοκύριακο, με εκλογές, οπότε θα αφήσω τα επαγγελματικά και τους προβληματισμούς για την Δευτέρα που θα είναι και πιο ταιριαστοί με την ατμόσφαιρα....
Φεύγω τρέχοντας λοιπόν μπας και προλάβω και τα λέμε αργότερα... Φιλιά σε όλους...

Υ.Γ. Να σας ευχαριστήσω όλους για την ανταπόκριση στο χτεσινό μου Post... Με βοηθήσατε πολύ, και με τα σχόλια και με τα mails σας, και μόλις δημοσιευτεί το κομμάτι, αρχές Οκτωβρίου, θα το ανεβάσω και εδώ να το δείτε και να μου πείτε γνώμες....

Υ.Γ.2 Εχτές το βράδυ κάποιος ανεγκέφαλος χάραξε με κλειδί την πόρτα του καινούριου αυτοκινήτου του Μάνου.... Και όταν λέμε την χάραξε, μην φανταστείτε μια γραμμή... Όλη η πόρτα του συνοδηγού ( ηδική μου δηλαδή) είναι γεμάτη χαρακιές.... Και είναι τόσο κρίμα γιατί δεν πρόλαβε να το χαρεί αστραφτερό και καινούριο όσο θα έπρεπε ο γλυκούλης μου... Και παρόλο που φάνηκε ψύχραιμος όταν μου το είπε, γιατί έτσι είναι πάντα ο Μάνος, cool, είμαι σίγουρη πως στεναχωρέθηκε πολύ... Και αναρωτιέμαι... Πόσο κακός και μαλάκας άνθρωπος πρέπει να είσαι για να το κάνεις αυτό... Και πόσο βαθιά κομπλεξικός.... Γιατί η πόρτα θα φτιαχτεί.... Το μυαλό όμως αυτού που το έκανε ? Bad, bad people....

Blogging... ( Την βοήθεια σας παρακαλώ...)

Το σημερινό post αγαπημένοι φίλοι και συν- bloggers θα είναι λιτό και απέριτο... Έχω αναλάβει να γράψω ένα κομμάτι για το blogging σε ένα από τα περιοδικά με τα οποία συνεργάζομαι... Μετά την σιωπηλή μας διαμαρτυρία βλέπετε, γίναμε "σχεδόν διάσημοι"... Και θέλω , επίσης, να το κάνω τέλειο... Όποιοι λοιπόν έχετε ιδέες ή πληροφορίες και θέλετε, κάντε έναν κόπο και μοιραστείτε τις μαζί μου.... Επίσης, θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω γιατί ξεκινήσατε να bloggάρετε, τι "παίρνετε" από το blogging αλλά και τι "δίνετε", αν σας ανοίγει προοπτικές, αν σας βοηθάει στην επικοινωνία σας με τους άλλους, στην δουλειά σας, αν σας εκτονώνει και ότι άλλο τέλος πάντων νομίζετε πως θα ενδιέφερε τον μέσο αναγνώστη... Όπως και να ανακαλύψω καινούρια blogs αλλά και κάποιους από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το άθλημα... Φυσικά για ότι χρησιμοποιήσω από αυτά θα αναφέρω την πηγή που μου τα προμήθευσε...
Όπως έλεγε λοιπόν και ο Φοίνικας έμπορος στον Asterix , "εμπρος να δώσουμε μια ώθηση στην επιχείρηση.."Για σπρώξτε λιγάκι πληζ γιατί σαν να κολήσαμε.... Φιλιά και ευχαριστίες εκ των προτέρων...

e- Γολγοθάς...

Δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, αλλά δυό μέρες ήμουν εκτός... Όχι εκτός πόλης, ούτε εκτός διάθεσης... Εκτός Internet ήμουν και τα είδα όλα... Προχτές, ξαφνικά, εκεί που χάζευα αμέριμνη και διάβαζα blogs, τσουπ, το σύστημα με πέταξε έξω...Και μετά... Τίποτα... Τα λαμπάκια του connex έσβησαν και το παράθυρο προς τον e- κόσμο έκλεισε με πάταγο... Καταρχάς να σας ομολογήσω ότι τα ΄παιξα... Δεν ξέρω αν έχω εθιστεί στην όλη φάση, αλλά πραγματικά αισθάνθηκα σαν να έχασα τον προσανατολισμό μου... Χωρίς e- mail, χωρίς Internet search, και χωρίς blog φυσικά, έτσι ξαφνικά, έμεινα μετέωρη... Ούτε την δουλειά μου δεν μπορώ να κάνω τελικά - που λέει ο λόγος- χωρίς την τεχνολογία... Τέλος πάντων, για να μην σας τα πολυλογώ, ο Γολγοθάς μου άρχισε αμέσως μετά... Ανάμεσα στις βλάβες του ΟΤΕ, το 134, το 1242, και καμιά δεκαριά ακόμα νούμερα που βρήκα στην διαδρομή - ρωτώντας πας στην Πόλη-, κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε συμβεί.... Και κανείς δεν μπορούσε να με ενημερώσει πότε θα είχα σύνδεση ξανά...
Οι γνώμες μάλιστα διίστανταν... Μια κυρία μου είπε ότι θα πάρει 48 ώρες, μια άλλη μου είπε πως θα φτιάξει μέσα στην ημέρα, ένας κύριος με ενημέρωσε πως επρόκειτο για βλάβη του κέντρου ενώ ένα τέταρτος, καθόλου εξυπηρετικός και εξαιρετικά αγενής τύπος, μου είπε στεγνά να "αναμείνω και να μην τηλεφωνώ διαρκώς"... Και μου βρόντηξε το τηλέφωνο στα μούτρα...Και με αποτρέλανε... Διότι αφ 'ενός εγώ δεν μασάω από τέτοια... Και αφ' έταίρου άμα μου πατήσεις τον κάλο μπορώ να γίνω η πιο επίμονη, σπαστικιά, τρελή πελάτισσα του κόσμου... Και με τα λαμπάκια ήδη δυό μέρες σβυστά, αυτός ο παπάρας μου πάτησε τον κάλο τελείως... Και συνέχισα να τηλεφωνώ, σε όλα τα νούμερα εναλλάξ, μέχρι που σήμερα το πρωί μου συνέβη το απίστευτο... Έπεσα σε ένα αληθινά ευγενικό και εξυπηρετικό υπάλληλο του ΟΤΕ - ναι υπάρχουν και τέτοιοι- ο οποίος μου έδωσε ένα άλλο τηλέφωνο, το οποίο σήκωσε ένας ακόμα πιο εξυπηρετικός νεαρός που μου είπε την ατάκα που με έστειλε: "Ποιό είναι το νούμερο σας? Α, μάλιστα... Σε δύο λεπτά το συνδέω...." Φυσικά μετά από τόσα τηλεφωνήματα, σιγά μην τον πίστευα... Άρχισα λοιπόν να παίζω την γνωστή κασέτα " που είμαι από προχτές χωρίς Internet, που με ταλαιπωρούν δύο μέρες, μπλα, μπλα, μπλα.." και όπως του τα έλεγα με ρωτάει το αγόρι: "είστε μπροστά στον υπολογιστή σας τώρα?" Φυσικά ήμουν εκεί... Καρφωμένη... "Για δείτε τώρα? Εντάξει?" Και κοιτάζω, και όλα τα λαμπάκια μου είχαν πρασινίσει .... Μαγικό... Αν τον είχα μπροστά μου, σας το ορκίζομαι θα του έδινα το πιο ενθουσιώδες, ρουφηχτό φιλί που διαθέτει το ρεπερτόριο μου... Που διαθέτει πολλά... Τέτοια χαρά πήρα... Δεν ήταν όμως και γλτώσαμε και οι δύο.... Και τώρα, ευτυχής και μαγεμένη, μπαίνω να χαζέψω όσα έχασα δυό μέρες τώρα και να απαντήσω και στα σχόλια που μου αφήσατε για να μην νομίζετε πως σας ξέχασα ή πως είμαι καμιά γαϊδούρα....
Και δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά νομίζω πως αυτό που μου την έσπασε τόσο δεν ήταν το ότι δεν είχα Internet αλλά το ότι δεν είχα αποφασίσει εγώ να μην έχω... Εννοώ ότι είναι άλλο να επιλέξω να μην μπω σήμερα να κάνω blogging, ή να παίξω, ή να ψάξω, ή ότι άλλο είναι να κάνω τέλος πάντων, και άλλο να το αποφασίσει για μένα ο ΟΤΕ... Και μετά να μην μπορούν να χωρίσουν δυό γαϊδουριών άχυρα... Οκ? Δεν είμαι εξαρτημένη... Μάλλον... Βαθιά κακομαθημένη είμαι και έτσι θέλω να παραμείνω παρακαλώ.... Φιλιά και καλημέρες...

Υ.Γ. Το μήνυμα της ημέρας πάντων είναι σίγουρα πως "Ο επιμένων νικά..." Ειδικά όταν έχει να κάνει με το ελληνικό δημόσιο....

Πρωινός Καφές...

Στο σπίτι... Με τα παράθυρα ανοιχτά να μπαίνει ο ήλιος, με τα κρεβάτια στρωμένα ήδη, με τον Droopy να γαβγίζει τους περαστικούς από την βεράντα, με το μυαλό μου μισοκοιμισμένο ακόμα, με την αγαπημένη μου κούπα - αυτή με τα αρκουδάκια- γεμάτη μυρωδάτο, ζεστό καφέ συνοδεία μπισκότων από το μαγαζί της Μάρθας σε σχήμα καπέλου με γλάσσο γεύση φράουλας... Και με πρωινή βόλτα στα αγαπημένα μου blogs για μια καλημέρα πριν συρθώ μέχρι το δωμάτιο μου για να φορέσω μια φόρμα και τα μεγάλα μαύρα μου γυαλιά και να ξεκινήσω να τρέχω...
Έχω διάφορες δουλειές σήμερα... Πρέπει να πάω να δω πως θα ξαναβγάλει ο Άρις την μαθητική του ταυτότητα που κάπου την έχασε και του έχει κολλήσει να βγάλει μειωμένη κάρτα διαρκείας για τα λεωφορεία, να επιστρέψω τα DVD στο Video Club, να ψωνίσω και να γυρίσω τρέχοντας να μαγειρέψω... Σήμερα το μενού έχει εσκαλόπ με δεντρολίβανο και κρέμα γάλακτος , και πατάτες τηγανιτές, και όχι δεν είναι τόσο γκουρμέ όσο ίσως ακούγεται το concept... Απλά μου περίσεψε ένα σνίτσελ από εχτές και είπα να το.. μεταποιήσω... Έχω και να τηλεφωνήσω στο περιοδικό να δω μήπως βγήκε καμιά πληρωμή και ξεκινήσει η εβδομάδα με γούρι, και στην φίλη μου την Έρση να της πω να μέ έχει το νού της αν ακούσει κάτι για δουλειά... Το απόγευμα θα πάμε μάλλον στην μαμά του Μάνου, στην Νέα Μάκρη για την εβδομαδιαία μας επίσκεψη - παρόλο που σιχαίνομαι αυτά τα εβδομαδιαία προγράμματα λέω να φανώ υπεράνω και να του κάνω παρέα- και το βράδυ προφανώς θα αράξουμε σπίτι...
Γενικά, την εβδομάδα αυτή θέλω να βάλω διάφορα πράγματα σε τάξη.. Να τελειώσω ένα κομμάτι για το ΕΥ και ένα άλλο για ένα δίηγημα, να ξαναρχίσω το βιβλίο μου, να κανονίσω κάποια ραντεβού για την δουλειά, να στείλω διάφορα mails... Και να κλείσω ραντεβού με τον Χοϊμε... Επειγόντως... Είμαι σίγουρη πως με αυτόν τον μαγικό τρόπο που μόνο εκεόνος έχει, θα με βοηθήσει να βάλω όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου στην σωστή τους θέση.... Και θα με σπρώξει, απαλά αλλά σταθερά, προς την σωστή κατεύθυνση... Που τη ξέρω, νομίζω, αλλά όλο κάτι γίνεται και χάνομαι στην διαδρομή.... Μάλλον αφήνω πίσω μου ψίχουλα σαν τον Κοντορεβυθούλη...
Στο μεταξύ έκανα ένα διάλειμα και τηλεφώνησα στο περιοδικό... Και όχι δεν έχουν βγει πληρωμές... Γουελ.... Ήταν μια καλή προσπάθεια, παρόλο που δεν είχε μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας... Στην αναμονή λοιπόν... Καλή εβδομάδα σε όλους...

Υ.Γ. Τώρα που είδα την φωτογραφία "τυπωμένη", όχι, αυτή δεν είναι παιδική χαρά... Είναι το γραφείο μου....

Σαν σήμερα..

Μόλις ξύπνησα... Για δεύτερη φορά δηλαδή, όχι για πρώτη, μια που το πρωί πεταχτήκαμε από το κρεβάτι μας γύρω στις 9.30, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε χωρίς καν να πιούμε καφέ... Βάφτιζε η Μάρθα την ανηψιά της στις 11 το πρωί και σαν καλοί κολλητοί, 11 παρά κάτι είμασταν στην Αγία Μαρίνα στην Εκάλη για να της κάνουμε support... Και ήταν κούκλα νονά η φιλενάδα μου που συνδιάζει και το "θεά νονά" και το "τρελή νονά σε βάφτισε" δύο σε ένα, και μετά είχε και πάρτυ στο Grand Chalet, και όταν επιστρέψαμε σπίτι γύρω στις 3, νοιώθαμε σαν να μας είχε πατήσει λεωφορείο... Και ξυπνήσαμε μόλις, εγώ δηλαδή ξύπνησα γιατί ο Μάνος κοιμάται ακόμα, και με τον πρώτο καφέ της ημέρας τελικά, έστω και λίγο αργοπορημένο, είπα να μπω να γράψω κάτι λίγο για την σημερινή ημέρα... Που για μένα είναι πολύ σημαντική...
Βλέπετε, σαν σήμερα, έξι χρόνια πριν, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2001, στις 8 το βράδυ, παντρευτήκαμε με τον Μάνο... Στην Μύκονο μας, σε ένα υπέροχο, μικρό μοναστήρι στην Άνω Μερά, το Παλαιόκαστρο, παρέα με τους πιο αγαπημένους, δικούς μας ανθρώπους, τον Άρι, τους γονείς μας και καμιά πενηνταριά φίλους μόνο, σε ένα πάρτυ που κράτησε τρεις μέρες, και που ήταν το καλύτερο της ζωής μας... Τρεις μέρες από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου... Γεμάτες γέλιο, γεμάτες χαρά, γεμάτες αγάπη, γεμάτες ήλιο και ενέργεια μαγική... Και παρόλο που δεν ήθελα ποτέ να παντρευτώ, δεν το είχα ποτέ όνειρο στην ζωή μου, με αποτέλεσμα να το καθυστερήσουμε δέκα ολόκληρα χρόνια και να το αποφασίσουμε μόνο όταν επέμεινε ο Άρις με το ατράνταχτο επιχείρημα "δεν μπορεί να έχω τους μόνους ανύπαντρους γονείς στην τάξη πια!", θα ξαναπαντρευόμουν εύκολα αύριο το πρωί, τον ίδιο άντρα, στην ίδια, γεμάτη αγάπη, και γέλιο και χαρά γιορτή...
Δεν περνώ την καλύτερη περίοδο μου και το ξέρετε, εσείς που διαβάζετε αυτό το virtual ημερολόγιο, όμως μέσα στην καρδιά μου νοιώθω με σιγουριά πως αυτό το έργο της κοινής μας ζωής δεν έχει τελειώσει ακόμα... Και πως παρόλα τα όσα συμβαίνουν, παρόλες τις αλλαγές, και τις ανακατατάξεις, και τους προβληματισμούς και όλα όσα μου φαίνονται τεράστια και δύσκολα, αυτό που κυριαρχεί και τα ξεπερνάει τελικά όλα είναι η αγάπη μου για τον ίδιο άντρα, δεκάξι χρόνια τώρα, και η σιγουριά πως το να είμαστε μαζί, αν όχι για πάντα, πάντως για όσο περισσότερο καιρό μπορέσουμε, ήταν η σωστότερη απόφαση που πήρα στην ζωή μου... Και την σφράγισα, σαν σήμερα, με έναν γάμο που κάθε φορά που τον θυμάμαι με κάνει να χαμογελώ...
Χαζεύοντας τις φωτογραφίες, βλέπω το εκκλησάκι στολισμένο με ήλιους, τους ανθρώπους που αγαπάω με μάτια γελαστά, τους γονείς μας μαζεμένους και τους τεσσερις μαζί για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή, και εμάς να λάμπουμε από ευτυχία... Και εχτές το βράδυ, στον ύπνο μου, έβλεπα τον πεθερό μου... Που έφυγε τόσο νωρίς και δεν πρόλαβα να τον χορτάσω όσο θα ήθελα, και που μου λείπει πολύ περισσότερο από όσο θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου έλειπε κάποιος, και που ευτυχώς, ήταν εκεί μαζί μας και χάρηκε την ημέρα εκείνη όσο και εμείς... Παράξενο θα σας ακουστεί, αλλά πιστεύω πως αν ήταν ακόμα εδώ θα ήταν αλλιώτικα τα πράγματα.... Και πως ένα μέρος της χαμένης ισορροπίας μου, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, είχε να κάνει με το γεγονός πως για κάποια χρόνια της ζωής μου ένοιωθα πως είχα επιτέλους έναν μπαμπά που με αγαπούσε και που ήταν εκεί για μένα... Χωρίς όρους...
Δεν θα γράψω κάτι άλλο, νομίζω πως τα είπα όλα για σήμερα... Και τα ευχάριστα, και τα νοσταλγικά, και τα δύσκολα...Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, και εμείς θα είμαστε εδώ, για να την υποδεχτούμε...Μαζί... Καλό βράδυ....

Εποχές αλλαγών...

Αν αυτό το blog λειτουργεί όντως - και- ψυχοθεραπευτικά, τότε σήμερα είναι μέρα αυτογνωσίας... Άσχετα από το τι γράφω καθημερινά, ή μάλλον άσχετα από το τι επιλέγω να γράφω καθημερινά, τον τελευταίο καιρό οι δύσκολες μέρες διαδέχονται τις εύκολες με ρυθμό καταιγιστικό... Είναι περίοδος ανακατατάξεων συτή, ή έτσι την νοιώθω, και ξαφνικά πρέπει να επαναπροσδιορίσω την θέση μου σε όλη μου την ζωή... Στην δουλειά μου που έχει λιμνάσει και χρειάζεται μια ώθηση- ή μια στροφή-, στην σχέση μου με τον Μάνο που η καινούργια του δουλειά και οι πολύ περισσότερες του υποχρεώσεις ελαχιστοποιούν τον κοινό μας χρόνο, στην σχέση μου με τον Άρι που περνάει την εφηβεία και κυρίως, σε σχέση με εμένα την ίδια που αυτό που έχω γίνει, ή άντε αυτό που γίνομαι σιγά σιγά δεν με ικανοποιεί πια... Για να μην σας πω ότι με τρομάζει...
Τις περισσότερες μέρες η Πολυάννα μέσα μου με πείθει πως όλα θα πάνε καλά... Υπάρχουν και μέρες που κυριαρχεί η αναβλητικότητα μου και επιλέγω απλά να "αλλάξω πλευρό" και να υποδυθώ πως δεν υπάρχει πρόβλημα.. Υπάρχουν όμως και οι μέρες που μια μικρή, ελάχιστη αφορμή, ξεσηκώνει θύελες... Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύκολο όλο αυτό το concept... Ήμουν ευχαριστημένη από την ζωή μου μέχρι σήμερα, γιατί την είχα διαλλέξει και την είχα παλέψει... Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται ποτέ σε κανέναν, και η ισορροπία που είχαμε, οι τρεις μας αλλά κα οι ελάχιστα πιο έξω αγαπημένοι μου άνθρωποι, με έκανε να νοιώθω περήφανη.. Και ασφαλής..
Τώρα δεν νοιώθω ασφαλής πια... Σαν παιδάκι νοιώθω , που πρέπει να ανακαλύψω από την αρχή τα όρια και την θέση μου, και αυτή η διαδρομή που ξέρω πως είναι μακριά και δύσκολη με τρομάζει... Ή μάλλον δεν με τρομάζει απλά, με πανικοβάλει απολύτως... Και έχω και αυτόν τον χαρακτήρα τον δύσκολο και τον απρόβλεπτο, τον απόλυτα κυκλοθυμικό που δεν βοηθάει κανέναν, ούτε εμένα ούτε τους γύρω μου να βρώ μια άκρη και έναν τρόπο... Μια αρχή και ένα τέλος... Προσπαθόντας να αναλύσω ψύχραιμα τα όσα νοιώθω, έτσι όπως μας έμαθε να κάνουμε ο Γιάννης, ανακαλύπτω έναν κόμπο δακρύων που κατοικεί μόνιμα μέσα στο στήθος μου και είναι έτοιμος να ξεσπάσει με κάθε ευκαιρία... Νοιώθω μόνη μου και νοιώθω φοβισμένη... Νοιώθω πως η ζωή μου με ξεπερνά και πως πρέπει να τρέξω να την προλάβω, αλλά δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε διάθεση... Όλα γύρω μου αλλάζουν, προχωράνε, και έτσι πρέπει ξαφνικά να αλλάξω και εγώ... Και αυτό το πρέπει με αγχώνει και με αποδιοργανώνει.... Ο Άρις με χρειάζεται όλο και λιγότερο, ο Μάνος προσπαθεί να βρίσκει χρόνο για μένα και αυτή του η προσπάθεια που την καταλαβαίνω με κάνει να νοιώθω "βάρος", οι κολλητές μου έχουν καινούριες ζωές που τους αποροφούν πολύ από τον κοινό χρόνο που είχαμε μέχρι τώρα, και εγώ... Εγώ έχω μια δουλειά part time που πρέπει να την κυνηγήσω για να την αυξήσω, σε έναν χώρο ανταγωνιστικό και γεμάτο νέα παιδιά που είναι πρόθυμα να δουλέψουν πολύ περισσότερο από μένα και για πολύ λιγότερα χρήματα, έχω διάφορα πράγματα να κάνω μέσα στο σπίτι, όμως το σπίτι μου είναι άδειο πια από ανθρώπους και με ψυχοπλακώνει, έχω έναν άντρα που με αγαπάει μεν αλλά έχει όλο και λιγότερο χρόνο για μένα και αυτό πρέπει να το σεβαστώ και να πείσω και τον εαυτό μου πως δεν με πειράζει, και ένα παιδί που πρέπει να είμαι δίπλα του χωρίς να το καταπιέζω και χωρίς να το κάνω να αγχώνεται , ένα παιδί που έχει ξεκινήσει πια να ζει την δική του ζωή και να φεύγει μακριά από την δική μου... Πράγμα απολύτως φυσιολογικό, και ίσως το μόνο για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη...
Για όλα τα υπόλοιπα, πέστε με αφελή, πέστε με αλλού νυχτωμένη, ήμουν απολύτως απροετοίμαστη.. Παρόλα αυτά οι περιστάσεις απαιτούν να βρω άλλα πράγματα για να γεμίσω την ζωή μου και τον χρόνο μου... Πρέπει να στήσω την ζωή μου σχεδόν από την αρχή, σε άλλες βάσεις, μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάω αλλά , ταυτόχρονα, χωρίς αυτούς... Και δεν είναι πως δεν έχω άλλους ανθρώπους, ή άλλα πράγματα να γεμίσω τις ώρες και τις μέρες μου... Αλήθεια, δεν είναι αυτό...Είναι που δεν έχω καταλάβει ακόμα για ποιό λόγο πρέπει να ξεκινήσω να ζω σαν να είμαι μόνη μου ενώ δεν είμαι.... Σαν μασημένη μπουκιά το έχω στο στόμα μου, που δεν μπορώ, τουλάχιστον ακόμα, να την καταπιώ... Να την χωνέψω... Αναγκαστικά θα το κάνω... Αυτή η μίζερη γκρινιάρα γυναικούλα που κοντεύω να γίνω απωθεί εμένα περισσότερο από ότι απωθεί τους άλλους.. Ευτυχώς... Αναγκαστικά θα ξυπνήσω ένα πρωί και δεν θα έχω άλλα περιθώρια, δεν θα έχω αφήσει εγώ στον εαυτό μου άλλα περιθώρια... Και θα πάω να μιλήσω και για καινούριες δουλειές, και θα αρχίσω να βγαίνω με καινούριους ανθρώπους, και θα ξαναρχίσω να κανονίζω δικά μου προγράμματα και να κάνω πράγματα για μένα, για να περνάω καλά... Το μόνο που δεν ξέρω, όταν συμβούν όλα αυτά, είναι τι νόημα θα έχει πια το "μαζί"... Τι νόημα έχει να είμαι μαζί με κάποιους ανθρώπους αν για να συνυπάρχουμε αρμονικά πρέπει να ξαναρχίσω να ζω μόνη μου...

Υ.Γ. Πριν ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι αυτό ήμουν σε πολύ χειρότερο mood... Διάβασα όμως το post του Άρη (με τίτλο Άλφα- Βήτα- Γάμα -Δέλτα) και αυτός ο κόμπος που είχα στο στήθος, αυτός ο "τρόμος σαν βόμβος στο διάφραγμα" όπως τόσο ωραία τον περιγράφει, σαν να χαλάρωσε μια στάλα... Προφανώς περνάμε όλοι εποχές ανακατατάξεων... Εποχές που πρέπει να οπλιστούμε με θάρρος, να κοιτάξουμε μπροστά και να πάμε παρακάτω... Εποχές αλλαγών...

Αυτή είναι η Ελλάδα μας....

Μωρέ, θα το γράψω έτσι όπως το νοιώθω και ας με παρεξηγήσετε... Είμαστε ωραίος, μεγάλος λαός τελικά... Παρακολουθώ τον τηλεμαραθώνιο από τις 9, και πέρα από το ότι μέχρι τώρα έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 4.000.000 ευρώ, η αντιμετώπιση του κόσμου είναι μαγική... Ζήτησε πριν από λίγο ένα παιδάκι από ένα χωριό της Ηλείας χυλοπίτες και ένα ποδήλατο και μισή ώρα αργότερα είχαν μαζευτεί προσφορές για 250 ποδήλατα και ούτε ξέρω πόσα κιλά χυλοπίτες... Αυτή είναι η Ελλάδα... Η Ελλάδα μας... Με τις γιαγιάδες που κλαίνε για τις καμμένες εκκλησίες των χωριών τους και όχι για τα καμμένα σπίτια τους, με τους ανθρώπους που ξαναχτίζουν την ζωή τους στα χωριά τους και αρνούνται να έρθουν στην πόλη - εξόριστοι στην ίδια τους την χώρα- με τον Τομ Χάνκς και την ελλληνικής καταγωγής κυρία του να προσφέρουν 100.000 ευρώ live από την Σκιάθο, με την Ελένη Μενεγάκη να προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυα της στο studio ακούγοντας μια γυναίκα να εξιστορεί πως γέννησε την ώρα της μεγάλης καταστροφής (ένα μήνα νωρίτερα από τον φόβο της) και πως κατάφεραν μαζί με τον άντρα της να φτάσουν στο μαιευτήριο του Πύργου με τα δέντρα να πέφτουν στους δρόμους και τα λάστιχα του αυτοκινήτου τους να έχουν πάρει σχεδόν φωτιά... Με τον Κακλαμάνη να φυτεύει δέντρα σε οικόπεδα που διεκδικούνται και να ανταλάσει μηνύσεις με εκείνους που τα διεκδικούν, με εθελοντές τους Ερυθρού Σταυρού να βοηθούν τους πυρόπληκτους που δεν ξέρουν γράμματα να συμπληρώσουν τις αιτήσεις για την οικονομική βοήθεια έξω από τις τράπεζες, με έναν απολαυστικό Λαζόπουλο να λέει εχτές όλα όσα θα θέλαμε να πούμε όλοι μας αλλά δεν έχουμε τον τρόπο, με τους πολύ πλούσιους και τους πολύ φτωχούς να βοηθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και εννοώ με αγάπη και διάθεση, με παιδάκια να σπάνε τους κουπαράδες τους και με μεροκαματιάρηδες να προσφέρουν το υστέρημα τους, με αρώστους να στέλνουν προσφορές μέσα από θαλάμους νοσοκομείων...
Και με τους άλλους φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, εκείνους που έσπευσαν να πάρουν τα επιδόματα από τις τράπεζες χωρίς να τα δικαιούνται και τώρα τα επιστρέφουν για να μην πάνε μέσα, με την επίσημη εκκλησία να προσφέρει 500.000 ευρώ και να μην ντρέπεται - ευτυχώς που υπάρχουν κάτι πραγματικοί παπάδες που όταν χρειάστηκε πέταξαν τα ράσα και άρπαξαν τους κουβάδες και έσωσαν και τα χωριά τους και την εικόνα του κλήρου- , με τους πολιτικούς να ανησυχούν για την εικόνα τους και να μετράνε ψήφους, με τα σκάνδαλα των χρηματιστηρίων και των ομολόγων, με τους δημοσιογράφους που εκτινάσουν τηλεθεάσεις εκμεταλευόμενοι τον πόνο του διπλανού...
Αυτή είναι η Ελλάδα μας... Με το άσπρο και το μαύρο της, με το καλό και το κακό της, με την λεβεντιά της και την γυφτειά της, με το μεγαλείο της και την ξεφτίλα της... Αντάμα... Σαν ταινία του Αλμοδοβάρ είναι η πατρίδα μας, όμως κάθε φορά που διαβάζω μια προσφορά 5 ευρώ να περνάει στο κρόουλ κάτω από την οθόνη, από ένα παιδάκι, από έναν "ανώνυμο" Έλληνα, από μια ψυχή που ενδιαφέρεται, κάθε φορά που συνειδητοποιώ πως στην ανάγκη θα γινόμαστε πάντα μια γροθιά, ότι και αν έχει προηγηθεί και ότι και αν πρόκειται να ακολουθήσει, κάθε τέτοια φορά σαν προχτές και σαν σήμερα, δεν θα ήθελα να ζούσα πουθενά αλλού... Σε καμιά Ελβετία, σε κανένα Λονδίνο, σε καμιά Νέα Υόρκη... Καληνύχτα και καλημέρα σας....


Υ.Γ. Μισή ώρα αργότερα, όσο μου χρειάστηκε να γράψω και να ανεβάσω αυτό το post κάποιες μεγάλες προσφορές επωνύμων είχαν ανεβάσει το ποσό στα 11.000.000 ευρώ... Να το ξαναπώ λοιπόν... Αυτή είναι η Ελλάδα μας.... Χίλια μπράβο....

Υ.Γ.2 (10.30 το πρωί) Εχτές το βράδυ "έφυγαν" ο Λουτσιάνο Παβαρότι και ο δικός μας Νίκος Νικολαϊδης . Είχα την τύχη, πολλά χρόνια πριν, να γνωρίσω τον δημιουργό της "Γλυκειάς Συμμορίας" και έχω στο μυαλό μου ακόμα, πολύ έντονη, την εικόνα ενός ανθρώπου δύσκολου αλλά βαθιά γοητευτικού, με χιούμορ δηλητηριώδες, με ταλέντο που ακτινοβολούσε και με αυτόν τον υποβόσκοντα σνομπισμό των ανθρώπων που ξέρουν καλά ποιοί είναι και δεν έχουν ανάγκη την αποδοχή των άλλων... Καλό ταξίδι και στους δύο....

Basta....

Εχτές πήρα ένα mail από την Μιχαέλα για να υπογράψω για το δασολόγιο... Υπέγραψα φυσικά- και ο Μάνος επίσης- και το προώθησα και σε όλους τους γνωστούς και τους φίλους μου... Μερικές μέρες πριν είχα λάβει ένα άλλο mail που έλεγε πως σήμερα, στις 12 το μεσημέρι πρέπει να προκαλέσουμε μαζική α- κινητοποίηση "οχημάτων, πεζών, σκέψεων και θορύβων" I quote, δηλαδή να σταθούμε για τρία λεπτά όρθιοι και ακίνητοι όπου βρισκόμαστε ως ένδειξη της θλίψης μας για τα θύματα των πυρκαγιών... Sorry guys, αλλά μήπως κάπου έχουμε αρχίσει να ξεφεύγουμε? Ήταν μεγάλη επιτυχία η κινητοποίηση μας για την Αμαλία, ήταν μεγάλη ιστορία η σιωπηλή διαμαρτυρία μας για τις πυρκαγιές, και φαντάζομαι πως όλοι υπογράφουμε και προωθούμε πρόθυμα κάθε τι που έχει να κάνει με την οικολογία και το γενικό καλό... Αλλά να ακινητοποιήσω ξαφνικά το αυτοκίνητο μου μέσα στην μέση του δρόμου ή να σταθώ αμίλητη μέσα στην μέση του γραφείου ή του super market με συγχωρείτε αλλά το βρίσκω λίγο αλόκοτο... Για να μην πως πως ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τα αυτοκίνητα, το βρίσκω και επικίνδυνο...
Ανακαλύψαμε ξαφνικά πως έχουμε στα χέρια μας μια δύναμη, την δύναμη της επικοινωνίας των πληροφοριών και της συσπείρωσης πολλών σκεπτόμενων ανθρώπων μέσα από το διαδίκτυο, ανεξαρτήτως πολιτικών ή άλλων φρονημάτων... Και την χρησιμοποιήσαμε την δύναμη μας αυτή, και την χρησιμοποιήσαμε μέχρι σήμερα σωστά...Πιστεύω... Αλλά φοβάμαι πως αν αρχίσουμε κάθε λίγο και λιγάκι να διοργανώνουμε διαμαρτυρίες και να στεκόμαστε όρθιοι μέσα στην μέση το δρόμου, θα καταλήξουμε φαιδροί.... Ότι έγινε, είχε αξία ακριβώς γιατί είναι κάτι που δεν γίνεται συνέχεια, που δεν εκπορεύεται από πουθενά ( πολιτικά εννοώ) και που είχε ένα μεγάλο πράγματι impact ακριβώς επειδή ήταν πρωτόγνωρο... Αν θέλουμε λοιπόν να μπορούμε να "παρεμβαίνουμε" και στο μέλλον, όταν το θεωρούμε αναγκαίο και χρήσιμο, πρέπει να προστατέψουμε την παρουσία και τον "λόγο" μας , καταρχάς - από ότι φαίνεται- πρώτα απ' όλα από τον ίδιο μας τον ενθουσιασμό.... Γιατί παρόλο που κανείς δεν αμφισβητεί τις καλές προθέσεις των εμπνευστών κάθε κίνησης, χρειάζεται μέτρο στα πάντα, και έχω την αίσθηση πως το δικό μας μέτρο έχει αρχίσει να χάνεται νωρίς....
Προφανώς λοιπόν σήμερα δεν σηκώθηκα στις 12 η ώρα να σταθώ προσοχή για τρία λεπτά μέσα στο Ivy... Σηκώθηκα όμως κατά τις 12.30, για να φύγω, πήγα στο περίπτερο για περιοδικά και στο video club για DVD μια που με τα πολιτικά δεν έχουμε και τίποτα να δούμε στην τηλεόραση πια και τώρα μόλις γύρισα σπίτι... Βρήκα τα πρώτα τέσσερα επεισόδια μιας δικαστικής σειράς από αυτές που λατρεύω, που λέγεται The Practice και έχω ακούσει τα καλύτερα, άλλωστε είναι των ίδιων παραγωγών που κάνουν το Boston Legal με το οποίο έχω πάθει πλάκα και θα ξαναδώ όλον τον πρώτο κύκλο με χαρά τώρα που θα το βάλει η Nova... Έτσι, έχοντας εξασφαλίσει την βραδινή μου διασκέδαση, θα διαβάσω τα blogs σας περιμένοντας να τελειώσει η κυρία Κωνσταντίνα τα δωμάτια μας και κατά τις 3 θα πάρω τα περιοδικά μου και το βιβλίο μου και θα πάω να χουζουρέψω.. Και το απόγευμα , ότι ώρα σηκωθώ, λέω να ασχοληθώ λίγο με την βεράντα μου... Να την ομορφύνω λίγο, να πάω φυτώριο να αγοράσω όμορφα, πολύχρωμα λουλούδια, να κουρέψω και το γιασεμί μου που ψιλοχάλασε το καλοκαίρι, να την σουλουπωσω γενικότερα και να μπορούμε να αράζουμε και έξω τώρα που δρόσισε λίγο ο καιρός... Όσο για την δίαιτα, επειδή εχτές την ψιλοχάλασα τελικά, σήμερα έχει πάλι σαλάτες..... Ντροπή, το ξέρω, αλλά δεν βαριέστε.... Πέρασα σούπερ εχτές, και το γέλιο που κάναμε με τον Μάνο, τον Άλκη , την Μάρθα και την Βίβιαν άξιζε κάθε παραπανίσια θερμίδα... Καλημέρα....

Η δίαιτα του Γιάννη...

Εγώ κάνω δίαιτα και το σπίτι μοσχοβολάει φαγητό... Όχι, δεν παίζω με τα νεύρα μου, απλά επικρατεί η μάνα μέσα μου και έτσι ξύπνησα πρωί - πρωί και έριξα στον φούρνο κάτι χοιρινά μπριζολάκια που είχαν ξεμείνει στον καταψύκτη, με πατάτες, σκορδάκι, ρίγανη και λεμόνι... Και τώρα περιμένω να γίνουν για να την κάνω με ελαφρά... Η δίαιτα, για να σας ενημερώσω μήπως καίγεστε από περιέργεια, πήγε πρώτη μέρα καλά... Και καλά νομίζω πως θα πάει και σήμερα, παρόλο που το βράδυ θα πάμε σε ένα καινούριο Ιταλικό στην Κηφισιά... Το σκέφτηκα λίγο όταν μου το είπε ο Μάνος αλλά μετά είπα, γουατ δε φακ, δεν μπορώ να αρχίσω να ψάχνομαι διαρκώς που θα πάω να φάω τροφή διαίτης... Θα πηγαίνω παντού κανονικά, και θα την βρίσκω την άκρη.... Γιατί, όπως σας έγραψα και χτες, είναι να μην με πιάσει αυτή η αισιοδοξία ανάμεικτη με πείσμα... Αργεί λίγο, αλλά άμα εμφανιστεί δύσκολα εξαφανίζεται....
Σήμερα θα πάμε με τον 'Αρι στο φροντιστήριο να γραφτεί και να περάσει και ένα test για να τον βάλουν σε τμήμα ανάλογο των δυνατοτήτων του...Παρεπιπτόντως, εχτές το βράδυ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου άκουγα μια εκπομπή με τον Ευαγγελάτο που έβλεπε ο Μάνος στην τηλεόραση για την ανεργία και με έπιασε μπούκωμα... Δεν είμαι αλλού νυχτωμένη, κάθε άλλο μάλιστα, όμως όσο να' ναι, χάνουμε την επαφή μας με αυτή την πραγματικότητα όταν έχει πάψει πια να μας αφορά... Μιλούσαν άνθρωποι, και μάλιστα όχι πιτσιρικάδες που έχουν τον χρόνο και το μέλλον με το μέρος τους, αλλά σαραντάρηδες, που ο μισθός τους ήταν 650 ευρω τον μήνα... Το φροντιστήριο που λεμε, κοστίζει 700 ευρώ τον μήνα... Και εχτές το βράδυ, πριν κοιμηθώ, σκέφτηκα πως παρόλο που δεν είμαστε πλούσιοι, ακούγοντας τα όλα αυτά, νοιώθουμε σχεδόν δισεκατομυριούχοι.... Και άκρη δεν βρίσκεται φυσικά... Ο κύριος Αλογοσκούφης έλεγε τα δικά του, ο αγαπημένος μου Μπένυ τα του ΠΑΣΟΚ, και φαντάζομαι πως μετά το τέλος της εκπομπής έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι εκτός από τον κυριούλη με τα 650 τον μήνα, που ξέχασα να σας πω, είχε απολυθεί κι όλας.... Τι να πεις...
Να σας πω για την δίαιτα που σας το υποσχέθηκα... Που είναι απλή και θαυματουργή... Βασίζεται στην μεσογειακή διατροφή, που πάει να πει πως τρως απ' όλα και όχι μόνο ψητά- σαλάτες, και επειδή το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για μένα, με τα δικά μου γούστα και τις δικές μου ανάγκες, αν δείτε ότι σας κάνει κλικ, μπορείτε να απευθυνθείτε στον γαμπρό- γιατρό- διαιτολόγο μου ( που δεν είναι μόνο δικός μου αλλά και πολλών άλλων διασημότερων των οποίων τα ονόματα κωλύομαι να αποκαλύψω για ευνόητους λόγους) για να κάνουμε και λίγη διαφήμιση στο σόι μας......Αν θέλετε τηλέφωνα ή παραπάνω πληροφορίες, στείλτε μου mail....
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Το πρόγραμμα ξεκινάει με μια μέρα αποτοξίνωση δηλαδή δύο σαλάτες Ceasar's. Μετά πρέπει να κανονίζετε η εβδομαδιαία αποτοξίνωση να πέφτει την ίδια μέρα πάντα.(π.χ. Κυριακή)

Πρωινό: Καφές ή τσάι με λίγο γάλα, μια φρυγανιά σικάλεως ή δύο παξμάδια μικρά με ενα κομμάτι τυρί και μια φέτα ζαμπόν βραστό... Εναλακτικά, δύο φρυγανιές με τυρί milner στον φούρνο των μικροκυμάτων για ένα λεπτό. ( Λιώνει το τυρί πάνω στην φρυγανιά και γίνεται σούπερ λιχουδιά)
Μεσημέρι - βράδυ:
1η μέρα: Κοτόπουλο ψητό και μια ατομική σαλάτα
2η μέρα: Ψάρι μεγάλο, π.χ. ξιφίας, σολωμός, συναγρίδα, ψητό και μια ατομική σαλάτα.
3η μέρα: μια σαλάτα Ceasar's το μεσημέρι και το βράδυ μια μερίδα διεθνής κουζίνα, ότι θέλετε.
4η μέρα: Φιλέτο ή μπριζόλα με μια ατομική σαλάτα
5η μέρα: Αγγινάρες αλά πολίτα ή λαχανοντολμάδες, ή γεμιστά, ή ιμάμ, με ένα κομμάτι τυρί αλλά χωρίς ψωμί.
6η μέρα: κοτόπουλο ψητό και μια ατομική σαλάτα
7η μέρα: αποτοξίνωση. ( δύο σαλάτες Ceasar's )

Χρησιμοποιείτε λάδι κανονικά, τρεις κουταλιές της σούπας την ημέρα, πίνετε άφθονο νερό, μια πολυβιταμίνη κάθε πρωί, όσο καφέ ή τσάι θέλετε μέσα στην διάρκεια της ημέρα, και 6- 8 ποτήρια κρασί ή βότκα ή ουίσκι την εβδομάδα....Απαγορεύεται η ζάχαρη ( μόνο ζαχαρίνη στον καφέ) και τα αναψυκτικά ή ότι έχει bubbles δηλαδή σόδες και τέτοια... Μισή ώρα πριν το πρωινό σας και μια ώρα μετά το βραδινό σας καλό είναι να τρώτε ένα φρούτο (όχι σύκα, σταφύλια, μπανάνες, ροδάκινα και δαμάσκηνα ναι όλα τα άλλα).

Το πρόγραμμα είναι για μια εβδομάδα και next week θα ακολουθήσει το επόμενο... Ότι απορίες έχετε, feel free to ask... Φιλιά...


(Τεράστιο) Υ.Γ. Αυτό που παρέλειψα να γράψω για την συγκεκριμμένη δίαιτα και τώρα οφείλω να επανορθώσω είναι ο τρόπος που την κάνω εγώ... Για να σας το φέρω με τρόπο, κλέβω... Καταρχάς στο ποτό γιατί όπως και να το κάνεις όταν βγαίνεις 4 βράδια την εβδομάδα 8 ποτήρια είναι λίγα πολύ λίγα... Για να καταλάβετε, την πρώτη φορά που την κάναμε, μαζί με την κουμπάρα μου, έτυχε μια βραδιά στο Sea Satin να πίνουμε Δεκέμβρη μήνα το κρασί του Ιουνίου... Παρουσία του γιατρού- διαιτολόγου- γαμπρού μου που μας παρακολουθούσε ο άνθρωπος άναυδος να πίνουμε και τραγουδάμε "Στα 'δωσα όλα και έμεινα στον άσσο". Πάνω στο τραπέζι.... Επίσης εγώ δεν τρώω τα φρούτα... Τουλάχιστον όχι έτσι όπως τα λέει ο γιατρός... Μπορεί να χτυπήσω δυό φέτες ανανά κονσέρβα (σε φυσικό χυμό) κάποια στιγμή μεσα στην ημέρα αλλά δατς ιτ... Αν προσθέσετε σε όλα αυτά πως λατρεύω το ψωμί - και μπορώ να αγνοήσω επιδεικτικά οποιοδήποτε γλυκό ενη τάιμ- οπότε ψιλοκλέβω και στο ψωμί ειδικά όταν πάμε σε εστιατόρια από εκείνα που σου φέρνουν τα πανεράκια με τα διάφορα ψωμάκια που μοσχοβολάνε και είναι και ζεστά, μπορείτε να πάρετε μια ακριβέστερη ιδέα του κόνσεπτ μου... Το πόσο καλή είναι η συγκεκριμμένη δίαιτα λοιπόν έγκειται στο ότι, παρόλα αυτά, αδυνατίζω... Τέλος θα μοιραστώ μαζί σας την μυστική μου συνταγή για μια σαλάτα την οποία τρώω συχνά αντί άλλου γεύματος, ειδικά τις μέρες που το πρόγραμμα λέει "ψητό κοτόπουλο και μια ατομική σαλάτα". Σε μια σαλατιέρα μεγάλη βάζω σπανάκι φρέσκο, ρόκα, ντοματίνια, δυό καυτερές πιπεριές ψιλκομμένες, κάπαρη, καμιά δεκαριά μοτσαρελάκια κομμένα στην μέση, ένα στήθος κοτόπουλο ψητό κομμένο σε μικρά κομμάτια και μια (μικρή) χούφτα κρουτόν με herbs. Την περιχύνω μέ ένα dressing φτιαγμένο από 2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο, 4 κουταλιές της σούπας νερό και μισό φακελάκι Salad Mix της Knorr καλά ανακατεμένα και την κάνω ΝΑ!!! Είναι σούπερ νόστιμη, τεράστια και έχει πολύ λιγότερες θερμίδες από όσες φαντάζεστε...

Πάμε λοιπόν....

Σήμερα ξύπνησα με αυτό το αίσθημα αισιόδοξης αποφασιστικότητας που με πιάνει συνήθως μετά από μεγάλες περιόδους αναμονής... Όταν βαριέμαι δηλαδή να περιμένω να συμβούν πράγματα από μόνα τους και αποφασίζω να αναλάβω δράση.... Ήταν ένα πρωινό ξύπνημα σαν διαφήμιση, με τον Άρι να έρχεται αγουροξυπνημένος να χωθεί στο κρεβάτι μας - πράγμα που κάνει όλο και σπανιότερα πια- και τον Droopy να τον ακολουθεί κατά πόδας, και με τον Μάνο φρεσκοξυρισμένο και χαμογελαστό να μας βρίσκει και τους τρεις αγκαλιά βγαίνοντας από το μπάνιο και να παραπονιέται - δήθεν- ότι του κλέβουμε τον χώρο του... Κλικ... Άλλη μια γελαστή ανάμνηση στο άλμπουμ της ψυχής μου...

Και από εκείνη την ώρα, χαμογελάω και κάνω πράγματα.... Καταρχάς ξεκίνησα δίαιτα... Μετά από ένα καλοκαίρι που έφαγα σαν πραγματικό γουρούνι και ήπια σαν διψασμένος ναύτης, είναι η ώρα να αρχίσω να σκέφτομαι πως θα χωρέσω σε όλα αυτά τα σούπερ ρούχα που θέλω να αγοράσω όταν αρχίσει να κρυώνει ο καιρός... Και ο μόνος τρόπος, σίγουρος, γρήγορος και δοκιμασμένος, είναι να ακολουθήσω την διατροφή του γαμπρού μου που είναι - among others- φοβερός διαιτολόγος... Ζυγίστηκα λοιπόν, έπαθα μια σκοτοδίνη και το πήρα απόφαση... Τέρμα τα τηγανιτά , και τα λιπαρά και τα λατρεμένα junk food, τέρμα τα Ben & Jerry και τα μπισκοτάκια κανέλας, τέρμα οι σοκολάτες και οι πίτσες, τέρμα και τα (πολλά) ποτά... Μια βόλτα στον Βασιλόπουλο ήταν αρκετή για να γεμίσω το ψυγείο και τα ντουλάπια με σαλάτες και παξιμάδια και τυριά και φρούτα και όλα αυτά τα απαραίτητα για να μπορείς να κάνεις την επιδρομή σου χωρίς όμως να πέσεις στα βαριά.... Ανέσυρα και το πρόγραμμα που το είχα καταχωνιασμένο στα βάθη κάποιου συρταριού και είμαι σαν έτοιμη από καιρό... Φυσικά ήπιαμε τον καθιερωμένο καφέ στο Ivy, με την Μαρία, την Ρούλα και την Γιάννα, και μετά πήγα και από το σχολείο του Άρι να βεβαιωθώ ότι ήταν γραμμένος, μην πάει ο άνθρωπος την άλλη Τρίτη και ψάχνεται, μια που ο Μάνος δεν θυμόταν αν τον είχε γράψει όταν πήγε τον Ιούνιο να πάρει τους βαθμούς του, τόσο φορτωμένος είναι με την δουλειά του πια που κάποια μέρα θα ξεχάσει και πως τον λένε... Ή ακόμα χειρότερα, πως λένε εμάς.... Ήταν γραμμένο το παιδί μας τελικά, αύριο θα πάμε να τον γράψω και στο φροντιστήριο, βρήκε μόνος του ένα στο Μαρούσι που πηγαίνουν και κάποιοι φίλοι του , Ώθηση το λένε και είδα στο site του πως έχει τεράστιο ποσοστό επιτυχόντων, κάπου γύρω στο 97,5% , να μπει και εκείνος λίγο στο πρόγραμμα και στο πνεύμα του σχολείου γιατί ακόμα όλη μέρα στην πλατεία είναι και κάνει skate με τους κολλητούς του....
Τώρα, θα φάω την σαλάτα μου, θα φτιάξω και μακαρόνια με κιμά στον Άρι για να μην νομίζετε πως επειδή εγώ σκοπεύω να "πεινάσω" θα αφήνω και το παιδί μου νηστικό, και μετά θα πάω να απολαύσω ένα χλιαρό, απολαυστικό μπάνιο με αφρόλουτρο και κρέμα σώματος Laura Mercier Lemon Tart, που μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο για την δίαιτα, να μυρίζεις εννοώ σαν γλυκό που μόλις βγήκε από τον φούρνο, είναι όμως σούπερ για το δέρμα και για να κρατηθεί όσο περισσότερο γίνεται το μαύρισμα που με τόσο κόπο απέκτησα στο νησί...
Μετά λέω να ξεκινήσω ένα καινούριο βιβλίο, Front Row λέγεται και είναι βασισμένο στην ζωή της Anna Wintour, της διευθύντριας της αμερικάνικης Vogue , ξέρετε, αυτής που ενέπνευσε και το "Ο διάβολος φορούσε Prada", που το έχω πάρει καιρό τώρα από το Amazon και δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω ακόμα.... Έτσι, να αρχίσω να μπαίνω λίγο στο κλίμα της μόδας, μια που όπου να' ναι, θα είναι καιρός για shopping...
Και το βράδυ, θα φάω άλλη μια σαλάτα -αποτοξίνωση γαρ- θα αράξω στον καναπέ , θα δω DVD και θα κοιμηθώ νωρίς ... Και είμαι σίγουρη, πως και στον ύπνο μου ακόμα, θα χαζογελάω σαν χάχας... Είναι μεγάλη ιστορία να ξυπνάς με χαμόγελο... Και ακόμα μεγαλύτερη να το διατηρείς όσο γίνεται περισσότερο..... Φιλιά...

Υ.Γ. (Ώρα 6 το απόγευμα) Νομίζω πως βρήκα το ευαίσθητο σημείο σας (και αυτό είναι μείον σας...) Έγραψα προφανώς την μαγική λέξη - δίαιτα- και με πνίξατε στο mail... Αύριο κι όλας θα σας ενημερώσω για το πρόγραμμα και ως άλλη Bridjet Jones θα σας γράφω καθημερινά τι τρώμε, έτσι για να το κάνουμε πιο ομαδικό το σπορ... Μιλάμε για μαγική ιστορία όπου τρως κανονικά - μην φανταστείτε πως εγώ είμαι ο τύπος του ανθρώπου που ζυγίζει, μετράει θερμίδες ή αρκείται σε μισό μαρούλι και ένα στήθος κοτόπουλο την φορά- πίνεις κι όλας, και χάνεις κιλά. Και δεν τα ξαναπαίρνεις παρά μόνον αν φας σαν γουρούνι για τουλάχιστον δύο χρόνια non stop, και πάλι όχι όλα....