Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

Εκτάκτως...


Νοιώθω μουδιασμένη... Αυτό το παιδάκι που έφυγε τόσο άδικα και τόσο παράλογα χτες το βράδυ θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί του καθενός και όλων μας... Σε μια πόλη που όσο πάει και αγριεύει, σε μια χώρα που έτρωγε πάντα τα παιδιά της αλλά τελευταία μοιάζει να απολαμβάνει την ανθρωποφαγία more than ever, σε εποχές που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έρχονταν, αφήνουμε τα παιδιά μας να κυκλοφορούν εκεί έξω γιατί δεν μπορούμε να τα κλείσουμε στην γυάλα και έχουμε την ελπίδα πως θα γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους γερά και ασφαλή... Πως οι αρχές, το κράτος, οι συνάνθρωποι μας θα τα προστατέψουν... Χαζή ελπίδα όπως φαίνεται...
Δεν θέλω να φανταστώ πως νιώθει σήμερα αυτή η μάνα... Πως θα κοιμάται τα βράδια και πως θα ξυπνάει τα πρωινά όλης της υπόλοιπης ζωής της... (Ποιας υπόλοιπης ζωής της???) Δεν αντέχω καν να το σκεφτώ... Ο Θεός να προστατεύει τα παιδιά μας.. Τα παιδιά όλου του κόσμου... Από όλον αυτόν τον απόλυτο παραλογισμό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, από όλη αυτή την απόλυτη έλλειψη όχι ηθικής ή συναίσθησης, αλλά τσίπας και φιλότιμου... Πόσο πιο κάτω πάει πια αυτός ο πάτος? Πόσο πιο βαθιά πρέπει να χωθούμε μέσα στην αηδία , τον φόβο και την φρίκη για να έρθει το ξημέρωμα? Πόσα νέα παιδιά πρέπει να θυσιαστούν στον παραλογισμό και στα συμφέροντα και στην τρέλα καιρών και ανθρώπων για να φτάσει όλη αυτή η ιστορία σε ένα τέλος? Το καλοκαίρι ήταν ο Doujon... Εχτές ήταν ο Αλέξης... Αύριο?
Νοιώθω μουδιασμένη... Με πείραξε πολύ αυτή η ιστορία, την ένοιωσα βαθιά μέσα στο πετσί μου, ίσως γιατί για άλλη μια φορά συνέβη πολύ κοντά μου... Σχεδόν δίπλα μου... Είναι αυτές οι στιγμές, οι άδικες, οι τρομακτικές, οι απαίσιες, που μας κάνουν να πεταχτούμε από την νιρβάνα της μικρής μας καθημερινότητας με τον πιο βίαιο αλλά ταυτόχρονα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο... Αυτή η χρονιά να φύγει και να μην ξανάρθει... Να ξεχαστεί αλλά ταυτόχρονα να μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μας για να μας θυμίζει πόσο βαρύ είναι το τίμημα της αλαζονείας, της ασυδοσίας και της αδιαφορίας των "ισχυρών" σε κάθε επίπεδο και σε κάθε έκφανση της ζωής και της καθημερινότητας μας.. Και κυρίως να μας θυμίζει αυτά τα δυο παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα, τόσο νωρίς, για το απολύτως τίποτα...
Είμαι μουδιασμένη... Αυτό το παιδί με το μαύρο φούτερ και τα ανακατωμένα μαλλιά που πήγε με την παρέα του μια βόλτα στα Εξάρχεια μετά από έναν αγώνα πόλο στην Γλυφάδα, αυτό το παιδί που μόλις δυο μέρες πριν χαμογελούσε και αντιμετώπιζε την ζωή με την ευτυχισμένη σιγουριά των 16 χρόνων του, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί... Το δικό σας... Το παιδί όλων μας...
Και αυτή η μάνα που δεν ξέρω πως και από που θα κρατηθεί τις μέρες που θα έρθουν, θα μπορούσα να είμαι εγώ... Εσείς.. Όλες μας...
Να είναι αυτό λοιπόν το τελευταίο ποστ αυτού του ροζ blog... Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Αλέξη... Που έφυγε νωρίς και άδικα και που ότι και να γίνει στο μέλλον, όση δικαιοσύνη και να αποδοθεί, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως ούτε για εκείνον, ούτε και για τους δικούς του... Και ξέρετε κάτι? Θα έπρεπε να μην αλλάξει τίποτα ούτε και για μας... Καληνύχτα σας....

Υ.Γ. Καλώς ή κακώς, κακώς μάλλον, δεν έχω υπάρξει πολιτικοποιημένη στην ζωή μου, πόσο μάλλον υποστηρίκτρια του ενός ή του άλλου κόμματος.. Όμως η παράταξη που μας κυβερνά με αυτόν τον απολύτως παράλογο, ανεύθυνο, τρομακτικό, ασύδοτο, ηλίθιο, αδιάφορο, σκανδαλώδη και ανέντιμο τρόπο και που έχει διαλύσει τα πάντα πια, πρέπει να πάει σπίτι της... Τώρα... Δεν ξέρω αν αυτοί που θα έρθουν θα είναι καλύτεροι, όμως και λογικά αν το πάρουμε, όποιοι και αν είναι, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν? Νομίζω τίποτα.. Έχουμε πιάσει τον απόλυτο πάτο.. Τελεία και παύλα...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008

Λίγο πριν τελειώσει αυτή η χρονιά, που εμένα προσωπικά μου επιφύλαξε εκπλήξεις αναπάντεχες και μεγάλες - κυρίως ευχάριστες - αλλαγές, το blog αυτό κλείνει οριστικά... Σε όλους τους κύκλους της ζωής μου, σε όλα όσα με πήγαν με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο παρακάτω, ας προστεθεί και αυτό... Τους απολογισμούς του blogging τους έχω κάνει αρκετές φορές, ας μην επαναληφθώ λοιπόν... Τίποτα δεν έχει αλλάξει σήμερα, οι φίλοι που έγιναν και οι χαρά που ξεπήδησε μέσα από εδώ παραμένει, όπως παραμένουν και η ευχαρίστηση της καθημερινότητας που μοιραστήκαμε και η ενέργεια που ανταλλάξαμε, και οι στιγμές... Άλλωστε αυτή την φορά ο αποχαιρετισμός δεν περιέχει οριστικό αντίο...

Θα επανέλθω σύντομα, μετά την μετακόμιση και αφού οργανώσω λίγο το καινούριο σπίτι αλλά και την - κατά κάποιο τρόπο- καινούρια μου ζωή με κάτι διαφορετικό αλλά ελπίζω εξ' ίσου ενδιαφέρον... Και πάντα ροζ... Ίσως μάλιστα, με την ενέργεια όλων των χαρούμενων πραγμάτων που μου έφερε η ζωή τώρα τελευταία, πιο ροζ από ποτέ... Μέχρι τότε θα εξακολουθήσω να σας διαβάζω, θα εξακολουθήσω να σας σχολιάζω όταν βρίσκω λίγο χρόνο μέσα στο ατελείωτο τρέξιμο που με περιμένει και κυρίως, θα εξακολουθήσω να νοιώθω μέρος αυτής της διαδικτυακής παρέας που με αγκάλιασε τόσο ζεστά...

Δεν εύχομαι χρόνια πολλά, θα τα πούμε όταν έρθουν οι μέρες των γιορτών... Να περνάτε καλά, να χαμογελάτε, να είστε όσο μπορείτε πιο αληθινοί και πιο διάφανοι με τον εαυτό σας (κυρίως) και με τους άλλους, και να θυμάστε πως τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν!!!! Φιλιά πολλά, ευχαριστώ πολύ για όλα και see you soon...



Υ.Γ. Οκ... Να το διευκρινίσω γιατί μάλλον δεν το διατύπωσα σωστά... Δεν φεύγω... Μόλις οργανωθώ λιγάκι με τα του σπιτιού θα ανοίξω καινούριο blog.. Διαφορετικού περιεχομένου για να αλλάζουμε λίγο και να μην βαλτώνουμε αλλά... δικό μου.. Και θα βάλω και το link για να ξέρετε που θα με βρείτε... Σιγά μην σας άφηνα... Φιλιά...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2008

Ο ανήσυχος μήνας Δεκέμβριος...


Άλλες χρονιές τέτοιες μέρες έκανα σχέδια στολισμών... Περίμενα να έρθουν τα δέντρα για να διαλέξω το μεγαλύτερο που χωράει το σαλόνι μου, να πάω στον Προμπονά για λαμπάκια, να κατεβάσω τα στολίδια από το πατάρι, να γεμίσει το σπίτι χριστουγεννιάτικες μουσικές, και κουραμπιέδες, και μελομακάρονα, να ετοιμάσουμε την λίστα για το Pre Christmas party μας, να οργανώσουμε τα ρεβεγιόν.... Οι μέρες μου από εδώ και στο εξής θα περνούσαν σε τόνο ανυπόμονο, σε μια χαρούμενη αντίστροφη μέτρηση για την πιο αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου...
Φέτος ο Δεκέμβρης θα περάσει αλλιώτικα... Θα γίνουν και αυτά, το στόλισμα, και τα λαμπάκια, και οι μουσικές και οι λιχουδιές, θα οργανωθούν και τα ρεβεγιόν, θα γίνουν όλα εκτός από το Pre Christmas που δεν προλαβαίνω ούτε καν να το σκεφτώ, όχι να το διοργανώσω, όμως οι μέρες μου μετράνε αντίστροφα για άλλο λόγο.... Βλέπετε, ο φετινός Δεκέμβρης είναι μήνας αλλαγών... Μήνας ορόσημο θα έλεγα, που νομίζω πως θα τον θυμάμαι και θα τον αναφέρω για αρκετά χρόνια μετά.. Κυρίως γιατί φέτος μέσα στον μήνα κλείνουν κάποιοι κύκλοι... Και ευτυχώς, ανοίγουν κάποιοι άλλοι.... Κατ' αρχάς, για μας κλείνει φέτος οριστικά ο κύκλος της Μυκόνου. Τουλάχιστον όπως τον είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια... Αφήνουμε το σπίτι που ετοιμάσαμε με τόσο ενθουσιασμό το καλοκαίρι που πέρασε, μαζεύουμε τα πράγματα μας και από εδώ και στο εξής θα επισκεπτόμαστε το νησάκι σαν τουρίστες και όχι σαν "μόνιμοι κάτοικοι".... Δεν σας κρύβω πως δεν ήταν εύκολη απόφαση... Όμως έπρεπε να παρθεί και μάλιστα τώρα, που είναι νωρίς... Η Μύκονος δυστυχώς ή ευτυχώς, χρόνια τώρα, μας κοστίζει πολλά χρήματα... Που βέβαια, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι μας τα έδινε πίσω απλόχερα... Σε στιγμές - στο νησί έχουμε ζήσει τις καλύτερες μας, από τον γάμο μας μέχρι τα ωραιότερα γλέντια σε αγαπημένα μαγαζιά με αγαπημένους φίλους-, σε δουλειές που ευτυχώς θα συνεχίσουν να υφίστανται, σε ανθρώπους που ξεκίνησαν από απλές γνωριμίες και κάποιοι από αυτούς έγιναν με τα χρόνια φίλοι καρδιάς, σε εικόνες -από τα ηλιοβασιλέματα σε όμορφες βεράντες μέχρι το ατελείωτο άραγμα σε παραδεισένιες παραλίες-, σε ενέργεια από αυτή την μαγική που διαθέτει το νησάκι άφθονη και την δίνει απλόχερα σε όσους είναι πρόθυμοι να την αφουγκραστούν....
Όμως το περσινό καλοκαίρι τα πράγματα άλλαξαν.. Και για πρώτη φορά ο χειμώνας μας βρήκε να μην αναπολούμε το καλοκαίρι με τον γνωστό ενθουσιασμό... Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς... Μπορεί να φταίει η ακρίβεια που φέτος χτύπησε κόκκινο, μπορεί να φταίει ο κόσμος που όλο και πληθαίνει κάνοντας το νησί να θυμίζει πολύβουο προάστιο της Αθήνας, μπορεί να φταίει που η αγαπημένη μου Ψαρού θύμιζε πρώτη φορά Λούτσα από το στριμωξίδι, μπορεί να φταίνε τα όσα έγιναν με τον Doujon που μας θύμισαν με τον χειρότερο τρόπο πως η Μύκονος κάτω από την λαμπερή επιφάνεια κρύβει και ένα άλλο πρόσωπο που μέχρι τότε καταφέρναμε να αγνοούμε επιδεικτικά, μπορεί να φταίει και ο κορεσμός που έρχεται κάποια στιγμή αναπόφευκτα για όλες τις σχέσεις... Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά βήματα πίσω... Να πάρουμε λίγο χρόνο, να δοκιμάσουμε και άλλα μέρη, να δούμε και άλλες εικόνες... Χωρίς να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας βέβαια, μια που το περιοδικό θα εξακολουθήσει να βγαίνει οπότε εγώ θα εξακολουθήσω να πηγαινοέρχομαι στις αρχές του καλοκαιριού, και μια που οι φίλοι μας παραμένουν στο νησί οπότε ένα μέρος των διακοπών μας θα το περνάμε εκεί.. Όμως όλα αυτά μπορούν να γίνονται εύκολα και σε ξενοδοχείο... Το σπίτι, με τα έξοδα του όλο τον χρόνο για κάποια χρόνια θα είναι - δυστυχώς- περιττό...Και από ότι δείχνουν τα πράγματα, για τα επόμενα δύο χρόνια, θα είναι - επίσης δυστυχώς- και πολύ ακριβό... Τουλάχιστον για εμάς...
Βλέπετε η περίφημη κρίση που για πολλούς δεν έχει χτυπήσει ακόμα την χώρα μας παρά μόνο σε επίπεδο ψυχολογίας, επηρεάζει άμεσα όλες τις δουλειές που έχουν να κάνουν με την ψυχαγωγία και το life style... Ακόμα και λόγω κακής διάθεσης, το πρώτο πράγμα που κόβουμε όλοι είναι το έξω... Πέφτει λοιπόν η κίνηση σε μαγαζιά κάθε είδους, νυχτερινά, ρούχων ακόμα και τα super market σου λέει έχουν πτώση της τάξης του 25%, τα μαγαζιά κόβουν τις διαφημίσεις, οι τζίροι των περιοδικών αυτομάτως μειώνονται, και σαν να μην έφτανε αυτό πέφτουν και οι κυκλοφορίες γιατί και τα περιοδικά ανήκουν δυστυχώς ή ευτυχώς στα περιττά πράγματα που το κοινό αποφασίζει να μειώσει... Έτσι, η αγορά των media αυτή την στιγμή είναι μουδιασμένη και σε φάση ανασύνταξης και αναμονής εξελίξεων... Τίτλοι που ήταν να βγουν αναστέλλονται, budgets μειώνονται, bonus απομακρύνονται, στις συσκέψεις κυριαρχεί ο σκεπτικισμός και η ανησυχία, και όλα αυτά μας κάνουν - όλους εμάς που ζούμε από αυτή την δουλειά- να μπαίνουμε πρώτοι απ' όλους σε mood "μαζέματος"... Αυτοί που ξέρουν από οικονομικά μιλάνε για ένα καλοκαίρι πολύ δύσκολο και για τον τουρισμό... Φοβάμαι λοιπόν πως θα μας ακολουθήσουν σύντομα και άλλοι κλάδοι... Μια που όλα αυτά αποτελούν μια αλυσίδα τελικά...
Βέβαια, χρόνος είναι και θα περάσει.. Και όπως σας είπα μαζί με τους κύκλους που κλείνουν έρχονται και οι κύκλοι που ανοίγουν.. Έτσι, με τον καινούριο χρόνο για μας έρχεται άλλη μια μετακόμιση... Στην Αθήνα αυτή την φορά, σε καινούριο σπίτι... Πολύ κοντά σε αυτό που μένουμε τώρα, σε απόσταση αναπνοής θα έλεγα, κάπως παλιότερο αλλά αρκετά μεγαλύτερο, και κυρίως, δικό μας.... Έτσι, αυτός ο μήνας έχει τρέξιμο τρελό... Και μαστόρους, και χρώματα, και υφάσματα, και ιδέες, και ενθουσιασμό, και excitement για αυτό το ολοκαίνουριο project που το ετοιμάζω με μεγάλη χαρά γιατί για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια ότι φτιάξουμε θα το φτιάξουμε για εμάς... Και για να μείνει....
Έχει όμως και κούραση τρελή... Γιατί αν μέσα σε όλα αυτά βάλετε και την δουλειά, με δύο εορταστικά τεύχη που κλείνουν μαζί την επόμενη εβδομάδα και με όλο το τρέξιμο και το γράψιμο που συνεπάγεται αυτό, θα συνειδητοποιήσετε πως οι ώρες τις μέρας απλά δεν μου φτάνουν αυτόν τον καιρό, γι' αυτό και χάθηκα από το blogging (και από ένα σωρό άλλα πράγματα άλλωστε) και γι' αυτό θα παραμείνω χαμένη για κάποιο διάστημα ακόμα...
Και γιατί ο φετινός Δεκέμβριος είναι ένας πραγματικά ανήσυχος μήνας... Που θα καταλήξει βέβαια στα γνωστά και αγαπημένα... Στο στολισμένο για τελευταία φορά σπίτι μας εδώ, στις βραδιές με αγαπημένους φίλους, στις οικογενειακές συνάξεις, στα δώρα, στις μουσικές, στην χαρά... Μόνο που για να φτάσουμε μέχρι εκεί, στο ενδιάμεσο πρέπει να καταφέρω να χωρέσω μέσα στην ημέρα όλα τα προηγούμενα... Φυσικά θα το κάνω... Χαμογελώντας, γιατί το σύμπαν για μια ακόμα φορά νιώθω να μου κλείνει το μάτι.. Και γιατί όσες δυσκολίες και αν ήρθαν ή αν πρόκειται να έρθουν, θα φέρνουν τελικά μαζί τους δώρα... Όπως γίνεται πάντα όταν δεν το βάζουμε κάτω, όταν δεν αφήνουμε την κακή ενέργεια να μας διαβρώσει, όταν κρατάμε το κεφάλι ψηλά στα δύσκολα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κρατάμε και στα εύκολα... Με αισιοδοξία και με στυλ... Η ζωή έχει turnovers... Στα 45 μου το έχω μάθει καλά αυτό... Όμως έχω μάθει και πως σε αυτά τα αναπάντεχα ζιγκ ζακ κρύβονται τελικά οι μεγαλύτερες εκπλήξεις.. Που δεν είναι πάντα δυσάρεστες και που, αν μάθουμε να τις διαβάζουμε κάτω από την επιφάνεια, μας κάνουν σίγουρα πιο δυνατούς, πιο ολοκληρωμένους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους... Καλό μήνα σε όλους σας λοιπόν και όταν καταφέρω να πάρω ανάσα και να στολίσω και λίγο θα επανέλθω... Μέχρι τότε μην ξεχνάτε... Το σαββατοκύριακο έχουμε bazaar... Be there και keep smiling....:-)

Υ.Γ. Σας πεθύμησα!!!!
Υ.Γ.2 Μια που ακόμα δεν έχω φετινό στολισμό να επιδείξω, βάζω κάτι από τα περσινά Χριστούγεννα έτσι, για ατμόσφαιρα...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 20, 2008

Διακόπτουμε προσωρινά....


Το blogάκι πάει για λίγο διακοπές.. Να ξεκουραστεί ή καλύτερα να πάρει μια ανάσα.... Δεν σας εύχομαι για τις γιορτές, θα επιστρέψουμε μέσα στον Δεκέμβριο λαμπεροί και στολισμένοι όπως πρέπει.... Μέχρι τότε όμως, να περνάτε καλά, να χαμογελάτε πολύ και να μην ξεχάσετε το ραντεβού μας. Στις 6 και 7 Δεκεμβρίου στο Bazaar των Δρόμων Ζωής... See you all there!!!!!!!!

Τρίτη, Νοεμβρίου 18, 2008

Ήρεμες μέρες...


Ήσυχες μέρες.... Το ψωμί ψήνεται ήδη στον αρτοπαρασκευαστή και σε λίγο το σπίτι θα μυρίσει υπέροχα... Αργότερα θα βάλω στον φούρνο ένα ταψί μπιφτέκια με πατάτες και όταν ετοιμαστούν θα ρίξω από πάνω μερικά κομμάτια cheddar και θα τα αφήσω να λιώσουν δίνοντας στο φαγητό μου μια άλλη, πιο νόστιμη γεύση... Θα ανοίξω και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, και η βραδιά μας θα κυλήσει ήσυχα με κουβεντούλα, τηλεόραση - Λίτσα com και ένα ακόμα επεισόδιο από την καινούρια σειρά - κόλλημα που αγόρασα πρόσφατα από το Amazon και λέγεται Criminal Minds- και χουζούρι... Λίγο νωρίτερα, ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου, χωμένη μέσα στο πουπουλένιο πάπλωμα που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και σωστότερες χειμωνιάτικες επενδύσεις μου ever, ξεφύλλιζα περιοδικά διακόσμησης και τα καινούρια μου βιβλία ζαχαροπλαστικής και σκεφτόμουν πως τελικά το σπίτι μας είναι όντως το κάστρο μας... Και πως, όταν είναι έτσι ακριβώς όπως το θέλουμε, όπως ταιριάζει στο δικό μας γούστο και στις δικές μας οικογενειακές ή προσωπικές ανάγκες, κάτι τέτοια βράδια που χειμωνιάζει πια, είναι σχεδόν αδύνατον να πειστούμε να το εγκαταλείψουμε, ακόμα και για εξόδους που ακούγονται very promising... Εγώ προσωπικά, ειδικά που σήμερα πέρασα όλο μου το πρωινό και ένα μεγάλο μέρος του μεσημεριού μεταφράζοντας σαν την παλαβή ένα κομμάτι για την Παταγονία και ένα κομμάτι για το night life του Παρισιού (άλλα ντάλα μάνταλα...) το μόνο που θέλω από το υπόλοιπο της βραδιάς είναι να απολαύσω ένα καυτό μπάνιο με Laura Mercier Lemon Tart douche και ασορτί κρέμα σώματος, να φορέσω μια μαλακιά φόρμα από αυτές που προορίζονται μόνο για μέσα στο σπίτι και ακόμα πιο μαλακά καλτσάκια, να φάω το φαγάκι μου παρέα με τους τρεις άντρες της ζωής μου, να χαζολογήσω λίγο και μετά να πάω να ξανακουκουλωθώ, για τα καλά αυτή την φορά...
Έτσι είναι... Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω ή που κουράζομαι αρκετά τον τελευταίο καιρό, μάλλον είναι ένας συνδυασμός και των δύο, όμως οι ήρεμες μέρες είναι πια ο παράδεισος μου.. Και με τις γιορτές προ των πυλών, φέτος αυτές είναι που θέλω να απολαύσω περισσότερο... Τα οικογενειακά τραπέζια, τις βραδιές μπροστά στο αναμμένο τζάκι με τα φωτάκια του δέντρου να αναβοσβήνουν, τις καινούριες συνταγές μου και τα χριστουγεννιάτικα γλυκά να κάνουν το σπίτι να μυρίζει απολαυστικά και τις αγκαλιές των αγαπημένων μου ανθρώπων, οικογένειας και φίλων καρδιάς να με περιμένουν για να φωλιάσω μέσα τους... Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο... Φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Η φωτογραφία, παρότι περσινή, είναι νομίζω ότι πρέπει για την περίπτωση... Αναμμένο τζάκι και θαλπωρή.. Άντε να πιάσουν λίγο τα κρύα επιτέλους...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 17, 2008

Ιδέες και σκέψεις.....


Από σήμερα μπαίνω γερά σε περίοδο προ- εορταστική... Που σημαίνει πως, πριν αρχίσω τις προετοιμασίες και τους στολισμούς και τα χριστουγεννιάτικα ψώνια και καλέσματα, πρέπει να έχω τελειώσει όλες τις υπόλοιπες δουλειές μου, πράγμα που φέτος είναι λίγο σχήμα οξύμωρο μια που μόλις τελειώσω κάτι εμφανίζονται άλλα δύο στην θέση του σαν την Λερναία Ύδρα και τα πλοκάμια της... Πολλά κομμάτια, πάρα πολλά, περιοδικά που δεν λένε να κλείσουν αλλά αλλάζουνε θέματα με ρυθμούς οπλοπολυβόλου, συνεντεύξεις που εκκρεμούν, συντονισμοί φωτογραφήσεων, μεταφράσεις.... Χαμός κανονικός... Βέβαια, είναι θέμα χρόνου να τελειώσουν όλα, γιατί τα περιοδικά πρέπει να βγουν κάποια στιγμή σε stands και περίπτερα, οπότε θα πλακωθούμε τώρα αλλά μέχρι το τέλος του μήνα, άντε τις πρώτες πέντε μέρες του επόμενου, όλα θα έχουν περάσει... Και εγώ θα είμαι έτοιμη, με καθαρό μυαλό και σούπερ διάθεση να ριχτώ με τα μούτρα στα projects των γιορτών.. Και των αλλαγών βέβαια...
Με όλον αυτό τον χαμό δεν κατόρθωσα φέτος δυστυχώς να ασχοληθώ με τους Δρόμους Ζωής όσο ήθελα, το μόνο που κατάφερα ήταν να μαζέψουμε οικογενειακώς διάφορα πράγματα για την Πορεία Αγάπης τα οποία τα στείλαμε προχτές και να συμμετάσχω και λιγάκι στην εξεύρεση χώρου για το Bazaar... Το οποίο να σας υπενθυμίσω πως θα γίνει στις 6 και 7 Δεκεμβρίου και πως σας περιμένουμε όλους εκεί, να δοκιμάσετε λιχουδιές, να ψωνίσετε δώρα, να γνωριστούμε και να περάσουμε υπέροχα... Στο site των Δρόμων θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε και ελπίζω να στηρίξετε και φέτος την προσπάθεια των ανθρώπων που παλεύουν μια ολόκληρη χρονιά για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα... Για τα παιδιά και για ένα καλύτερο και πιο ισότιμο αύριο σε μια χώρα που οφείλει κάποια στιγμή να μάθει να αντιμετωπίζει τους μετανάστες με τον σεβασμό που τους αξίζει....
Κατά τα άλλα, αυτές τις μέρες επιδόθηκα among others και σε on line shopping.. Παράγγειλα βιβλία για γλυκά στο Amazon και Χριστουγεννιάτικες κάρτες σε ένα απίστευτο site στο οποίο μπορείτε να διαλέξετε και να παραγγείλετε το πιο όμορφο stationary, επαγγελματικό ή προσωπικό, φτιαγμένο ειδικά στα μέτρα σας... Η ποιότητα είναι σούπερ, και τα πράγματα φτάνουν μέσα σε δέκα περίπου μέρες στην πόρτα σας... Λέγεται Vista Print και σας προτείνω να περάσετε μια βόλτα γιατί είμαι σίγουρη πως θα ενθουσιαστείτε... Επίσης, τώρα που έρχονται οι γιορτές, θα βρείτε υπέροχα Χριστουγεννιάτικα στολίδια σε ένα site που στηρίζει την έρευνα για τον καρκίνο του μαστού και προσφέρει δωρεάν μαστογραφίες σε γυναίκες σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τις πληρώσουν μόνες τους... Με κάθε αγορά που κάνετε, ένα ποσοστό πάει γι΄αυτόν τον σκοπό... Εγώ ψώνισα και πέρσι στολίδια και δωράκια από εκεί και ήταν υπέροχα, οπότε θα ψωνίσω και φέτος και σας συνιστώ να το κάνετε και εσείς... Τι καλύτερο από το να ψωνίζουμε όμορφα πράγματα και ταυτόχρονα να βοηθάμε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη?
Ορίστε... Βιαστική ξε- βιαστική, ένα σωρό ιδέες σας έχω πάλι, για να μην λέτε ότι δεν σας προσέχω αρκετά....:-) Φιλιά σε όλους, και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα!!!!

Υ.Γ. Σήμερα είναι και η επέτειος του Πολυτεχνείου... Το ξέρουμε όλοι φυσικά, εγώ θυμάμαι ακόμα και σήμερα την μυρωδιά των καπνογόνων και το τσούξιμο των ματιών μου στο κέντρο της Αθήνας, δυο ή τρεις μέρες μετά όταν κατεβήκαμε με τον μπαμπά μου για να πάμε σε μια δουλειά, παρόλο που ήμουν πολύ μικρούλα.. Κάποιες εικόνες μένουν για πάντα... Λυπάμαι όμως, κάθε χρόνο και πιο πολύ βλέποντας όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται, ο καθένας για τον δικό του λόγο, τον αγώνα αυτόν στον οποίο συμμετείχαν νέα παιδιά, που ονειρεύονταν ένα καλύτερο και πιο ελεύθερο αύριο.. Η ιστορία θα δείξει αν και από ποιους υποκινήθηκαν.. Όμως ότι και να έγινε η αλήθεια παραμένει μία και μοναδική.. Πως τα παιδιά που το έζησαν όλο αυτό, και που έγραψαν την δική τους ιστορία, τις μέρες εκείνες δεν προσδοκούσαν ούτε αξιώματα, ούτε ανταμοιβές, ούτε προβολή... Με την ορμή και τον ενθουσιασμό της νιότης πάλευαν για ένα καλύτερο μέλλον... Σε εποχές δύσκολες και φορτισμένες... Και αυτή θα είναι πάντα για μένα η ουσία των ημερών του Πολυτεχνείου... Γι' αυτό και θα συνεχίσω να κλείνω την τηλεόραση κάθε χρόνο τέτοια μέρα, την ώρα που πολλοί, και κυρίως πολλοί άσχετοι, θα προσπαθούν για μια ακόμα μια φορά να φορέσουν σε έναν αγώνα που δεν υπήρξε δικός τους, μια "στολή" που δεν του χωρά και δεν του ταιριάζει...

Υ.Γ.2 Στην φωτογραφία στολίδια από το site του καρκίνου του μαστού.. Γιατί το καλύτερο μέλλον αξίζει σε όλους και σήμερα είναι ιδανική μέρα για να το θυμηθούμε αυτό....



Σάββατο, Νοεμβρίου 15, 2008

Ύποπτα συμπτώματα....


Από Σάββατο σε Σάββατο, ο χρόνος τρέχει... Πως περνάνε οι μέρες, ούτε που το καταλαβαίνω τον τελευταίο καιρό... Προσπαθώντας να τελειώσω τις δουλειές των περιοδικών και ταυτόχρονα να συντονίσω το καινούριο μου project με κωδικό Changes, νοιώθω τον χρόνο να κυλάει σαν γάργαρο νεράκι μέσα από τα χέρια μου... Και πότε ήταν Δευτέρα, πότε ήρθε Σάββατο, ιδέα δεν έχω... Παρ' όλα αυτά δε, ξαφνικά, βγαίνουμε και αρκετά... Μέσα στην εβδομάδα πήγαμε ξανά Central που όπως σας είπα μας άρεσε πολύ, κάναμε ένα girl's με την Μαρία και την Ρούλα στο καινούριο Far East που άνοιξε στην γειτονιά μας, εχτές πήγαμε Matsuhisa για το οποίο απλά δεν έχω λόγια - από καλή μου διάθεση θα μπορούσα να τρώω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα carasi su miso και black cod - σήμερα μας έχει καλέσει αγαπημένη φιλενάδα σπίτι της για dinner, και το μεσημέρι, επειδή θα βγούμε για δουλειές, μπορεί να χτυπήσουμε ένα burgerάκι στην Παλιά Αγορά... Αύριο βέβαια, από καλή μου διάθεση δεν θέλω να κουνήσω από τον καναπέ μου ρούπι... Ειδικά αν έχει χαλάσει ο καιρός και έχει αρχίσει επιτέλους να βρέχει, σκοπεύω να περάσω την μέρα μου με DVD, χουζούρι, εφημερίδες και σπιτικό φαγητό..
Μέσα σε όλον αυτό τον πανικό βέβαια, προλαβαίνω πάντα να ρίχνω μια ματιά στα μεσημεριανά και να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις.. Και έχω να σας πω ότι χτες που περνούσαμε από την Βάρης - Κορωπίου για να πάμε Βουλιαγμένη, και μάλιστα, τι σύμπτωση, με τζιπ και φυμέ τζάμια, κανείς δεν μας σταμάτησε για έλεγχο (στον οποίο εμείς βέβαια θα σταματούσαμε) ούτε μας κυνήγησε με έξι περιπολικά για να μας πιάσει και να μας "τραμπουκίσει" όπως δήλωσαν η κυρία Πάνια και ο κύριος Καρβέλας μετά την περιπέτεια τους. Βέβαια φαντάζομαι πως για να σε τραμπουκίσουν έτσι ξαφνικά, πρέπει να έχεις βάλει και εσύ το χεράκι σου, ειδικά όταν είσαι μεγάλος άνθρωπος και δεν εκτυλίσσεται γύρω σου συγκέντρωση αναρχικών... Μπορεί όμως να κάνω και λάθος.. Και στην πραγματικότητα ο κύριος Καρβέλας να είναι ένας κύριος και μάλιστα παρεξηγημένος...
Κλείνοντας, θέλω να σας εξομολογηθώ πως αυτή την κυρία Μανωλίδου που παρουσιάζει την Στιγμή της Αλήθειας, την είδα χτες να βγαίνει από τα δικαστήρια - στα οποία τραβολογιέται εδώ και επτά χρόνια λέει επειδή ο τέως σύζυγος της που είναι και διάσημος ζωγράφος δεν θέλει να της δώσει διαζύγιο- και την συμπάθησα πραγματικά... Ένα χαριτωμένο κοριτσάκι έδειχνε, που κρατιόταν με το ζόρι να μην βάλει τα κλάματα οn camera, και που πραγματικά, έτσι όπως μίλησε για την περιπέτεια της φάνηκε απολύτως κανονικός άνθρωπος και μάλιστα συμπαθέστατος... Ακόμη και ο Άδωνις ( ο γνωστός ντε, ο αγαπημένος της μπουμπούκος) τον οποίο συνήθως τον βλέπω να ωρύεται στα κανάλια και μου σηκώνεται η πέτσα από τα νεύρα μου, όταν βγήκε στο Star και μίλησε για την καλή του και την εκπομπή της ήταν μια χαρά normal άνθρωπος.. Και μου έκανε σούπερ καλή εντύπωση που είχε την μαγκιά να βγει και να υπερασπιστεί την γυναίκα του, σαν αληθινός gentleman και που δεν μάσησε και δεν τα γύρισε και έμεινε σταθερός στην άποψη του πως ακόμα και αν δεν συμφωνεί απόλυτα με τις επιλογές της θα την στηρίζει γιατί την αγαπάει... Κάτι αυτή η συνέντευξη, κάτι η χτεσινή εμφάνιση της κυρίας του, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται κάποια στιγμή "βρε μπας και τελικά είναι ένα κανονικό, συμπαθητικό ζευγάρι που απλά παίζει έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει?"... Μετά βέβαια, θυμήθηκα το ιδεολογικό υπόβαθρο του Άδωνι και ανατρίχιασα λίγο, με την κακή έννοια, αλλά η ζημιά είχε γίνει... Είναι σοβαρό άραγε γιατρέ μου???? Θα μου περάσει ή θα πάω να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές και θα φύγει το χέρι μου από μόνο του προς τα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ? Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, βρεθώ καμιά μέρα σκαρφαλωμένη στην καρεκλίτσα του παιχνιδιού, συνδεδεμένη με το μηχάνημα, να απαντάω σε ερωτήσεις του τύπου "έχετε κάνει ποτέ σεξ με γυναίκα" ή "συμπαθήσατε την πεθερά σας από την πρώτη στιγμή που την είδατε?" Either way, το μέλλον μου προβλέπεται ζοφερό...Οπότε, τι μπορώ να κάνω για να μου περάσουν τα συμπτώματα on time? Να πάρω χάπια? Να κάνω yoga? Να ασπαστώ την Kabhala? Τι?????
Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου και αναμένοντας με καρδιοχτύπι απαντήσεις και αποτελέσματα, σας φιλώ όλους γλυκά και σας εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο και γελαστό σαββατοκύριακο...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 13, 2008

Άλλα ήθη άλλα έθιμα... (Και γλυκά φυσικά..)



Έχουν πέσει κάπως οι ρυθμοί στο blog - όχι μόνο στο δικό μου αλλά και σε άλλα πολλά, ευτυχώς ή δυστυχώς- κυρίως γιατί τον τελευταίο καιρό τρέχω και δεν φτάνω στην κυριολεξία... Πολλή δουλειά, πολλά καινούρια projects για τα οποία επιφυλάσσομαι να σας πω σύντομα, τα καθημερινά του σπιτιού που δεν τελειώνουν και μέσα σε όλα αυτά το καινούριο μου χόμπι, η ζαχαροπλαστική, που μου τρώει μπόλικο χρόνο, κυρίως σε επίπεδο research σε αυτή την φάση βέβαια και όχι υλοποίησης... Βλέπετε, ψάχνοντας για συνταγές ανακάλυψα πως αντίθετα με την μαγειρική που τα υλικά συνήθως είναι πιο εύκολα να τα βρεις παντού, τα γλυκά θέλουν ειδικά συστατικά και εμπεριέχουν πολλές άγνωστες λέξεις.. Όπως κρεμόριο ας πούμε, meringue powder, cornstarch και ένα σωρό άλλα τα οποία εκτός από το να καταλάβεις τι είναι πρέπει να βρεις και που τα πουλάνε... Η απλή λύση είναι φυσικά το Internet.. Ανακάλυψα μια διεύθυνση που είναι ο παράδεισος του ερασιτέχνη και όχι μόνο ζαχαροπλάστη... Λέγεται sugarshack και εκεί μπορείτε να βρείτε τα πάντα... Από φόρμες και σπάτουλες μέχρι υλικά και διακοσμητικά.. Πολύ καλή δουλειά, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα, έχει κάνει βέβαια και η κυρία Βέφα.. Και στο δικό της site μπορείτε να βρείτε μεγάλη ποικιλία και σας τα στέλνουν και αντικαταβολή...
Τέλος πάντων, you got the point... Όλη μέρα τρέχω σαν την παλαβή να προλάβω προθεσμίες και όταν βρω λίγο χρόνο χαζεύω συνταγές... Που να περάσω και στην υλοποίηση.... Γι΄αυτό το blog έχει κάνει λίγη κοιλιά... Προς αρκετή... Μου την έσπασε και λίγο όλη αυτή η ιστορία με τους ανώνυμους, όχι ότι δεν το έχω ξαναδεί το εργάκι αλλά κάθε φορά με εκπλήσσει η μαλακία που δέρνει κάποιους ανθρώπους, ειδικά που αυτό είναι ένα blog το οποίο κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να διαβάσει... Προφανώς δεν περιμένω να συμφωνούν όλοι μαζί μου, ούτε έχω την απαίτηση όποιος σχολιάζει εδώ να μου πλέκει το εγκώμιο, αλλά όταν το θέμα γίνεται out of the blue προσωπικό και μάλιστα με την κακή έννοια, ε, κάπως χαλάω... Βλέπετε, σαν γνήσια Πολυάννα, έχω μονίμως την αίσθηση πως εδώ μέσα είμαστε μια παρέα.. Ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες και κυρίως, κοινό πολιτισμό... Λάθος, προφανώς, όμως αν είχα όντως στο μυαλό μου πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που διαβάζουν ευλαβικά το blog μου, σημειώνουν στο μυαλό τους κάθε μικρή πληροφορία που παίρνουν μέσα από αυτό και στην συνέχεια ταυτίζονται μαζί μου με τον πιο αρνητικό τρόπο, δεν ξέρω αν θα το συνέχιζα... Είναι stalking κανονικό αυτό...Και όταν αναγκαστείς να το αντιμετωπίσεις μέσα στα μούτρα σου, στα ξαφνικά, η έκπληξη πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου ευχάριστη...
Αναρωτιόμουν συχνά τι είδους άνθρωποι μπορεί να είναι όλοι αυτοί που διαβάζουν καθημερινά ένα blog χωρίς - και καλά- να τους αρέσει και κάθε τόσο νοιώθουν την υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό τους προφανώς, να μπουν και να αφήσουν ένα πάντα ανώνυμο και πάντα κακοπροαίρετο σχόλιο για να δηλώσουν την παρουσία αλλά και την αποδοκιμασία τους... Λες και κάποιος ενδιαφέρεται γι' αυτό... Ο Χοϊμές φαντάζομαι θα είχε πολλά να πει ... Μια εύκολη μαντεψιά οδηγεί σε ανθρώπους που θεωρούν πως η γνώμη τους μετράει πολύ, κυρίως επειδή στην πραγματική τους ζωή κανείς δεν την υπολογίζει... Πρόσφατα έμαθα το intenetικό τουλάχιστον όνομα ενός από αυτούς τους ανώνυμους που μου επιτίθενται κάθε τόσο και μπήκα στο blog του γεμάτη περιέργεια... Αυτά που διάβασα, παλιότερα και πιο καινούρια, μου έλυσαν πολλές απορίες.. (Αν φυσικά είναι και αυτά αληθινά και δεν κοροϊδεύει και τους εκεί αναγνώστες του)... Οι μικρές ζωούλες μικρών ανθρώπων κάνουν τις ζωές των άλλων προφανώς να φαντάζουν δυσάρεστα συναρπαστικές... Όπως και να ΄χει όμως, επειδή για τις μικρές αυτές ζωές δεν είμαι υπεύθυνη εγώ αλλά οι μικροί άνθρωποι που τις ζουν (και ίσως τα ακόμη μικρότερα αισθήματα τους που δεν τους επιτρέπουν να πάνε παρακάτω) αποφάσισα πως η δημοκρατικότητα του blog τελειώνει εδώ... Και επειδή βαρέθηκα πραγματικά να έρχομαι σε επαφή με την αρρώστια του καθενός, ανώνυμα σχόλια τέτοιου είδους στο εξής θα πηγαίνουν κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων... Τέρμα ο διάλογος με κάθε είδους βαρεμένο... Και όποιος έχει πρόβλημα, μπορεί να ανεβάζει στο δικό του blog σεντόνια.. Έτσι και αλλιώς, τρεις και ο κούκος θα τα διαβάσουν...
Και στην τελική να σας πω κάτι? Μέσα από εδώ, για τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν και μόνο, έχω "απολογηθεί" αρκετές φορές για την ζωή μου παρόλο που δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω.. Όσοι διαβάζουν αυτό το blog με καλή διάθεση γνωρίζουν πως τα όσα γράφω εδώ μέσα είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, αυτό που εγώ επιλέγω κάθε φορά να δείξω, που είναι το πιο ροζ, το πιο ευχάριστο και το πιο ελαφρό... Γιατί εμένα δεν μου αρέσει να μουρμουρίζω in public, χωρίς να επικρίνω τους ανθρώπους που νοιώθουν την ανάγκη να το κάνουν και χωρίς να αποφεύγω καμιά φορά, όταν με παίρνει από κάτω, να το κάνω και εγώ...
Όμως κανενός η ζωή δεν είναι μόνο ροζ και μόνο εύκολη.. Και επειδή εγώ ξέρω καλά από που ξεκίνησα και τι κύκλους έχει κάνει η δική μου ζωή μέχρι να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, αρνούμαι να αφήσω τον κάθε κομπλεξικό να μου χαλάει κάθε τόσο την ζαχαρένια μου... End of story λοιπόν και στο εξής το μόνο χρώμα που επιτρέπεται εδώ είναι το ροζ... Και το χρυσό και το συννεφένιο... Τα υπόλοιπα μόνο κατόπιν συνεννοήσεως με την ιδιοκτήτρια... Καλημέρες και φιλιά....

Υ.Γ. Η φωτογραφία γλυκιά όπως ταιριάζει στο mood όταν δεν προσπαθούν μερικοί να μας το χαλάσουν... Αυτό είναι το επόμενο cupcake που θα επιχειρήσω.. Soon...

Τρίτη, Νοεμβρίου 11, 2008

Η συνταγή της επιτυχίας...


Τα cupcakes όπως σας είπα έγιναν υπέροχα και τώρα που το έμαθα το κόλπο, voila η συνταγή για να με ακολουθήσετε, και δεν θα χάσετε... Τα κεκάκια γίνονται εύκολα, στο butter cream εμπεριέχεται λίγη ταλαιπωρία αλλά το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει... Πάμε λοιπόν...

Vanilla Cupcakes με Vanilla Buttercream.

Υλικά.

1 1/2 φλιτζάνι αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 1/4 φλιτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 φλιτζάνι (220 γρ) βούτυρο ανάλατο σε θερμοκρασία δωματίου
2 φλιτζάνια ζάχαρη
4 μεγάλα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου
1 φλιτζάνι γάλα πλήρες
1 1/5 κουταλάκι του τσαγιού (teaspoon) vanilla extract
ξύσμα από ένα λεμόνι
μια πρέζα αλάτι.

Εδώ να σας πω ότι για τα cupcakes χρειάζεται να προμηθευτείτε κανονικά τα ειδικά ταψάκια με τις 6 ή τις 12 θέσεις μέσα στα οποία τοποθετείτε τα ειδικά χάρτινα θηκάκια. Εγώ που δεν είχα αρκετά θηκάκια, χρησιμοποίησα και αυτά τα στρογγυλά αλουμινένια μικρά "ταψάκια" μιας χρήσης που έχουν όλα τα super market. Επίσης και σε αυτή την συνταγή - και ακόμα περισσότερο στην επόμενη για την butter cream - το βούτυρο πρέπει να είναι εντελώς μαλακό. Εγώ το έβγαλα από το ψυγείο το βράδυ και το χρησιμοποίησα το πρωί. Και πρέπει να είναι κανονικό βούτυρο τύπου president ή lurpak και όχι Βιτάμ. Συνεχίζουμε...
Βουτυρώνετε τα ειδικά ταψάκια και τοποθετείτε μέσα τα χαρτάκια. Αλλιώς βουτυρώνετε τα αλουμινένια. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 170 βαθμούς και βάζετε την σχάρα στην μέση.
Ανακατεύετε τα δύο αλεύρια και τα βάζετε στην άκρη.
Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάτε το βούτυρο με το μίξερ μέχρι να γίνει πολύ μαλακό και λείο. Προσθέτετε την ζάχαρη και τα αυγά και τα χτυπάτε καλά με το μίξερ μέχρι να γίνει ένα μείγμα ομοιογενές και αφράτο.
Προσθέτετε το αλεύρι σε τρία στάδια, εναλλάξ με το γάλα. Χτυπάτε καλά μέχρι να γίνει το μείγμα ομοιογενές.
Προσθέτετε την βανίλια, το αλάτι και το ξύσμα πορτοκαλιού και χτυπάτε καλά, σε μέτρια ταχύτητα για να ανακατευτούν ομοιόμορφα.
Γεμίζετε τα θηκάκια μέχρι τα 2/3 και τα ψήνετε μέχρι να πάρουν όμορφο χρυσό χρώμα και, όταν βυθίσετε μια οδοντογλυφίδα μέσα, να βγει καθαρή.
Τα βγάζετε από τον φούρνο και τα αφήνετε να κρυώσουν τελείως.

Vanilla Buttercream.

Υλικά.

2 φλιτζάνια (230 γρ) ζάχαρη άχνη περασμένη από σήτα
1/2 φλιτζάνι (115 γρ)ανάλατο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
1 κουταλάκι του τσαγιού(teaspoon) vanilla extract
5 tablespoons (μεγαλύτερα από του τσαγιού) γάλα πλήρες.

Σε ένα βαθύ μπολ χτυπάτε στο μίξερ το βούτυρο (το οποίο πρέπει να είναι πάρα, πάρα πολύ μαλακό αλλιώς θα χαλάσει η συνταγή όπως την έπαθα εγώ και πέταξα την πρώτη δόση) μέχρι να γίνει απαλό και λείο. Προσθέτετε την βανίλια. Με το μίξερ στην χαμηλή ταχύτητα αρχίζετε να προσθέτετε σταδιακά την ζάχαρη. Κάθε τόσο με μια σπάτουλα ξύνετε τα πλαϊνά του μπολ ώστε να ανακατεύεται όλο το υλικό. Προσθέστε στην συνέχεια το γάλα (πάλι σταδιακά γιατί μπορεί να χρειαστεί λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο) μέχρι το μείγμα να γίνει λείο, αφράτο και να απλώνεται εύκολα χωρίς να είναι υγρό. Προσθέστε ζάχαρη ή γάλα μέχρι να το φέρετε εκεί που πρέπει. Αν θέλετε να το χρωματίσετε προσθέστε το ειδικό χρώμα ζαχαροπλαστικής (μερικές πιτσιλιές με μια οδοντογλυφίδα) και ανακατέψτε καλά μέχρι να γίνει ομοιόμορφο.

Απλώστε το buttercream πάνω στα cupcakes είτε με σπάτουλα είτε με το κορνέ, ανάλογα με το κέφι σας.(Εγώ ξεκίνησα με το κορνέ αλλά επειδή το συγκεκριμένο icing είναι πολύ γλυκό προτίμησα τελικά να το απλώσω με την σπάτουλα ώστε η στρώση να είναι πιο λεπτή). Διακοσμήστε με ζαχαρωτές ψηφίδες. ( Και τις ζαχαρωτές ψηφίδες και το vanilla extract - που δεν είναι το ίδιο με την βανίλια σε σκόνη- μπορείτε να τα βρείτε στα μεγάλα super markets. Εγώ τα βρήκα στον Βασιλόπουλο. )

Αν δεν τα φάτε την ίδια μέρα, φυλάξτε τα κεκάκια σας σε αεροστεγές δοχείο (taper), αλλά εκτός ψυγείου... Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!!!!!!

Υ.Γ. Ο τέλειος συνδυασμός βέβαια είναι με τον καφέ... Δοκιμάστε τα με τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ σας και θα με θυμηθείτε... Φιλιά σε όλους....



Δευτέρα, Νοεμβρίου 10, 2008

Επιτέλους, cupcakes!!!!!


Λοιπόν... Τα cupcakes είναι έτοιμα και κρυώνουν στον πάγκο της κουζίνα, το σπίτι μυρίζει υπέροχα και σε λίγο θα ξεκινήσω να φτιάχνω το butter cream icing για να τα διακοσμήσω... Και φυσικά, μόλις ετοιμαστούν θα τα φωτογραφήσω για να τα ανεβάσω να τα δείτε, σε μια σεμνή, λιτή τελετή... Είμαι ενθουσιασμένη!!! Παρότι τα γλυκά δεν είναι η αδυναμία μου τα κεκάκια τα λατρεύω... Και μου αρέσει τρελά η ιδέα να φτιάχνω νόστιμα, μικρά δωράκια για τους ανθρώπους που αγαπάω... Λέτε να αφήσω τη δημοσιογραφία και να το γυρίσω στην ζαχαροπλαστική? Μου έστειλε η φιλενάδα μου η Doris την ηλεκτρονική διεύθυνση ενός μαγαζιού στο Λονδίνο, Hummingbird Bakery λέγεται, και έπαθα πλάκα... Μπείτε να το δείτε και θα καταλάβετε τι εννοώ... Κρίμα που δεν ανοίγει και εδώ κάτι σχετικό... Πιστεύω πως θα πήγαινε σφαίρα... Ή μήπως να δω πως θα πάει η ζαχαροπλαστική μου καριέρα και να αρχίσω να αναζητώ επενδυτές????
Με αυτά και με αυτά έφτιαξε και το κέφι μου που από προχτές είχε χαλάσει λίγο με όλη αυτή την "επίθεση" των ανωνύμων που με ξαναθυμήθηκαν με την ιστορία με τις πίτσες... Χαμός έγινε από σχόλια όλο το σαββατοκύριακο, βαρέθηκα να απαντάω σε κακοήθειες και κουταμάρες... Σήμερα όμως το πήρα αλλιώς... Σιγά μην κάτσω να σκάσω... Στο κάτω κάτω της γραφής δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ούτε να συμφωνούμε με όλους... Και φαντάζομαι πως τόσον καιρό τώρα, αυτοί που ενδιαφέρει ξέρουν καλά και τι είμαι και πως σκέφτομαι... Για τους άλλους, δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι... Δεν θέλω κι όλας... Θα αφοσιωθώ λοιπόν στα κεκάκια μου και στα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω και θα αφήσω τους κακοήθεις και μίζερους "θαυμαστές" μου να ανεβάζουν απλώς την επισκεψιμότητα...
Αυτά τα ολίγα για τώρα, και σύντομα θα υπάρξει update με φωτογραφία από το εγχείρημα μου... Φιλιά σε όλους και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα....

Υ.Γ. Πρέπει επίσης να σας πω ότι αν δεν ήταν η Βίβιαν που την έπρηξα από το πρωί στις ερωτήσεις του τύπου τι σημαίνει softened butter , και αν το vanilla extract είναι το ίδιο με τα βανιλάκια σε σκόνη που αγοράζουμε στο super market, ακόμα θα ήμουν χαμένη στην -ζαχαροπλαστική- μετάφραση... Φιλενάδα, η πατρίς ευγνωμονούσα... Σου χρωστάω ένα cupcake.. Πράγμα που, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό... Ακόμα...:-)

UPDATE: Δοκίμασα μόλις το πρώτο cupcake φτιαγμένο από τα χεράκια μου και είμαι ενθουσιασμένη!!!! Μπορεί το βρωμο- butter cream να με παίδεψε κομματάκι, μου πέτυχε με την δεύτερη και αφού πέταξα την πρώτη μου απόπειρα στα σκουπίδια, το αποτέλεσμα όμως ήταν καλύτερο απ' ότι περίμενα για πρώτη φορά.. Σε αυτό συμφωνούν μάλιστα και ο Άρις με την μαμά μου αφού μαζί τα δοκιμάσαμε... (Ξέρετε, μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα.. Αν ήταν να πάθουμε κάτι είπαμε να το πάθουμε ενωμένοι... Ομαδικώς...) Όταν θα έρθουν και τα χρώματα ζαχαροπλαστικής που έχω παραγγείλει από το intenet, γιατί στην Αθήνα δεν ήξερα που να ψάξω, θα κάνω και χρωματιστά...Προς το παρόν όμως, πάω να χτυπήσω ένα ακόμα... Φιλιά...

Σάββατο, Νοεμβρίου 08, 2008

Επιτέλους χαλαρά....


Μετά από μέρες τρεχάλας, το σαββατοκύριακο προβλέπεται επιτέλους χαλαρό και χουζούρικο...Σήμερα το πρωί, αργότερα, θα πάω για καφεδάκι με αγαπημένη φιλενάδα, το μεσημέρι θα τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ, μια σαλατούλα ας πούμε - ακούς Tali baby?- στις 7 παρά θα δούμε Doctor House και το βράδυ έχουμε οικογενειακή έξοδο με τους γονείς μου και την αδερφή μου και τον άντρα της και πολύ το κάνω κέφι.... Αύριο δε, ακόμα καλύτερα, το πρόγραμμα δεν έχει τίποτα κανονισμένο... Θα ξυπνήσουμε με την ησυχία μας και το τι μέλλει γενέσθαι θα ..φανεί...
Οπότε, για αύριο,ή και για σήμερα το απόγευμα ίσως, έχω μεγάλα σχέδια... Θα φτιάξω τα πρώτα μου cupcakes!!! Yes!!! Τα υλικά μου βρίσκονται όλα στον πάγκο της κουζίνας, τα φορμάκια και τα χαρτάκια με περιμένουν, κάτι χρώματα για ζαχαροπλαστική μου λείπουν αλλά μετά τον καφέ θα πάω από το Fresh και ελπίζω να βρω, και ταραμ ταραμ!!!!! Θα πέσω με τα μούτρα στην δημιουργία... Και φυσικά, όταν τα τελειώσω με το καλό και τα διακοσμήσω - προτού τα φάμε- θα τα φωτογραφίσω και θα τα ανεβάσω να τα δείτε... Μέχρι τότε, να περάσετε υπέροχα!!! Φιλιά πολλά και καλημέρες....

Υ.Γ. Προς το παρόν, πάρτε μια γεύση αλλά όχι για να κάνετε την σύγκριση με τα δικά μου... Πρώτη φορά θα είναι, να είστε επιεικείς...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 06, 2008

Για μια πίτσα και μια πάστα.... Ρε γαμώτο....


Τώρα τελευταία, τα απογεύματα μου είναι πιο ήσυχα από τα πρωινά... Που όλο κάτι γίνεται και, λόγω δουλειάς ή άσχετα από αυτήν, με το που ξυπνάω αρχίζω να τρέχω.. Και να μην προλαβαίνω κι όλας τελικά... Όπως σήμερα ας πούμε που ήταν να είμαι μάρτυρας σε ένα δικαστήριο το πρωί, ανέβαλα δυο ραντεβού γιατί δεν ήξερα τι ώρα θα τελειώσω, λίγα λεπτά πριν φύγω από το σπίτι με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι πήρε η δίκη τελικά αναβολή για τον Απρίλιο, είπα να κάνω κάτι άλλες δουλειές να ξεμπερδεύω, και τελικά, ούτε σούπερ μάρκετ δεν πρόλαβα να πάω... Έλεος πια!!
Και τώρα πρέπει να πάω αύριο, μια που το ψυγείο μας θυμίζει πια την έρημο Σαχάρα, και να δω πάλι πότε θα προλάβω μια που έχω ραντεβού για ρίζα, μια συνέντευξη, να πάω τον Άρι στον γιατρό για να πάρει ένα πιστοποιητικό για το basket και να προλάβω να τελειώσω και ένα κομμάτι για το περιοδικό... Χάος....
Παρόλα αυτά, τώρα πίνω τον - απογευματινό- καφέ μου και βολτάρω στα blogs, οπότε είπα να γράψω δυο λεξούλες και στο δικό μου που έχει πάρει πάλι την κάτω βόλτα... Έτσι, για να μην νομίζετε πως σας εγκατέλειψα... Βέβαια, βλέπω μια πτώση γενική, και σε άλλα "μαγαζάκια", ο Αθήναιος έχει μέρες να δώσει στίγμα, η Κανατάκη γράφει κάθε όποτε, η Una Mama και η Δενδρογαλή επίσης, η So Far τρέχει σαν τον Βέγγο, η Valisia νέο κορίτσι είναι και το παλεύει ακόμα όπως και η συμμαθήτρια μου που θα γίνει wonder woman όπου να' ναι, ακόμη και η Melissoula ψιλοχάθηκε μερικές μέρες... Μόνο το Δεσποινάριον είναι τυπικότατο και καθημερινό, και τα αγόρια βέβαια, πλην του Νανάκου που τον έφαγαν η δουλειά και ο έρωτας και του γιατρού (Mad) που κατέβασε ρολά προς το παρόν αλλά αναμένουμε συνέχεια... Χτύπησε η κρίση και τα blogs? Τι να πω...
Κατά τα άλλα, εχτές πήγαμε στο ανανεωμένο Central και περάσαμε σούπερ... Τόσο που θα ξαναπάμε σύντομα και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί συνδυάζει καλό φαγητό (καλύτερο από ποτέ για να ακριβολογούμε, με καταπληκτικό sushi among others), trendy φατσούλες αλλά και άφθονο it crowd, καλή μουσική σε volume που σου επιτρέπει να συζητήσεις με την παρέα σου χωρίς να πάθεις φαρυγγίτιδα και ταυτόχρονα σε κρατάει high, ωραία cocktails και super spot στην καρδιά της πλατείας... (Και parking δίπλα ακριβώς για τους τελείως τεμπέληδες σαν εμάς..) Ακόμα και ο Άλκης για να καταλάβετε, που είναι ο περίεργος της παρέας και συνήθως όλο και κάτι του φταίει, δήλωσε σούπερ φαν του μαγαζιού φεύγοντας, και αυτό σημαίνει πολλά...
Σήμερα πάλι, το δικό μου πρόγραμμα περιλαμβάνει άραγμα στον καναπέ παρέα με τον Άρι γιατί ο Μάνος έχει δουλειά, και Nova με delivery και μετά Στιγμή της Αλήθειας... Και μετά πλονζόν στο κρεββάτι μου και κουκούλωμα με το παπλωματάκι μου μέχρι το πρωί.... Δηλαδή πρόγραμμα απολαυστικό που μόνο που σας το γράφω, χαμογελάω...
Και με αυτό το χαμόγελο, το χουζούρικο και ταυτοχρόνως κουρασμένο, σας αφήνω με μια καληνύχτα αντί για την συνηθισμένη καλημέρα, και ευχές για... όνειρα γλυκά... Φιλάκια...

Υ.Γ. Για το δικαστήριο που λέγαμε... Ακούστε τι μυαλά κουβαλάει ο κόσμος... Μας έκανε αγωγή ένας εστιάτορας του νησιού γιατί στο πρώτο τεύχος του Mykonos Confidential, χωρίς καν να είναι πελάτης μας και χωρίς να έχουμε και καμιά απολύτως υποχρέωση, συμπεριλάβαμε το μαγαζί τους στο κομμάτι με τις 500 καλύτερες διευθύνσεις του νησιού με ένα λήμμα που έλεγε περίπου: "σε έναν υπέροχο κήπο θα δοκιμάσετε μεσογειακή κουζίνα με έμφαση στις πάστες και τις πίτσες".. Το σοβαρότατο πρόβλημα του ήταν πως, ενώ έχει μεσογειακή κουζίνα και ζυμαρικά, δεν έχει λέει, πίτσες... Και για αυτόν τον λόγο, έκανε αγωγή στις Εκδόσεις Λυμπέρη και τον διευθυντή του περιοδικού ζητώντας, κρατηθείτε!!!, 100.000 ευρώ αποζημίωση γιατί του κάναμε λέει, μεγάλη ζημιά στην δουλειά του.... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου... Ειδικά όταν δεν έχει δουλειά....

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008

Μια βραδιά στο Pomodoro...



Σας το είπα από χτες, όμως η σημερινή ημέρα προέκυψε τρελά busy εκτός προγράμματος... Και μόλις τώρα, που τελείωσε το Λίτσα com (που είναι από τα αγαπημένα μου φέτος) βρήκα λίγο χρόνο να ανεβάσω ένα ποστ... Τώρα που τα αποτελέσματα των αμερικάνικων εκλογών δεν έχουν αρχίσει να μεταδίδονται ακόμα, γιατί αύριο που αισίως μια νέα σελίδα θα έχει ανοίξει στην παγκόσμια ιστορία θα έχουμε να λέμε για τον πρώτο έγχρωμο πρόεδρο των ΗΠΑ και όχι για την Βάνα...
Εχτές το βράδυ λοιπόν, πήγαμε Pomodoro...Να σας πω κατ' αρχάς πως είμαι φαν του μαγαζιού... Μου αρέσει η συνταγή του, την βρίσκω σούπερ επιτυχημένη... Όμορφος, cozy χώρος, εξαιρετική πίτσα και προγράμματα που εκτός από σουξέ, γίνονται και μόδα... Τα παιδιά που το έχουν, ο Σπύρος και ο Χρύσανθος τολμάνε να δοκιμάζουν καινούριες συνταγές και επειδή ξέρουν και την δουλειά καλά αλλά κυρίως, κάνουν ότι κάνουν με κέφι και μεράκι, μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να στοχεύουν κέντρο...
Από το Pomodoro με τις Μαγγίρες ξεκίνησε η μόδα των shows πριν από μερικά χρόνια, όπως και του karaoke εκτός εξειδικευμένων μαγαζιών.. Και κάθε χρόνο το Pomodoro μας επιφυλάσσει και μια έκπληξη.. Πέρσι με τον Μουτσινά (που συνεχίζει και φέτος Παρασκευές ) και φέτος με μια εκπληκτική απ' ότι άκουσα ομάδα που παίζει τις Πέμπτες (και που θα σπεύσω να την δω το συντομότερο) και Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, με την Βάνα Μπάρμπα...
Πήγαμε και εμείς λοιπόν εχτές να δούμε το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα στο οποίο η Βάνα, όπως δηλώνει στα περιοδικά, επιδίδεται σε μια "on stage ψυχανάλυση, σε ένα παιχνίδι με το κοινό και σε μια αποδόμηση του image της".. Μαζί της μια ομάδα νέων τραγουδιστών και διασκεδαστών , των οποίων τα ονόματα δυστυχώς δεν συγκράτησα, που ανεβάζουν το κέφι με τραγούδια και σκετσάκια και που πραγματικά κρατάνε το μαγαζί στον αέρα... Και φυσικά τα video του Τάκη Ζαχαράτου που δεν παίζονται... Η παράσταση ξεκινάει κατά τις 11, βγαίνουν τα παιδιά και κάνουν πλακίτσες, τραγουδάνε και βάζουν τον κόσμο στο κλίμα και δίνουν και την ευκαιρία να τελειώσει και το φαγητό (άπαιχτες οι πίτσες παρεμπιπτόντως, εγώ έφαγα μια ελαφρά πικάντικη με αυγό που την προτιμάει και ο Bob De Nero όπως έλεγε ο κατάλογος και πολύ την ευχαριστήθηκα) μέχρι να βγει η σταρ... Στην συνέχεια τα φώτα χαμηλώνουν και στην οθόνη αρχίζει να παίζει video "σε απευθείας σύνδεση με το σπίτι της Βάνας" και τον Ζαχαράτο - καλύτερη Βάνα και από την ίδια- να δίνει την δική του, σούπερ παράσταση... Και μετά... Μετά βγαίνει η Βάνα... Η οποία είναι κούκλα, και αδυνατισμένη, και αποφασισμένη προφανώς να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και σε κάτι διαφορετικό, πλην όμως, δυστυχώς, δεν το έχει... Ή τουλάχιστον δεν το έχει ακόμα... Την χτεσινή βραδιά επιδόθηκε σε ένα ατελείωτο μπούρου μπούρου που περιλάμβανε κουβεντούλα με το - διάσημο- κοινό, το οποίο εχτές αποτελείτο από ένα ενδιαφέρον ετερόκλητο πλήθος (Σπύρος Καρατζαφέρης, Γιάννης Φλωρινιώτης, Νατάσσα Θεοδωρίδου, Μαριλένα Παναγιωτοπούλου μετά του συζύγου Κωνσταντίνου Κοροξενίδη, Θοδωρής Ρακιντζής - ο του Super Star- Γιάννης Καζανίδης, Χάρης Σιανίδης άνευ μπουτουνιέρας, Καρλότα, Νίκος Αγαπηνός - ο δικηγόρος της Μιμής Ντενίση η οποία απαίτησε να σταματήσει να προβάλλεται το video που είχε ετοιμάσει ο Ζαχαράτος για τον γάμο της- και ο ηθοποιός Χρήστος Βασιλόπουλος τελείως, αλλά τελείως λέμε, λιώμα σε σημείο να τον λυπάσαι τον κακομοίρη. Και φυσικά, εμείς..) και την αδερφή της από τα Γιάννενα με μια άκρως θορυβώδη παρέα που δεν έκρυβε την υπερηφάνεια της για την συγγένεια της με την σταρ, σχολιασμό φωτογραφιών από την ζωή της με τις ανάλογες ιστορίες (πως έφυγε από τα Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα προτού μάλιστα τα κάνει τραγούδι ο Νταλάρας, πως της την έπεσε ένας εστεμμένος του οποίου το όνομα δεν αποκάλυψε και εκείνη τον εντυπωσίασε με την απλότητα της, πόση μοναξιά κρύβει το σταρ σύστεμ και άλλα τέτοια κλισέ) και διάφορες δηλώσεις - εξομολογήσεις του τύπου "μπροστά στην Αλίκη και την Μελίνα όλοι εμείς οι νεότεροι είμαστε φελλοί"....
Η ιδέα δεν είναι κακή.. Με την λογική πως, για να είναι η κυρία Μπάρμπα μέσα στην επικαιρότητα τόσα χρόνια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ενδιαφέρονται πραγματικά για τις ιστορίες της ζωής της άρα, αν εκείνη έχει την διάθεση να "εκτεθεί", μια χαρά θα πήγαιναν να την ακούσουν να τα λέει... Η πραγματοποίηση της χωλαίνει όμως, κυρίως γιατί η σταρ δεν το έχει... Αυτό το κάτι που χρειάζεται για να μπορέσει να κρατήσει κάποιος το ενδιαφέρον του κοινού και , αν όχι να το απογειώσει, τουλάχιστον να το κρατήσει ¨εκεί"... Πράγμα που είναι έτσι κι αλλιώς είναι πολύ δύσκολο, και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως πολλοί, εξαιρετικά καλοί ηθοποιοί δεν βγαίνουν στην σκηνή χωρίς κείμενο... Γιατί ξέρουν καλά πως ο αυτοσχεδιασμός θέλει πέρα από τεράστιο ταλέντο και απόλυτη αίσθηση ισορροπίας και timing... Όπως και ατάκα κοφτερή... Η Βάνα πάλι, βγαίνει... Πολύ κακώς αν θέλετε την γνώμη μου γιατί έτσι, χωρίς κείμενο και χωρίς αυτό το ειδικό ταλέντο του αυτοσχεδιασμού, και χωρίς χιούμορ επίσης, η παράσταση κάνει απίστευτες κοιλιές και κοντέψαμε να πέσουμε μέσα στα πιάτα από την βαριεστημάρα κάποια στιγμή... Ευτυχώς, έκανε διάλειμμα και βγήκαν πάλι τα παιδιά, είπαν τα αστεία τους, είπαν και τα τραγούδια τους και ανεβήκαμε πάλι... Και μετά φύγαμε, πριν ξεκινήσει ο δεύτερος γύρος εξομολογήσεων και κόψουμε τις φλέβες μας με το κουτάλι του γλυκού...
Βέβαια, τελικά, μια χαρά περάσαμε... Φάγαμε ωραία, γελάσαμε και τραγουδήσαμε, κουτσομπολέψαμε, ήπιαμε τα ποτάκια μας και έχω και κάτι διαφορετικό να σας γράψω σήμερα... Οπότε πιστεύω πως, αν τελικά πειστεί η κυρία Μπάρμπα να ακολουθήσει κάποιο κείμενο -που υπάρχει μας είπαν αλλά δεν το προτιμά- και καταφέρει και η δική της παράσταση να σφίξει, να μπει σε ένα σωστό timing και να μην θαλασσοδέρνεται ένα βράδυ ολόκληρο ματαίως, μια χαρά θα δέσει με το υπόλοιπο, σούπερ πρόγραμμα... Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, αν δεν αποφάσιζε η σταρ να εκτεθεί, πως θα είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε πως ένας διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) της έκοψε την καριέρα στην Ιταλία επειδή τον έσπρωξε την βραδιά των Όσκαρ όταν εκείνη θέλησε να δώσει την θέση της σε μια 70χρονη κυρία και εκείνος την κράτησε από το χέρι για να μην σηκωθεί (την Βάνα όχι την 70χρονη) ή πως ένας διάσημος Έλληνας εκδότης περιοδικών (πάλι δεν λέμε ονόματα γιατί έχει και βαρύ χέρι, ο εκδότης όχι η Βάνα) όταν τα είχαν την είχε κλεισμένη στο σπίτι παρέα με μια γάτα και τυρί ροκφόρ το οποίο εκείνη νόμιζε απλά μουχλιασμένο και έτσι κατέληξε στο συμπέρασμα πως ήταν τσιγκούνης και τον εγκατέλειψε?
Πέρα από το φιλολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν όλες αυτές οι junk πληροφορίες, υπάρχει πάντα και το κοινωνιολογικό... Και τα συμπεράσματα που βγαίνουν αβίαστα μέσα από αυτές ... Οι εστεμμένοι προτιμούν τελικά τα λαϊκά κορίτσια... Που έχουν τσαμπουκά και δεν υποκλίνονται... Και που αν σκύψουν - που θα σκύψουν eventually- θα το κάνουν για τους άλλους λόγους, τους σωστούς, τους πρόστυχους... Όπως επίσης πως τελικά η ζωή έχει για όλους... Πάντα θα υπάρχουν γυναίκες που τους αρέσουν οι σφαλιάρες... Αλλά που δεν ανέχονται μούχλα στο τυρί τους...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 03, 2008

Καλημέρα με cupcakes....


Καινούρια εβδομάδα επιτέλους, χαλαρότερη από την προηγούμενη ευτυχώς γιατί κόντεψα να τα παίξω, και καινούρια σχέδια στο πρόγραμμα μου, έτσι, για να μην λιμνάζουμε.... Τώρα που τελείωσα με τα πολλά της δουλειάς - προσωρινά, μέχρι να ξεκινήσουν τα επόμενα τεύχη- λέω να ασχοληθώ σοβαρά με την ζαχαροπλαστική.... Όχι με τις τούρτες της Colette, όχι ακόμα τουλάχιστον, παρόλο που η Doris μου έφερε από το Λονδίνο προχτές καταπληκτικά icings σε υπέροχα χρώματα, αλλά με κάτι πιο απλό και ιδιαίτερα αγαπημένο... Τα cupcakes...
Δεν ξέρω αν σας αρέσουν, εγώ τρελαίνομαι, τα θεωρώ το τέλειο συνοδευτικό του καφέ, πρωινού ή απογευματινού το ίδιο κάνει, και στην Ελλάδα δεν τα βρίσκω και τόσο εύκολα... Τα νοστιμότερα τα έχει η Νανά Γιώτη, τα οποία όμως, πέρα από το ότι τα φτιάχνει μόνο με βάση carrot cake και με icing με βάση το φυστικοβούτυρο , τα πουλάει 5 ευρώ το ένα!!!
Πήρα ένα κουτί το Σάββατο και παραλίγο να πληρώσω με επιταγή.... Αποφάσισα λοιπόν να φτιάχνω τα δικά μου cupcakes στο εξής... Έχω μαζέψει συνταγές, για βάσεις και για toppings, και με τα Χριστούγεννα προ των πυλών, είμαι έτοιμη να γεμίσω τον κόσμο με μικρά, χρωματιστά κεκάκια.... Βρήκα και ένα site με edible στολίδια... Ποιος με πιάνει!!! Μέσα στην εβδομάδα θα κάνω την πρώτη μου δοκιμή και εννοείται πως το αποτέλεσμα θα φωτογραφηθεί και θα εμφανιστεί στο blog για να πάρω γνώμες....
Κατά τα άλλα, σήμερα το πρόγραμμα έχει έναν γρήγορο πρωινό καφέ με την μαμά μου που έλειπε τις τελευταίες μέρες και την πεθύμησα, έχει δουλίτσα ακόμα για το περιοδικό, έχει και κάτι τρεξιματάκια εδώ γύρω για το σπίτι, και το βράδυ έχει έξοδο για την οποία θα σας μιλήσω εκτενώς αύριο.... Surprise!!! Να έχουμε και κάτι αλλιώτικο να λέμε.... Άλλωστε, αυτή την εβδομάδα θα έχουμε να λέμε πολλά... Αμερικάνικες εκλογές - που απ' ότι φαίνεται θα ανοίξουν μια καινούρια σελίδα στην παγκόσμια ιστορία με τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών-, έξοδο έκπληξη, κεκάκια και "Στιγμή της Αλήθειας", δεν βλέπω να πλήττουμε καθόλου....Σε αναμονή εξελίξεων λοιπόν, καλή εβδομάδα σε όλους, καλημέρα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία, τι άλλο, κεκάκια... Να ξεκινήσουμε την εβδομάδα μας γλυκά....

Σάββατο, Νοεμβρίου 01, 2008

Νοέμβρης


Νοέμβριος λοιπόν!!! Αγαπημένος μήνας και ιδιαίτερος για μένα μια που στις 11 έχει τα γενέθλια του ο Άρις.. Που φέτος κλείνει αισίως τα 17... Που σημαίνει πως μεγαλώνω και εγώ μαζί του, όμως εξακολουθώ να νοιώθω συνομήλικη του τις περισσότερες φορές... Να δείτε που τελικά και αυτός θα με περάσει... Όπως με πέρασε και ο Μάνος άλλωστε...
Να σας ευχηθώ λοιπόν ο φετινός Νοέμβριος, κόντρα στην κρίση και στα προγνωστικά να είναι χαρούμενος, γελαστός, αισιόδοξος, εποικοδομητικός και κυρίως τυχερός.. Ότι πρέπει δηλαδή για τον μήνα που προηγείται των Χριστουγέννων......
Όσο για μένα, τρέχω να τελειώσω τα τελευταία που μου έμειναν και από Δευτέρα επιστρέφω δριμύτερη!!! Φιλιά πολλά και καλό σαββατοκύριακο.....:-)

Παρασκευή, Οκτωβρίου 31, 2008

Μια καλημέρα....


Λίγο πιο χαλαρά σήμερα, πριν ξεκινήσω να τρέχω για διάφορες δουλειές, είπα να πιω έναν καφέ και να χαζέψω λίγο, τόσο όσο χρειάζεται για να σας πω μια καλημέρα... Από Δευτέρα τα πράγματα θα είναι πιο ήρεμα, θα έχω μπει σε μια σειρά, και θα ορκίζομαι στον εαυτό μου - όπως κάθε φορά άλλωστε- πως δεν θα ξαναφήσω τα πάντα για την τελευταία στιγμή... Θα φτιάξω πρόγραμμα ( μερικές σελίδες την ημέρα, κάθε μέρα), θα μπορώ να το κρατήσω, θα το ξεκινήσω κι όλας για μερικές μέρες και μετά... Μετά θα με παρασύρουν τα παιχνίδια μου, και οι καφέδες, και τα έργα που έχω γραμμένα στο video σωρό, και θα χαλαρώσω... Και όταν θα έρθει πάλι η τελευταία στιγμή θα ξαναπάθω πανικό, όμως νομίζω πως στο βάθος της καρδιάς μου θα το χαίρομαι γιατί έχω μάθει να λειτουργώ καλύτερα υπό συνθήκες πίεσης...
Δεν είναι υπέροχο όμως που ξέρω πόσο καλά παίζω μόνη μου, το δικό μου παιχνιδάκι, και έτσι έχω την άνεση να το απολαμβάνω αντί να χάνομαι σε άγχη και μιζέριες? Ας είναι καλά ο Γιάννης (πάντα Χοϊμές) και τα χρόνια που περάσαμε ψάχνοντας τις ψυχές μας....
Προς το παρόν πάντως, πάω καλά αλλά έχω ακόμα δουλίτσα για να τελειώσω... Και μαζί με αυτό έχω και ένα ραντεβού να φτιάξω λίγο το μαλλί ,θέλω να πιω και έναν καφέ με την Doris που ήρθε χτες από Λονδίνο, και έχω και τράπεζες, σούπερ μάρκετ και καθαριστήριο στο πρόγραμμα... Οπότε σας αφήνω, και αύριο, καλά να είμαστε, τα λέμε με μεγαλύτερη - ελπίζω- ηρεμία.... Φιλιά πολλά σε όλους.....

Υ.Γ. Πανικός ξε- πανικός πάντως, εχτές το είδα το παιχνίδι της αλήθειας... Σιγά μην το έχανα... Αφήστε που, το κοριτσάκι μια χαρά το βρήκα, χαριτωμένο και προχωρημένο, και το αγόρι της, παρόλο που κόντεψε να μαδήσει το μούσι από το τράβηγμα, μια χαρά χαλάρωσε όταν άκουσε πως εκείνη είναι ερωτευμένη μαζί του... Τελικά ο έρωτας όλα τα νικά... Ακόμα και τις ξινές και κακογαμημένες κουνιάδες.....:-)

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία άσχετη μεν, συμβολική δε... Για μένα κυρίως... Που μπορεί να έχω χωθεί λίγο τελευταία, όμως.... Once a princess, always a princess...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 29, 2008

Στα βιαστικά.


Οκ... Αλλαγές είπαμε αλλά μην φανταστείτε πως άλλαξα και χώρα... Εδώ είμαι, στα μέρη τα γνωστά αλλά σύμφωνα με τις παλιές καλές συνήθειες που δεν αλλάζουν, άφησα τα πάντα για τελευταία στιγμή (όπου "πάντα" είναι καμιά δεκαριά κομμάτια για το 2Board) και από το πρωί γράφω σαν τρελή.. Πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω non stop και αύριο όλη μέρα, για να μην σας πω και μεθαύριο... Οπότε, με συγχωρείτε για το σύντομο του ποστ αλλά καιγόμαστε...
Βέβαια, σύντομο ή όχι, θα προλάβω να σας πω ότι εχτές πήγαμε με τον αγαπημένο μου Mall σινεμαδάκι και είδαμε φοβερή ταινία - "Παγιδευμένοι" λέγεται- και σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί είναι από αυτές που τις βλέπεις με κομμένη την ανάσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, είναι παραγωγή Spielberg και, αν και τρελά υπερβολική, μας άφησε με μια καχυποψία απέναντι στην τεχνολογία που μου πέρασε μεν ακαριαία μόλις επέστρεψα σπίτι και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου, πλην όμως, όσο κράτησε -δηλαδή την ώρα που τρώγαμε KFC και παγωτάκι σεμνά και ταπεινά όπως προστάζουν οι περιστάσεις- μας έδωσε λαβή για ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική κουβεντούλα...
Και πως το βράδυ, αν δεν πέσω ξερή με τα μάτια κολλημένα στην άκρη της μύτης μου από το γράψιμο θα δω Burn Identity στο Nova και μετά θα κουκουλωθώ απολαυστικά με το πάπλωμα μου και θα κοιμηθώ για να ονειρευτώ χρώματα, ταπετσαρίες και χαλιά, πράγμα που είναι το τελευταίο μου δημιουργικό κόλλημα για λόγους που θα σας εξηγήσω προσεχώς...
Αυτά τα ολίγα και λαχανιασμένα, φιλιά πολλά σε όλους και τα λέμε συντομότατα... Μέχρι τότε, μην με παρεξηγείτε που δεν απαντώ καν στα σχόλια σας... Δεν προλαβαίνω να φτύσω λέμε....:-)))))

Υ.Γ. Ο αγαπημένος μου αστυνόμος Σαΐνης μου φάνηκε very appropriate για την περίσταση και ας μην τον βρήκα με τα πατίνια του....

Δευτέρα, Οκτωβρίου 27, 2008

Αλλαγές....


Η ζωή μου αλλάζει με ρυθμούς φανταστικούς... Σε μια δύσκολη για όλους εποχή, σαν δώρο από ένα σύμπαν στις συνωμοσίες του οποίου πάντα πίστευα με πάθος, συμβαίνουν πράγματα που λίγο καιρό πριν δεν τολμούσα καν να ονειρευτώ... Πράγματα που ανοίγουν ορθάνοιχτα παράθυρα για ένα μέλλον καλύτερο... Πιο ισορροπημένο, πιο ήρεμο και πιο ανακουφιστικό... Ο Γιάννης (Χοϊμες) που πάντα τον μελετάω στα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, ίσως γιατί του χρωστάω πολλά από τα βήματα που με έφεραν στην απέναντι όχθη, μας έλεγε πως οι δυσκολίες φέρνουν δώρα... Και πως πάντα, μέσα στο μαύρο υπάρχει φως... Έτσι και τώρα... Μέσα στην γενικότερη κρίση που μας επηρεάζει άμεσα, τουλάχιστον εμάς που δουλεύουμε στα ΜΜΕ που ασχολούνται με την ευζωία και το lifestyle - και που είναι αυτά που κόβονται πρώτα απ' όλα σε περιόδους ισχνών αγελάδων- , μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξελίξεων που μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε πολλά από τα δεδομένα της ζωής μας και να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες, έρχεται μια ανάσα αισιοδοξίας να φυσήξει σαν δροσερό αεράκι και να μου αποδείξει για μια ακόμα φορά πως η θεωρία του Γιάννη, τελικά, είναι σωστή... Και πως η δυσκολία αυτή την φορά, ίσως γιατί την αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα και ώριμα σαν μεγάλοι που γίναμε, δεν έκρυβε απλά δώρο... Έκρυβε ανατροπές ζωής προς το τόσο καλύτερο που ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω...
Η ζωή μου αλλάζει... Οι ισορροπίες αποκαθίστανται, η αγάπη νικάει και το μέλλον μπορεί να είναι όντως πιο χαρούμενο απ' όσο μπορεί να ονειρευτεί ακόμα και μια "Πολυάννα"..
Δεν σας κρύβω πως όλα αυτά με κάνουν να χαίρομαι και να φοβάμαι ταυτόχρονα... Το ίδιο.. Ίσως γιατί ακόμα και η ελάχιστη πιθανότητα κάτι να πάει στραβά σε μια επιθυμία ζωής, είναι αρκετή για να θέσει σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία που κρατάω χρόνια τώρα μέσα μου περπατώντας στον λεπτό πάγο που χωρίζει αυτά που ήθελα από αυτά που μπορούσα να έχω...
Όμως η αισιόδοξη φύση μου με κρατάει γελαστή... Κόντρα στις δοξασίες που θέλουν τις μεγάλες χαρές να ακολουθούνται από μεγαλύτερες λύπες, κόντρα στους ενδόμυχους φόβους που στοιχειώνουν συχνά τα όνειρα μου και κυρίως, κόντρα στα όσα με έχει διδάξει το παρελθόν... Πιστεύω πως όσο έχω κλάψει στην ζωή μου μέχρι σήμερα, πρέπει να φτάνει... Αληθινά το πιστεύω... Νομίζω πως έχω πληρώσει τα χρέη μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχω βιώσει τις συνέπειες των λαθών μου, έχω ζήσει την διαδρομή που μου αναλογούσε στο μαύρο.. Και έχω καταφέρει, κόντρα σε κάθε προγνωστικό, να αλλάξω την ζωή μου όσο κανείς, ούτε καν εγώ η ίδια, δεν μπορούσε να φανταστεί... Το έχω κερδίσει το δικαίωμα στην αισιοδοξία λοιπόν... Το δικαίωμα στην ηρεμία, στην ευτυχία, στο όνειρο... Πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να περάσω σε μια άλλη εποχή... Και μαζί μου να "παρασύρω" και τους ανθρώπους που αγαπάω... Και έτσι, είμαι έτοιμη να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ... Σ' αυτό που εμένα μου φαίνεται σαν ελεύθερη πτώση, χωρίς αλεξίπτωτο, σε ένα άγνωστο κενό που όμως δεν με φοβίζει πια όσο κάποτε... Και που πιστεύω πως θα με συμφιλιώσει με ένα κομμάτι της ζωής μου που μέσα μου μοιάζει ανοιχτή πληγή...
Η ζωή μου αλλάζει... Και την έχω τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή την αλλαγή.. Όχι εγώ, η Εύη που είμαι σήμερα, η μαμά του Άρι, η σύντροφος του Μάνου, η γυναίκα που έγινα μεγαλώνοντας, αλλά το παιδάκι που ήμουν κάποτε... Που πιστεύω πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει πίσω... Σε ξεχασμένες αγκαλιές και σε ξεθωριασμένες, ανέφελες μέρες... Η ζωή μου αλλάζει... Wish me luck....

Σάββατο, Οκτωβρίου 25, 2008

7 Αλήθειες λοιπόν.....

Τα σχέδια μου να κοιμηθώ όσο θέλω, τα τελευταία σαββατοκύριακα δεν πετυχαίνουν... Το προηγούμενο ένα κομπρεσέρ έξω από το παράθυρο μας, αυτό ο Droopy που έξυνε την πόρτα για να μπει μέσα... Ξυπνάω νωρίς και μετά την υπόλοιπη ημέρα, ή τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι που -αναγκαστικά- θα ξανακοιμηθώ (to catch up) σέρνομαι από καναπέ σε πολυθρόνα και τούμπαλιν σαν μπαγιάτικο μύδι... Ενδιαμέσως πίνω καφέδες... Και bloggάρω και λίγο... Έτσι, σήμερα, με το μάτι μισόκλειστο και το mood ξινό, η Τανίλα κάνει σχεδόν συνειρμό...:-) Και η πρόταση της να συμμετάσχω στο παιχνίδι με τις 7 αλήθειες, την οποία νομίζω μου την είχε κάνει και η Χελώνα παλιότερα αλλά ξεχάστηκα η ξανθιά, sounds extremely appropriate...

7 Αλήθειες λοιπόν:

1. Έχω υπάρξει βαθιά δυστυχισμένο και διαταραγμένο άτομο για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου... Βελτιώθηκα αισθητά ως άνθρωπος και έλυσα πολλά από τα προβλήματα μου με χρόνια ψυχανάλυσης....
2. Όταν ήμουν μικρή έπεσα μέσα στην μαρμίτα της αισιοδοξίας. Το παιχνίδι της χαράς της Πολυάννας έχει φτιαχτεί για μένα...
3. Πιστεύω με πάθος στις ανθρώπινες σχέσεις...Προσπαθώ να στηρίζω τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπάω όσο περισσότερο μπορώ... Και να τους λέω συχνά πως τους αγαπάω... (Ή να τους το δείχνω)...
4. Ο Άρις και ο Μάνος είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής μου.
5. Για πολλά χρόνια (μέχρι και πρόσφατα) αρνιόμουν να παραδεχτώ πόσο μου έλειπε ο πατέρας μου από την ζωή μου.. Τώρα, είμαι πανευτυχής που τον έχω...
6. Λατρεύω το φαγητό... Το θεωρώ μια από τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής... Μετά το σεξ και πριν το κάπνισμα...
7. Με διακρίνει μια βαθιά έλλειψη επαγγελματικής φιλοδοξίας.. Δεν με ενδιαφέρει να κερδίσω θέσεις και αξιώματα... Ιδανικά θέλω να μπορώ να βγάζω τα περισσότερα δυνατόν χρήματα με τον λιγότερο δυνατόν κόπο...

Και επειδή η ψυχανάλυση έχει κάνει πολύ καλή δουλειά αλλά όχι θαύματα, και ο κακός άνθρωπος μέσα μου παραφυλάει για να εμφανιστεί, σιγά μην δεν χώσω και μερικούς ακόμα... Καλώ να παίξουν λοιπόν το παιχνίδι η παλιά μου συμμαθήτρια, η melissoula, το δεσποινάριον, η δενδρογαλή και η συκιά....

Αυτά για σήμερα και να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο... Με γέλια, με αγαπημένους ανθρώπους γύρω σας και... με άφθονο ύπνο.... Φιλιά...

Υ.Γ. Εχτές το βράδυ πήγαμε με τον Άλκη και την Μάρθα για φαγητό στην Νέα Διαγώνιο. Που άλλαξε όνομα και έγινε Διαγώνιος στην Λυκαβηττού αλλά κατά τα άλλα το φαγητό παραμένει το γνωστό, εξαιρετικό... Φάγαμε σουτζουκάκια μέχρι να σκάσουμε... Και ένα σωρό άλλα πράγματα βέβαια, αλλά κάνω focus στα σουτζουκάκια γιατί είναι τα αγαπημένα μου... Να πάτε... Τώρα που κρυώνει λίγο ο καιρός τα βράδια, σκέφτεστε τίποτα καλύτερο από σουτζουκάκια με μπούκοβο (αυτά τα στεγνά τα θεσσαλονικιώτικα όχι τα άλλα τα σμυρνέικα με την σάλτσα) , πατάτες τηγανητές με αλοιφή πάπρικα και ένα καλό κόκκινο κρασί? :-)

Υ.Γ.2 Εφτά άτομα έπρεπε να καλέσω να παίξουν, όσα και οι αλήθειες, αλλά ξανθιά βλέπετε, δεν το κατάλαβα με την μια.. Συμπληρώνω δύο λοιπόν να είμαι σωστή... Τον Radio Marconi και τον Sotiris K... (για να μάθει να παραπονιέται...)

Παρασκευή, Οκτωβρίου 24, 2008

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα....


Οκ.. Μπορεί από σήριαλ να μην έχουμε κάτι το συγκλονιστικό μέχρι τώρα από τηλεπαιχνίδια όμως, δόξα τον Θεό, δεν πιανόμαστε... Πιστοί στο αμερικάνικο πρότυπο του "ξεφτιλιστείτε γιατί χανόμαστε" φέτος περάσαμε ένα σκαλί πιο κοντά στην απόλυτη κατάντια...
Σκηνικό λιτό για να μην χάνεται το ενδιαφέρον από το "ζουμί"... Η παρουσιάστρια εναλλακτική, πιο εναλλακτική δεν γίνεται, - λίγο καλλιτέχνης, λίγο σύζυγος πολιτικού (ο Θεός να τον κάνει), λίγο μητέρα (όπως δήλωσε σε γνωστό περιοδικό), ευγενική μέχρι ξεράσματος και λίγο ανωτάτου (του τύπου εγώ είμαι άλλου επιπέδου άνθρωπος και έχω έρθει να δώσω έναν άλλο αέρα στο παιχνίδι)...
Ο παίκτης νεαρός, ελαφρά αγχωμένος, έχει μαζί του στο studio την μητέρα, την κοπέλα και τον κολλητό του. Οι κανόνες του παιχνιδιού απλοί. Ο παίκτης έχει ήδη απαντήσει σε 50 ερωτήσεις συνδεδεμένος με ανιχνευτή ψεύδους. Τα αποτελέσματα υπάρχουν στο κοντρόλ. Ξέρει τις ερωτήσεις, ξέρει προφανώς τις απαντήσεις που έχει δώσει αλλά δεν γνωρίζει τα αποτελέσματα. Στην διάρκεια του show θα κληθεί να απαντήσει σε κάποιες από αυτές live, μπροστά σε κοινό και κυρίως μπροστά στους άμεσα ενδιαφερόμενους (την μητέρα, την κοπέλα και τον κολλητό του δηλαδή) και αν πει αλήθεια θα κερδίσει από αρκετά έως πάρα πολλά χρήματα.. Αν πει έστω και μια φορά ψέματα θα χάσει ότι έχει κερδίσει μέχρι εκείνη την στιγμή... Υπάρχει επίσης και ένα κουμπί, το οποίο μπορούν να πατήσουν οι ενδιαφερόμενοι αν νοιώσουν ότι κάποια ερώτηση τους φέρνει σε δύσκολη θέση... Η παρουσιάστρια θα αλλάξει αμέσως την ερώτηση.. Όμως, το κουμπί αυτό μπορούν να το πατήσουν μια φορά μόνο στην διάρκεια όλου του παιχνιδιού και δεν μπορούν να γνωρίζουν αν η επόμενη ερώτηση θα είναι ακόμα χειρότερη από την προηγούμενη... Δεν ξέρω αν όλο αυτό ακούγεται απλό, πάντως σας διαβεβαιώ δεν είναι καθόλου... Εχτές ξεκινήσαμε να το βλέπουμε από περιέργεια, κολλήσαμε από απολύτως κανιβαλικό ενδιαφέρον και όταν ο παίκτης αποφάσισε να αποχωρήσει έχοντας κερδίσει 25.000 ευρώ η γεύση που μου έμεινε ήταν - δυστυχώς- γλυκόξινη... Ο διάλογος που ακολουθεί είναι πραγματικός...(Έχουν προηγηθεί αρκετές ερωτήσεις για την μητέρα του και ο παίκτης έχει απαντήσει αλήθεια. Τώρα απαντά στις ερωτήσεις για τις 25.000 ευρώ)...

Παρουσιάστρια: Πες μου "Κώστα" πόσο καιρό είσαι με την "Αθηνά"?
Κώστας: Δυόμισι χρόνια..
Παρουσιάστρια: Την αγαπάς?
Κώστας: Ναι... Πολύ...
Παρουσιάστρια: Επόμενη ερώτηση λοιπόν... Θεωρείς την Αθηνά βαρετή?
Κώστας: Ξεροκαταπίνει... Ναι...
Πλάνο στην Αθηνά που κοιτάζει άναυδη...
Φωνή από το κοντρόλ... Η απάντηση είναι..... Αληθινή...
Πλάνο στην Αθηνά που παραμένει άναυδη και στον Κώστα που εξακολουθεί να ξεροκαταπίνει...
Παρουσιάστρια: Αθηνά, πως αισθάνεσαι μετά από αυτή την αποκάλυψη? Το είχατε συζητήσει αυτό ποτέ με τον Κώστα?
Αθηνά: (Ψελλίζει) Όχι
Παρουσιάστρια: Κώστα, πως φαντάζεσαι πως νοιώθει τώρα η Αθηνά?
Κώστας: (Κοιτάζει κάτω..) Όχι και τόσο καλά...
Παρουσιάστρια: Πάμε στην επόμενη ερώτηση λοιπόν... Υπάρχουν ερωτικές φαντασιώσεις σου που η Αθηνά αρνείται να πραγματοποιήσει?
Πλάνο στην Αθηνά που τώρα έχει αρχίσει να βουρκώνει...
Πλάνο στον Κώστα που ξεροκαταπίνει μέχρι πνιγμού...
Η Αθηνά πατάει το κουμπί...
Παρουσιάστρια: Μάλιστα.. Επόμενη ερώτηση λοιπόν... Πες μου Κώστα, έχεις παράλληλη σχέση με άλλη γυναίκα?
Πλάνο στην Αθηνά που έχει αρχίσει πια να κλαίει..
Πλάνο στην μαμά του Κώστα που κοιτάζει άναυδη...
Πλάνο στον κολλητό του που μουρμουρίζει "τώρα θα χωρίσετε"..
Κώστας: Ξεροκαταπίνει, κοιτάζει κάτω και ιδρώνει... Ναι...
Πλάνο στην Αθηνά που έχει μείνει κόκκαλο...
Φωνή από το κοντρόλ: Η απάντηση του Κώστα είναι... Αληθινή...
Παρουσιάστρια: Αθηνά, το ήξερες αυτό?
Η Αθηνά δεν απαντά.. Παραμένει κοκαλωμένη...
Παρουσιάστρια: Μπράβο Κώστα... Κέρδισες 25.000 ευρώ... Πιστεύεις όμως πως μετά από όλα αυτά, θα μπορέσεις να ξανακερδίσεις και την Αθηνά..
Κώστας: Δεν ξέρω.. Θα προσπαθήσω...
Παρουσιάστρια: Θέλεις να συνεχίσεις για τις 50.00 ευρώ?
Κώστας: (Σκέφτεται εμφανώς πως οι προηγούμενες ερωτήσεις έχουν ήδη παραλάβει την μαμά και τη γκόμενα άρα οι επόμενες θα παραλάβουν τον κολλητό του...) Όχι... Θα αποχωρήσω...
Πλάνο στην Κώστα που αγκαλιάζεται με τους δικούς του (και με την Αθηνά- άγαλμα)....

Συμπέρασμα Μάνου: Σε αυτό το παιχνίδι πρέπει να πας ή πολύ φρέσκος με την γκόμενα ή να έχεις αποφασίσει να χωρίσεις...
Συμπέρασμα δικό μου: Είναι πολλά τα λεφτά όντως αλλά ακόμη περισσότερη η μαλακία που πρέπει να σε δέρνει για να αποφασίσεις να ξεφτιλιστείς σε αυτό το επίπεδο γι' αυτά...
Κοινό συμπέρασμα: Υπάρχει πολύ μαλάκας κόσμος εκεί έξω...

Υ.Γ. Προς κυρία παρουσιάστρια... Τελικά, τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο.. Αν δεν ταιριάζατε, δεν θα... συμπεθεριάζατε....
Υ.Γ. 2 Τρέμω να σκεφτώ σε τι ερωτήσεις θα απαντήσει όποιος πάει για το μεγάλο έπαθλο των 200.00 ευρώ...
Υ.Γ.3 Η εκπομπή "Η στιγμή της αλήθειας" προβάλλεται κάθε Πέμπτη στις 22.00 στον Ant1... Περιμένω να δω τα νούμερα της τηλεθέασης με έναν φόβο στην καρδιά... Αμερική γίναμε τελικά, στα χειρότερα της... Μόνο τέτοια έχει άλλωστε....
Υ.Γ.4 Εννοείται πως θα το βλέπω από εδώ και πέρα.... Άμα δοκιμάσεις ανθρώπινο κρέας μια φορά, θέλεις συνέχεια... (για να μην βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω...) Καλημέρα...



Πέμπτη, Οκτωβρίου 23, 2008

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...


Εχτές το βράδυ, την ώρα που έπαιζα το αγαπημένο μου So Blonde άκουγα στο background την ομιλία του κύριου Ρουσόπουλου στην Βουλή... Προφανώς δεν πρόσεχα τι έλεγε ακριβώς, μου είναι παντελώς αδιάφορη η λογική ενός ανθρώπου που εμπλέκεται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, χρεώνεται μεγάλο μέρος ευθύνης της πτώσης ενός κόμματος, και αντί να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη και να πάει σπίτι του, τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα, ζητάει και τα ρέστα του από πάνω... Όμως εχτές ο κύριος Θοδωρής ήταν το πρόσωπο της βραδιάς και εκεί γύρω στις 8, σε όποιο κανάλι και να γύριζες, την φάτσα του έβρισκες.. Ακόμα και το Star τον έπαιξε, και μάλιστα πριν από την Μαριάννα Ντούβλη - ξέρετε, αυτή που μέχρι πέρσι γύριζε από κανάλι σε κανάλι διαφημίζοντας τα πλούτη και τις τσάντες της και δηλώνοντας πως ήθελε να φάει την Μενεγάκη (κυριολεκτικά μάλιστα αφού κουβαλούσε μαζί της κάτι σοκολατάκια με το πρόσωπο της Ελένης και τα έτρωγε on camera) - η οποία έστειλε επιστολή στον κύριο Παπούλια ζητώντας του να προκηρύξει άμεσα εκλογές... Αυτή η Στέλλα (Μπεζεντάκου) άνοιξε μεγάλες πληγές... Τώρα, περιμένω από τον Εθνικό μας Σταρ Ανδρέα Ευαγγελόπουλο να γράψει στον πρόεδρο της Βουλής ζητώντας του να αποβάλει λόγω απουσιών όποιους βουλευτές δεν δίνουν καθημερινά το παρόν στις συνεδριάσεις, και την Έφη Θώδη να ζητάει να τραγουδήσει εκείνη τον Εθνικό Ύμνο, σε νέα εκτέλεση, ποιμενικού ροκ....
Πίσω στο κύριο Ρουσόπουλο όμως, μέσα στα πολλά που άκουγα, συγκράτησα το εξής: "Η δική μου δύσκολη ζωή" είπε το αγόρι απευθυνόμενο στον Γιώργο Παπανδρέου, "καμιά σχέση δεν έχει με την δική σας.." Έλα ρε μεγάλε!!! Ξανθόπουλε της πολιτικής, λουστράκο της Νέας Δημοκρατίας.... Ο Θοδωρής και το κασελάκι του το καταντήσαμε το θέμα... Καλά τα έλεγε ο κύριος Ζάχος ( και μην μου πείτε ποιος κύριος Ζάχος, ένας είναι ο κύριος Ζάχος και μοναδικός) πως στην Ελλάδα άμα δεν έχεις κουβαλήσει τον νταβά με τα κουλούρια στην Ομόνοια μικρός κανείς δεν σου αναγνωρίζει το δικαίωμα να γίνεις κάτι μεγαλώνοντας... Δηλαδή με αυτή την λογική, επειδή ο Θοδωρής είχε δύσκολη ζωή μικρός, έπρεπε μεγαλώνοντας να έρθει να μας ξεπουπουλιάσει... Ομαδικώς ως έθνος και μάλιστα με την βοήθεια του "αγίου" Εφραίμ...Και μετά, όταν τον πάρουν όλοι χαμπάρι και αρχίσουν να του δείχνουν την έξοδο, να ανέβει στο βήμα και να εκφωνήσει και έναν πανηγυρικό σε τόνους λάβρους, μπας και φοβηθούν και αλλάξουν γνώμη....
Τελικά, σας το λέω εγώ, η ξανθιά και άσχετη... Το πρόβλημα σε αυτή την χώρα δεν είναι ούτε οι άνθρωποι που μας κυβερνούν - τους οποίους άλλωστε εμείς τους εκλέγουμε κάθε φορά, δεν μας τους δίνουν προξενιό- ούτε η έλλειψη πολιτικής συνείδησης του κόσμου -που , που να την βρει με όλα αυτά που γίνονται άλλωστε..Το πρόβλημα είναι η λογική που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό μας... Θεωρητικά μιλώντας, ο κύριος Παπανδρέου, αν εκλεγεί κάποια στιγμή πρωθυπουργός, άλλα πράγματα θα έπρεπε να κληθεί να αποδείξει.. Και όχι πόσο εύκολη ή δύσκολη ζωή πέρασε ως παιδάκι... Ή πόσα κουλούρια χώραγε ο δικός του νταβάς.. Ή μήπως ήταν donuts?

Υ.Γ. Καλά έλεγαν πολλοί τελικά πως ήταν αδικία να χάσει η Μάρα την δουλειά της... Στο κάτω κάτω της γραφής, εκείνη ήταν που έφερνε από πάντα τα λεφτά στο σπίτι, από παλιά. προ πολιτικής... Θέλησε ο Θοδωράκης να κάνει αντίσταση, να της δείξει ποιος φοράει τα παντελόνια στην οικογένεια, και να τα αποτελέσματα... Και μετά, αντί να πάει αυτός στο σπίτι και να συνεχίσει η Μάρα να λέει τις ειδήσεις - που αν το καλοσκεφτείτε, λιγότερη ζημιά έκανε- αναγκάστηκε εκείνη σε παραίτηση γιατί το αγόρι είχε δουλειά ακόμα μπροστά του.. Έπρεπε να το ρίξει τελείως το κόμμα στα πατώματα πριν αποφασίσει να την κάνει με ελαφρά.. Γιατί έτσι είναι ο Θοδωρής.. Δεν αφήνει δουλειές μισοτελειωμένες....

Τετάρτη, Οκτωβρίου 22, 2008

Μεγαλώνω....


Επαναλαμβάνομαι... Ή τουλάχιστον έτσι νοιώθω... Έχω μπόλικη δουλειά, ο Μάνος ακόμα περισσότερη όπως και όλοι μας οι φίλοι, βγαίνουμε λιγότερο από συνήθως (με όλη αυτή την τρεχάλα στο τέλος της μέρας συνήθως θέλεις απλά να βιδωθείς στον καναπέ, να φας κάτι και να πας να ξεραθείς) , το mood είναι το γνωστό, δεν γίνονται και καινούρια πράγματα να μας ξεσηκώσουν.... Τα πρωινά ανοίγω το blog και δεν ξέρω τι να σας γράψω... Κάνω τις συνηθισμένες δουλειές του σπιτιού, γράφω κανένα κομματάκι, πάω για κανέναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου ή με καμιά φίλη, επιστρέφω σπίτι... Ρουτίνα... Ευλογημένη ρουτίνα , μην με παρεξηγείτε, δεν θα την άλλαζα με τίποτα γιατί με κάνει να νοιώθω μια σταθερότητα που μου έλειπε για χρόνια, όμως καθόλου ενδιαφέρουσα φοβάμαι για αφήγηση...
Κάνω περισσότερα πράγματα μέσα στο σπίτι τον τελευταίο καιρό... Μαγειρεύω πιο πολύ, μαζεύω φίλους συχνότερα με διάφορες ευκαιρίες, παραγγέλνω αγαπημένες σειρές από το Amazon, και βιβλία, ταχτοποιώ τα CD μου, χουζουρεύω στον καναπέ ακούγοντας μουσική, διαλέγω κεριά με ωραίες μυρωδιές - χτες αγόρασα ένα από το ΙΚΕΑ με άρωμα παγωτό- κοιμάμαι κάποια μεσημέρια με το παντζούρι ανοιχτό και την λιακάδα να φωτίζει το δωμάτιο, κουβεντιάζω με τον Άρι για σπουδές, και για παρέες και για κοριτσάκια, του αγοράζω φούτερ Lonsdale από το Internet και του παραγγέλνω παπούτσια Martin's σε φίλους που πάνε Λονδίνο, χαζογελάω με τον Μάνο τα βράδια βλέποντας ανόητα σήριαλ στην τηλεόραση ή μιλώντας για δουλειές που πάντα έχουν μια όψη καθόλου glamorous πίσω από τις λαμπερές σελίδες των περιοδικών που βγάζουμε, επενδύω σε φιλίες και σχέσεις, επιδιώκω να περνάω καλά, μέσα και έξω, με ανθρώπους που αγαπάω... Μόνο...
Η περίοδος ευνοεί τις ανακατατάξεις και τους απολογισμούς... Και εγώ, σε αυτή την φάση της ζωής μου, λίγο πριν τα 45, νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να ρίξω τους τόνους και να εστιάσω στα απλά και τα ουσιαστικά... Και το κάνω... Και νοιώθω υπέροχα... Λίγο παράξενα βέβαια, σαν να αντιλαμβάνομαι σταδιακά πως τελικά, κόντρα σε προβλέψεις και προσπάθειες, μεγαλώνω...Αλλά παρόλα αυτά, υπέροχα... Και ανακαλύπτω άναυδη πως αυτό το μεγάλωμα που πάντα φοβόμουν, που πάντα απέφευγα σαν άλλος Peter Pan, προσδοκώντας να μείνω - αν γίνεται- για πάντα παιδί, τελικά μπορεί να μην είναι τόσο άσχημο... Ούτε τόσο δύσκολο... Ούτε τόσο τρομακτικό...
Οπότε χαλαρώνω και το ζω... Στο ρελαντί... Με ευλογημένη ρουτίνα και επαναλήψεις, έτσι για το κάνω δικό μου.. Να το εμπεδώσω... Και αν σας κάνω να βαριέστε τώρα τελευταία σας ζητώ ειλικρινά συγγνώμη... Όμως νομίζω πως τουλάχιστον για κάποιον καιρό, τα πιο catchy πράγματα που θα διαβάζετε εδώ μέσα θα είναι οι συνταγές... Και τα τηλεοπτικά κουτσομπολιά... Φιλιά σε όλους και καλημέρα....

Τρίτη, Οκτωβρίου 21, 2008

Άλλο τι λέμε και άλλο τι ξέρουμε....


Θα ήθελα:

Να κάνει κρύο. Να φορέσω μπότες και ζεστό πουλόβερ... Και μπουφάν. Και το βράδυ να ανάψω το τζάκι και να απολαύσω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο φως των κεριών.
Ή άντε να κάνει κρύο και να βρέχει. Να φορέσω τουλάχιστον τις γαλότσες μου που κοντεύουν να παλιώσουν μέσα στην ντουλάπα. Και το λαχανί αδιάβροχο μπουφάν μου.. Και να κρατήσω την αγαπημένη μου ομπρέλα, αυτή με την λαβή - γάτα.
Να πάω για πρωινό στο Winter Garden της Μεγάλης Βρετανίας. Ακόμα καλύτερα, να είναι Κυριακή και να διαβάσω και τις εφημερίδες μου. Ακόμα καλύτερα, να πάω για πρωινό στην Μεγάλη Βρετανία. Την κανονική... Και για μεσημεριανό και βραδινό επίσης... Πολλές φορές... Τουλάχιστον επτά (on the row...)
Να έχω μια κάρτα με απεριόριστο υπόλοιπο και να κατέβω για shopping.. Έχω επιθυμήσει big spending... Ακόμα καλύτερα, να κάνω big spending στην Νέα Υόρκη... Ή στο Παρίσι... Ή στο Λονδίνο...
Να ζυγιστώ και να έχω χάσει δέκα κιλά. Χωρίς δίαιτα... Χωρίς καν διατροφή... Ακόμα καλύτερα.. Να αδυνατίσω τρώγοντας.. Τα πάντα... Πέντε μεγάλα γεύματα την ημέρα βασισμένα στο ψωμί και τις τηγανητές πατάτες...
Να βρω τα συστατικά για το fondant που χρειάζονται οι τούρτες μου. .. Και να καταλάβω πως γίνεται... Και να ξεκινήσω να τις φτιάχνω... Και να τις πετύχω με την μία... Ειδικά την Dr. Seus που είναι η αγαπημένη μου...
Να έχει ξεκινήσει ο Χριστόφορος.. Και να ανυπομονώ να δω τι θα γίνει παρακάτω... Έχω βαρεθεί να βλέπω βλακείες φέτος στην τηλεόραση... Εχτές ξεκίνησα να δω το LAPD και παραλίγο να πέσω κάτω από τον καναπέ από την πλήξη... Έλεος!!!
Να είναι Δεκέμβριος... Και τα Χριστούγεννα να είναι προ των πυλών... Να σκέφτομαι στολίδια, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, φωτάκια και δώρα... Και κάλαντα... Και χαρούμενα προγράμματα για χαμογελαστές παρέες...
Ή έστω να ετοιμαζόμαστε να πάμε εκδρομή. Κάπου ορεινά.. Στην Αρκαδία... Ή στο St. Moritz.. Ή στο Whistler που το έμαθα πρόσφατα...
Να έχει περάσει η κρίση, το χρηματιστήριο να χτυπάει limit up και τα επιτόκια να σέρνονται στα πατώματα... Και να εξαφανιστεί αυτό το σύννεφο μιζέριας που σκεπάζει τον ήλιο της πόλης...
Να έχουν ανοίξει καινούρια μαγαζιά.. Εστιατόρια, μπαρ, clubs... Με μουσικές, με ατμόσφαιρα, με fun... Να βγαίνουμε τα βράδια και να ανακαλύπτουμε νέα πράγματα.. Και παραστάσεις, και σχήματα...

Όμως...

Κάνει ζέστη... Ξανά... Και έχω βαρεθεί να φοράω τις ίδιες φόρμες και τα ίδια κοτονένια πουλοβεράκια που νομίζω πως θα μου τα βγάλουν με εγχείρηση κάποια στιγμή...
Κάνει τόση ζέστη... Που τα βράδια ζεσταίνομαι με την μάλλινη κουβέρτα... Αλλά κρυώνω με την λεπτή... Δηλαδή κάνει όση ζέστη χρειάζεται για να μου σπάνε τα νεύρα...
Θα πάω για πρωινό στο ΙΚΕΑ... Χωρίς περιττές επεξηγήσεις... Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κανείς....
Να σας πω ακριβώς πόσο.. Θα πάω στο ΙΚΕΑ μόνο για πρωινό... Χωρίς shopping.. Γιατί το υπόλοιπο της κάρτας μου είναι τόσο που μόλις την περάσουν από το μηχάνημα θα βγει ένα χέρι να με μουτζώσει.. Άρα δεν θα κάνω big spending... Ούτε καν small... Θα κάνω window shopping σε ένα μαγαζί που δεν έχει καν βιτρίνες...
Ζυγίστηκα και δεν έχω χάσει δέκα κιλά.. Δεν έχω χάσει ούτε καν δύο....Και είναι κρίμα γιατί την διατροφή με το ψωμί και τις πατάτες την κάνω ακριβώς...
Αυτό το fondant έχει λέει η Βίβιαν σαν κύριο συστατικό την γλυκερίνη... Τούρτα - σαπούνι δηλαδή? Θα την τρώμε και θα βγάζουμε αφρούς? Επίσης δεν ξέρω που πουλάνε γλυκερίνη για φάγωμα... Αφήστε που δεν έχω καταλάβει και τι πρέπει να κάνω αφού την βρω...
Ο Χριστόφορος δεν έχει ξεκινήσει ακόμα... Αντιθέτως, έχει ξεκινήσει το Μυστικό... Και η Πολυκατοικία.. Και ο Λάκης ο γλυκούλης... Και ο κανονικός Λάκης, ο κακούλης, προχτές δεν ήταν καθόλου στα πάνω του... Αν υποψιαστώ πως θα αρχίσω να βαριέμαι και το Τσαντίρι, θα πεθάνω.....:-)
Είναι Οκτώβριος ακόμα.. Και η μόνη γιορτή προ των πυλών είναι η Εθνική Επέτειος... Που μου είναι αδιάφορη... Δεν μου αρέσουν οι παρελάσεις... Ούτε τα σημαιάκια... Ούτε οι μπάντες... Ούτε ο μπακαλιάρος σκορδαλιά που μπορεί να είναι άλλης επετείου αλλά you got the point...
Δεν θα πάμε πουθενά... Ούτε σε βουνό, ούτε καν σε νησάκι.. Πολλές δουλειές, λίγες μέρες... Αφήστε που δεν το έχει στρώσει και για σκι...
Η κρίση καλά κρατεί... Και το σύννεφο μιζέριας εξαπλώνεται όσο πάει και πιο πολύ... Τα δεν επιτόκια παραμένουν αντιστρόφως ανάλογα του δείκτη... Κακή συνεννόηση λέτε?
Λόγω κρίσης δεν έχουμε και νέα openings.. Τουλάχιστον όχι αρκετά... Βγαίνουμε στα ίδια και τα ίδια, οι μουσικές δεν είναι αρκετά ανεβαστικές, οι παρέες δεν έχουν κέφι για χορούς και για πάρτι, τα σχήματα δεν θα έχουν κόσμο φοβάμαι και οι παραστάσεις... Οκ, δεν είναι το φόρτε μου... Γενικά μιλώντας, ο Indiana Jones μέσα μου έχει πέσει σε νάρκη...

Συμπέρασμα:

Χρειάζομαι επειγόντως μια γερή δόση ξεκουνήματος και μια ακόμα πιο γερή δόση περιπέτειας.. Και χαβαλέ... Και γιορτών... Και λίγο Χριστόφορο παρακαλώ... Α, και μια βοήθεια για το fondant, μπας και φάμε τουλάχιστον κανένα happy cake.... Καλημέρα!!!!!