Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2008

Somewere, over the rainbow....


Πάλι Δευτέρα... Πως περνάνε έτσι οι μέρες!!! Οκ, η προηγούμενη εβδομάδα είχε και μια ενδιάμεση στάστη λόγω εθνικής εορτής αλλά γενικά, νομίζω πως ο καιρός περνάει αστραπιαία τελευταία... Προφανώς φταίει πως νοιώθω όλο και καλύτερα... Με τα επαγγελματικά μου να στρώνουν, τα προσωπικά μου better than never, το παιδάκι μου να μεγαλώνει όμορφα και ισορροπημένα και με τους καινούριους ανθρώπους της ζωής μου να ανακατευονται γλυκά με τους παλιούς, με την άνοιξη προ των πυλών και το περιοδικό να ετοιμάζεται, με το καινούριο σπίτι να με περιμένει... Ναι. Περνάω μια εξαιρετική περίοδο και ελπίζω αυτό να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο... Νοιώθω καμιά φορά πως το σύμπαν μου κλείνει το μάτι... Και πως επιτέλους, μετά από μια μακριά περίοδο δυσκολιών σε κάθε επίπεδο, σκοπεύει να με αφήσει να ηρεμίσω και να ευχαριστηθώ τα δώρα του...
Όταν λίγους μήνες πριν η καλύτερη μου φίλη βγήκε από την ζωή μου κλείνοντας την πόρτα πίσω της με ένα εκκωφαντικό μπαμ, ένοιωσα πως αυτή ήταν ή σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι μιας εποχής εξαιρετικά δύσκολης σε κάθε επίπεδο... Και ήμουν βέβαιη πως δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ ξανά κανέναν.. Τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον βαθμό και τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο... Και πως το κενό πού άφησε θα αργούσε πολύ να ξαναγεμίσει... Και πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο, έτσι κι αλλιώς... Είχα δίκιο γιατί έρχονται στιγμές ακόμα και σήμερα που την σκέφτομαι, αλλά ταυτόχρονα είχα απόλυτο άδικο... Γιατί ξαφνικά μπήκαν στην ζωή μου καινούριοι άνθρωποι που άλλαξαν πολλά... Που με πήγαν πολύ παρακάτω, μου γέμισαν το κομμάτι αυτό της ζωής μου με έναν τελείως διαφορετικό, πολύ πιο υγιή αν θέλετε και πολύ πιο εποικοδομητικό τρόπο... Και έτσι ξαφνικά, άρχισα να περνάω πάλι καταπληκτικά... Να γελάω πολύ, να διασκεδάζω, να σχεδιάζω εκδρομές και διακοπές, και να γεμίζω τις μέρες και τις νύχτες μας με την παρέα ανθρώπων που αγαπάω, θαυμάζω και εμπιστεύομαι... Και το καλύτερο απ' όλα είναι το πόσο ταίριαξαν όλοι, παλιοί και καινούριοι φίλοι μεταξύ τους και το πόσο πιο ενδιαφέρουσα είναι σήμερα, έξι μήνες μετά η ζωή μου... Με τον Άλκη και την Μάρθα πάντα εδώ και με τον Κώστα και την Λιάνα, και με την Βίβιαν, και με την Τίνα, και με τον Κωνσταντίνο και την Πόπη, και τώρα τελευταία και με την Ελένη και τον Παναγιώτη... Και με την Ρούλα που είναι και αυτή καλύτερα από ποτέ, και με την παρέα του νησιού να με περιμένει και να την περιμένω, και με τον Πέτρο, και με τον Σταύρο και την Στέλλα που θα ήθελα τόσο να έμεναν Αθήνα αντί για Θεσσαλονίκη... Και με κάποιους από εσάς που γνωριστήκαμε και θα πάμε σίγουρα παρακάτω... Ναι, το σύμπαν σίγουρα μου κλείνει το μάτι... Και η άνοιξη είναι έξω από το παράθυρο μου και ας πρόκειται την Τετάρτη να ξανάρθουν βροχές... Η ζωή δεν είναι ποτέ μονότονη αν αφεθείς και την ζήσεις χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος... Έχει ανηφόρες για όλους, και δυσκολίες, και στεναχώριες, και πίκρες, και απογοητεύσεις, και προδοσία, έχει χαστούκια και δάκρυα, έχει όμως και κάτι λιακάδες μαγικές, κάτι ανέλπιστες εκπλήξεις και κάτι ομορφιές που σε κάνουν να ξεχνάς και να ξεχνιέσαι... Και έχει και χαρές, και ελπίδα, και σχέδια και όνειρα, και αγάπη, και φιλοδοξία και έρωτα, και όλα αυτά τα όμορφα και τα δημιουργικά που μας εξελίσσουν και μας κάνουν καλύτερους, πιο ώριμους και πιο δυνατούς ανθρώπους... Πιο ολοκληρωμένους... Και αν όντως μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται το ουράνιο τόξο να σκορπίσει την ελπίδα και την χαρά, εγώ νοιώθω πως τον τελευταίο καιρό ζω στην άκρη του... Αγγίζω τα χρώματα του και παίρνω φως από το φως του... Και να σας πω και κάτι... Ακόμα και αν κάνω λάθος, ακόμα και αν όλος αυτός ο ενθουσιασμός που με κατακλύζει τελευταία αποδειχτεί αναίτιος, δεν πειράζει.. Πάντα θα υπάρχει το παρακάτω και θα έχω ευχαριστηθεί και αυτό το κομμάτι της διαδρομής... Καλή εβδομάδα λοιπόν, αισιόδοξη και λαμπερή και πολλά φιλιά σε όλους.....

Σάββατο, Μαρτίου 29, 2008

Ένα βροχερό weekend και μια δίατα που μας άφησε νωρίς...


Άντε να τελειώνει αυτή η βροχή γιατί πολύ μου την έχει σπάσει.... Το κρύο δεν με πειράζει καθόλου, ειδικά όταν συνδυάζεται με απαλά μάλλινα, με αναμμένο τζάκι και με κόκκινο κρασί, και την ζέστη μια χαρά την αντέχω με παγωμένους καφέδες σε δροσερές βεράντες και με βουτιές σε γαλανά νερά.... Με την βροχή αποδιοργανώνομαι... Τελείως... Εχτές όλη μέρα ταλαιπωρήθηκα ατελείωτα, με την ομπρέλα μετά το κομμωτήριο, με το αυτοκίνητο στην διαδρομή για Κορωπί που γινόταν το έλα και να δεις μέχρι να μπω στην Αττική οδό, για να μην σας πω τι τράβηξα στην επιστροφή που οι δρόμοι είχαν γίνει λίμνες από λασπόντερα και η καημένη η κουρσίτσα μου τσαλαβούτηξε σαν το παπί μέχρι την μέση για να φτάσουμε με τα πολλά στο σπίτι.....
Ευτυχώς το βράδυ κύλησε όμορφα, με σούπερ παρέα στο Ψαροκόκκαλο, ένα συμπαθέστατο μικρό μαγαζάκι στην Σόλωνος που σερβίρει με χιούμορ πεντανόστιμα σουτζουκάκια (αν και ένα με δύο κλικ κάτω από αυτά της Νέας Διαγωνίου) και ένα εξαιρετικό μαστέλο Χίου τηγανητό που το τσάκισα ανελέητα.... Δεν ήμουν η καλύτερη παρέα βέβαια εχτές, μια που είχα σηκωθεί από τις 5 το πρωί - ο Άρις έφευγε στις 6 για τριήμερη εκδρομή στην Θεσσαλονίκη με το σχολείο του και έπρεπε να τον πάω να πάρει το πούλμαν- και κατά τις 12 το βράδυ πια ήμουν έτοιμη να πέσω με το κεφάλι μέσα στο πιάτο από την νύστα... Και ήταν και πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση, αλλά δεν κατάφερα να συμμετάσχω εποικοδομητικά.. Από το πολύ χασμουρητό είχαν σχεδόν βουλώσει τα αυτιά μου... Ευτυχώς που οι φίλοι μου με αγαπάνε και δεν με παρεξηγούν...
Α! Δεν σας είπα... Η δίαιτα μας εγκατέλειψε νωρίς... Αποφάσισα να παραμείνω αφράτη και ευτυχής μια που αδυνατώ να πείσω τον ευατό μου για το ποιές συγκλονιστικές αλλαγές θα επέλθουν στην ζωή μου αν μια μέρα καταλλήξω - ξανά- συλφίς... Νομίζω πως μόνο αν, κούφια η ώρα που το ακούει, χρειαστεί για λόγους υγείας θα αποφασίσω να το δω σοβαρά το θέμα... Και μια που προς το παρόν οι εξετάσεις μου λένε πως είμαι γερή σαν... βόδι - με την καλή έννοια- είπα γουάτ δε χεκ, και ξανακύλησα περιχαρής στα τηγανητά και τις σαλτσούλες... Και το κέφι μου βελτιώθηκε σημαντικά....
Και τώρα που σας τα είπα όλα αυτά και ξαλάφρωσα, πάω να επιστρέψω κάτι DVD στο video club και να πάρω και τα περιοδικά μου από το περίπτερο - κυκλοφόρησε και το καινούριο Nitro αλλά νομίζω πως η συνέντευξη που είχα πάρει θα είναι στο επόμενο - και μετά θα επιστρέψω σπίτι για cocooning... Σήμερα οι άντρες της ζωής μου θα είναι απόντες... Ο Άρις κάνει ντόλτσε βίτα στην συμπρωτεύουσα, ο αγαπημένος μου έχει δουλειά και ευτυχώς που υπάρχει και ο Droopy και θα έχω λίγη παρεούλα... Σκοπεύω λοιπόν και εγώ να κάνω μεγάλη ζωή... Με εφημερίδες, περιοδικά, μουσικούλα, DVD, και delivery... Και μεσημεριανή σιέστα γιατί το βράδυ έχουμε έξοδο με αγαπημένους φίλους που έχω επιθυμήσει πολύ και την περιμένω με ανυπομονησία... Οπότε, σας εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο και η Δευτέρα να μας βρει με ήλιο και ηθικό ακμαίο.. Φιλιά πολλά....

Παρασκευή, Μαρτίου 28, 2008

Αχ αυτή η Μύκονος.....



Έγραψα δυο κουβέντες παραπάνω για την Μύκονο και άρχισαν τα σχόλια… Πάλι… The story of my life… Δεν θα αναλωθώ για μια ακόμα φορά σε εξηγήσεις για το ποια είμαι και πως ζω είτε στην Μύκονο είτε στην Αθήνα, αν επιλέγετε να διαβάζετε ότι σας βολεύει και να αγνοείτε επιδεικτικά τα υπόλοιπα, sorry, αλλά δεν θα καθίσω να δικαιολογηθώ ούτε για τον τρόπο ζωής μου ούτε για τις επιλογές μου… Σ’ όποιον αρέσουμε, όπως λέει η Δήμητρα, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…

Για το νησί όμως έχω άποψη και θα μου επιτρέψετε να την μοιραστώ μαζί σας… Ναι, η Μύκονος είναι ένα πολύ ακριβό νησί… Που παρέχει όμως στον επισκέπτη πράγματα που σε άλλα μέρη ούτε καν ονειρεύεται να βρει.. Δεν υπάρχει άλλος τόπος στην Ελλάδα πέραν της Αθήνας που να μπορεί να σου δώσει την δυνατότητα τόσων επιλογών… Παραλίες κοσμικές όπου μπορείς να παραγγείλεις στην ξύλινη ξαπλώστρα σου από margaritas μέχρι sushi, παραλίες ήσυχες για γυμνιστές, παραλίες dog friendly, παραλίες απολύτως ερημικές ακόμη και τον δεκαπενταύγουστο, ξενοδοχεία πολλών αστέρων ή παραδοσιακές πανσιόν, τρελό clubbing, μπουζούκια, στριπτηζάδικο, το ωραιότερο θερινό σινεμά ever, εστιατόρια γιαπωνέζικα, ταϊλανδέζικα, μεξικάνικα, αργεντίνικα, ταβέρνες με θαλασσινά, με άψογα γεμιστά, με τους κεφτέδες της Ασημίνας, με τις μακαρονάδες του Danielle, με την κάβα του Ιβάν, με την τρέλα του Μίμη, κοσμική περατζάδα και παραδοσιακό Γιαλό, τις μεγαλύτερες φίρμες ρούχων, παπουτσιών και αξεσουάρ, παραδοσιακά προϊόντα, ντόπιο κρασί και οινοποιείο, χοιροσφάγεια, κάθε είδους service από κομμωτήρια και ινστιτούτα αισθητικής μέχρι delivery φαγητών αλλά και ρούχων από το καθαριστήριο, πλυντήριο αυτοκινήτων που παραλαμβάνει το όχημα σου από την παραλία και στο επιστρέφει μετά από λίγο πιο καθαρό από ποτέ, μαγικό ηλιοβασίλεμα, 400 εκκλησίες, το μοναστήρι του Παλαιόκαστρου, τις Δήλες μια ανάσα μακριά και απόλυτη ησυχία και απομόνωση όποτε το επιθυμήσεις πραγματικά…

Φυσικά υπάρχει και η κακή πλευρά.. Και οι νεόπλουτοι με τα χρυσά ρολόγια και τα πούρα, και οι κυρίες με τα τακούνια στα καλντερίμια, και τα τεράστια SUV που δημιουργούν traffic, και τα σκάφη που αράζουν αρόδο και λερώνουν τα νερά, και οι αρπαχτές, και οι τουρίστες με τα σακίδια και τα πέδιλα με τις κάλτσες, και τα σκουπίδια, και οι διακοπές ρεύματος και ένα σωρό ακόμα που μου διαφεύγουν γιατί τα έχω κάνει delete… Όμως όλα αυτά υπάρχουν και αλλού.. Δεν είναι αποκλειστικότητα της Μυκόνου ακόμα και αν εκεί παρουσιάζονται σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και συχνότητα λόγω κακώς εννοούμενου life style Για να μην μακρηγορώ και σας κουράζω, δεν είναι δίκαιο να κρίνεται ένα ολόκληρο νησί και οι άνθρωποι που το αγαπούν, το προτιμούν και το πονάνε από τα κακώς κείμενα και μόνον.. Γιατί για κάθε «κακό» που μπορεί να μου αναφέρετε, και να έχετε δίκιο, υπάρχουν δυο τουλάχιστον καλά που δεν τα ξέρετε γιατί δεν κάνατε ποτέ τον κόπο να ρίξετε μια ματιά πέρα από τα προφανή… Και τελικά, ναι, μπορεί η Μύκονος να μην είναι για όλους… Όχι γιατί είναι ακριβή, ούτε γιατί μαζεύει νεόπλουτους και δήθεν κοσμικούς, ούτε γιατί έχει χτιστεί πολύ και μοιάζει με προάστιο της Αθήνας αλλά γιατί έχει ένα τρόπο να ξερνάει όσους δεν της ταιριάζουν και όσους δεν της αξίζουν… Κάνοντας τους να νοιώθουν έξω από τα νερά τους όση και αν είναι η οικονομική τους επιφάνεια… Γιατί δεν μέτριουνται όλα τα πράγματα στην ζωή με λεφτά, και όλες αυτές οι δακρύβρεχτες ιστορίες με τους φτωχούς βιοπαλαιστές και τις πλούσιες κυρίες είναι passé από τότε που έκλεισε οριστικά η Φίνος Φιλμς…

Και αν μπορώ να σας πω κάτι με σιγουριά απόλυτη και να σας το υπογράψω είναι πως η Μύκονος είναι κοινός τόπος και αγαπημένο «χωριό» πολλών διαφορετικών ανθρώπων, που μπορεί να προέρχονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, μπορεί να μιλάνε άλλες γλώσσες, να πιστεύουν σε διαφορετικού θεούς, να έχουν ζυμωθεί με διαφορετικές κουλτούρες και να ζουν διαφορετικές ζωές, τους ενώνει όμως η ίδια αγάπη για αυτόν τον μοναδικό τόπο, η ίδια τρέλα και η ίδιοι κώδικες… Και παρόλο που ξέρω πως θα θυμώσει πάλι ο φίλος μου ο Δημήτρης Ρ. νομίζω πως φταίει η ενέργεια… Και οι αέρηδες.. Και όλο αυτό το λευκό και το γαλάζιο που γεμίζει την ψυχή με αισιοδοξία, και με γαλήνη και με όνειρα…

Όλα τα άλλα είναι ιστορίες που δεν μας αφορούν… Εμείς θα εξακολουθήσουμε να προτιμάμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.. Και να βγάζουμε περιοδικά για τα οποία θα είμαστε περήφανοι και , γιατί όχι, από τα οποία θα πληρωνόμαστε καλά γιατί θα έχουν επιτυχία… Και κοινό… Και άποψη… Και θα συνεχίσουμε να αγαπάμε το νησί και να το υπερασπιζόμαστε για όλα αυτά που μας προσφέρει απλόχερα.. Που δεν είναι ούτε κοινωνική καταξίωση ούτε φωτογραφίες σε σελίδες glossy για όνομα του Θεού… Αλλά στιγμές, και παρέες, και άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, και γαλήνη, και γέλια, και αναμνήσεις μια ζωής γεμάτης… Και όσοι δεν γουστάρουν, μπορούν απλά να μην έρχονται.. Καθόλου δεν θα μας λείψουν… Υπάρχουν υπέροχα νησιά, πολύ καλύτερα, πολύ φτηνότερα και πολύ πιο ενδιαφέροντα… Ευτυχώς, και για εκείνους και για μας….

Y.Γ. Σήμερα μου κάνει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί στο blog του ένα κομμάτι μου ο Pavlos. Ένα κομμάτι εμπνευσμένο από τον Θωμά, ένα φίλο με τον οποίο έχουμε πια χαθεί εδώ και χρόνια, που όμως θα του χρωστάω πάντα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και επικοδομητική βόλτα στην απέναντι πλευρά της πόλης που χωρίς εκείνον δεν θα την έκανα ποτέ....

Πέμπτη, Μαρτίου 27, 2008

Λίστες και ονειρα.....


Και έτσι ξαφνικά, το γραφείο μου θυμίζει πια εμπόλεμη ζώνη… Το Moleskin μου ξεχειλίζει από ραντεβού και σημειώσεις, τα meetings αρχίζουν και πυκνώνουν, τα τηλέφωνα χτυπάνε διαρκώς και εγώ συμπληρώνω λίστες… Τέσσερις μέχρι τώρα και ακόμα είμαστε στην αρχή… Μια για τα καινούρια openings στο νησί, μια για τις ανακαινίσεις, μια για τα πρόσωπα και τις προτάσεις για θέματα και μια για την μετακόμιση που σχεδιάζω στα μέσα του Μάη…

Και όσο οι πληροφορίες συνεχίζουν να φτάνουν, από φίλους και συνεργάτες για όλα όσα πρόκειται να γίνουν το καλοκαίρι στην Μύκονο, τόσο οι φωτογραφίες του καινούριου μας σπιτιού ξεσηκώνουν την φαντασία μου και τραβάνε την προσοχή μου μακριά… Το νησί μοιάζει με εργοτάξιο, μου είπε στο τηλέφωνο η Ρούλα χτες το μεσημέρι και μια ματιά στα κίτρινα χαρτάκια που είναι κολλημένα ολόγυρα με πείθει πως έχει δίκιο… Από τους φρεσκοφυτεμένους φοίνικες στην Ψαρού μέχρι την ολοκαίνουρια κουζίνα της Aqua και από τα ασπρισμένα σοκάκια μέχρι το Sorthie στην Παράγκα που περιμένει από πέρσι να ανοίξει τις πόρτες του στο ανυπόμονο κοινό, φέτος όπως και κάθε χρόνο άλλωστε, το νησάκι παρόλο το περιορισμένο του μέγεθος θα μας επιφυλάξει εκπλήξεις για τις οποίες θα χυθεί, ξανά, πολύ μελάνι… Και εγώ, μέσα στην μέση όλου αυτού του χαμού και έχοντας για μια ακόμα χρονιά την ευτυχία και την τιμή να υπογράψω ένα μεγάλο μέρος του περιοδικού και να σας ενημερώσω για τα πάντα όσο καλύτερα μπορώ, πιάνω ξανά και ξανά τον εαυτό μου να μετράει δωμάτια και να υπολογίζει αν ο καναπές χωράει στην συγκεκριμένη θέση που έχω σταμπάρει στο σαλόνι και αν οι κουρτίνες θέλουν καινούρια κουρτινόξυλα…

Τόσες μετακομίσεις μετά, σε Αθήνα και Μύκονο, έχω υπολογίσει πως μια γεμάτη εβδομάδα είναι όσος χρόνος μου χρειάζεται για να μεταφέρω τα πράγματα από το ένα σπίτι στο άλλο και να τα οργανώσω μέχρι κεραίας.. Κυριολεκτικά μιλώντας για την Nova, και μεταφορικά, για όλα τα υπόλοιπα.. Όπως να βρω τεχνικούς για να βγάλουν τα air conditions από το ένα σπίτι και να τα τοποθετήσουν στο άλλο, υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους, τον κύριο Μπούργια από το φυτώριο για να σουλουπώσει τα φυτά μου, την κυρία Δήμητρα για να καθαρίσει και τον εαυτό μου φυσικά για να τους παρακαλέσει όλους να κάνουν όσο γρηγορότερα γίνεται και να επιδοθεί για μια ακόμα χρονιά, την τελευταία ελπίζω για πολύ, πολύ καιρό, στο απεγνωσμένο κυνήγι των τεχνικών του ΟΤΕ για την μεταφορά του τηλεφώνου και της πολύτιμης ADSL γραμμής που με συνδέει με τον πολιτισμό, τα blogs και κυρίως με την Κρυσταλία στις Εκδόσεις Λυμπέρη…

Και έτσι, παρόλη την άνοιξη που έρχεται έστω και με βήμα αργό, παρόλο τον ενθουσιασμό για τα όσα μέλει να γίνουν και παρόλη την αύρα του νησιού που έχει αρχίσει να εισβάλει στην ζωή και το γραφείο μου σπέρνοντας χαμόγελα και κύματα ενθουσιασμού, βαθιά μέσα μου το ξέρω καλά… Θα ησυχάσω μόνο την ημέρα που θα κλειδώσω πίσω μου την πόρτα του καινούριου μας σπιτιού έχοντας βάλει στην θέση του και τον τελευταίο πίνακα της Καρολίνας… Τότε και μόνο τότε το μυαλό μου θα είναι απολύτως έτοιμο να συγκεντρωθεί στα υπόλοιπα… Μέχρι τότε, θα συμπληρώνω λίστες, θα κάνω meetings, θα προτείνω θέματα, θα γράφω σεντόνια, θα κυνηγάω τον Άρι να διαβάσει και θα μαγειρεύω με κέφι για τους φίλους μου όπως πάντα… Έχοντας όμως σε μια άκρη του μυαλού μου την εικόνα μια βεράντας που με περιμένει να την γεμίσω με φυτά για να πιω τον πρώτο καφέ με θέα το λιμάνι… Είμαι τρελή, το ξέρω, έχω όμως συμβιβαστεί με τον καιρό… Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, ούτε καν με χρόνια αυτογνωσίας και Χοϊμε, μαθαίνουμε με τον καιρό να τα αποδεχόμαστε και να τα αγαπάμε… Και να κάνουμε και όσους μας αγαπούν να τα βλέπουν χαριτωμένα και όχι ενοχλητικά… Έτσι ξέρω γιατί ο Μάνος, κάθε φορά που με βλέπει να «χάνομαι» χαμογελάει με νόημα… Γιατί ξέρει τι ονειρεύομαι, και ξέρει πως όταν το κάνω τελικά πραγματικότητα θα το χαρεί όσο και εγώ.. Πάντα έτσι συμβαίνει… Και με τα σπίτια, και με τα περιοδικά, και με τους ανθρώπους, και με όσα μου μαγεύουν το μυαλό και με κάνουν να τα σχεδιάζω και να τα ονειρεύομαι με πάθος… Τελικά μας ανταποδίδουν την ενέργεια στο πολλαπλάσιο… Και η ζωή, ευτυχώς, συνεχίζεται…. Καλημέρα και φιλιά σε όλους… Χαμογελαστά…

Τετάρτη, Μαρτίου 26, 2008

Βροχερή Τετάρτη....

Τετάρτη με αίσθηση Δευτέρας η σημερινή και με έναν "αέρα" χειμωνιάτικο... Πράγμα ευχάριστο μεν αν σκεφτείτε πόσο γρήγορα θα έρθει η Παρασκευή αλλά και ελαφρά δυσάρεστο αν υποθέσουμε πως κάποιοι από εμάς, είμασταν σχεδόν σίγουροι πως η άνοιξη ήταν πια οριστικά εδώ... Βέβαια θα έρθει η άνοιξη για μείνει, δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, αλλά μέχρι να το αποφασίσει οριστικά, θα αμς την σπάει κάθε φορά που θα κρύβεται...
Πίσω στα δικά μου, χτες περάσαμε υπέροχα!!!! Μαζευτήκαμε εδώ κατά τις 2 το μεσημέρι και το διαλύσαμε στις 11 το βράδυ αν αυτό λέει κάτι... Μέχρι και ο Άρις κάθησε μαζί μας αρκετά, και μου δήλωσε πως με την συγκεκριμμένη παρέα θα έρχεται και εκείνος γιατί είναι "κανονικοί" άνθρωποι, πράγμα που για εκείνον είναι τεράστιο κομπλιμέντο ... Ακόμη και ο Droopy μετά το πρώτο, αναγνωριστικό δίωρο επέδειξε συμπεριφορά απίστευτη, σαν αρνάκι καθόταν να τον χαϊδεύουν και να παίζουν μαζί του, ειδικά μάλιστα με τον Παναγιώτη έπαθε coup de foudre κανονικό... Τελικά τα καλύτερα σκάνε εκεί που δεν το περιμένουμε καθόλου... Και για μένα, το να μου δηλώνουν both ο καλός μου και ο γιός μου με ενθουσιασμό πόσο καλά πέρασαν και πόσο πολύ συμπαθούν την συγκεκριμμένη παρέα είναι ευχάριστη και σπάνια έκπληξη, πιστέψτε με...
Σήμερα πάλι, ο ενθουσιασμός , τουλάχιστον ο δικός μου, έχει πάει διακοπές και είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψει... Έχω να κάνω μια απομαγνητοφώνηση και να στείλω μια συνέντευξη στο περιοδικό μέχρι τις 12 και από το 1 μέχρι το 10 βαριέμαι 12,5.... Βέβαια ξύπνησα πρωί- πρωί, τελείωσα τις δουλειές μου και μόλις ανεβάσω το ποστ θα στρωθώ στην δουλειά να τελειώνω, αλλά με μισή καρδιά... Είναι και αυτός ο καταθλιπτικός βρωμόκαιρος που με κάνει να θέλω να επιστρέψω τρέχοντας στο κρεβάτι μου και να κουκουλωθώ μέχρι να περάσει... Αυτή την στιγμή που σας γράφω, μου φταίνε τα πάντα... Θα ήθελα να έχει έξω ήλιο, να μην έχω κάτι να παραδώσω και να αράξω σε ένα τραπεζάκι έξω με καπουτσίνο φρέντο και σοβαρά περιοδικά τύπου Hallo και ΟΚ... Και στα ενδιάμεσα να κάνω σχέδια για το σπίτι στο νησί και να αναρωτιέμαι αν χωράει το τραπέζι μας στην βεράντα και αν το νυχτολούλουδο μου θα επιβιώσει της μεταφύτευσης... Εντάξει, το ξέρω, είμαι ρηχός τύπος αλά τι να κάνω... Αγαπάτε τους φίλους σας με τα ελαττώματα τους....
Και τώρα, αφού τα έγραψα και ξεθύμανα, πάω να τελείωνω με την συνέντευξη γιατί αυτόν τον συγκεκριμμένο διευθυντή μου δεν θέλω να τον αγχώνω και πολύ μην με απολύσει και τρέχω... Φιλιά σε όλους και τα λέμε αύριο, με άλλο mood και λιγότερες υποχρεώσεις....

Τρίτη, Μαρτίου 25, 2008

Αχ αυτή η άνοιξη!!!!


Σήμερα ξύπνησα νωρίς γιατί έχω ετοιμασίες... Όχι τίποτα φοβερά πράγματα μια που την πίτα την έφτιαξα από χτες και το υπόλοιπο μενού είναι απλό, αλλά είπα να βάλω και ένα ψωμάκι να ψήνεται, να προλάβω να σκουπίσω κι όλας μια που εκτός από εποχή του Droopy - που μαδάει εννοώ- είναι και η εποχή της λεύκας, και μια που έχουμε μπόλικες έξω από την βεράντα μας, αυτές τις μέρες τα ωραία cotto πλακάκια μας είναι μονίμως άσπρα... Θέλω να στρώσω και τραπέζι, έχω κόλλημα με το table setting και μονίμως ετοιμάζω "υπερπαραγωγές" ακόμα και όταν είμαστε μόνοι μας, και γενικά έχω μεγάλο κέφι για την σημερινή μάζωξη και πολύ θα την χαρώ...
Εχτές το μεσημέρι πλύναμε και τον Droopy που είχε γίνει μαύρος πια από άσπρος, τον μουλιάσαμε σε μπόλικο ζεστό νερό και τον περάσαμε τρεις σαπουνάδες με τον Άρι μέχρι να καθαρίσει, και τώρα είναι αφράτος και μεταξωτός και καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι... Ελπίζω να δείξει καλή συμπεριφορά σήμερα, όσο γίνεται δηλαδή, μια που οι φίλοι που θα έρθουν έχουν όλοι σκυλιά οπότε θα είναι χαλαροί και δεν θα έχει θέματα... Βέβαια την ώρα του φαγητού δεν τον κρατάει τίποτα, η μόνη λύση για να μην φάμε με την μουσούδα του απλωμένη στο τραπέζι σαν τραχανά είναι να τον δέσουμε στο πόδι κάποιας καρέκλας , όμως η Πολυάννα μέσα μου ελπίζει πάντα για το καλύτερο... Άλλωστε θα μείνει και ο Άρις να φάει μαζί μας, ανυπομονονεί να γνωρίσει την παλιά μου συμμαθήτρια και να φάει το γλυκό της Βίβιαν, οπότε κάπως θα βοηθήσει να τον κουμαντάρουμε...
Κατά τα άλλα οι μέρες αυτές είναι μάλλον ήσυχες, ο καιρός δεν έχει αποφασίσει τι θέλει, το πρωί έβρεχε και τώρα έχει βγάλει ήλιο, και εγώ ανυπομονώ να κατεβάσω από το πατάρι τα ανοιξιάτικα... Και να φυτέψω την βεράντα μου για να πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας έξω...Έχω διάφορες δουλειές, χρωστάω δυό κομάτια στο ΕΥ ΖΗΝ που πρέπει να τα δώσω αύριο, έχω να κανονίσω τα του νησιού, την επόμενη εβδομάδα ξεκινάμε και το Mykonos αλλά εμένα το μυαλό μου εκεί... Στις βεράντες, στους καφέδες στην λιακάδα και στα σχέδια διακοπών... Αχ αυτή η άνοιξη!!!! Καλημέρα, να περάσετε υπέροχα όλοι και όσοι φύγατε και σήμερα επιστρέφετε να προσέχετε πολύ... Φιλιά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία μια ανθισμένη βεράντα, η βεράντα του παλιού μας σπιτιού στο νησί για την ακρίβεια... Που να δείτε τι έχω να φτιάξω στην καινούρια, που είναι και καλύτερη!!!!

Δευτέρα, Μαρτίου 24, 2008

Δύο αστέρια και ένα burger....


Δευτέρα σήμερα που μοιάζει όμως λίγο με Σάββατο μια που αύριο είναι πάλι αργία... Η Αθήνα έχει αδειάσει, οι περισσότεροι φίλοι μας λείπουν και η ανταπόκριση της Ρούλας από το νησί μίλαγε χτες για καιρό βροχερό και για πολλά μαγαζιά που δεν έχουν ακόμα ανοίξει... Νομίζω πως δεν περνάει πολύ καλά η φιλενάδα μου, ίσως γιατί έχει συνηθήσει το νησί καλοκαίρι και κάπως της φαίνεται.. Εγώ πάλι που το έχω επιθυμήσει απίστευτα και που λόγω περιοδικού μου έρχονται καθημερινά πληροφορίες για όλα τα καινούρια που ετοιμάζονται, μετράω μέρες μέχρι την Μεγάλη Τετάρτη... Αν και παίζει η πιθανότητα να κατέβω εκτάκτως για δυο τρεις μερούλες και λίγο νωρίτερα και πολύ το ελπίζω για να είμαι ειλικρινής...
Οι προηγούμενες μέρες πέρασαν όμορφα παρέα με όσους φίλους έμειναν εδώ, εχτές πήγαμε και μια Σπονδή οικογενειακώς με τον Μάνο, τον Άρι και την πεθερά μου και πολύ το διασκεδάσαμε, ειδικά ο Άρις που τρελαίνεται για γκουρμεδιές και κόντεψε να φάει και τον δυάστερο πλέον σεφ.. Δεν ξέρω αν το πληροφορηθήκατε, το τσίμπησε το δεύτερο αστέρι της η Σπονδή και έτσι διαθέτουμε και εμείς πλέον, στην Ελλαδίτσα, εστιατόριο με δύο αστέρια Michelin, ότι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο πέραν του ότι εξελισσόμεθα γαστρονομικώς...
Εγώ πάλι που εξελίσσομαι μαγειρικώς μεν, έχω πάντα ελλείψεις δε, αύριο κάλεσα το μεσημέρι φίλους στο σπίτι για φαγητό, και επειδή δεν ξέρω να κάνω μπακαλιάρο σκορδαλιά που είναι το πρέπον λόγω εθίμου, θα περιοριστώ στην σπανακόπιτα με τα τέσσερα τυριά (που σας έχω δώσει την συνταγή), σε μια σαλάτα και σε ταπεινά μπιφτεκάκια στον φούρνο με πατάτες.... Θα έχουμε όμως γλυκό hand made από επαγγελματία σεφ, όπως και άφθονη καλή διάθεση οπότε θα ισοσκελιστούν οι όποιες ατέλειες....
Όσο για σήμερα, το πρόγραμμα έχει σούπερ μάρκετ, Γερμανό γιατί ο Άρις χάλασε το κινητό του και τώρα κυκλοφορεί με ένα παλιό της μαμάς μου που καθόλου δεν τον βολεύει και το θέμα είναι φλέγον και πρέπει να λυθεί άμεσα, περίπτερο, καθαριστήριο, video club... Τα γνωστά.. Και το βράδυ άραγμα στον καναπέ, DVD (έχω πάρει το Φιλί της Ζωής που δεν το είδαμε στο σινεμά) και burger delivery από το Simply ή σουβλάκια από την Τζατζικοκίνηση για να ισορροπήσουν λίγο τα πράγματα μετά από μια βραδιά τόσων αστέρων.... (Η δίαιτα διεκόπη προσωρινώς όπως ίσως καταλάβατε, αλλά από Τετάρτη θα την ξαναπιάσω με περισσότερη ελπίζω επιτυχία..) Καλημέρα και πολλά πολλά φιλιά....

Υ.Γ. Το Σάββατο γνώρισα και την Γεωργία (melissoula) και πολύ το χάρηκα... Τελικά, τα καλύτερα παιδιά είμαστε μαζεμένα εδώ μέσα και όποιος τολμήσει να πει το αντίθετο είναι απλά μακριά νυχτωμένος....

Σάββατο, Μαρτίου 22, 2008

Η παλιά μου συμμαθήτρια και ένας χρόνος (και δύο μέρες) blogging...


Ο σημερινός μου πρωινός καφές δεν συνοδεύεται από μπισκότα Digestive αλλά από δυό νοστιμότατες - fuck the diet and spoil me, spoil me now- τσαντούλες Biscuiteers από αυτές που μου έφερε εχτές η καλή μου η Doris. Όπως και το πρωινό του Droopy δεν έχει μόνο ξηρά τροφή αλλά και γύρο, και μάλιστα όχι γύρο ότι κι ότι αλλά γύρο από την Νέα Διαγώνιο στην οποία συνάντησα εχτές μετά από πολλά, πολλά χρόνια μια παλιά μου συμμαθήτρια που την ξαναβρήκα μέσα από εδώ.. Περάσαμε υπέροχα, φανταστείτε ότι συναντηθήκαμε στις 10 και φύγαμε τελευταίοι από το μαγαζί σχεδόν στις 3.οο και η ώρα κύλησε σαν γάργαρο νεράκι, ταίριαξαν και οι άντρες μας, κουβεντιάσαμε για ένα σωρό πράγματα - και δεν αναφερθήκαμε και φοβερά στα σχολικά μας χρόνια- και γενικά πολύ το χάρηκα... Όχι μόνο γιατί ξαναβρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια αλλά γιατί είναι συγκινητικό και ανακουφιστικό ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς πως με έναν άνθρωπο που τον γνώρισες σε μια εποχή πολύ αθώα, τότε που οι φιλίες μας δεν εμπεριείχαν κανενός είδους "ιδιοτέλεια" - που δεν μετρούσαν ούτε κοινωνικά status, ούτε δουλειές, ούτε χρήματα, ούτε κονέ - ταιριάζεις μια χαρά και σήμερα χωρίς να χρειαστεί να κάνεις κανενός είδους έκπτωση ή υποχώρηση πουθενά... Περιτόν να σας πω δε ότι η φιλενάδα μου ήταν μια χαρά, κούκλα, και φανερά ευτυχισμένη, και ότι τελικά οι Ουρσουλίνες αποδειχτήκαμε πολύ προχωρημένα παιδιά για λόγους που δεν μπορώ να σας εξηγήσω αλλά you can take my word for it.... Ναι, ήταν σούπερ η χτεσινή βραδιά τόσο που ξύπνησα σήμερα το πρωί με την απορία αν είναι to soon να ξανακανονίσουμε την Δευτέρα....
Να σας πω επίσης μια ακόμα φορά για το μαγαζί (την Νέα Διαγώνιο) ότι δεν παίζεται, αν δεν έχετε πάει να πάτε έστω και μόνο για να δοκιμάσετε τα κορυφαία σουτζουκάκια στην Αθήνα (οκ, και τον γύρο, και το συκώτι, και τις πατατούλες τηγανητές, και την πάπρικα)...
Τώρα θα βολτάρω λίγο από τα αγαπημένα μου blogs και αργότερα θέλω να πάω στο Mall, στην Fnac να αγοράσω το Grey's Anatomy 3, και θέλω και μια μάσκαρα και ένα ακόμα ζευγάρι γυαλιά για να τα έχω στην τσάντα μου, που τα ξεχνάω συνέχεια και δεν μπορώ να διαβάσω ούτε καν τους καταλόγους στα εστιατόρια... Το μεσημεράκι δε, μπορεί να πιω και ένα καφέ με την Γεωργία - λέγε με melissoula- που ήρθε εχτές από Γενεύη και θα είναι σήμερα στην γειτονιά μου για μαλλί... Αυτά για σήμερα και εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο ή ένα ακόμα καλύτερο τετραήμερο όσοι το συνδιάσατε και με την 25η Μαρτίου... Φιλιά πολλά ...

Υ.Γ. Μέσα σε όλα όσα γίνονται αυτές τις μέρες πέρασαν τα γενέθλια του blog και ούτε τα θυμήθηκα... Κλέισαμε χρόνο λοιπόν στις 20 του μηνός, προχτές, και σας ευχαριστώ πολύ όλους που τον κάνατε τόσο ενδιαφέροντα και εποικοδομητικό.... Άντε να είναι έτσι και καλύτερος και ο επόμενος...

Υ.Γ. 2 Στην φωτογραφία τα μπισκοτάκια.. Σχεδόν λυπάσαι να τα φας, αλλά την ροζ τσαντούλα ξεχάστε την ήδη.. Μόλις την τραγάνισα....:-)

Παρασκευή, Μαρτίου 21, 2008

Επιτέλους καλά νέα!!!


Λοιπόν… Επιτέλους καλά νέα… Μετά από μια συνάντηση που είχα προχτές με τον τέως διευθυντή μου και πάντα φίλο μου, τον Πέτρο, συμφωνήσαμε να συνεργαστούμε σε μόνιμη βάση και να συμμετέχω ενεργά σε όλες τις ειδικές εκδόσεις του Ομίλου Λυμπέρη. Που συμπεριλαμβάνουν εκτός από το αγαπημένο μου Mykonos Confidential του οποίου θα έχω και φέτος την αρχισυνταξία της Μυκόνου, το ολοκαίνουριο 2 Board (το περιοδικό του Ελ. Βενιζέλος που θα βγαίνει τέσσερις φορές τον χρόνο και δεν έχετε δει ωραιότερο περιοδικό στην ζωή σας, όταν το δείτε σε λίγες μέρες θα με θυμηθείτε), το Traveler που θα κυκλοφορεί επίσης τέσσερις φορές τον χρόνο ξεκινώντας από τον Απρίλιο, το Best of the Best, τα Best Hotels και φαντάζομαι πως όλο και κάποια έκπληξη θα σας έχουμε με τον καιρό… Πράγμα που σημαίνει πως θα έχω επιτέλους αυτό που ήθελα, δηλαδή δουλειά όλο τον χρόνο και σταθερά, καλά χρήματα…
Και δείτε τώρα πως τα φέρνει καμιά φορά τα πράγματα η ζωή.. Όταν έκλεισα την συμφωνία, και έχοντας στο μυαλό μου πως, όπως λέγεται στην δημοσιογραφική πιάτσα, υπάρχει μια «κόντρα» ανάμεσα στους δύο ομίλους, την ΙΜΑΚΟ και τον Όμιλο Λυμπέρη, θεώρησα πως έπρεπε να ενημερώσω την διευθύντρια του NITRO για τα καινούρια δεδομένα έτσι ώστε να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και κυρίως για να μην έρθει σε δύσκολη θέση… Για να σας είμαι ειλικρινής περίμενα πως θα μου έλεγε ευγενικά να σταματήσουμε την συνεργασία μας και θα την καταλάβαινα απολύτως. Με εξέπληξε παραπάνω από ευχάριστα. Με διαβεβαίωσε πως από την στιγμή που τα άλλα περιοδικά δεν είναι ανταγωνιστικά του NITRO σε θέματα ύλης δεν έχει κανένα πρόβλημα και θέλει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί !! Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο πολύ χάρηκα… Μου αρέσει το καινούριο NITRO, είναι και ένα περιοδικό με μεγάλη αναγνωσιμότητα, και γουστάρω πολύ τα πράγματα που κάνω εκεί… Και γουστάρω ακόμα περισσότερο που τελικά όλα αυτά τα περί κόντρας, αν αληθεύουν, παύουν να ισχύουν όταν υπάρχει καλό κλίμα και άνθρωποι αξιόλογοι που μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους…
Και στο καπάκι, για να τριτώσει το καλό, έμαθα πως υπάρχει προοπτική να ελευθερωθεί ένα υπέροχο σπίτι στο νησί, λίγο μικρότερο από αυτό που έχουμε τώρα αλλά σε τοποθεσία μαγική, σχεδόν μέσα στο χωριό, με θέα το λιμάνι και τον Γιαλό, και το κυριότερο σε walking distance από τα πάντα, έτσι ώστε ο Άρις να μπορεί να πηγαίνει όποτε θέλει με τα πόδια για σινεμά, για να βρει τους φίλους του ή για να βολτάρει στον Γιαλό χωρίς να κρέμεται από μας για να τον πηγαινοφέρνουμε… Και το ακόμα καλύτερο? Άμα τελικά όλα πάνε καλά και το πάρουμε θα έχουμε για σπιτονοικοκύρηδες αγαπημένους φίλους που κάνουν το όλο concept σχεδόν ιδανικό… Δεν σας το λέω με σιγουριά γιατί ακόμα δεν είναι βέβαιο, όμως ελπίζω να σταθούμε τυχεροί και να το πάρουμε… Και είναι περιττό να σας πω ότι έχω από προχτές τις φωτογραφίες του στον υπολογιστή μου και κάνω ήδη σχέδια για το πώς θα το διακοσμήσω, που θα βάλω τι και αν θα χωράνε στην βεράντα οι γλάστρες και τα φυτά μου…
Όπως και να 'χει πάντως, το καλοκαίρι μου τελικά θα περιλαμβάνει και μπόλικο νησί, όχι μόνιμα για τους γνωστούς λόγους, αλλά με συχνά πήγαινε έλα μέχρι να βγει το περιοδικό και μετά με όλον τον Αύγουστο σε καινούριο σπίτι….
Έτσι, παρόλη την χτεσινή μου κακοκεφιά - είμαι κυκλοθυμική και φαντάζομαι πως το έχετε καταλάβει όλοι μέχρι τώρα - ξαφνικά, όλα μοιάζουν να παίρνουν τον δρόμο τους… Και είμαι πολύ χαρούμενη γιατί ειδικά τα επαγγελματικά μου τα έχω παλέψει πολύ, χρόνια τώρα, και όλο πήγαιναν να στρώσουν και κάτι γινόταν και άντε πάλι από την αρχή… Αυτή η συνεργασία όμως, είμαι σίγουρη πως θα πάει καλά… Πρώτον γιατί με τον Πέτρο πέρα από το ότι έχουμε ξανασυνεργαστεί (και τσακωθεί και επιβιώσει της καταστροφής) είμαστε φίλοι και αγαπιόμαστε και κυρίως σεβόμαστε ο ένας το μυαλό, τις ικανότητες και την προσωπικότητα του άλλου, και δεύτερον γιατί το project περιλαμβάνει Μύκονο, και το νησάκι, όπως πάντα, εξακολουθεί να φέρνει στην ζωή μου τα καλύτερα…
Αυτά τα υπέροχα για σήμερα και να ξέρετε πως ένα μέρος όλης αυτής της καλοτυχίας είμαι σίγουρη πως το οφείλω και σε σας.. Που μου φέρατε στην ζωή μου άφθονο support, και όλο αυτό το χαρούμενο και θετικά φορτισμένο πάρε δώσε που δεν μπορεί να μην επηρεάζει με κάποιον τρόπο το κάρμα μου… Σας φιλώ γλυκά λοιπόν, σας ευχαριστώ για όλα και τρέχω να προλάβω τα ραντεβού μου μια που το πρόγραμμα σήμερα έχει beaute… Νύχια, ρίζα, χτένισμα, φρύδια, τα πάντα… Και μετά θα πάω για καφέ με την φίλη μου την Doris που ήρθε μόλις από Λονδίνο και πολύ την έχω επιθυμήσει.. Και μου έφερε και τα μπισκοτάκια τσαντούλες, τα θυμάστε, αυτά που δεν μπορούσα να παραγγείλω γιατί δεν τα έστελναν παρά μόνο εντός Μεγάλης Βρετανίας… Σούπερ? Καλημέρα σε όλους και πολύ, αλλά πάρα πολύ όμως pink thinking….

Πέμπτη, Μαρτίου 20, 2008

Bad day....

Σήμερα θεωρητικά θα ήταν μια καλή μέρα... Δεν είναι όμως... Για κάθε καλό που συμβαίνει τελικά, έρχεται μια μαλακία να μου χαλάσει την διάθεση και να μου θυμίσει πως μπορεί η Πολυάννα μέσα μου συνήθως να επικρατεί, η πραγματικότητα όμως δεν έχει καμιά σχέση με ροζ συννεφάκια και με όλα όσα προτιμώ να έχω στο μυαλό μου παίζοντας τον ρόλο που έχω επιλέξει στο παιχνίδι της ζωής μου, του οποίου είμαι σκηνοθέτης, πρωταγωνίστρια, σεναριογράφος και παραγωγός... Είμαι θυμωμένη και απογοητευμένη σήμερα... Και δεν έχω κέφι ούτε για να γράψω, ούτε καν για να απαντήσω στα χτεσινά σας σχόλια... Sorry....

Τετάρτη, Μαρτίου 19, 2008

Επαγγελματικοί προβληματισμοί....

Εδώ και καιρό προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τα επαγγελματικά μου όπως ίσως έχετε καταλάβει αλλά δεν μου κάθονται... Προτάσεις πέφτουν στο τραπέζι πολλές, δεν έχω παράπονο, αλλά μετά, στην πορεία, τα πράγματα ατονούν και τα περισσότερα μένουν στα σχέδια... Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως αυτό που φταίει είναι το ότι δεν έχω μια μόνιμη δουλειά κάπου, μια δουλειά σύνταξης, να είμαι κάθε μέρα εκεί, να με βλέπουν, να συμμετέχω σε συσκέψεις και άρα, να παίρνω περισσότερα θέματα πιο εύκολα, και περισσότερα χρήματα βέβαια... Όπως και το ότι δεν έχω κάποια εξειδίκευση... Ή μάλλον πως έχω αρνηθεί να γράφω για θέματα γεύσης και εστιατορίων για να μην το κάνουμε οικογενειοκρατικό το θέμα, άρα πολλά πράγματα που θα μπορούσα να κάνω εγώ τα κάνουν άλλοι, συχνά μάλιστα, όχι τόσο καλά...
Τα αντιλαμβάνομαι όλα αυτά όσο περνάει ο καιρός και ειδικά τώρα που έρχεται ο καιρός του νησιού και όλοι με θυμούνται και θέλουν να συνεργαστούμε... Ουσιαστικά βλέπετε, η μόνη μου εξειδίκευση αυτή την στιγμή είναι το νησί... Έτσι, όλα τα ραντεβού μου των ημερών έχουν να κάνουν με την Μύκονο.. Έχω προτάσεις να κάνω και τους δύο μεγάλους οδηγούς που θα κυκλοφορήσουν, και μάλιστα ανταγωνιστικών ομίλων, έχω προτάσεις για κομμάτια σε τουλάχιστον τέσσερα περιοδικά και ξέρω πως μέχρι και τον Ιούλιο θα είμαι περιζήτητη.. Άρα, θεωρητικά, τώρα πρέπει να διαπραγματευτώ όσο καλύτερα γίνεται μελλοντικές συνεργασίες και να προσπαθήσω να κερδίσω ότι περισσότερο μπορώ... Να πουλήσω την Ευούλα του νησιού όσο καλύτερα γίνεται δηλαδή... Ελάτε όμως που δεν είμαι καλή σε αυτό... Που η αγάπη μου για αυτό το νησάκι υπερτερεί πάντα της διάθεσης μου για επαγγελματική εξέλιξη... Και που σε ότι αφορά στην Μύκονο, θέλω να κάνω το καλύτερο και όχι πάντα το πιο καλοπληρωμένο...
Είμαι πολύ πολύ μπερδεμένη... Και απογοητευμένη... Έφυγα από τις Εκδόσεις Λυμπέρη περιμένοντας πολλά πράγματα, και τελικά ήρθαν ελάχιστα... Δεν είμαι δυσαρεστημένη εδώ που είμαι, όμως η εβδομαδιαία συνεργασία που τόσο κυνήγησα δεν κάθισε ποτέ, η κυρία Ζαμπέτογλου δεν μου έκανε ποτέ την "τιμή" έστω να με δεί, να κάνουμε ένα ραντεβού να συζητήσουμε για το αν και πως θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε, και αυτή την στιγμή έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, με ένα κομμάτι τον μήνα στο Nitro νοιώθω πως δεν με δεσμεύει κανείς να κάνω οτιδήποτε... Δεν "ανήκω" σε κάποιον όμιλο... Ούτε στην ΙΜΑΚΟ, ούτε πουθενά αλλού, και πάντα θεωρητικά, θα μπορούσα σαν ανεξάρτητος συνεργάτης να δουλέψω οπουδήποτε με τον οποιονδήποτε...
Έτσι, ξαφνικά, η τράπουλα ξαναμοιράζεται απο την αρχή... Και εγώ πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσω να αφήσω στην άκρη ίσως τους ενδοιασμούς περι οικογενειοκρατίας και περί conflict of interests και να ασχοληθώ και με την γεύση που, στο κάτω κάτω της γραφής, για πολλούς διαφορετικούς λόγους, είναι πια σχεδόν ο φυσικός μου χώρος... Δεν εννοώ να κάνω κριτικές εστιατορίων φυσικά, γι΄αυτό δεν έχω την εμπειρία ούτε την ικανότητα, και πιστεύω πως το ότι διάφοροι άνθρωποι σε διάφορα έντυπα δηλώνουν ξαφνικά "κριτικοί" χωρίς καμιά πραγματική υποδομή πέραν αυτής που οι ίδιοι υποθέτουν ότι έχουν δεν σημαίνει πως πρέπει να κάνω και εγώ το ίδιο, όμως μπορώ πολύ εύκολα να κάνω παρουσιάσεις μαγαζιών, που σημαίνει να δίνω την εικόνα τους, την ατμόσφαιρα, το στυλ... Και να αναφέρω και το φαγητό χωρίς να παίρνω θέση ειδήμονα... Οκ, δεν είμαι σίγουρη πως θέλω να το κάνω, είμαι σίγουρη όμως πως μπορώ και αυτό είναι μια αρχή....Σήμερα έχω ένα ραντεβού που θα καθορίσει ή μάλλον θα ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα... Το περιμένω με ανυπομονησία και με κάποια αγωνία δεν σας κρύβω γιατί θα σημάνει ίσως την έναρξη μιας περιόδου πολύ εποικοδομιτικής αλλά και πολύ έντονης... Και κυρίως, θα σημάνει ίσως την αρχή αλλά και το τέλος συνεργασιών μια που θα πρέπει, για μια ακόμη φορά, να διαλέξω... Κάτι να κερδίσω και κάτι να χάσω, όπως γίνεται πάντα στην ζωή.. Η Πολυάννα μέσα μου λέει πως όλα είναι για καλό... Ακόμα και τα μαθήματα που παίρνουμε, ακόμα και οι απογοητεύσεις, ακόμα και οι κύκλοι που αναγκαζόμαστε να κάνουμε προσπαθώντας να βρούμε τον δρόμο μας... Επιλέγω όπως πάντα να συμφωνήσω... Και να ξεκινήσω ότι ξεκινήσω με την βεβαιότητα πως αυτή την φορά όλα θα πάνε καλά.... Θα σας πω αύριο... Που θα είναι μια καινούρια μέρα.... Καλημέρα και φιλιά σε όλους....

Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008

Happy birthday mommy!!!


Σήμερα έκλεισα αισίως μια ολόκληρη εβδομάδα δίαιτα... Και το αποτέλεσμα? 2 κιλά και 300 γραμμάρια μείον!!!! Yes, yes, yes!!!! Και δεν είναι τόσο τα κιλά, που μια χαρά είναι και αυτά, όσο το ότι την έκανα χωρίς ιδιαίτερες παρασπονδίες και κυρίως, χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία... Οπότε, we keep walking... Τώρα που σας γράφω τρώω τα πρωινά μου μπισκοτάκια Digestive με τον πρώτο καφέ της ημέρας, έχω ήδη βάλει και γίνεται μοσχαράκι κοκκινιστό για τον Άρι, έχω στρώσει κρεβάτια και μόλις τελείωσω με το φαγητό θα περάσω να πάρω την μαμά μου από το σπίτι της και θα πάμε για καφέ... Εορταστικό καφέ μια που η μανούλα μου έχει σήμερα τα γενέθλια της.... Δεν θα σας πω τα πόσα κλείνει, δεν έχει καμιά σημασία έτσι κι αλλιώς γιατί παραμένει μια θεά και μάλιστα χωρίς πλαστικές, botox και λοιπές παρεμβάσεις, και τώρα τελευταία έχει ανέβει ακόμα περισσότερο μια που όλα δείχνουν πως περνάει μια πολύ καλή καινούρια περίοδο και στα προσωπικά της... (Με τον μπαμπά μου, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.. Αν είναι δυνατόν, και όμως είναι, αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν περάσει όλη τους την ζωή κάνοντας κύκλους ο ένας γύρω από τον άλλον... Έχουν ερωτευτεί πολύ, έχουν παντρευτεί, έχουν κάνει δυό παιδιά, έχουν χωρίσει- κανονικά με διαζύγιο- και τα έχουν ξαναβρεί και ξαναχάσει ένα σωρό φορές από τότε... Και τώρα είναι πάλι μαζί, happier than ever...) Με την μαμά μου η σχέση μας έχει περάσει από πολλές φάσεις... Πάντα ηταν περισσότερο φίλη μου παρά γονιός μου - φταίει και η μικρή διαφορά ηλικίας που έχουμε- και έτσι, έχουμε και τους τσακωμούς μας, και τα κουτσομπολιά μας, και τα έξω μας, έχουμε και τις κόντρες μας, έχουμε και τις διαφορές μας, όμως πέρα και πάνω απ' όλα είναι ένας άνθρωπος που έχει σταθεί δίπλα μου όποτε τον χρειάστηκα... Εννοείται ότι έκανα πολύ Χοϊμε μέχρι να καταφέρω να την καταλάβω ή μάλλον να κατάλάβω την σχέση της με τον πατέρα μου που την έχει σημαδέψει, και μαζί με εκείνη έχει σημαδέψει και εμάς, όμως τώρα πια έχω κάνει ειρήνη με όλους και αυτό με βοηθάει να βλέπω τα πράγματα από μια απόσταση πολύ ανακουφιστική... Και να κατανοώ τις αδυναμίες της μαμάς μου χωρίς να τις κρίνω... Έτσι λοιπόν, σήμερα έχει καφέ - άραγε θα μπορούσα να κανονίσω να σβύσει ένα κεράκι πάνω σε ένα κρουασάν, ας πούμε? Ναι νομίζω πως θα μπορούσα- και μετά ίσως καμιά βόλτα από το Mall γιατί θέλω να πάρω το Grey's Anatomy 3 ή από τον Βασιλόπουλο γιατί το πρόγραμμα μου τις επόμενες μέρες έχει σπανακόπιτα οπότε λέω να φτιάξω μία και να στείλω και τα γνωστά τάπερ σε γονείς και πεθερά...
Οπότε σας αφήνω για να ετοιμαστώ και τα λέμε αύριο... Πολλά φιλιά σε όλους....

Δευτέρα, Μαρτίου 17, 2008

Άνοιξη και προβληματισμοί....



Με δύο ολόκληρα κιλά μείον και το ηθικό ακμαιότατο, με μια ελαφρά λιγούρα την οποία έχω σχεδόν συνηθίσει μια και με συντορφεύει πια συχνά, με ανοιξιάτικο καιρό, με χαμόγελο (πάντα) και με μια δύσκολη εβδομάδα μπροστά μου επαγγελματικά, υποδέχομαι την Δευτέρα με καφεδάκι, μπισκοτάκια Digestive και blogging... Από την Παρασκευή το σύμπαν κάνει ότι μπορεί για να μου θυμίσει πως η ώρα του νησιού είναι εδώ... Οι φωτογραφίες του Asteroid λειτουργούν σαν χαλί σε τηλεφωνήματα από περιοδικά - από τώρα μέχρι και τον Ιούνιο θα με θυμηθούν όλοι και θα θέλουν κάποιου είδους συνεργασία- σε σχέδια για το Πάσχα, σε συνενννοήσεις για το σπίτι που πρέπει πια να δούμε αν θα το κρατήσουμε ή όχι και κυρίως στο μυαλό μου που σαν καλοκουρδισμένο ρολόϊ, μόλις νοιώσει ήλιο πάνω από πέντε μέρες σερί ονειρεύεται βεράντες με θέα θάλασσα, βόλτες στον Γιαλό, πρωϊνά στην Καζάρμα και βουτιές στον Άγιο Σώστη....
Δεν σας κρύβω πως νοιώθω πολύ μπερδεμένη... Ανάμεσα σ' αυτό που ξέρω πως πρέπει να κάνω μια που ο Άρις προηγείται και θα προηγείται πάντα, και σ' αυτό που έχω μάθει και θα μου λείψει αφάνταστα... Ευτυχώς που υπάρχει το περιοδικό και θα πάρω τις τζουρίτσες που έχω ανάγκη από το νησί σε φάση ηρεμίας, έτσι κι αλλώς... Γιατί όσο και να μην έχω φέτος αρχισυνταξίες και λοιπά επιτελικά, θα χρειαστεί να κατέβω τουλάχιστον τρεις φορές από τέσσερις, πέντε μέρες την φορά οπότε θα συνδιάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Παρόλα αυτά, θα μου λείψει πολύ το νησί φέτος... Ήδη νοιώθω έξω από τα νερά μου όταν σκέφτομαι πως πέρσυ, και πρόπερσυ, και δύο χρόνια πριν τέτοιες μέρες ετοίμαζα τα πράγματα μου για κάτω... Ναί... Νοιώθω μπερδεμένη... Πρέπει να ξαναμάθω την Αθήνα της άνοιξης και του καλοκαιριού, να προσπαθήσω να μην θυμάμαι και να μην συγκρίνω και ταυτόχρονα η προοπτική του να πάω στο νησί τον Αύγουστο, τουρίστας στο χωριό μου, με κάνει να αναβάλω διαρκώς τα σχέδια των διακοπών... Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να μην πάμε στο νησί.. Με φοβίζει ο Αύγουστος σκέτος.. Με ξενερώνει.. Τόσα χρόνια τον ζούσα εύκολα γιατί πριν είχα ζήσει τον Μάιο με την Ψαρού χωρίς καθόλου ομπρέλες, τον Ιούνιο με το άνοιγμα του Cine Manto, τον Ιούλιο με τα πρώτα στριμωξίδια και όσο να 'ναι, πήγαινε το πράγμα σταδιακά και το συνήθιζα... Τώρα, να πέσω στον χαμό με το κεφάλι, κάπως μου φαίνεται....
Τέλος πάντων, να μην σας πρήζω... Θα είναι ένα παράξενο καλοκαίρι το φετινό, αλλά που θα πάει θα περάσει... Και εννοείται πως θα περάσει μια χαρά αφού θα το περάσω με τους ανθρώπους που αγαπάω.... Προς το παρόν η άνοιξη μοιάζει να έχει έρθει για να μείνει... Και αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να μας ανεβάζει και να μας κάνει αν βλέπουμε τα πράγματα με καλπάζουσα αισιοδοξία... Καλημέρα, καλή εβδομάδα να έχουμε και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την ανθισμένη, ανοιξιάτικη Μύκονο... Και το link που ακολουθεί είναι από μια πολύ ενδιαφέρουσα και κυρίως πολύ ευαισθητοποιημένη κίση των bloggers για τα παιδάκια που μεγαλώνουν νμαζί με τις μητέρες τους στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού.. Όσοι νομίζετε πως θέλετε και μπορείτε να βοηθήσετε μόνο καλό θα κάνετε... Γιατί εκεί έξω , δυστυχώς, η άνοιξη δεν είναι για όλους...

http://panoptis.blogspot.com/2008/03/blog-post_06.html

Σάββατο, Μαρτίου 15, 2008

Η δίαιτα δίαιτα και το ψωμί ψωμί....



Σήμερα ξύπνησα νωρίς (παρόλο που χτες το ψιλο- ξενυχτήσαμε) γιατί γουργούριζε η κοιλιά μου.. Πράγμα που σημαίνει πως η δίαιτα συνεχίζεται μια χαρά.. Έχει πλάκα όλη αυτή η ιστορία αν το καλοσκεφτείτε... Εγώ τουλάχιστον, αυτές τις μέρες, ότι φάω μου φαίνεται το νοστιμότερο του κόσμου... Τα (δύο) μπισκοτάκια Digestive που μασουλάω ας πούμε μαζί με τον καφέ μου αυτή την στιγμή, τα τρώω και σχεδόν δακρύζω... Για τέτοια λιχουδιά μιλάμε... Σχεδόν ζω όλη την ημέρα μου για τις ώρες των γευμάτων..... Παξιμάδι με τυρί και ζαμπόν? Γιάμ!!!! Κορυφαία γεύση.... Σαλάτα με κοτόπουλο? Chapeau monsieur le Chef!!! Για να μην σας συζητήσω για το χτεσινοβραδινό rib eye με τα ψητά λαχανικά... Σαν χαμένο συγγενή το ένοιωσα.. Ήθελα να το αγκαλιάσω και να μην το αφήσω ποτέ...Πάντως, πλάκα- πλάκα, πέρασαν κιόλας τέσσερις γεμάτες μέρες χωρίς παρασπονδίες (πέραν του σουφλέ) και είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου...
Σήμερα με ξεσήκωσε η Ρούλα να πάμε για καφέ, θα έρθει και η Βίβιαν, θα αράξουμε στα τραπεζάκια έξω στον ήλιο και θα κουτσομπολέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως.. Το μεσημέρι θα πάμε για φαγητό κάπου έξω γιατί βαριέμαι να μαγειρέψω και το βράδυ το πρόγραμμα έχει άραγμα σπίτι, τηλεόραση, Grey's Anatomy, σαλάτα, μπιφτέκια και - για τον Μάνο και τον Άρη- ψωμί με Cheddar και Jalapeños. Είναι μια συνταγή που την ανακάλυψα στο Inetrnet και πραγματικά βγήκε καταπληκτική. Σας την δίνω λοιπόν γιατί μπορεί εμείς να κάνουμε δίαιτα, αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν πρέπει να τρώει λιχουδιές κανείς άλλος....

Ψωμί με τυρί Cheddar και πιπεριές Jalapeños.

1 και 1/8 του φλυτζανιού νερό ζεστό
1 κουταλιά του γλυκού αλάτι
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
1/2 φλυτζάνι τυρί Cheddar τριμμένο (προτιμίστε παλαιωμένο, έχει πιο δυνατή γεύση)
4 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένες πιπεριές jalapeños (τις βρίσκετε σε βαζάκια στα σούπερ μάρκετ)
3 φλυτζάνια αλεύρι Λήμνου πράσινο (επίσης σε όλα τα σούπερ μάρκετ)
1/2 κουταλιά της σούπας ξηρή μαγιά σε φακελάκι.

Βάλτε τα υλικά στον αρτοπαρασκευαστή με την σειρά που λένε οι οδηγίες χρήσεως, και ρυθμήστε τον στο 1ο πρόγραμμα με καλοψημένη κόρα....

Και για να μην νομίζετε πως δεν σκέφτομαι και τους διαιτούντες, ορίστε και το μυστικό της τέλειας σαλάτας μου με την οποία συνοδεύω συνήθως τα ψητά μου....

Η σαλάτα της Ευούλας.

Σε μια μεγάλη (προς τεράστια) σαλατιέρα βάζετε μπόλικη ρόκα, σπανάκι ωμό, ντοματάκια σαντορίνης, 1 κουταλιά της σούπας κάπαρη, δύο ( ή και τρεις αν σας αρέσουν τα πικάντικα) ψιλοκομμένες καυτερές πιπερίτσες jalapeños, mozzarela κομμένη σε κομματάκια και μια μικρή χούφτα croutons με herbs. Ετοιμάζετε ένα dressing με δύο κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο, τέσσερις κουταλιές της σούπας νερό και μισό φακελάκι Knorr Mix for Salads με άνιθο και κρεμύδι την ανακατεύετε καλά να πάει παντού και.. καλή σας όρεξη... Αν μάλιστα θέλετε, μπορείτε να βάλετε μέσα στην σαλάτα και κομμάτια στήθος κοτόπουλο ψητό και να έχετε ένα σούπερ νόστιμο πλήρες γεύμα....

Ορίστε... Δεν έχετε παράπονο ελπίζω.... Να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο, να λιαστείτε όσο περισσότερο μπορείτε, να γελάσετε πολύ και γενικά, να γεμίσετε μπαταρίες φουλ... Φιλιά πολλά σε όλους....

Υ.Γ. Ο αγαπημένος Asteroid άνοιξε πρόσφατα ένα blog αφιερωμένο στο νησί μας... Μην το χάσετε.... Είναι μια χρυσή ευκαιρία να δείτε μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου με ταλέντο, ευαισθησία και πάθος εικόνες από την δική μας Μύκονο....



Παρασκευή, Μαρτίου 14, 2008

Άνοιξη και δίαιτα....



Να 'μαστε πάλι εδώ λοιπόν... Μέσα σε τρεις μέρες δεν συνέβη τίποτα συνταρακτικό είναι η αλήθεια πέρα από το ότι ξεκίνησα δίαιτα.. Την οποία πάω πάρα πολύ καλά αν και εχτές την χάλασα ελαφρά, πολύ ελαφρά όμως, όσο πατάει η γάτα, τρώγοντας λίγο από το υπέροχο σουφλέ μελιτζάνας που είχε φτιάξει η φίλη μας η Στέλλα.. Χαλάλι του βέβαια γιατί ήταν απίθανο, εννοείται πως ζήτησα την συνταγή και όταν μου την δώσει θα την ανεβάσω, και σήμερα, τώρα, σας γράφω πίνοντας τον πρωινό μου καφέ με δύο ορφανά μπισκοτάκια Digestive Light, έτσι για το ονόρε.... Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, προς το παρόν καθόλου δεν με πειράζει που απαρνήθηκα το καθημερινό μου κρουασάν και ένα σωρό άλλα νόστιμα πράγματα μαζί, γιατί για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε περίπου χρόνια νομίζω πως έγινε αυτό το κλικ μέσα στο μυαλό μου και θέλω να σταματήσω να χαζοτρώω βλακείες και να κρατήσω το πρόγραμμα όσο καλύτερα μπορώ... Την προηγούμενη φορά το εγχείρημα μου στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία αν σκεφτείτε πως έχασα περίπου 18 κιλά και μας έμεινε και ο διαιτολόγος μια που γνώρισε και παντρεύτηκε την αδερφή μου... Για να δούμε φέτος...
Είναι και η δίαιτα που είναι εύκολη και δεν πεινάς, έχει και μια bonus night την εβδομάδα όπου μπορώ να φάω ότι θέλω, έχει και 6 με 8 ποτήρια κρασί ή βότκα την εβδομάδα οπότε μπορώ να βγαίνω άνετα και να μην πίνω ξενέρωτα νερό μεταλικό.... Και βέβαια είναι και η άνοιξη - έξω μυρίζει φρεσκοκουρεμένο γκαζόν και ό ήλιος λάμπει, και εχτές ήπια τον πρώτο καφέ της χρονιάς έξω στο Patron και ήταν σούπερ- που μου φέρνει στο μυαλό λεπτά ρούχα, χορούς και βόλτες και για όλα αυτά πρέπει να είμαστε ή έστω να νοιώθουμε ανάλαφροι.. Οπότε... Μπισκοτάκια digestive για πρωινό και σαλάτες και ψητά, και οι παρεκτροπές με μέτρο...
Αυτά για σήμερα, σε λίγο πάω να φτιάξω μαλλί γιατί εχτές είχε διακοπή και έφυγα όπως πήγα, και μετά έχω και δουλειά... Έχω ραντεβού να πάρω μια συνέντευξη για το ΕΥ ΖΗΝ και δεν έχω απομαγνητοφωνήσει ακόμα την προηγούμενη που πήρα για το NITRO... Φιλιά και καλημέρες σε όλους....

Υ.Γ. It's good to be back..... :-)

Πέμπτη, Μαρτίου 13, 2008

Στο τέλος, νικάει πάντα η αγάπη.....

Από προχτές διαβάζω σχόλια, παίρνω mails, τηλεφωνήματα, δέχομαι to make a long story short μια "επίθεση" αγάπης και ενδιαφέροντος που πραγματικά δεν περίμενα και με συγκινεί όσο δεν φαντάζεστε... Και επειδή πρόσφατα όπως ίσως θυμάστε, μια αγαπημενη μου φίλη αποφάσισε να κόψει κάθε επικοινωνία χωρίς καν να το συζητήσει μαζί μου, και ξέρω ακριβώς το συναίσθημα, το έχω νοιώσει και μου έχει εντυπωθεί κάθε δύσκολη λεπετομέρεια του, θέλω να σας πω ότι δεν είχα την πρόθεση να φερθώ ανάλογα... Πως παρόλα τα (στατιστικά) νούμερα, στα οποία ούτως η αλλιώς δεν έδωσα ποτέ μεγάλη σημασία, δεν φαντάστηκα πως θα σας ενοχλούσε αλλά και θα με ενοχλούσε τόσο το κλείσιμο αυτού του blog.. Και πως διακινδυνεύοντας για μια ακόμα φορά να με πουν ψωνάρα ή (κανονικό) νούμερο, από αύριο θα είμαι πάλι εδώ... Για καλό ή για κακό, θα φανεί, πάντως η αλήθεια είναι πως όταν κάτι σου δίνει τόση αγάπη και τόση ενέργεια είναι βλακεία για να μην πω κάτι χειρότερο, να μην την ανταποδώσεις ή έστω να μην παλέψεις να λύσεις τα όποια προβλήματα του... Σαν κάθε σχέση έχει και αυτή τα θετικά και τα αρνητικά της... Εγώ θα επικεντρωθώ όπως πάντα στα όμορφα και τα ροζ, και για τα δύσκολα, τώρα που μου δώσατε το δικαίωμα, όταν και όποτε χρειαστεί, θα ζητήσω την βοήθεια και την κατανόηση σας... Φιλιά σε όλους λοιπόν, ευχαριστίες μέσα από την καρδιά μου, μια συγγνώμη σε όσους στεναχώρησα, και see you tomorrow...

Τρίτη, Μαρτίου 11, 2008

The end.....

Το ξέρω πως θα φανεί κάπως ξαφνικό, όμως δεν είναι καθόλου… Το σκέφτομαι καιρό τώρα, πάντα πίστευα άλλωστε πως αν όχι όλα, τα περισσότερα πράγματα στην ζωή έχουν ημερομηνία λήξεως… Έτσι και το συγκεκριμένο blog, λίγες μέρες πριν κλείσει τον ένα του χρόνο, ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσει…

Δεν είναι εύκολη απόφαση, πιστέψτε με, μόνο και μόνο η συνήθεια τόσου καιρού φτάνει για να με κάνει να έχω τις αμφιβολίες μου και τα πισωγυρίσματα μου, όμως νοιώθω πως όλη αυτή η έκθεση της καθημερινότητας μου με έχει πια κουράσει… Πως ξαφνικά, κάτι που ξεκίνησε για πλάκα έγινε μεγαλύτερο από ότι ήθελα και από ότι φανταζόμουν, και δεν μπορώ πια, ούτε και θέλω η αλήθεια είναι, να το διαχειριστώ… Νοιώθω πως πρέπει να κάνω μερικά βήματα πίσω, να κλείσω τα παράθυρα που άνοιξα στην ζωή μου και να κρατήσω τις προσωπικές μου στιγμές για μένα, την οικογένεια μου και τους φίλους μου…

Έπιασα πολλές φορές τον τελευταίο καιρό τον εαυτό μου να με λογοκρίνει, ξέροντας πως ότι γράψω θα το διαβάσουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από όσους θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ και αυτό δεν μου αρέσει.. Όχι που με διαβάζουν εννοείται αλλά που το γεγονός αυτό από μόνο του με κάνει να βάζω όρια στα όσα πρέπει ή θέλω να γράψω… Όσο μεγαλώνει η αναγνωσιμότητα αυτού του blog , και μεγαλώνει ανησυχητικά πολύ, πιστέψτε με, τόσο νοιώθω πως χάνεται ο αυθορμητισμός του… Ένα ημερολόγιο, ακόμα και on line, οφείλει αν μη τι άλλο να είναι αληθινό… Και η αλήθεια δεν είναι πάντα εύκολη να ειπωθεί όταν την διαβάζουν τόσα μάτια… Και αυτό το blog ήταν πάντα ένα ημερολόγιο.. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να το μετατρέψω σε κάτι άλλο, όπως δεν έχει όμως και νόημα να συνεχίσω να το κρατάω όταν δεν νοιώθω πια πως έχω άλλα πράγματα να μοιραστώ…

Μπορεί να φταίει και το ότι, όταν σε διαβάζουν καθημερινά τόσοι άνθρωποι, όταν ξέρουν κάθε μέρα τι έκανες, που πήγες, τι σκέφτεσαι, πως νοιώθεις, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως σε ξέρουν… Πως ξέρουν ποια είσαι… Άλλοι σε συμπαθούν και άλλοι σε βρίζουν όμως αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.. Αυτό που έχει σημασία είναι πως στην πραγματικότητα, ότι και αν έχω γράψει εδώ μέσα, όσο και αν έχω ανοιχτεί και καταθέσει ψυχή και συναίσθημα, στο τέλος της ημέρας, οι άνθρωποι που με ξέρουν πραγματικά, οι άνθρωποι που δικαιούνται να με κρίνουν, να με συμβουλέψουν, να με μαλώσουν ή να με «χειροκροτήσουν» είναι έξω από εδώ…

Το ξέρω πως το να συμβούν όλα αυτά ήταν επιλογή μου.. Εγώ αποφάσισα να γράψω επώνυμα, εγώ αποφάσισα να σας ανοίξω την πόρτα της ζωής μου και ειλικρινά σας λέω πως δεν μετανιώνω στιγμή γι’ αυτό… Γιατί πέρασα πολύ όμορφα έναν χρόνο τώρα, γνώρισα ανθρώπους ενδιαφέροντες, γέλασα, συγκινήθηκα, φιλοσόφησα, μοιράστηκα, θύμωσα, τσακώθηκα… Ναι, πέρασα πολύ, πολύ όμορφα.. Όμως παρόλα αυτά, σήμερα νοιώθω την ανάγκη να σας αποχαιρετήσω… Να σας ευχαριστήσω για την συμμετοχή, για την παρέα, για τα καλά σας λόγια και το support σας , να σας ευχηθώ τα καλύτερα και να σας πω πως σας χρωστάω έναν χρόνο μοναδικό.. Θα σας διαβάζω, θα σας σχολιάζω και θα συνεχίσω να πίνω μαζί σας τον πρωινό μου καφέ… Όμως θα το κάνω κρατώντας την ζωή μου και την καθημερινότητα μου για μένα…

Άλλωστε με κάποιους από εσάς θα συνεχίσω να τα λέω και από κοντά… Και αυτό από μόνο του είναι το μεγαλύτερο κέρδος μιας χρονιάς blogging… Φιλιά πολλά, να περνάτε υπέροχα και… see you around….

Δευτέρα, Μαρτίου 10, 2008

Χαρταετοί, νηστίσιμα, και λαμπερές παρέες....



Κόντρα στις προβλέψεις των μετεωρολόγων και της ΕΜΥ ο καιρός παραμένει ανοιξιάτικος και ο ήλιος έξω λάμπει... Πράγμα που σημαίνει πως ο ουρανός θα γεμίσει πολύχρωμους αετούς που άλλοι θα κατακτήσουν την κορυφή και άλλοι θα πέσουν στα σύρματα της ΔΕΗ δίνοντας χρυσές ευκαιρίες για μπλακ άουτ από αυτά που κανείς εισαγγελεας δεν μπορεί να αμφισβητήσει... Και τελικά όλοι θα συναντηθούμε με φίλους και συγγενείς γύρω από ένα τραπέζι... Με λαγάνες, με ταραμοσαλάτα, με νηστίσημα διάφορα ακόμα και με T-Bones για τους.."αιρετικούς" 'οπως ο φίλος μας ο Νίκος που μερικά χρόνια πριν στο Sea Satin του Αλίμου, Καθαρά Δευτέρα μεσημέρι ζήτησε - και έφαγε εννοείται- φιλέτο...
Το δικό μας πρόγραμμα έχει παρέα εξαιρετική, όπως πάντα άλλωστε, και Απλά για νηστίσημα με άποψη από σεφ σκουφάτο....Θα περάσουμε υπέροχα, θα φάμε απίθανα, θα πιούμε πολύ και επιστρέφοντας θα συμφωνήσουμε για μια ακόμα φορά μεταξύ μας πως είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε κολλητούς λαμπερούς, έξυπνους, αστείους και ενδιαφέροντες... Πράγμα που κάνει τα new entries δύσκολα - όχι και απίθανα όμως όπως μας αποδεικνύει συχνά η ζωή και το σύμπαν- αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά εποικοδομητικά... Πίστευα πάντα πως μεγαλώνοντας είναι δύσκολο να κάνεις καινούριους φίλους... Δεν είναι τελικά... Αυτό που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο είναι να βρεις ανθρώπους με τους ίδιους κώδικες, με τα ίδια γούστα και με την ίδια αισθητική.. Όταν τους βρεις όμως ταιριάζουν με τους υπόλοιπους σαν το χαμένο γοβάκι στο πόδι της Σταχτοπούτας... Και ο κύκλος μεγαλώνει συμμετρικά και χαλαρά, και έρχονται κάτι μέρες σαν και σήμερα, ή ακόμα καλύτερα κάτι μέρες σαν την Κυριακή του Πάσχα στο νησί που μαζευόμαστε όλοι, σε σχεδόν πλήρη απαρτία σε μέρη λατρεμένα και τότε το νόημα της ζωής γίνεται πιο φανερό από ποτέ... Ανθρώπους χρειαζόμαστε όλοι, ανθρώπους με τους οποίους να αγαπιόμαστε, να γελάμε και να νοιώθουμε ασφαλείς... Ανθρώπους και αγάπη, και χαμόγελο, και υγεία πάνω από όλα... Και όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται... Καλά κούλουμα να έχουμε, και να περάσετε όλοι υπέροχα... Φιλιά πολλά και αέρα ούριο στους χαρταετούς σας!!!!!

Σάββατο, Μαρτίου 08, 2008

Weekend...


Πρώτη μέρα του τριημέρου σήμερα και σας γράφω χωρίς καν να έχω πιεί καφέ... Τον πρωινό καφέ βλέπετε τα σαββατοκύριακα τον πίνουμε όλοι μαζί, και τα αγόρια ακόμα κοιμούνται... Ο μεν Άρις γιατί όταν επιστρέψαμε στο σπίτι εχτές κατά την 1.30 ήταν ακόμα ξύπνιος και χαζολογούσε στο Internet, ο δε Μάνος γιατί του βγαίνει η κούραση της εβδομάδος... Πράγμα που με βολεύει μια χαρά γιατί έχω τον χρόνο να ανεβάσω το ποστ μου, να διαβάσω και τα δικά σας και μετά να απολαύσω τον καφέ μου με κουβεντούλα, μουσική και άραγμα μαζί με τους άντρες της ζωής μου... Και με μπισκοτάκια που θα τα βάλω να ψήνονται σε λίγο, από αυτά τα αμερικάνικα που είναι έτοιμα σε μερικά λεπτά...
Έχω κέφι για μαγείρεμα αυτές τις μέρες οπότε λέω για το μεσημέρι θα φτιάξω χοιρινό λεμονάτο με πουρέ και να ψήσω και ψωμί - είπαμε ξεκινάμε δίαιτα την Τρίτη οπότε ας φάμε αυτές τις μέρες να το ευχαριστηθούμε- έφτιαξα και μια μους για μας εχτές μαζί με αυτήν που προορίζεται για το βραδινό κάλεσμα, οπότε το μενού θα είναι πλήρες... Έχουμε και διάφορα να δούμε, Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις που τις γράφω κάθε μέρα γιατί τις βάζει στο Star αργά, DVD, Doctor House σήμερα που μας το είπε η Λιάνα τα Χριστούγεννα και από τότε κολήσαμε, έχω τα παιχνίδια μου, το βιβλίο μου.... Πρόγραμμα από αυτά που λατρεύω δηλαδή...
Να σας πω και για χτες που συναντήσαμε μια διαδικτυακή φίλη με τον άντρα της και περάσαμε - τελικά- πολύ όμορφα... Το συνδιάσαμε με Ταυλανδέζικο και με άφθονο λευκό κρασί, ήρθαν μαζί μας και ο Άλκης, η Μάρθα και Βίβιαν και γελάσαμε πολύ.... Όπως σας έχω ξαναπεί, το blog μου έχει χαρίσει μέχρι σήμερα αναπάντεχες γνωριμίες και απίστευτες εκπλήξεις... Και όταν συνατάς ανθρώπους με τους οποίους μοιάζεις τόσο, μα τόσο πολύ, ε, τα υπόλοιπα παίρνουν τον δρόμο τους από μόνα τους....
Αυτά τα λίγα για σήμερα, μόλις ξύπνησε ο Άρις και πάω να βάλω τα μπισκοτάκια να γίνονται... Να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο, όσοι έχτε μείνει εδώ, στην άδεια σχεδόν πόλη μας, και όσοι έχετε φύγει , και θα τα πούμε την Δευτέρα με νηστήσιμα και αετό....

Υ.Γ. Διάβασα μόλις το ποστ του Αθήναιου και θυμήθηκα πως σήμερα είναι λέει η ημέρα της Γυναίκας... Εμένα θα μου επιτρέψετε, όπως και όλες τις υπόλοιπες αντίστοιχες μέρες, της Μητέρας, του Πατέρα, του Αγίου Βαλεντίνου, των Ζώων και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, να μην πάρω... Ότι είναι να γορτάσει ο καθένας και η κάθε μια μας, ας το γιορτάζει αν όχι κάθε μέρα, έστω όσο συχνότερα μπορεί.. Πάντως όχι σε καθορισμέες μέρες τύπου γιορτινές που μου θυμίζουν τον εκκλησιασμό στα σχολεία, τότε που ήταν υποχρεωτικός και όλοι - ή έστω οι περισσότεροι- τον σιχαινόμασταν....

Παρασκευή, Μαρτίου 07, 2008

Τέλος εβδομάδας....


Πότε μπήκε αυτή η εβδομάδα, πότε τελειώνει, ούτε που το κατάλαβα... Κάτι το καθημερινό τρέξιμο, κάτι το ανοιξιάτικο mood, να που ήρθε κι όλας η Παρασκευή, και τι Παρασκευή!!! Πριν την Καθαρά Δευτέρα, που σημαίνει ολόκληρο τριήμερο στην διάθεση μας, να το αξιοποιήσουμε ο καθένας όπως αγαπά... Εμείς ας πούμε δεν θα πετάξουμε αετό, δεν είναι καθόλου του γούστου μας και ευτυχώς δεν ήταν και του Άρι, αν και θυμάμαι αμυδρά τον Μάνο μαζί με έναν φίλο του κάποτε, πολλά πολλά χρόνια πριν, να προσπαθούν ματαίως να σηκώσουν ένα αεροδυναμικό αριστούργημα αγορασμένο από το Eqvus και τον Άρι να περιμένει υπομονετικά να στεφθεί το concept με επιτυχία... Στο δικό μας μυαλό η Καθαρά Δευτέρα, να το ομολογήσω, είναι συνδυασμένη περισσότερο με την ταραμοσαλάτα και την λαγάνα παρά με τις βόλτες στην εξοχή και στον καθαρό αέρα... Και με αυτή την λογική θα την περάσουμε στο Απλά του Χρύσανθου και όχι στα Τουρκοβούνια... Παρόλο που αν περνούσε απολύτως από το χέρι μου - που δεν περνάει - θα προτιμούσα να την περάσω στο νησί και μάλιστα στο Nammos που την Δευτέρα κάνει όπως κάθε χρόνο το pre- summer opening του... Δεν πειράζει όμως.... Σε 15 μέρες, 14 για την ακρίβεια, θα είμαστε εκεί... Οπότε αρκούμαι απλά να μετράω τις μέρες ανάποδα...
Στο μεταξύ σήμερα έχω να πάω για shopping - θέλω να αγοράσω ένα δώρο και να πάω και Βασιλόπουλο γιατί έχω αναλάβει να φτιάξω την μους για αύριο που είμαστε καλεσμένοι σε ένα σπίτι- και ελπίζω να μην πέσει ο ουρανος στο κεφάλι μου γιατί ναι μεν εμείς το ξέρουμε πως μπήκε η άνοιξη, εκείνη μάλλον όμως δεν έχει ακόμα ενημερωθεί... Και έξω έχει μια μαυρίλα... Θα κάνω τις δουλειές μου στα σβέλτα λοιπόν, θέλω να πάω και περίπτερο, φούρνο, video club, τα κλασσικά, και θα επιστρέψω τρέχοντας στο σπίτι... Από τώρα μέχρι και την Τρίτη το πρωί έχω δώσει στον εαυτό μου ρεπό... Ούτε τελεία δεν σκοπεύω να γράψω πέρα από το blogging... Αντιθέτως θα ασχοληθώ με τα παιχνίδια μου, το Sleuth και το ολοκαίνουριο AGON- The Lost Sword of Toledo που μου ήρθε χτες από το Amazon, θα ξεκινήσω το καινούριο βιβλίο της Plum Sykes (που έγραψε το Bergdorf Blonds) το Debutante Divorcee, θα δω εργάκια στην τηλεόραση και θα περάσω όσο περισσότερο quality time μπορώ με τους αγαπημένους μου και με τους φίλους μου... Και σήμερα το βράδυ θα γνωρίσω μια ακόμα διαδικτυακή φίλη, και πραγματικά ανυπομονώ... Μέσα στα πολλά καλά που έφερε στην ζωή μου αυτό το blog είναι και αρκετοί καινούριοι άνθρωποι με τους οποίους ταιριάξαμε και κολλήσαμε , και εντάχθηκαν στις ήδη υπάρχουσες παρέες μας μια χαρά... Και αισιοδοξώ πως όσο θα περνάει ο καιρός, ο κύκλος θα μεγαλώνει... Καλημέρα βροχερή αλλά αισιόδοξη και πολλά φιλιά....

Υ.Γ. Η φωτογραφίες σήμερα είναι, εννοείται, από το Nammos... Να τις χαζεύουμε και να παίρνουμε βαθιές, απολαυστικές τζουρίτσες από το νησί.....

Πέμπτη, Μαρτίου 06, 2008

Νέα Διαγώνιος με extra guest....

Η χτεσινοβραδινή μας έξοδος κατέληξε θριαμβευτική... Τελικά η άνοιξη είναι εδώ και μην ακούτε κανέναν, το συνειδητοποίησα ακούγοντας τα γέλια μας και τον τόνο της φωνής μας, επτά άνθρωποι μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι και είμασταν όλοι σε υπέροχο mood, παρόλο που ήταν καθημερινή, παρόλο που ήμασταν όλοι από δουλειά, παρόλο το συνεχιζόμενο jet lag του αγαπημένου μου, και παρόλες τις προβλέψεις της ΕΜΥ για ένα τριήμερο με βροχές και καταιγίδες... Ναι, χτες περάσαμε καταπληκτικά. Να σας πω καταρχάς για το μαγαζί, την Νέα Διαγώνιο, που ήρθε από την Θεσσαλονίκη και άνοιξε εδώ και δεκαπέντε περίπου μέρες στο Κολωνάκι, Λυκαβητού 14... Να πάτε οπωσδήποτε... Το φαγητό είναι καταπληκτικό, με κορυφαία τα πασίγνωστα σουτζουκάκια τους που είναι στεγνά, χωρίς σάλτσα και σερβίρονται με μπούκοβο και πατατούλες τηγανητές, τον γύρο, και ένα συκώτι στην σχάρα με μαρμελάδα λεμόνι που μας έστειλε αδιάβαστους.... Είχε εννοείται και όλα αυτά τα πρώτα που βρίσκουμε πάντα στην συμπρωτεύουσα και δεν βρίσκαμε εδώ, πάπρικα, σαλάτα πολίτικη, ρώσικη εκπληκτική, δικό τους λουκάνικο και κάτι κολοκυθάκια γεμιστά με κιμά άπαιχτα... Και οι μερίδες, Θεσσαλονίκης... Εμείς ως Αθηναίοι λαίμαργοι παραγγείλαμε τα πάντα από δύο και το αποτέλεσμα ήταν να φύγουμε σχεδόν σέρνοντας και να πάρω και μαζί μου ένα doggy bag μεγέθους μικρής βαλίτσας για τον Droopy... Συνδυάστε τα όλα αυτά με έναν σούπερ χώρο, τριών επιπέδων και με τιμές λογικότατες και θα καταλάβετε γιατί, Τετάρτη βράδυ με τον Ολυμπιακό να παίζει με την Τσέλσυ - και να χάνει, μα τι γκαντεμιά και αυτή!- το μαγαζί ήταν τίγκα....
Βέβαια, όπως σας είπα και στην αρχή, η τεράστια επιτυχία της βραδιάς ήταν η παρέα... Που ήταν σε μεγάλα κέφια με αποτέλεσμα να καθίσουμε στο τραπέζι μας στις 10 και να φύγουμε με το ζόρι 2 παρά γιατί σήμερα ήταν μέρα εργάσιμη... Τέσσερις ώρες παρά κάτι λοιπόν, γελάσαμε ατελείωτα, οργανώσαμε τουλάχιστον δύο εκδρομές, σχεδιάσαμε το πρόγραμμα των διακοπών του Πάσχα - εννοείται στο νησί-, η Λιάνα μας έκανε να κλάψουμε από τα γέλια με τις ιστορίες από το πρόσφατο ταξίδι τους στο Αμβούργο, κουβεντιάσαμε για τα παντα, από το χρηματσιτήριο που έχει κατεβάσει ρολά μέχρι τα γκομενικά των πιτσιρικάδων σήμερα και to make a long story short, η βραδιά έδεσε μαγικά με την διάθεση μου και με το χτεσινό μου post... Σας κρατώ για το τέλος την έκπληξη όμως... Γιατί είχαμε και μια έκτακτη εμφάνιση εχτές, ένα unexpected guest που πολύ μας χαροποίησε και που συνέβαλε τα μάλα στις εξελίξεις... Ήταν μαζί μας η Χριστίνα, η πολυαγαπημένη κυρία Κανατάκη που σήμερα θα μαγειρεύει στον Όμορφο Κόσμο και να σπεύσετε όλοι να την απολαύσετε... Η οποία ήρθε για μιάμιση μέρα ξαφνικά και σιγά μην την αφήναμε... Και η οποία, να σας την δώσω στεγνά, πριν από εμάς πρόλαβε και είδε και τον Νανάκο... Μιλάμε για το κορίτσι Duracell!!!!Που εύχομαι να κατεβαίνει συχνότερα στο εξής γιατί πραγματικά... ήρθε και έδεσε....
Μετά από αυτά, όπως καταλαβαίνετε η σημερινή μέρα με βρήκε ακόμα χαμογελαστή αν και ελαφρά βαρυστομαχιασμένη, και τώρα, αφού πιω τον καφέ μου και κάνω και μια βόλτα στα blogs, θα πάω για έναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου, θα πάω και στην Τέτα για λίγο νύχι, θα χαζολογήσω γενικά μέχρι το μεσημέρι μια που σήμερα είναι η μέρα της κυρίας Κωνσταντίνας και το σπίτι θα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, και το απόγευμα θα απομαγνητοφωνήσω την συνέντευξη που πήρα εχτές...Για το βράδυ δεν προβλέπεται κάτι, άλλωστε αύριο έχουμε κανονίσει να δούμε κάποιους άλλους, καινούριους φίλους, το Σάββατο είμαστε καλεσμένοι σε ένα πολυανμενόμενο τραπέζι, την Κυριακή θα παμε το μεσημέρι Κινέττα και την Καθαρά Δευτέρα θα βρούμε κάποιους άλλους φίλους στο Απλά... Υπολογίστε πως θέλω να δω οπωσδήποτε και το "Μόλις Χώρισα", μάλλον την Κυριακή το βράδυ... Νομίζω πως σήμερα θα αναστενάξουν οι καναπέδες με συνοδεία CSI και NCIS που έγραψα από χτες... Και Κλεμμένης Ζωής που ελπίζω να μην ήταν επανάληψη.... Καλημέρα σε όλους και φιλιά πολλά...

Τετάρτη, Μαρτίου 05, 2008

Είναι, σαν να μπαίνει η άνοιξη.....



Μουντός ο καιρός σήμερα έξω αλλά μέσα μου η άνοιξη στέλνει σήματα δυνατά... Τα πρωινά τρέχω σαν τρελλή και τα βράδια ονειρεύομαι ανθισμένες βεράντες, σαγιονάρες με τέλεια πεντικιούρ, ελαφρά κοτονένια ζακετάκια, παγωτά πικρή σοκολάτα και κουβανέζικες μουσικές.... Ανάβω το τζάκι και το μυαλό μου τρέχει σε θέα θάλασσα... Και στις πρώτες βουτιές, τις παγωμένες, αυτές που το ρίγος τους παίρνει μακριά κάθε κρύο χειμωνιάτικο και αφήνει στην θέση του την γλυκειά ανατριχίλα της ανοιξιάτικης δροσιάς...
Παρατηρώ τον κήπο μας... Η αμυγδαλιά έχει ανθίσει φουλ, τα χορταράκια πρασινίζουν, οι λεύκες όπου να 'ναι θα αρχίσουν να γεμίζουν τα πάντα με μπαμπάκι, σπαστικό αλλά ταυτόχρονα ενδεικτικό πως ο χειμώνας μας αποχαιρετά... Μου αρέσει πολύ αυτή η μεταβατική περίοδος... Που όσο και αν χαλάσει ο καιρός, ακόμα και αν χιονίσει που λέει ο λόγος, ξέρουμε πως έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση... Πως η άνοιξη είναι προ των πυλών.. Εχτές το πρωί, με τον ήλιο να λάμπει, τα τραπεζάκια έξω του Patron ήταν γεμάτα... Τίγκα... Ζούμε σε μια χώρα φτιαγμένη για άνοιξη και καλοκαίρι... Τον χειμώνα αποδιοργανωνόμαστε... Λίγο χιόνι είναι ικανό να ανικητοποιήσει τα πάντα... Δεν το έχουμε στο DNA μας ως λαός το κρύο και τον πάγο... Αντιθέτως κανένας καύσωνας δεν στάθηκε ικανός να μας τρομάξει... Ελαφρά ρούχα, παραλίες γεμάτες μέχρι τα μεσάνυχτα, παγωτά χωνάκια και γρανίτες φράουλα και τα πόδια μέσα στο πρώτο συντριβάνι... Και όλα περνάνε... Και με τον πρώτο ήλιο, ακόμα και όταν έχει δόντια, έστω και κουκουλωμένοι με χοντρά μπουφάν, αράζουμε στα τραπεζάκια έξω και παίρνουμε απολαυστικές τζούρες από αυτόν τον ήλιο που μας θρέφει και μας αναζωογονεί αιώνες τώρα... Αυτό το έχουμε απολύτως στο DNA μας....
'Ετσι και εγώ, σήμερα αρνούμαι να δω την μουντάδα του καιρού... Πίνω τον καφέ μου με τα παράθυρα ανοιχτά, μασουλάω απολαυστικά το τελευταίο κεκάκι από την Μάρθα, σοκολάτα με μια αποκριάτικη φούξια μάσκα από γλάσσο στην κορυφή, και σε λίγο θα φορέσω την λαχανί μου νιτσεράδα και θα βγω... Θα πάω να φτιάξω τα μαλλιά μου στον Βαγγέλη, στις 12 έχω να πάρω μια συνέντευξη από έναν αγαπημένο, παιδικό μου φίλο που γράφει μουσικές και μεγαλουργεί, το απόγευμα θα γράψω λίγο και το βράδυ θα πάμε με την Μάρθα, τον Άλκη, τον Κώστα και την Λιάνα στην Νέα Διαγώνιο... Έχω ακούσει πολλά για αυτό το μαγαζί που ήρθε από την Θεσσαλονίκη στο Κολωνάκι, λένε πως έχει σουτζουκάκια για άγαλμα, και μια που την Τρίτη, μετά την Καθαρά Δευτέρα, τελειώνουν τα ψέμματα και αρχίζει η δίαιτα, βρήκα το timing τέλειο...
Γενικά αυτές τις μέρες έχω τεράστια διάθεση για έξω... Θέλω να βγω, θέλω να χορέψω, θέλω να πιω ατελείωτες βότκες με πάγο χωρίς λεμόνι σε μέρη με ωραίες μουσικές και ακόμα ωραιότερες φάτσες, θέλω να δω έργα στο σινεμά και στο θέατρο, θέλω να κάνω βόλτες βραδινές με τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά και την Άλκηστη να τραγουδάει την Χαβάη, θέλω να περάσουν οι μέρες να φτάσει ο μήνας 21, να πάμε στο νησί... Θέλω να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάω... Να ξυπνάω όπως σήμερα και να χουζουρεύουμε με τον Μάνο χαζοκουβεντιάζοντας και γελώντας, με τον Droopy να τρίβεται στο πάπλωμα και τον Άρι να ετοιμάζεται για το σχολείο και να μας εξηγεί ταυτόχρονα γιατί τον έχει αφήσει να γίνει από άσπρος μαύρος... (Για το καλό του... Κατά τον γιό μας τα σκυλιά πρέπει να πλένονται τρεις φορές τον χρόνο ακόμα και αν έχουν πιάσει κόρα από την βρώμα για να μην χαλάσει το Ph της τρίχας τους...) Θέλω να χαμογελάω πολύ... Να βρίσκομαι όσο πιο συχνά μπορώ με φίλους αγαπημένους γύρω από τραπέζια με καλό κρασί, νόστιμο φαγητό και γέλια... Θέλω να είμαστε όλοι καλά... Γεροί, δυνατοί και ευτυχισμένοι... Και μαζί... Θέλω η ψυχή μου να έχει πάντα άνοιξη... Θέλω πολλά? Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά... Γελαστά και ανθισμένα...

Υ.Γ. Και μια που η φωτογραφική μου μηχανή επέστρεψε από την άλλη άκρη της γης, δυό φωτογραφίες με θέα τον κήπο και την βεράντα μας... Μουντές αλλά καταπράσινες... Το ρολόι έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα... Τικ τακ, τικ τακ....

Τρίτη, Μαρτίου 04, 2008

Με άρωμα Αβάνας.....



Ναι, είμαστε πάλι όλοι εδώ.... Που σημαίνει πως χτες, μετά από δέκα ολόκληρες μέρες κοιμήθηκα πάλι σαν πουλάκι - έστω και γύπας- από τις 11.30 και ξύπνησα μόλις... Ο Μάνος επέστρεψε εχτές κατά τις 5.30 το απόγευμα, πτώμα στην κούραση μετά από 30 ώρες ταλαιπωρίας σε αεροδρόμια και αεροπλάνα αλλά με μια βαλίτσα βεμάτη πούρα - και όταν λέμε γεμάτη εννούμε τίγκα- και πανευτυχής... Πέρασε υπέροχα, ήπιε ατελείωτα mohitos στην βεράντα του Nacional, κάπνισε φοβερά πούρα, συνδίασε μοναδικά business with pleasure και εγώ ελπίζω απλά πως η διασκέδαση του παρέμεινε στα πούρα και τα ποτά, αν ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τέτοια πράγματα... Τέλος πάντων, στο κάτω κάτω της γραφής, οι ατασθαλείες στην άλλη άκρη της γης δεν πολυ- πιάνονται, ειδικά μετά από 17 χρόνια σχέσης, οπότε παραφράζοντας το γνωστό ρητό, what happens in Cuba stays in Cuba...
Αφού ανοίξαμε βαλίτσες λοιπόν, και ταχτοποιήσαμε ευλαβικά τα πούρα στα humidors και τα μπλουζάκια με τον Τσε του Άρι στην ντουλάπα του, (αυτά είναι τα πράγματα που έφερε το αγόρι από την Κούβα, εμένα που ούτε τα πούρα με αφορούν ούτε και ο Τσε , ειδικά μάλιστα σε μακώ, με ξεπέταξε με ένα Angel από το duty free του de Gaule) και αφού έβαλα και ένα πλυντήριο το οποίο όταν τελείωσε χώρεσε οριακά στην απλώστρα - η κυρία Κωνσταντίνα θα πάθει σοκ την Πέμπτη, έχει να σιδερώσει τουλάχιστον δέκα πουκάμισα among others- αράξαμε στους καναπέδες, είπαμε τα νέα μας, φάγαμε τα σούπερ λαζάνια που ετοίμασα και την υπόλοιπη μους , εισέπραξα συγχαρητήρια για την μαγειρική αλλά και για την ζαχαροπλαστική μου και από τους δύο άντρες της ζωής μου, ο Μάνος πήγε για ύπνο - και κοιμάται ακόμα 11 ώρες μετά - και εγώ είδα τον Ratatouille... Τι μαγική, τι υπέροχη ταινία!!! Ενθουσιάστηκα.. Και ταυτίστηκα απολύτως με το motto του chef Gusteau, "Anyone can cook".. Anyone can cook όντως, ακόμα και εγώ....
Σήμερα, αργότερα, θα πάω για καφέ με την μαμά μου που την βλέπω πια σπάνια γιατί είναι διαρκώς busy, θα κάνω και τα κλασσικά, σούπερ μάρκετ, περίπτερο, video club, και θα επιστρέψω να προετοιμάσω λίγο μια συνέντευξη που έχω να κάνω αύριο... Και το βράδυ έχει Λάκη και delivery - να μην κακομάθουμε όλο στα μαγειρευτά- και πάλι ύπνο νωρίς για να έρθει ο καλός μου στα ίσα του... Βλέπετε από αύριο ξεκινάει σερί εξόδων, έχουμε να δούμε φίλους που επιθυμήσαμε πολύ όπως τον Κώστα και την Λιάνα, έχουμε κλείσει εισιτήρια να δούμε το Bossa Nova πριν κατέβει, το Σάββατο είμαστε καλεσμένοι σε ένα σπίτι, την Δευτέρα είναι Καθαρά Δευτέρα και όλο και κάτι θα κάνουμε, όπως άλλωστε και την Παρασκευή, να κουνηθούμε λίγο γιατί κοντεύουμε να μουχλιάσουμε... Οπότε, σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι να περάσετε μια όμορφη και ενδιαφέρουσα μέρα....

Υ.Γ. Ο αγαπημένος μου πήρε μεν την φωτογραφική μηχανή μαζί του αλλά μου την επέστρεψε άθικτη.. Ούτε μια φωτογραφία δεν τράβηξε το τέρας, αν είναι δυνατόν!!! Οπότε θα βολευτούμε με φωτογραφίες από τον Google, έτσι για να πάρει λίγο χρώμα εξωτικό στο θέμα....


Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2008

Αναμονή και ένα ταψί σπανακόπιτα....


Δευτέρα σήμερα, ολοκαίνουρια εβδομάδα, για να δούμε πως θα πάει... Έξω έχει λιακάδα πάντως, και ζέστη, και ο καλός μου αυτή την στιγμή που σας γράφω πρέπει πια να είναι τουλάχιστον στην σωστή ήπειρο... Ξεκίνησαν εχτές το βράδυ γύρω στα μεσάνυχτα από την Αβάνα με προορισμό το Παρίσι, η πτήση κρατάει περίπου δέκα ώρες, ε, με τις καθυστερήσεις και την ανταπόκριση κάπου γύρω στο απόγευμα πρέπει πια να είναι εδώ... Η χτεσινή μέρα πέρασε απολύτως στο ρελαντί, τελείωσα την φωτογράφιση, έγραψα λίγο, είδαμε ένα DVD με τον Άρι το βράδυ, "Αγάπη και άλλα Δεινά" λεγόταν με την Brittany Murphy, το συνοδέψαμε με σουβλάκια από την τρομερή Τζατζικοκίνηση και πέσαμε για ύπνο νωρίς...
Σήμερα δεν έχω ιδιαίτερα πράγματα να κάνω, μερικές δουλειές στο σπίτι, καθαριστήριο, και γράψιμμο... Στην αναμονή είμαι μάλλον, και το βράδυ, αν όλα πάνε καλά και έχουμε απαρτία, θα φτιάξω την λαζανάδα που λέγαμε από προχτές και το ψωμί με το cheddar και τα jalapeños, γιατί την μους την ξεκινήσαμε με τον Άρη και σας πληροφορώ πως έγινε κα-τα-πλη-κτι-κή!!!! Και εύκολη.. Λίγο το μπαιν μαρί με έβγαλε από τα νερά μου, γιατί δεν το είχα ξανακάνει, αλλά τελικά είναι απλό.... Να την κάνετε και θα με θυμηθείτε... Θα εντυπωσιάσετε τα πλήθη για πλάκα... Για να μην σας πω πως μπορεί να την φτιάξω για ένα τραπέζι που είμαστε καλεσμένοι το Σάββατο, να πάω μια φορά στην ζωή μου και εγώ κάτι σπιτικό....
Θα τελειώσω με συνταγή και σήμερα, όχι γιατί ζήλεψα την δόξα του Αθήναιου ή της κυρίας Βέφας αλλά γιατί την υποσχέθηκα στο Δεσποινάριον που ετοιμάζει τραπέζι τις επόμενες μέρες... Αφιερωμένη εξαιρετικά λοιπόν....

Σπανακόπιτα με τέσσερα τυριά.

Υλικά.

1 πακέτο χωριάτικο φύλλο
1 αυγό με 1 κουταλιά της σούπας γάλα
λάδι για το άλλειμμα των φύλλων
1 κουταλιά της σούπας γεμάτη βούτυρο
2-3 κρεμυδάκια φρέσκα ψιλικομμένα
1 κιλό σπανάκι καθαρισμένο
λίγο άνιθο
1/2 κιλό φέτα σπασμένη με το χέρι
1/2 κιλό κεφαλογραβιέρα τριμμένη
200 γρ. mozzarella
3 κουταλιές της σούπας παρμεζάνα τριμμένη
3 αυγά ελαφρά χτυπημένα
αλάτι- πιπέρι

Εκτέλεση.

Σωτάρετε στο βούτυρο τα κρεμυδάκια. Προσθέτετε το σπανάκι και τον άνιθο, συνεχίζετε το σωτάρισμα και αλατοπιπερώνετε.
Σε ένα μπωλ ανακατεύετε την φέτα, την κεφαλογραβιέρα και τα αυγά. Προσθέτετε το σπανάκι και την mozzarella και ανακατεύετε πολύ καλά.
Σε λαδωμένο ταψί απλώνετε τα μισά φύλλα αφού τα έχετε αλείψει με λάδι ένα -ένα χωριστά. Βάζετε μέσα την γεμιση, την στρώνετε να πάει ομοιόμορφα την σκεπάζετε με τα υπόλοιπα φύλλα επίσης λαδωμένα, την αλείφετε με το αυγό και την ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς, στο κάτω ράφι, μέχρι να ροδοκοκκινίσει καλά. (Να προσέξετε μόνο το φύλλο γιατί εμένα την προηγούμενη εβδομάδα που την έφτιαξα μου βγήκε μπαγιάτικο...)

Αυτά τα λίγα για σήμερα και ελπίζω αύριο να σας έχω φωτογραφίες από Κούβα.. Φιλιά σε όλους και καλή μας εβδομάδα...






Κυριακή, Μαρτίου 02, 2008

Κυριακή, εκτάκτως...


Να δείτε που αυτός ο μήνας δεν μου μπήκε τελικά καθόλου καλά... Η χτεσινή φωτογράφιση δεν τελείωσε, έχει και σήμερα συνέχεια και περιμένω τηλέφωνο να μου πουν τι ώρα πρέπει να είμαι εκεί, το μηχάνημα μου κράτησε την κάρτα μου εχτές όταν πήγα να κάνω ανάληψη, και το χειρότερο απ΄ όλα, ο Μάνος δεν επιστρέφει σήμερα ... Ακυρώθηκε η πτήση τους γιατί το αεροπλάνο που θα ερχόταν να τους πάρει από Παρίσι παρουσιάσε κάποιο πρόβλημα και πετάνε σήμερα το βράδυ για να φτάσουν Αθήνα κάποια στιγμή αύριο το μεσημέρι... Κρίμα οι ετοιμασίες μου και το μους που παγώνει στο ψυγείο.... Δεν είμαι καθόλου στις καλές μου σήμερα... Νεύρα, νεύρα, πολλά νεύρα..... Γκρρρρρ.....




Σάββατο, Μαρτίου 01, 2008

Μάρτης και μους σοκολάτας....


Δεν θα μουρμουρήσω σήμερα καθόλου που μου βγήκε μια ξαφνική δουλειά και μου χάλασε το μεσημεριανό μου πρόγραμμα.. Shit happens και ευτυχώς είναι σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις που κάτι εμφανίζεται ξαφνικά και πρέπει να ανταποκριθώ άμεσα... Οπότε...
Αυτό το σαββατοκύριακο έχω αποφασίσει να το περάσω σούπερ, με μπόλικο άραγμα, με μαγειρική, με DVD, βιβλία, περιοδικά και μουσικές... Θα πάω Βασιλόπουλο κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα για προμήθειες, το "Hairspray", ο "Ratatouille" και το"Αγάπη και άλλα Δεινά" με περιμένουν στο coffee table μαζί με μια στοίβα περιοδικά, το CD παίζει Amy και μόλις ανανέωσα την συνδρομή μου στο Sleuth... Γενικά μιλώντας, αυτές τις δέκα μέρες που λείπει ο Μάνος τις πέρασα πολύ πιο ήσυχα από όσο φανταζόμουν ή σχεδίαζα... Μου έλειψε πολύ αυτή την φορά και δεν είχα ιδαίτερα κέφια να βγω μόνη μου παρόλο που, άσχετα από την γκρίνια μου, οι προσκλήσεις δεν έλειψαν... Προτίμησα να απέχω, και πέρασα πολύ όμορφα μαζί με τον Άρι.. Με μικρές εξαιρέσεις βέβαια, όπως το προηγούμενο Σάββατο που πήγα με τα κορίτσια στο Απλά ή εχτές που μας είχε καλέσει σπίτι της η Ρούλα και περάσαμε μαι χαρά με συζητήσεις επί παντός επιστητού.. Από ψυχολογία μέχρι γκομενικά πιάσαμε... (Δηλαδή τα συνηθισμένα)
Όμως ευτυχώς οι μέρες πέρασαν και αύριο το βραδάκι ο αγαπημένος μου θα είναι σπίτι.. Και εννοείται πως θα ετοιμάσω εορταστικό μενού - θα φτιάξω λαζανάδα, ψωμί με cheddar και jalapeños και μους σοκολάτας- και πως η χαρά μου δεν περιγράφεται... Δεν ξέρω αν μεγαλώνω, αν σοβαρεύω ή απλά αν μπαίνω πια -κάλιο αργά παρά ποτέ- σε μια φάση συνειδητοποίησης, όμως με εξαίρεση το νησί όπου έχω μάθει να περνάω καλά και μόνη μου, τίποτα δεν είναι ίδιο χωρίς τον Μάνο...
Κατά τα άλλη, καινούριος μήνας μπήκε σήμερα, ας ελπίσουμε ανοιξιάτικος αν και μερικές φορές ο Μάρτης μπορεί να είναι και "παλουκοκάφτης" όπως λέει σοφά ο λαός, και θεωρητικά, μέσα σε όλα τα άλλα, από Δευτέρα αρχίζω δίαιτα... Δεν το ορκίζομαι κι όλας, αλλά έτσι το έχω στο μυαλό μου.. Για να δούμε.. Καλό μήνα σε όλους λοιπόν, καλό σαββατοκύριακο και κλείνω με την συνατγή για την μους που είναι πάρα πολύ νόστιμη αλλά δυναμίτης και για τα κιλά και για την χολιστερίνη... ( Είπαμε όμως.. Στην ζωή όλα τα ωραία πράγματα έχουν το κόστος τους...)

Μους σοκολάτας της μαμάς μου...

Υλικά

3 σοκολάτες κουβερτούρες Παυλίδη (αν και μπορούμε να πάρουμε και κάτι καλύτερο τύπου Valrhona )
1/2 βιτάμ
11 αυγά
3 κουταλιές της σούπας ζάχαρη άχνη
1-2 κουταλιές της σούπας κονιάκ
αμύγδαλα καραμελωμένα.

Λιώνουμε τις σοκολάτες μαζί με το βούτυρο και το κονιάκ. Χτυπάμε τους κρόκους με την ζάχαρη και χωριστά τα ασπράδια μαρέγκα. Τα ανακατεύουμε όλα μαζί απαλά με ένα κουτάλι, βάζουμε το μείγμα σε ένα γιάλινο μπωλ και το αφήνουμε στο ψυγείο σκεπασμένο με μεμβράνη για μια μέρα. Πριν σερβίρουμε σπάμε τα καραμελωμένα αμύγδαλα και το γαρνίρουμε...