See you soon.....

Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να στείλω το blog μου διακοπές.... Να ξεκουραστεί λίγο, να αλλάξει τον αέρα του, να ανανεωθεί, να κάνει και την αυτοκριτική του και να επανέλθει φρέσκο και δυναμικό, alive and kicking , έτοιμο για νέες περιπέτειες δηλαδή μετά τον δεκαπενταύγουστο.... Η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι διακοπές... Από το γράψιμο, από το blogging, ακόμα και από τον σχολιασμό παρόλο που δεν πιστεύω πως θα καταφέρω να φτάσω σε τέτοια επίπεδα αυτοσυγκράτησης.... Δεν μασήσατε ε? Οκ... Να το παραδεχτώ... Όλα αυτά είναι δικαιολογίες του κώλου, και σόρρυ για την έκφραση αλλά είναι απολύτως ακριβής.... Αυτό που θέλω και χρειάζομαι πραγματικά είναι χρόνος με τον Μάνο και τους κολλητούς μου που έρχονται την Παρασκευή, και ένα διάλειμα από κάθε είδους πνευματική εργασία... Ακόμα και από το διάβασμα... Θέλω να αφοσιωθώ στα ταπεινότερα ένστικτα μου... Να κολυμπάω και να λιάζομαι ατελείωτα, να τρώω σαν γουρουνάκι, να πίνω σαν ναύτης, να ξενυχτάω και να χορεύω μέχρι το πρωί, να κουτσομπολεύω με τις φίλες μου, να διαβάζω μόνο περιοδικά και εφημερίδες, να φτιάχνω τα νύχια μου στην Luisa , να χαζολογάω ολημερίς και να κάνω και πολύ σεξ... Πραγματικές διακοπές δηλαδή για 20 ολόκληρες μέρες... Και μετά να σας διηγηθώ όλες τις πικάντικες λεπτομέρειες -εκτός του σεξ φυσικά- μέ άλλη διάθεση και άλλον ενθουσιασμό.... Φυσικά θα μπαίνω και θα σας διαβάζω, όσους συνεχίσετε να γράφετε δηλαδή και δεν κλείσετε για διακοπές.... Στο μεταξύ, εύχομαι σε όλους να περάσετε υπέροχα ότι και αν κάνετε, να ξεκουραστείτε, να ανανεωθειτε, να ερωτευτείτε, να φλερτάρετε, να γελάσετε με την καρδιά σας και να χαρείτε την κάθε στιγμή.... Φιλιά πολλά και see you soon!!!!!

Σήμερα...

Κάνει ζέστη..Προφανώς όχι όση κάνει στην Αθήνα, αλλά παρόλα αυτά, το ελαφρύ αεράκι που φυσάει δεν φτάνει να μας δροσίσει... Όχι σήμερα... Ούτε και χτες το βράδυ άλλωστε που το σώσαμε καθισμένες σε ένα από τα δροσερά τραπέζια του Sea Satin δίπλα στο κύμα, girls only, και κουτσομπολεύαμε τρώγοντας φρέσκο ψάρι και πίνοντας παγωμένο λευκό κρασί μέχρι τις 2.30 το πρωί...

Το πρόγραμμα σήμερα δεν έχει Ψαρού, θα πάω Ορνό με την Χριστίνα και την μπέμπα, για κουβεντούλα και άραγμα κάτω από την ομπρέλα, δίπλα στην θάλασσα, και έτσι σκοπεύω να περάσω το πρωί μου... Με ατελείωτα πήγαινε -έλα από την ομπρέλα στο νερό και πίσω, μέχρι να βαρεθώ και να επιστρέψω τρέχοντας σπίτι, στην τεχνητή αλλά σωτήρια δροσιά του air condition.... Το βράδυ με έχουν καλέσει για φαγητό νωρίς στο Nammos αλλά αμφιβάλω αν θα πάω... Νομίζω πως θα προτιμίσω να αράξω σπίτι - στην γνωστή δροσιά- να διαβάσω το βιβλίο μου και να δω Desperate Houswives στην Nova...

Περνώ μια παράξενη περίοδο, σας το έχω ξαναπεί.. Νοιώθω λίγο μετέωρη, λίγο αποδιοργανωμένη, λίγο στην αναμονή... Τι περιμένω? Πολλά και τίποτα... Τον Μάνο να έρθει για διακοπές, φίλους που θα περάσουν τον Αύγουστο στο νησί, αλλαγές στην ζωή μου που δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει, ή αν θέλω να έρθουν, το πρώτο μου βραδινό μπάνιο στον Άγιο Σώστη, μια εκδρομή με καϊκι στην Δήλο, ένα βιβλίο που έχω παραγγείλει στον Πολύκαρπο, τα καινούρια μαξιλάρια της βεράντας μου, τον Σεπτέμβριο για να αρχίσουμε να μαζευόμαστε πίσω... Νοιώθω μετέωρη αλλά παρόλα αυτά χαλαρή.. Πέρασα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου αυτό το καλοκαίρι, μόνη μου με τις σκέψεις και τους απολογισμούς μου και νομίζω πως αυτό μου έκανε καλό... Χρειάζεται καμά φορά να κοιτάζουμε πίσω με καθαρό μυαλό για να μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με όση περισσότερη σιγουριά μπορούμε...

Εχτές το βράδυ, όταν επέστρεψα, ξάπλωσα έξω στην βεράντα στον χτιστό μας καναπέ και έμεινα ώρα να κοιτάζω τα αστέρια.... Σε μια ησυχία καταπληκτική που την διέκοπτε που και που μόνο ο ήχος της θάλασσας, ένοιωσα να γίνομαι ένα με το σύμπαν... Ένοιωσα την ψυχή μου να γεμίζει ενέργεια και την καρδιά μου να ξεχυλίζει από γαλήνη.... Η ζωή είναι γεμάτη απρόσμενα δώρα.. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας για να τα δούμε και να τα καλωσορίσουμε.... Εχτές το βράδυ, κάτω από το φως του φεγγαριού που έβαφε την θάλασσα ασημένια είδα μια εικόνα από το μέλλον τόσο ξεκάθαρα, τόσο πραγματικά, που όλα στο μυαλό τους βρήκαν την σωστή τους θέση... Σήμερα ξέρω... Ξέρω τι θέλω, ξέρω τι μπορώ, αλλά πάνω απ' όλα ξέρω τι πρέπει να κάνω... Και θα αρχίσω με μια βουτιά- ή μάλλον πολύ περισσότερες- στα γαλάζια νερά του Ορνού... Καλημέρα....

The end?

Η Άννα έστρωσε την ακριβή κόλα με το χέρι της σαν να την χάιδευε και σχημάτισε τις λέξεις προσεκτικά... Ήθελε να είναι σίγουρη πως η σημασία των σκέψεων της θα περνούσε στο χαρτί ακριβώς... Πως δεν θα χανόταν ούτε μια σταγόνα από τα συναισθήματα που την έπνιγαν, ούτε μια στάλα από την ψυχή της που φούσκωνε σαν ανταριασμένο νερό από την θλίψη και την απελπισία... Και από την δύναμη που αντλούσε από κομμάτια του εαυτού της που δεν ήξερε καν πως υπήρχαν μέχρι πριν λίγο καιρό... Πήρε βαθιά ανάσα και βούτηξε στα πιο βαθιά νερά της ζωής της... Με το κεφάλι....

«Λέξεις και εικόνες, στιγμές και αναμνήσεις, αλήθειες και ψέματα, λάθη και πάθη... Κάπου ανάμεσα σε αυτό που διαλέγω να πιστέψω και σε αυτό που νοιώθω να συμβαίνει, βρίσκεται η αλήθεια... Η αλήθεια που ξέρω και ας μην θέλω να δω... Μέσα στο μυαλό μου στριφογυρίζουν σκέψεις που με πονάνε αλλά και με λυτρώνουν... Ψηλαφώντας το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον ανακαλύπτω πως όλα είναι διαφορετικά αλλά και όλα είναι ίδια... Γεννήθηκα με ένα αστέρι και μια κατάρα... Με ένα μυαλό φτιαγμένο για το καλό και το κακό με τις ίδιες ακριβώς προδιαγραφές... Με ένα μυαλό που ξεφεύγει και επανέρχεται το ίδιο εύκολα... Όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό φλερτάρω με το χάος... Ξαναθυμάμαι τακτικές και σχέδια που νόμιζα πως είχα ξεχάσει... Νοιώθω μέσα μου την ηδονή του να καρφώνεις το μαχαίρι στην πλάτη του αντιπάλου... Θυμάμαι ακριβώς πως είναι να μπορώ να σε τρομάξω.. Και σένα και όποιον άλλον... Και μετά... Μετά θυμάμαι πως δεν έχει νόημα να πολεμάς κερδισμένες μάχες... Μικρούς εχθρούς, μίζερα ανθρωπάκια που δεν αποτελούν τρόπαιο για κανέναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του....
Σε αγαπάω τελείως για όλα όσα ζήσαμε μέχρι σήμερα.. Για τα εύκολα και για τα δύσκολα, κυρίως για τα δύσκολα, και για όλα όσα με σημάδεψαν και με έκαναν να μπορώ σήμερα να κάνω πίσω όταν χρειάζεται, ακόμα και όταν δεν θέλω... Σε αγαπάω τελείως αλλά ξέρω πια πως αν χρειαστεί να σε αφήσω θα το κάνω... Όχι γιατί μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα αλλά γιατί φοβάμαι πως αυτό που έγινες δεν είναι πια εσύ... Δεν θέλω να σε δω να κατεβαίνεις από εκεί που ήσουν πάντα... Έχω ανάγκη να σε βλέπω ,να σε νοιώθω ψηλά , για να μην μπορώ να σε φτάσω, για να μην μπορώ να σε χαλάσω... Και επειδή σε ξέρω πια όσο τον εαυτό μου, καταλαβαίνω πως μπορεί να κουράστηκες, πως μπορεί να βαρέθηκες ή πως μπορεί απλά να θέλεις κάτι άλλο... Όμως αυτή την κάθοδο, συγχώρεσε με , δεν θα μείνω να την δω...
Θα σε αφήσω ήσυχο, να παίξεις με τα καινούρια σου παιχνίδια χωρίς να σε ενοχλήσω... Έτσι κι αλλιώς, αυτό το παιχνίδι με τα ψεύτικα, φτηνά παιχνίδια που πουλάνε στα πανηγύρια δεν θα το παίζαμε ποτέ μαζί.... Εμένα δεν μου αρέσουν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια... Δεν μου άρεσαν ποτέ.... Θα σε αφήσω λοιπόν, και θα φύγω χωρίς να πολεμήσω... Δεν θα γίνουμε εχθροί εμείς οι δύο, όχι τώρα, στο τέλος.... Θα φύγω με τον δύσκολο τρόπο, για μένα... Χωρίς θόρυβο, χωρίς αντίποινα, χωρίς καυγάδες... Θα κλείσω την πόρτα πίσω μου αντί να την βροντήξω και αυτή θα είναι η δική σου νίκη, που στην χαρίζω γιατί την αξίζεις... Ότι είμαι, το έφτιαξες εσύ... Όπως και ότι είσαι το έφτιαξα και εγώ... Και πρέπει να παραδεχτείς πως υπήρξαμε η καλύτερη ομάδα....
Θέλω να ξέρεις πως δεν σου κρατάω κακία... Ότι έγινε έγινε για κάποιο λόγο... Και ακόμα και αν τώρα δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, ξέρω πως θα έρθει η στιγμή που όλα γίνουν διάφανα... Και όλα θα αποκτήσουν νόημα... Θέλω να σε ευχαριστήσω για πολλά όμως ο χρόνος είναι λίγος και οι λέξεις μικρές... Ξέρεις καλά τι μου έδωσες, όπως το ξέρω και εγώ... Κυρίως, μου έδωσες την δυνατότητα να μπορώ να φύγω χωρίς να αφήσω πίσω μου συντρίμμια... Δεν θα σου πω ψέματα... Είναι πολύ δύσκολη απόφαση αυτή και ξέρω πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ελπίζοντας πως ήταν η σωστή... Όμως φοβήθηκα τόσο πολύ προχτές το βράδυ με όσα είδα, που όσο και αν με θεωρείς υπερβολική, δεν νομίζω πως αντέχω να τα ταχτοποιήσω στο μυαλό μου και να τα ξεχάσω... Με τρόμαξε το τόσο λίγο... Το σχεδόν τίποτα... Με τρόμαξε η απόλυτη έλλειψη αισθητικής, η τόση ξεφτίλα και η τόση ξετσιπωσιά... Με τρόμαξε το ότι όλα αυτά, τα ακούμπησες και τα άφησες να σε αγγίξουν...Πάντα με τρόμαζε αυτή η μυρωδιά της φτήνιας που κολλάει επάνω στους ανθρώπους σαν αρρώστια και τους βρωμίζει μέχρι το κόκαλο... Όλα μπορώ να τα παλέψω εκτός από αυτό... Αυτό δεν έχω τρόπο.... Με ξεπερνάει.... Μένω άοπλη να το κοιτάζω με απέχθεια και δεν θέλω καν να λερώσω τα χέρια μου σπρώχνοντας το μακριά...Άλλοι φοβούνται τις κατσαρίδες και τα ποντίκια... Εγώ τρέμω το απόλυτο μηδέν.... Είναι αστείο αλλά για χρόνια νόμιζα πως ο δικός μου πρίγκιπας φορούσε πανοπλία που τον προστάτευε από όλα αυτά... Πως ο θρόνος του ήταν ψηλά, πολύ ψηλά για να τον φτάσουν... Για να ανακαλύψω τώρα στο τέλος πως έρποντας, κάποιοι άνθρωποι φτάνουν εκεί που άλλοι δεν μπορούν να φτάσουν πηδώντας...
Έχω πολλά να σου πω αλλά δεν θα το κάνω... Νοιώθω άβολα γιατί έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν μ’ ακούς πια... Έτσι προτιμώ απλά να φύγω.... Κόντρα στις προβλέψεις και στις προοπτικές, τελικά δεν θα είμαστε για πάντα... Όμως τουλάχιστον ότι έχουμε να θυμόμαστε, είναι όμορφο.... Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που χωρίζουν και ακυρώνουν τις ζωές που έζησαν μέχρι τότε, και τις επιλογές και τα όνειρα τους... Εμείς θα είμαστε και πάλι από τις εξαιρέσεις.. Έτσι δεν είναι? Θέλω να μ’ αγαπάς όσο σ’ αγαπάω, πάντα... Όπου και αν είσαι, ότι κι αν κάνεις, θέλω να ξέρεις πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ... Αρκεί να με αφήσεις έξω από όλη αυτή την κατηφόρα... Αρκεί να με αφήσεις να θυμάμαι αυτά που αγάπησα και αυτά που διάλεξα εγώ... Δεν έχω χώρο για άλλη κατηφόρα στην ζωή μου και εσύ το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα γιατί εσύ ήσουν πάντα το φρένο μου... Λυπάμαι που εγώ δεν μπόρεσα να είμαι το δικό σου.... Να προσέχεις...Και να είσαι καλά....Και να θυμάσαι πάντα πως ότι και αν έγινε τώρα, στο τέλος, εγώ δεν μετάνιωσα για τίποτα, ούτε για μια στιγμή...Ότι ζήσαμε θα το ξαναζούσα , ξανά και ξανά, όχι σε άλλη μία, αλλά σε όλες μου τις ζωές....»

Σκούπισε τα δάκρυα της, έκλεισε το γράμμα σε ένα φάκελο και το έβαλε στο συρτάρι.... Και την ώρα που ξάπλωνε στο κρεβάτι της, μόνη, ευχήθηκε μέσα από την καρδιά της αυτός ο αποχαιρετισμός να μην χρειαζόταν να ειπωθεί ακόμα.... Και ας ήξερε, βαθιά μέσα της, πως η μισή διαδρομή είχε ήδη καλυφθεί.....

Μάνος...

Ρώτησε ο Suspect σχολιάζοντας το προηγούμενο μου post:"θα ειχε ενδιαφερον να γραψεις τι αλλαξε μεταξυ των υπολοιπων και του συζυγου σου.

Δηλαδη αφου υπηρξαν πολλες αντιστοιχες γνωριμιες, τι το διαφορετικο εγινε.

Αλλαξε κατι στα δικα σου ματια, εκανε κατι αλλο εκεινος, απλως ετσι αισθανθηκες, τι; "

Ενδιαφέρουσα ερώτηση που έρχεται σε μια περίοδο που αναρωτιέμαι και εγώ για πολλά πράγματα, για δικούς μου, τελείως ξεχωριστούς λόγους... Νομίζω λοιπόν πως το κυριότερο χαρακτηριστικό του Μάνου, αυτό που με κέρδισε και που μου κίνησε το ενδιαφέρον πιο πολύ ήταν - και εξακολουθεί να είναι - το μυαλό του.... Ερωτεύτηκα την εξυπνάδα του, το απολύτως βρετανικό του χιούμορ και τον απίστευτο σνομπισμό του... Από όλους τους άντρες που γνώρισα στην ζωή μου ο Μάνος ήταν ο μόνος που με έκανε να τον βλέπω παραπάνω από μένα... Που με έκανε να τον θαυμάζω, να τον σέβομαι και να αναγνωρίζω μέσα μου την υπεροχή του... Ξαφνικά, βρήκα έναν άντρα που με έκανε να νοιώσω πως μπορούσα να αφεθώ.. Να στηριχτώ επάνω του και να νοιώσω ασφαλής γιατί ότι είχα εγώ, εκείνος το είχε παραπάνω... Όταν γνωριστήκαμε, ανακαλύψαμε πως είμασταν δυό εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες... Εγώ ενθουσιώδης, παρορμητική, κοινωνική και στον κόσμο μου και εκείνος ορθολογιστής, απρόσιτος, σοβαρός και μετρημένος... Γη και αέρας... Και παρόλα αυτά, με τόσα πράγματα κοινά... Μας άρεσαν τα ίδια πράγματα, έχουμε κοινή αισθητική, κοινό χιούμορ, κοινές απόψεις για την ζωή, κοινούς κώδικες... Και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον ιδανικά... Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, πριν από όλα αυτά μάλλον, είχαμε εξαιρετική χημεία...

Κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ επίσης πως ο Μάνος είχε την εξυπνάδα να μην με αφήσει να τον παρασύρω και να τον ισοπεδώσω.. Πράγμα που έκανα συνήθως με τους άντρες της ζωής μου μέχρι τότε... Έβαλε όρια στην σχέση μας, όρια που τα ανακάλυπτα με τον καιρό και προσπαθούσα να τα ξεπεράσω και έτσι, σαν παιχνιδάκι, εγώ που ήμουν μαθημένη να μου λένε πάντα ναι και να κάνω πάντα ότι θέλω, έμαθα να ζω μαζί του, να σέβομαι και τα δικά του θέλω και τις δικές του ανάγκες και, όταν χρειαζόταν, να υποχωρώ... Μαθήματα ζωής που με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη σύντροφος και σίγουρα -αργότερα- καλύτερη μαμά...

Όταν γνώρισα τον Μάνο ήμουν ένα αγρίμι... Στηριζόμουν στα προφανή, στο ότι ήμουν όμορφη και έξυπνη και καλομαθημένη - και ψωνάρα φυσικά- και "έτρωγα ανθρώπους"για χαβαλέ... Δεν δενόμουν με κανέναν, δεν είχα ενδοιασμούς, δεν είχα όρια, δεν είχα τύψεις... Με ένοιαζε μόνο να περνάω καλά... Ανταγωνιζόμουν τους πάντες, έβλεπα τις σχέσεις σαν μάχες για δύναμη και ακολουθόντας το ρητό "στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται", ακολουθούσα περίπλοκα σχέδια και τακτικές απλά για να κερδίζω... Και μετά να φεύγω... Ο Μάνος με ηρέμησε.... Με εξημέρωσε σχεδόν... Δεν ήταν εύκολο, ούτε για εκείνον ούτε για μένα αλλά με κάποιο τρόπο μαγικό συνέβη... Δεν θα σας παραμυθιάσω... Περάσαμε δύσκολα, ειδικά στην αρχή, και χωρίσαμε πολλές φορές και ξαναβρεθήκαμε, γιατί κανείς δεν ήταν ποτέ αποφασισμένος να πει το τελικό αντίο... Σαν κάτι να μας τραβούσε πάλι πίσω, μαζί, για μια ακόμα προσπάθεια, για μια ακόμα φορά... Και τελικά, όταν αποφασίσαμε να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας , ο καθένας με τον δικό του τρόπο, πως αυτό που θέλαμε πέρα και πάνω απ' όλα ήταν να είμαστε μαζί γιατί χώρια απλά δεν περνούσαμε καλά, σαν να μας άγγιξε ένα μαγικό ραβδί, βρήκαμε τους ρυθμούς και τις ισορροπίες μας... Οι οποίες μπορεί κατά καιρούς να δοκιμάζονται, πράγμα απολύτως λογικό μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας , όμως δεν διαταράχτηκαν ποτέ ξανά... Σήμερα, 16 χρόνια μετά, νομίζω λοιπόν πως παρόλο που η ίδια η σχέση μας έχει αλλάξει πολύ, παρόλο που η καθημερινότητα και η ρουτίνα έχουν διαβρώσει το πάθος , και ο έρωτας έχει γίνει αγάπη, και, γιατί όχι, συνήθεια, οι βάσεις μας παραμένουν οι ίδιες... Ο Μάνος είναι ένας άντρας που εξακολουθώ να θαυμάζω, ένας άντρας για τον οποίο εξακολουθώ να είμαι περήφανη, ένας άντρας τον οποίο εξακολουθώ να διεκδικώ γιατί εξακολουθώ να τον θέλω δικό μου... Και φυσικά τον οποίο αγαπάω τόσο πολύ περισσότερο από τότε που τον γνώρισα, που δεν έχει καν νόημα να κάνω την σύγκριση... Γιατί η αγάπη του τότε από την αγάπη του τώρα απέχει έτη φωτός... Και είναι λογικό νομίζω... Μετά από τόσα χρόνια μαζί, ο Μάνος είναι κομμάτι του εαυτού μου... Ένα κομάτι που ξέρω καλά πως ακόμα και αν πάψουμε να είμαστε μαζί κάποτε- γιατί κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει η επόμενη μέρα - θα είναι πάντα εκεί... Βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Όχι γιατί μου χάρισε μια όμορφη ζωή, ούτε γιατί με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, που είναι πολύ καλύτερο από αυτό που ήμουν τότε... Αλλά γιατί πέρα και πάνω απ' όλα, ήταν ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει ο Άρις... Και γιατί έκανε εκείνον αυτό που είναι σήμερα....

Κλείνοντας, να πω ότι οι σχέσεις , ακόμα και οι πιο γερές, χρειάζονται δουλειά, και προσπάθεια... Και πως ο χειρότερος εχθρός τους είναι η ρουτίνα και ο εφησυχασμός... Μπορεί να είναι δύσκολο να αναζωπυρώσεις το πάθος και τον έρωτα όταν έχουν περάσει χρόνια και όταν μέσα στην σχέση έχουν μπεί παιδιά, υποχρεώσεις, καθημερινότητα και προβληματισμοί... Καμιά φορά όμως αρκεί να γυρίσουμε πίσω και να θυμηθούμε από που ξεκίνησαν όλα και γιατί... Ή ακόμα καλύτερα να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς τον άνθρωπο μας... Και τότε, όλα μπαίνουν πάλι στην θέση τους.... Σαν τα κομματάκια ενός παζλ που σχηματίζουν την δική μας, μοναδική εικόνα....

Περί συντροφικότητας...

Το mail της φίλης μου σε σχέση με το προηγούμενο post μου, στριφογύριζε στο μυαλό μου από προχτές..."Ίσως όμως όταν σου λείπει η συντροφικότητα κι ένα παιδί όλα να είναι πιο δύσκολα εννοώ να είναι πιο δύσκολο να βρεις τη χαρά." Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ένοιωθα την έλειψη της συντροφικότητας στην ζωή μου... Όμως η χαρά ήταν πάντα εκεί... Ίσως γιατί ήταν πιο εύκολες εποχές παρόλο που με την συγκεκριμένη φίλη μου δεν μας χωρίζει παρά μια δεκαετία...Πιο εύκολες από άποψη των expectations που είχαμε από τον αυτό μας ή που είχαν οι άλλοι από εμάς, μην φανταστείτε κάτι άλλο... Η δυσκολία στο να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να πορευτείς μαζί σε διάρκεια χρόνου, πάντα εκεί ήταν... Πάντα... Και χρειάστηκε να φιλήσω πολλούς βατράχους και εγώ μέχρι να βρω τον πρίγκιπα μου... Απλά επειδή δεν είχα άγχος διασκέδασα και εκείνη την διαδρομή.. Για κάποιους άλλωστε, το ήξερα από την αρχή... Πως δεν ήταν αυτό που έψαχνα ή πως , ακόμα χειρότερα, δεν ήμουν καν εγώ αυτό που έψαχναν εκείνοι...Όμως συνήθως ήταν τόσο ενδιαφέροντες - ή τόσο όμορφοι- ώστε άξιζε τον κόπο η εμπειρία... Κάποιους άλλους τους ανακάλυψα στην διαδρομή, κάπου φάνηκε το πράσινο χρώμα κάτω από τα trendy ρούχα και τα γρήγορα , ακριβά αυτοκίνητα τους... To make a long story short, πέρασαν πολλοί άντρες από την ζωή μου μέχρι να νοιώσω πως είχε φτάσει το "εδώ" και το "πάντα".. Που όταν ήρθε, ήταν τόσο απόλυτο που δεν χρειάστηκε η παραμικρή προσπάθεια για να φορέσω το γοβάκι... Μου ταίριαξε σαν να ήταν custom made από τον ίδιο τον Manolo...
Όμως για να είμαι απολύτως ειλικρινής, η χαρά στην ζωή μου δεν είχε να κάνει καθόλου με τις σχέσεις μου και το μέλλον τους... Ήξερα πάντα να ζω πολύ καλά και μόνη μου... Το ίδιο και οι φίλες μου εκείνης της εποχής με τις οποίες αλλωνίζαμε το σύμπαν... Δεν είχαμε αυτό το άγχος του να βρούμε έναν σύντροφο... Τουλάχιστον όχι για πάντα, ή έστω για πολύ... Αντιθέτως ήταν πάντα εξαιρετικά απλό να βρούμε πολλούς συντρόφους για λίγο... Πολύ εύκολο και , πιστέψτε με, απίστευτα διασκεδαστικό.. Χαιρόμασταν τις στιγμές και τις ιστορίες μας, και πηγαίναμε παρακάτω αναζητώντας .. να περνάμε καλά... Χωρίς μακροπρόθεσμες προοπτικές και χωρίς σχέδια για οικογένειες, παιδιά και συμβιώσεις... Αλήθεια σας λέω... Και επειδή όλες σήμερα είμαστε σύζυγοι και μαμάδες, σας διαβεβαιώ πως οι "σχέσεις ζωής" μας ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο με τις "αποτυχίες" μας... Από μια γκομενιά και ένα καλό κρεβάτι...
Μου κάνει εντύπωση λοιπόν που διάφορες - μικρότερες από μένα - φίλες μου τελευταία αγχώνονται όλο και περισσότερο με τα γκομενικά τους... Με την έλειψη συντροφικότητας και με την προοπτική οικογένειας... Όχι γιατί δεν είναι σοβαρά πράγματα στην ζωή αυτά, αλλά ακριβώς για το αντίθετο... Επειδή ακριβώς είναι πολύ σοβαρά, και γι' αυτό πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με χαλαρότητα και ψυχραιμία... Για να τα ξορκίζουμε και να μην μας πάρουν κάποια στιγμή από κάτω... Γιατί συντροφικότητα στην ζωή είναι πρώτα και πάνω από όλα η καλή σχέση με τον εαυτό μας... Που όταν τον αγαπάμε πραγματικά, δεν τον βάζουμε σε περιπέτειες ή όταν το κάνουμε ξέρουμε πως πάμε γυρεύοντας για προβλήματα και πως όταν σπέρνουμε ανέμους, συνήθως θερίζουμε θύελες... Οπότε φροντίζουμε τουλάχιστον να κρατάμε.. ομπρέλα...
Ξέρω πολλές όμορφες, νέες, επιτυχημένες γυναίκες, με καριέρες σούπερ, με μυαλό ξυράφι, με χιούμορ και με προσωπικότηες δυνατές, που ρίχνουν τον εαυτό τους σε κάθε είδους καταδικασμένες από το ξεκίνημα τους σχέσεις μόνο και μόνο γιατί έχουν αγχωθεί για το μέλλον τους... Με άντρες αντικειμενικά άσχημούς ή κακότροπους, με άντρες παντρεμένους, με άντρες ρεμάλια ή με άντρες που θα μπορούσαν να μην είναι και ακριβώς...άντρες... Με άντρες τέλος πάντων που δεν τους ταιριάζουν και που τελικά sooner or later θα τις πικράνουν και θα τις πληγώσουν μια που εκείνες επενδύουν επάνω τους όνειρα και προοπτικές για μια ζωή που θεωρούν πως θα έπρεπε να έχουν ήδη.. Οπωσδήποτε... Ή ακόμα χειρότερα, βρίσκοντας απολυτως σωστούς άντρες τους οποίους από τους πρώτους μήνες σχέσης τους βομβαρδίζουν με σχέδια για συμβίωση και με σχόλια για το βιολογικό τους ρολόιο που έχει σημάνει συναγερμό.. Και που εκείνοι φεύγουν τρέχοντας γιατί όπως λένε και οι οδηγίες χρήσεως, οι άντρες έχουν ένα θέμα με την δέσμευση και μάλιστα όταν τους την κουνάμε σαν τσεκούρι πάνω από το κεφάλι τους σε κάθε ευκαιρία από την πρώτη στιγμή..
Γενικά μιλόντας άλλωστε, δεν γίνονται έτσι αυτές οι δουλειές... Δώστε μου ένα ευρώ για κάθε δυστυχισμένο ζευγάρι που ξέρω και θα γίνω πλούσια... Πολύ... Γιατί άντε και παντρεύεσαι, άντε και κάνεις ένα παιδί... Αν το οικοδόμημα σου δεν στηρίζεται σε γερές, σε πολύ γερές βάσεις, τότε... Τότε αρχίζουν τα δύσκολα... Γιατί έρχεται η στιγμή που τελείωνουν όλα.. Και οι έρωτες, και τα καλά κρεβάτια, και η υπομονή και οι διακιολογίες που δίνουμε στον εαυτό μας για τα πάντα.. Και μένουμε εμείς και ο άλλος... Μόνοι, γυμνοί και φωτισμένοι από παντού... Και τότε, θα αναπολήσουμε με νοσταλγία τις εποχές που είμασταν μόνοι.. Χωρίς σύντροφο αλλά με όλες τις προοπτικές δικές μας...Και θα μπορούμε να μηδενίσουμε το κοντερ και να αρχίσουμε από την αρχή πολλές φορές, αλλά κάθε φορά θα αφήνουμε πίσω μας ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και ένα κομμάτι από την χαμένη αθωότητα... Την δική μας , των παιδιών μας άν προλάβαμε να κάνουμε, και του ανθρώπου που διαλέξαμε να εμπλέξουμε στο παραμύθι μας... Γιατί το παραμύθι μας εμείς το γράφουμε, εμείς το σκηνοθετούμε, εμείς κάνουμε το casting και εμείς κρατάμε φυσικά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο... Και ίσως είναι καλύτερα να πρωταγωνιστούμε sold out επί σειρά ετών στο "Μοναξιά μου όλα" παρά να κατεβάσουμε μετά από μερκές αποτυχημένες παραστάσεις το "Μικρό σπίτι στο Λιβάδι..." Λέω εγώ τώρα...

Precious moments...

Ξύπνησα πριν από λίγο με ένα χαζό χαμόγελο ευτυχίας στην καρδιά μου... Που φυσικά φτάνει και στα χείλη μου... Τα μαλλιά μου έχουν ανοίξει απ' τον ήλιο κι άλλο και πέφτουν στους ώμους μου φυσικά σγουρά, το δέρμα μου είναι ηλιοκαμένο, μυρίζω ολόκληρη κρέμα σώματος cake της Laura Mercier, ο ήλιος που δύει βάφει κόκκινη την βεράντα μου, ο Μάνος είναι επιτέλους εδώ, ο Droopy ροχαλίζει ευτυχισμένος κάτω από το νυχτολούλουδο και ο Άρις ξεκίνησε τις διακοπές του με τους κολητούς του και είναι πανευτυχής... Η ζωή είναι γεμάτη μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας... Και μεγάλες φυσικά, όπως η γέννηση ενός παιδιού αλλά νομίζω πως τα μικρά είναι που κάνουν τα μεγάλα... Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι λοιπόν στιγμές... Πολύτιμες, μοναδικές, απολαυστικές και κυρίως... απλές και δικές μας... Μικρές καθημερινές ριπές ευτυχίας...

Πρωινός καφές στην βεράντα με μπισκότα και χαμόγελα.. Το κεφάλι μου να βυθίζεται στο κρύο νερό της θάλασσας και η σκέψεις μου να χάνονται μακριά... Δροσερά σεντόνια μετά από μια ζεστή ημέρα... Ένα ποτήρι παγωμένο νερό... Χωρίς bubbles... Παγωτό πύραυλος με σοκολάτα το απόγευμα μόλις ξυπνήσω.. Φίλοι μαζεμένοι στην βεράντα.. Γέλια και ατελείωτες συζητήσεις επί παντός επιστητού... Πρωϊνός καφές με την Μαρία.. Παλιά στο Deals και τώρα στο Ivy.. Βραδιές Trivila Persuit με κολλητούς... Μια αγκαλιά στα ξαφνικά από τον Άρι... Χειμωνιάτικες βραδιές που αράζουμε στο σπίτι με το τζάκι αναμένο και βλέπουμε τηλεόραση οι τρείς μας... Μια ματιά του Μάνου στα κλεφτά, σε ένα επίσημο δείπνο... Είμαστε πάντα συνένοχοι.. Ακόμα... Βόλτες με την μαμά μου στα μαγαζιά... Σαν φίλες... Το blog μου.. Η καθημερινή "κουβεντούλα" με μια παρέα που γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.. Όταν πέφτω να κοιμηθώ και είμαστε όλοι σπίτι... Η τελευταία σκέψη της μέρας είναι Δόξα τον Θεό..

Ο ήλιος έξω έδυσε... Γράφω τις τελευταίες λέξεις και πάω να ετοιμαστώ..Η νύχτα έχει απ' όλα... Και diner tete a tete, και δύο πάρτυ, και ποτά και φίλους, και χαβαλέ και κοσμικά, και ενδιαφέρον... Κυρίως όμως, έχει εμάς... Που είμαστε ακόμα εδώ, δεμένοι με όλα αυτά τα συν που μας ενώνουν, χρόνια τώρα, μαγικά... Συνδοιπόροι, συνένοχοι, συμπαίκτες, συνταξιδιώτες, σύντροφοι... Και εκλεκτικοί συγγενείς... Καληνύχτα...

Let's play λοιπόν...

Με προσκάλεσε ο Pico και αν έλειπε εκείνο το σχόλιο περί λογαριασμών στο νησί και μάλιστα με μαγιό μπορεί να είχακάνει το κουνέλι, αλλά δεν είμαστε για τέτοια μέσα στην full season... Λοιπόν, αν έχω καταλάβει καλά, εγώ πρέπει να πω αν διαφωνώ ή συμφωνώ με την φράση γνωστού συγγραφέα που διάλεξε ο Pico και μετά με μια δική του, και αφού το κάνω αυτό πρέπει να διαλέξω εγώ μια φράση κάποιου γνωστού ανθρώπου και μια δική μου και να παραδώσω την σκυτάλη σε άλλους 5 co- bloggers... Οπότε let's rock & roll....

Λέει ο Pico:
«Αν συνεχίσουμε να γεμίζομε τον κόσμο με ακίνητους, πώς θα ζήσουνε οι ζωντανοί; Κουράστηκα με τις αναμνήσεις. Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τάχετε σκεφτεί όλα γι’ αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Αφήστε τους ν’ ανακαλύψουν την αυγή και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους». Αυτούς τους στίχους από το ποίημα του Πάμπλο Νερούντα «Κάποια Κούραση» παραδίδω στους επόμενους, μαζί με τη πρόταση...
«Ερωτευόμαστε Απουσίες»...
Με τον Νερούντα συμφωνώ απολύτως...Ποιά είμαιεγώ που θα διαφωνήσω άλλωστε..Και στην τελική, αυτή η πείρα των άλλων δεν με αφορούσε ποτέ καθόλου...Πάντα ήθελα τις δικές μου εμπειρίες, τα δικά μου λάθη, τις δικές μου ανακαλύψεις και κυρίως, τις δικές μου κουτρουβάλες...
Με τις απουσίες όμως θα διαφωνήσω... Παρουσίες ερωτευόμαστε οι οποίες γίνονται απουσίες στην συνέχεια, πολύ συχνά ακόμα και όταν παραμένουν στην ζωή μας....

Εγώ τώρα θα επιλέξω τον Αριστοτέλη Ωνάση που είπε κάποτε πως "αληθινά πλούσιοι είναι εκείνοι που έχουν την άνεση να αγοράζουν ελεύθερο χρόνο... Αυτή είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια της ζωής.." Επίκαιρο έτσι?
Σε συνδιασμό με την αναμφίβολη βεβαιότητα μου πώς "κάθε δυσκολία στην ζωή κρύβει ένα δώρο που θα το ανακαλύψουμε στο μέλλον" νομίζω πως το πακετάκι είναι έτοιμο για να το παραλάβουν οι: DonnaBella, Νανάκος, Πρόβατο, Γιωρίκας και Αθήναιος... Have fun!!!

Back home at last....

Είμαι σπίτι μου.. Από το παράθυρο μου βλέπω την θάλασσα, το air condition είναι αναμένο στο φουλ, ο Droopy έχει ξαπλώσει πανευτυχισμένος στο πάτωμα μετά από μια βόλτα στον κήπο και στο κρεβάτι μου με περιμένουν φρεσκοστρωμένα βαμβακερά σεντόνια και δροσιά... Τα γράφω όλα αυτά γιατί μέχρι πριν από ένα τέταρτο έτρεχα σαν την τρελή από το πρωί, για να προλάβω το Sea Jet και να βάλω τον Droopy στην σκυλιέρα, μετά να πλύνω το αυτοκίνητο γιατί έπειτα από 8 μέρες στο λιμάνι - και με μια χαραμάδα που είχα αφήσει ανοιχτό το τζάμι- με υποδέχτηκε με τέσσερις πόντους χώμα, μέσα έξω, μετά σούπερ μάρκετ, και φυτώριο γιατί μου ξεράθηκαν δύο λουλούδια και έπρεπε να τα αντικαταστήσω, βενζινάδικο γιατί είχε ανάψει η ρεζέρβα, Γερμανό γιατί είχε πρόβλημα το κινητό μου και μετά περίπτερο για περιοδικά και παγωτά.... Ουφ!!!!

Και τώρα, ο παράδεισος είναι δικός μου.... Σας γράφω βιαστικά μια καλημέρα και μετά...Ένα δροσερό ντους με το αγαπημένο μου shower gel της Laura Mercier, βουτιά στο κρεβάτι για διάβασμα περιοδικών και ύπνο γιατί εχτές κοιμήθηκα στις 2, σήμερα ξύπνησα στις 6 και τώρα είμαι ξερή, και αργά το απόγευμα άραγμα στην βεράντα για να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα που τόσο πεθύμησα με συντροφιά ένα καλό CD και μια παγωμένη βότκα... Και το βράδυ άραγμα στην τηλεόραση με πρόγραμμα Nova non stop (Numbers, CSI Miami και το χτεσινό NCIS καπάκι) και ύπνος νωρίς..... Αύριο έρχεται πρωί πρωί ο Μάνος και το week end προβλέπεται περιπετειώδες με πάρτυ του Amadeo την Παρασκευή στον Χρήστο στον Άη Γιάννη, με πάρτυ για το περιοδικό μας το Σάββατο στο Santa Marina ( αν κάποιος από σας βρεθεί μϋκονο το σαββατοκύριακο θα χαρώ πολύ να σας δω, άρα είστε καλεσμένοι), oppening party της Luisa Beach στην Ψαρρού με επίσημο καλεσμένο τον Roberto Cavalli , και με μια εσάνς Χρυσών Σκούφων.... Εγώ βέβαια, όπως πιθανολογείτε ίσως, θα πάω -αναγκαστικά- μόνο στο δικό μας και αυτό για λίγο και για τα υπόλοιπα δεν παίρνω και όρκο... Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα περάσω τις υπόλοιπες ώρες μου το ίδιο καλά... Για να μην σας πω καλύτερα.... Φιλιά πολλά και δροσερά.... :-)

Μήπως είδατε την Μέδουσα?

Εχτές το βράδυ είπαμε με τον Μάνο να βγούμε οι δυό μας... Tete a tete... Είναι κάτι που μας αρέσει και το κάνουμε συχνά, σαν παιχνίδι... Διαλέγουμε ένα "καλό" εστιατόριο, με κεριά, θέα, service και -φυσικά- καλό φαγητό, και ξαναβρισκόμαστε πίσω στην εποχή που βγαίναμε ακόμα ραντεβουδάκια... Και που οι βραδιές αυτές - που τότε ήταν εξερευνητικές- μας βοηθούσαν να γνωριστούμε καλύτερα... Να κουβεντιάσουμε, να φλερτάρουμε, να "παίξουμε", να ερωτευτούμε κι άλλο... Σήμερα που από τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά, αυτές οι δικές μας βραδιές, έχουν άλλη χρησιμότητα αλλά το ίδιο αποτέλεσμα... Ξαναβρισκόμαστε, λέμε τα δικά μας, ξαναθυμόμαστε νομίζω γιατί είμαστε ακόμα εδώ, μαζί, και γυρίζουμε σπίτι με ένα χαμόγελο λίγο πιο ενδιαφέρον, λίγο πιο... πονηρό....
Έτσι λοιπόν εχτές βρεθήκαμε στο Βαρούλκο... Στην ταράτσα με θέα την Ακρόπολη, με το αγαπημένο μας ροζέ Cuvee Flammes, με το υπέροχο φαγητό του Λευτέρη και με όλη την διάθεση του κόσμου να τα πούμε λίγο πιο μεταξύ μας, ανάμεσα από πολλές δουλειές και άγχη, και υποχρεώσεις του Μάνου και την δική μου απουσία μηνών.... Το σύμπαν όμως είχε άλλα σχέδια για μας...Βλέπετε η διπλανή παρέα μας ήταν ατραξιόν από μόνη της... Και από εκεί που σχεδιάζαμε να ασχοληθούμε με μας και μόνο, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε, άθελα μας, μια παράσταση για λίγους που άξιζε πολλά.... Ακολουθήστε με λοιπόν....
Τραπέζι για τέσσερις , παρέα τριών.... Κυριούλης με γυαλιά και αρχές φαλάκρας κάπου γύρω στα 60, ο ίδιος αργότερα δήλωσε 52- και δύο κυρίες... Η μία θα μπορούσε να είναι αλοδαπή νοσοκόμα... Αποκλειστική.... Με μαυρόασπρο πουά μακό μπλουζάκι, κοτσίδα και στέκα, καστανό θαμπό μαλλί, άσπρο παντελόνι, άσπρη γόβα, άσπρη τσάντα... Και άσπρο μπουφανάκι.... Η άλλη.... Υπερθέαμα... Ελληνίδα με προφορά έχω ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, και το μαλλί της Μέδουσας... Πολλά μαύρα κοτσιδάκια ράστα στερεωμένα στο κεφάλι της με κλαμεράκια να σχηματίζουν κάτι μεταξύ κότσου και θάμνου αλλά στο πολύ εντυπωσιακό... Τίποτε άλλο δεν συγκράτησα... Δεν κατάφερα να πάρω ποτέ τα μάτια μου από αυτό το κεφάλι... Δεν έφτασε η ματιά μου ένα βράδυ ολόκληρο πιο κάτω...
Anyway... Ο κύριος λοιπόν έχει βγεί με την αποκλειστική - έτσι καταλάβαμε από τα συμφραζόμενα- και έχουν πάρει μαζί και την Μέδουσα για παρέα... Η οποία δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα... Αλλά καθόλου... Με τσιριχτή φωνή καρτούν που δεν σε αφήνει να είσαι διακριτικός, μιλάει ακατάπαυστα.. Και όλες της οι φράσεις, μα όλες, περιέχουν τη λέξη ΕΓΩ... "Εγώ, όταν ήμουν παντρεμένη με τον Γιάννη πήγαινα πάντα στα καλύτερα ξενοδοχεία... Τώρα, δεν με πειράζει καθόλου το που θα μείνω... Τα έχω δει όλα και γιατί να χαλάω τα χρήματα μου για να τα ξαναδώ? Με 10 ευρώ μένω σε εκείνα τα ξενοδοχεία για φοιτητές και με τα υπόλοιπα βλέπω όπερα..." "Εγώ δεν τρώω χέλι... Να τώρα που στο λέω ανατριχιάζω..." "Εσύ θα πληρώσεις τον λογαριασμό αλλά εμείς θα διαλέξουμε τι θα φάμε.. Εγώ το θεωρώ φασιστικό να παραγγείλεις εσύ και για μας..." Υπήρχαν βέβαια και τα διεθνή σχόλια.... "Στα ακριβότερα εστιατόρια του εξωτερικού σερβίρουν μοσχάτο Λήμνου και Αλεξανδρείας.." "Στα καλά εστιατόρια έξω, πάντα έχουν φρούτα μετά το φαγητό και μάλιστα εξωτικά.." "Το ξέρατε ότι στο μοσχάτο Λήμνου εξάγεται σε τεράστιες ποσότητες στην Ελβετία?" και το κορυφαίο, τύφλα να ' χει ο Μεγαλειότατος..."Το γαλλικό σαβουάρ βιβρ λέει πως αν οι κυρίες δεν θέλουν να φάνε γλυκό δεν πρέπει να φας ούτε εσύ.." Να μην μπορεί δε να συγκρατήσει το όνομα του εστιατορίου με τίποτα... Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό της, δηλαδή συχνά, είχαμε την ίδια ερώτηση... "Πως το λένε βρε Νίκο εδώ που είμαστε? Α, ναι... Στον Βαρούλκο.." Ο Βαρούλκος και η Ζαμπούνα.... Στο μεταξύ ο κυριούλης με την αποκλειστική δεν έλεγαν κουβέντα μεταξύ τους... Μούγκα κανονική... Γι' αυτό και έτεινα να πιστέψω πως η κυρία ήτο αλλοδαπή, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο της Μέδουσας και έτσι, την ώρα που εκέινη μιλούσε - πάντα δυνατά- με μια φίλη της για γκόμενους, πρόλαβαν οι άνθρωποι να ανταλάξουν τέσσερις λέξεις.. Στα ελληνικά... Μετά έκλεισε η άλλη το κινητό και τους πήρε πάλι μονότερμα... Οι σερβιτόροι δε, να έχουν αλαλιάσει... Διότι προλάβαινε να έχει και απαιτήσεις... Και τι είναι αυτό, και φέρτε μου το άλλο, και τι κρασί πίνουμε τώρα, και το προηγούμενο ήταν καλύτερο, και άλλαξα γνώμη, θα φάω γλυκό, και έχετε κάτι με σιρόπι σοκολάτα? Και μπουρ μπουρ μπουρ....
Εμείς στο μεταξύ, δίπλα ακριβώς, να θέλουμε να μιλήσουμε μεταξύ μας και να μην μπορούμε... Αφού καποια στιγμή σκέφτηκα να σηκωθούμε και να πάμε και εμείς να καθίσουμε μαζί τους... Αφού έτσι κι αλλιώς, σχεδόν συμμετείχαμε στην παρέα... Να μην σας τα πολυλογώ, αφού φάγαμε το - εξαιρετικό- φαγητό μας (το κριθαρότο με τα κυδώνια ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ), και ήπιαμε το κρασάκι μας , χτυπήσαμε και από ένα καϊπιρίνια κεράσι δια χειρός Νεκτάριου και φύγαμε ευτυχείς.. Και πλήρεις πληροφοριών.... Και μπορεί η βραδιά μας να μην πήγε ακριβώς οπως την είχαμε σχεδιάσει, όμως το χαμόγελο δεν μας έλειψε καθόλου.. Για να μην σας πω ότι στο μέλλον θα ψάχνω ανάμεσα στα διπλανά τραπέζια να την βρω.... Σαν άλλη γοργόνα θα περιφέρομαι από εστιατόριο σε εστιατόριο με βλέμμα αλοπαρμένο και θα ρωτώ τους σερβιτόρους... "Μήπως είδατε κάπου την Μέδουσα?"

Ζωή χωρίς Soft Ends....

Σήμερα ξύπνησα νωρίς... Που σημαίνει πως έχω αρχίσει να βαριέμαι γιατί κοιμήθηκα και νωρίς... Δεν μου αρέσει καθόλου η Αθήνα αυτή την εποχή τελικά... Όσοι έχουν μείνει πίσω έχουν τα μούτρα τους γιατί θα ήθελαν να πλατσουρίζουν σε κάποια αμμουδιά, οι περισσότεροι φίλοι έχουν φύγει για διακοπές, η κίνηση είναι ελάχιστη μεν σπαστική δε γιατί όλοι είναι στην κοσμάρα τους λόγω ζέστης, στα μαγαζιά η εξυπηρέτηση από θανάσιμα βαριεστημένους υπαλήλους καταντά προβληματική, και στο καπάκι έρχονται και οι φωτιές για να μας αποκάμουν... Όχι μόνο γιατί χάνονται ένας ένας οι πνεύμονες της πόλης και του χρόνου ο καύσωνας θα χτυπάει 50 κάτι αντί για 40 κάτι αλλά και γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε στις ειδήσεις τον Πάνο Σόμπολο να τραυλίζει ακατάληπτα για ώρα.... Αφού εχτές, όταν άρχισε να μιλάει ο υπέυθυνος τύπου της Πυροσβεστικής, ένα μπουλούκος πυροσβέστης που είχε ειρμό και σωστή άρθρωση, νόμιζα πως άκουγα γάργαρο νεράκι να κυλά.... Αλήθεια, γιατί οι ρεπόρτερς των καναλιών δεν ξέρουν να μιλάνε? Δεν είναι prerequisite για να πάρουν την δουλειά?
Γενικά μιλώντας, η Αθήνα του Ιουλίου είναι πολύ βαρετή πόλη.... Είναι μια πόλη που ετοιμάζεται να κλέισει για διακοπές... Ειδικά μιλώντας, φταίω εγώ που δεν έχω μάθει να την ζω... Που νοιώθω ότι δεν μένω εδώ αλλά αλλού και δεν έχω οργανωθεί, δεν έχω τι να κάνω για να περάσω την ώρα μου... Αφού έφερα ένα διακοσμητικό για το σπίτι από το νησί, μια απίστευτη γιρλάντα από πορτοκαλί και κόκκινες καρδιές, και δεν την έχω βγάλει καν από την σακούλα... Νοιώθω λίγο μετέωρη... Χωρίς πρόγραμμα.... Χωρίς καθημερινή ρουτίνα...
Ήρθα για να μείνω πέντε μέρες και τώρα που πέρασαν έχω βγει εκτός.... Δεν έχω ρούχα, δεν έχω Soft Ends για τα μαλλιά μου, νοιώθω το μαύρισμα μου να χλωμαίνει, μου λείπει πιο πολύ η κολητή μου γιατί πηγαίνω για καφέ στο Ivy μόνη μου, ο Μάνος έχει δουλειά και δεν μπορεί να ασχολείται μαζί μου, τουλάχιστον όχι συνέχεια και στο Sleuth χάνω συνέχεια... Κοντεύω να μείνω ταπί.... Τεράστια προβλήματα θα με ειρωνευτείτε, αλλά τι να κάνω? Αυτά έχω... Ευτυχώς.... Τουλάχιστον είδα φίλους που είχα επιθυμίσει και έκανα και μερικές δουλειές... Αλλά σήμερα το πρωί ξύπνησα με μια τεράστια διάθεση να βουτήξω το κεφάλι μου στο νερό... Και η μόνη εύκολη λύση είναι το λούσιμο... Σας είπα όμως ότι δεν έχω Soft Ends έτσι?

Μαμά γερνάω....

Δεύτερο post σε μία μέρα αλλά απαραίτητο... Σήμερα αγόρασα καινούρια γυαλιά... Πρεσβυωπίας... Και χρειάστηκε να τσεκάρω την ορθογραφία τους στο Word, τόσο ανέτοιμη ήμουν να τα υποδεχτώ στην ζωή μου... Μαμά γερνάω, που λέει και η Τάνια Τσανακλίδου, και ξαφνικά η μελωδία κρύβει μια κραυγή αγωνίας... Ευτυχώς που τουλάχιστον μπορώ να γερνάω με στυλ... Με φούξια ροζ σκελετούς που ταιριάζουν στον χαρακτήρα μου και στην προσωπικότητα μου και που ευτυχώς ή δυστυχώς, μου άνοιξαν στην κυριολεξία τα μάτια... Και που μου αρέσουν πραγματικά και δεν έχω λόγο να τους κρύψω σε κανένα ντουλάπι....

Παλιοί (κλειστοί) λογαριασμοί....

Διαβάζω πολύ καιρό τώρα ένα blog...Δηλαδή πολλά blogs διαβάζω αλλά αυτό με εντυπωσιάζει πάντα, και όχι με την καλή έννοια.... Το γράφει μια γυναίκα που βρίσκεται μονίμως σε αγωνία και σε σύγχιση... Μια γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί της μέσα σε καθεστώς μόνιμου άγχους, που σκέφτεται πολύ περισσότερο απ' ότι χρειάζεται - αν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο- και που το κυριότερο, καταλογίζει σε όλους γύρω της κακές προθέσεις... Μια γυναίκα που έχει κάνει ψυχανάλυση σαφώς, και που προφανώς έχει περάσει δύσκολα, αλλά που αντί να στηριχτεί στα όσα έζησε και στα όσα έμαθε για να πάει παρακάτω, επιμένει να γυρίζει και να αναλύει ατελείωτα τα περασμένα, τους φόβους, τον θυμό και την οργή της... Ατελείωτα... Και έχει μέσα της τεράστια αποθέματα οργής... Τεράστια.....
Είναι το μόνο blog στο οποίο δεν σχολιάζω ποτέ... Όχι γιατί δεν έχω τι να πω αλλά γιατί τις περισσότερες φορές θα ήθελα να την ταρακουνήσω με κάποιον τρόπο και να την κάνω να δει την ζωή όπως είναι πραγματικά... Γιατί αγχώνομαι, χωρίς καν να την ξέρω, για αυτό το παιδάκι που μεγαλώνει γατζωμένη σε όλα αυτά... Για την εικόνα που του δίνει για την ζωή και τους ανθρώπους... Για αυτό που το αφήνει να δει μέσα από τα μάτια της... Δεν θα αναφέρω το όνομα του blog, δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε νόημα...
Θα πω μόνο, με την ελπίδα πως ίσως διαβάζει και εκείνη εμένα, πως η ζωή , όσο δύσκολη και να είναι, έχει παράθυρα με θέα προς τα έξω, πάντα... Και εξαρτάται από μας να τα βρούμε και να τα ανοίξουμε... Έχω ξαναγράψει πως η ζωή μου υπήρξε πολύ δύσκολη κάποτε... Πριν τον Μάνο και τον Άρι, πριν το σήμερα, υπήρξε το χτες... Όταν ήμουν ένα "παιδί" με προβληματικό παρελθόν, επικίνδυνο παρόν και δυσοίωνο μέλλον... Χωμένη στην μαυρίλα μιας ζωής που με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή, μόνη μου μέσα σε έναν κόσμο που δεν ήταν δικός μου αλλά που τον φορούσα με την ίδια άνεση που φοράω σήμερα τα ακριβά μου παπούτσια και τις αγαπημένες μου συλεκτικές τσάντες...
Εκείνη η ζωή με οδήγησε σε δύσκολα μονοπάτια και πόρτες βαριές.... Και θα μπορούσε, αν την είχα αφήσει, να με πάει μέχρι το τέρμα... Μέχρι το τίποτα και το πουθενά... Και είχα πάρα πολύ κόσμο να κατηγορήσω για αυτή την τρελή πορεία μου... Άδικα αλλά και δίκαια... Και θα μπορούσα να κρατηθώ από εκεί, προσπαθόντας να βρω το δίκιο μου για πάντα, και να χάσω την έξοδο προς κάπου αλλού...
Ο Χοϊμες λέει πως μας ενοχλούν συνήθως τα πράγματα μέσα στα οποία αναγνωρίζουμε κομμάτια του εαυτού μας που προτιμούμε να αγνοούμε ή να ξεχνάμε... Και ίσως γι΄αυτό το συγκεκριμένο blog με κάνει να εκνευρίζομαι τόσο... Γιατί με την γυναίκα που το γράφει έχουμε πολλά κοινά... Η διαφορά μας είναι ότι μέσα στο μαύρο εγώ είμαι "σχεδιασμένη" να βρίσκω πάντα το άσπρο.. Όπου και αν βρίσκεται.... Σαν τα γουρουνάκια που ανακαλύπτουν τις τρούφες που σιχαίνομαι ή σαν άλλη Πολυάνα με το παιχνίδι της χαράς, βρίσκω πάντα το "δώρο" που κρύβουν οι δυσκολίες της ζωής μου, τις ξορκίζω και πάω παρακάτω... Και εκτιμώ τα καλά και τα όμορφα που μου προσφέρει η ζωή, και την ζω μέχρι τέρμα και την χαίρομαι, και όλους εκείνους που με πίκραναν, απλά τους ξεχνάω... Τους κάνω delete... Δεν είναι τόσο εύκολο όσο το κάνω ακούγεται, ούτε έγινε από την μια στιγμή στην άλλη....Προφανώς όχι.. Πάλεψα και εγώ για χρόνια με τα φαντάσματα μου αλλά με την βοήθεια των ανθρώπων γύρω μου, και κυρίως με την βοήθεια του Μάνου που με έκανε να νοιώσω επιτέλους ασφαλής και αγαπημένη, συνειδητοποίησα πως ο χρόνος που έχανα χωμένη μέσα στον θυμό και την οργή μου, με έκανε να χάνω στιγμές, ζωή και ανθρώπους... Και έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση και έκλεισα τους παλιούς μου λογαριασμούς, ζήτησα τις συγγνώμες μου εκεί που έπρεπε, εμπράκτως, πέταξα μακριά τις συγγνώμες που ζητούσα αλλά δεν θα έπαιρνα ποτέ, και προχώρησα... Και δεν το μετάνοιωσα ποτέ... Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ειπώθηκαν, πολλές πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ οριστικά και πολλά όνειρα που συνεχίζουν να έρχονται τα βράδια και να με ξυπνάνε αλλά σπάνια πια... Και ναι, φυσικά, μου δόθηκαν ευκαιρίες, πράγμα που δεν ξεχνάω ποτέ.. Όμως η ζωή μου είναι πια όμορφη... Πραγματικά όμορφη... Τριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπάνε, γεμάτη πράγματα και σχέδια που με κάνουν να χαμογελαω τα πρωινά, και με δυσκολίες φυσικά που όμως πάντα ξεπερνιούνται... Ευτυχώς... Και κοιτάζοντας πίσω, ξέρω πια πως αυτό που υπήρξα δεν θα χαθεί ποτέ οριστικά, δεν θα ξεχαστεί ποτέ για πάντα, αλλά και πως χωρίς εκείνο δεν θα ήμουν σήμερα εγώ... Εδώ... Και τότε όλα μπαίνουν στην σωστή τους θέση... Και η ζωή προχωράει... Και εγώ μαζί....

Υ.Γ. Στην ζωή πάντα υπάρχουν ευκαιρίες.... Και όταν τις δούμε πρέπει να έχουμε την δύναμη και το θάρρος να τις αρπάξουμε γερά... Και να δίνουμε βέβαια... Να δίνουμε ευκαιρίες και ενέργεια στους ανθρώπους γύρω μας χωρίς να περιμένουμε να μας τα ανταποδώσουν ... Με κάποιο μαγικό τρόπο, θα έρθει η στιγμή που το σύμπαν θα συνομωτήσει και θα μαζέψει την ενέργεια που του δώσαμε και θα μας την στείλει πίσω... Και θα εξαργυρώσουμε τις επιταγές μας... Στο δεκαπλάσιο.... Γι' αυτό και έχει τεράστια σημασία όλο αυτό το πάρε- δώσε της ζωής... Αρκεί να μην μπερδευόμαστε και τα θέλουμε όλα τώρα... Αρκεί να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο μέλλον... Και όλα θα πάνε καλά...

Μυρτώ....

Σήμερα βαφτίσαμε την ανηψιά μου... Μια πανέμορφη μπουμπούκα, ξανθιά και γαλανομάτα, που αντιμετώπισε την τελετή στωικά, δεν έκλαψε παρά ελάχιστα όταν βούτηξε το ονοματάκι της από την κολυμπήθρα και που γελούσε , "χόρευε" και φωτογραφιζόταν ακατάπαυστα όλη την υπόλοιπη ημέρα σαν αληθηνή σταρ.... Η Μυρτώ μας που σε μια εβδομάδα γίνεται ενός, έκανε το ταξίδι μου από το νησί και την αυριανή προβλεπόμενη ταλαιπωρία μου μια που θα ταξιδέψουμε με τον Droopy με 7 μποφόρ με το Sea Jet, να αξίζει τον κόπο, απολύτως... Το κτήμα Αριάδνη, κάπου στην Βαρυμπόμπη ήταν στολισμένο στα λιλά και τα πράσινα - η αδερφή μου πραγματικά έδωσε ρέστα-, η μουσική ήταν υπέροχη , το catering από το La Fourchette νοστιμότατο ( να λέμε και τα καλά όταν τα συναντάμε) και το table setting απίστευτο... Με βαζάκια με μέλι και καρύδια και ασημένια κουταλάκια μπροστά σε κάθε πιάτο, στεφάνια από λουλούδια και πρασινάδες σε χρώματα λιλά και πράσινο, βαζάκια με smarties, κουφέτα και γλυφιτζούρια για τα μικρά αλλά και τα μεγαλύτερα παιδιά (δηλαδή εμάς) και την πιο τσικιτιγκλόμ μπομπονιέρα που έχω δει μέχρι σήμερα, ακριβώς ότι πρέπει για μια μικρή πριγκίπισσα σαν την μπουμπούκα μας.... Να μας ζήσει και να είναι πάντα γελαστή και ευτυχισμένη όπως σήμερα.....

P.S. (Ώρα 21.15)Τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην φύγω αύριο... Αυτά τα 7 μποφόρ με τον Droopy στην σκυλιέρα να βρέχεται και να ζαλίζεται για δύο ώρες, κάπως μου φάνηκαν τελικά... Οπότε η αναχώρηση μας αναβάλεται για την Τετάρτη ή την Πέμπτη... 'Οτι πει ο καιρός....

Bad, bad night....

Σάββατο στην Αθήνα... Καλοκαίρι... Και όλα μου φαίνονται παράξενα.. Η ζέστη κολάει επάνω μου παρόλον τον αέρα που φυσάει, οι δρόμοι είναι άδειοι αλλά όχι τόσο, το πρωί ξύπνησα και βγήκα να πιω καφέ σε μια άλλη βεράντα και ξαναμπήκα μέσα γρήγορα στην δροσιά του air condition , η θάλασσα είναι μακριά και σιγά μην μπω στο αυτοκίνητο για να κάνω μια ώρα δρόμο για μπάνιο στην Βουλιαγμένη, ο κόσμος γύρω μου μοιάζει κάπως χλωμός και εγώ... Νοιώθω παράξενα... Σαν τουρίστρια στην ίδια μου την πόλη... Φταίει φυσικά που ξύπνησα στραβά... Η χτεσινή βραδιά, που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, εξελίχθηκε σε πραγματική πανωλεθρία...
Θα ήθελα να αφιερώσω ένα ολόκληρο Post στο χτεσινό εστιατόριο, ένα Post ξεχεστήριο γιατί έγινα έξαλλη... Υπάρχει ένα είδος εστιατορίου που αντιπαθώ... Που είναι πανάκριβα χωρίς πραγματικό λόγο και έτσι σε πήζουν στην δηθενιά από την ώρα που πατάς το πόδι σου στο στρωμένο με μάρμαρα Διονύσου πάτωμα τους... Όπως υπάρχει και ένα είδος φαγητού που απεχθάνομαι... Που είναι δήθεν χωρίς να μπορεί να σε πείσει για ποιόν λόγο ακριβώς το ψάρι πρέπει να συνοδεύεται από κρέμα πατάτας με κάρυ και γάλα καρύδας και τα πιο αλμυρά χόρτα ever... Η γιατί η μελιτζάνα πρέπει να έχει αφρίσει και να συνοδεύεται από κρύα κρέμα αγγουριού... Χτες, κληρώσαμε όλο το σετ... Όπου όταν το σετάκι είναι full, οι σερβιτόροι είναι άσχετοι και ο μετρ φιλικός μέχρι σημείου που θέλεις να του σκάσεις δυό μπάτσες, και ταυτόχρονα "έξυπνος"... Που τον παρακαλείς να επισπεύσει λίγο το μενού των έξι πιάτων για να μην σε πάρουν τα χαράματα και σου απαντά "Ε, δεν πειράζει, να θαυμάσετε και την θέα.." Ή που του λες πως είσαι αλεργική στις τρούφες και σου απαντά "Είναι καλοκαιρινές..." λες και αν ήταν χειμωνιάτικες θα σε έπιανε μικρότερη φαγούρα.... Και που αφού έχεις δηλώσει πως είσαι αλεργική στα μανιτάρια έρχεται σε κάποιο από αυτά τα έξι πιάτα από τα οποία δεν τρώγεται κανένα γιατί είναι όλα λύσσα στο αλάτι, ένας συνοδευτικός πουρές από σελινόριζα που τρως μια μπουκιά και νοιώθεις την τρούφα να απλώνεται στον ουρανίσκο σου σαν την χολέρα... Και το λες στο ίδιο, ηλίθιο μετρ και σου απαντά "Αποκλείεται!!!" Αλλά μερικά λεπτά αργότερα επιστρέφει από την κουζίνα -που εσύ επέμεινες να πάει να ρωτήσει- λέγοντας "ε, είχε όντως λίγο λάδι τρούφας αλλά ήταν ελάχιστο.."Και που όταν έρχεται τελικά ο λογαριασμός το ποσόν είναι μιγαδικό... Γιατί? Γιατί έτσι...
Μια άλλη μέρα που το mood μου θα είναι καλύτερο και που δεν θα έχω ξυπνήσει στραβά μετά από δυο Zirtek, θα γράψω ένα Post για όλα όσα με τρελαίνουν στα high εστιατόρια... Που είναι πάρα, μα πάρα πολλά... Προς το παρόν, αφού έκανα ρίζα και νύχια στον Βαγγέλη και έφαγα μεσημεριανό με την Ρούλα στο Ivy, λέω να πάω να κοιμηθώ για απόγευμα μήπως και ισιώσω... Γιατί το βράδυ σκοπέυω να περάσω εξαιρετικά, ότι και να συμβεί... Δεν ήρθα τρεις μέρες στην Αθήνα για να μου χαλάσει το κέφι ο κάθε αποτυχημένος μάγειρας και ο κάθε -βαθιά- κομπλεξικός σερβιτόρος.... Ασταδγιάλα, που λέει και ο Πρόβατος.... Ασταδγιάλα.....

Παλιοί και καινούριοι φίλοι...

Λένε πολλοί πως μεγαλώνοντας είναι δύσκολο να κάνουμε καινούριους φίλους...Πως όσο περνάνε τα χρόνια γινόμαστε πιο δύσπιστοι, πιο διστακτικοί, πιο λογικοί ίσως... Ίσως έχουν δίκιο, ίσως όχι... Ίσως από μια μεριά να φταίει η λέξη "φίλος" που εγώ προσωπικά το ξέρω πως την μεταχειρίζομαι με λάθος τρόπο αλλά φταίει που σιχαίνομαι τους υπόλοιπους χαρακτηρισμούς.. "Γνωστός", "γνωριμία", και αυτό το σιχαμένο "ένα φιλικό μας ζευγάρι", μου ακούγονται πολύ αδιάφορα και πολύ λίγα για να χαρακτηρίσουν έναν καινούριο άνθρωπο που μου έχει φανεί αρκετά ενδιαφέρων ώστε να αποφασίσω να τον κάνω παρέα , να τον γνωρίσω καλύτερα και να τον βάλω στην ζωή μου... Άλλωστε εγώ όταν λέω "φίλος" , μέσα μου, ξέρω καλά σε ποια κατηγορία τον τοποθετώ... Υπάρχουν οι φίλοι της καρδιάς μου.. Που δεν είναι πολλοί φυσικά, πως μπορεί να είναι πολλοί άλλωστε? Και με τους οποίους μας δένουν στιγμές, ιστορίες, χρόνος και κυρίως κοινή ζωή... Η Μάρθα και ο Άλκης, οι δύο Στέλιοι, ο Μίμης κι η Μαρία μου φυσικά αλλά αυτή την θεωρώ ακόμα πιο κοντά... Οικογένεια μου... Είναι οι άνθρωποι που μπορώ να πάρω τηλέφωνο στις 3 τα ξημερώματα κλαίγοντας και να ξέρω πως θα είναι δίπλα μου σε χρόνο dt... Είναι οι δικοί μου άνθρωποι... Μετά είναι οι φίλοι χρόνων με τους οποίους κάνουμε παρέα συχνά και ταιριάζουμε, και αγαπάμε τα ίδια πράγματα, και περνάμε μαζί σούπερ, αλλά δεν μοιραζόμαστε αυτό το "κάτι" παραπάνω... Το πιο βαθύ... Είναι η Στέλλα με τον Σταύρο, ο Jimmys με την Μαριλένα, ο Νίκος, ο Τάσος με την Ειρήνη, η Τίνα με τον Πάνο, ο Παναγιώτης, η Ρούλα, ο Βαγγέλης με την Aurora, η Άννη με τον Κώστα, ο Ζαννής, ο Bill με την Μαρία... Η απόσταση με τους προηγούμενους είναι μικρή, συχνά ελάχιστη, και ίσως να υπάρχει μόνο στο μυαλό μου μια που και εκείνοι, άν ποτέ χρειαστεί "εκεί" θα είναι, ή "εκεί" υπήρξαν... Έπειτα υπάρχουν φίλοι παιδικοί, αγαπημένοι, φίλοι πολλών, πολλών χρόνων με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί αλλά στην διαδρομή χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε, και συνεχίσουμε να χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε και που κάθε φορά που είμαστε μαζί, όσος καιρός και αν έχει περάσει, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα... Είναι ο Δημήτρης μου και ο Τάκης κυρίως... Και υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων με τους οποίους γνωριστήκαμε πρόσφατα... Και ταιριάξαμε.... Και περνάμε καλά μαζί και ξέρουμε, νοιώθουμε, πως αυτή η εύθραυστη, καινούρια σχέση έχει προοπτικές και δρόμο... Και αυτό ακριβώς τους βάζει στην κατηγορία "φίλοι" και όχι στους αδιάφορους "γνωστούς".. Είναι η Έρση και ο Κωνσταντίνος, ο Δημήτρης και η Φρατζέσκα, ο Γιώργος και η Κατερίνα, η Βίβιαν, η Τίνα, ο Γιάννης και ο Νανάκος...
Πάντα στην ζωή μου λειτουργούσα με την διαίσθηση... Που με έχει οδηγήσει μέχρι εδώ χωρίς να με προδώσει... Πάντα όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο ξέρω αν έχω μέλλον μαζί του ή όχι... Ακόμα και αν η γνωριμία μας γίνει υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, και μια από τις καινούριες φίλες μου νομίζω πως πρέπει να συμφωνεί μαζί μου... Και φανταστείτε πως δεν είμαι εύκολος άνθρωπος.. Κάθε άλλο παρά... Όμως είμαι ένας άνθρωπος που αγαπώ να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους με θετική ενέργεια, με απόψεις ενδιαφέρουσες ακόμα και όταν δεν συμφωνώ μαζί τους, με στάση ζωής που να με ινριγκάρει και με χιούμορ και αυτοσαρκασμό... Ανρώπους που να με κάνουν να νοιώθω περήφανη που είναι "φίλοι" μου... Οι υπόλοιποι, οι "γνωστοί", μου είναι απλά αδιάφοροι... Τους χαιρετάω όταν τους βλέπω, τους συναναστρέφομαι όταν πρέπει, δεν τους τηλεφωνώ ποτέ και δεν με αφορούν καθόλου... Όποιοι και ότι και αν είναι....
Εχτές το βράδυ , με μια παρέα από παλιούς και καινούριους φίλους, βρέθηκα σε ένα τραπέζι με θέα θάλασσα, κάπου στο Φάληρο.. Και παρόλο που η δυνατή μουσική δυσκόλευε την επικοινωνία μας, και που το φαγητό δεν με ενθουσιάσε καθόλου, πέρασα υπέροχα... Και αργά το βράδυ, επιστρέφοντας στο σπίτι είπα στον Μάνο με απόλυτη σιγουριά πως ο χειμώνας μας προμηνύεται πολύ ενδιαφέρων... Όπως άλλωστε και το υπόλοιπο καλοκαίρι μας... Και είναι οι άνθρωποι της ζωής μας που το κάνουν αυτό... Γιατί ξέρετε καλά πως μόνοι μας δεν θα διασκεδάζαμε πολύ ούτε στον Παράδεισο... Ούτε καν στην Κόλαση άλλωστε, που μάλλον είναι και πιο trendy place....

Just an ordinary day...

Είμαι στην Αθήνα και κάνει ζέστη... Το air condition στο δωμάτιο μας έβγαζε όλη νύχτα ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι (που πάει να πει θέλει σέρβις) και οι γρίλιες των πατζουριών αφήνουν φως να μπει οπότε ξύπνησα από τις 8... Είμαι ψυχασθενής γιατρέ μου? Όταν είμαι στο νησί καιρό επιθυμώ την Αθήνα και μόλις έρθω θέλω να διακτινιστώ πίσω με συνοπτικές διαδικασίες.. Παρόλα αυτά εχτές πέρασα πάρα πολύ όμορφα... Πήγαμε με τον Μάνο σινεμά στο Ψυχικό και είδαμε τον κύριο Brooks, μια παράξενη αλλά πολύ καλή κατά την γνώμη μου ταινία και μετά πήγαμε Fridays γιατί είχα μια τεράστια λαχτάρα για Jack Daniel's Burger.. Και είπαμε και τα δικά μας, τον είχα επιθυμίσει πολύ η αλήθεια είναι και όσο και αν οι αποστάσεις κρατάνε την σχέση σε εγρήγορση, τελικά έρχονται στιγμές που αναθεωρώ τις αποφάσεις μου και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να ξαναγυρίσω σε ένα άλλο, πιο παραδοσιακό concept αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση και σίγουρα δεν είναι της παρούσης...
Πίσω στα καθημερινά, σε λίγο θα πάω για καφέ με την μαμά μου στο Ivy, μετά σούπερ μάρκετ γιατί το ψυγείο μας έχει μέσα μόνο νερά και ..χαβιάρι (όχι δεν είμαστε τόσο ψωνάρες απλά ξέμεινε από κάποιο καλάθι - δώρο) και το βράδυ το πρόγραμμα προβλέπει έξοδο προς παραλία μεριά μαζί με την Μάρθα, τον Άλκη και δύο αγαπημένους bloggers, άρα σούπερ θα περάσουμε πάλι... Κρατώ προσωρινά την ανωνυμία τους για λόγους τάξης και αύριο θα σας πως όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες με φωτογραφίες, κασέτες και λοιπά ντοκουμέντα... Φιλιά...

Back home...

Μποφώρ 3... Που σημαίνει ότι η θάλασσα είναι σαν γάλα έξω από το παράθυρο μου τώρα που σας γράφω και πως το ταξίδι μας σε δύο ώρες από τώρα προμηνύεται βαρκάδα... Καλό για μας, και ακόμα καλύτερο για τον Droopy που παρόλα τα πετιγκρί του (και τα πετιμόβ και τα πετιρόζ του) υποχρεώνεται να ταξιδεύει στην σκυλιέρα, στο κατάστρωμα, βαθιά πληγωμένος και - όταν φυσάει και κουνάει- τελείως μούσκεμα... Οι βαλίτσα μου είναι έτοιμη με τα απολύτως απαραίτητα για πέντε μέρες στην Αθήνα, ο Άρις είναι πανευτυχισμένος γιατί μετράει μέρες ανάποδα για να πάει στους κολλητούς του στο Σούνιο, η μαμά μου κουβαλάει μαζί της φεύγοντας και μισό ταψί γαλακτομπούρεκο δια χειρός Λέλας του "Ότι Απόμεινε" (αν δεν το έχετε δοκιμάσει χάνετε και συνήθως δεν απομένει ούτε φύλλο), και γενικά μιλόντας φεύγουμε ευτυχέστατοι ο καθένας για τον δικό του λόγο... Και έχοντας περάσει σούπερ...

Εγώ προσωπικά την επιθύμησα την Αθήνα και ανυπομονώ... Να δω φίλους που μου έλειψαν, τον Μάνο φυσικά, να κάνω ρίζα και μανικιουρ πεντικιούρ, να πάω στα βαφτήσια, να πιω και δυο καφέδες στο Ivy και να ξαναγυρίσω την Δευτέρα τρέχοντας... Με γκράντ ζετέ...

Όταν θα επιστρέψω θα με περιμένουν νέα από του σούπερ πάρτυ της Ντέλλας, τα καινούρια μαξιλάρια για τις βεράντες μου από την Στέλλα και ένα σωρό έργα που δεν έχω δει στο σινεμά... Προς το παρόν όμως, η καρδιά μου χτυπάει για Αθήνα...

Πριν κλείσω τον υπολογιστή μου και πάω να ετοιμαστώ, να σας πως μόνο πως η χτεσινή βραδιά ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική... Το πάρτυ των γενεθλίων της κόρης του Γιάννη εξελίχτηκε σε μια ζεστή βραδιά μεταξύ φίλων αλλά και co- bloggers που θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστη γιατί τα είχε όλα... Ενδιαφέροντες ανθρώπους, εξαιρετικό γουρουνόπουλο, γέλια και συζητήσεις non stop , ολίγον κουτσομπολιό, κόντρες από αυτές που κάνουν τα βράδια μας πιο spicy και... 7 δαίμονες που τελικά αποδείχτηκαν σκέτη γλύκα... Και cute, χαλαρά δεκαεξάχρονα από αυτά που σύντομα θα τρώνε ψυχές... Και για τα οποία φαντάζομαι πως είμαστε όλοι βαθιά περήφανοι γιατί είναι όμορφα, έξυπνα, κοινωνικότατα και.. δικά μας.... Καλημέρα και see you around....

Γκρρρρρρ.....

Σήμερα το πρωί ξύπνησα στο μέσον μιας διαμάχης... Ξανά... Οι δύο κυρίες που τα σπίτια τους βρίσκονται αριστερά και δεξιά του δικού μου τσακώνονται καιρό τώρα για την οικοδομή της μιας.. Τις Βερσαλίες όπως τις αποκαλεί η άλλη... Το ΙΚΑ, η αστυνομία και η πολεοδομία πηγαινοέρχονται καθημερινά, οι εργασίες σταματάνε και ξαναρχίζουν, και η ταλαιπωρία μου τελειωμό δεν έχει... Όχι γιατί υπάρχει φασαρία, ούτε γιατί υπάρχει σκόνη, ούτε καν για την καθημερινή γκρίνια εκατέρωθεν... Η δική μου ταλαιπωρία έχει να κάνει με το νερό... Βλέπετε η δεξαμενή από την οποία υδροδοτείται όλο το συγκρότημα βρίσκεται μέσα στον κήπο της μίας κυρίας. (όχι αυτής που χτίζει τις... Βερσαλίες αλλά της άλλης που έχει θέμα) Τι κάνει λοιπόν η καλή μας κάθε τόσο? Φεύγει για Αθήνα, κλειδώνει τις πόρτες του κήπου της με λουκέτα και μας αφήνει χωρίς νερό... Αν είναι δυνατόν καλοκαιριάτικα... Και επειδή εγώ είμαι η μόνη που μένω εδώ μόνιμα, είμαι και εκείνη που συνήθως βρίσκεται κάποιο ωραίο πρωινό σαν σήμερα να ανοίγει την βρύση να πλυθεί και να ακούει αυτόν τον σφυριχτό ήχο του αέρα που ακούγαμε κάποτε, όταν το νησί έμενε κάθε τόσο χωρίς νερό και πλενόμαστε με εμφιαλωμένα...

Φυσικά έχω προσπαθήσει πολλές φορές να εξηγήσω στην κυρία πως εγώ δεν φταίω σε τίποτα και είναι αδικία να πληρώνω τα δικά τους προβλήματα... Δεν ακούει τίποτα... Σήμερα μάλιστα που την πήρα πρωί πρωί μου είπε και το ωραιότερο... Πως αν δεν ήμουν εγώ θα άφηνε το συγκρότημα χωρίς νερό μέχρι το Σάββατο που θα επιστρέψει αλλά "ας έχω χάρη"!! Δηλαδή βγήκα να χρωστάω κι όλας.. Ευγνωμοσύνη... Το καταπληκτικό βέβαια είναι πως όσοι έχουν προσπαθήσει να της μιλήσουν μέχρι σήμερα, οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες του συγκροτήματος δηλαδή, αφ' ενός πέφτουν πάνω σε τοίχο αφ' εταίρου προσπαθούν να μην την εκνευρίσουν κι όλας... Επειδή , λέει, είναι ευέξαπτη και μια που τον Αύγουστο παραθερίζει σε άλλο νησί, είναι ικανή μας αφήσει χωρίς νερό για ένα μήνα!!!! Το σημείο κλειδί βέβαια σε όλο αυτό είναι πως η συγκεκριμένη κυρία εργάζεται σαν παραγωγός στην ΕΡΤ και κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν απειλεί σαν άλλος Τριανταφυλόπουλος τους πάντες με εκπομπές... Και μια που όλοι τις έχουν κάνει τις "παρανομίες" τους, με κάτι τετραγωνικά παραπάνω, με κάτι ξενώνες που ξεφύτρωσαν ξαφνικά και με κάτι πισίνες χωρίς άδειες, αναγκάζονται -όταν έρθει ο κόμπος στο χτένι - να κάνουν τα κουνέλια... Με τεράστια επιτυχία μάλιστα... Η ιδιοκτήτρια του δικού μου σπιτιού δε, που είναι και το μόνο με νόμιμα τετραγωνικά, μου είπε όταν της είπα πως έχω πρόβλημα πια με τις συνεχείς διακοπές, πως ο κύριος που φέρνει το νερό με το βυτίο, ξέρει, και μπορεί να πηδήξει από την μάντρα και να βάλει νερό ακόμα και όταν οι πόρτες είναι κλειδωμένες... Δηλαδή είναι λογικότερο να πηδάει ο άλλος τις μάντρες για να έχουμε νερό παρά να μαζευτούν πέντε άνθρωποι να δουν τι θα γίνει νομίμως... Αφήστε που η άλλη, που προφανώς την έχει ψιλιαστεί την δουλειά, έχει κάνει καταγγελλία στην αστυνομία και βλέπω κάποια στιγμή να τρέχουν και τον κύριο με το βυτίο στο τμήμα για παράνομη είσοδο σε ξένη ιδιοκτησία...

Τώρα που σας γράφω, πλυθήκαμε όλοι με Αύρα και κάνουμε οικονομία στα καζανάκια για να έχουμε μέχρι να έρθει το νερό... Και έχω τέτοια νεύρα που είμαι έτοιμη να αρχίσω να σφυράω σαν χύτρα ταχύτητος... Αυτά και καλημέρα... Υγρή, μουλιασμένη, να στάζει αν είναι δυνατόν... Σε ιδανικές συνθήκες...

Παραλειπόμενα ενός πολύ (αλλά πολύ όμως) κοσμικού γάμου...

Στον οποίο δεν πήγα.. Πλην όμως με περίμενε στην παραλία σήμερα πρωί πρωί.. Δηλαδή όχι ο γάμος ο ίδιος αλλά όλες αυτές οι πληροφορίες που έπονται κάθε κοσμικού γεγονότος που σέβεται τον εαυτό του... Καταρχάς με την μορφή σπασμένων γυαλιών από ποτήρια , θαμένα στην άμμο, που παραλίγο να πατήσουμε... Στην συνέχεια σε μορφή χαρτιών που είχαν σκεπάσει τον βυθό της θάλασσας και τα οποία μαζέψαμε με απόχες... Μετά αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε φελούς από σαμπάνιες... Στην άμμο πάντα... Moet Rose αν σας έφαγε η περιέργεια... Πολλές Moet Rose... Και μετά ήρθαν και οι άνθρωποι... Αυτοί που δεν είχαν πάει στον γάμο αλλά είχαν δει το link του Star στις ειδήσεις , κατ' αρχάς.... 50 άνθρωποι, λέει μαζεμένοι στην εκκλησία και η νύφη που έφυγε με ελικόπτερο από το ξενοδοχείο, έκανε έναν κύκλο πάνω από τους καλεσμένους και προσγειώθηκε στην εκκλησία (που ήταν στο ίδιο ξενοδοχείο)... Η νύφη που ήταν ντυμένη Barbie ή Bibibo ( την είδα και εγώ στις σημερινές ειδήσεις, φυσικά στο Star) και κρατούσε και τσάντα ... Τώρα τι την κάνεις την τσάντα νύφη στην εκκλησία, θα σας γελάσω και δεν το θέλω... Μπορεί βέβαια να είχε μέσα την πούδρα της η κοπέλα μήπως γυαλίσει η μύτη της στις κάμερες... Ή να είχε μέσα τα χάπια της τα οποία θα τα χρειαστεί σίγουρα όταν ακούσει τα σχόλια (πάντα στο Star)..

Τα ακούσαμε όλα αυτά λοιπόν, τα εμπεδώσαμε και πάνω που είπαμε "πάει κι αυτό", άρχισαν να έρχονται αυτοί που πήγαν στο πάρτυ.. Αγουροξυπνημένοι, αλλά περιγραφικότατοι... Τι φόραγε η κουμπάρα ( η Βάνα), ποιον είχε μαζί του ο κουμπάρος (ο Μάκης), πόσο έξω από τα νερά του έδειχνε ο Κωνσταντίνος (ο γαμπρός).. Και τι έγινε με τα δώρα? (οι νεόνυμφοι είχαν σημειώσει στην πρόσκληση πως προτιμούσαν χρήματα αντί δώρων για να πάνε, λέει, ταξίδι του μέλιτος).. Έφτασαν άραγε τα λεφτά για να πάνε κάπου καλά ή θα τους δούμε να φωτογραφίζονται στην ωραία Λούτσα? Και τι κιτς το φόρεμα της νύφης με το πούπουλο να κρέμεται σαν ξεσκονόπανο, και που της έφυγε το extention στον χορό, και που σαν να μάζεψε λίγο από την διαίτα και έμοιαζε ο γαμπρός να χορεύει με τον Φρόντο από τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, και που το μονόπετρο ήταν σαν την νύφη, μινιόν, και που γέμισε η Ψαρρού με ανθυποσελέμπριτι και ανθυποσταρ... Και όλοι με την ίδια απορία.. Που πήγαν οι υπόλοιποι? Καλεσμένοι εννοώ.. Σου λέει μετρηθήκαν δυό φορές... Την πρώτη βγήκαν 500 και την δεύτερη 700... Η νύφη ανάμεσα στις δύο καταμετρήσεις έπαθε πανικό και έπαιρνε τηλέφωνα τους καλεσμένους και τους έλεγε να φέρουν και φίλους τους μαζί.. Το δε μαγαζί ήταν στρωμένο για 1.500... Διότι ναι μεν ο γάμος ήταν πριβέ αλλά να.. Κάτι συγγενείς, κάτι φίλοι, κάτι υποχρεώσεις, κάτι κονέ των κουμπάρων, μαζεύεται κόσμος και στον πιο κλειστό γάμο, όπως και να το κάνεις... Η παραλία λέει στρωμένη με παρκέ (από τις 5 το απόγευμα σηκώσανε άρον άρον τους λουόμενους για να μαζέψουν τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες και να στρώσουν την άμμο με σανίδες), και σκηνή είχε το σύστημα που χόρεψαν η νύφη και ο γαμπρός, και φωτορυθμικά, και πυρσούς, και δύο μπουφέδες, έναν με ψαρικά και έναν με σουβλάκια διπλόπιτα , και dj, και σπόνσορες, και τις γνωστές Moet... Τα είχε όλα δηλαδή.. Εκτός από τους καλεσμένους...

Καθώς καταλαβαίνετε, το θέμα που δημιουργήθηκε, τεράστιο... Βούηξε το νησί (και το Star φυσικά)... Που πήγαν οι καλεσμένοι της Μαριλένας? Ε? Όποιος τους πήρε παρακαλείται θερμά να τους επιστρέψει εκεί από όπου τους μάζεψε... Τους περιμένουν οι συγγενείς τους, οι μπομπονιέρες τους και φυσικά το Star...

Να ησυχάσουμε και εμείς δηλαδή, γιατί η όλη φάση έμοιαζε σήμερα με το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Σε συνδιασμό με Ηρακλή Πουαρό... Εκεί που διάβαζες αμέριμνος το βιβλίο σου μπρούμυτα στην ξαπλώστρα να κάνεις λίγο πλάτη, να πάνω από το κεφάλι σου η κουτσομπόλα της πλαζ με ερωτήσεις κλειδιά.... "Δεν τον είδες και εσύ τον Πέτρο προχτές στο Άρωμα? Που ήταν εχτές το βράδυ? Αφού ήταν στο νησί... Γιατί δεν εμφανίστηκε?" ή "Εμένα η Μαριάννα μου είπε την Παρασκευή πως δεν ένοιωθε πολύ καλά.. Την είχε πιάσει πάλι η μέση της... Γι' αυτό δεν θα ήρθαν να δεις... Που να στέκεται όλη νύχτα πάνω στο ψηλοτάκουνο?" Και να οι θεωρίες συνομωσίας (το έκαναν επίτηδες για να της δώσουν μήνυμα πως πήρε ψηλά τον αμανέ).. Και να τα κακεντρεχή σχόλια ( και τώρα που τον πήρε δηλαδή, τι θα τον κάνει? θα δοκιμάζουν μαζί χρώματα για ανταύγειες?)... Και να τα γέλια τα τρελά..

Εγώ για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν την λυπήθηκα πια την καημένη... Τόση ενέργεια για αυτόν τον γάμο, ούτε ξέρω πόσες φορές την είδα να βγαίνει στα κανάλια και να δείχνει πότε τα παπούτσια της και πότε τις προσκλήσεις ( και σημειώστε ότι δεν βλέπω και πολλή τηλεόραση εδώ), τόσες προετοιμασίες, τόσο άγχος, και να πάνε όλα στράφι? Αφήστε τα λεφτά... Μια περιουσία τους κόστισε όλο το σκηνικό... Κρίμα είναι να την θάβουν από πάνω... Μαζί με τους φελούς από τις Moet (Rose)... Γι' αυτό σας λέω... Αν είδατε τίποτα καλεσμένους ξέμπαρκους να περιφέρονται χαμένοι , ειδοποιήστε.. (φυσικά το Star).. Ψυχικό θα κάνετε... ( Έστω Φιλοθέη..)

Υ.Γ. Από όλα αυτά τα παράλογα, εμένα πάντως μου έμεινε μια απορία... Πως είναι δυνατόν να δίνεις ένα σωρό λεφτά για να διοργανώσεις τριήμερο γάμο 1.500 καλεσμένων στην Μύκονο, με τέτοιες προδιαγραφές μάλιστα ( η νύφη δήλωνε μερικές μέρες πριν στα κανάλια πως σε καλεσμένους που θα εμφανιστούν με ρούχα αξίας μικρότερης των 3.000 ευρώ δεν θα επιτραπεί η είσοδος στο πάρτυ...), και να ζητάς μετά λεφτά για να πας honney moon? Δεν είναι λίγο αλλόκοτο, για να μην το πω διαφορετικά?

Υ.Γ. 2 Λέτε τελικά γι' αυτό να χάθηκαν οι καλεσμένοι... Επειδή θεώρησαν πως δεν θα ήταν dressed enough?

Be there...

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007, 19:00

“ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ.
ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ.
ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ.
ΜΗ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ.
ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ”
Ραντεβού εκεί...

Όποιος είναι σήμερα Αθήνα, πρέπει να είναι εκεί...

Περί κοσμικών....

Περνάω μια παράξενη φάση απομόνωσης... Καιρό τώρα δεν έχω την παραμικρή διάθεση να συμετάσχω σε όλο αυτό το κοσμικό πάρε δώσε του νησιού, που τις τελευταίες εβδομάδες πλησιάζει στην κορύφωση του... Ποτέ δεν είχα δηλαδή διάθεση, για να λέμε την αλήθεια, αλλά έκανα μια επιλογή και σε κάποια καλέσματα φρόντιζα να πηγαίνω... Φέτος, μου είναι σχεδόν αδύνατον, ακόμα και όταν ξέρω πως πρέπει να πάω κάπου, έστω και για λόγους καθαρά επαγγελματικούς... Έτσι την κοπάνησα από το opening του Cavo Tagoo, έτσι δεν πήγα σε έναν γάμο πριν 15 μέρες, έτσι δεν θα πάω και στον extermely κοσμικό γάμο της Μαριλένας και του Κωνσταντίνου που γίνεται σήμερα... Και σκέφτομαι πολύ σοβαρά αν θα πάω και στο opening του C Bar στο Belvedere, που είναι επίσης σήμερα, και που έχω δυό λόγους παραπάνω για να είμαι εκεί.. Ο πρώτος και σημαντικότερος είναι ότι ο Νικόλας και ο Τάσος είναι φίλοι αγαπημένοι, καιο δεύτερος ότι ο Colin Cowie που επιμελείται το όλο event μου έδωσε δύο συνεντεύξεις μέχρι σήμερα.. Μία παλιότερα για το EY και μία φέτος για το Mykonos Confidential...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που δεν μου αρέσει περισσότερο σε όλα αυτά τα crowded κοσμικά πάρτι... Το ότι είμαι αναγκασμένη να δω και να κουβεντιάσω με ανθρώπους που μου είναι παγερά αδιάφοροι ή το ότι έχω την αίσθηση πως συμετέχω σε μια παράσταση της οποίας το στόρυ απλά δεν με πείθει..

Βλέπετε, τους ανθρώπους που θέλω να δω, τους βλέπω.. Και με εκείνους που θέλω να κάνω παρέα, κάνω.. Μου αρέσουν πολύ τα μικρά καλέσματα σε σπίτια, τα πάρτι για λίγους φίλους και φυσικά το να βγαίνω να διασκεδάσω με τις παρέες που γουστάρω και εκτιμώ... Τους υπόλοιπους, για να μην τους ξέρω ή για να μην έχω έστω επιδιώξει να τους γνωρίσω, κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει... Και δεν εννοώ ότι είναι αδιάφοροι ή λιγότεροι από μένα ή κάτι τέτοιο.. Μην σπεύσετε πάλι οι ανώνυμοι να με κατηγορήσετε για σνομπισμό... Απλά δεν μπορούμε να ταιριάζουμε και να κολάμε με τους πάντες... Ούτε να έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, ούτε τα ίδια γούστα, ούτε τους ίδιους κώδικες.. Έχω κολητές φίλες που είναι οι κοσμικότερες που ξέρετε... Και το κάνουν με κέφι και το διασκεδάζουν και τους βγάζω το καπέλο γι' αυτό... Γιατί με αυτό που κάνουν , περνάνε καλά.. Έχω φίλες που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μπουν στο αεροπλάνο και να πάνε αυθημερόν κάπου για ένα κάλεσμα που τις ενδιαφέρει... Εγώ δεν μπορώ... Ακόμα και να μου έλεγαν πως στο τέλος της βραδιάς θα με περιμένει ο Olivier Martinez γυμνός σε ένα κρεβάτι, αμφιβάλω αν θα ξεσηκωνόμουνα να κατέβω Αθήνα για ένα gala... Και θεωρώ τον Olivier θεό... Αν έχετε δει την Άπιστη, ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί...

Γι' αυτό σας λέω... Περνάω μια παράξενη εποχή.. Που θέλω να κάνω πολύ ήρεμα πράγματα... Να πηγαίνω για μπάνιο νωρίς, να τρώω μεσημέρια στην Τέσσα στην Φτελιά ή στον Χρήστο στον Αη Γιάννη, να αράζω στην βεράντα μου διαβάζοντας ή ακούγοντας μουσική, να μαγειρεύω, να πηγαίνω σινεμά και να βλέπω μόνο αγαπημένους φίλους... Ίσως προετοιμάζομαι για τον Αύγουστο που θα είναι όλοι οι κολλητοί εδώ και αναγκαστικά θα βγαίνουμε συνέχεια... Ίσως το περσινό καλοκαίρι που ήταν wild με μπούκωσε από ξενύχτια και ποτά και καταχρήσεις.... Όπως και να'χει, και όσο και αν ξέρω πως και καρδιές χαλάω και όσοι δεν με ξέρουν με θεωρούν πια σχεδόν αλόκοτη, (πως γίνεται ένας άνθρωπος που κάνει την δουλειά που κάνω να μην θέλει να φωτογραφίζεται και να ανακατεύεται με το "it crowd" αυτού του τόπου?) , νομίζω πως θα συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει και που με γεμίζει...

Και σήμερα το βράδυ μπορεί να κάνω μια εξαίρεση και να περάσω για λίγό από το Belvedere φορώντας το πιο λαμπερό μου χαμόγελο και το πιο hippy look μου για να ανταποδώσω την τιμή στους ανθρώπους που με τιμούν με την φιλία και την συνεργασία τους, αλλά that will be all... Θα ξέρω πως έχω βγει στην σκηνή να παίξω τον ρόλο μου όσο καλύτερα γίνεται και πως στο πέσιμο της αυλαίας δεν θα είμαι εκεί .. Και θα το ξέρουν και εκείνοι που με γνωρίζουν καλά και δεν με παρεξηγούν... Το ίδιο θα κάνω και στις 21 Ιουλίου που γίνεται το δικό μας πάρτι, του Mykonos Confidential δηλαδή, στο Santa Marina... Και προφανώς η αρχισυντάκτρια δεν μπορεί να λείπει... Και μετά τέρμα από κοσμικά... Θα επιστρέψω πίσω στην ησυχία μου και στην ζωή που μου αρέσει... Άλλωστε, την δουλειά μου την κάνω μια χαρά και χωρίς όλο αυτό το parade... Ίσως γιατί επιλέγω να την κάνω μέσα από αληθινές σχέσεις και όχι επιφανειακές γνωριμίες και σκαστά φιλιά στον αέρα... Ή ίσως γιατί στο χρηματιστήριο των κοσμικών αξιών το να είσαι ακριβοθώρητος είναι καλύτερο από το να είσαι πανταχού παρών... Τελικά...

Όσο για τον δικό μου δείκτη αξιών, το πιο ενδιαφέρον κάλεσμα των ημερών αναμένεται να είναι μάλλον ένα πάρτυ γενεθλίων της κόρης ενός καινύριου φίλου... Και ένα dinner για τρεις στο Matsuhisa, το αγαπημένο εστιατόριο του Άρι που το περιμένει πως και πως, και που θα το κάνουμε ή αύριο ή την Δευτέρα..

Μια ήσυχη μέρα...

Σήμερα ξυπνήσαμε με μποφώρ... Η θάλασσα έξω από το παράθυρο μου τώρα που σας γράφω είναι γεμάτη ..προβατάκια και στην βεράντα το νυχτολούλουδο πάει κι έρχεται... Και τα σχέδια μας για Πάνορμο αύριο μάλλον ματαιώνονται μια που από τις λίγες παραλίες που θα έχουν καλωσύνη θα είναι η Ψαρρού... Εν τω μεταξύ το τηλέφωνο μου χτυπάει από χτες συνεχώς, φίλοι και γνωστοί με παίρνουν να με συγχαρούν για το περιοδικό (που εξακολουθώ να μην έχω δει ακόμα) , το mail μου είναι γεμάτο με μηνύματα, και νοιώθω πολύ χαρούμενη και πολύ συγκινημένη μαζί... Κυρίως γιατί μπορεί η δουλειά μου να μην είναι δημοσιογραφική, δεν κυνηγάω τα μεγάλα ρεπορτάζ ούτε τα άρθρα μου θα αλλάξουν ποτέ την ροή της ιστορίας, όμως επενδύω ψυχούλα σε έναν τόπο που αγαπάω , χρόνια τώρα, και εκείνος μου την επιστρέφει πίσω σε απόλυτο βαθμό...

Το έχω ξαναπεί αλλά θα το πω άλλη μία... Τα καλύτερα της ζωή μου τα έχω ζήσει εδώ.. Και πολύ συχνά αισθάνομαι πως το νησί μου ανταποδίδει την αγάπη που του έχω με χίλιους διαφορετικούς τρόπους... Με ανθρώπους που γνώρισα και με πήγαν παρακάτω, με φιλίες χρόνων ακριβές, με έρωτες που με σημάδεψαν, με στιγμές που η θύμιση τους με κάνει πάντα να χαμογελάω, με σχέδια για το μέλλον που με κάνουν να ονειρεύομαι, ακόμα και με δουλειές σαν και αυτή που με κάνουν να νοιώθω περήφανη που υπήρξα κομμάτι τους... Κυρίως όμως με την αίσθηση του ότι υπάρχει ένας τόπος για μένα.. Που είναι "δικός" μου ακόμα και αν δεν γεννήθηκα εδώ, που κάθε φορά που φτάνω κάνει την ψυχή μου να φουσκώνει και που όταν δεν είμαι καλά με αγκαλιάζει και με παρηγορεί... Και με βοηθάει να ξεχάσω, και γεμίσω τις μπαταρίες μου, και να ξανασηκωθώ , και να πάω παρακάτω.. Ένα καταφύγιο για τα δύσκολα... Αλλά και ένα λιμάνι για τα εύκολα, τα απλά και τα χαρούμενα...

Σε λίγο θα πάμε για μπάνιο.. Πριν από αυτό, θα πάω να αλλάξω το εισητήριο μου μια που αποφάσισα να φύγω και εγώ την Τετάρτη στις 11 του μηνός, μαζί με την μαμά μου και τον Άρι... Θα έχω βοήθεια τουλάχιστον στο πήγαινε, μια που ο Droopy έχει ένα θέμα με τα ταξίδια, θα μείνω και στην Αθήνα δυό μέρες παραπάνω, θα δω φίλους και φίλες που πεθύμησα, θα κάνω και την beaute μου, ρίζα, μανικιούρ- πεντικιούρ και τα λοιπά, θα πάω και στην βάφτιση της ανηψιάς μου την Κυριακή στις 15, και Δευτέρα 10 το πρωί θα είμαι πίσω... Θα χάσω δυστυχώς το πάρτυ της Ντέλλας, ένα τριήμερο πάρτυ που το περίμενα με πολλή χαρά και ανυπομονησία, και που ήταν το μόνο ίσως στο οποίο γούσταρα πραγματικά να είμαι εκεί, αλλά η μπουμπού μας προηγείται...

Για να συνεχίσω με τα σημερινά, το βράδυ έχουμε κλείσει τραπέζι στο Gola, αλλά σκέφτομαι να το ακυρώσω... Έχουμε μια γκαντεμιά με το συγκεκριμένο μαγαζί, και την τελευταία φορά που είμασταν εκεί, στα βαφτήσια της κόρης του Τάσου φύσαγε πολύ και επειδή το πιάνει ο αέρας δεν είναι πολύ ευχάριστο... Οπότε με τον αέρα σήμερα ίσως είναι καλύτερη ιδέα το Coo που είναι στα "σκεπά" που λένε και εδώ, για να μην σας πω ότι best of all θα είναι το Apaloosa.. Για μπουρίτος και μαργαρίτες και σούπερ μουσική... Θα περιμένω να ξυπνήσει ο Άρις να συσκεφτούμε και να αποφασίσει μια που, αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω....

Θα κλείσω με μια φωτογραφία από το χτεσινό ηλιοβασίλεμα, αφιερωμένη εξαιρετικά στο Αστεροειδή που με συγκίνησε εχτές , και με μια ζεστή καλημέρα...

Υ.Γ. Αυτά τα καλώδια της ΔΕΗ, δεν είναι κρίμα να χαλάνε το τόσο όμορφο τοπίο? Ποιος παίρνει άραγε τις αποφάσεις να τα περνάνε έτσι και όχι υπόγεια?

Mykonos Confidential...

Με ξύπνησε ο Μάνος σήμερα για να μου πει πως έχει στα χέρια του το περιοδικό...Ναι, σήμερα είναι η μεγάλη μέρα.. Επιτέλους κυκλοφόρησε, μαζί με το Life & Style.... Βέβαια δεν σας κρύβω πως νοιώθω λιγάκι αδικημένη μια που εγώ θα το δω καλώς ερχόντων των πραγμάτων άυριο το μεσημέρι, κακώς ερχόντων την Δευτέρα... Βλέπετε εδώ τα περιοδικά έρχονται με μια μέρα καθυστέρηση, καμιά φορά και δύο... Και για να γκρινιάξω λίγο ακόμα, κανείς δεν σκέφτεται από το γραφείο να μου στείλει το τεύχος με ένα courier... Anyway... Στην πραγματικότητα αυτό που μετράει είναι πως κυκλοφόρησε και πως για μια ακόμα χρονιά ελπίζω πως θα είναι όσο καλύτερο γίνεται... Και πως ξέρω ότι μόλις το πάρω τελικά στα χέρια μου, θα ξεχάσω όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπισα αυτούς τους δύο δύσκολους μήνες που πέρασαν....

Να σας πω επίσης ως σήμερα κυκλοφορεί και το καινούριο, ανανεωμένο EY ZHN στο οποίο έχω γράψει επίσης ένα κομμάτι για την Μύκονο εκτός από τα Spicy Bites (τελικά κοντεύω να γίνω κανονική μυκονογράφος:-) τύφλα να 'χει ο κύριος Ζάχος) και πως σήμερα βγαίνει επίσης στα περίπτερα μαζί με το Down Town και το Mykonos Magazine της ΙΜΑΚΟ του Πέτρου Κωστόπουλου... Όσοι από σας γνωρίζετε για την άτυπη κόντρα των δύο εκδοτικών εταιριών (του Ομίλου Λυμπέρη και της ΙΜΑΚΟ δηλαδή) μπορεί να παραξενευτείτε που σας; το προτίνω... Όμως εγώ πιστεύω πως οι καλές προσπάθειες για το νησί πρέπει να στηρίζονται γιατί ο σκοπός είναι "ιερός".. Να γίνονται πράγματα για το νησάκι που αγαπάμε, ωραία πράγματα, και ο ανταγωνισμός ή μάλλον η ευγενής άμιλλα , δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.. Ίσα ίσα που μας κάνει να θέλουμε κάθε φορά να ξεπερνάμε τον εαυτό μας... Τρία περιοδικά λοιπόν στα περίπτερα για την Μύκονο, και όσοι πιστοί προσέλθετε... Και σε ότι αφορά τα δικά μας, το Mykonos Confodential και το EY ZHN, το ξέρετε ελπίζω πως τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας δεν είναι απλά ευπρόσδεκτα.. Είναι αναγκαία... Καλημέρα!!!!

Back to real life....

Η χτεσινή βραδιά στο σινέ Μαντώ είχε μια ταινία με δύσκολο θέμα που το σκέπασε όμως η εκπληκτική (αλλά δεν ξέρω αν ήταν και για Oscar) ερμηνεία του Φόρεστ Γουίτακερ... Προσωπικά θεωρώ μακράν καλύτερη την ερμηνεία της Έλεν Μίρεν στο The Queen.. Παρόλα αυτά Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκωτίας ήταν μια ταινία που σαφώς άξιζε να δούμε...Και η γνωστή ιεροτελεστία σουβλάκι, (πατάτες no γιατί είχαν τελειώσει), παγωμένη μπύρα, τσιγάρα, και στο καπάκι παγωτό, την έκανε ακόμα απολαυστικότερη.. Όσο για την επίσης γνωστή βόλτα στα μαγαζιά πριν το σινεμά, απέφερε αυτή την φορά ένα απίθανο ζευγάρι λαστιχένια σαμπό Crocs σε χρώμα λαδί με τα οποία νοιώθω ήδη ερωτευμένη.. Ζυγίζουν 30 γρ. και τα δύο μαζί, άρα τα φοράς και πετάς, μοιάζουν με αυτά που φοράνε οι χειρούργοι στο E.R. αλλά στο πιο όμορφο, και θα ταιριάζουν σούπερ με κάτι "στρατιωτικά" παντελόνια που έχω ( ξέρετε αυτά με τις τσέπες στα μπατζάκια) τα οποία δεν μου αρέσουν καθόλου φορεμένα με σαγιονάρες και τώρα είναι δύσκολοι καιροί για (All) Staraκια... Ψώνισα επίσης ένα απίστευτο bebe καφτάνι από το Poisson Bleu για την ανηψιά μου που βαφτίζεται στις 15 του μήνα και ένα ζευγάρι σαγιονάρες νούμερο 20!!!! γεμάτες ματάκια σε διάφορα χρώματα για να είναι set... Θεϊκά...

Σήμερα το πρόγραμμα έχει Φωκό... Αποφασίσαμε οικογενειακώς να αφήσουμε την άνεση της ξαπλώστρας μας (και η αλήθεια είναι ότι η Ψαρρού έχει αρχίσει και γεμίζει πια πολύ) και να βολτάρουμε στην άλλη πλευρά του νησιού που εγώ προσωπικά την βρίσκω το ίδιο γοητευτική και εξαιρετικά πολύ πιο ενδιαφέρουσα.. Θα απλώσουμε τις πετσέτες μας στην άμμο, θα λιαστούμε όσο αντέξουμε και μετά θα πάμε για φαγητό στο ταβερνάκι της παραλίας που among others φτιάχνει μια από τις νοστιμότερες Ceasar's Salads που έχω δοκιμάσει... (Σας έχω πει ότι έχω ένα θέμα με τις Ceasar's έτσι? Είναι Η ΣΑΛΑΤΑ για μένα και όπου την βρω την χτυπάω αλύπητα..) Στην συνέχεια θα επιστρέψουμε στο σπίτι όπου σήμερα έχουμε μεγάλο task... Να πλύνουμε τον Droopy ΄που από τις πολλές ξάπλες (και λόγω του αέρα φυσικά που φέρνει άμμο προς το σπίτι) έχει γίνει γκρί από άσπρος που ήταν... Σήμερα λοιπόν, ήρθεν η ώραν του, θα ξανασπρίσει και θα γίνει όμορφος και αφράτος σαν αρνάκι...

Και το βράδυ θα αράξουμε εντός, έχει NCIS και Desperate Housewives στο Nova και μενού ελληνικό.. (Και διαίτης) Αυγά τηγανητά με πατάτες και μυκονιάτικα λουκάνικα (Από τον Μαδούπα..) Θα ανέβει λίγο η χοληστερίνη μας αλλά η διάθεση μας θα εκτοξευτεί στα ύψη...

Προς το παρόν σας φιλώ και πάω τρέχοντας να ετοιμάσω την τσάντα παραλίας...

Υ.Γ. Επειδή είναι να μην αλλάξει το mood μου, τα λαδί Crocs μου έγιναν κίτρινα... Κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφάσισα πως ταιριάζουν περισσότερο με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα που έχω και έτσι, έσπευσα να τα αλλάξω.. Και ναι, είχα δίκιο.. Είναι σούπερ και ταιριάζουν μια χαρά και με τα "στρατιωτικά" που λέγαμε.. Τους δίνουν άλλον αέρα...

Περί μαλακίας, μέρος δεύτερον...

Και τελευταίο, γιατί η μαλακία όπως φαίνεται μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές αν της δώσεις χώρο να ανθίσει... Το χτεσινό μου post ξεσήκωσε πολλούς... Ανωνύμους φυσικά, γιατί πάντα έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές, χρόνια τώρα... Απλά παλιά τα ανθρωπάκια φοράγανε κουκούλες, άσπρες ή μαύρες, δεν έχει σημασία, ενώ τώρα οχυρώνονται πίσω από την ανωνυμία τους για να πουν πράγματα που αμφιβάλω αν θα έλεγαν επωνύμως... Και εδώ φυσικά είναι και η διαφορά...Βλέπετε αγαπητοί μου, εγώ είμαι εδώ και γράφω ότι γράφω με το όνομα μου... Με την ιδιότητα μου, όποια είναι τέλος πάντων, με το mail μου εμφανές για να μπορεί να με βρει όποιος θέλει, με την φωτογραφία μου και με πραγματικά στοιχεία από την ζωή μου... Προφανώς τα στοιχεία που επιλέγω εγώ... Που δεν είναι απαραίτητα αυτά που θεωρώ πιο σημαντικά, είναι όμως αυτά που θεωρώ κατά καιρούς πιο ενδιαφέροντα. Για αυτό το blog. Που είναι ένα on line ημερολόγιο, όπως γράφω άλλωστε και στο profile μου... Που δεν είπα ποτέ ότι είναι ένα σύγγραμμα που θα αλλάξει τον κόσμο, που δεν δήλωσα ποτέ ότι είναι ένα συγγραφικό αριστούργημα, που δεν φιλοδοξεί να δημιουργήσει τάσεις ή εθισμούς... Και το οποίο, το κυριότερο, δεν σας υποχρεώνει κανείς να διαβάζετε...
Δεν θα ασχοληθώ με τα κάθε είδους ανώνυμα σχόλια, στα τρία που θεώρησα απαραίτητο άλλωστε απάντησα ήδη... Θα πω απλά πόσο με εντυπωσίασε εκείνο που αναφερόταν στην «εργοδότρια» μου, την κυρία Λυμπέρη... Είναι λυπηρό ένα blog να βγάζει από μέσα μας τόση μιζέρια και τόση κακία ώστε ένας άνθρωπος που ειλικρινά ελπίζω πως δεν γνωρίζω να καταλήγει στο να μου στείλει αυτό το μήνυμα.. Ένα μήνυμα που ξεκινάει ως εξής: «Γνωρίζει άραγε η σύζυγος του εργοδότη σας και επίσης εκδότρια κα Έλενα Μακρή Λυμπέρη την γνώμη που έχετε για εκείνη?» Δηλαδή? Να τρομάξω τώρα? Ότι με πιάσατε και καλά αγαπητέ ανώνυμε να κάνω μαλακία και ? Θα πάτε να της το πείτε? «Κυρία, κυρία , η Έύη σας είπε ξυνή...» Και? Και εκείνη θα με φωνάξει στο γραφείο της, θα με απολύσει και θα χάσω το παντεσπάνι μου... Αυτό φαντάζεστε? Γιατί αυτό ήταν το νόημα του σχολίου... Και διορθώστε με αν κάνω λάθος παρακαλώ...
Λοιπόν θα σας στεναχωρήσω... Καταρχάς γιατί το παντεσπάνι μου δεν προέρχεται από την κυρία Λυμπέρη, ούτε από τον σύζυγο της , ούτε από κανέναν άλλο πέραν του δικού μου, αγαπημένου συζύγου ο οποίος τελευταία φορά που ρώτησα δεν σκόπευε να με απολύσει.... Έπειτα γιατί με την κυρία Λυμπέρη δεν έχω κανενός είδους πρόβλημα πέραν ίσως του ότι φοράει ωραιότερα γυαλιά ηλίου από μένα, πράγμα το οποίο θα σπεύσω να διορθώσω άμεσα μια που την ρώτησα εχτές και μου είπε πως τα δικά της είναι Chloe… Επίσης να σας πω ότι δεν γίνονται έτσι οι δουλειές... Ακόμα και αν είχατε δίκιο και εγώ στο συγκεκριμένο κομμάτι σκιαγραφούσα την κυρία Λυμπέρη, σιγά μην ίδρωνε το αυτί της... Είμαι σίγουρη πως στους διαδρόμους της εταιρίας λένε πολύ χειρότερα για εκείνη, όπως λένε για κάθε άνθρωπο που είναι επιτυχημένος και καταξιωμένος, και το ξέρει... Και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή... Αντιθέτως δίνει πολλές δεκάρες για να γίνεται η δουλειά της σωστά, και εγώ την συγκεκριμένη δουλειά την κάνω μια χαρά... Και αυτό μετράει... Επίσης να σας πω ότι στις εταιρίες κάθε είδους, αλλά κυρίως στην ζωή, οι σπιούνοι δεν έχουν καμιά επιτυχία και καμία τύχη.. Αλλά αυτό φαντάζομαι πως θα το ξέρετε από πρώτο χέρι...Και λυπάμαι ειλικρινά την κυρία Μπαλατσινού – που την ξέρετε και προσωπικά όπως δηλώσατε- για τις παρέες που κάνει...
Αυτά για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα γιατί αν υπάρχει κάτι που με τρελαίνει πέρα από την καλπάζουσα μαλακία είναι τα ανθρωπάκια που νομίζουν πως μπορούν να με τρομάξουν μέσα από τις σκιές... Δεν είμαι ατρόμητη όπως λέει χαριτολογώντας ο Αντώνιος.. Κάθε άλλο... Τρέμω για τα όσα μπορώ να χάσω.. Όμως αυτά για τα οποία τρέμω δεν είναι το παντεσπάνι μου, ούτε οι δουλειές που έρχονται και παρέρχονται... Είναι οι άνθρωποι... Οι δικοί μου άνθρωποι... Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου...Και εκείνοι, ευτυχώς για μένα, ξέρουν πολύ καλά ποια είμαι...
Κάνοντας τον απολογισμό μου, κάθε βράδυ, κοιμάμαι ήσυχη γιατί δεν έχω να ντραπώ για τίποτα πια... Τα λάθη μου, που είναι πολλά και μεγάλα και που ανήκουν πια στο παρελθόν τα έχω πληρώσει... Κυριολεκτικά και μεταφορικά... Και από την στιγμή που κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω μια καινούρια αρχή, φρόντισα και φροντίζω καθημερινά να μην αδικώ κανέναν.. Και κυρίως να μην κρίνω κανέναν... Δεν ξεχνάω ποτέ πως ήταν τα πράγματα για μένα κάποτε... Δεν ξεχνάω πως υπήρξε μια σκοτεινή περίοδος στην ζωή μου που όλα ήταν αλλιώς.. Και ακριβώς επειδή δεν ξεχνάω, και ακριβώς επειδή δεν ήμουν πάντα έτσι, φροντίζω να είμαι εκεί για όποιον μπορώ.. Γιατί πιστεύω στις ευκαιρίες... Στις ίδιες ευκαιρίες που μου δόθηκαν και εμένα... Ευτυχώς.. Ζω λοιπόν την ζωή μου όπως την έφτασα μέχρι εδώ, όπως την πάλεψα για να την φέρω μέχρι εδώ, την χαίρομαι μέχρι το μεδούλι, την προστατεύω όσο μπορώ και δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν... Όταν έχεις βραχεί όσο εγώ άλλωστε, την βροχή δεν την φοβάσαι... Ούτε καν την καταιγίδα... Γιατί ξέρεις πως θα έρθει η ώρα που θα βγει ο ήλιος και θα σε ζεστάνει και θα στεγνώσεις... Ξανά...
Και αυτό το blog, να το πω άλλη μια για να το εμπεδώσουν όσοι προβληματίζονται, δεν έχει σκοπό να επιδείξει μια ζωή που στην τελική δεν είναι και η πιο grand που υπάρχει, αλλά να μοιραστεί στιγμές με όσους έχουν την διάθεση να συμμετάσχουν... Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο... Και λυπάμαι πραγματικά γιατί υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που θεωρούν πως έχουν την δύναμη, την δυνατότητα ή το δικαίωμα να με «απειλούν» επειδή δεν συμφωνούν με τα όσα έγραψα σε ένα post… Get a life of your own guys… Ίσως έτσι σταματήσετε κάποια στιγμή να ζείτε μέσα από τις ζωές των άλλων... Ειδικά μάλιστα μέσα από τις ζωές που λέτε ότι δεν σας αρέσουν....

Περί μαλακίας....

Αναρωτιέμαι... Άδικα ίσως και μάταια, αλλά διαβάζοντας ορισμένα σχόλια και κυρίως πάρα πολλά mails που καταφθάνουν καθημερινά στην θυρίδα μου, αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά διαβάζουν και αποκωδικοποιούν διαφορετικοί άνθρωποι τις ίδιες ακριβώς λέξεις... Γράφω αρκετά χρόνια τώρα, κάμποσα από αυτά μάλιστα πληρώνομαι αδρά για να το κάνω , άρα θεωρώ πως γράφω καλά... Όχι με την έννοια του ταλέντου, δεν είμαι Δαβαράκης και το ξέρω καλά, αλλά με την έννοια του ότι γράφω ακριβώς αυτό που θέλω να πω... Κατανοητά και απολύτως ξεκάθαρα...
Και ακριβώς επειδή ξέρω καλά τι γράφω και πως, επιλέγω τα θέματα μου σύμφωνα με το κέφι μου και αρκετές φορές, γιατί να το κρύψω άλλωστε, σύμφωνα με την διάθεση μου να σας τσιγκλήσω ή να σας κλείσω συνωμοτικά το μάτι... Άλλωστε γράφω συνήθως έχοντας στο μυαλό μου συγκεκριμένους ανθρώπους... Co- bloggers με τους οποίους νοιώθω πως έχω κοινούς κώδικες επικοινωνίας, φίλους και φίλες που αγαπάω, ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω, και ανθρώπους που θα ήθελα και ίσως θα επιδιώξω κάποια στιγμή να γνωρίσω... Γράφω για τον Δημήτρη, την Βίβιαν, την Τίνα, τον Σπύρο, τον Άρη, τον Γιάννη, το Πρόβατο, τον Γιωρίκα και τον Νανάκο μου... Και για την Doris, και την Μιχαέλα, και τον Πάνο, και την Χριστίνα, και την Σίσσυ, και τον άλλο Δημήτρη, και τον George, και την Φραντζέσκα, και την Κατερίνα και τον Πέτρο....Και για αρκετούς ακόμα που δεν θα αναφέρω γιατί δεν θα σας πουν κάτι τα ονόματα τους, όπως και πάρα πολλούς ακόμα που με τιμούν με τα σχόλια τους αλλά θα με συγχωρήσουν που δεν τους ονοματίζω για λόγους οικονομίας χώρου... Στο post και όχι στην καρδιά μου... Και για τους ανθρώπους που τους διαβάζουν και για εκείνους που διαβάζω και εγώ και ας μην έχουμε επικοινωνία... Γράφω και έχω στο μυαλό μου τον «αναγνώστη» στον οποίο απευθύνομαι... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Δεν εμπνέομαι αλλιώς... Δεν λειτουργώ...
Προφανώς ξέρω καλά πως με διαβάζουν περισσότεροι... Κάτι περισσότερο από 10.000 unique visitors στο κοντέρ μου μέσα σε κάτι λιγότερο από τεσσερις μήνες , μου επιβεβαιώνουν καθημερινά με τον καλύτερο τρόπο πως αυτά που έχω να πω κάποιοι τα ακούνε... Και προφανώς τα κρίνουν.... Το ίδιο άλλωστε κάνω και εγώ... Διαβάζω και γνωρίζω ανθρώπους... Διαβάζω και πίσω από τις λέξεις ανακαλύπτω χαρακτήρες, μαντεύω συμπεριφορές, χαμογελάω, ενθουσιάζομαι ή προβληματίζομαι... Επικοινωνώ... Και όταν κάποιος δεν μου αρέσει, όταν νοιώσω πως δεν συμφωνώ με τα όσα γράφει ή πως δεν μου ταιριάζουν τα όσα διαβάζω πίσω από τις λέξεις του πάω παρακάτω... Τον κάνω delete από τα links μου ή απλά αδιαφορώ... Δεν ξεκινάω μαζί του βεντέτα...
Προφανώς δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.. Ούτε να συμφωνούμε με τα πάντα... Όμως εξηγείστε μου παρακαλώ για ποιον λόγο κάποιος που διάβασε το post μου περί σνομπισμού θεώρησε υποχρέωση του να μου στείλει δέκα ξεχεστήρια mails στα οποία με οικτίρει για την ζωή που κάνω και προβλέπει με βεβαιότητα το δυσοίωνο μέλλον που περιμένει τον Άρι μόνο και μόνο επειδή τον μεγαλώνω εγώ... Εγώ που τόλμησα να γράψω παραπάνω από μία φορά για την ξαπλώστρα μου στην Ψαρρού ή για την αγάπη μου στις επώνυμες τσάντες.. Ή για ποιον ακριβώς λόγο, κάποια άλλη, σχολιάζοντας ένα δικό μου σχόλιο στο post μιας φίλης, και έχοντας προφανώς διαβάσει το blog μου, κατέληξε στο συμπέρασμα πως επειδή κάνω διακοπές διαρκείας δεν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του παιδιού μου ή των παιδιών του κόσμου γενικότερα.... Και γράφω δύο μόνο περιστατικά από τα πάρα πολλά που μου έχουν συμβεί μέχρι σήμερα...
Φυσικά δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί με ενδιαφέρουν αυτές οι απόψεις... Κάθε άλλο παρά... Ξέρω καλά και ποια είμαι και τι κάνω και το ίδιο ακριβώς ξέρουν και όσοι με αφορούν... Για τους υπόλοιπους, sorry but I don’t even care… Με εντυπωσιάζει όμως ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται πολλοί άνθρωποι, όπως με εντυπωσιάζουν και οι αντιδράσεις τους... Που είναι τόσο μα τόσο κλισέ... Όποιος έχει άνεση να κάνει πράγματα, να πηγαίνει διακοπές διαρκείας, να αγοράζει ακριβές τσάντες και προτιμάει να βλέπει την ζωή ροζ αντί για μαύρη είναι εξ ορισμού αδιάφορος, ανεγκέφαλος, ζεμανφουτίστας και δήθεν... Μου θυμίζει τόσο πολύ όλο αυτό τον κύριο Ζάχο Χατζηφωτίου που είχε πει κάποτε πως στην Ελλάδα αν δεν έχεις πουλήσει κουλούρια με τον νταβά στην Ομόνοια δεν σε υπολογίζει κανείς για σοβαρό άνθρωπο... Και μην βιαστείτε να μου πείτε πως ο κύριος Ζάχος δεν είναι ιδανικό παράδειγμα.. Μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι, δεν έχει σημασία καμία... Η κουβέντα του όμως είναι respect… Γιατί το έχουμε αυτό το χούι... Απολύτως... Είμαστε του κλισέ και της ελληνικής ταινίας... «Παιδιά του λαού».. Όλοι οι φτωχοί είναι τίμιοι, όλες οι όμορφες χαζές, όλες οι έξυπνες αδικημένες ή νευρωτικές, όλοι οι πλούσιοι έχουν πατήσει επί πτωμάτων, όλες οι γυναίκες καριέρας είναι κακές μανάδες, όλοι οι όμορφοι άντρες δεν ξέρουν να μιλήσουν, όλοι οι έξυπνοι είναι κακοί , όλοι οι άσχημοι είναι καλά παιδιά , όλες όσες έκαναν καλούς γάμους κάποτε έπαιρναν πίπες κάτω από κάποιο γραφείο, όλες όσες έχουν όμορφους άντρες τους πληρώνουν, όλες όσες έχουν ωραίο σώμα έχουν κάνει πλαστικές, όλοι όσοι γυμνάζονται έχουν μικρό πουλί, όλοι όσοι έχουν καλό γούστο είναι αδερφές, όλοι όσοι κάνουν καλό σεξ είναι ρεμάλια, όλοι οι Αλβανοί είναι κλέφτες, if you go black you never come back, και εσύ εκεί κάτω σταμάτα να φιλάς το βατράχι γιατί δεν θα γίνει πρίγκιπας ποτέ... Έλεος πια... Δεν λέω ότι δεν συμβαίνουν και αυτά ενίοτε, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τόσο κλισέ πια μαζεμένο... Λέτε αν ήμουν πραγματικά μια ανεγκέφαλη ξανθιά με πολλά λεφτά και ελάχιστη συνείδηση να το έγραφα φόρα παρτίδα να το διαβάσετε? Και αν όλη μου η ζωή ήταν μια ομπρέλα στην Ψαρρού και μερικές τσάντες, λέτε να είχαν συναντηθεί ποτέ οι δρόμοι μας έστω και διαδικτυακά?
Λυπάμαι που θα το μάθετε από μένα, αλλά μπορεί κάποιος να είναι και καλομαθημένος, και επιλεκτικός, και ευαισθητοποιημένος και συνειδητοποιημένος ταυτοχρόνως... Και να βάφει και τα μαλλιά του ξανθά και να κάνει και grand shopping ταυτοχρόνως... Και ο Νίκος Ξανθόπουλος, παρεμπιπτόντως, δεν μένει πια εδώ... Ούτε άλλωστε και το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη.... Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι και έξυπνοι, και ενδιαφέροντες, και επιτυχημένοι επαγγελματίες, και καλοί γονείς και άψογοι φίλοι.. Και ταυτόχρονα άνθρωποι με προβλήματα και προβληματισμούς, με όνειρα, με ιδανικά, με χαρές και με λύπες... Κανονικοί άνθρωποι με κανονικές ζωές... Όχι καρικατούρες... Άνθρωποι που έχουν άποψη αλλά και που ταυτόχρονα ξέρουν να σέβονται... Τους άλλους αλλά και τον εαυτό τους, πρώτα απ’ όλα.... Και αυτοί οι άνθρωποι, που είναι ευτυχώς η δική μου τουλάχιστον πλειοψηφία είναι οι άνθρωποι που με αφορούν και που ελπίζω πως τους αφορώ και εγώ... Οι άνθρωποι που ξέρω καλά πως δεν θα με κρίνουν από την επιφάνεια των όσων γράφω αλλά θα κάνουν τον κόπο να σκύψουν και να δουν και λίγο πιο μέσα... Τους άλλους, επιλέγω να τους αγνοώ, χρόνια τώρα... Και φυσικά αναγνωρίζω το δικαίωμα τους να έχουν την γνώμη τους και να την λένε... Και συνήθως την ακούω και την γράφω εκεί που πρέπει... Αλλά έρχονται και φορές που η πολλή μαλακία με κουράζει...Και τότε, μαζεύω την δυσοίωνη αυτή ενέργεια και την κάνω post.. Και την ξορκίζω, και την στέλνω πίσω από εκεί που ήρθε... Γιατί εδώ, δεν έχουμε ούτε χώρο, ούτε διάθεση για μιζέριες και κακομοιριές... Υπάρχει πόρτα και μάλιστα αυστηρή για να κρατάει απ’ έξω όσους δεν κάνουν για μέσα... Επιλέγω στο «σπίτι» μου να φιλοξενώ ανθρώπους με χιούμορ, με γούστο και με καλή ενέργεια... Και κάτι δυσοίωνες μιζεράντζες να τις αφήνω εκτός... Αλλά πολύ εκτός λέμε... Beyond… Στο κάτω κάτω της γραφής, δικό μου είναι το blog, ότι θέλω το κάνω… Έτσι δεν είναι?