Πάλι Δευτέρα... Πως περνάνε έτσι οι μέρες!!! Οκ, η προηγούμενη εβδομάδα είχε και μια ενδιάμεση στάστη λόγω εθνικής εορτής αλλά γενικά, νομίζω πως ο καιρός περνάει αστραπιαία τελευταία... Προφανώς φταίει πως νοιώθω όλο και καλύτερα... Με τα επαγγελματικά μου να στρώνουν, τα προσωπικά μου better than never, το παιδάκι μου να μεγαλώνει όμορφα και ισορροπημένα και με τους καινούριους ανθρώπους της ζωής μου να ανακατευονται γλυκά με τους παλιούς, με την άνοιξη προ των πυλών και το περιοδικό να ετοιμάζεται, με το καινούριο σπίτι να με περιμένει... Ναι. Περνάω μια εξαιρετική περίοδο και ελπίζω αυτό να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο... Νοιώθω καμιά φορά πως το σύμπαν μου κλείνει το μάτι... Και πως επιτέλους, μετά από μια μακριά περίοδο δυσκολιών σε κάθε επίπεδο, σκοπεύει να με αφήσει να ηρεμίσω και να ευχαριστηθώ τα δώρα του...
Όταν λίγους μήνες πριν η καλύτερη μου φίλη βγήκε από την ζωή μου κλείνοντας την πόρτα πίσω της με ένα εκκωφαντικό μπαμ, ένοιωσα πως αυτή ήταν ή σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι μιας εποχής εξαιρετικά δύσκολης σε κάθε επίπεδο... Και ήμουν βέβαιη πως δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ ξανά κανέναν.. Τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον βαθμό και τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο... Και πως το κενό πού άφησε θα αργούσε πολύ να ξαναγεμίσει... Και πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο, έτσι κι αλλιώς... Είχα δίκιο γιατί έρχονται στιγμές ακόμα και σήμερα που την σκέφτομαι, αλλά ταυτόχρονα είχα απόλυτο άδικο... Γιατί ξαφνικά μπήκαν στην ζωή μου καινούριοι άνθρωποι που άλλαξαν πολλά... Που με πήγαν πολύ παρακάτω, μου γέμισαν το κομμάτι αυτό της ζωής μου με έναν τελείως διαφορετικό, πολύ πιο υγιή αν θέλετε και πολύ πιο εποικοδομητικό τρόπο... Και έτσι ξαφνικά, άρχισα να περνάω πάλι καταπληκτικά... Να γελάω πολύ, να διασκεδάζω, να σχεδιάζω εκδρομές και διακοπές, και να γεμίζω τις μέρες και τις νύχτες μας με την παρέα ανθρώπων που αγαπάω, θαυμάζω και εμπιστεύομαι... Και το καλύτερο απ' όλα είναι το πόσο ταίριαξαν όλοι, παλιοί και καινούριοι φίλοι μεταξύ τους και το πόσο πιο ενδιαφέρουσα είναι σήμερα, έξι μήνες μετά η ζωή μου... Με τον Άλκη και την Μάρθα πάντα εδώ και με τον Κώστα και την Λιάνα, και με την Βίβιαν, και με την Τίνα, και με τον Κωνσταντίνο και την Πόπη, και τώρα τελευταία και με την Ελένη και τον Παναγιώτη... Και με την Ρούλα που είναι και αυτή καλύτερα από ποτέ, και με την παρέα του νησιού να με περιμένει και να την περιμένω, και με τον Πέτρο, και με τον Σταύρο και την Στέλλα που θα ήθελα τόσο να έμεναν Αθήνα αντί για Θεσσαλονίκη... Και με κάποιους από εσάς που γνωριστήκαμε και θα πάμε σίγουρα παρακάτω... Ναι, το σύμπαν σίγουρα μου κλείνει το μάτι... Και η άνοιξη είναι έξω από το παράθυρο μου και ας πρόκειται την Τετάρτη να ξανάρθουν βροχές... Η ζωή δεν είναι ποτέ μονότονη αν αφεθείς και την ζήσεις χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος... Έχει ανηφόρες για όλους, και δυσκολίες, και στεναχώριες, και πίκρες, και απογοητεύσεις, και προδοσία, έχει χαστούκια και δάκρυα, έχει όμως και κάτι λιακάδες μαγικές, κάτι ανέλπιστες εκπλήξεις και κάτι ομορφιές που σε κάνουν να ξεχνάς και να ξεχνιέσαι... Και έχει και χαρές, και ελπίδα, και σχέδια και όνειρα, και αγάπη, και φιλοδοξία και έρωτα, και όλα αυτά τα όμορφα και τα δημιουργικά που μας εξελίσσουν και μας κάνουν καλύτερους, πιο ώριμους και πιο δυνατούς ανθρώπους... Πιο ολοκληρωμένους... Και αν όντως μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται το ουράνιο τόξο να σκορπίσει την ελπίδα και την χαρά, εγώ νοιώθω πως τον τελευταίο καιρό ζω στην άκρη του... Αγγίζω τα χρώματα του και παίρνω φως από το φως του... Και να σας πω και κάτι... Ακόμα και αν κάνω λάθος, ακόμα και αν όλος αυτός ο ενθουσιασμός που με κατακλύζει τελευταία αποδειχτεί αναίτιος, δεν πειράζει.. Πάντα θα υπάρχει το παρακάτω και θα έχω ευχαριστηθεί και αυτό το κομμάτι της διαδρομής... Καλή εβδομάδα λοιπόν, αισιόδοξη και λαμπερή και πολλά φιλιά σε όλους.....
