Μουντός ο καιρός σήμερα έξω αλλά μέσα μου η άνοιξη στέλνει σήματα δυνατά... Τα πρωινά τρέχω σαν τρελλή και τα βράδια ονειρεύομαι ανθισμένες βεράντες, σαγιονάρες με τέλεια πεντικιούρ, ελαφρά κοτονένια ζακετάκια, παγωτά πικρή σοκολάτα και κουβανέζικες μουσικές.... Ανάβω το τζάκι και το μυαλό μου τρέχει σε θέα θάλασσα... Και στις πρώτες βουτιές, τις παγωμένες, αυτές που το ρίγος τους παίρνει μακριά κάθε κρύο χειμωνιάτικο και αφήνει στην θέση του την γλυκειά ανατριχίλα της ανοιξιάτικης δροσιάς...
Παρατηρώ τον κήπο μας... Η αμυγδαλιά έχει ανθίσει φουλ, τα χορταράκια πρασινίζουν, οι λεύκες όπου να 'ναι θα αρχίσουν να γεμίζουν τα πάντα με μπαμπάκι, σπαστικό αλλά ταυτόχρονα ενδεικτικό πως ο χειμώνας μας αποχαιρετά... Μου αρέσει πολύ αυτή η μεταβατική περίοδος... Που όσο και αν χαλάσει ο καιρός, ακόμα και αν χιονίσει που λέει ο λόγος, ξέρουμε πως έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση... Πως η άνοιξη είναι προ των πυλών.. Εχτές το πρωί, με τον ήλιο να λάμπει, τα τραπεζάκια έξω του Patron ήταν γεμάτα... Τίγκα... Ζούμε σε μια χώρα φτιαγμένη για άνοιξη και καλοκαίρι... Τον χειμώνα αποδιοργανωνόμαστε... Λίγο χιόνι είναι ικανό να ανικητοποιήσει τα πάντα... Δεν το έχουμε στο DNA μας ως λαός το κρύο και τον πάγο... Αντιθέτως κανένας καύσωνας δεν στάθηκε ικανός να μας τρομάξει... Ελαφρά ρούχα, παραλίες γεμάτες μέχρι τα μεσάνυχτα, παγωτά χωνάκια και γρανίτες φράουλα και τα πόδια μέσα στο πρώτο συντριβάνι... Και όλα περνάνε... Και με τον πρώτο ήλιο, ακόμα και όταν έχει δόντια, έστω και κουκουλωμένοι με χοντρά μπουφάν, αράζουμε στα τραπεζάκια έξω και παίρνουμε απολαυστικές τζούρες από αυτόν τον ήλιο που μας θρέφει και μας αναζωογονεί αιώνες τώρα... Αυτό το έχουμε απολύτως στο DNA μας....
'Ετσι και εγώ, σήμερα αρνούμαι να δω την μουντάδα του καιρού... Πίνω τον καφέ μου με τα παράθυρα ανοιχτά, μασουλάω απολαυστικά το τελευταίο κεκάκι από την Μάρθα, σοκολάτα με μια αποκριάτικη φούξια μάσκα από γλάσσο στην κορυφή, και σε λίγο θα φορέσω την λαχανί μου νιτσεράδα και θα βγω... Θα πάω να φτιάξω τα μαλλιά μου στον Βαγγέλη, στις 12 έχω να πάρω μια συνέντευξη από έναν αγαπημένο, παιδικό μου φίλο που γράφει μουσικές και μεγαλουργεί, το απόγευμα θα γράψω λίγο και το βράδυ θα πάμε με την Μάρθα, τον Άλκη, τον Κώστα και την Λιάνα στην Νέα Διαγώνιο... Έχω ακούσει πολλά για αυτό το μαγαζί που ήρθε από την Θεσσαλονίκη στο Κολωνάκι, λένε πως έχει σουτζουκάκια για άγαλμα, και μια που την Τρίτη, μετά την Καθαρά Δευτέρα, τελειώνουν τα ψέμματα και αρχίζει η δίαιτα, βρήκα το timing τέλειο...
Γενικά αυτές τις μέρες έχω τεράστια διάθεση για έξω... Θέλω να βγω, θέλω να χορέψω, θέλω να πιω ατελείωτες βότκες με πάγο χωρίς λεμόνι σε μέρη με ωραίες μουσικές και ακόμα ωραιότερες φάτσες, θέλω να δω έργα στο σινεμά και στο θέατρο, θέλω να κάνω βόλτες βραδινές με τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά και την Άλκηστη να τραγουδάει την Χαβάη, θέλω να περάσουν οι μέρες να φτάσει ο μήνας 21, να πάμε στο νησί... Θέλω να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάω... Να ξυπνάω όπως σήμερα και να χουζουρεύουμε με τον Μάνο χαζοκουβεντιάζοντας και γελώντας, με τον Droopy να τρίβεται στο πάπλωμα και τον Άρι να ετοιμάζεται για το σχολείο και να μας εξηγεί ταυτόχρονα γιατί τον έχει αφήσει να γίνει από άσπρος μαύρος... (Για το καλό του... Κατά τον γιό μας τα σκυλιά πρέπει να πλένονται τρεις φορές τον χρόνο ακόμα και αν έχουν πιάσει κόρα από την βρώμα για να μην χαλάσει το Ph της τρίχας τους...) Θέλω να χαμογελάω πολύ... Να βρίσκομαι όσο πιο συχνά μπορώ με φίλους αγαπημένους γύρω από τραπέζια με καλό κρασί, νόστιμο φαγητό και γέλια... Θέλω να είμαστε όλοι καλά... Γεροί, δυνατοί και ευτυχισμένοι... Και μαζί... Θέλω η ψυχή μου να έχει πάντα άνοιξη... Θέλω πολλά? Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά... Γελαστά και ανθισμένα...
Υ.Γ. Και μια που η φωτογραφική μου μηχανή επέστρεψε από την άλλη άκρη της γης, δυό φωτογραφίες με θέα τον κήπο και την βεράντα μας... Μουντές αλλά καταπράσινες... Το ρολόι έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα... Τικ τακ, τικ τακ....
Παρατηρώ τον κήπο μας... Η αμυγδαλιά έχει ανθίσει φουλ, τα χορταράκια πρασινίζουν, οι λεύκες όπου να 'ναι θα αρχίσουν να γεμίζουν τα πάντα με μπαμπάκι, σπαστικό αλλά ταυτόχρονα ενδεικτικό πως ο χειμώνας μας αποχαιρετά... Μου αρέσει πολύ αυτή η μεταβατική περίοδος... Που όσο και αν χαλάσει ο καιρός, ακόμα και αν χιονίσει που λέει ο λόγος, ξέρουμε πως έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση... Πως η άνοιξη είναι προ των πυλών.. Εχτές το πρωί, με τον ήλιο να λάμπει, τα τραπεζάκια έξω του Patron ήταν γεμάτα... Τίγκα... Ζούμε σε μια χώρα φτιαγμένη για άνοιξη και καλοκαίρι... Τον χειμώνα αποδιοργανωνόμαστε... Λίγο χιόνι είναι ικανό να ανικητοποιήσει τα πάντα... Δεν το έχουμε στο DNA μας ως λαός το κρύο και τον πάγο... Αντιθέτως κανένας καύσωνας δεν στάθηκε ικανός να μας τρομάξει... Ελαφρά ρούχα, παραλίες γεμάτες μέχρι τα μεσάνυχτα, παγωτά χωνάκια και γρανίτες φράουλα και τα πόδια μέσα στο πρώτο συντριβάνι... Και όλα περνάνε... Και με τον πρώτο ήλιο, ακόμα και όταν έχει δόντια, έστω και κουκουλωμένοι με χοντρά μπουφάν, αράζουμε στα τραπεζάκια έξω και παίρνουμε απολαυστικές τζούρες από αυτόν τον ήλιο που μας θρέφει και μας αναζωογονεί αιώνες τώρα... Αυτό το έχουμε απολύτως στο DNA μας....
'Ετσι και εγώ, σήμερα αρνούμαι να δω την μουντάδα του καιρού... Πίνω τον καφέ μου με τα παράθυρα ανοιχτά, μασουλάω απολαυστικά το τελευταίο κεκάκι από την Μάρθα, σοκολάτα με μια αποκριάτικη φούξια μάσκα από γλάσσο στην κορυφή, και σε λίγο θα φορέσω την λαχανί μου νιτσεράδα και θα βγω... Θα πάω να φτιάξω τα μαλλιά μου στον Βαγγέλη, στις 12 έχω να πάρω μια συνέντευξη από έναν αγαπημένο, παιδικό μου φίλο που γράφει μουσικές και μεγαλουργεί, το απόγευμα θα γράψω λίγο και το βράδυ θα πάμε με την Μάρθα, τον Άλκη, τον Κώστα και την Λιάνα στην Νέα Διαγώνιο... Έχω ακούσει πολλά για αυτό το μαγαζί που ήρθε από την Θεσσαλονίκη στο Κολωνάκι, λένε πως έχει σουτζουκάκια για άγαλμα, και μια που την Τρίτη, μετά την Καθαρά Δευτέρα, τελειώνουν τα ψέμματα και αρχίζει η δίαιτα, βρήκα το timing τέλειο...
Γενικά αυτές τις μέρες έχω τεράστια διάθεση για έξω... Θέλω να βγω, θέλω να χορέψω, θέλω να πιω ατελείωτες βότκες με πάγο χωρίς λεμόνι σε μέρη με ωραίες μουσικές και ακόμα ωραιότερες φάτσες, θέλω να δω έργα στο σινεμά και στο θέατρο, θέλω να κάνω βόλτες βραδινές με τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά και την Άλκηστη να τραγουδάει την Χαβάη, θέλω να περάσουν οι μέρες να φτάσει ο μήνας 21, να πάμε στο νησί... Θέλω να είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάω... Να ξυπνάω όπως σήμερα και να χουζουρεύουμε με τον Μάνο χαζοκουβεντιάζοντας και γελώντας, με τον Droopy να τρίβεται στο πάπλωμα και τον Άρι να ετοιμάζεται για το σχολείο και να μας εξηγεί ταυτόχρονα γιατί τον έχει αφήσει να γίνει από άσπρος μαύρος... (Για το καλό του... Κατά τον γιό μας τα σκυλιά πρέπει να πλένονται τρεις φορές τον χρόνο ακόμα και αν έχουν πιάσει κόρα από την βρώμα για να μην χαλάσει το Ph της τρίχας τους...) Θέλω να χαμογελάω πολύ... Να βρίσκομαι όσο πιο συχνά μπορώ με φίλους αγαπημένους γύρω από τραπέζια με καλό κρασί, νόστιμο φαγητό και γέλια... Θέλω να είμαστε όλοι καλά... Γεροί, δυνατοί και ευτυχισμένοι... Και μαζί... Θέλω η ψυχή μου να έχει πάντα άνοιξη... Θέλω πολλά? Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά... Γελαστά και ανθισμένα...
Υ.Γ. Και μια που η φωτογραφική μου μηχανή επέστρεψε από την άλλη άκρη της γης, δυό φωτογραφίες με θέα τον κήπο και την βεράντα μας... Μουντές αλλά καταπράσινες... Το ρολόι έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα... Τικ τακ, τικ τακ....
