Με δύο ολόκληρα κιλά μείον και το ηθικό ακμαιότατο, με μια ελαφρά λιγούρα την οποία έχω σχεδόν συνηθίσει μια και με συντορφεύει πια συχνά, με ανοιξιάτικο καιρό, με χαμόγελο (πάντα) και με μια δύσκολη εβδομάδα μπροστά μου επαγγελματικά, υποδέχομαι την Δευτέρα με καφεδάκι, μπισκοτάκια Digestive και blogging... Από την Παρασκευή το σύμπαν κάνει ότι μπορεί για να μου θυμίσει πως η ώρα του νησιού είναι εδώ... Οι φωτογραφίες του Asteroid λειτουργούν σαν χαλί σε τηλεφωνήματα από περιοδικά - από τώρα μέχρι και τον Ιούνιο θα με θυμηθούν όλοι και θα θέλουν κάποιου είδους συνεργασία- σε σχέδια για το Πάσχα, σε συνενννοήσεις για το σπίτι που πρέπει πια να δούμε αν θα το κρατήσουμε ή όχι και κυρίως στο μυαλό μου που σαν καλοκουρδισμένο ρολόϊ, μόλις νοιώσει ήλιο πάνω από πέντε μέρες σερί ονειρεύεται βεράντες με θέα θάλασσα, βόλτες στον Γιαλό, πρωϊνά στην Καζάρμα και βουτιές στον Άγιο Σώστη....
Δεν σας κρύβω πως νοιώθω πολύ μπερδεμένη... Ανάμεσα σ' αυτό που ξέρω πως πρέπει να κάνω μια που ο Άρις προηγείται και θα προηγείται πάντα, και σ' αυτό που έχω μάθει και θα μου λείψει αφάνταστα... Ευτυχώς που υπάρχει το περιοδικό και θα πάρω τις τζουρίτσες που έχω ανάγκη από το νησί σε φάση ηρεμίας, έτσι κι αλλώς... Γιατί όσο και να μην έχω φέτος αρχισυνταξίες και λοιπά επιτελικά, θα χρειαστεί να κατέβω τουλάχιστον τρεις φορές από τέσσερις, πέντε μέρες την φορά οπότε θα συνδιάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Παρόλα αυτά, θα μου λείψει πολύ το νησί φέτος... Ήδη νοιώθω έξω από τα νερά μου όταν σκέφτομαι πως πέρσυ, και πρόπερσυ, και δύο χρόνια πριν τέτοιες μέρες ετοίμαζα τα πράγματα μου για κάτω... Ναί... Νοιώθω μπερδεμένη... Πρέπει να ξαναμάθω την Αθήνα της άνοιξης και του καλοκαιριού, να προσπαθήσω να μην θυμάμαι και να μην συγκρίνω και ταυτόχρονα η προοπτική του να πάω στο νησί τον Αύγουστο, τουρίστας στο χωριό μου, με κάνει να αναβάλω διαρκώς τα σχέδια των διακοπών... Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να μην πάμε στο νησί.. Με φοβίζει ο Αύγουστος σκέτος.. Με ξενερώνει.. Τόσα χρόνια τον ζούσα εύκολα γιατί πριν είχα ζήσει τον Μάιο με την Ψαρού χωρίς καθόλου ομπρέλες, τον Ιούνιο με το άνοιγμα του Cine Manto, τον Ιούλιο με τα πρώτα στριμωξίδια και όσο να 'ναι, πήγαινε το πράγμα σταδιακά και το συνήθιζα... Τώρα, να πέσω στον χαμό με το κεφάλι, κάπως μου φαίνεται....
Τέλος πάντων, να μην σας πρήζω... Θα είναι ένα παράξενο καλοκαίρι το φετινό, αλλά που θα πάει θα περάσει... Και εννοείται πως θα περάσει μια χαρά αφού θα το περάσω με τους ανθρώπους που αγαπάω.... Προς το παρόν η άνοιξη μοιάζει να έχει έρθει για να μείνει... Και αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να μας ανεβάζει και να μας κάνει αν βλέπουμε τα πράγματα με καλπάζουσα αισιοδοξία... Καλημέρα, καλή εβδομάδα να έχουμε και φιλιά πολλά σε όλους...
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την ανθισμένη, ανοιξιάτικη Μύκονο... Και το link που ακολουθεί είναι από μια πολύ ενδιαφέρουσα και κυρίως πολύ ευαισθητοποιημένη κίση των bloggers για τα παιδάκια που μεγαλώνουν νμαζί με τις μητέρες τους στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού.. Όσοι νομίζετε πως θέλετε και μπορείτε να βοηθήσετε μόνο καλό θα κάνετε... Γιατί εκεί έξω , δυστυχώς, η άνοιξη δεν είναι για όλους...
http://panoptis.blogspot.com/2008/03/blog-post_06.html
Δεν σας κρύβω πως νοιώθω πολύ μπερδεμένη... Ανάμεσα σ' αυτό που ξέρω πως πρέπει να κάνω μια που ο Άρις προηγείται και θα προηγείται πάντα, και σ' αυτό που έχω μάθει και θα μου λείψει αφάνταστα... Ευτυχώς που υπάρχει το περιοδικό και θα πάρω τις τζουρίτσες που έχω ανάγκη από το νησί σε φάση ηρεμίας, έτσι κι αλλώς... Γιατί όσο και να μην έχω φέτος αρχισυνταξίες και λοιπά επιτελικά, θα χρειαστεί να κατέβω τουλάχιστον τρεις φορές από τέσσερις, πέντε μέρες την φορά οπότε θα συνδιάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου... Παρόλα αυτά, θα μου λείψει πολύ το νησί φέτος... Ήδη νοιώθω έξω από τα νερά μου όταν σκέφτομαι πως πέρσυ, και πρόπερσυ, και δύο χρόνια πριν τέτοιες μέρες ετοίμαζα τα πράγματα μου για κάτω... Ναί... Νοιώθω μπερδεμένη... Πρέπει να ξαναμάθω την Αθήνα της άνοιξης και του καλοκαιριού, να προσπαθήσω να μην θυμάμαι και να μην συγκρίνω και ταυτόχρονα η προοπτική του να πάω στο νησί τον Αύγουστο, τουρίστας στο χωριό μου, με κάνει να αναβάλω διαρκώς τα σχέδια των διακοπών... Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να μην πάμε στο νησί.. Με φοβίζει ο Αύγουστος σκέτος.. Με ξενερώνει.. Τόσα χρόνια τον ζούσα εύκολα γιατί πριν είχα ζήσει τον Μάιο με την Ψαρού χωρίς καθόλου ομπρέλες, τον Ιούνιο με το άνοιγμα του Cine Manto, τον Ιούλιο με τα πρώτα στριμωξίδια και όσο να 'ναι, πήγαινε το πράγμα σταδιακά και το συνήθιζα... Τώρα, να πέσω στον χαμό με το κεφάλι, κάπως μου φαίνεται....
Τέλος πάντων, να μην σας πρήζω... Θα είναι ένα παράξενο καλοκαίρι το φετινό, αλλά που θα πάει θα περάσει... Και εννοείται πως θα περάσει μια χαρά αφού θα το περάσω με τους ανθρώπους που αγαπάω.... Προς το παρόν η άνοιξη μοιάζει να έχει έρθει για να μείνει... Και αυτό είναι από μόνο του αρκετό για να μας ανεβάζει και να μας κάνει αν βλέπουμε τα πράγματα με καλπάζουσα αισιοδοξία... Καλημέρα, καλή εβδομάδα να έχουμε και φιλιά πολλά σε όλους...
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την ανθισμένη, ανοιξιάτικη Μύκονο... Και το link που ακολουθεί είναι από μια πολύ ενδιαφέρουσα και κυρίως πολύ ευαισθητοποιημένη κίση των bloggers για τα παιδάκια που μεγαλώνουν νμαζί με τις μητέρες τους στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού.. Όσοι νομίζετε πως θέλετε και μπορείτε να βοηθήσετε μόνο καλό θα κάνετε... Γιατί εκεί έξω , δυστυχώς, η άνοιξη δεν είναι για όλους...
