Το ξέρω πως θα φανεί κάπως ξαφνικό, όμως δεν είναι καθόλου… Το σκέφτομαι καιρό τώρα, πάντα πίστευα άλλωστε πως αν όχι όλα, τα περισσότερα πράγματα στην ζωή έχουν ημερομηνία λήξεως… Έτσι και το συγκεκριμένο blog, λίγες μέρες πριν κλείσει τον ένα του χρόνο, ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσει…
Δεν είναι εύκολη απόφαση, πιστέψτε με, μόνο και μόνο η συνήθεια τόσου καιρού φτάνει για να με κάνει να έχω τις αμφιβολίες μου και τα πισωγυρίσματα μου, όμως νοιώθω πως όλη αυτή η έκθεση της καθημερινότητας μου με έχει πια κουράσει… Πως ξαφνικά, κάτι που ξεκίνησε για πλάκα έγινε μεγαλύτερο από ότι ήθελα και από ότι φανταζόμουν, και δεν μπορώ πια, ούτε και θέλω η αλήθεια είναι, να το διαχειριστώ… Νοιώθω πως πρέπει να κάνω μερικά βήματα πίσω, να κλείσω τα παράθυρα που άνοιξα στην ζωή μου και να κρατήσω τις προσωπικές μου στιγμές για μένα, την οικογένεια μου και τους φίλους μου…
Έπιασα πολλές φορές τον τελευταίο καιρό τον εαυτό μου να με λογοκρίνει, ξέροντας πως ότι γράψω θα το διαβάσουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από όσους θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ και αυτό δεν μου αρέσει.. Όχι που με διαβάζουν εννοείται αλλά που το γεγονός αυτό από μόνο του με κάνει να βάζω όρια στα όσα πρέπει ή θέλω να γράψω… Όσο μεγαλώνει η αναγνωσιμότητα αυτού του blog , και μεγαλώνει ανησυχητικά πολύ, πιστέψτε με, τόσο νοιώθω πως χάνεται ο αυθορμητισμός του… Ένα ημερολόγιο, ακόμα και on line, οφείλει αν μη τι άλλο να είναι αληθινό… Και η αλήθεια δεν είναι πάντα εύκολη να ειπωθεί όταν την διαβάζουν τόσα μάτια… Και αυτό το blog ήταν πάντα ένα ημερολόγιο.. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να το μετατρέψω σε κάτι άλλο, όπως δεν έχει όμως και νόημα να συνεχίσω να το κρατάω όταν δεν νοιώθω πια πως έχω άλλα πράγματα να μοιραστώ…
Μπορεί να φταίει και το ότι, όταν σε διαβάζουν καθημερινά τόσοι άνθρωποι, όταν ξέρουν κάθε μέρα τι έκανες, που πήγες, τι σκέφτεσαι, πως νοιώθεις, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως σε ξέρουν… Πως ξέρουν ποια είσαι… Άλλοι σε συμπαθούν και άλλοι σε βρίζουν όμως αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.. Αυτό που έχει σημασία είναι πως στην πραγματικότητα, ότι και αν έχω γράψει εδώ μέσα, όσο και αν έχω ανοιχτεί και καταθέσει ψυχή και συναίσθημα, στο τέλος της ημέρας, οι άνθρωποι που με ξέρουν πραγματικά, οι άνθρωποι που δικαιούνται να με κρίνουν, να με συμβουλέψουν, να με μαλώσουν ή να με «χειροκροτήσουν» είναι έξω από εδώ…
Το ξέρω πως το να συμβούν όλα αυτά ήταν επιλογή μου.. Εγώ αποφάσισα να γράψω επώνυμα, εγώ αποφάσισα να σας ανοίξω την πόρτα της ζωής μου και ειλικρινά σας λέω πως δεν μετανιώνω στιγμή γι’ αυτό… Γιατί πέρασα πολύ όμορφα έναν χρόνο τώρα, γνώρισα ανθρώπους ενδιαφέροντες, γέλασα, συγκινήθηκα, φιλοσόφησα, μοιράστηκα, θύμωσα, τσακώθηκα… Ναι, πέρασα πολύ, πολύ όμορφα.. Όμως παρόλα αυτά, σήμερα νοιώθω την ανάγκη να σας αποχαιρετήσω… Να σας ευχαριστήσω για την συμμετοχή, για την παρέα, για τα καλά σας λόγια και το support σας , να σας ευχηθώ τα καλύτερα και να σας πω πως σας χρωστάω έναν χρόνο μοναδικό.. Θα σας διαβάζω, θα σας σχολιάζω και θα συνεχίσω να πίνω μαζί σας τον πρωινό μου καφέ… Όμως θα το κάνω κρατώντας την ζωή μου και την καθημερινότητα μου για μένα…
Άλλωστε με κάποιους από εσάς θα συνεχίσω να τα λέω και από κοντά… Και αυτό από μόνο του είναι το μεγαλύτερο κέρδος μιας χρονιάς blogging… Φιλιά πολλά, να περνάτε υπέροχα και… see you around….
