Και έτσι ξαφνικά, το γραφείο μου θυμίζει πια εμπόλεμη ζώνη… Το Moleskin μου ξεχειλίζει από ραντεβού και σημειώσεις, τα meetings αρχίζουν και πυκνώνουν, τα τηλέφωνα χτυπάνε διαρκώς και εγώ συμπληρώνω λίστες… Τέσσερις μέχρι τώρα και ακόμα είμαστε στην αρχή… Μια για τα καινούρια openings στο νησί, μια για τις ανακαινίσεις, μια για τα πρόσωπα και τις προτάσεις για θέματα και μια για την μετακόμιση που σχεδιάζω στα μέσα του Μάη…
Και όσο οι πληροφορίες συνεχίζουν να φτάνουν, από φίλους και συνεργάτες για όλα όσα πρόκειται να γίνουν το καλοκαίρι στην Μύκονο, τόσο οι φωτογραφίες του καινούριου μας σπιτιού ξεσηκώνουν την φαντασία μου και τραβάνε την προσοχή μου μακριά… Το νησί μοιάζει με εργοτάξιο, μου είπε στο τηλέφωνο η Ρούλα χτες το μεσημέρι και μια ματιά στα κίτρινα χαρτάκια που είναι κολλημένα ολόγυρα με πείθει πως έχει δίκιο… Από τους φρεσκοφυτεμένους φοίνικες στην Ψαρού μέχρι την ολοκαίνουρια κουζίνα της Aqua και από τα ασπρισμένα σοκάκια μέχρι το Sorthie στην Παράγκα που περιμένει από πέρσι να ανοίξει τις πόρτες του στο ανυπόμονο κοινό, φέτος όπως και κάθε χρόνο άλλωστε, το νησάκι παρόλο το περιορισμένο του μέγεθος θα μας επιφυλάξει εκπλήξεις για τις οποίες θα χυθεί, ξανά, πολύ μελάνι… Και εγώ, μέσα στην μέση όλου αυτού του χαμού και έχοντας για μια ακόμα χρονιά την ευτυχία και την τιμή να υπογράψω ένα μεγάλο μέρος του περιοδικού και να σας ενημερώσω για τα πάντα όσο καλύτερα μπορώ, πιάνω ξανά και ξανά τον εαυτό μου να μετράει δωμάτια και να υπολογίζει αν ο καναπές χωράει στην συγκεκριμένη θέση που έχω σταμπάρει στο σαλόνι και αν οι κουρτίνες θέλουν καινούρια κουρτινόξυλα…
Τόσες μετακομίσεις μετά, σε Αθήνα και Μύκονο, έχω υπολογίσει πως μια γεμάτη εβδομάδα είναι όσος χρόνος μου χρειάζεται για να μεταφέρω τα πράγματα από το ένα σπίτι στο άλλο και να τα οργανώσω μέχρι κεραίας.. Κυριολεκτικά μιλώντας για την Nova, και μεταφορικά, για όλα τα υπόλοιπα.. Όπως να βρω τεχνικούς για να βγάλουν τα air conditions από το ένα σπίτι και να τα τοποθετήσουν στο άλλο, υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους, τον κύριο Μπούργια από το φυτώριο για να σουλουπώσει τα φυτά μου, την κυρία Δήμητρα για να καθαρίσει και τον εαυτό μου φυσικά για να τους παρακαλέσει όλους να κάνουν όσο γρηγορότερα γίνεται και να επιδοθεί για μια ακόμα χρονιά, την τελευταία ελπίζω για πολύ, πολύ καιρό, στο απεγνωσμένο κυνήγι των τεχνικών του ΟΤΕ για την μεταφορά του τηλεφώνου και της πολύτιμης ADSL γραμμής που με συνδέει με τον πολιτισμό, τα blogs και κυρίως με την Κρυσταλία στις Εκδόσεις Λυμπέρη…
Και έτσι, παρόλη την άνοιξη που έρχεται έστω και με βήμα αργό, παρόλο τον ενθουσιασμό για τα όσα μέλει να γίνουν και παρόλη την αύρα του νησιού που έχει αρχίσει να εισβάλει στην ζωή και το γραφείο μου σπέρνοντας χαμόγελα και κύματα ενθουσιασμού, βαθιά μέσα μου το ξέρω καλά… Θα ησυχάσω μόνο την ημέρα που θα κλειδώσω πίσω μου την πόρτα του καινούριου μας σπιτιού έχοντας βάλει στην θέση του και τον τελευταίο πίνακα της Καρολίνας… Τότε και μόνο τότε το μυαλό μου θα είναι απολύτως έτοιμο να συγκεντρωθεί στα υπόλοιπα… Μέχρι τότε, θα συμπληρώνω λίστες, θα κάνω meetings, θα προτείνω θέματα, θα γράφω σεντόνια, θα κυνηγάω τον Άρι να διαβάσει και θα μαγειρεύω με κέφι για τους φίλους μου όπως πάντα… Έχοντας όμως σε μια άκρη του μυαλού μου την εικόνα μια βεράντας που με περιμένει να την γεμίσω με φυτά για να πιω τον πρώτο καφέ με θέα το λιμάνι… Είμαι τρελή, το ξέρω, έχω όμως συμβιβαστεί με τον καιρό… Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, ούτε καν με χρόνια αυτογνωσίας και Χοϊμε, μαθαίνουμε με τον καιρό να τα αποδεχόμαστε και να τα αγαπάμε… Και να κάνουμε και όσους μας αγαπούν να τα βλέπουν χαριτωμένα και όχι ενοχλητικά… Έτσι ξέρω γιατί ο Μάνος, κάθε φορά που με βλέπει να «χάνομαι» χαμογελάει με νόημα… Γιατί ξέρει τι ονειρεύομαι, και ξέρει πως όταν το κάνω τελικά πραγματικότητα θα το χαρεί όσο και εγώ.. Πάντα έτσι συμβαίνει… Και με τα σπίτια, και με τα περιοδικά, και με τους ανθρώπους, και με όσα μου μαγεύουν το μυαλό και με κάνουν να τα σχεδιάζω και να τα ονειρεύομαι με πάθος… Τελικά μας ανταποδίδουν την ενέργεια στο πολλαπλάσιο… Και η ζωή, ευτυχώς, συνεχίζεται…. Καλημέρα και φιλιά σε όλους… Χαμογελαστά…
