Τετάρτη με αίσθηση Δευτέρας η σημερινή και με έναν "αέρα" χειμωνιάτικο... Πράγμα ευχάριστο μεν αν σκεφτείτε πόσο γρήγορα θα έρθει η Παρασκευή αλλά και ελαφρά δυσάρεστο αν υποθέσουμε πως κάποιοι από εμάς, είμασταν σχεδόν σίγουροι πως η άνοιξη ήταν πια οριστικά εδώ... Βέβαια θα έρθει η άνοιξη για μείνει, δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, αλλά μέχρι να το αποφασίσει οριστικά, θα αμς την σπάει κάθε φορά που θα κρύβεται...
Πίσω στα δικά μου, χτες περάσαμε υπέροχα!!!! Μαζευτήκαμε εδώ κατά τις 2 το μεσημέρι και το διαλύσαμε στις 11 το βράδυ αν αυτό λέει κάτι... Μέχρι και ο Άρις κάθησε μαζί μας αρκετά, και μου δήλωσε πως με την συγκεκριμμένη παρέα θα έρχεται και εκείνος γιατί είναι "κανονικοί" άνθρωποι, πράγμα που για εκείνον είναι τεράστιο κομπλιμέντο ... Ακόμη και ο Droopy μετά το πρώτο, αναγνωριστικό δίωρο επέδειξε συμπεριφορά απίστευτη, σαν αρνάκι καθόταν να τον χαϊδεύουν και να παίζουν μαζί του, ειδικά μάλιστα με τον Παναγιώτη έπαθε coup de foudre κανονικό... Τελικά τα καλύτερα σκάνε εκεί που δεν το περιμένουμε καθόλου... Και για μένα, το να μου δηλώνουν both ο καλός μου και ο γιός μου με ενθουσιασμό πόσο καλά πέρασαν και πόσο πολύ συμπαθούν την συγκεκριμμένη παρέα είναι ευχάριστη και σπάνια έκπληξη, πιστέψτε με...
Σήμερα πάλι, ο ενθουσιασμός , τουλάχιστον ο δικός μου, έχει πάει διακοπές και είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψει... Έχω να κάνω μια απομαγνητοφώνηση και να στείλω μια συνέντευξη στο περιοδικό μέχρι τις 12 και από το 1 μέχρι το 10 βαριέμαι 12,5.... Βέβαια ξύπνησα πρωί- πρωί, τελείωσα τις δουλειές μου και μόλις ανεβάσω το ποστ θα στρωθώ στην δουλειά να τελειώνω, αλλά με μισή καρδιά... Είναι και αυτός ο καταθλιπτικός βρωμόκαιρος που με κάνει να θέλω να επιστρέψω τρέχοντας στο κρεβάτι μου και να κουκουλωθώ μέχρι να περάσει... Αυτή την στιγμή που σας γράφω, μου φταίνε τα πάντα... Θα ήθελα να έχει έξω ήλιο, να μην έχω κάτι να παραδώσω και να αράξω σε ένα τραπεζάκι έξω με καπουτσίνο φρέντο και σοβαρά περιοδικά τύπου Hallo και ΟΚ... Και στα ενδιάμεσα να κάνω σχέδια για το σπίτι στο νησί και να αναρωτιέμαι αν χωράει το τραπέζι μας στην βεράντα και αν το νυχτολούλουδο μου θα επιβιώσει της μεταφύτευσης... Εντάξει, το ξέρω, είμαι ρηχός τύπος αλά τι να κάνω... Αγαπάτε τους φίλους σας με τα ελαττώματα τους....
Και τώρα, αφού τα έγραψα και ξεθύμανα, πάω να τελείωνω με την συνέντευξη γιατί αυτόν τον συγκεκριμμένο διευθυντή μου δεν θέλω να τον αγχώνω και πολύ μην με απολύσει και τρέχω... Φιλιά σε όλους και τα λέμε αύριο, με άλλο mood και λιγότερες υποχρεώσεις....
Πίσω στα δικά μου, χτες περάσαμε υπέροχα!!!! Μαζευτήκαμε εδώ κατά τις 2 το μεσημέρι και το διαλύσαμε στις 11 το βράδυ αν αυτό λέει κάτι... Μέχρι και ο Άρις κάθησε μαζί μας αρκετά, και μου δήλωσε πως με την συγκεκριμμένη παρέα θα έρχεται και εκείνος γιατί είναι "κανονικοί" άνθρωποι, πράγμα που για εκείνον είναι τεράστιο κομπλιμέντο ... Ακόμη και ο Droopy μετά το πρώτο, αναγνωριστικό δίωρο επέδειξε συμπεριφορά απίστευτη, σαν αρνάκι καθόταν να τον χαϊδεύουν και να παίζουν μαζί του, ειδικά μάλιστα με τον Παναγιώτη έπαθε coup de foudre κανονικό... Τελικά τα καλύτερα σκάνε εκεί που δεν το περιμένουμε καθόλου... Και για μένα, το να μου δηλώνουν both ο καλός μου και ο γιός μου με ενθουσιασμό πόσο καλά πέρασαν και πόσο πολύ συμπαθούν την συγκεκριμμένη παρέα είναι ευχάριστη και σπάνια έκπληξη, πιστέψτε με...
Σήμερα πάλι, ο ενθουσιασμός , τουλάχιστον ο δικός μου, έχει πάει διακοπές και είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψει... Έχω να κάνω μια απομαγνητοφώνηση και να στείλω μια συνέντευξη στο περιοδικό μέχρι τις 12 και από το 1 μέχρι το 10 βαριέμαι 12,5.... Βέβαια ξύπνησα πρωί- πρωί, τελείωσα τις δουλειές μου και μόλις ανεβάσω το ποστ θα στρωθώ στην δουλειά να τελειώνω, αλλά με μισή καρδιά... Είναι και αυτός ο καταθλιπτικός βρωμόκαιρος που με κάνει να θέλω να επιστρέψω τρέχοντας στο κρεβάτι μου και να κουκουλωθώ μέχρι να περάσει... Αυτή την στιγμή που σας γράφω, μου φταίνε τα πάντα... Θα ήθελα να έχει έξω ήλιο, να μην έχω κάτι να παραδώσω και να αράξω σε ένα τραπεζάκι έξω με καπουτσίνο φρέντο και σοβαρά περιοδικά τύπου Hallo και ΟΚ... Και στα ενδιάμεσα να κάνω σχέδια για το σπίτι στο νησί και να αναρωτιέμαι αν χωράει το τραπέζι μας στην βεράντα και αν το νυχτολούλουδο μου θα επιβιώσει της μεταφύτευσης... Εντάξει, το ξέρω, είμαι ρηχός τύπος αλά τι να κάνω... Αγαπάτε τους φίλους σας με τα ελαττώματα τους....
Και τώρα, αφού τα έγραψα και ξεθύμανα, πάω να τελείωνω με την συνέντευξη γιατί αυτόν τον συγκεκριμμένο διευθυντή μου δεν θέλω να τον αγχώνω και πολύ μην με απολύσει και τρέχω... Φιλιά σε όλους και τα λέμε αύριο, με άλλο mood και λιγότερες υποχρεώσεις....
