Έγραψα δυο κουβέντες παραπάνω για την Μύκονο και άρχισαν τα σχόλια… Πάλι… The story of my life… Δεν θα αναλωθώ για μια ακόμα φορά σε εξηγήσεις για το ποια είμαι και πως ζω είτε στην Μύκονο είτε στην Αθήνα, αν επιλέγετε να διαβάζετε ότι σας βολεύει και να αγνοείτε επιδεικτικά τα υπόλοιπα, sorry, αλλά δεν θα καθίσω να δικαιολογηθώ ούτε για τον τρόπο ζωής μου ούτε για τις επιλογές μου… Σ’ όποιον αρέσουμε, όπως λέει η Δήμητρα, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…
Για το νησί όμως έχω άποψη και θα μου επιτρέψετε να την μοιραστώ μαζί σας… Ναι, η Μύκονος είναι ένα πολύ ακριβό νησί… Που παρέχει όμως στον επισκέπτη πράγματα που σε άλλα μέρη ούτε καν ονειρεύεται να βρει.. Δεν υπάρχει άλλος τόπος στην Ελλάδα πέραν της Αθήνας που να μπορεί να σου δώσει την δυνατότητα τόσων επιλογών… Παραλίες κοσμικές όπου μπορείς να παραγγείλεις στην ξύλινη ξαπλώστρα σου από margaritas μέχρι sushi, παραλίες ήσυχες για γυμνιστές, παραλίες dog friendly, παραλίες απολύτως ερημικές ακόμη και τον δεκαπενταύγουστο, ξενοδοχεία πολλών αστέρων ή παραδοσιακές πανσιόν, τρελό clubbing, μπουζούκια, στριπτηζάδικο, το ωραιότερο θερινό σινεμά ever, εστιατόρια γιαπωνέζικα, ταϊλανδέζικα, μεξικάνικα, αργεντίνικα, ταβέρνες με θαλασσινά, με άψογα γεμιστά, με τους κεφτέδες της Ασημίνας, με τις μακαρονάδες του Danielle, με την κάβα του Ιβάν, με την τρέλα του Μίμη, κοσμική περατζάδα και παραδοσιακό Γιαλό, τις μεγαλύτερες φίρμες ρούχων, παπουτσιών και αξεσουάρ, παραδοσιακά προϊόντα, ντόπιο κρασί και οινοποιείο, χοιροσφάγεια, κάθε είδους service από κομμωτήρια και ινστιτούτα αισθητικής μέχρι delivery φαγητών αλλά και ρούχων από το καθαριστήριο, πλυντήριο αυτοκινήτων που παραλαμβάνει το όχημα σου από την παραλία και στο επιστρέφει μετά από λίγο πιο καθαρό από ποτέ, μαγικό ηλιοβασίλεμα, 400 εκκλησίες, το μοναστήρι του Παλαιόκαστρου, τις Δήλες μια ανάσα μακριά και απόλυτη ησυχία και απομόνωση όποτε το επιθυμήσεις πραγματικά…
Φυσικά υπάρχει και η κακή πλευρά.. Και οι νεόπλουτοι με τα χρυσά ρολόγια και τα πούρα, και οι κυρίες με τα τακούνια στα καλντερίμια, και τα τεράστια SUV που δημιουργούν traffic, και τα σκάφη που αράζουν αρόδο και λερώνουν τα νερά, και οι αρπαχτές, και οι τουρίστες με τα σακίδια και τα πέδιλα με τις κάλτσες, και τα σκουπίδια, και οι διακοπές ρεύματος και ένα σωρό ακόμα που μου διαφεύγουν γιατί τα έχω κάνει delete… Όμως όλα αυτά υπάρχουν και αλλού.. Δεν είναι αποκλειστικότητα της Μυκόνου ακόμα και αν εκεί παρουσιάζονται σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και συχνότητα λόγω κακώς εννοούμενου life style… Για να μην μακρηγορώ και σας κουράζω, δεν είναι δίκαιο να κρίνεται ένα ολόκληρο νησί και οι άνθρωποι που το αγαπούν, το προτιμούν και το πονάνε από τα κακώς κείμενα και μόνον.. Γιατί για κάθε «κακό» που μπορεί να μου αναφέρετε, και να έχετε δίκιο, υπάρχουν δυο τουλάχιστον καλά που δεν τα ξέρετε γιατί δεν κάνατε ποτέ τον κόπο να ρίξετε μια ματιά πέρα από τα προφανή… Και τελικά, ναι, μπορεί η Μύκονος να μην είναι για όλους… Όχι γιατί είναι ακριβή, ούτε γιατί μαζεύει νεόπλουτους και δήθεν κοσμικούς, ούτε γιατί έχει χτιστεί πολύ και μοιάζει με προάστιο της Αθήνας αλλά γιατί έχει ένα τρόπο να ξερνάει όσους δεν της ταιριάζουν και όσους δεν της αξίζουν… Κάνοντας τους να νοιώθουν έξω από τα νερά τους όση και αν είναι η οικονομική τους επιφάνεια… Γιατί δεν μέτριουνται όλα τα πράγματα στην ζωή με λεφτά, και όλες αυτές οι δακρύβρεχτες ιστορίες με τους φτωχούς βιοπαλαιστές και τις πλούσιες κυρίες είναι passé από τότε που έκλεισε οριστικά η Φίνος Φιλμς…
Και αν μπορώ να σας πω κάτι με σιγουριά απόλυτη και να σας το υπογράψω είναι πως η Μύκονος είναι κοινός τόπος και αγαπημένο «χωριό» πολλών διαφορετικών ανθρώπων, που μπορεί να προέρχονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, μπορεί να μιλάνε άλλες γλώσσες, να πιστεύουν σε διαφορετικού θεούς, να έχουν ζυμωθεί με διαφορετικές κουλτούρες και να ζουν διαφορετικές ζωές, τους ενώνει όμως η ίδια αγάπη για αυτόν τον μοναδικό τόπο, η ίδια τρέλα και η ίδιοι κώδικες… Και παρόλο που ξέρω πως θα θυμώσει πάλι ο φίλος μου ο Δημήτρης Ρ. νομίζω πως φταίει η ενέργεια… Και οι αέρηδες.. Και όλο αυτό το λευκό και το γαλάζιο που γεμίζει την ψυχή με αισιοδοξία, και με γαλήνη και με όνειρα…
Όλα τα άλλα είναι ιστορίες που δεν μας αφορούν… Εμείς θα εξακολουθήσουμε να προτιμάμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.. Και να βγάζουμε περιοδικά για τα οποία θα είμαστε περήφανοι και , γιατί όχι, από τα οποία θα πληρωνόμαστε καλά γιατί θα έχουν επιτυχία… Και κοινό… Και άποψη… Και θα συνεχίσουμε να αγαπάμε το νησί και να το υπερασπιζόμαστε για όλα αυτά που μας προσφέρει απλόχερα.. Που δεν είναι ούτε κοινωνική καταξίωση ούτε φωτογραφίες σε σελίδες glossy για όνομα του Θεού… Αλλά στιγμές, και παρέες, και άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, και γαλήνη, και γέλια, και αναμνήσεις μια ζωής γεμάτης… Και όσοι δεν γουστάρουν, μπορούν απλά να μην έρχονται.. Καθόλου δεν θα μας λείψουν… Υπάρχουν υπέροχα νησιά, πολύ καλύτερα, πολύ φτηνότερα και πολύ πιο ενδιαφέροντα… Ευτυχώς, και για εκείνους και για μας….
Y.Γ. Σήμερα μου κάνει την τιμή και την χαρά να φιλοξενεί στο blog του ένα κομμάτι μου ο Pavlos. Ένα κομμάτι εμπνευσμένο από τον Θωμά, ένα φίλο με τον οποίο έχουμε πια χαθεί εδώ και χρόνια, που όμως θα του χρωστάω πάντα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και επικοδομητική βόλτα στην απέναντι πλευρά της πόλης που χωρίς εκείνον δεν θα την έκανα ποτέ....
