Κάνει ζέστη..Προφανώς όχι όση κάνει στην Αθήνα, αλλά παρόλα αυτά, το ελαφρύ αεράκι που φυσάει δεν φτάνει να μας δροσίσει... Όχι σήμερα... Ούτε και χτες το βράδυ άλλωστε που το σώσαμε καθισμένες σε ένα από τα δροσερά τραπέζια του Sea Satin δίπλα στο κύμα, girls only, και κουτσομπολεύαμε τρώγοντας φρέσκο ψάρι και πίνοντας παγωμένο λευκό κρασί μέχρι τις 2.30 το πρωί...
Το πρόγραμμα σήμερα δεν έχει Ψαρού, θα πάω Ορνό με την Χριστίνα και την μπέμπα, για κουβεντούλα και άραγμα κάτω από την ομπρέλα, δίπλα στην θάλασσα, και έτσι σκοπεύω να περάσω το πρωί μου... Με ατελείωτα πήγαινε -έλα από την ομπρέλα στο νερό και πίσω, μέχρι να βαρεθώ και να επιστρέψω τρέχοντας σπίτι, στην τεχνητή αλλά σωτήρια δροσιά του air condition.... Το βράδυ με έχουν καλέσει για φαγητό νωρίς στο Nammos αλλά αμφιβάλω αν θα πάω... Νομίζω πως θα προτιμίσω να αράξω σπίτι - στην γνωστή δροσιά- να διαβάσω το βιβλίο μου και να δω Desperate Houswives στην Nova...
Περνώ μια παράξενη περίοδο, σας το έχω ξαναπεί.. Νοιώθω λίγο μετέωρη, λίγο αποδιοργανωμένη, λίγο στην αναμονή... Τι περιμένω? Πολλά και τίποτα... Τον Μάνο να έρθει για διακοπές, φίλους που θα περάσουν τον Αύγουστο στο νησί, αλλαγές στην ζωή μου που δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει, ή αν θέλω να έρθουν, το πρώτο μου βραδινό μπάνιο στον Άγιο Σώστη, μια εκδρομή με καϊκι στην Δήλο, ένα βιβλίο που έχω παραγγείλει στον Πολύκαρπο, τα καινούρια μαξιλάρια της βεράντας μου, τον Σεπτέμβριο για να αρχίσουμε να μαζευόμαστε πίσω... Νοιώθω μετέωρη αλλά παρόλα αυτά χαλαρή.. Πέρασα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου αυτό το καλοκαίρι, μόνη μου με τις σκέψεις και τους απολογισμούς μου και νομίζω πως αυτό μου έκανε καλό... Χρειάζεται καμά φορά να κοιτάζουμε πίσω με καθαρό μυαλό για να μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με όση περισσότερη σιγουριά μπορούμε...
Εχτές το βράδυ, όταν επέστρεψα, ξάπλωσα έξω στην βεράντα στον χτιστό μας καναπέ και έμεινα ώρα να κοιτάζω τα αστέρια.... Σε μια ησυχία καταπληκτική που την διέκοπτε που και που μόνο ο ήχος της θάλασσας, ένοιωσα να γίνομαι ένα με το σύμπαν... Ένοιωσα την ψυχή μου να γεμίζει ενέργεια και την καρδιά μου να ξεχυλίζει από γαλήνη.... Η ζωή είναι γεμάτη απρόσμενα δώρα.. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας για να τα δούμε και να τα καλωσορίσουμε.... Εχτές το βράδυ, κάτω από το φως του φεγγαριού που έβαφε την θάλασσα ασημένια είδα μια εικόνα από το μέλλον τόσο ξεκάθαρα, τόσο πραγματικά, που όλα στο μυαλό τους βρήκαν την σωστή τους θέση... Σήμερα ξέρω... Ξέρω τι θέλω, ξέρω τι μπορώ, αλλά πάνω απ' όλα ξέρω τι πρέπει να κάνω... Και θα αρχίσω με μια βουτιά- ή μάλλον πολύ περισσότερες- στα γαλάζια νερά του Ορνού... Καλημέρα....
