Σάββατο στην Αθήνα... Καλοκαίρι... Και όλα μου φαίνονται παράξενα.. Η ζέστη κολάει επάνω μου παρόλον τον αέρα που φυσάει, οι δρόμοι είναι άδειοι αλλά όχι τόσο, το πρωί ξύπνησα και βγήκα να πιω καφέ σε μια άλλη βεράντα και ξαναμπήκα μέσα γρήγορα στην δροσιά του air condition , η θάλασσα είναι μακριά και σιγά μην μπω στο αυτοκίνητο για να κάνω μια ώρα δρόμο για μπάνιο στην Βουλιαγμένη, ο κόσμος γύρω μου μοιάζει κάπως χλωμός και εγώ... Νοιώθω παράξενα... Σαν τουρίστρια στην ίδια μου την πόλη... Φταίει φυσικά που ξύπνησα στραβά... Η χτεσινή βραδιά, που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, εξελίχθηκε σε πραγματική πανωλεθρία...
Θα ήθελα να αφιερώσω ένα ολόκληρο Post στο χτεσινό εστιατόριο, ένα Post ξεχεστήριο γιατί έγινα έξαλλη... Υπάρχει ένα είδος εστιατορίου που αντιπαθώ... Που είναι πανάκριβα χωρίς πραγματικό λόγο και έτσι σε πήζουν στην δηθενιά από την ώρα που πατάς το πόδι σου στο στρωμένο με μάρμαρα Διονύσου πάτωμα τους... Όπως υπάρχει και ένα είδος φαγητού που απεχθάνομαι... Που είναι δήθεν χωρίς να μπορεί να σε πείσει για ποιόν λόγο ακριβώς το ψάρι πρέπει να συνοδεύεται από κρέμα πατάτας με κάρυ και γάλα καρύδας και τα πιο αλμυρά χόρτα ever... Η γιατί η μελιτζάνα πρέπει να έχει αφρίσει και να συνοδεύεται από κρύα κρέμα αγγουριού... Χτες, κληρώσαμε όλο το σετ... Όπου όταν το σετάκι είναι full, οι σερβιτόροι είναι άσχετοι και ο μετρ φιλικός μέχρι σημείου που θέλεις να του σκάσεις δυό μπάτσες, και ταυτόχρονα "έξυπνος"... Που τον παρακαλείς να επισπεύσει λίγο το μενού των έξι πιάτων για να μην σε πάρουν τα χαράματα και σου απαντά "Ε, δεν πειράζει, να θαυμάσετε και την θέα.." Ή που του λες πως είσαι αλεργική στις τρούφες και σου απαντά "Είναι καλοκαιρινές..." λες και αν ήταν χειμωνιάτικες θα σε έπιανε μικρότερη φαγούρα.... Και που αφού έχεις δηλώσει πως είσαι αλεργική στα μανιτάρια έρχεται σε κάποιο από αυτά τα έξι πιάτα από τα οποία δεν τρώγεται κανένα γιατί είναι όλα λύσσα στο αλάτι, ένας συνοδευτικός πουρές από σελινόριζα που τρως μια μπουκιά και νοιώθεις την τρούφα να απλώνεται στον ουρανίσκο σου σαν την χολέρα... Και το λες στο ίδιο, ηλίθιο μετρ και σου απαντά "Αποκλείεται!!!" Αλλά μερικά λεπτά αργότερα επιστρέφει από την κουζίνα -που εσύ επέμεινες να πάει να ρωτήσει- λέγοντας "ε, είχε όντως λίγο λάδι τρούφας αλλά ήταν ελάχιστο.."Και που όταν έρχεται τελικά ο λογαριασμός το ποσόν είναι μιγαδικό... Γιατί? Γιατί έτσι...
Μια άλλη μέρα που το mood μου θα είναι καλύτερο και που δεν θα έχω ξυπνήσει στραβά μετά από δυο Zirtek, θα γράψω ένα Post για όλα όσα με τρελαίνουν στα high εστιατόρια... Που είναι πάρα, μα πάρα πολλά... Προς το παρόν, αφού έκανα ρίζα και νύχια στον Βαγγέλη και έφαγα μεσημεριανό με την Ρούλα στο Ivy, λέω να πάω να κοιμηθώ για απόγευμα μήπως και ισιώσω... Γιατί το βράδυ σκοπέυω να περάσω εξαιρετικά, ότι και να συμβεί... Δεν ήρθα τρεις μέρες στην Αθήνα για να μου χαλάσει το κέφι ο κάθε αποτυχημένος μάγειρας και ο κάθε -βαθιά- κομπλεξικός σερβιτόρος.... Ασταδγιάλα, που λέει και ο Πρόβατος.... Ασταδγιάλα.....
Θα ήθελα να αφιερώσω ένα ολόκληρο Post στο χτεσινό εστιατόριο, ένα Post ξεχεστήριο γιατί έγινα έξαλλη... Υπάρχει ένα είδος εστιατορίου που αντιπαθώ... Που είναι πανάκριβα χωρίς πραγματικό λόγο και έτσι σε πήζουν στην δηθενιά από την ώρα που πατάς το πόδι σου στο στρωμένο με μάρμαρα Διονύσου πάτωμα τους... Όπως υπάρχει και ένα είδος φαγητού που απεχθάνομαι... Που είναι δήθεν χωρίς να μπορεί να σε πείσει για ποιόν λόγο ακριβώς το ψάρι πρέπει να συνοδεύεται από κρέμα πατάτας με κάρυ και γάλα καρύδας και τα πιο αλμυρά χόρτα ever... Η γιατί η μελιτζάνα πρέπει να έχει αφρίσει και να συνοδεύεται από κρύα κρέμα αγγουριού... Χτες, κληρώσαμε όλο το σετ... Όπου όταν το σετάκι είναι full, οι σερβιτόροι είναι άσχετοι και ο μετρ φιλικός μέχρι σημείου που θέλεις να του σκάσεις δυό μπάτσες, και ταυτόχρονα "έξυπνος"... Που τον παρακαλείς να επισπεύσει λίγο το μενού των έξι πιάτων για να μην σε πάρουν τα χαράματα και σου απαντά "Ε, δεν πειράζει, να θαυμάσετε και την θέα.." Ή που του λες πως είσαι αλεργική στις τρούφες και σου απαντά "Είναι καλοκαιρινές..." λες και αν ήταν χειμωνιάτικες θα σε έπιανε μικρότερη φαγούρα.... Και που αφού έχεις δηλώσει πως είσαι αλεργική στα μανιτάρια έρχεται σε κάποιο από αυτά τα έξι πιάτα από τα οποία δεν τρώγεται κανένα γιατί είναι όλα λύσσα στο αλάτι, ένας συνοδευτικός πουρές από σελινόριζα που τρως μια μπουκιά και νοιώθεις την τρούφα να απλώνεται στον ουρανίσκο σου σαν την χολέρα... Και το λες στο ίδιο, ηλίθιο μετρ και σου απαντά "Αποκλείεται!!!" Αλλά μερικά λεπτά αργότερα επιστρέφει από την κουζίνα -που εσύ επέμεινες να πάει να ρωτήσει- λέγοντας "ε, είχε όντως λίγο λάδι τρούφας αλλά ήταν ελάχιστο.."Και που όταν έρχεται τελικά ο λογαριασμός το ποσόν είναι μιγαδικό... Γιατί? Γιατί έτσι...
Μια άλλη μέρα που το mood μου θα είναι καλύτερο και που δεν θα έχω ξυπνήσει στραβά μετά από δυο Zirtek, θα γράψω ένα Post για όλα όσα με τρελαίνουν στα high εστιατόρια... Που είναι πάρα, μα πάρα πολλά... Προς το παρόν, αφού έκανα ρίζα και νύχια στον Βαγγέλη και έφαγα μεσημεριανό με την Ρούλα στο Ivy, λέω να πάω να κοιμηθώ για απόγευμα μήπως και ισιώσω... Γιατί το βράδυ σκοπέυω να περάσω εξαιρετικά, ότι και να συμβεί... Δεν ήρθα τρεις μέρες στην Αθήνα για να μου χαλάσει το κέφι ο κάθε αποτυχημένος μάγειρας και ο κάθε -βαθιά- κομπλεξικός σερβιτόρος.... Ασταδγιάλα, που λέει και ο Πρόβατος.... Ασταδγιάλα.....
