Περί μαλακίας....

Αναρωτιέμαι... Άδικα ίσως και μάταια, αλλά διαβάζοντας ορισμένα σχόλια και κυρίως πάρα πολλά mails που καταφθάνουν καθημερινά στην θυρίδα μου, αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά διαβάζουν και αποκωδικοποιούν διαφορετικοί άνθρωποι τις ίδιες ακριβώς λέξεις... Γράφω αρκετά χρόνια τώρα, κάμποσα από αυτά μάλιστα πληρώνομαι αδρά για να το κάνω , άρα θεωρώ πως γράφω καλά... Όχι με την έννοια του ταλέντου, δεν είμαι Δαβαράκης και το ξέρω καλά, αλλά με την έννοια του ότι γράφω ακριβώς αυτό που θέλω να πω... Κατανοητά και απολύτως ξεκάθαρα...
Και ακριβώς επειδή ξέρω καλά τι γράφω και πως, επιλέγω τα θέματα μου σύμφωνα με το κέφι μου και αρκετές φορές, γιατί να το κρύψω άλλωστε, σύμφωνα με την διάθεση μου να σας τσιγκλήσω ή να σας κλείσω συνωμοτικά το μάτι... Άλλωστε γράφω συνήθως έχοντας στο μυαλό μου συγκεκριμένους ανθρώπους... Co- bloggers με τους οποίους νοιώθω πως έχω κοινούς κώδικες επικοινωνίας, φίλους και φίλες που αγαπάω, ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω, και ανθρώπους που θα ήθελα και ίσως θα επιδιώξω κάποια στιγμή να γνωρίσω... Γράφω για τον Δημήτρη, την Βίβιαν, την Τίνα, τον Σπύρο, τον Άρη, τον Γιάννη, το Πρόβατο, τον Γιωρίκα και τον Νανάκο μου... Και για την Doris, και την Μιχαέλα, και τον Πάνο, και την Χριστίνα, και την Σίσσυ, και τον άλλο Δημήτρη, και τον George, και την Φραντζέσκα, και την Κατερίνα και τον Πέτρο....Και για αρκετούς ακόμα που δεν θα αναφέρω γιατί δεν θα σας πουν κάτι τα ονόματα τους, όπως και πάρα πολλούς ακόμα που με τιμούν με τα σχόλια τους αλλά θα με συγχωρήσουν που δεν τους ονοματίζω για λόγους οικονομίας χώρου... Στο post και όχι στην καρδιά μου... Και για τους ανθρώπους που τους διαβάζουν και για εκείνους που διαβάζω και εγώ και ας μην έχουμε επικοινωνία... Γράφω και έχω στο μυαλό μου τον «αναγνώστη» στον οποίο απευθύνομαι... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Δεν εμπνέομαι αλλιώς... Δεν λειτουργώ...
Προφανώς ξέρω καλά πως με διαβάζουν περισσότεροι... Κάτι περισσότερο από 10.000 unique visitors στο κοντέρ μου μέσα σε κάτι λιγότερο από τεσσερις μήνες , μου επιβεβαιώνουν καθημερινά με τον καλύτερο τρόπο πως αυτά που έχω να πω κάποιοι τα ακούνε... Και προφανώς τα κρίνουν.... Το ίδιο άλλωστε κάνω και εγώ... Διαβάζω και γνωρίζω ανθρώπους... Διαβάζω και πίσω από τις λέξεις ανακαλύπτω χαρακτήρες, μαντεύω συμπεριφορές, χαμογελάω, ενθουσιάζομαι ή προβληματίζομαι... Επικοινωνώ... Και όταν κάποιος δεν μου αρέσει, όταν νοιώσω πως δεν συμφωνώ με τα όσα γράφει ή πως δεν μου ταιριάζουν τα όσα διαβάζω πίσω από τις λέξεις του πάω παρακάτω... Τον κάνω delete από τα links μου ή απλά αδιαφορώ... Δεν ξεκινάω μαζί του βεντέτα...
Προφανώς δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.. Ούτε να συμφωνούμε με τα πάντα... Όμως εξηγείστε μου παρακαλώ για ποιον λόγο κάποιος που διάβασε το post μου περί σνομπισμού θεώρησε υποχρέωση του να μου στείλει δέκα ξεχεστήρια mails στα οποία με οικτίρει για την ζωή που κάνω και προβλέπει με βεβαιότητα το δυσοίωνο μέλλον που περιμένει τον Άρι μόνο και μόνο επειδή τον μεγαλώνω εγώ... Εγώ που τόλμησα να γράψω παραπάνω από μία φορά για την ξαπλώστρα μου στην Ψαρρού ή για την αγάπη μου στις επώνυμες τσάντες.. Ή για ποιον ακριβώς λόγο, κάποια άλλη, σχολιάζοντας ένα δικό μου σχόλιο στο post μιας φίλης, και έχοντας προφανώς διαβάσει το blog μου, κατέληξε στο συμπέρασμα πως επειδή κάνω διακοπές διαρκείας δεν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του παιδιού μου ή των παιδιών του κόσμου γενικότερα.... Και γράφω δύο μόνο περιστατικά από τα πάρα πολλά που μου έχουν συμβεί μέχρι σήμερα...
Φυσικά δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί με ενδιαφέρουν αυτές οι απόψεις... Κάθε άλλο παρά... Ξέρω καλά και ποια είμαι και τι κάνω και το ίδιο ακριβώς ξέρουν και όσοι με αφορούν... Για τους υπόλοιπους, sorry but I don’t even care… Με εντυπωσιάζει όμως ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται πολλοί άνθρωποι, όπως με εντυπωσιάζουν και οι αντιδράσεις τους... Που είναι τόσο μα τόσο κλισέ... Όποιος έχει άνεση να κάνει πράγματα, να πηγαίνει διακοπές διαρκείας, να αγοράζει ακριβές τσάντες και προτιμάει να βλέπει την ζωή ροζ αντί για μαύρη είναι εξ ορισμού αδιάφορος, ανεγκέφαλος, ζεμανφουτίστας και δήθεν... Μου θυμίζει τόσο πολύ όλο αυτό τον κύριο Ζάχο Χατζηφωτίου που είχε πει κάποτε πως στην Ελλάδα αν δεν έχεις πουλήσει κουλούρια με τον νταβά στην Ομόνοια δεν σε υπολογίζει κανείς για σοβαρό άνθρωπο... Και μην βιαστείτε να μου πείτε πως ο κύριος Ζάχος δεν είναι ιδανικό παράδειγμα.. Μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι, δεν έχει σημασία καμία... Η κουβέντα του όμως είναι respect… Γιατί το έχουμε αυτό το χούι... Απολύτως... Είμαστε του κλισέ και της ελληνικής ταινίας... «Παιδιά του λαού».. Όλοι οι φτωχοί είναι τίμιοι, όλες οι όμορφες χαζές, όλες οι έξυπνες αδικημένες ή νευρωτικές, όλοι οι πλούσιοι έχουν πατήσει επί πτωμάτων, όλες οι γυναίκες καριέρας είναι κακές μανάδες, όλοι οι όμορφοι άντρες δεν ξέρουν να μιλήσουν, όλοι οι έξυπνοι είναι κακοί , όλοι οι άσχημοι είναι καλά παιδιά , όλες όσες έκαναν καλούς γάμους κάποτε έπαιρναν πίπες κάτω από κάποιο γραφείο, όλες όσες έχουν όμορφους άντρες τους πληρώνουν, όλες όσες έχουν ωραίο σώμα έχουν κάνει πλαστικές, όλοι όσοι γυμνάζονται έχουν μικρό πουλί, όλοι όσοι έχουν καλό γούστο είναι αδερφές, όλοι όσοι κάνουν καλό σεξ είναι ρεμάλια, όλοι οι Αλβανοί είναι κλέφτες, if you go black you never come back, και εσύ εκεί κάτω σταμάτα να φιλάς το βατράχι γιατί δεν θα γίνει πρίγκιπας ποτέ... Έλεος πια... Δεν λέω ότι δεν συμβαίνουν και αυτά ενίοτε, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τόσο κλισέ πια μαζεμένο... Λέτε αν ήμουν πραγματικά μια ανεγκέφαλη ξανθιά με πολλά λεφτά και ελάχιστη συνείδηση να το έγραφα φόρα παρτίδα να το διαβάσετε? Και αν όλη μου η ζωή ήταν μια ομπρέλα στην Ψαρρού και μερικές τσάντες, λέτε να είχαν συναντηθεί ποτέ οι δρόμοι μας έστω και διαδικτυακά?
Λυπάμαι που θα το μάθετε από μένα, αλλά μπορεί κάποιος να είναι και καλομαθημένος, και επιλεκτικός, και ευαισθητοποιημένος και συνειδητοποιημένος ταυτοχρόνως... Και να βάφει και τα μαλλιά του ξανθά και να κάνει και grand shopping ταυτοχρόνως... Και ο Νίκος Ξανθόπουλος, παρεμπιπτόντως, δεν μένει πια εδώ... Ούτε άλλωστε και το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη.... Ξέρω πολλούς ανθρώπους που είναι και έξυπνοι, και ενδιαφέροντες, και επιτυχημένοι επαγγελματίες, και καλοί γονείς και άψογοι φίλοι.. Και ταυτόχρονα άνθρωποι με προβλήματα και προβληματισμούς, με όνειρα, με ιδανικά, με χαρές και με λύπες... Κανονικοί άνθρωποι με κανονικές ζωές... Όχι καρικατούρες... Άνθρωποι που έχουν άποψη αλλά και που ταυτόχρονα ξέρουν να σέβονται... Τους άλλους αλλά και τον εαυτό τους, πρώτα απ’ όλα.... Και αυτοί οι άνθρωποι, που είναι ευτυχώς η δική μου τουλάχιστον πλειοψηφία είναι οι άνθρωποι που με αφορούν και που ελπίζω πως τους αφορώ και εγώ... Οι άνθρωποι που ξέρω καλά πως δεν θα με κρίνουν από την επιφάνεια των όσων γράφω αλλά θα κάνουν τον κόπο να σκύψουν και να δουν και λίγο πιο μέσα... Τους άλλους, επιλέγω να τους αγνοώ, χρόνια τώρα... Και φυσικά αναγνωρίζω το δικαίωμα τους να έχουν την γνώμη τους και να την λένε... Και συνήθως την ακούω και την γράφω εκεί που πρέπει... Αλλά έρχονται και φορές που η πολλή μαλακία με κουράζει...Και τότε, μαζεύω την δυσοίωνη αυτή ενέργεια και την κάνω post.. Και την ξορκίζω, και την στέλνω πίσω από εκεί που ήρθε... Γιατί εδώ, δεν έχουμε ούτε χώρο, ούτε διάθεση για μιζέριες και κακομοιριές... Υπάρχει πόρτα και μάλιστα αυστηρή για να κρατάει απ’ έξω όσους δεν κάνουν για μέσα... Επιλέγω στο «σπίτι» μου να φιλοξενώ ανθρώπους με χιούμορ, με γούστο και με καλή ενέργεια... Και κάτι δυσοίωνες μιζεράντζες να τις αφήνω εκτός... Αλλά πολύ εκτός λέμε... Beyond… Στο κάτω κάτω της γραφής, δικό μου είναι το blog, ότι θέλω το κάνω… Έτσι δεν είναι?