Το mail της φίλης μου σε σχέση με το προηγούμενο post μου, στριφογύριζε στο μυαλό μου από προχτές..."Ίσως όμως όταν σου λείπει η συντροφικότητα κι ένα παιδί όλα να είναι πιο δύσκολα εννοώ να είναι πιο δύσκολο να βρεις τη χαρά." Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ένοιωθα την έλειψη της συντροφικότητας στην ζωή μου... Όμως η χαρά ήταν πάντα εκεί... Ίσως γιατί ήταν πιο εύκολες εποχές παρόλο που με την συγκεκριμένη φίλη μου δεν μας χωρίζει παρά μια δεκαετία...Πιο εύκολες από άποψη των expectations που είχαμε από τον αυτό μας ή που είχαν οι άλλοι από εμάς, μην φανταστείτε κάτι άλλο... Η δυσκολία στο να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να πορευτείς μαζί σε διάρκεια χρόνου, πάντα εκεί ήταν... Πάντα... Και χρειάστηκε να φιλήσω πολλούς βατράχους και εγώ μέχρι να βρω τον πρίγκιπα μου... Απλά επειδή δεν είχα άγχος διασκέδασα και εκείνη την διαδρομή.. Για κάποιους άλλωστε, το ήξερα από την αρχή... Πως δεν ήταν αυτό που έψαχνα ή πως , ακόμα χειρότερα, δεν ήμουν καν εγώ αυτό που έψαχναν εκείνοι...Όμως συνήθως ήταν τόσο ενδιαφέροντες - ή τόσο όμορφοι- ώστε άξιζε τον κόπο η εμπειρία... Κάποιους άλλους τους ανακάλυψα στην διαδρομή, κάπου φάνηκε το πράσινο χρώμα κάτω από τα trendy ρούχα και τα γρήγορα , ακριβά αυτοκίνητα τους... To make a long story short, πέρασαν πολλοί άντρες από την ζωή μου μέχρι να νοιώσω πως είχε φτάσει το "εδώ" και το "πάντα".. Που όταν ήρθε, ήταν τόσο απόλυτο που δεν χρειάστηκε η παραμικρή προσπάθεια για να φορέσω το γοβάκι... Μου ταίριαξε σαν να ήταν custom made από τον ίδιο τον Manolo...
Όμως για να είμαι απολύτως ειλικρινής, η χαρά στην ζωή μου δεν είχε να κάνει καθόλου με τις σχέσεις μου και το μέλλον τους... Ήξερα πάντα να ζω πολύ καλά και μόνη μου... Το ίδιο και οι φίλες μου εκείνης της εποχής με τις οποίες αλλωνίζαμε το σύμπαν... Δεν είχαμε αυτό το άγχος του να βρούμε έναν σύντροφο... Τουλάχιστον όχι για πάντα, ή έστω για πολύ... Αντιθέτως ήταν πάντα εξαιρετικά απλό να βρούμε πολλούς συντρόφους για λίγο... Πολύ εύκολο και , πιστέψτε με, απίστευτα διασκεδαστικό.. Χαιρόμασταν τις στιγμές και τις ιστορίες μας, και πηγαίναμε παρακάτω αναζητώντας .. να περνάμε καλά... Χωρίς μακροπρόθεσμες προοπτικές και χωρίς σχέδια για οικογένειες, παιδιά και συμβιώσεις... Αλήθεια σας λέω... Και επειδή όλες σήμερα είμαστε σύζυγοι και μαμάδες, σας διαβεβαιώ πως οι "σχέσεις ζωής" μας ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο με τις "αποτυχίες" μας... Από μια γκομενιά και ένα καλό κρεβάτι...
Μου κάνει εντύπωση λοιπόν που διάφορες - μικρότερες από μένα - φίλες μου τελευταία αγχώνονται όλο και περισσότερο με τα γκομενικά τους... Με την έλειψη συντροφικότητας και με την προοπτική οικογένειας... Όχι γιατί δεν είναι σοβαρά πράγματα στην ζωή αυτά, αλλά ακριβώς για το αντίθετο... Επειδή ακριβώς είναι πολύ σοβαρά, και γι' αυτό πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με χαλαρότητα και ψυχραιμία... Για να τα ξορκίζουμε και να μην μας πάρουν κάποια στιγμή από κάτω... Γιατί συντροφικότητα στην ζωή είναι πρώτα και πάνω από όλα η καλή σχέση με τον εαυτό μας... Που όταν τον αγαπάμε πραγματικά, δεν τον βάζουμε σε περιπέτειες ή όταν το κάνουμε ξέρουμε πως πάμε γυρεύοντας για προβλήματα και πως όταν σπέρνουμε ανέμους, συνήθως θερίζουμε θύελες... Οπότε φροντίζουμε τουλάχιστον να κρατάμε.. ομπρέλα...
Ξέρω πολλές όμορφες, νέες, επιτυχημένες γυναίκες, με καριέρες σούπερ, με μυαλό ξυράφι, με χιούμορ και με προσωπικότηες δυνατές, που ρίχνουν τον εαυτό τους σε κάθε είδους καταδικασμένες από το ξεκίνημα τους σχέσεις μόνο και μόνο γιατί έχουν αγχωθεί για το μέλλον τους... Με άντρες αντικειμενικά άσχημούς ή κακότροπους, με άντρες παντρεμένους, με άντρες ρεμάλια ή με άντρες που θα μπορούσαν να μην είναι και ακριβώς...άντρες... Με άντρες τέλος πάντων που δεν τους ταιριάζουν και που τελικά sooner or later θα τις πικράνουν και θα τις πληγώσουν μια που εκείνες επενδύουν επάνω τους όνειρα και προοπτικές για μια ζωή που θεωρούν πως θα έπρεπε να έχουν ήδη.. Οπωσδήποτε... Ή ακόμα χειρότερα, βρίσκοντας απολυτως σωστούς άντρες τους οποίους από τους πρώτους μήνες σχέσης τους βομβαρδίζουν με σχέδια για συμβίωση και με σχόλια για το βιολογικό τους ρολόιο που έχει σημάνει συναγερμό.. Και που εκείνοι φεύγουν τρέχοντας γιατί όπως λένε και οι οδηγίες χρήσεως, οι άντρες έχουν ένα θέμα με την δέσμευση και μάλιστα όταν τους την κουνάμε σαν τσεκούρι πάνω από το κεφάλι τους σε κάθε ευκαιρία από την πρώτη στιγμή..
Γενικά μιλόντας άλλωστε, δεν γίνονται έτσι αυτές οι δουλειές... Δώστε μου ένα ευρώ για κάθε δυστυχισμένο ζευγάρι που ξέρω και θα γίνω πλούσια... Πολύ... Γιατί άντε και παντρεύεσαι, άντε και κάνεις ένα παιδί... Αν το οικοδόμημα σου δεν στηρίζεται σε γερές, σε πολύ γερές βάσεις, τότε... Τότε αρχίζουν τα δύσκολα... Γιατί έρχεται η στιγμή που τελείωνουν όλα.. Και οι έρωτες, και τα καλά κρεβάτια, και η υπομονή και οι διακιολογίες που δίνουμε στον εαυτό μας για τα πάντα.. Και μένουμε εμείς και ο άλλος... Μόνοι, γυμνοί και φωτισμένοι από παντού... Και τότε, θα αναπολήσουμε με νοσταλγία τις εποχές που είμασταν μόνοι.. Χωρίς σύντροφο αλλά με όλες τις προοπτικές δικές μας...Και θα μπορούμε να μηδενίσουμε το κοντερ και να αρχίσουμε από την αρχή πολλές φορές, αλλά κάθε φορά θα αφήνουμε πίσω μας ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και ένα κομμάτι από την χαμένη αθωότητα... Την δική μας , των παιδιών μας άν προλάβαμε να κάνουμε, και του ανθρώπου που διαλέξαμε να εμπλέξουμε στο παραμύθι μας... Γιατί το παραμύθι μας εμείς το γράφουμε, εμείς το σκηνοθετούμε, εμείς κάνουμε το casting και εμείς κρατάμε φυσικά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο... Και ίσως είναι καλύτερα να πρωταγωνιστούμε sold out επί σειρά ετών στο "Μοναξιά μου όλα" παρά να κατεβάσουμε μετά από μερκές αποτυχημένες παραστάσεις το "Μικρό σπίτι στο Λιβάδι..." Λέω εγώ τώρα...
