Διαβάζω πολύ καιρό τώρα ένα blog...Δηλαδή πολλά blogs διαβάζω αλλά αυτό με εντυπωσιάζει πάντα, και όχι με την καλή έννοια.... Το γράφει μια γυναίκα που βρίσκεται μονίμως σε αγωνία και σε σύγχιση... Μια γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί της μέσα σε καθεστώς μόνιμου άγχους, που σκέφτεται πολύ περισσότερο απ' ότι χρειάζεται - αν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο- και που το κυριότερο, καταλογίζει σε όλους γύρω της κακές προθέσεις... Μια γυναίκα που έχει κάνει ψυχανάλυση σαφώς, και που προφανώς έχει περάσει δύσκολα, αλλά που αντί να στηριχτεί στα όσα έζησε και στα όσα έμαθε για να πάει παρακάτω, επιμένει να γυρίζει και να αναλύει ατελείωτα τα περασμένα, τους φόβους, τον θυμό και την οργή της... Ατελείωτα... Και έχει μέσα της τεράστια αποθέματα οργής... Τεράστια.....
Είναι το μόνο blog στο οποίο δεν σχολιάζω ποτέ... Όχι γιατί δεν έχω τι να πω αλλά γιατί τις περισσότερες φορές θα ήθελα να την ταρακουνήσω με κάποιον τρόπο και να την κάνω να δει την ζωή όπως είναι πραγματικά... Γιατί αγχώνομαι, χωρίς καν να την ξέρω, για αυτό το παιδάκι που μεγαλώνει γατζωμένη σε όλα αυτά... Για την εικόνα που του δίνει για την ζωή και τους ανθρώπους... Για αυτό που το αφήνει να δει μέσα από τα μάτια της... Δεν θα αναφέρω το όνομα του blog, δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε νόημα...
Θα πω μόνο, με την ελπίδα πως ίσως διαβάζει και εκείνη εμένα, πως η ζωή , όσο δύσκολη και να είναι, έχει παράθυρα με θέα προς τα έξω, πάντα... Και εξαρτάται από μας να τα βρούμε και να τα ανοίξουμε... Έχω ξαναγράψει πως η ζωή μου υπήρξε πολύ δύσκολη κάποτε... Πριν τον Μάνο και τον Άρι, πριν το σήμερα, υπήρξε το χτες... Όταν ήμουν ένα "παιδί" με προβληματικό παρελθόν, επικίνδυνο παρόν και δυσοίωνο μέλλον... Χωμένη στην μαυρίλα μιας ζωής που με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή, μόνη μου μέσα σε έναν κόσμο που δεν ήταν δικός μου αλλά που τον φορούσα με την ίδια άνεση που φοράω σήμερα τα ακριβά μου παπούτσια και τις αγαπημένες μου συλεκτικές τσάντες...
Εκείνη η ζωή με οδήγησε σε δύσκολα μονοπάτια και πόρτες βαριές.... Και θα μπορούσε, αν την είχα αφήσει, να με πάει μέχρι το τέρμα... Μέχρι το τίποτα και το πουθενά... Και είχα πάρα πολύ κόσμο να κατηγορήσω για αυτή την τρελή πορεία μου... Άδικα αλλά και δίκαια... Και θα μπορούσα να κρατηθώ από εκεί, προσπαθόντας να βρω το δίκιο μου για πάντα, και να χάσω την έξοδο προς κάπου αλλού...
Ο Χοϊμες λέει πως μας ενοχλούν συνήθως τα πράγματα μέσα στα οποία αναγνωρίζουμε κομμάτια του εαυτού μας που προτιμούμε να αγνοούμε ή να ξεχνάμε... Και ίσως γι΄αυτό το συγκεκριμένο blog με κάνει να εκνευρίζομαι τόσο... Γιατί με την γυναίκα που το γράφει έχουμε πολλά κοινά... Η διαφορά μας είναι ότι μέσα στο μαύρο εγώ είμαι "σχεδιασμένη" να βρίσκω πάντα το άσπρο.. Όπου και αν βρίσκεται.... Σαν τα γουρουνάκια που ανακαλύπτουν τις τρούφες που σιχαίνομαι ή σαν άλλη Πολυάνα με το παιχνίδι της χαράς, βρίσκω πάντα το "δώρο" που κρύβουν οι δυσκολίες της ζωής μου, τις ξορκίζω και πάω παρακάτω... Και εκτιμώ τα καλά και τα όμορφα που μου προσφέρει η ζωή, και την ζω μέχρι τέρμα και την χαίρομαι, και όλους εκείνους που με πίκραναν, απλά τους ξεχνάω... Τους κάνω delete... Δεν είναι τόσο εύκολο όσο το κάνω ακούγεται, ούτε έγινε από την μια στιγμή στην άλλη....Προφανώς όχι.. Πάλεψα και εγώ για χρόνια με τα φαντάσματα μου αλλά με την βοήθεια των ανθρώπων γύρω μου, και κυρίως με την βοήθεια του Μάνου που με έκανε να νοιώσω επιτέλους ασφαλής και αγαπημένη, συνειδητοποίησα πως ο χρόνος που έχανα χωμένη μέσα στον θυμό και την οργή μου, με έκανε να χάνω στιγμές, ζωή και ανθρώπους... Και έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση και έκλεισα τους παλιούς μου λογαριασμούς, ζήτησα τις συγγνώμες μου εκεί που έπρεπε, εμπράκτως, πέταξα μακριά τις συγγνώμες που ζητούσα αλλά δεν θα έπαιρνα ποτέ, και προχώρησα... Και δεν το μετάνοιωσα ποτέ... Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ειπώθηκαν, πολλές πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ οριστικά και πολλά όνειρα που συνεχίζουν να έρχονται τα βράδια και να με ξυπνάνε αλλά σπάνια πια... Και ναι, φυσικά, μου δόθηκαν ευκαιρίες, πράγμα που δεν ξεχνάω ποτέ.. Όμως η ζωή μου είναι πια όμορφη... Πραγματικά όμορφη... Τριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπάνε, γεμάτη πράγματα και σχέδια που με κάνουν να χαμογελαω τα πρωινά, και με δυσκολίες φυσικά που όμως πάντα ξεπερνιούνται... Ευτυχώς... Και κοιτάζοντας πίσω, ξέρω πια πως αυτό που υπήρξα δεν θα χαθεί ποτέ οριστικά, δεν θα ξεχαστεί ποτέ για πάντα, αλλά και πως χωρίς εκείνο δεν θα ήμουν σήμερα εγώ... Εδώ... Και τότε όλα μπαίνουν στην σωστή τους θέση... Και η ζωή προχωράει... Και εγώ μαζί....
Υ.Γ. Στην ζωή πάντα υπάρχουν ευκαιρίες.... Και όταν τις δούμε πρέπει να έχουμε την δύναμη και το θάρρος να τις αρπάξουμε γερά... Και να δίνουμε βέβαια... Να δίνουμε ευκαιρίες και ενέργεια στους ανθρώπους γύρω μας χωρίς να περιμένουμε να μας τα ανταποδώσουν ... Με κάποιο μαγικό τρόπο, θα έρθει η στιγμή που το σύμπαν θα συνομωτήσει και θα μαζέψει την ενέργεια που του δώσαμε και θα μας την στείλει πίσω... Και θα εξαργυρώσουμε τις επιταγές μας... Στο δεκαπλάσιο.... Γι' αυτό και έχει τεράστια σημασία όλο αυτό το πάρε- δώσε της ζωής... Αρκεί να μην μπερδευόμαστε και τα θέλουμε όλα τώρα... Αρκεί να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο μέλλον... Και όλα θα πάνε καλά...
Είναι το μόνο blog στο οποίο δεν σχολιάζω ποτέ... Όχι γιατί δεν έχω τι να πω αλλά γιατί τις περισσότερες φορές θα ήθελα να την ταρακουνήσω με κάποιον τρόπο και να την κάνω να δει την ζωή όπως είναι πραγματικά... Γιατί αγχώνομαι, χωρίς καν να την ξέρω, για αυτό το παιδάκι που μεγαλώνει γατζωμένη σε όλα αυτά... Για την εικόνα που του δίνει για την ζωή και τους ανθρώπους... Για αυτό που το αφήνει να δει μέσα από τα μάτια της... Δεν θα αναφέρω το όνομα του blog, δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε νόημα...
Θα πω μόνο, με την ελπίδα πως ίσως διαβάζει και εκείνη εμένα, πως η ζωή , όσο δύσκολη και να είναι, έχει παράθυρα με θέα προς τα έξω, πάντα... Και εξαρτάται από μας να τα βρούμε και να τα ανοίξουμε... Έχω ξαναγράψει πως η ζωή μου υπήρξε πολύ δύσκολη κάποτε... Πριν τον Μάνο και τον Άρι, πριν το σήμερα, υπήρξε το χτες... Όταν ήμουν ένα "παιδί" με προβληματικό παρελθόν, επικίνδυνο παρόν και δυσοίωνο μέλλον... Χωμένη στην μαυρίλα μιας ζωής που με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή, μόνη μου μέσα σε έναν κόσμο που δεν ήταν δικός μου αλλά που τον φορούσα με την ίδια άνεση που φοράω σήμερα τα ακριβά μου παπούτσια και τις αγαπημένες μου συλεκτικές τσάντες...
Εκείνη η ζωή με οδήγησε σε δύσκολα μονοπάτια και πόρτες βαριές.... Και θα μπορούσε, αν την είχα αφήσει, να με πάει μέχρι το τέρμα... Μέχρι το τίποτα και το πουθενά... Και είχα πάρα πολύ κόσμο να κατηγορήσω για αυτή την τρελή πορεία μου... Άδικα αλλά και δίκαια... Και θα μπορούσα να κρατηθώ από εκεί, προσπαθόντας να βρω το δίκιο μου για πάντα, και να χάσω την έξοδο προς κάπου αλλού...
Ο Χοϊμες λέει πως μας ενοχλούν συνήθως τα πράγματα μέσα στα οποία αναγνωρίζουμε κομμάτια του εαυτού μας που προτιμούμε να αγνοούμε ή να ξεχνάμε... Και ίσως γι΄αυτό το συγκεκριμένο blog με κάνει να εκνευρίζομαι τόσο... Γιατί με την γυναίκα που το γράφει έχουμε πολλά κοινά... Η διαφορά μας είναι ότι μέσα στο μαύρο εγώ είμαι "σχεδιασμένη" να βρίσκω πάντα το άσπρο.. Όπου και αν βρίσκεται.... Σαν τα γουρουνάκια που ανακαλύπτουν τις τρούφες που σιχαίνομαι ή σαν άλλη Πολυάνα με το παιχνίδι της χαράς, βρίσκω πάντα το "δώρο" που κρύβουν οι δυσκολίες της ζωής μου, τις ξορκίζω και πάω παρακάτω... Και εκτιμώ τα καλά και τα όμορφα που μου προσφέρει η ζωή, και την ζω μέχρι τέρμα και την χαίρομαι, και όλους εκείνους που με πίκραναν, απλά τους ξεχνάω... Τους κάνω delete... Δεν είναι τόσο εύκολο όσο το κάνω ακούγεται, ούτε έγινε από την μια στιγμή στην άλλη....Προφανώς όχι.. Πάλεψα και εγώ για χρόνια με τα φαντάσματα μου αλλά με την βοήθεια των ανθρώπων γύρω μου, και κυρίως με την βοήθεια του Μάνου που με έκανε να νοιώσω επιτέλους ασφαλής και αγαπημένη, συνειδητοποίησα πως ο χρόνος που έχανα χωμένη μέσα στον θυμό και την οργή μου, με έκανε να χάνω στιγμές, ζωή και ανθρώπους... Και έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση και έκλεισα τους παλιούς μου λογαριασμούς, ζήτησα τις συγγνώμες μου εκεί που έπρεπε, εμπράκτως, πέταξα μακριά τις συγγνώμες που ζητούσα αλλά δεν θα έπαιρνα ποτέ, και προχώρησα... Και δεν το μετάνοιωσα ποτέ... Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ειπώθηκαν, πολλές πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ οριστικά και πολλά όνειρα που συνεχίζουν να έρχονται τα βράδια και να με ξυπνάνε αλλά σπάνια πια... Και ναι, φυσικά, μου δόθηκαν ευκαιρίες, πράγμα που δεν ξεχνάω ποτέ.. Όμως η ζωή μου είναι πια όμορφη... Πραγματικά όμορφη... Τριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπάνε, γεμάτη πράγματα και σχέδια που με κάνουν να χαμογελαω τα πρωινά, και με δυσκολίες φυσικά που όμως πάντα ξεπερνιούνται... Ευτυχώς... Και κοιτάζοντας πίσω, ξέρω πια πως αυτό που υπήρξα δεν θα χαθεί ποτέ οριστικά, δεν θα ξεχαστεί ποτέ για πάντα, αλλά και πως χωρίς εκείνο δεν θα ήμουν σήμερα εγώ... Εδώ... Και τότε όλα μπαίνουν στην σωστή τους θέση... Και η ζωή προχωράει... Και εγώ μαζί....
Υ.Γ. Στην ζωή πάντα υπάρχουν ευκαιρίες.... Και όταν τις δούμε πρέπει να έχουμε την δύναμη και το θάρρος να τις αρπάξουμε γερά... Και να δίνουμε βέβαια... Να δίνουμε ευκαιρίες και ενέργεια στους ανθρώπους γύρω μας χωρίς να περιμένουμε να μας τα ανταποδώσουν ... Με κάποιο μαγικό τρόπο, θα έρθει η στιγμή που το σύμπαν θα συνομωτήσει και θα μαζέψει την ενέργεια που του δώσαμε και θα μας την στείλει πίσω... Και θα εξαργυρώσουμε τις επιταγές μας... Στο δεκαπλάσιο.... Γι' αυτό και έχει τεράστια σημασία όλο αυτό το πάρε- δώσε της ζωής... Αρκεί να μην μπερδευόμαστε και τα θέλουμε όλα τώρα... Αρκεί να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο μέλλον... Και όλα θα πάνε καλά...
