Περί μαλακίας, μέρος δεύτερον...

Και τελευταίο, γιατί η μαλακία όπως φαίνεται μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές αν της δώσεις χώρο να ανθίσει... Το χτεσινό μου post ξεσήκωσε πολλούς... Ανωνύμους φυσικά, γιατί πάντα έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές, χρόνια τώρα... Απλά παλιά τα ανθρωπάκια φοράγανε κουκούλες, άσπρες ή μαύρες, δεν έχει σημασία, ενώ τώρα οχυρώνονται πίσω από την ανωνυμία τους για να πουν πράγματα που αμφιβάλω αν θα έλεγαν επωνύμως... Και εδώ φυσικά είναι και η διαφορά...Βλέπετε αγαπητοί μου, εγώ είμαι εδώ και γράφω ότι γράφω με το όνομα μου... Με την ιδιότητα μου, όποια είναι τέλος πάντων, με το mail μου εμφανές για να μπορεί να με βρει όποιος θέλει, με την φωτογραφία μου και με πραγματικά στοιχεία από την ζωή μου... Προφανώς τα στοιχεία που επιλέγω εγώ... Που δεν είναι απαραίτητα αυτά που θεωρώ πιο σημαντικά, είναι όμως αυτά που θεωρώ κατά καιρούς πιο ενδιαφέροντα. Για αυτό το blog. Που είναι ένα on line ημερολόγιο, όπως γράφω άλλωστε και στο profile μου... Που δεν είπα ποτέ ότι είναι ένα σύγγραμμα που θα αλλάξει τον κόσμο, που δεν δήλωσα ποτέ ότι είναι ένα συγγραφικό αριστούργημα, που δεν φιλοδοξεί να δημιουργήσει τάσεις ή εθισμούς... Και το οποίο, το κυριότερο, δεν σας υποχρεώνει κανείς να διαβάζετε...
Δεν θα ασχοληθώ με τα κάθε είδους ανώνυμα σχόλια, στα τρία που θεώρησα απαραίτητο άλλωστε απάντησα ήδη... Θα πω απλά πόσο με εντυπωσίασε εκείνο που αναφερόταν στην «εργοδότρια» μου, την κυρία Λυμπέρη... Είναι λυπηρό ένα blog να βγάζει από μέσα μας τόση μιζέρια και τόση κακία ώστε ένας άνθρωπος που ειλικρινά ελπίζω πως δεν γνωρίζω να καταλήγει στο να μου στείλει αυτό το μήνυμα.. Ένα μήνυμα που ξεκινάει ως εξής: «Γνωρίζει άραγε η σύζυγος του εργοδότη σας και επίσης εκδότρια κα Έλενα Μακρή Λυμπέρη την γνώμη που έχετε για εκείνη?» Δηλαδή? Να τρομάξω τώρα? Ότι με πιάσατε και καλά αγαπητέ ανώνυμε να κάνω μαλακία και ? Θα πάτε να της το πείτε? «Κυρία, κυρία , η Έύη σας είπε ξυνή...» Και? Και εκείνη θα με φωνάξει στο γραφείο της, θα με απολύσει και θα χάσω το παντεσπάνι μου... Αυτό φαντάζεστε? Γιατί αυτό ήταν το νόημα του σχολίου... Και διορθώστε με αν κάνω λάθος παρακαλώ...
Λοιπόν θα σας στεναχωρήσω... Καταρχάς γιατί το παντεσπάνι μου δεν προέρχεται από την κυρία Λυμπέρη, ούτε από τον σύζυγο της , ούτε από κανέναν άλλο πέραν του δικού μου, αγαπημένου συζύγου ο οποίος τελευταία φορά που ρώτησα δεν σκόπευε να με απολύσει.... Έπειτα γιατί με την κυρία Λυμπέρη δεν έχω κανενός είδους πρόβλημα πέραν ίσως του ότι φοράει ωραιότερα γυαλιά ηλίου από μένα, πράγμα το οποίο θα σπεύσω να διορθώσω άμεσα μια που την ρώτησα εχτές και μου είπε πως τα δικά της είναι Chloe… Επίσης να σας πω ότι δεν γίνονται έτσι οι δουλειές... Ακόμα και αν είχατε δίκιο και εγώ στο συγκεκριμένο κομμάτι σκιαγραφούσα την κυρία Λυμπέρη, σιγά μην ίδρωνε το αυτί της... Είμαι σίγουρη πως στους διαδρόμους της εταιρίας λένε πολύ χειρότερα για εκείνη, όπως λένε για κάθε άνθρωπο που είναι επιτυχημένος και καταξιωμένος, και το ξέρει... Και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή... Αντιθέτως δίνει πολλές δεκάρες για να γίνεται η δουλειά της σωστά, και εγώ την συγκεκριμένη δουλειά την κάνω μια χαρά... Και αυτό μετράει... Επίσης να σας πω ότι στις εταιρίες κάθε είδους, αλλά κυρίως στην ζωή, οι σπιούνοι δεν έχουν καμιά επιτυχία και καμία τύχη.. Αλλά αυτό φαντάζομαι πως θα το ξέρετε από πρώτο χέρι...Και λυπάμαι ειλικρινά την κυρία Μπαλατσινού – που την ξέρετε και προσωπικά όπως δηλώσατε- για τις παρέες που κάνει...
Αυτά για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα γιατί αν υπάρχει κάτι που με τρελαίνει πέρα από την καλπάζουσα μαλακία είναι τα ανθρωπάκια που νομίζουν πως μπορούν να με τρομάξουν μέσα από τις σκιές... Δεν είμαι ατρόμητη όπως λέει χαριτολογώντας ο Αντώνιος.. Κάθε άλλο... Τρέμω για τα όσα μπορώ να χάσω.. Όμως αυτά για τα οποία τρέμω δεν είναι το παντεσπάνι μου, ούτε οι δουλειές που έρχονται και παρέρχονται... Είναι οι άνθρωποι... Οι δικοί μου άνθρωποι... Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου...Και εκείνοι, ευτυχώς για μένα, ξέρουν πολύ καλά ποια είμαι...
Κάνοντας τον απολογισμό μου, κάθε βράδυ, κοιμάμαι ήσυχη γιατί δεν έχω να ντραπώ για τίποτα πια... Τα λάθη μου, που είναι πολλά και μεγάλα και που ανήκουν πια στο παρελθόν τα έχω πληρώσει... Κυριολεκτικά και μεταφορικά... Και από την στιγμή που κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω μια καινούρια αρχή, φρόντισα και φροντίζω καθημερινά να μην αδικώ κανέναν.. Και κυρίως να μην κρίνω κανέναν... Δεν ξεχνάω ποτέ πως ήταν τα πράγματα για μένα κάποτε... Δεν ξεχνάω πως υπήρξε μια σκοτεινή περίοδος στην ζωή μου που όλα ήταν αλλιώς.. Και ακριβώς επειδή δεν ξεχνάω, και ακριβώς επειδή δεν ήμουν πάντα έτσι, φροντίζω να είμαι εκεί για όποιον μπορώ.. Γιατί πιστεύω στις ευκαιρίες... Στις ίδιες ευκαιρίες που μου δόθηκαν και εμένα... Ευτυχώς.. Ζω λοιπόν την ζωή μου όπως την έφτασα μέχρι εδώ, όπως την πάλεψα για να την φέρω μέχρι εδώ, την χαίρομαι μέχρι το μεδούλι, την προστατεύω όσο μπορώ και δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν... Όταν έχεις βραχεί όσο εγώ άλλωστε, την βροχή δεν την φοβάσαι... Ούτε καν την καταιγίδα... Γιατί ξέρεις πως θα έρθει η ώρα που θα βγει ο ήλιος και θα σε ζεστάνει και θα στεγνώσεις... Ξανά...
Και αυτό το blog, να το πω άλλη μια για να το εμπεδώσουν όσοι προβληματίζονται, δεν έχει σκοπό να επιδείξει μια ζωή που στην τελική δεν είναι και η πιο grand που υπάρχει, αλλά να μοιραστεί στιγμές με όσους έχουν την διάθεση να συμμετάσχουν... Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο... Και λυπάμαι πραγματικά γιατί υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που θεωρούν πως έχουν την δύναμη, την δυνατότητα ή το δικαίωμα να με «απειλούν» επειδή δεν συμφωνούν με τα όσα έγραψα σε ένα post… Get a life of your own guys… Ίσως έτσι σταματήσετε κάποια στιγμή να ζείτε μέσα από τις ζωές των άλλων... Ειδικά μάλιστα μέσα από τις ζωές που λέτε ότι δεν σας αρέσουν....