Δηλαδη αφου υπηρξαν πολλες αντιστοιχες γνωριμιες, τι το διαφορετικο εγινε.
Αλλαξε κατι στα δικα σου ματια, εκανε κατι αλλο εκεινος, απλως ετσι αισθανθηκες, τι; "
Ενδιαφέρουσα ερώτηση που έρχεται σε μια περίοδο που αναρωτιέμαι και εγώ για πολλά πράγματα, για δικούς μου, τελείως ξεχωριστούς λόγους... Νομίζω λοιπόν πως το κυριότερο χαρακτηριστικό του Μάνου, αυτό που με κέρδισε και που μου κίνησε το ενδιαφέρον πιο πολύ ήταν - και εξακολουθεί να είναι - το μυαλό του.... Ερωτεύτηκα την εξυπνάδα του, το απολύτως βρετανικό του χιούμορ και τον απίστευτο σνομπισμό του... Από όλους τους άντρες που γνώρισα στην ζωή μου ο Μάνος ήταν ο μόνος που με έκανε να τον βλέπω παραπάνω από μένα... Που με έκανε να τον θαυμάζω, να τον σέβομαι και να αναγνωρίζω μέσα μου την υπεροχή του... Ξαφνικά, βρήκα έναν άντρα που με έκανε να νοιώσω πως μπορούσα να αφεθώ.. Να στηριχτώ επάνω του και να νοιώσω ασφαλής γιατί ότι είχα εγώ, εκείνος το είχε παραπάνω... Όταν γνωριστήκαμε, ανακαλύψαμε πως είμασταν δυό εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες... Εγώ ενθουσιώδης, παρορμητική, κοινωνική και στον κόσμο μου και εκείνος ορθολογιστής, απρόσιτος, σοβαρός και μετρημένος... Γη και αέρας... Και παρόλα αυτά, με τόσα πράγματα κοινά... Μας άρεσαν τα ίδια πράγματα, έχουμε κοινή αισθητική, κοινό χιούμορ, κοινές απόψεις για την ζωή, κοινούς κώδικες... Και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον ιδανικά... Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, πριν από όλα αυτά μάλλον, είχαμε εξαιρετική χημεία...
Κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ επίσης πως ο Μάνος είχε την εξυπνάδα να μην με αφήσει να τον παρασύρω και να τον ισοπεδώσω.. Πράγμα που έκανα συνήθως με τους άντρες της ζωής μου μέχρι τότε... Έβαλε όρια στην σχέση μας, όρια που τα ανακάλυπτα με τον καιρό και προσπαθούσα να τα ξεπεράσω και έτσι, σαν παιχνιδάκι, εγώ που ήμουν μαθημένη να μου λένε πάντα ναι και να κάνω πάντα ότι θέλω, έμαθα να ζω μαζί του, να σέβομαι και τα δικά του θέλω και τις δικές του ανάγκες και, όταν χρειαζόταν, να υποχωρώ... Μαθήματα ζωής που με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη σύντροφος και σίγουρα -αργότερα- καλύτερη μαμά...
Όταν γνώρισα τον Μάνο ήμουν ένα αγρίμι... Στηριζόμουν στα προφανή, στο ότι ήμουν όμορφη και έξυπνη και καλομαθημένη - και ψωνάρα φυσικά- και "έτρωγα ανθρώπους"για χαβαλέ... Δεν δενόμουν με κανέναν, δεν είχα ενδοιασμούς, δεν είχα όρια, δεν είχα τύψεις... Με ένοιαζε μόνο να περνάω καλά... Ανταγωνιζόμουν τους πάντες, έβλεπα τις σχέσεις σαν μάχες για δύναμη και ακολουθόντας το ρητό "στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται", ακολουθούσα περίπλοκα σχέδια και τακτικές απλά για να κερδίζω... Και μετά να φεύγω... Ο Μάνος με ηρέμησε.... Με εξημέρωσε σχεδόν... Δεν ήταν εύκολο, ούτε για εκείνον ούτε για μένα αλλά με κάποιο τρόπο μαγικό συνέβη... Δεν θα σας παραμυθιάσω... Περάσαμε δύσκολα, ειδικά στην αρχή, και χωρίσαμε πολλές φορές και ξαναβρεθήκαμε, γιατί κανείς δεν ήταν ποτέ αποφασισμένος να πει το τελικό αντίο... Σαν κάτι να μας τραβούσε πάλι πίσω, μαζί, για μια ακόμα προσπάθεια, για μια ακόμα φορά... Και τελικά, όταν αποφασίσαμε να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας , ο καθένας με τον δικό του τρόπο, πως αυτό που θέλαμε πέρα και πάνω απ' όλα ήταν να είμαστε μαζί γιατί χώρια απλά δεν περνούσαμε καλά, σαν να μας άγγιξε ένα μαγικό ραβδί, βρήκαμε τους ρυθμούς και τις ισορροπίες μας... Οι οποίες μπορεί κατά καιρούς να δοκιμάζονται, πράγμα απολύτως λογικό μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας , όμως δεν διαταράχτηκαν ποτέ ξανά... Σήμερα, 16 χρόνια μετά, νομίζω λοιπόν πως παρόλο που η ίδια η σχέση μας έχει αλλάξει πολύ, παρόλο που η καθημερινότητα και η ρουτίνα έχουν διαβρώσει το πάθος , και ο έρωτας έχει γίνει αγάπη, και, γιατί όχι, συνήθεια, οι βάσεις μας παραμένουν οι ίδιες... Ο Μάνος είναι ένας άντρας που εξακολουθώ να θαυμάζω, ένας άντρας για τον οποίο εξακολουθώ να είμαι περήφανη, ένας άντρας τον οποίο εξακολουθώ να διεκδικώ γιατί εξακολουθώ να τον θέλω δικό μου... Και φυσικά τον οποίο αγαπάω τόσο πολύ περισσότερο από τότε που τον γνώρισα, που δεν έχει καν νόημα να κάνω την σύγκριση... Γιατί η αγάπη του τότε από την αγάπη του τώρα απέχει έτη φωτός... Και είναι λογικό νομίζω... Μετά από τόσα χρόνια μαζί, ο Μάνος είναι κομμάτι του εαυτού μου... Ένα κομάτι που ξέρω καλά πως ακόμα και αν πάψουμε να είμαστε μαζί κάποτε- γιατί κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει η επόμενη μέρα - θα είναι πάντα εκεί... Βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Όχι γιατί μου χάρισε μια όμορφη ζωή, ούτε γιατί με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, που είναι πολύ καλύτερο από αυτό που ήμουν τότε... Αλλά γιατί πέρα και πάνω απ' όλα, ήταν ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσε να έχει ο Άρις... Και γιατί έκανε εκείνον αυτό που είναι σήμερα....
Κλείνοντας, να πω ότι οι σχέσεις , ακόμα και οι πιο γερές, χρειάζονται δουλειά, και προσπάθεια... Και πως ο χειρότερος εχθρός τους είναι η ρουτίνα και ο εφησυχασμός... Μπορεί να είναι δύσκολο να αναζωπυρώσεις το πάθος και τον έρωτα όταν έχουν περάσει χρόνια και όταν μέσα στην σχέση έχουν μπεί παιδιά, υποχρεώσεις, καθημερινότητα και προβληματισμοί... Καμιά φορά όμως αρκεί να γυρίσουμε πίσω και να θυμηθούμε από που ξεκίνησαν όλα και γιατί... Ή ακόμα καλύτερα να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς τον άνθρωπο μας... Και τότε, όλα μπαίνουν πάλι στην θέση τους.... Σαν τα κομματάκια ενός παζλ που σχηματίζουν την δική μας, μοναδική εικόνα....
