Βλέπω μέρες τώρα στις ειδήσεις το θέμα να αναπτύσσεται και θέλω να βάλω τις φωνές… Και όσο σκέφτομαι πως την είχα την ευκαιρία και την έχασα μέσα από τα χέρια μου…. Διότι με πήρε η κυρία από το Mega για να κάνω δήλωση στο δελτίο την πρώτη μέρα αλλά εγώ το έπαιξα κυρία ( «λυπάμαι αλλά δεν κάνω δηλώσεις σε κανάλια») και την παρέπεμψα στον Αθήναιο που όσο να το κάνουμε, είναι πιο γνωστός στην πιάτσα… Αφήστε που δεν μου αρέσει καθόλου η κυρία Τρέμη… Αυτές οι μπουτονιέρες με τις καμέλιες μου φέρνουν ρίγος… Να με ζητούσε η Έλλη, να το σκεφτώ… Αλλά στην ξινή, ούτε δεμένη… Έτσι είπα την Δευτέρα… Εχτές όμως, βλέποντας για μια ακόμα φορά αυτόν τον δυστυχή απολυμένο δημοσιογράφο να λέει βλακείες και να φτύνει σάλια προς κάθε κατεύθυνση το μετάνιωσα φρικτά… Και στο τσακ ήρθα να πάρω την κυριούλα και να την θερμοπαρακαλέσω να με βγάλουν live στο δελτίο των 8, prime time, να τους εξηγήσω τα βασικά..
Διότι είναι σαφές πως οι μεν δημοσιογράφοι που κάνουν τα ρεπορτάζ δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν τον server από τον browser, οι δε παραθυράτοι, ας το αφήσουμε καλύτερα… Σχεδόν πιστεύουν πως τα blogs είναι σαν τα κανάλια και τις εφημερίδες.. Με πρόεδρο διοικητικού συμβουλίου, λογιστήριο, τμήμα διαφήμισης και marketing… Και ψάχνουν να βρουν ποιος έχει τους κωδικούς με την ίδια ζέση που άλλοι αναζητούσαν αιώνες πριν το Holy Grail…
Δεν τους εξήγησε ποτέ κανείς άραγε για τα αποτυπώματα που αφήνουμε όλοι σε κάθε σελίδα που επισκεπτόμαστε? Για το comment moderation? Για την ευκολία με την οποία η υπηρεσία ηλεκτρονικού εγκλήματος – θεωρητικά- μπορεί να βρει ποιος κρύβεται πίσω από κάθε ανώνυμο αλλά και επώνυμο σχόλιο?
Μάλλον όχι.. Και στο μεταξύ, κόπτονται όλοι για την ελευθερία στο διαδίκτυο προφανώς γιατί μέσα σε όλα τα άλλα, τους είναι αδύνατον να ξεχωρίσουν – πια- την ελευθερία από την ασυδοσία.. Γιατί, συγχωρήστε με, η ελευθερία μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού.. Και η ανωνυμία είναι προφανώς δικαίωμα του οποιουδήποτε blogger αρκεί να μην την χρησιμοποιεί για να θίξει κάποιον άλλο. Αν σκεφτείτε τι συμβαίνει εδώ με τους ανώνυμους, σε ένα απλό blog που ασχολείται με την καθημερινότητα μια άσχετης κυριούλας, με συνταγές μαγειρικής και τηλεοπτικά κουτσομπολιά, αν σκεφτείτε πόσες φορές έχω νοιώσει εγώ προσωπικά αδικημένη και προσβεβλημένη από τα κακόβουλα, ανώνυμα σχόλια, και πόσες φορές εσείς σπεύσατε να με υπερασπιστείτε, φανταστείτε πόσο δύσκολα και άγρια είναι τα πράγματα παραέξω… Όταν τα ανώνυμα σχόλια αφορούν πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφους, κληρικούς και δεν ξέρω και εγώ ποιους άλλους…
Αυτή είναι η ελευθερία για την οποία πρέπει να παλέψουμε δηλαδή? Εγώ ευχαριστώ, δεν θα πάρω.. Όποιος έχει άποψη, και δη τέτοιου είδους, να έχει τα κότσια να την πει και να την υπερασπιστεί επωνύμως… Η αλήθεια έχει πάντα συνέπειες, θετικές και αρνητικές, και όταν θέλουμε να την στηρίξουμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις υποστούμε… Όσοι είδατε πέρσι την ταινία «Καληνύχτα και Καλή Τύχη» έχετε καταλάβει πια φαντάζομαι τι σημαίνει πραγματική δημοσιογραφία… Τα υπόλοιπα, με τους τάχα μου δημοσιογράφους να σκορπάνε μελάνι σαν άλλες σουπιές και όποιον πάρει ο Χάρος είναι ιστορίες για αγρίους. Για ζούγκλες και για αρπακτικά… Αυτή η επωνυμία και αυτό το θάρρος της άποψης είναι που κάνει την όποια είδηση να έχει αξία… Αλλιώς, κρυμμένοι πίσω από ηλεκτρονικές κουκούλες, χάνουμε και χανόμαστε… Σε αξιοπιστία, σε κύρος, σε αίσθημα ευθύνης και σε τσαγανό…
Προφανώς υπάρχουν blogs και bloggers που επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι και πολύ καλά κάνουν.. Άλλωστε όλα τα blogs δεν είναι δημοσιογραφικά και ο καθένας έχει το δικαίωμα να αποφασίσει αν θέλει, και τι θέλει να αποκαλύψει για τον εαυτό του… Όπως και σαφώς και υπάρχουν «πρόσωπα» ανάμεσα μας εντελώς πλασματικά… Που μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες τους ζουν την ζωή που θα ήθελαν αλλά δε μπορούν να ζήσουν… Τίποτα από όλα αυτά δεν ενοχλεί και δεν θα έπρεπε να ενοχλεί κανέναν… Αυτό που οφείλει να μας ενοχλήσει όμως όλους, όλους εμάς που μέσα στο διαδίκτυο έχουμε βρει έναν χώρο να ανταλλάσσουμε ιδέες, πληροφορίες και ενέργεια, είναι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τα δικαιώματα μας για να διαπομπεύσουν, για να πληγώσουν, για να εκβιάσουν ή για να καταστρέψουν άλλους ανθρώπους.. Εκεί πρέπει να μπει το όριο, και να μπει για τα καλά..
Γιατί ξαφνικά είναι σαν να κολυμπάμε όλοι στην ίδια γυάλα.. Σαν να γίναμε μέσα σε μερικές μέρες μέλη μια ιδιότυπης συμμορίας ανθρώπων που συνεννοούνται με κωδικούς, που αναγνωρίζονται μεταξύ τους με συνθηματικά ονόματα και δίνουν όρκο πίστης και σιωπής πατώντας το enter του υπολογιστή τους… Αυτό το «έχεις blog? Μμμμμ…» αρνούμαι να το ξανακούσω…. Αυτό το υποτιμητικό και ελαφρά σκιαγμένο «μμμμμ» που με κάνει να νοιώθω ξεχωριστή με έναν τρόπο που ουδέποτε επεδίωξα, το επιστρέφω πίσω από εκεί που ήρθε… Και ελπίζω η ιστορία αυτή να τελειώσει όπως πρέπει… Με happy, happy end… Να πέσει άπλετο φως στα όσα συνέβησαν, αν υπήρξαν εκβιασμοί και εκβιαστές να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη, αν όχι να ζητηθούν δημόσια οι συγγνώμες που οφείλονται, να μπουν κανόνες και όρια που να διασφαλίζουν την ελευθερία μας και όχι να την περιορίζουν και να ξαναβρεθούμε όλοι εκεί που μας άφησαν οι ειδήσεις των 8, prime time, την τελευταία φορά.. Στις πλατείες όλης της χώρας, σε μια σιωπηλή διαμαρτυρία πέρα από κόμματα, χρώματα και τάξεις, που είχε κάνει μια Ελλάδα ολόκληρη να βουρκώσει μπροστά στους δέκτες.. Γιατί αυτοί είναι οι έλληνες bloggers… Μην ξεχνιόμαστε….
