Σήμερα ξύπνησα δυό φορές μέχρι να αποφασίσω να σηκωθώ.. Την πρώτη γύρω στις 5 τα ξημερώματα που έφευγε ο Μάνος - πάει Κούβα για δέκα μέρες και ποιός τον πιάνει!!!- και την δεύτερη γύρω στις 7.30 που ο Droopy κάτι άκουσε απ' έξω και άρχισε να γαυγίζει σαν τρελλός.. Έχω παρατηρήσει πως όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι οι τρεις μας, χωρίς τον Μάνο δηλαδή, νοιώθει πολύ εντονότερο το καθήκον του να "προστατεύει" τον Άρι και είναι μονίμως στην τσίτα... Που σημαίνει πως μέχρι την επόμενη Κυριακή που επιστρέφει η κολώνα του σπιτιού μας θα χορτάσουμε γαύγισμα...
Όπως σήμερα ας πούμε που είδα και αποείδα και παρόλο που θα μπορούσα να κοιμηθώ τουλάχιστον μια ώρα ακόμα, αποφάσισα να σηκωθώ και να φτιάξω καφέ... Τον οποίο θα πιω κατά την αγαπημένη μου συνήθεια bloggάροντας...
Για μετά, έχω πολλά σχέδια... Έχω γράψιμο μπόλικο, θέλω να πάω από τον Θανόπουλο να κοιτάξω για Monterey Jack και για κάτι άλλα πραγματάκια που δεν μπορώ να βρω στον Βασιλόπουλο, θέλω να φτιάξω λίγο την ντουλάπα μου μέσα στην οποία γίνεται χαμός, έχω ένα ραντεβού στο κομμωτήριο στις 11.30 και το βράδυ έχουμε κανονίσει girls στο Απλά... Βέβαια δεν ξέρω καθόλου τι από όλα αυτά θα καταφέρω να κάνω τελικά μια που από χτες έχω κάτι δέκατα που πολύ με ταλαιπωρούν και με κάνουν να νοιώθω κούραση και ατονία.. Και πονάνε και τα κόκκαλα μου, και κρυώνω... Χάλια... Οπότε θα δείξει...
Ευτυχώς δεν έχω μαγείρεμα σήμερα, έφτιαξα εχτές το βράδυ το σουφλε σπανάκι και έγινε υπέροχο και αν ο Άρις αποφασίσει να φάει σήμερα το μεσημέρι σπίτι θα το ευχαριστηθεί μια χαρά... Αυτά τα ολίγα λοιπόν για σήμερα, με μια γλυκειά καλημέρα και χωρίς φιλί για να μην σας κολλήσω.... Καλά να περάσετε το σαββατοκύριακο σας και τα λέμε soon...
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι ειλικρινά γιατί ορισμένοι διαβάζουν τα όσα γράφω επιλεκτικά. Για πολοστή φορά σε ένα από τα χτεσινά σχόλια μια Μάρθα αναρωτήθηκε πως τα βγάζουμε πέρα εμείς που δεν δουλεύουμε και περνάμε όλη την ημέρα ξύνοντας το.... μας , οκ, δεν το έθεσε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννούσε στην πραγματικότητα.. Και κατέληξε πως αν μου περιγράψει πως περνάει εκείνη ίσως πέσω από το ροζ συννεφάκι μου.. Και εντυπωσιάστηκα για μια ακόμα φορά με την επιμονή ορισμένων ανθρώπων να φτιάχνουν την δική τους εικόνα, αυτή που έχουν ανάγκη να δούν αγνοώντας τα προφανή... Ότι , ας πούμε, εγώ δουλεύω.. Μπορεί να μην χτυπάω κάρτα στις 8 το πρωί, όμως κάνω μεταφράσεις λογοτεχνικών βιβλίων για τρείς από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους , γράφω σε τρία περιοδικά και συζητάω με ένα ακόμα, έχω την αρχιστυνταξία ενός άλλου και ελπίζω πολύ σύντομα να σας έχω νέα για μια συνεργασία με το εξωτερικό που την κυνηγάω πολύ καιρό και μάλλον τελικά θα την καταφέρω απ' ότι φαίνεται...(Και ταυτόχρονα μεγαλώνω ένα καταπληκτικό παιδί, έχω μια πολύ καλή σχέση με τον άντρα μου, έχω φίλους που αγαπάω και με αγαπάνε, και μια ζωή γεμάτη... ) Αν αυτό για την κυρία Μάρθα σημαίνει καθισιό τότε, παω πάσσο. Επειδή όμως εγώ ξέρω πόσα βράδια ξενυχτάω γράφοντας, και πόσες μέρες αγχώνομαι με τα dead lines και με ένα σωρό πράγματα που απλά επιλέγω να μην αναφέρω στο blog γιατί δεν μου αρέσει να μουρμουράω διαρκώς, έρχονται φορές που διαβάζοντας τέτοιου είδους σχόλια παίρνω ανάποδες... Και στην τελική να σας πω και κάτι κυρία Μάρθα μου? Ακόμα και στην ιδανική περίπτωση που εγώ είχα βρει τον τρόπο να κάθομαι όλη μέρα και τα λεφτά να πέφτουν από το ταβάνι στα πόδια μου, για ποιό λόγο θα έπρεπε να πέσω από το ροζ μου συννεφάκι? Επειδή εσείς δεν καταφέρατε να ανέβετε ποτέ στο δικό σας? Ε, όχι λοιπόν... Νομίζω πως εγώ τουλάχιστον, δεν θα σας την κάνω την χάρη... Θα μείνω σκρφαλωμένη στο συννεφάκι μου και θα σας κοιτάζω από ψηλά... Την δική σας ανικανότητα, να την χειριστείτε μόνη σας... Οι άλλοι δεν σας φταίνε καθόλου... Πραγματικά.. Και να σας πω και κάτι ακόμα? Αν είσασταν λιγότερο μίζερος άνθρωπος από όσο διαφαίνεται από τα σχόλια σας, μπορεί και να σας πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα.. Αλλά η ενέργεια που δίνουμε στο σύμπαν είναι αυτή που επιστρέφει πίσω σε μας.. Δυστυχώς για σας και ευτυχώς για μένα... Οκ?
Όπως σήμερα ας πούμε που είδα και αποείδα και παρόλο που θα μπορούσα να κοιμηθώ τουλάχιστον μια ώρα ακόμα, αποφάσισα να σηκωθώ και να φτιάξω καφέ... Τον οποίο θα πιω κατά την αγαπημένη μου συνήθεια bloggάροντας...
Για μετά, έχω πολλά σχέδια... Έχω γράψιμο μπόλικο, θέλω να πάω από τον Θανόπουλο να κοιτάξω για Monterey Jack και για κάτι άλλα πραγματάκια που δεν μπορώ να βρω στον Βασιλόπουλο, θέλω να φτιάξω λίγο την ντουλάπα μου μέσα στην οποία γίνεται χαμός, έχω ένα ραντεβού στο κομμωτήριο στις 11.30 και το βράδυ έχουμε κανονίσει girls στο Απλά... Βέβαια δεν ξέρω καθόλου τι από όλα αυτά θα καταφέρω να κάνω τελικά μια που από χτες έχω κάτι δέκατα που πολύ με ταλαιπωρούν και με κάνουν να νοιώθω κούραση και ατονία.. Και πονάνε και τα κόκκαλα μου, και κρυώνω... Χάλια... Οπότε θα δείξει...
Ευτυχώς δεν έχω μαγείρεμα σήμερα, έφτιαξα εχτές το βράδυ το σουφλε σπανάκι και έγινε υπέροχο και αν ο Άρις αποφασίσει να φάει σήμερα το μεσημέρι σπίτι θα το ευχαριστηθεί μια χαρά... Αυτά τα ολίγα λοιπόν για σήμερα, με μια γλυκειά καλημέρα και χωρίς φιλί για να μην σας κολλήσω.... Καλά να περάσετε το σαββατοκύριακο σας και τα λέμε soon...
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι ειλικρινά γιατί ορισμένοι διαβάζουν τα όσα γράφω επιλεκτικά. Για πολοστή φορά σε ένα από τα χτεσινά σχόλια μια Μάρθα αναρωτήθηκε πως τα βγάζουμε πέρα εμείς που δεν δουλεύουμε και περνάμε όλη την ημέρα ξύνοντας το.... μας , οκ, δεν το έθεσε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννούσε στην πραγματικότητα.. Και κατέληξε πως αν μου περιγράψει πως περνάει εκείνη ίσως πέσω από το ροζ συννεφάκι μου.. Και εντυπωσιάστηκα για μια ακόμα φορά με την επιμονή ορισμένων ανθρώπων να φτιάχνουν την δική τους εικόνα, αυτή που έχουν ανάγκη να δούν αγνοώντας τα προφανή... Ότι , ας πούμε, εγώ δουλεύω.. Μπορεί να μην χτυπάω κάρτα στις 8 το πρωί, όμως κάνω μεταφράσεις λογοτεχνικών βιβλίων για τρείς από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους , γράφω σε τρία περιοδικά και συζητάω με ένα ακόμα, έχω την αρχιστυνταξία ενός άλλου και ελπίζω πολύ σύντομα να σας έχω νέα για μια συνεργασία με το εξωτερικό που την κυνηγάω πολύ καιρό και μάλλον τελικά θα την καταφέρω απ' ότι φαίνεται...(Και ταυτόχρονα μεγαλώνω ένα καταπληκτικό παιδί, έχω μια πολύ καλή σχέση με τον άντρα μου, έχω φίλους που αγαπάω και με αγαπάνε, και μια ζωή γεμάτη... ) Αν αυτό για την κυρία Μάρθα σημαίνει καθισιό τότε, παω πάσσο. Επειδή όμως εγώ ξέρω πόσα βράδια ξενυχτάω γράφοντας, και πόσες μέρες αγχώνομαι με τα dead lines και με ένα σωρό πράγματα που απλά επιλέγω να μην αναφέρω στο blog γιατί δεν μου αρέσει να μουρμουράω διαρκώς, έρχονται φορές που διαβάζοντας τέτοιου είδους σχόλια παίρνω ανάποδες... Και στην τελική να σας πω και κάτι κυρία Μάρθα μου? Ακόμα και στην ιδανική περίπτωση που εγώ είχα βρει τον τρόπο να κάθομαι όλη μέρα και τα λεφτά να πέφτουν από το ταβάνι στα πόδια μου, για ποιό λόγο θα έπρεπε να πέσω από το ροζ μου συννεφάκι? Επειδή εσείς δεν καταφέρατε να ανέβετε ποτέ στο δικό σας? Ε, όχι λοιπόν... Νομίζω πως εγώ τουλάχιστον, δεν θα σας την κάνω την χάρη... Θα μείνω σκρφαλωμένη στο συννεφάκι μου και θα σας κοιτάζω από ψηλά... Την δική σας ανικανότητα, να την χειριστείτε μόνη σας... Οι άλλοι δεν σας φταίνε καθόλου... Πραγματικά.. Και να σας πω και κάτι ακόμα? Αν είσασταν λιγότερο μίζερος άνθρωπος από όσο διαφαίνεται από τα σχόλια σας, μπορεί και να σας πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα.. Αλλά η ενέργεια που δίνουμε στο σύμπαν είναι αυτή που επιστρέφει πίσω σε μας.. Δυστυχώς για σας και ευτυχώς για μένα... Οκ?
