Τι πράγμα και αυτό με το πρωινό ξύπνημα... Λες και έχω καταπιεί το ξυπνητήρι, κάθε μέρα - αυτές τις μέρες που δεν πολυβγαίνω- ξυπνάω στις 8... Just... Ε, μέχρι να κάνω ένα ντουσάκι, να ανοίξω παράθυρα και να φτιάξω καφέ, 9 παρά είμαι εγκατεστημένη μπροστά στον υπολογιστή για πρωινές bloggο- βόλτες και posting... Λίγο ρουτίνα κάνει όλο αυτό αλλά, προς το παρόν, ενδιαφέρουσα...
Αυτές τις μέρες που λείπει ο Μάνος, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά κάτι που με εντυπωσίασε, και όχι με την καλή έννοια... Ίσως γιατί είναι η πρώτη φορά που θα λείψει τόσες μέρες χειμώνα, το καλοκαίρι βλέπετε στο νησί αναγκαστικά έχω τις δικές μου παρέες, τα δικά μου προγράμματα και τα πράγματα είναι αλλιώς... Είδα λοιπόν αυτές τις μέρες πως τώρα που είμαι μόνη μου, για κάποιον παράξενο λόγο, δεν έχω κανονίσει να βγω με κανέναν άλλον πέρα από τα κορίτσια... Που έτυχε αυτήν την περίοδο να είναι μόνα τους, και να κανονίζουν εξόδους έτσι κι αλλιώς... Κανείς από τους φίλους μας, τους κοινούς μας φίλους εννοώ, τα ζευγάρια, - πέρα από τον Κώστα και την Λιάνα που λείπουν αλλά παρόλα αυτά η φιλενάδα μου με παίρνει κάθε μέρα να δει τι κάνω- δεν έτυχε να με πάρει τηλέφωνο να μου πει "έχουμε κανονίσει να πάμε εκεί, θέλεις να έρθεις?" . Μπορεί να φταίνε οι συγκυρίες βέβαια, όλοι έχουν τις δουλειές τους και δεν πολυβγαίνουν, όμως την αμαρτία μου την λέω, από κάποιους περίμενα έστω ένα τηλεφώνημα... Αντιθέτως, με πήραν τηλέφωνο άνθρωποι που δεν τους περίμενα καθόλου... Όπως ο τέως διευθυντής μου που επέμεινε να με "κυκλοφορήσει" το σαββατοκύριακο - έρχεται και ο καιρός της Μυκόνου βέβαια και φαντάζομαι πως θέλει να κάνουμε και μια συζήτηση επ' αυτού- ή όπως ο φίλος μου ο Γιάννης που μόλις έμαθε πως ο Μάνος λείπει έσπευσε να μου εξηγήσει πως τα μαγαζιά του είναι κάθε βράδυ φουλ στους φίλους από το νησί και "μην τολμήσω και δεν εμφανιστώ γιατί θα έρθει να με σούρει με το ζόρι, που έχω γίνει ξαφνικά πολύ του μέσα..."
Δεν παραπονιέμαι, εννοείται, θα μπορούσα να είμαι κάθε βράδυ έξω αν ήθελα, αφού τελικά κάθε μέρα έχω κάτι που θα μπορούσα να κάνω, αφήστε που με τα κορίτσια περνάμε ούτως αλλιώς καταπληπτικά... Το Σάββατο στο Απλά γελάσαμε και κουτσομπολέψαμε ατελείωτα και αν δεν είχα πάθει αυτή την κρίση ημικρανίας, το ίδιο απίθανα θα περνούσαμε και την Δευτέρα... Απλά μου έκανε εντύπωση και το αναφέρω... Ίσως τα ζευγάρια έχουν συνηθίσει να κάνουν παρέα μόνο με ζευγάρια... Τι να πω... Εγώ πάντως, όταν έλειπε η Μάρθα, τον είχα στο νου μου τον Άλκη που ήταν μόνος του... Και έξω βγήκαμε, και στο σπίτι μαγείρεψα και ήρθε για φαγητό, και τηλέφωνο τον έπαιρνα μέρα παρά μέρα να δω αν θέλει κάτι... Όπως το ίδιο έκανα χρόνια ολόκληρα και για την Μαρία... Και μάλλον, γιατί να μην το πω, περίμενα τώρα που είμαι εγώ μόνη μου, κάτι ανάλογο...
Anyway... Η σημερινή μέρα έχει καφέ στην πεθερά μου και μετά διανομή τάπερ.. Η σπανακόπιτα βγήκε πολύ νόστιμη, μόνο το φύλλο βγήκε λίγο πιο μαλακό απ' οτι θα ήθελα, ίσως είναι ώρα να μάθω να το ανοίγω μόνη μου. Αν και, πριν φτάσω σε αυτό το στάδιο, θα δοκιμάσω και ένα άλλο φύλλο που μου είπαν πως το βρίσκεις μόνο στον Σκλαβενίτη και θα σας πω... Το απόγευμα θα γράψω, τελειώνει ευτυχώς η μετάφραση και μετά θα μου μείνει το "χτένισμα", η επιμέλεια δηλαδή που είναι πιο απλή, και το βράδυ έχει NCIS στην Nova και μετά ολοκαίνουριο επεισόδιο Nip Tuck... Που θα τα δω παρέα με τον πιο αγαπημένο άντρα της ζωής μου ο οποίος, παρεμπιπτόντως, προχτές με συγκίνησε... Ήρθε κάποια στιγμή το βράδυ να με ρωτήσει τι έχει η τηλεόραση και του είπα πως περίμενα να δω Oscars.. Δεν του άρεσε η ιδέα και πήγε στο δωμάτιο του να παίξει στον υπολογιστή.. Και μετά από κανένα τέταρτο, τον βλέπω να κλείνει τα φώτα και να έρχεται στο σαλόνι.. "Αφού είπες πως βαριέσαι να δεις Oscars" τον ρώτησα.. "Πως και άλλαξες γνώμη?" "Ε, είπα τώρα που λείπει ο μπαμπάς να μην κάθεσαι μόνη σου... Να σου κάνω λίγο παρέα.." είπε το παιδάκι μου και με έκανε λιώμα...
Τα έχω ξαναπεί, να μην τα ξαναλέω και γίνω και γραφική... Να μας έχει ο Θεός καλά, γερούς, δυνατούς και αγαπημένους, και όσο έχω δίπλα μου τους άντρες της ζωής μου δεν έχω ανάγκη από κανέναν και από τίποτε άλλο... Και ίσως καμιά φορά χρειάζεται τελικά να μένουμε και λίγο χώρια για να καταλαβαίνουμε πόσο καλά περνάμε μαζί.... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....
UPDATE: Μάλλον βιάστηκα να γκρινιάξω... (Όπως πάντα άλλωστε, είναι ένα από τα μειονεκτήματα μου αυτό...Τα ελάχιστα εννοείται..) Κατά τις 12 με πήρε η Μάρθα να μου πει πως αύριο έχουν κανονίσει Τηλέμαχο.. Και επειδή ξέρω πως δεν διαβάζει το blog μου... Ούπς....:-)
Αυτές τις μέρες που λείπει ο Μάνος, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά κάτι που με εντυπωσίασε, και όχι με την καλή έννοια... Ίσως γιατί είναι η πρώτη φορά που θα λείψει τόσες μέρες χειμώνα, το καλοκαίρι βλέπετε στο νησί αναγκαστικά έχω τις δικές μου παρέες, τα δικά μου προγράμματα και τα πράγματα είναι αλλιώς... Είδα λοιπόν αυτές τις μέρες πως τώρα που είμαι μόνη μου, για κάποιον παράξενο λόγο, δεν έχω κανονίσει να βγω με κανέναν άλλον πέρα από τα κορίτσια... Που έτυχε αυτήν την περίοδο να είναι μόνα τους, και να κανονίζουν εξόδους έτσι κι αλλιώς... Κανείς από τους φίλους μας, τους κοινούς μας φίλους εννοώ, τα ζευγάρια, - πέρα από τον Κώστα και την Λιάνα που λείπουν αλλά παρόλα αυτά η φιλενάδα μου με παίρνει κάθε μέρα να δει τι κάνω- δεν έτυχε να με πάρει τηλέφωνο να μου πει "έχουμε κανονίσει να πάμε εκεί, θέλεις να έρθεις?" . Μπορεί να φταίνε οι συγκυρίες βέβαια, όλοι έχουν τις δουλειές τους και δεν πολυβγαίνουν, όμως την αμαρτία μου την λέω, από κάποιους περίμενα έστω ένα τηλεφώνημα... Αντιθέτως, με πήραν τηλέφωνο άνθρωποι που δεν τους περίμενα καθόλου... Όπως ο τέως διευθυντής μου που επέμεινε να με "κυκλοφορήσει" το σαββατοκύριακο - έρχεται και ο καιρός της Μυκόνου βέβαια και φαντάζομαι πως θέλει να κάνουμε και μια συζήτηση επ' αυτού- ή όπως ο φίλος μου ο Γιάννης που μόλις έμαθε πως ο Μάνος λείπει έσπευσε να μου εξηγήσει πως τα μαγαζιά του είναι κάθε βράδυ φουλ στους φίλους από το νησί και "μην τολμήσω και δεν εμφανιστώ γιατί θα έρθει να με σούρει με το ζόρι, που έχω γίνει ξαφνικά πολύ του μέσα..."
Δεν παραπονιέμαι, εννοείται, θα μπορούσα να είμαι κάθε βράδυ έξω αν ήθελα, αφού τελικά κάθε μέρα έχω κάτι που θα μπορούσα να κάνω, αφήστε που με τα κορίτσια περνάμε ούτως αλλιώς καταπληπτικά... Το Σάββατο στο Απλά γελάσαμε και κουτσομπολέψαμε ατελείωτα και αν δεν είχα πάθει αυτή την κρίση ημικρανίας, το ίδιο απίθανα θα περνούσαμε και την Δευτέρα... Απλά μου έκανε εντύπωση και το αναφέρω... Ίσως τα ζευγάρια έχουν συνηθίσει να κάνουν παρέα μόνο με ζευγάρια... Τι να πω... Εγώ πάντως, όταν έλειπε η Μάρθα, τον είχα στο νου μου τον Άλκη που ήταν μόνος του... Και έξω βγήκαμε, και στο σπίτι μαγείρεψα και ήρθε για φαγητό, και τηλέφωνο τον έπαιρνα μέρα παρά μέρα να δω αν θέλει κάτι... Όπως το ίδιο έκανα χρόνια ολόκληρα και για την Μαρία... Και μάλλον, γιατί να μην το πω, περίμενα τώρα που είμαι εγώ μόνη μου, κάτι ανάλογο...
Anyway... Η σημερινή μέρα έχει καφέ στην πεθερά μου και μετά διανομή τάπερ.. Η σπανακόπιτα βγήκε πολύ νόστιμη, μόνο το φύλλο βγήκε λίγο πιο μαλακό απ' οτι θα ήθελα, ίσως είναι ώρα να μάθω να το ανοίγω μόνη μου. Αν και, πριν φτάσω σε αυτό το στάδιο, θα δοκιμάσω και ένα άλλο φύλλο που μου είπαν πως το βρίσκεις μόνο στον Σκλαβενίτη και θα σας πω... Το απόγευμα θα γράψω, τελειώνει ευτυχώς η μετάφραση και μετά θα μου μείνει το "χτένισμα", η επιμέλεια δηλαδή που είναι πιο απλή, και το βράδυ έχει NCIS στην Nova και μετά ολοκαίνουριο επεισόδιο Nip Tuck... Που θα τα δω παρέα με τον πιο αγαπημένο άντρα της ζωής μου ο οποίος, παρεμπιπτόντως, προχτές με συγκίνησε... Ήρθε κάποια στιγμή το βράδυ να με ρωτήσει τι έχει η τηλεόραση και του είπα πως περίμενα να δω Oscars.. Δεν του άρεσε η ιδέα και πήγε στο δωμάτιο του να παίξει στον υπολογιστή.. Και μετά από κανένα τέταρτο, τον βλέπω να κλείνει τα φώτα και να έρχεται στο σαλόνι.. "Αφού είπες πως βαριέσαι να δεις Oscars" τον ρώτησα.. "Πως και άλλαξες γνώμη?" "Ε, είπα τώρα που λείπει ο μπαμπάς να μην κάθεσαι μόνη σου... Να σου κάνω λίγο παρέα.." είπε το παιδάκι μου και με έκανε λιώμα...
Τα έχω ξαναπεί, να μην τα ξαναλέω και γίνω και γραφική... Να μας έχει ο Θεός καλά, γερούς, δυνατούς και αγαπημένους, και όσο έχω δίπλα μου τους άντρες της ζωής μου δεν έχω ανάγκη από κανέναν και από τίποτε άλλο... Και ίσως καμιά φορά χρειάζεται τελικά να μένουμε και λίγο χώρια για να καταλαβαίνουμε πόσο καλά περνάμε μαζί.... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους....
UPDATE: Μάλλον βιάστηκα να γκρινιάξω... (Όπως πάντα άλλωστε, είναι ένα από τα μειονεκτήματα μου αυτό...Τα ελάχιστα εννοείται..) Κατά τις 12 με πήρε η Μάρθα να μου πει πως αύριο έχουν κανονίσει Τηλέμαχο.. Και επειδή ξέρω πως δεν διαβάζει το blog μου... Ούπς....:-)
