Θυμάστε που παραπονιόμουν προχτές για την δυσκολία αύξησης της δουλειάς μου? Ε, ήρθε ένα άρθρο της Μαρίας Χαραμή στο Gourmet του Βήματος της περασμένης Κυριακής – το οποίο διάβασα ελαφρώς ετεροχρονισμένα- για να με κάνει να (ξανά) δω την πραγματικότητα μου με άλλο μάτι… Για να μην σας πω ότι μου έβαλε και ιδέες… Ο τίτλος ήταν Domestic Goddess (εννοείται πως ταυτίστηκα με το καλημέρα σας) και με αφορμή την πασίγνωστη κουζινογράφο του BBC, την Nigella Lawson, η κυρία Χαραμή αναφέρθηκε στις γυναίκες που όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια επιλέγουν την κατ’ οίκον ημιαπασχόληση έτσι ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο για τα σπίτια και τις οικογένειες τους. I quote: « Μωρομάνες ή μητέρες μεγαλύτερων παιδιών χωρίς βοήθεια, 40- 50άρες που σιχάθηκαν το αγριεμένο πλήθος και το πήγαινελα στο γραφείο, διαλέγουν την λιγότερο εντατική, δίχως ωράριο εργασία, μαζί με την τιάρα, το στέμμα και το σκήπτρο του δικού τους βασιλείου. Του σπιτιού τους.» Γράφει και άλλα πολλά και ωραία η κυρία Χαραμή με αυτό το ιδιαίτερο, δικό της στυλ που αναγνωρίζεται από χίλια μίλια μακριά και έχει δίκιο..
Άλλωστε το στέμμα που αναβοσβήνει καιρό τώρα πάνω από το κεφάλι μου στα δεξιά σας, είναι η περίτρανη απόδειξη πως νοιώθω όντως η βασίλισσα του δικού μου μικρόκοσμου.. Και μπορεί οι υπήκοοι μου μερικές φορές να στασιάζουν, μπορεί ο μεγαλειότατος να λείπει συχνά για δουλειές και να αναγκάζομαι- oh mon Dieux!- να φέρνω πολλές φορές μόνη μου τα ξύλα από την βεράντα για να ανάψω το τζάκι, όμως δεν θα αντάλλασσα ποτέ το βασίλειο μου για ένα άλογο… Ούτε και για περισσότερα βέβαια … Και πιστέψτε με παρακαλώ, το κυβερνώ με αγάπη και με στοργή και με κέφι και με φαντασία το βασίλειο μου, κρύβοντας έντεχνα την σιδερένια μου γροθιά κάτω από ένα βελούδινο, άντε μάλλινο, γάντι…Γιατί χωρίς σιδερένια γροθιά δεν γίνεται τίποτα σ’ αυτή την ζωή, ειδικά όταν πρέπει να βγάλεις ένα ταψί φρεσκοψημένο φαγητό από τον φούρνο…
Και παίρνοντας έμπνευση από την υπέροχη Nigella, αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα μήπως το good life (γενικότερα, όχι η μαγειρική, μην νομίζετε πως το έχω χάσει και τελείως) με το οποίο έχω τόσο σθεναρά αρνηθεί να ασχοληθώ χρόνια τώρα επαγγελματικά για να μην υπάρχει conflict of interests με τον αγαπημένο μου, είναι τελικά ο φυσικός μου χώρος… Άλλωστε αυτό ήταν πάντα και το πρώτο πράγμα που μου ζητούσαν από όσα περιοδικά έχω συνεργαστεί.. Άσχετα αν, αναγκαστικά, καταλήγαμε σε άλλα θέματα…Το επεξεργάζομαι λοιπόν και θα δείξει….
Και για να επιστρέψουμε και στην κατ’ οίκον ημιαπασχόληση, ναι, δεν αρνούμαι πως ήταν δική μου επιλογή να δουλεύω στο σπίτι, και μάλιστα μια επιλογή που έγινε συνειδητά μεν κάποτε γιατί ήθελα να έχω όσο περισσότερο χρόνο γινόταν για τον Άρι, πλην όμως όχι και τόσο εποικοδομητικά στην αρχή.. Ίσως γιατί τα οικοκυρικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, ίσως γιατί η ψυχολογία μου δεν χτυπούσε τότε limit up, ή αλήθεια πάντως είναι πως άργησα να συνδυάσω τον –πολύ- ελεύθερο χρόνο μου με τις χαρές της μαγειρικής και του house living…
Όμως ότι είναι να γίνει τελικά βρίσκει τον τρόπο να συμβεί και σήμερα, με το χέρι στην καρδιά σας λέω πως η κυρία Χαραμή και η Nigella έχουν δίκιο…. Είναι μεγάλη ιστορία να δουλεύει κανείς στο σπίτι του, να ορίζει τον χρόνο του και να διαχειρίζεται τις υποχρεώσεις του κατά το κέφι και την διάθεση του.. Εγώ πολύ το χαίρομαι και νομίζω πως μαζί μου το χαίρονται αντίστοιχα και οι άντρες της ζωής μου… Μάλιστα την προηγούμενη Παρασκευή το βράδυ, την ώρα που επέστρεψαν - ο Μάνος από το γραφείο και ο Άρις από το φροντιστήριο - σε ένα σπίτι που μύριζε αναμμένο τζάκι και φρεσκοψημένο ψωμί, μου είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα, ο καθένας με τον τρόπο του.. Προηγήθηκε ο Άρις με ένα γελαστό «Μυρίζει σπιτίσια εδώ μέσα» συνοδευόμενο από την χαρακτηριστική κίνηση που κάνει με την μύτη του μπαίνοντας, όταν προσπαθεί να μαντέψει από την μυρωδιά τι έχω μαγειρέψει, και λίγο αργότερα, ακολούθησε ο Μάνος που συμπλήρωσε με την σειρά του: «Αυτό είναι που λένε σπιτική θαλπωρή».. Για τον Droopy δεν χρειάζεται να σας πω, τα σάλια του κόντευαν να πνίξουν δυο ορόφους παρακάτω…
Αν υποτεθεί πως ήμαστε πια σε ένα σημείο της ζωής μας που έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε τις επιλογές μας με βάση την ποιότητα και όχι την ποσότητα, τότε χαίρομαι που μπορώ να μην δουλεύω full time. Όσο και αν με πιάνει κατά καιρούς η μουρμούρα μου και παραπονιέμαι και αναζητώ τρόπους να αυξήσω τα εισοδήματα μου… Ναι, συνεισφέρω λιγότερο και συχνά δεν έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε, αν και καταφέρνουμε δόξα τον Θεό να κάνουμε τα περισσότερα. Όμως χαιρόμαστε την καθημερινότητα μας και το σπίτι μας, και σε αυτό συμβάλω τα μέγιστα και με τεράστια χαρά.. Και μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ, και πολλά άλλα που θα τα καταφέρουμε με μεγαλύτερη δυσκολία από όσο αξίζουν, όμως έχουμε την χαρά να μοιραζόμαστε ότι έχουμε με φίλους καρδιάς, με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν και, πάνω απ’ όλα, με την οικογένεια μας.. Και όλο αυτό να το γαρνίρουμε με μπόλικη θαλπωρή, με πολλά χαμόγελα και με μια έξτρα δόση ευτυχίας που δεν τολμούσα καν, κάποτε, να ονειρευτώ…
Και στο τέλος της ημέρας, μπορεί να μην είμαι μια επιτυχημένη επαγγελματίας, μια οικονομικά ανεξάρτητη γυναίκα, μια σοβαρή καριερίστα, μπορεί να μην είμαι τίποτα από αυτά που φανταζόμουν όταν ήμουν μικρή, είμαι όμως μια πολύ πολύ ευτυχισμένη μαμά και σύντροφος. Not bad at all, if you think it, for the lost case I used to be…
Υ.Γ. Στις φωτογραφίες η ωραία Nigella και οι κατσαρόλες της... Και αν θέλετε να κάνετε μια βόλτα από το site της, κάντε ένα κλικ πάνω στο όνομα της... Καλημέρα και πολλά φιλιά...
Υ.Γ.2 Εχτές δηλαδή είχε Κλεμμένη Ζωή? Και γιατί κανένας δεν θέλει να με ενημερώσει για τις εξελίξεις που έχασα? Ε?
Υ.Γ.3 Σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου αλλά δεν θα σας ευχηθώ... Μπορεί να είναι ακόμα μεγαύτερο κλισέ αλλά καλό είναι τον έρωτα ή την αγάπη σας να την γιορτάζετε, αν όχι κάθε μέρα, τουλάχιστον όσο πιο συχνά μπορείτε... Και σίγουρα όχι με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, αρκουδάκια και μπαλόνια...
Υ.Γ.4 (Πολύ υστερόγραφο έπεσε σήμερα...) Χρωστάω ένα παιχνίδι στο δεσποινάριον... Δεν ξεχνώ, απλά επιφυλάσσομαι...
