Σήμερα ο καιρός μια βρέχει μια γελάει και ταιριάζει απόλυτα με την διάθεση μου... Που δεν είναι και η καλύτερη... Παρόλο που χτες γέλασα πολύ με τον Λάκη ο οποίος ξαναβρήκε το touch του, και κοιμήθηκα σαν πουλάκι, μια συζήτηση που έχω σήμερα το απόγευμα με κάνει να μελαγχολώ... Είναι πολύ παράξενος ο τρόπος με τον οποίο το παρελθόν επιμένει να κρατιέται στην ζωή μας με νύχια και με δόντια... Και εκεί που νομίζεις πως έχεις ξεκαθαρίσει, πως έχεις κλείσει τους λογαριασμούς σου και έχεις πάει παρακάτω, τσουπ! ξεπετάγεται μπροστά σου την πιο άκαιρη στιγμή και σε ξαναγυρίζει πίσω, στην αφετηρία, σαν να παίζεις Monopoly... Και να χάνεις... Βέβαια, η αλήθεια είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια, όσο προχωράμε και όσο αλλάζουμε, τόσο ευκολότερα αντιμετωπίζουμε το παρελθόν μας και τις συνέπειες του. Οι οποίες όμως πονάνε πάντα, ειδικά όταν προέρχονται από ανθρώπους που κάποτε θεωρούσαμε "δικούς" μας... Ασφαλή καταφύγια μας... Λιμάνια μας... Anyway... Δυστυχώς ή ευτυχώς, το ποτάμι δεν κυλάει προς τα πίσω... Η ζωή προχωράει, πάει μπροστά, και όσο και αν το παρελθόν θέλει να μας κρατάει δέσμιους του, η φύση έχει προνοήσει αλλιώς... Μας θέλει να κοιτάμε το μέλλον... Και από τα όσα έγιναν, καλά ή κακά, να κρατάμε τις εμπειρίες, να μαθαίνουμε και να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας...
Βέβαια η ψυχολογία μιλάει συχνά για patterns.. Και ξέρω από προσωπική μου πείρα πως το δυσκολότερο πράγμα στην ζωή είναι να μάθεις να μην επαναλαμβάνεις τα λάθη σου, ή μάλλον τις λάθος συμπεριφορές σου, κατανοώντας πως μπορείς να νοιώσεις ασφαλής και έξω απο αυτές... Εγώ μετά από πολλά χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου, και πάντα με την βοήθεια του Γιάννη και της Ειρήνης, νομίζω πως το έχω καταφέρει... Και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό... Τέλος όμως με τα moody... Τώρα πάω για έναν γρήγορο καφέ στο Padron και μετά στον Βασιλόπουλο για να περάσει λίγο η ώρα - είναι η κυρία Κωνσταντίνα εδώ βλέπετε και τα σπίτι μπάζει από παντού- και το βράδυ, μετά τα δύσκολα, το πρόγραμμα έχει τζάκι, καναπέ και NCIS στην NOVA... Και αύριο, θα είναι μια καινούρια μέρα....
Να σας πω τέλος πως εχτές έψαχνα μάταια τον Άρι μέσα στο κοινό του Αλ Τσαντίρι... Και όταν πια είχα απογοητευτεί τελείως και είχα αρχίσει να πιστεύω πως τα είδαν μικρά και τα χώσανε κάπου στο βάθος κήπος, στην αρχή του τρίτου μέρους, τα είδα να γελάνε τρελά πίσω από την πλάτη του Λάκη και συνειδητοποίησα πως παρακολουθούσαν την βραδιά από την καλύτερη θέση... Καθισμένα σε τρία ψηλά σκαμπό πάνω στην σκηνή, ακριβώς απέναντι από την ορχήστρα... Η φιλενάδα μου το έκανε το θαύμα της, και εκείνα πέρασαν εξαιρετικά... Και όπως μου είπε ο Άρις όταν επέστρεψε κρατόντας μάλιστα και ένα κομμάτι από το σκηνικό- ένα τεράστιο χαρτονόμισμα των 20 ευρώ- στα διαλείματα ο Λάκης τους έπιανε την κουβέντα, φωτογραφήθηκαν μάλιστα μαζί του στα κινητά τους, τους κέρασαν τσίπουρα και μεζέ και θέλουν να ξαναπάνε το συντομότερο... Δηλαδή, σούπερ!!! Αυτά για σήμερα, wish me luck για το απόγευμα και πολλά, πολλά φιλιά σε όλους....
Βέβαια η ψυχολογία μιλάει συχνά για patterns.. Και ξέρω από προσωπική μου πείρα πως το δυσκολότερο πράγμα στην ζωή είναι να μάθεις να μην επαναλαμβάνεις τα λάθη σου, ή μάλλον τις λάθος συμπεριφορές σου, κατανοώντας πως μπορείς να νοιώσεις ασφαλής και έξω απο αυτές... Εγώ μετά από πολλά χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου, και πάντα με την βοήθεια του Γιάννη και της Ειρήνης, νομίζω πως το έχω καταφέρει... Και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό... Τέλος όμως με τα moody... Τώρα πάω για έναν γρήγορο καφέ στο Padron και μετά στον Βασιλόπουλο για να περάσει λίγο η ώρα - είναι η κυρία Κωνσταντίνα εδώ βλέπετε και τα σπίτι μπάζει από παντού- και το βράδυ, μετά τα δύσκολα, το πρόγραμμα έχει τζάκι, καναπέ και NCIS στην NOVA... Και αύριο, θα είναι μια καινούρια μέρα....
Να σας πω τέλος πως εχτές έψαχνα μάταια τον Άρι μέσα στο κοινό του Αλ Τσαντίρι... Και όταν πια είχα απογοητευτεί τελείως και είχα αρχίσει να πιστεύω πως τα είδαν μικρά και τα χώσανε κάπου στο βάθος κήπος, στην αρχή του τρίτου μέρους, τα είδα να γελάνε τρελά πίσω από την πλάτη του Λάκη και συνειδητοποίησα πως παρακολουθούσαν την βραδιά από την καλύτερη θέση... Καθισμένα σε τρία ψηλά σκαμπό πάνω στην σκηνή, ακριβώς απέναντι από την ορχήστρα... Η φιλενάδα μου το έκανε το θαύμα της, και εκείνα πέρασαν εξαιρετικά... Και όπως μου είπε ο Άρις όταν επέστρεψε κρατόντας μάλιστα και ένα κομμάτι από το σκηνικό- ένα τεράστιο χαρτονόμισμα των 20 ευρώ- στα διαλείματα ο Λάκης τους έπιανε την κουβέντα, φωτογραφήθηκαν μάλιστα μαζί του στα κινητά τους, τους κέρασαν τσίπουρα και μεζέ και θέλουν να ξαναπάνε το συντομότερο... Δηλαδή, σούπερ!!! Αυτά για σήμερα, wish me luck για το απόγευμα και πολλά, πολλά φιλιά σε όλους....
