Το σαββατοκύριακο πέρασε πολύ ήρεμα, νομίζω πως τελικά δεν είχαμε κέφι να κάνουμε σχεδόν τίποτα, και έτσι, δεν κάναμε σχεδόν τίποτα... Πέρα από τις Πατάτες την Παρασκευή ούτε σινεμά δεν πήγαμε, παρόλο που είχαμε βγάλει εισητήρια από την Πέμπτη... Αράξαμε σπίτι instead, μαγειρέψαμε, είδαμε DVD, χαλαρώσαμε και ηρεμίσαμε.... Και σήμερα, εγώ τουλάχιστον, ξύπνησα μέσα στην ενέργεια και την χαρά... Έχω πολλά πράγματα να κάνω αυτές τις μέρες, γράψιμο μπόλικο και ραντεβού και όλα τα καθημερινά και τα "οικιακά" όμως με περιμένουν δύο σαββατοκύριακα σούπερ στην σειρά και αυτό, όσο να 'ναι, βελτιώνει το κέφι μου σημαντικά... Την Παρασκευή φεύγουμε για ορεινή Αρκαδία με παρέα καταπληκτική, θα μείνουμε στο Αρχοντικό Καλτετζιώτη που έχω ακούσει πως είναι σούπερ, και την επόμενη Πέμπτη ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη για δουλειά του αγαπημένου μου μεν, αλλά θα το συνδιάσουμε και με άφθονο pleasure... Θα δούμε και τους φίλους μας επάνω, τον Σταύρο και την Στέλλα που τους έχουμε επιθυμήσει πολύ και είμαι σίγουρη πως όπως πάντα, θα περάσουμε υπέροχα... Οπότε, καθώς καταλαβαίνετε, θα περάσω όλη την εβδομάδα μετρώντας τις μέρες ανάποδα μέχρι να φτάσει η ώρα της αναχώρησης...
Πολύ μου έχουν λείψει οι εκδρομές και το συνειδητοποιώ τώρα που τις κανονίσαμε... Με το καλοκαίρι να λείπω τέσσερις μήνες και τον χειμώνα γεμάτο δουλειές και προγράμματα που μας κρατάνε εδώ διαρκώς, υπάρχει μια ανισορροπία... Και έτσι αποφασίσαμε φέτος να το πάρουμε αλλιώς... Και να κανονίσουμε διάφορα πράγματα - μας επιρρέασαν βέβαια και ο Κώστας με την Λιάνα σε αυτό, που έχουν φοβερό πρόγραμμα και οργάνωση με αποτέλεσμα να κάνουν χίλια πράγματα αντίθετα με εμάς που είμαστε χύμα στο κύμα και της τελευταίας στιγμής- και έτσι ο Μάνος θα πάει και Κούβα τον Φεβρουάριο 10 μέρες και λέμε και το Πάσχα, καλά να είμαστε, να απαρνηθούμε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια το νησί και να πάμε οι τρεις μας Παρίσι... Και το καλοκαίρι, είπαμε... Ένα μήνα στο νησί και τον υπόλοιπο καιρό εκδρομές αλλού... Σκοπεύω να πάω και Χαλκιδική και Κρήτη , και Κέρκυρα, και όπου αλλού μας βγάλει το πρόγραμμα του Μάνου... Όχι εξωτερικό, καμιά θάλασσα δεν είναι σαν της Ελλάδας το καλοκαίρι, πάντως όμως δεν θα βιδωθώ στο νησί ένα καλοκαίρι ολόκληρο για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια... Και όλο αυτό νοιώθω να με ανανεώνει και να μου δίνει άλλες προοπτικές...
Βέβαια, δεν λέω μεγάλη κουβέντα γιατί ξέρω πως δεν θα μου είναι εύκολο να αποχωριστώ τις συνήθειες χρόνων... Αυτή την αίσθηση του να επιστρέφεις "σπίτι" σου που ένοιωθα κάθε άνοιξη όταν πήγαινα να ανοίξω το σπίτι και να συναντήσω τους εκεί φίλους που τους είχα επιθυμήσει πολύ, αυτή την προετοιμασία του νησιού για το καλοκαίρι που είναι μαγική... Έχουν μια άλλη ομορφιά τα μεσημεριανά στον Τάσο στην Παράγκα όταν η παραλία δεν έχει ακόμα στρωθεί ή τα βράδια στο Sea Satin μέσα, που λειτουργεί σαν ταβέρνα και όχι σαν κοσμικό εστιατόριο, όταν μπαίνουμε όλοι κουκουλωμένοι με τα μπουφάν μας και γινόμαστε μια παρέα και οργανωνόμστε...Ή τα πρωινά στην Καζάρμα, με καλημέρες πολλές και καλωσωρίσματα και όλους τους γνωστούς και τους φίλους να μαζεύονται σιγά σιγά και να λένε τα νέα του χειμώνα... Ή οι πρώτες βουτιές σε παγωμένα ακόμα νερά, αρχές Μαίου, όταν οι παραλίες είναι ακόμα άδειες και όλοι χαλαροί... Όλα αυτά, που τον Αύγουστο θα έχουν χαθεί κάτω από ορδές κόσμου, θα μου λείψουν πολύ και το ξέρω... Αυτή η αίσθηση του "χωριού", εκεί που όλοι είναι γνωστοί και φίλοι, και που περπατάς στον δρόμο ή πας να ψωνίσεις και σε χαιρετάνε κανονικά και όχι τυπικά, αυτή η ηρεμία και γαλήνη του μικρού τόπου, αυτή η αίσθηση του ότι "ανήκεις"... Μακάρι να μπορούσα να βρω την χρυσή τομή... Να τα ζώ όλα αυτά και ταυτόχρονα να είμαι κοντά στον Μάνο και τον Άρι.. Ιδανικά, να τα ζούμε όλοι μαζί... Όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν χρυσές τομές στην ζωή... Και τελικά, αν μου έμαθαν κάτι οι χρονιές που πέρασαν είναι πως η τόση απόσταση, εμάς τουλάχιστον, δεν μας ωφέλησε... Οπότε... Τουλάχιστον ήμουν τυχερή που τα έζησα όλα αυτά και που τα χάρηκα, και που τα έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου.. Με την ελπίδα πως κάποια στιγμή, μπορεί να τα ξαναβρώ... Κάποτε έλεγα πως το νησί είναι το καταφύγιο μου... Τώρα ξέρω πια πως το καταφύγιο μου μπορεί να είναι οπουδήποτε where my hart is... Και η καρδιά μου, πόσο κλισέ θέε μου, ανήκει στους άντρες που αγαπώ... Καλή εβδομάδα να έχουμε και πολλά φιλιά σε όλους....
Πολύ μου έχουν λείψει οι εκδρομές και το συνειδητοποιώ τώρα που τις κανονίσαμε... Με το καλοκαίρι να λείπω τέσσερις μήνες και τον χειμώνα γεμάτο δουλειές και προγράμματα που μας κρατάνε εδώ διαρκώς, υπάρχει μια ανισορροπία... Και έτσι αποφασίσαμε φέτος να το πάρουμε αλλιώς... Και να κανονίσουμε διάφορα πράγματα - μας επιρρέασαν βέβαια και ο Κώστας με την Λιάνα σε αυτό, που έχουν φοβερό πρόγραμμα και οργάνωση με αποτέλεσμα να κάνουν χίλια πράγματα αντίθετα με εμάς που είμαστε χύμα στο κύμα και της τελευταίας στιγμής- και έτσι ο Μάνος θα πάει και Κούβα τον Φεβρουάριο 10 μέρες και λέμε και το Πάσχα, καλά να είμαστε, να απαρνηθούμε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια το νησί και να πάμε οι τρεις μας Παρίσι... Και το καλοκαίρι, είπαμε... Ένα μήνα στο νησί και τον υπόλοιπο καιρό εκδρομές αλλού... Σκοπεύω να πάω και Χαλκιδική και Κρήτη , και Κέρκυρα, και όπου αλλού μας βγάλει το πρόγραμμα του Μάνου... Όχι εξωτερικό, καμιά θάλασσα δεν είναι σαν της Ελλάδας το καλοκαίρι, πάντως όμως δεν θα βιδωθώ στο νησί ένα καλοκαίρι ολόκληρο για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια... Και όλο αυτό νοιώθω να με ανανεώνει και να μου δίνει άλλες προοπτικές...
Βέβαια, δεν λέω μεγάλη κουβέντα γιατί ξέρω πως δεν θα μου είναι εύκολο να αποχωριστώ τις συνήθειες χρόνων... Αυτή την αίσθηση του να επιστρέφεις "σπίτι" σου που ένοιωθα κάθε άνοιξη όταν πήγαινα να ανοίξω το σπίτι και να συναντήσω τους εκεί φίλους που τους είχα επιθυμήσει πολύ, αυτή την προετοιμασία του νησιού για το καλοκαίρι που είναι μαγική... Έχουν μια άλλη ομορφιά τα μεσημεριανά στον Τάσο στην Παράγκα όταν η παραλία δεν έχει ακόμα στρωθεί ή τα βράδια στο Sea Satin μέσα, που λειτουργεί σαν ταβέρνα και όχι σαν κοσμικό εστιατόριο, όταν μπαίνουμε όλοι κουκουλωμένοι με τα μπουφάν μας και γινόμαστε μια παρέα και οργανωνόμστε...Ή τα πρωινά στην Καζάρμα, με καλημέρες πολλές και καλωσωρίσματα και όλους τους γνωστούς και τους φίλους να μαζεύονται σιγά σιγά και να λένε τα νέα του χειμώνα... Ή οι πρώτες βουτιές σε παγωμένα ακόμα νερά, αρχές Μαίου, όταν οι παραλίες είναι ακόμα άδειες και όλοι χαλαροί... Όλα αυτά, που τον Αύγουστο θα έχουν χαθεί κάτω από ορδές κόσμου, θα μου λείψουν πολύ και το ξέρω... Αυτή η αίσθηση του "χωριού", εκεί που όλοι είναι γνωστοί και φίλοι, και που περπατάς στον δρόμο ή πας να ψωνίσεις και σε χαιρετάνε κανονικά και όχι τυπικά, αυτή η ηρεμία και γαλήνη του μικρού τόπου, αυτή η αίσθηση του ότι "ανήκεις"... Μακάρι να μπορούσα να βρω την χρυσή τομή... Να τα ζώ όλα αυτά και ταυτόχρονα να είμαι κοντά στον Μάνο και τον Άρι.. Ιδανικά, να τα ζούμε όλοι μαζί... Όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν χρυσές τομές στην ζωή... Και τελικά, αν μου έμαθαν κάτι οι χρονιές που πέρασαν είναι πως η τόση απόσταση, εμάς τουλάχιστον, δεν μας ωφέλησε... Οπότε... Τουλάχιστον ήμουν τυχερή που τα έζησα όλα αυτά και που τα χάρηκα, και που τα έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου.. Με την ελπίδα πως κάποια στιγμή, μπορεί να τα ξαναβρώ... Κάποτε έλεγα πως το νησί είναι το καταφύγιο μου... Τώρα ξέρω πια πως το καταφύγιο μου μπορεί να είναι οπουδήποτε where my hart is... Και η καρδιά μου, πόσο κλισέ θέε μου, ανήκει στους άντρες που αγαπώ... Καλή εβδομάδα να έχουμε και πολλά φιλιά σε όλους....
