Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες.... Που ξύπνησα με κακό mood γιατί κοιμήθηκα με κακό mood, και που η μουντάδα του καιρού έξω από το παράθυρο μου με ρίχνει ακόμα περισσότερο... Σήμερα η Πολυάννα μέσα μου κοιμάται βαθιά και είχα ανάγκη από μια ηλιόλουστη, καλοκαιρινή μέρα... Από εκείνες που βουτάω το κεφάλι μου στην θάλασσα απολαυστικά και μου περνάνε όλα... Πονοκέφαλοι, κακοκεφιές, hangovers.... Τον τελευταίο καιρό το σύμπαν προσπαθεί να μου θυμίσει πως μεγαλώνω... Άλλωστε αύριο έχω και τα γενέθλια μου... Κλείνω τα 44 και μάλλον θα όφειλα να είμαι πιο ώριμη και πιο σοβαρή, πια... Μάλλον... Βέβαια, όλα αυτά είναι πιο εύκολα να τα σκέφτεσαι παρά να τα πραγματοποιείς... Γιατί αν με ρωτήσετε πως είναι να είσαι middle aged -γιατί αν υποτεθεί πως θα ζήσω για να γίνω 88 middle aged θεωρούμαι πια - θα σας πω απολύτως ειλικρινά πως δεν έχω ιδέα... Κατ' αρχάς γιατί δεν νοιώθω καθόλου, μα καθόλου μεσόκοπη - αφήστε που μπορεί να φτάσω και 100 οπότε έχω καιρό ακόμα μπροστά μου- και έπειτα γιατί ούτε η εικόνα που βλέπω στον καθρέφτη αλλά κυρίως ούτε η εικόνα που έχω μέσα στο μυαλό μου αντιστοιχούν στην πραγματική μου ηλικία... Μόνο ο Άρις με κάνει καμιά φορά να συνειδητοποιώ πως τα χρόνια περνάνε και αυτά τα αφιερώματα στα μαγαζιά που σημάδεψαν τις περασμένες δεκαετίες... Και μια που αυτές τις τελευταίες μέρες έχω γράψει δύο ή τρία τέτοια κομμάτια, αναρωτιέμαι αν είναι σύμπτωση ή αν το σύμπαν θέλει κάτι να μου πει... Του τύπου GROW UP!!!!!
Πάντως η σημερινή μου κακοκεφιά δεν οφείλεται στα αυριανά μου γενέθλια σας διαβεβαιώ... Μπορεί να σχετίζεται με το ότι αρνούμαι να μεγαλώσω, αλλά αυτό το κάνω κάθε μέρα τα τελευταία 20 χρόνια... Όχι, για το σημερινό μου mood φταίει πως εχτές, για μια ακόμα φορά, άφησα τον εαυτό μου να θυμώσει με πράγματα που θα έπρεπε να είχα καταλάβει πια πως δεν υπάρχει λόγος ούτε να τα περιμένω ούτε να με αφορούν... Όπως μας θυμίζει πολύ σοφά, πολύ συχνά ο Γιάννης, γράφουμε και σκηνοθετούμε καθμερινά το έργο της ζωής μας και μοιράζουμε τους ρόλους, και περιμένουμε οι άνθρωποι γύρω μας να ταιριάξουν απόλυτα σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας... Όμως σπάνια τα πράγματα γίνονται όπως τα φανταζόμαστε... Και συνήθως καταλήγουμε να απογοητεύομαστε από ανθρώπους και από συμπεριφορές παρόλο που ξέραμε από την αρχή πως οι πιθανότητες δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας... Ε, εγώ λοιπόν, παρόλο που την θεωρία αυτή την ξέρω πολύ καλά, στην πράξη δυσκολεύομαι... Περιμένω από τους άλλους εξ ορισμού τα καλύτερα, το θεωρώ απόλυτα φυσικό και δεδομένο πως θα είναι εντάξει μαζί μου και πως θα σκέφτονται και τις δικές μου ανάγκες, η τις δικές μου παραξενιές και όταν δεν συμβαίνει αυτό, και δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνότερα από όσο θα ήθελα ή από όσο θα πίστευα ότι θα συνέβαινε τα τελευταία χρόνια, απογοητεύομαι και θυμώνω με την ίδια ένταση, σαν να ήταν η πρώτη φορά...
Γι' αυτό σας λέω... Νομίζω πως μ' αυτά και μ' αυτά, το σύμπαν μου λέει πως είναι καιρός να μεγαλώσω... Να αρχίσω να αποστασιοποιούμαι από πράγματα που με πληγώνουν, να αρχίσω να πατάω πιο γερά στα δικά μου πόδια, επαγγελματικά και συναισθηματικά έτσι ώστε να μην έχω ανάγκη από άλλους ανθρώπους για να νοιώθω καλά... Να μην εξαρτάται ούτε η καθημερινότητα μου ούτε η ευτυχία μου από κανέναν άλλο πέρα απο τον εαυτό μου.... Δύσκολο project και κυρίως, μοναχικό...
Τέλος πάντων... Είπαμε... Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες... Που θα περάσει, γιατί οι δικές μου τέτοιες μέρες δεν κρατάνε ποτέ πολύ, ξυπνάει eventually η Πολυάνα και με πάει παρακάτω τρέχοντας... Όμως, μεταξύ μας, πάντα κάτι μένει... Ένα ακόμα μικρό σημαδάκι από αυτά που με τον καιρό γίνονται πιο εύκολα φανερά στην πρώτη ευκαιρία... Σαν να κάνεις δυο βηματάκια πίσω την φορά, δυο βηματάκια που όταν τα μαζέψεις όλα μαζί, ανακαλύπτεις πως σε έχουν οδηγήσει αλλού από εκεί που ήλπιζες να πας... Αλλού από εκεί για όπου είχες ξεκινήσει.... Παρόλα αυτά όμως η ζωή συνεχίζεται, με σημαδάκια και με πισωγυρίσματα, και αν κάτι μαθαίνουμε όσο περνάει ο καιρός είναι να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε και εμείς μαζί της.. Να καταλαβαίνουμε και να συγχωρούμε, όπως λέει η Ειρήνη, μόνο που εγώ sorry δεν θέλω ούτε να καταλαβαίνω ούτε να συγχωρώ... Το κάνω δηλαδή, εννοείται πως το κάνω, όπως το κάνουμε όλοι, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα είμασταν κατάμονοι σαν τους κούκους, όμως αν μπορούσα πραγματικά να διαλέξω θα ήθελα να μην χρειάζεται... Ούτε να καταλαβαίνω, ούτε να συγχωρώ... Ούτε να εκνευρίζομαι, ούτε να πληγώνομαι, ούτε να θυμώνω... Θα ήθελα να μην υπάρχει λόγος να το κάνω.... Και οι άνθρωποι που αγαπάω και με επιρρεάζουν, οι άνθρωποι που έχουν την δύναμη να με θυμώνουν και να με πληγώνουν και να με εκνευρίζουν- μια δύναμη που τους την έχω δώσει εγώ γιατί τους εμπιστεύτηκα πως δεν θα την χρησιμοποιήσουν- και που δεν είναι και τόσοι πολλοί άλλωστε, απλά, να μην το κάνουν... Ζητάω πολλά? Καλημέρα σε όλους και μακάρι να βγει λίγο ο ήλιος σήμερα.....
Πάντως η σημερινή μου κακοκεφιά δεν οφείλεται στα αυριανά μου γενέθλια σας διαβεβαιώ... Μπορεί να σχετίζεται με το ότι αρνούμαι να μεγαλώσω, αλλά αυτό το κάνω κάθε μέρα τα τελευταία 20 χρόνια... Όχι, για το σημερινό μου mood φταίει πως εχτές, για μια ακόμα φορά, άφησα τον εαυτό μου να θυμώσει με πράγματα που θα έπρεπε να είχα καταλάβει πια πως δεν υπάρχει λόγος ούτε να τα περιμένω ούτε να με αφορούν... Όπως μας θυμίζει πολύ σοφά, πολύ συχνά ο Γιάννης, γράφουμε και σκηνοθετούμε καθμερινά το έργο της ζωής μας και μοιράζουμε τους ρόλους, και περιμένουμε οι άνθρωποι γύρω μας να ταιριάξουν απόλυτα σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας... Όμως σπάνια τα πράγματα γίνονται όπως τα φανταζόμαστε... Και συνήθως καταλήγουμε να απογοητεύομαστε από ανθρώπους και από συμπεριφορές παρόλο που ξέραμε από την αρχή πως οι πιθανότητες δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας... Ε, εγώ λοιπόν, παρόλο που την θεωρία αυτή την ξέρω πολύ καλά, στην πράξη δυσκολεύομαι... Περιμένω από τους άλλους εξ ορισμού τα καλύτερα, το θεωρώ απόλυτα φυσικό και δεδομένο πως θα είναι εντάξει μαζί μου και πως θα σκέφτονται και τις δικές μου ανάγκες, η τις δικές μου παραξενιές και όταν δεν συμβαίνει αυτό, και δυστυχώς δεν συμβαίνει συχνότερα από όσο θα ήθελα ή από όσο θα πίστευα ότι θα συνέβαινε τα τελευταία χρόνια, απογοητεύομαι και θυμώνω με την ίδια ένταση, σαν να ήταν η πρώτη φορά...
Γι' αυτό σας λέω... Νομίζω πως μ' αυτά και μ' αυτά, το σύμπαν μου λέει πως είναι καιρός να μεγαλώσω... Να αρχίσω να αποστασιοποιούμαι από πράγματα που με πληγώνουν, να αρχίσω να πατάω πιο γερά στα δικά μου πόδια, επαγγελματικά και συναισθηματικά έτσι ώστε να μην έχω ανάγκη από άλλους ανθρώπους για να νοιώθω καλά... Να μην εξαρτάται ούτε η καθημερινότητα μου ούτε η ευτυχία μου από κανέναν άλλο πέρα απο τον εαυτό μου.... Δύσκολο project και κυρίως, μοναχικό...
Τέλος πάντων... Είπαμε... Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες... Που θα περάσει, γιατί οι δικές μου τέτοιες μέρες δεν κρατάνε ποτέ πολύ, ξυπνάει eventually η Πολυάνα και με πάει παρακάτω τρέχοντας... Όμως, μεταξύ μας, πάντα κάτι μένει... Ένα ακόμα μικρό σημαδάκι από αυτά που με τον καιρό γίνονται πιο εύκολα φανερά στην πρώτη ευκαιρία... Σαν να κάνεις δυο βηματάκια πίσω την φορά, δυο βηματάκια που όταν τα μαζέψεις όλα μαζί, ανακαλύπτεις πως σε έχουν οδηγήσει αλλού από εκεί που ήλπιζες να πας... Αλλού από εκεί για όπου είχες ξεκινήσει.... Παρόλα αυτά όμως η ζωή συνεχίζεται, με σημαδάκια και με πισωγυρίσματα, και αν κάτι μαθαίνουμε όσο περνάει ο καιρός είναι να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε και εμείς μαζί της.. Να καταλαβαίνουμε και να συγχωρούμε, όπως λέει η Ειρήνη, μόνο που εγώ sorry δεν θέλω ούτε να καταλαβαίνω ούτε να συγχωρώ... Το κάνω δηλαδή, εννοείται πως το κάνω, όπως το κάνουμε όλοι, αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα είμασταν κατάμονοι σαν τους κούκους, όμως αν μπορούσα πραγματικά να διαλέξω θα ήθελα να μην χρειάζεται... Ούτε να καταλαβαίνω, ούτε να συγχωρώ... Ούτε να εκνευρίζομαι, ούτε να πληγώνομαι, ούτε να θυμώνω... Θα ήθελα να μην υπάρχει λόγος να το κάνω.... Και οι άνθρωποι που αγαπάω και με επιρρεάζουν, οι άνθρωποι που έχουν την δύναμη να με θυμώνουν και να με πληγώνουν και να με εκνευρίζουν- μια δύναμη που τους την έχω δώσει εγώ γιατί τους εμπιστεύτηκα πως δεν θα την χρησιμοποιήσουν- και που δεν είναι και τόσοι πολλοί άλλωστε, απλά, να μην το κάνουν... Ζητάω πολλά? Καλημέρα σε όλους και μακάρι να βγει λίγο ο ήλιος σήμερα.....
