Ξημερώνει Δευτέρα αύριο, σήμερα μάλλον μια που πέρασαν τα μεσάνυχτα εδω και μία ώρα, και οι γιορτές τελειώνουν και επισήμως... Το δέντρο μου έχει αρχίσει να μαραίνεται και τα φωτάκια στα μπαλκόνια έχουν αρχίσει να σβύνουν... Κανονικά θα έπρεπε να είμαι μελαγχολική... Τις περιμένω με τέτοια χαρά κάθε χρόνο τις γιορτές που πάντα λυπάμαι οταν τελειώνουν,το ίδιο όσο λυπόμουν όταν ήμουν μικρή και ξεκινούσε το σχολείο... Όμως όχι... Δεν είμαι μελαγχολική, καθόλου.. Ίσως γιατί οι φετινές γιορτές πέρασαν τόσο όμορφα και τόσο γλυκά, με αγαπημένους ανθρώπους και φίλους, ακριβώς όπως τις σχεδίαζα, που η καρδιά μου ακόμα χαμογελάει.. Και θα κρατήσει το χαμόγελο αυτό για πολύ καιρό ακόμα..
Ίσως γιατί οι φετινές γιορτές με έκαναν να νοιώσω ακόμα πιο αισθητά την αλλαγή που έχει έρθει στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια... Μεγαλώνω και ηρεμώ... Κάποτε, λίγο λόγω δουλειάς και πολύ περισσότερο λόγω χαρακτήρα ήμουν ένα παιδί πολύ extreme.... Ήθελα να ζω την ζωή μου στα όρια.. Να δουλεύω πολύ, να κάνω καριέρα και μετά να βγαίνω κάθε βράδυ και να ξενυχτάω, και να πίνω, και να χορεύω μέχρι το πρωί... Από τότε που δούλευα στην μπάρα του Wild Rose, στον περιφεριακό του Λυκαβητού, πιτσιρίκα ακόμα για να βγάλω τα έξοδα μου, και που τα μεσημέρια μαζευόμασταν αγουροξυπνημένα παιδιά της νύχτας στον Λέντζο για καφέ, μέχρι τις ένδοξες μέρες των μεγάλων διαφημιστικών εταιριών και της καριέρας μου στο marketing, δεν υπήρξε περίοδος της ζωής μου που να μην βγαίνω πολύ... Από τα μπουζούκια κάθε βράδυ, στο Playboy με Άντζελα, Θέμη Αδαμαντίδη και Κοντολάζο ή στην Αθηναία με Κωνσταντίνα -τι θυμήθηκα Θεέ μου τώρα- και από τα έξαλλα βράδια της πρώτης Αυτοκίνησης και της Bora Bora μέχρι τα αποκριάτικα πάρτυ του Εργοστασίου και τις τρελές βραδιές του Rock&Roll... Υπήρξα τυχερό παιδί γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή κοσμική, με ότι συνεπάγεται αυτό, από μια οικογένεια με άνεση και περιστοιχισμένη από τα χρυσά παιδιά της εποχής μου.. Ήμουν και όμορφη, ήμουν και άτακτη, ήμουν και παιδί του νησιού... Τα είδα και τα έκανα όλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Τις χρυσές εποχές του 9+9, τις 9 Μούσες στον Αστέρα στην Βουλιαγμένη, το πρώτο Island στα λιμανάκια, τον Πανταζή στο Lido, τα όρθια ποτά στον Λώρα, τα πρώτα τραπέζια στα μπουζούκια, τον Μαρίνο στην Μέδουσα για χρόνια, το Sui Generis όταν μεγαλουργούσε, και το Public, και τα Παπάκια και τον Ηριδανό... Το sex, τα drugs και το rock & roll... Και τα πρώτα καλά εστιατόρια της Αθήνας, το Stage Coach, την Tabula , to Prunier, και αρκετά αργότερα τον Φυλομάντη στον Λόφο του Στρέφη και το λατρεμένο Bajazzo πρωτα στην Ύδρα και μετά στην Πλουτάρχου..
100 χρονών αισθάνομαι όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, και άλλα που δεν θυμάμαι πια παρά μόνο αν κάποιος τα ανφέρει, και δεν είμαι βέβαια... Απλά έτυχε να ζήσω πολλά πράγματα από πολύ νωρίς... Και συνέχισα να ζω με τον ίδιο τρόπο, με πολλά έξω, με πολλά κοσμικά, με πολλά ξενύχτια και με πολλές παρέες μέχρι πρόσφατα.. Παρόλο που ήμουν μαμά και σύζυγος... Βοηθάει και η δουλειά μας σε αυτό, η δουλειά του Μάνου ίσως λίγο περισσότερο από ότι η δική μου, βοηθάει και το νησί που μας δίνει κάθε καλοκαίρι πίσω ένα μέρος της χαμένης μας εφηβείας... Βοηθάει και το ότι αρνούμαστε σθεναρά να μεγαλώσουμε...
Όμως, σιγά- σιγά, τα πράγματα αλλάζουν και φέτος το ένοιωσα μέσα μου περισσότερο από ποτέ... Πως όσο περνάει ο καιρός έχω όλο και περισότερη διάθεση για πιο ήσυχα πράγματα, για βραδιές με φίλους, για συζητήσεις σε μέρη που η μουσική σου επιτρέπει να μιλήσεις και να ακούσεις, για εκδρομές, για άραγμα στο σπίτι, για μαγειρική και για χουζούρι... Πως όσο περνάει ο καιρός νοιώθω όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη για σχέσεις ουσίας με ανθρώπους που επικοιωνούμε, που αγαπάμε τα ίδια πράγματα, που ζούμε με τρόπο σχετικό... Που νοιώθουμε πως μας ενώνουν εκλεκτικές συγγένειες και δεσμοί ουσιαστικοί...
Και πως έτσι, όσο περνάει ο καιρός αποφεύγω όλο και περισσότερο τα πλήθη... Τα μεγάλα πάρτυ, τα clubs, τα εγκαίνια, τις εκδηλώσεις κάθε είδους... Και παρόλο που πάντα θα υπάρχουν και οι φορές που θα επιδιώξουμε να βρεθούμε σε μαγαζιά που θα πιούμε και θα χορέψουμε μέχρι το πρωί, και παρόλο που θα έρθουν σίγουρα πολλά ακόμα καλοκαίρια που το ξημέρωμα θα μας βρει στον Γιαλό, τύφλα, να σερνόμαστε για μια κοκκορόσουπα στον Κονταρίνη, η αλήθεια είναι πως το ξέφερνο κορίτσι που υπήρξα κάποτε έχει δώσει την θέση του, οριστικά πια, σε μια γυναίκα πολύ πιο ήρεμη και πολύ πιο συνειδητοποιημένη..
Αυτά σκεφτόμουν σήμερα χαζεύοντας τις φλόγες στο τζάκι, και είπα να τα γράψω... Αυτά και πως, αν ευγνωμωνώ για κάτι την ζωή που έζησα μέχρι σήμερα, είναι γιατί πέρα από όσα μου έδωσε, μια υπέροχη οικογένεια, υγεία, ευτυχία και ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, είναι γιατί μου έμαθε με τον πιο ευχάριστο και ουσιαστικό τρόπο να ξεχωρίζω και να αναζητώ στην ζωή μου την ποιότητα... Στα πάντα... Στα μεγάλα και στα μικρά, στα καθημερινά και στα σπάνια, στους ανθρώπους και στα πράγματα... Από τις αγαπημένες μου τσάντες που αναπαύονται προσεκτικά τοποθετημένες στις βαμβακερές τους θήκες μέσα στην ντουλάπα μου και το τέλειο ξανθό που μόνο ο Τάσος μπορεί να δημιουργήσει μέχρι το pillow spray που μου χαρίζει όνειρα γλυκά και ροζ, αλλά και από την απόλυτη αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να μου χαρίσει ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά με αυτούς που αγαπάω, μέχρι τα χαρούμενα κουδουνάκια που γαργαλάνε την ψυχή μου στο τσούγκρισμα ενός ποτηριού με φίλους καρδιάς... Στην ζωή βλέπετε, χρειαζόμαστε τα πάντα και τίποτα... Και όσο και αν, αν χρειαζόταν να διαλέξω, ανά πάσα στιγμή και με την μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, θα διάλεγα ξανά και ξανά τα απλά και τα καθημερινά μου, και τους ανθρώπους που αγαπώ, σαν αληθινή Πολυάννα θα επιμείνω στην αισιόδοξη version της ιστορίας και όχι την black και θα εξακολουθήσω να ελπίζω πως θα μπορώ πάντα να διαλέγω να πατάω με το ένα πόδι στα απλά και με το άλλο στα πιο σύνθετα...
Και να ενθουσιάζομαι το ίδιο με τα πάντα... Με το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας που είμαστε όλοι καλά, με την πρώτη βουτιά στα γαλάζια νερά του νησιού κάθε χρόνο, με τις βραδιές γύρω από το τζάκι, με την αγκαλιά του Άρι, με το συνωμοτικο χαμόγελο του Μάνου... Και με τα δαχτυλίδια του Καίσαρη όμως, και με τις Hermes τσάντες, και με τις κρέμες της Laura Mercier... Γιατί όχι? Και τις μέρες που θα έρθουν, με την μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί που θα γεμίζει το σπίτι μας, μόλις φτάσει επιτέλους ο αρτοπαρασκευαστής μου... Καλή βδομάδα να έχουμε, και κυρίως να είμαστε όλοι καλά... Καλημέρα, και πολλά, πολλά φιλιά...
Υ.Γ. ώρα 2 παρά.. Άκουγα την εκπομπή του θείου στο αυτοκίνητο και ευτυχώς, το θυμήθηκα κάλλιο αργά παρά ποτέ... Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες και στις Ιωάννες.... Να μας ζήσουν....
Ίσως γιατί οι φετινές γιορτές με έκαναν να νοιώσω ακόμα πιο αισθητά την αλλαγή που έχει έρθει στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια... Μεγαλώνω και ηρεμώ... Κάποτε, λίγο λόγω δουλειάς και πολύ περισσότερο λόγω χαρακτήρα ήμουν ένα παιδί πολύ extreme.... Ήθελα να ζω την ζωή μου στα όρια.. Να δουλεύω πολύ, να κάνω καριέρα και μετά να βγαίνω κάθε βράδυ και να ξενυχτάω, και να πίνω, και να χορεύω μέχρι το πρωί... Από τότε που δούλευα στην μπάρα του Wild Rose, στον περιφεριακό του Λυκαβητού, πιτσιρίκα ακόμα για να βγάλω τα έξοδα μου, και που τα μεσημέρια μαζευόμασταν αγουροξυπνημένα παιδιά της νύχτας στον Λέντζο για καφέ, μέχρι τις ένδοξες μέρες των μεγάλων διαφημιστικών εταιριών και της καριέρας μου στο marketing, δεν υπήρξε περίοδος της ζωής μου που να μην βγαίνω πολύ... Από τα μπουζούκια κάθε βράδυ, στο Playboy με Άντζελα, Θέμη Αδαμαντίδη και Κοντολάζο ή στην Αθηναία με Κωνσταντίνα -τι θυμήθηκα Θεέ μου τώρα- και από τα έξαλλα βράδια της πρώτης Αυτοκίνησης και της Bora Bora μέχρι τα αποκριάτικα πάρτυ του Εργοστασίου και τις τρελές βραδιές του Rock&Roll... Υπήρξα τυχερό παιδί γιατί μεγάλωσα σε μια εποχή κοσμική, με ότι συνεπάγεται αυτό, από μια οικογένεια με άνεση και περιστοιχισμένη από τα χρυσά παιδιά της εποχής μου.. Ήμουν και όμορφη, ήμουν και άτακτη, ήμουν και παιδί του νησιού... Τα είδα και τα έκανα όλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά... Τις χρυσές εποχές του 9+9, τις 9 Μούσες στον Αστέρα στην Βουλιαγμένη, το πρώτο Island στα λιμανάκια, τον Πανταζή στο Lido, τα όρθια ποτά στον Λώρα, τα πρώτα τραπέζια στα μπουζούκια, τον Μαρίνο στην Μέδουσα για χρόνια, το Sui Generis όταν μεγαλουργούσε, και το Public, και τα Παπάκια και τον Ηριδανό... Το sex, τα drugs και το rock & roll... Και τα πρώτα καλά εστιατόρια της Αθήνας, το Stage Coach, την Tabula , to Prunier, και αρκετά αργότερα τον Φυλομάντη στον Λόφο του Στρέφη και το λατρεμένο Bajazzo πρωτα στην Ύδρα και μετά στην Πλουτάρχου..
100 χρονών αισθάνομαι όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, και άλλα που δεν θυμάμαι πια παρά μόνο αν κάποιος τα ανφέρει, και δεν είμαι βέβαια... Απλά έτυχε να ζήσω πολλά πράγματα από πολύ νωρίς... Και συνέχισα να ζω με τον ίδιο τρόπο, με πολλά έξω, με πολλά κοσμικά, με πολλά ξενύχτια και με πολλές παρέες μέχρι πρόσφατα.. Παρόλο που ήμουν μαμά και σύζυγος... Βοηθάει και η δουλειά μας σε αυτό, η δουλειά του Μάνου ίσως λίγο περισσότερο από ότι η δική μου, βοηθάει και το νησί που μας δίνει κάθε καλοκαίρι πίσω ένα μέρος της χαμένης μας εφηβείας... Βοηθάει και το ότι αρνούμαστε σθεναρά να μεγαλώσουμε...
Όμως, σιγά- σιγά, τα πράγματα αλλάζουν και φέτος το ένοιωσα μέσα μου περισσότερο από ποτέ... Πως όσο περνάει ο καιρός έχω όλο και περισότερη διάθεση για πιο ήσυχα πράγματα, για βραδιές με φίλους, για συζητήσεις σε μέρη που η μουσική σου επιτρέπει να μιλήσεις και να ακούσεις, για εκδρομές, για άραγμα στο σπίτι, για μαγειρική και για χουζούρι... Πως όσο περνάει ο καιρός νοιώθω όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη για σχέσεις ουσίας με ανθρώπους που επικοιωνούμε, που αγαπάμε τα ίδια πράγματα, που ζούμε με τρόπο σχετικό... Που νοιώθουμε πως μας ενώνουν εκλεκτικές συγγένειες και δεσμοί ουσιαστικοί...
Και πως έτσι, όσο περνάει ο καιρός αποφεύγω όλο και περισσότερο τα πλήθη... Τα μεγάλα πάρτυ, τα clubs, τα εγκαίνια, τις εκδηλώσεις κάθε είδους... Και παρόλο που πάντα θα υπάρχουν και οι φορές που θα επιδιώξουμε να βρεθούμε σε μαγαζιά που θα πιούμε και θα χορέψουμε μέχρι το πρωί, και παρόλο που θα έρθουν σίγουρα πολλά ακόμα καλοκαίρια που το ξημέρωμα θα μας βρει στον Γιαλό, τύφλα, να σερνόμαστε για μια κοκκορόσουπα στον Κονταρίνη, η αλήθεια είναι πως το ξέφερνο κορίτσι που υπήρξα κάποτε έχει δώσει την θέση του, οριστικά πια, σε μια γυναίκα πολύ πιο ήρεμη και πολύ πιο συνειδητοποιημένη..
Αυτά σκεφτόμουν σήμερα χαζεύοντας τις φλόγες στο τζάκι, και είπα να τα γράψω... Αυτά και πως, αν ευγνωμωνώ για κάτι την ζωή που έζησα μέχρι σήμερα, είναι γιατί πέρα από όσα μου έδωσε, μια υπέροχη οικογένεια, υγεία, ευτυχία και ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, είναι γιατί μου έμαθε με τον πιο ευχάριστο και ουσιαστικό τρόπο να ξεχωρίζω και να αναζητώ στην ζωή μου την ποιότητα... Στα πάντα... Στα μεγάλα και στα μικρά, στα καθημερινά και στα σπάνια, στους ανθρώπους και στα πράγματα... Από τις αγαπημένες μου τσάντες που αναπαύονται προσεκτικά τοποθετημένες στις βαμβακερές τους θήκες μέσα στην ντουλάπα μου και το τέλειο ξανθό που μόνο ο Τάσος μπορεί να δημιουργήσει μέχρι το pillow spray που μου χαρίζει όνειρα γλυκά και ροζ, αλλά και από την απόλυτη αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να μου χαρίσει ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά με αυτούς που αγαπάω, μέχρι τα χαρούμενα κουδουνάκια που γαργαλάνε την ψυχή μου στο τσούγκρισμα ενός ποτηριού με φίλους καρδιάς... Στην ζωή βλέπετε, χρειαζόμαστε τα πάντα και τίποτα... Και όσο και αν, αν χρειαζόταν να διαλέξω, ανά πάσα στιγμή και με την μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, θα διάλεγα ξανά και ξανά τα απλά και τα καθημερινά μου, και τους ανθρώπους που αγαπώ, σαν αληθινή Πολυάννα θα επιμείνω στην αισιόδοξη version της ιστορίας και όχι την black και θα εξακολουθήσω να ελπίζω πως θα μπορώ πάντα να διαλέγω να πατάω με το ένα πόδι στα απλά και με το άλλο στα πιο σύνθετα...
Και να ενθουσιάζομαι το ίδιο με τα πάντα... Με το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας που είμαστε όλοι καλά, με την πρώτη βουτιά στα γαλάζια νερά του νησιού κάθε χρόνο, με τις βραδιές γύρω από το τζάκι, με την αγκαλιά του Άρι, με το συνωμοτικο χαμόγελο του Μάνου... Και με τα δαχτυλίδια του Καίσαρη όμως, και με τις Hermes τσάντες, και με τις κρέμες της Laura Mercier... Γιατί όχι? Και τις μέρες που θα έρθουν, με την μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί που θα γεμίζει το σπίτι μας, μόλις φτάσει επιτέλους ο αρτοπαρασκευαστής μου... Καλή βδομάδα να έχουμε, και κυρίως να είμαστε όλοι καλά... Καλημέρα, και πολλά, πολλά φιλιά...
Υ.Γ. ώρα 2 παρά.. Άκουγα την εκπομπή του θείου στο αυτοκίνητο και ευτυχώς, το θυμήθηκα κάλλιο αργά παρά ποτέ... Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες και στις Ιωάννες.... Να μας ζήσουν....
