Μάλλον είναι κάτι σαν έθιμο, μια φορά τον χρόνο να παίρνω ανάποδες με τους ανωνύμους της γειτονιάς... Που απ' ότι φαίνεται, συνήθως, είναι ανώνυμοι μεν, γνωστοί δε... Και που πάντα, μα πάντα με κάνουν να αναρωτιέμαι... Τι είδους άνθρωπος πρέπει να είσαι για να μπαίνεις στο blog κάποιου, να το διαβάζεις τακτικότατα-όπως δείχνουν οι λεπτομέρειες στις οποίες αναφέρονται και η ταχύτητα με την οποία απαντούν- να μην σου αρέσει - όπως λένε- αλλά παρόλα αυτά να χαραμίζεις τον χρόνο και την ενέργεια σου για να προσβάλεις ή να εκθέσεις τον "οικοδεσπότη"? Και εμένα υπάρχουν blogs που δεν μου αρέσουν... Και που έχω πάψει να τα διαβάζω... Όπως υπάρχουν και blogs τα οποία διαβάζω και με τα οποία διαφωνώ απολύτως... Προχτές μάλιστα, έστειλα ένα μακροσκελέστατο αποδοκιμαστικό mail στον PrezaTV αλλά το διατύπωσα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και κυρίως, το έστειλα επωνύμως... Γιατί στο φινάλε, όλοι δικαιούμαστε να έχουμε την άποψη μας όμως καλό είναι να έχουμε και την μαγκιά να την υποστηρίζουμε... Με το όνομα μας...
Βέβαια, θα μου πείτε, όλα αυτά τα ανθρωπάκια που σχολιάζουν μονίμως κρυμένα πίσω από τις ηλεκτρονικές κουκούλες της ανωνυμίας τους, δεν θα έπαιρναν ποτέ τα μούτρα τους να πουν σε κανέναν τα όσα γράφουν face to face... Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι τελικά αποδεικνύονται γνωστοί... Άνθρωποι που μας γνωρίζουν δηλαδή, μας ζηλεύουν ή μας αντιπαθούν για τους δικούς τους λόγους και αδράτουν την ευκαιρία που τους δίνει το διαδίκτυο για να βγάλουν όλα τα απωθημένα τους μέσα σε μερικές γραμμές... Αυτά τα τρία περίπου χρονια που ασχολούμαι με το blogging έχω ακούσει τα πάντα... Με έχουν πει ηλίθια, ανεγκέφαλη, γριά, ρηχή, ξέκωλο, πουτάνα, με έχουν κατηγορήσει πως ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου, πως είμαι άθλια μάνα και ακόμα πιο άθλια σύζυγος, πως δεν ξέρω πως ζει ο κόσμος, πως είμαι ψωνάρα, πως είμαι κακή δημοσιογράφος... Και ένα σωρό άλλα που μου διαφεύγουν...
Συνήθως δεν δίνω σημασία... Γελάω και αν απαντήσω απαντώ με χιούμορ γιατί όλα αυτά τα ανθρωπάκια μόνο έτσι μπορεί να τα αντιμετωπίσει κανείς... Με γέλιο τρελό... Ή με οίκτο, αλλά εγώ είπαμε, είμαι χαρούμενος τύπος... Όμως έρχονται και φορές σαν την χτεσινή που βγαίνω στην κυριολεξία από τα ρούχα μου.. Όταν οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν εμένα αλλά δικούς μου ανθρώπους... Ο χτεσινός ανώνυμος τόλμησε να χαρακτηρίσει τον Μάνο φουκαρά.. Αυτή είναι η εικόνα που τον ή την συμφέρει προφανώς να βλέπει... Γιατί αν δει την αλήθεια, έναν έξυπνο, ταλαντούχο και χαρισματικό άντρα που επιλέγει να προσφέρει στην γυναίκα του όσα περισσότερα μπορεί γιατί την αγαπάει και θέλει να περνάει καλά, φαντάζομαι πως θα δει και την δική του μικρή και μίζερη ζωούλα ακόμα πιο μαύρη και λίγη απ' ότι είναι... Βλέπετε, οι γεμάτοι άνθρωποι, οι καλοζωισμένοι, οι καλοπηδημένοι, οι άνθρωποι που έχουν ενδιαφέροντα και φίλους, και καλή προσωπική ζωή, και κυρίως ισορροπία, δεν μπαίνουν ποτέ στην διαδικασία να φτύσουν φαρμάκι σε κανέναν και πουθενά... Αυτοί που το κάνουν είναι συνήθως εκείνοι που βλέπουν την ζωή από μακριά... Που είναι μόνοι, που είναι μίζεροι, που είναι κομπλεξικοί και που η μόνη χαρά τους είναι να προσπαθούν να ρίξουν και τους άλλους στο δικό τους επίπεδο αντί να προσπαθήσουν να ανέβουν εκείνοι στο επίπεδο των άλλων...
Ξέρω πως η ζωή μου είναι κόκκινο πανί για πολλούς τέτοιους μικρούς ανθρώπους.. Που θεωρούν πως δεν μου αξίζουν τα όσα έχω και που θα ήθελαν πολύ να είναι στην θέση μου... 'Οχι για τα πολλά μας τα λεφτά, που δεν είναι πολλά πράγματι, αλλά γιατί έχω μια οικογένεια δεμένη και αγαπημένη, ένα υπέροχο παιδί, έναν άντρα που με λατρεύει και τον λατρεύω, φίλους που με αγαπούν, ενδιαφέρουσα δουλειά και ένα χαμόγελο που βγαίνει μέσα από την ψυχή μου... Αυτά είναι που ενοχλούν... Οι τέσσερις μήνες διακοπές στην Μύκονο και τα καλά εστιατόρια είναι οι αφορμή.. Δεν είναι η αιτία...
Όπως έχετε παρατηρήσει βέβαια, παρόλα αυτά εγώ ανεβάζω πάντα τα ανώνυμα σχόλια όσο εμπαθή και αν είναι.. Και θα συνεχίσω να το κάνω , πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, μια που πιστεύω πως εκείνοι που τα γράφουν ξεφτιλίζονται έτσι από μόνοι τους... Κρατάω απλά το δικαίωμα μου να τσαντίζομαι μια φορά τον χρόνο και να τους αφιερώνω ένα εκνευρισμένο post, έτσι για να εκτονωθώ και να μου περάσει.. Χαρά τους δίνω μάλλον στην τελική αλλά δεν βαριέστε... Ας ασχοληθεί κάποιος μαζί τους και ας είμαι και εγώ... Και τώρα που τα είπα όλα αυτά, σας αφήνω γιατί έχω σοβαρές δουλειές να κάνω.. Πάω στην Τέτα για μανικιούρ - πεντικιούρ, ( έχω και αυριανό πρωινό ραντεβού στον Βαγγέλη για ρίζα) γιατί αύριο το μεσημέρι φεύγουμε για Θεσσαλονίκη και πρέπει να είμαι comme il faut... Ξέρετε, για να φάμε σε όλα τα ακριβά εστιατόρια της πόλης, να δούμε τους σούπερ trendy και πλούσιους κολλητούς μας, να κάνουμε τρελό shopping και να γυρίζουμε κάθε βράδυ κατάκοποι στην σουίτα μας για ύπνο.... Δύσκολη ζωή, το ξέρω, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.... Οπότε ας είμαι εγώ μαζί με τον φουκαρά τον άντρα μου.... Φιλιά πολλά και καλημέρα!!!
Υ.Γ. Εννοείται πως υπάρχουν και ανώνυμοι που σχολιάζουν ευγενέστατα και που δεν ενοχλούν κανέναν... Προφανώς το post δεν αναφέρεται σε αυτούς... Μην παρεξηγηθούμε κι όλας...
Βέβαια, θα μου πείτε, όλα αυτά τα ανθρωπάκια που σχολιάζουν μονίμως κρυμένα πίσω από τις ηλεκτρονικές κουκούλες της ανωνυμίας τους, δεν θα έπαιρναν ποτέ τα μούτρα τους να πουν σε κανέναν τα όσα γράφουν face to face... Πόσο μάλλον που οι περισσότεροι τελικά αποδεικνύονται γνωστοί... Άνθρωποι που μας γνωρίζουν δηλαδή, μας ζηλεύουν ή μας αντιπαθούν για τους δικούς τους λόγους και αδράτουν την ευκαιρία που τους δίνει το διαδίκτυο για να βγάλουν όλα τα απωθημένα τους μέσα σε μερικές γραμμές... Αυτά τα τρία περίπου χρονια που ασχολούμαι με το blogging έχω ακούσει τα πάντα... Με έχουν πει ηλίθια, ανεγκέφαλη, γριά, ρηχή, ξέκωλο, πουτάνα, με έχουν κατηγορήσει πως ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου, πως είμαι άθλια μάνα και ακόμα πιο άθλια σύζυγος, πως δεν ξέρω πως ζει ο κόσμος, πως είμαι ψωνάρα, πως είμαι κακή δημοσιογράφος... Και ένα σωρό άλλα που μου διαφεύγουν...
Συνήθως δεν δίνω σημασία... Γελάω και αν απαντήσω απαντώ με χιούμορ γιατί όλα αυτά τα ανθρωπάκια μόνο έτσι μπορεί να τα αντιμετωπίσει κανείς... Με γέλιο τρελό... Ή με οίκτο, αλλά εγώ είπαμε, είμαι χαρούμενος τύπος... Όμως έρχονται και φορές σαν την χτεσινή που βγαίνω στην κυριολεξία από τα ρούχα μου.. Όταν οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν εμένα αλλά δικούς μου ανθρώπους... Ο χτεσινός ανώνυμος τόλμησε να χαρακτηρίσει τον Μάνο φουκαρά.. Αυτή είναι η εικόνα που τον ή την συμφέρει προφανώς να βλέπει... Γιατί αν δει την αλήθεια, έναν έξυπνο, ταλαντούχο και χαρισματικό άντρα που επιλέγει να προσφέρει στην γυναίκα του όσα περισσότερα μπορεί γιατί την αγαπάει και θέλει να περνάει καλά, φαντάζομαι πως θα δει και την δική του μικρή και μίζερη ζωούλα ακόμα πιο μαύρη και λίγη απ' ότι είναι... Βλέπετε, οι γεμάτοι άνθρωποι, οι καλοζωισμένοι, οι καλοπηδημένοι, οι άνθρωποι που έχουν ενδιαφέροντα και φίλους, και καλή προσωπική ζωή, και κυρίως ισορροπία, δεν μπαίνουν ποτέ στην διαδικασία να φτύσουν φαρμάκι σε κανέναν και πουθενά... Αυτοί που το κάνουν είναι συνήθως εκείνοι που βλέπουν την ζωή από μακριά... Που είναι μόνοι, που είναι μίζεροι, που είναι κομπλεξικοί και που η μόνη χαρά τους είναι να προσπαθούν να ρίξουν και τους άλλους στο δικό τους επίπεδο αντί να προσπαθήσουν να ανέβουν εκείνοι στο επίπεδο των άλλων...
Ξέρω πως η ζωή μου είναι κόκκινο πανί για πολλούς τέτοιους μικρούς ανθρώπους.. Που θεωρούν πως δεν μου αξίζουν τα όσα έχω και που θα ήθελαν πολύ να είναι στην θέση μου... 'Οχι για τα πολλά μας τα λεφτά, που δεν είναι πολλά πράγματι, αλλά γιατί έχω μια οικογένεια δεμένη και αγαπημένη, ένα υπέροχο παιδί, έναν άντρα που με λατρεύει και τον λατρεύω, φίλους που με αγαπούν, ενδιαφέρουσα δουλειά και ένα χαμόγελο που βγαίνει μέσα από την ψυχή μου... Αυτά είναι που ενοχλούν... Οι τέσσερις μήνες διακοπές στην Μύκονο και τα καλά εστιατόρια είναι οι αφορμή.. Δεν είναι η αιτία...
Όπως έχετε παρατηρήσει βέβαια, παρόλα αυτά εγώ ανεβάζω πάντα τα ανώνυμα σχόλια όσο εμπαθή και αν είναι.. Και θα συνεχίσω να το κάνω , πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, μια που πιστεύω πως εκείνοι που τα γράφουν ξεφτιλίζονται έτσι από μόνοι τους... Κρατάω απλά το δικαίωμα μου να τσαντίζομαι μια φορά τον χρόνο και να τους αφιερώνω ένα εκνευρισμένο post, έτσι για να εκτονωθώ και να μου περάσει.. Χαρά τους δίνω μάλλον στην τελική αλλά δεν βαριέστε... Ας ασχοληθεί κάποιος μαζί τους και ας είμαι και εγώ... Και τώρα που τα είπα όλα αυτά, σας αφήνω γιατί έχω σοβαρές δουλειές να κάνω.. Πάω στην Τέτα για μανικιούρ - πεντικιούρ, ( έχω και αυριανό πρωινό ραντεβού στον Βαγγέλη για ρίζα) γιατί αύριο το μεσημέρι φεύγουμε για Θεσσαλονίκη και πρέπει να είμαι comme il faut... Ξέρετε, για να φάμε σε όλα τα ακριβά εστιατόρια της πόλης, να δούμε τους σούπερ trendy και πλούσιους κολλητούς μας, να κάνουμε τρελό shopping και να γυρίζουμε κάθε βράδυ κατάκοποι στην σουίτα μας για ύπνο.... Δύσκολη ζωή, το ξέρω, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.... Οπότε ας είμαι εγώ μαζί με τον φουκαρά τον άντρα μου.... Φιλιά πολλά και καλημέρα!!!
Υ.Γ. Εννοείται πως υπάρχουν και ανώνυμοι που σχολιάζουν ευγενέστατα και που δεν ενοχλούν κανέναν... Προφανώς το post δεν αναφέρεται σε αυτούς... Μην παρεξηγηθούμε κι όλας...
