Πάει.... Η κυρία Κωνσταντίνα μόλις πέταξε το δέντρο από το μπαλκόνι στο διπλανό - άδειο- οικόπεδο και σε λίγο θα το βγάλει από εκεί στο πεζοδρόμιο... Πράγμα που σηματοδοτεί και τυπικά το τέλος των γιορτών και των στολισμών.... Ευτυχώς βέβαια γιατί κάπως μου φαινόταν τις δύο τελευταίες μέρες, ξεραμένο και χωρίς στολίδια μέσα στην μέση του σαλονιού... Θλιβερό, μίζερο και σχεδόν τρομακτικό...
Σήμερα το πρόγραμμα έχει σε λίγο σούπερ μάρκετ, μετά κανέναν γρήγορο καφέ με την μαμά, το μεσημέρι ρανταβού στο περιοδικό - έχω ένα σωρό ιδέες για καινούρια θέματα και θέλω να τις συζητήσω- και το βράδυ θα πάμε στο Sea Satin... Ένα μαγαζί που κάποτε ήταν το δεύτερο μας σπίτι, έχουμε περάσει εκεί τρεις ή τέσσερις από τις ωραιότερες παραμονές πρωτοχρονιάς και πάρα πολλά χειμωνιάτικα βράδια με χορούς μέχρι το πρωί πάνω στα τραπέζια... Από πέρσι όμως αραιώσαμε... Δεν έγινε κάτι, ο Μίμης εξακολουθεί να είναι αγαπημένος φίλος και άψογος οικοδεσπότης... Οι παρέες άλλαξαν λίγο, και η διάθεση... Και φέτος, δεν είχαμε καταφέρει να πάμε ούτε μια φορά, έστω για ένα ποτό και κάπως μου φαινόταν... Παράξενο... Έτσι κανονίσαμε να πάμε σήμερα... Και το κάνω πολύ κέφι... Και θα περάσουμε σίγουρα υπέροχα...
Όπως υπέροχα περάσαμε και χτες το βράδυ με την Βίβιαν που με πήρε τηλέφωνο κατά τις 8.30 και κανονίσαμε να πάμε για girl's φαγητό στο Απλά μια που βαριόμασταν και οι δύο να μείνουμε μέσα... Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε καταπληκτικά - όπως τρώμε πάντα άλλωστε στο Απλά- και όταν τελειώσαμε το φαγητό ήρθαν και κάθισαν μαζί μας ο Χρύσανθος και η Γεωργία και πιάσαμε την κουβέντα μέχρι που άδειασε όλο το μαγαζί... 1.30 η ώρα φύγαμε και αν δεν είχα φερθεί αποφασιστικά ακόμα εκεί θα είμασταν και θα μιλάγαμε για εστιατόρια, μαγείρους και βραβεία...
Αυτά τα ολίγα, και το πρώτο ενικό παρακαλώ, και πάω να ετοιμαστώ να φύγω γιατί αυτή την στιγμή που σας γράφω είναι όλα τα παράθυρα του σπιτού ανοιχτά και όπου να 'ναι, με τέτοιο κρύο, βλέπω το σαλόνι να γεμίζει πιγκουϊνους... Καλημέρα και φιλιά σε όλους...
Υ.Γ. (Παρότι δεν είναι)... Το πρώτο θέμα της ημέρας βέβαια δεν είναι τίποτα από όλα αυτά... Είναι η Λυδία που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει ίσως ξεκινήσει να δίνει μια από τις πιο σημαντικές μάχες της ζωής της...Για την ζωή της... Τα λόγια σε τέτοιες στιγμές είναι περιττά... Αυτό που χρειάζεται και η Λυδία και οι γονείς της είναι η θετική μας ενέργεια, η σκέψεις μας , οι ελπίδες μας και οι ευχές μας να τους συντροφεύουν... Βoηθήστε το σύμπαν να συνομωτήσει υπέρ της Λυδίας σήμερα... Να τα καταφέρει και να είναι αυτή η τελευταία μάχη που θα χρειαστεί να δώσει στην ζωή της... Άλλωστε, για τεσσάρων χρονών αγγελούδι, έχει ήδη δώσει τόσες πολλές....
Σήμερα το πρόγραμμα έχει σε λίγο σούπερ μάρκετ, μετά κανέναν γρήγορο καφέ με την μαμά, το μεσημέρι ρανταβού στο περιοδικό - έχω ένα σωρό ιδέες για καινούρια θέματα και θέλω να τις συζητήσω- και το βράδυ θα πάμε στο Sea Satin... Ένα μαγαζί που κάποτε ήταν το δεύτερο μας σπίτι, έχουμε περάσει εκεί τρεις ή τέσσερις από τις ωραιότερες παραμονές πρωτοχρονιάς και πάρα πολλά χειμωνιάτικα βράδια με χορούς μέχρι το πρωί πάνω στα τραπέζια... Από πέρσι όμως αραιώσαμε... Δεν έγινε κάτι, ο Μίμης εξακολουθεί να είναι αγαπημένος φίλος και άψογος οικοδεσπότης... Οι παρέες άλλαξαν λίγο, και η διάθεση... Και φέτος, δεν είχαμε καταφέρει να πάμε ούτε μια φορά, έστω για ένα ποτό και κάπως μου φαινόταν... Παράξενο... Έτσι κανονίσαμε να πάμε σήμερα... Και το κάνω πολύ κέφι... Και θα περάσουμε σίγουρα υπέροχα...
Όπως υπέροχα περάσαμε και χτες το βράδυ με την Βίβιαν που με πήρε τηλέφωνο κατά τις 8.30 και κανονίσαμε να πάμε για girl's φαγητό στο Απλά μια που βαριόμασταν και οι δύο να μείνουμε μέσα... Πήγαμε λοιπόν, φάγαμε καταπληκτικά - όπως τρώμε πάντα άλλωστε στο Απλά- και όταν τελειώσαμε το φαγητό ήρθαν και κάθισαν μαζί μας ο Χρύσανθος και η Γεωργία και πιάσαμε την κουβέντα μέχρι που άδειασε όλο το μαγαζί... 1.30 η ώρα φύγαμε και αν δεν είχα φερθεί αποφασιστικά ακόμα εκεί θα είμασταν και θα μιλάγαμε για εστιατόρια, μαγείρους και βραβεία...
Αυτά τα ολίγα, και το πρώτο ενικό παρακαλώ, και πάω να ετοιμαστώ να φύγω γιατί αυτή την στιγμή που σας γράφω είναι όλα τα παράθυρα του σπιτού ανοιχτά και όπου να 'ναι, με τέτοιο κρύο, βλέπω το σαλόνι να γεμίζει πιγκουϊνους... Καλημέρα και φιλιά σε όλους...
Υ.Γ. (Παρότι δεν είναι)... Το πρώτο θέμα της ημέρας βέβαια δεν είναι τίποτα από όλα αυτά... Είναι η Λυδία που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει ίσως ξεκινήσει να δίνει μια από τις πιο σημαντικές μάχες της ζωής της...Για την ζωή της... Τα λόγια σε τέτοιες στιγμές είναι περιττά... Αυτό που χρειάζεται και η Λυδία και οι γονείς της είναι η θετική μας ενέργεια, η σκέψεις μας , οι ελπίδες μας και οι ευχές μας να τους συντροφεύουν... Βoηθήστε το σύμπαν να συνομωτήσει υπέρ της Λυδίας σήμερα... Να τα καταφέρει και να είναι αυτή η τελευταία μάχη που θα χρειαστεί να δώσει στην ζωή της... Άλλωστε, για τεσσάρων χρονών αγγελούδι, έχει ήδη δώσει τόσες πολλές....
