Προτελευταία μέρα του χρόνου και ο απολογισμός είναι αναπόφευκτος… Ειδικά μάλιστα που το μεσημέρι δυο διαφορετικοί άνθρωποι με έκαναν να χαρώ και να πικραθώ ταυτόχρονα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος …
Απολογισμός λοιπόν, και πρώτα απ’ όλα οι φίλοι που έφυγαν… Η Μαρία και ο Στέλιος και η γνώση πως το γυαλί πραγματικά, όταν ραγίσει δεν ξανακολάει...
Όμως δεν ήταν αυτή η μεγαλύτερη μου απώλεια… Το 2007 μου πήρε τον καλύτερο πατέρα που θα μπορούσα να ονειρευτώ.. Που τον έζησα λίγο και δεν τον χόρτασα, που δεν περνάει μέρα που να μην τον σκέφτομαι… Και που θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που τον αξιώθηκα, έστω και για λίγο.. Τον πεθερό μου, έναν υπέροχο άνθρωπο που μας άφησε νωρίς και που αυτές ειδικά τις μέρες των γιορτών θα ήθελα τόσο πολύ να ήταν ακόμα μαζί μας…
Η χρονιά που φεύγει έφερε μια καινούρια δουλειά και μια μεγάλη απόφαση, που την πήρα δύσκολα και με πολλή σκέψη… Άφησα πίσω μου ένα περιοδικό που αγάπησα πολύ και που έχει ένα κομμάτι από μένα.. Το Mykonos Confidential… Και εύχομαι πραγματικά, αυτά που θα έρθουν να δικαιώσουν την επιλογή μου…
Είχε παρέες που σκόρπησαν, ελπίζω προσωρινά, γιατί η χρονιά που πέρασε ήταν δυσκολότερη για εκείνους από ότι για μας… Ο Τάσος με την Ειρήνη, ο Τζιμάκος με την Μαριλένα, ο Bill με την Μαρία… Ελπίζω το 2008 να μας βρει πάλι όλους μαζί, με πολλά γέλια και με πολλούς χορούς και με πολλά ξενύχτια…
Είχε και κύκλους που έκλεισαν, όπως αυτός της Μυκόνου… Το 2008 θα είναι η πρώτη χρονιά μετά από πολύ, πολύ καιρό που δεν θα με βρει για όλο το καλοκαίρι στο νησί που θεωρώ «πατρίδα» μου… Δεν θα σας πω πως δεν λυπάμαι… Ξέρω όμως πως είναι για καλό, και πως αυτοί οι κύκλοι της ζωής μας ξανανοίγουν όταν έρθει η ώρα, σαν να μην έκλεισαν ποτέ…
Όμως αυτή η χρονιά δεν είχε μόνο απώλειες και ανακατατάξεις… Είχε και καινούριους ανθρώπους που ήρθαν στην ζωή μας για να μείνουν, όπως ο Κώστας με την Λιάνα, είχε καινούριους φίλους όπως η Βίβιαν, η Τίνα και ο Γιώργος με την Κατερίνα, είχε γνωριμίες μέσα από τα blogs που με εξέπληξαν ευχάριστα και που μοιάζουν να έχουν όλες τις προοπτικές να αντέξουν στον χρόνο, και είχε φυσικά και φίλους αγαπημένους που ήταν και εξακολουθούν να είναι εδώ… Όπως η Μάρθα με τον Άλκη, ο άλλος Στέλιος, ο Ζαννής, ο Μίμης, η Ρούλα, η Στέλλα με τον Σταύρο και η Άννη με τον Κώστα .
Είχε και εμπειρίες μοναδικές, όπως το Bazaar των Δρόμων Ζωής, είχε ηλιοβασίλεματα στην βεράντα στο νησί, είχε βραδιές μπροστά στο τζάκι με κεριά, κόκκινο κρασί και αγκαλιές, είχε ξενύχτια και γέλια απίστευτα, είχε βουτιές στον Άγιο Σώστη, είχε εκδρομές, είχε και glamour, είχε και καφέδες με εκμυστηρεύσεις και κουτσομπολιά, είχε και γεύματα λουκούλια με σκούφους ή χωρίς, είχε απογεύματα με επιτραπέζια, είχε μαγειρικές, είχε τραπέζια στο σπίτι, είχε τα πάντα....
Είχε τον Άρι που μεγαλώνει και γίνεται κάθε μέρα που περνάει ένα όλο και πιο υπέροχο παιδί για το οποίο είμαι βαθιά περήφανη και απόλυτα σίγουρη πως θα βρει τον δρόμο του και θα μεγαλουργήσει… Όχι μόνο γιατί είμαι η μαμά του και είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο να τον βλέπω τον καλύτερο της γης, αλλά γιατί μας αποδεικνύει καθημερινά με την συμπεριφορά του πως είναι ώριμος, υπεύθυνος και συνεργάσιμος… Και αυτά, έστω και μόνα τους είναι αρκετά.. (Πόσο μάλλον που είναι και έξυπνος, και όμορφος, και ταλαντούχος, και με χιούμορ και ..δικός μου..:-))
Είχε και την μαμά μου που είναι πάντα εδώ, δίπλα μου, πιο πολύ φίλη μου παρά μαμά κανονική, και με στηρίζει, και με αγαπάει και με κάνει να νοιώθω ασφαλής…
Είχε υγεία για όλους μας, δόξα τον Θεό, και μαθήματα ζωής που τα πήραμε κυρίως μέσα από εδώ, μέσα από τα blogs, από μεγάλους ήρωες της καθημερινότητας όπως η Αμαλία και η μικρή Λυδία, που μας έμαθαν να εκτιμάμε την κάθε στιγμή και να υποκλινόμαστε σε όσους έχουν το σθένος να παλεύουν τις δυσκολίες με θάρρος, πείσμα και αξιοπρέπεια…
Και είχε και εμάς… Που περάσαμε και δύσκολα αλλά περάσαμε και εύκολα, και που όπως λέει και η Άλκηστις «είμαστε ακόμα ζωντανοί, στην σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα…» . Και που τόσα χρόνια μετά, σχεδόν δέκα επτά, εξακολουθούμε να περνάμε μαζί καλύτερα από ότι θα περνούσαμε με οποιονδήποτε άλλον… Και που αγαπιόμαστε βαθιά, και που είμαστε περήφανοι ο ένας για τον άλλον, και που είμαστε ακόμα ερωτευμένοι, έστω και χωρίς την πρώτη φλόγα, και που είμαστε πάντα ομάδα που κερδίζει, και φίλοι, και συνένοχοι και που όσες φορές και αν χρειάστηκε μέχρι σήμερα, διαλέξαμε το μαζί και όχι το χώρια…
To make a long story short, η χρονιά που πέρασε, μια χρονιά σημαδιακή για μένα γιατί ήταν η πρώτη αληθινά ήρεμη της ζωής μου, δεν ήταν η ευκολότερη μέχρι σήμερα ήταν όμως από τις πιο διδακτικές… Με έμαθε πως οι δυσκολίες θα κρύβονται πάντα στα πιο απίθανα μέρη και πως η ζωή θα θέλει πάντα ρίσκο, ακόμα και όταν όλα φαίνονται απλά και ταχτοποιημένα.. Και πως η δύναμη που έχουμε μέσα μας θα μας εκπλήσσει… Κάθε φορά.. Και το κυριότερο, πως όταν είμαστε καλά μέσα μας, μέσα στην ψυχή μας και μέσα στην οικογένεια μας, όλα τα άλλα βρίσκονται…
Τέλος, η χρονιά που φεύγει είχε και μπόλικες ώρες blogging… Και μέσα από αυτή την on line επικοινωνία έφερε στον δρόμο μου ανθρώπους που με έκαναν να γελάσω, να συγκινηθώ, να προβληματιστώ, να θυμώσω, να ονειρευτώ… Με κάποιους γνωριστήκαμε, με κάποιους θα γνωριστούμε στο μέλλον, και για τους περισσότερους νοιώθω μια γλυκιά οικειότητα που με κάνει να τους αναζητώ την ώρα που πίνω τον πρωινό μου καφέ, να ανυπομονώ να διαβάσω τα νέα τους, να χαίρομαι με την χαρά τους και να λυπάμαι με τις στεναχώριες τους… Ήταν μια υπέροχη διαδρομή αυτή που μας έφερε σε αυτόν τον σημερινό, διαδικτυακό απολογισμό και σας ευχαριστώ πολύ, μέσα από την καρδιά μου για την παρέα… Και σας εύχομαι το 2008 να είναι γεμάτο από ευτυχία, υγεία, αγάπη και χαμόγελα… Και να είμαστε όλοι εδώ, γεροί, δυνατοί και χαρούμενοι, να τα λέμε και να ανοίγουμε νέους δρόμους, δρόμους καρδιάς και ουσίας…
Ευτυχισμένο το 2008!!!!
