Σήμερα το πρόγραμμα είχε πρωινό ξύπνημα γιατί πρέπει να είμαι στο κέντρο νωρίς... Έχω μια συνέντευξη στις 11.30 για το περιοδικό, το συνδύασα και με κάτι άλλες δουλειές και σε λίγο, ετοιμάζομαι και φεύγω... Κανονικά θα είχα μεγάλη χαρά... Όμως το mood των ημερών με κρατάει μουδιασμένη... Γι' αυτό και δεν έχω και κάτι παραπάνω να σας πω... Δεν έχουν προγράμματα αυτές οι μέρες πέραν των απαραίτητων επαγγελματικών.. Δεν έχω διάθεση ούτε να βγω ούτε να κανονίσω... Το μόνο που θα ήθελα, ιδανικά, είναι να κουκουλωθώ και να περιμένω να τελειώσουν όλα... Πράγμα που δεν γίνεται φυσικά, οπότε κάνω το αμέσως πιο εφικτό... Τελειώνω τις δουλειές μου και επιστρέφω τρέχοντας στο σπίτι...
Ανάβω τζάκι, κεριά, τηλέοραση και έτσι, οχυρωμένη στο "κάστρο" μου, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάω, αισθάνομαι πιο ασφαλής και όλα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα... Εχτές μάλιστα ο Άρις, που μάλλον κατάλαβε πως δεν ήμουν και στις καλύτερες μου, ήρθε και με πήρε αγκαλιά για ώρα... Και δεν σας κρύβω πως μέσα σε αυτή την αγκαλιά θα μπορούσα να ζήσω για πάντα.. Και το βράδυ, όταν ξαπλώσαμε, ο Μάνος μου είπε να μην στεναχωριέμαι και πως όλα θα πάνε καλά... Προσπαθεί και αυτός να με στηρήξει και να καταλάβει για ποιον λόγο κάτι ελάχιστο σε σχέση με τα όσα έχουμε περάσει μέχρι σήμερα με έχει επιρρεάσει τόσο πολύ... Δεν ξέρω... Ούτε και εγώ... Νομίζω πως φταίει το ότι είχα πείσει τον εαυτό μου πως είχα πια τελειώσει με τα φαντάσματα του παρελθόντος μου... Πως είχα ξεμπερδέψει οριστικά... Και αυτή η μικρή, η ελάχιστη, τελευταία εκκρεμότητα μου φαίνεται βουνό... Και με κάνει να νοιώθω αδύναμη να την αντιμετωπίσω...
Ξέρω πως όλα θα περάσουν.. Πάντα περνάνε... Και πως σύντομα το παρελθόν θα είναι πάλι παρελθόν, για πάντα... Όμως μέχρι να συμβεί αυτό θα με έχετε εδώ, συννεφιασμένη και moody γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να υποκρίνομαι πως αυτές τις μέρες είμαι κάτι άλλο... Θα είμαι εδώ όμως και αυτό μετράει... Καλημέρα και φιλιά....
Ανάβω τζάκι, κεριά, τηλέοραση και έτσι, οχυρωμένη στο "κάστρο" μου, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάω, αισθάνομαι πιο ασφαλής και όλα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα... Εχτές μάλιστα ο Άρις, που μάλλον κατάλαβε πως δεν ήμουν και στις καλύτερες μου, ήρθε και με πήρε αγκαλιά για ώρα... Και δεν σας κρύβω πως μέσα σε αυτή την αγκαλιά θα μπορούσα να ζήσω για πάντα.. Και το βράδυ, όταν ξαπλώσαμε, ο Μάνος μου είπε να μην στεναχωριέμαι και πως όλα θα πάνε καλά... Προσπαθεί και αυτός να με στηρήξει και να καταλάβει για ποιον λόγο κάτι ελάχιστο σε σχέση με τα όσα έχουμε περάσει μέχρι σήμερα με έχει επιρρεάσει τόσο πολύ... Δεν ξέρω... Ούτε και εγώ... Νομίζω πως φταίει το ότι είχα πείσει τον εαυτό μου πως είχα πια τελειώσει με τα φαντάσματα του παρελθόντος μου... Πως είχα ξεμπερδέψει οριστικά... Και αυτή η μικρή, η ελάχιστη, τελευταία εκκρεμότητα μου φαίνεται βουνό... Και με κάνει να νοιώθω αδύναμη να την αντιμετωπίσω...
Ξέρω πως όλα θα περάσουν.. Πάντα περνάνε... Και πως σύντομα το παρελθόν θα είναι πάλι παρελθόν, για πάντα... Όμως μέχρι να συμβεί αυτό θα με έχετε εδώ, συννεφιασμένη και moody γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να υποκρίνομαι πως αυτές τις μέρες είμαι κάτι άλλο... Θα είμαι εδώ όμως και αυτό μετράει... Καλημέρα και φιλιά....
