Σήμερα θέλω πολύ να γράψω... Να μοιραστώ μαζί σας την μοναδική εμπειρία του bazaar, που παρόλη την κούραση ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που έχω κάνει στην ζωή μου και από τα πιο συγκινητικά... Από το πρωί της Παρασκευής που ξεκινήσαμε να στήνουμε μέχρι και χτες το βράδυ που έφυγα, γύρω στις 10.00 χαμογελάω σαν χάχας.. Γιατί δεν περίμενα ποτέ, παρόλη την έμφυτη αισιοδοξία μου πως τόσοι άνθρωποι θα μαζεύονταν με τόση διάθεση και τόση αποφασιστηκότητα για να οργανώσουν κάτι τόσο σημαντικό... Και δεν μιλάω για την επιτυχία του bazaar που είναι δεδομένη, ούτε για τα χρήματα που θα μαζευτούν που είναι απολύτως χρήσιμα και για απολύτως καλό σκοπό... Μιλάω για τα ίδια τα παιδιά των Δρόμων Ζωής, που συμμετείχαν, που βοήθησαν, που έτρεξαν και που εχτές το βράδυ, στο πάρτυ διασκέδασαν με την καρδιά τους, και χόρεψαν καταπληκτικά και γέμισαν την ψυχή μας από τον ενθουσιασμό, τα χαμόγελα και την αθωότητα τους... Για αυτό το χτεσινό πάρτυ και μόνο, θα ευγνωμωνώ πάντα την Τίνα που με έβαλε στον κόσμο της. Από τον οποίο χτες, βγήκα λίγο καλύτερη...
Βέβαια έμαθα και πολλά πράγματα για μένα και για τους άλλους αυτές τις μέρες... Όπως το ότι όλοι είμαστε γεμάτοι καλές προθέσεις αλλά στο τέλος ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματοποιούν τα όσα υπόσχονται... Απογοητεύτηκα από πολλά και δεν το κρύβω.. Από την μεγάλη εταιρία που μας έστειλε ένα κιβώτιο κρασιά όταν κάποιοι παραγωγοί έστειλαν 100 μπουκάλια, από μια φίλη που δεν μπήκε καν στον κόπο να στείλει τα πράγματα που είχε υποσχεθεί άσχετα από την φάση από την οποία περνάει η δική μας σχέση, από έναν εστιάτορα που ενώ θα μπορούσε προτίμησε να μην βοηθήσει, αλλά και απο μένα που δεν αντέχω πια την ταλαιπωρία και σήμερα, δεν θα είμαι εκεί...
Κουράστηκα πολύ, αν αυτό αποτελεί δικαιολογία, που δεν αποτελεί γιατί άλλοι κουράστηκαν και θα συνεχίζουν αν κουράζονται περισσότερο από μένα... Κουράστηκα πολύ και σήμερα θα προτιμήσω να μην βγω από το σπίτι μου και να απολαύσω την οικογένεια μου, το αναμμένο τζάκι και την ηρεμία του σπιτιού μου.. Φυσικά στην θέση μου θα είναι ένα σωρό άλλοι, πιο committed εθελοντές και του χρόνου θα ξέρω καλύτερα... Και ίσως, να είμαι πιο αποφασιστική και πιο συνεπής... Φέτος έκανα ότι καλύτερο μπορούσα και για αυτό το ελάχιστο που προφερα, μπορώ να σας το βεβαιώσω, η χαρά και η ικανοποίηση που πήρα, αναλογικά, ήταν απείρως μεγαλύτερες και πιο ουσιαστικές...
Σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες από χτες τραβηγμένες με το κινητό μου οπότε συγχωρείστε το αποτέλεσμα, και με τα χαμόγελα των παιδιών των Δρόμων Ζωής χαραγμένα βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Νομίζω πως ένα από τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα δώρα αυτής της χρονιάς ήρθε νωρίς... Και ήταν υπέροχο... Μάτα, Κώστα, Τίνα, σας ευχαριστώ πολύ.... Για όλα....
Υ.Γ. Να συμπληρώσω και μια άλλη, πολύ ευχάριστη πτυχή αυτής της χτεσινής ιστορίας... Είμασταν πολλοί εκεί... Πολλοί bloggers εννοώ και πολύ χάρηκα που είδα αυτούς που ήδη ήξερα και που γνώρισα και κάποιους άλλους.. Όπως τον Dimitri(Όλα στα Κάρβουνα)-r, την Composition Doll, την Αλεπού, το Vatraxokoritso, τον Σπύρο Σεραφείμ, την Λεσπριτία, τον Μπαμπάκη, τον Radio Marconi, τον Tifoeus από το Ξενοδοχείο Ίρις, την Πάστα Φλώρα και φυσικά την Magica και τον Αθήναιο... Και αν κάποιους ξέχασα, να με συγχωρέσετε αλλά ξέρετε... Το Αλτσχαϊμερ ξεκινάει νωρίς....
Βέβαια έμαθα και πολλά πράγματα για μένα και για τους άλλους αυτές τις μέρες... Όπως το ότι όλοι είμαστε γεμάτοι καλές προθέσεις αλλά στο τέλος ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματοποιούν τα όσα υπόσχονται... Απογοητεύτηκα από πολλά και δεν το κρύβω.. Από την μεγάλη εταιρία που μας έστειλε ένα κιβώτιο κρασιά όταν κάποιοι παραγωγοί έστειλαν 100 μπουκάλια, από μια φίλη που δεν μπήκε καν στον κόπο να στείλει τα πράγματα που είχε υποσχεθεί άσχετα από την φάση από την οποία περνάει η δική μας σχέση, από έναν εστιάτορα που ενώ θα μπορούσε προτίμησε να μην βοηθήσει, αλλά και απο μένα που δεν αντέχω πια την ταλαιπωρία και σήμερα, δεν θα είμαι εκεί...
Κουράστηκα πολύ, αν αυτό αποτελεί δικαιολογία, που δεν αποτελεί γιατί άλλοι κουράστηκαν και θα συνεχίζουν αν κουράζονται περισσότερο από μένα... Κουράστηκα πολύ και σήμερα θα προτιμήσω να μην βγω από το σπίτι μου και να απολαύσω την οικογένεια μου, το αναμμένο τζάκι και την ηρεμία του σπιτιού μου.. Φυσικά στην θέση μου θα είναι ένα σωρό άλλοι, πιο committed εθελοντές και του χρόνου θα ξέρω καλύτερα... Και ίσως, να είμαι πιο αποφασιστική και πιο συνεπής... Φέτος έκανα ότι καλύτερο μπορούσα και για αυτό το ελάχιστο που προφερα, μπορώ να σας το βεβαιώσω, η χαρά και η ικανοποίηση που πήρα, αναλογικά, ήταν απείρως μεγαλύτερες και πιο ουσιαστικές...
Σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες από χτες τραβηγμένες με το κινητό μου οπότε συγχωρείστε το αποτέλεσμα, και με τα χαμόγελα των παιδιών των Δρόμων Ζωής χαραγμένα βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Νομίζω πως ένα από τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα δώρα αυτής της χρονιάς ήρθε νωρίς... Και ήταν υπέροχο... Μάτα, Κώστα, Τίνα, σας ευχαριστώ πολύ.... Για όλα....
Υ.Γ. Να συμπληρώσω και μια άλλη, πολύ ευχάριστη πτυχή αυτής της χτεσινής ιστορίας... Είμασταν πολλοί εκεί... Πολλοί bloggers εννοώ και πολύ χάρηκα που είδα αυτούς που ήδη ήξερα και που γνώρισα και κάποιους άλλους.. Όπως τον Dimitri(Όλα στα Κάρβουνα)-r, την Composition Doll, την Αλεπού, το Vatraxokoritso, τον Σπύρο Σεραφείμ, την Λεσπριτία, τον Μπαμπάκη, τον Radio Marconi, τον Tifoeus από το Ξενοδοχείο Ίρις, την Πάστα Φλώρα και φυσικά την Magica και τον Αθήναιο... Και αν κάποιους ξέχασα, να με συγχωρέσετε αλλά ξέρετε... Το Αλτσχαϊμερ ξεκινάει νωρίς....
