Μέχρι σήμερα σας έχω μιλήσει πολλές φορές για τις χαρές που έχω πάρει από αυτό το blog... Σήμερα θα σας μιλήσω και για κάτι δυσάρεστο.. Κάθε μέρα παίρνω πάρα πολλά mails στα οποία φροντίζω πάντα να απαντάω γιατί νοιώθω μεγάλη υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους που αφιερώνουν έστω και λίγο από τον χρόνο τους για να διαβάσουν τα όσα γράφω και να μοιραστούν μαζί μου τις απόψεις τους ή να με ρωτήσουν κάτι... Και μέχρι σήμερα, πέραν των γνωστών- αγνώστων ανωνύμων που έχουν περάσει κατά καιρούς από όλα τα blogs με κάποια αναγνωσιμότητα, δεν είχα έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση.
Εχτές το βράδυ όμως, πήρα ένα mail που με έκανε να νοιώσω πολύ άσχημα... Κυρίως γιατί ήρθε από έναν άνθρωπο που είχε επικοινωνήσει μαζί μου νωρίτερα για να με ρωτήσει κάτι, για κάτι που είχα γράψει σε ένα παλιότερο post μου και στον οποίο απάντησα όπως πάντα, ευγενικά και ειλικρινά.. Όπως πολύ ευγενικά τον παρακάλεσα και σήμερα να μην ξανασχοληθεί μαζί μου. Στην πορεία μου μέσα στο διαδίκτυο όλα αυτά τα χρόνια, μέσα σε chat rooms, συνάντησα συχνά ανθρώπους με προβλήματα και ψυχολογικές διαταραχές... Όπως άλλωστε, ανάλογες περιπτώσεις έχω συναντήσει και στην πραγματική μου ζωή. Αυτό που με πείραξε στα συγκεκριμένα mails λοιπόν δεν ήταν το γεγονός πως ένας άνθρωπος έχει την κουταμάρα να πλησιάσει έναν άλλον, άγνωστο άνθρωπο για να του πει κάποια πράγματα που ξέρει πως δεν τον αφορούν.. Αυτό που με πείραξε ήταν ή υφέρπουσα αρρώστια που διέκρινα πίσω από τις λέξεις, ειδικά όταν έκανα τον συνδιασμό με το θέμα για το οποίο επινοινώνησε μαζί μου...
Ξαφνικά ένοιωσα να με αγγίζει κάτι πάρα πολύ βρώμικο και πάρα πολύ σιχαμένο... Και το χειρότερο ήταν πως όλο αυτό δεν ήρθε μέσα από το Zoo ή από ένα Chat Room όπου όλοι ψάχνονται για "βόλτες" αλλά μέσα από το blog μου.,.. Μέσα από το "σπίτι" μου..
Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω αυτό το blog επώνυμα, πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να με αποτρέψουν λέγοντας μου πως ρισκάριζα να "ανοίξω την πόρτα" της ζωή μου σε ξένους ανθρώπους που δεν μπορούσα να ξέρω τι κρύβουν μέσα στην ψυχή τους... Εγώ όμως, ίσως επειδή από χαρακτήρα είμαι εξαιρετικά καλοπροαίρετη, σχεδόν ανίκανη να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους με καχυποψία αν δεν μου δώσουν αφορμή, θεώρησα πως αν γράφω ειλικρινά και χωρίς πρόθεση να επιδειχτώ ή να δημιουργήσω άλλες εντυπώσεις κανείς δεν θα μπορούσε να βγάλει λάθος συμπεράσματα. Γι' αυτό έγραψα το όνομα μου, γι' αυτό δημοσίευσα την φωτογραφία μου, γι' αυτό άνοιξα κατά καιρούς την ψυχή μου ... Και γι΄αυτό υπήρξα και πάντα ανοιχτή σε κάθε είδους διάλογο, σχόλιο ή κριτική, για να είναι όλα ξεκάθαρα και από καρδιάς..
Σήμερα δεν νοιώθω πια το ίδιο... Σήμερα, ξαφνικά, όλο αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα και καθόλου χαρά... Νοιώθω σαν να μπήκε ένας ξένος άνθρωπος στο σπίτι μου, εκμεταλευόμενος την καλή μου διάθεση και την φιλοξενία μου για να το λερώσει και να με κάνει να νοιώσω άσχημα... Αυτό το blog για έναν χρόνο τώρα υπήρξε για μένα μένα μέρος που μπορούσα να ανοίξω την καρδιά μου με μια σιγουριά που πήγαζε από την επικοινωνία μου με ανθρώπους αξιόλογους, ενδιαφέροντες, σοβαρούς, με χιούμορ και κυρίως με καλή πρόθεση... Ένα μέρος στο οποίο ένοιωθα ασφαλής.. Σήμερα αυτή η σιγουριά δεν υπάρχει πια... Και αν την ζωή μου μέσα από εδώ την παρακολουθούν βρώμικα μάτια, ή ακόμα χειρότερα, βρώμικα μυαλά, τότε η πρώτη μου αντίδραση είναι να κλείσω τις πόρτες και τα παράθυρα ερμητικά... Μάλλον, το πείραμα απέτυχε...
Εχτές το βράδυ όμως, πήρα ένα mail που με έκανε να νοιώσω πολύ άσχημα... Κυρίως γιατί ήρθε από έναν άνθρωπο που είχε επικοινωνήσει μαζί μου νωρίτερα για να με ρωτήσει κάτι, για κάτι που είχα γράψει σε ένα παλιότερο post μου και στον οποίο απάντησα όπως πάντα, ευγενικά και ειλικρινά.. Όπως πολύ ευγενικά τον παρακάλεσα και σήμερα να μην ξανασχοληθεί μαζί μου. Στην πορεία μου μέσα στο διαδίκτυο όλα αυτά τα χρόνια, μέσα σε chat rooms, συνάντησα συχνά ανθρώπους με προβλήματα και ψυχολογικές διαταραχές... Όπως άλλωστε, ανάλογες περιπτώσεις έχω συναντήσει και στην πραγματική μου ζωή. Αυτό που με πείραξε στα συγκεκριμένα mails λοιπόν δεν ήταν το γεγονός πως ένας άνθρωπος έχει την κουταμάρα να πλησιάσει έναν άλλον, άγνωστο άνθρωπο για να του πει κάποια πράγματα που ξέρει πως δεν τον αφορούν.. Αυτό που με πείραξε ήταν ή υφέρπουσα αρρώστια που διέκρινα πίσω από τις λέξεις, ειδικά όταν έκανα τον συνδιασμό με το θέμα για το οποίο επινοινώνησε μαζί μου...
Ξαφνικά ένοιωσα να με αγγίζει κάτι πάρα πολύ βρώμικο και πάρα πολύ σιχαμένο... Και το χειρότερο ήταν πως όλο αυτό δεν ήρθε μέσα από το Zoo ή από ένα Chat Room όπου όλοι ψάχνονται για "βόλτες" αλλά μέσα από το blog μου.,.. Μέσα από το "σπίτι" μου..
Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω αυτό το blog επώνυμα, πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να με αποτρέψουν λέγοντας μου πως ρισκάριζα να "ανοίξω την πόρτα" της ζωή μου σε ξένους ανθρώπους που δεν μπορούσα να ξέρω τι κρύβουν μέσα στην ψυχή τους... Εγώ όμως, ίσως επειδή από χαρακτήρα είμαι εξαιρετικά καλοπροαίρετη, σχεδόν ανίκανη να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους με καχυποψία αν δεν μου δώσουν αφορμή, θεώρησα πως αν γράφω ειλικρινά και χωρίς πρόθεση να επιδειχτώ ή να δημιουργήσω άλλες εντυπώσεις κανείς δεν θα μπορούσε να βγάλει λάθος συμπεράσματα. Γι' αυτό έγραψα το όνομα μου, γι' αυτό δημοσίευσα την φωτογραφία μου, γι' αυτό άνοιξα κατά καιρούς την ψυχή μου ... Και γι΄αυτό υπήρξα και πάντα ανοιχτή σε κάθε είδους διάλογο, σχόλιο ή κριτική, για να είναι όλα ξεκάθαρα και από καρδιάς..
Σήμερα δεν νοιώθω πια το ίδιο... Σήμερα, ξαφνικά, όλο αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα και καθόλου χαρά... Νοιώθω σαν να μπήκε ένας ξένος άνθρωπος στο σπίτι μου, εκμεταλευόμενος την καλή μου διάθεση και την φιλοξενία μου για να το λερώσει και να με κάνει να νοιώσω άσχημα... Αυτό το blog για έναν χρόνο τώρα υπήρξε για μένα μένα μέρος που μπορούσα να ανοίξω την καρδιά μου με μια σιγουριά που πήγαζε από την επικοινωνία μου με ανθρώπους αξιόλογους, ενδιαφέροντες, σοβαρούς, με χιούμορ και κυρίως με καλή πρόθεση... Ένα μέρος στο οποίο ένοιωθα ασφαλής.. Σήμερα αυτή η σιγουριά δεν υπάρχει πια... Και αν την ζωή μου μέσα από εδώ την παρακολουθούν βρώμικα μάτια, ή ακόμα χειρότερα, βρώμικα μυαλά, τότε η πρώτη μου αντίδραση είναι να κλείσω τις πόρτες και τα παράθυρα ερμητικά... Μάλλον, το πείραμα απέτυχε...
