Είχα γράψει ένα άλλο κομμάτι λίγο πριν, που έλεγα πόσο λίγο χρόνο έχω και πόσο κακή διάθεση και πως έχω ανάγκη από μια μικρή παύση από το blogging για να βρω τους ρυθμούς μου και το χαμένο μου κέφι... Αλήθεια είναι όλα αυτά... Έχω τρελό τρέξιμο με την δουλειά ευτυχώς, κομμάτια που πρέπει να φτάσουν στην ώρα τους, την μετάφραση που προχωράει, την στήλη μου στο ΕΥ, έχω και τα του σπιτιού, πρέπει να στολίσω- ελπίζω την επόμενη Τρίτη- και να οργανωθώ για τις γιορτές, έχω τα καθημερινά τρεξίματα μου, έχω τους φίλους που θέλω να βλέπω, θέλω να έχω και τον χρόνο που χρειάζομαι για τον εαυτό μου και που παραμένει αδιαπραγμάτευτος, τουλάχιστον όσο με παίρνει... Είναι πολλά όλα αυτά, παρόλο που άλλοι τρέχουν πολύ περισσότερο, ήταν και το mood των ημερών παράξενο, τόσο που είχε εκτοπίσει την Πολυάννα και όλη την καλή της επιρροή και είχε συννεφιάσει τα πάντα γύρω μου, ήρθε και έδεσε το γλυκό... Το πικρό μάλλον...
Είμαι κυκλοθυμική, σας το έχω ξαναπεί κάποτε, και καμιά φορά απορρώ με τον Μάνο που με αντέχει τόσα χρόνια, μια τα ύψη και μια στα Τάρταρα... Βλέπετε, παρόλο που δεν πέφτω συχνά, όταν πέφτω είμαι καταστροφή... Αυτή την φορά ειδικά, όσο και αν προσπαθούσα, μου ήταν αδύνατον να ανέβω πραγματικά... Μέχρι που λίγο πριν κάτι άλλαξε...
Τι? Τίποτα στην πραγματικότητα γι' αυτό σας λέω πως είμαι δύσκολο πακέτο για τους δικούς μου ανθρώπους... Μάλλον φταίει που πέρασα από μια φίλη για καφέ το πρωί, μια φίλη που έχει χωρίσει με τον άντρα της και περνάει τώρα την φάση της αυτοκριτικής της, και που τα όσα μου είπε με έβαλαν σε σκέψεις... Μου έλεγε πόσο της λείπει η συντροφικότητα και οι οικογενειακές στιγμές, πόσο λυπάται που η κόρη της δεν θα ξαναβρεθεί σε Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και με τους δύο γονείς της (βλέπετε δεν χώρισαν φιλικά με τον τέως της) και πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά... Μου είπε και ο Μάνος το πρωί για κάποιον άλλο γνωστό μας που χώρισε μετά από πολλά χρόνια με την γυναίκα του, έχουμε προσφατα και άλλα δύο παραδείγματα πολύ κοντινά μας....
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είμαι πολύ χαζή που κάθομαι και στεναχωριέμαι για φαντάσματα και πράγματα που έγιναν χρόνια πριν και δεν αλλάζουν μια που το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, αντί να επικεντρωθώ στο τώρα και στους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και με αγαπάνε, και με στηρίζουν και κάνουν τα πάντα εύκολα και φωτεινά... Είμαι πολύ τυχερή που έχω τους άντρες της ζωής μου εδώ, μαζί μου, το παιδάκι μου που είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου και τον Μάνο που παραμένει χρόνια τώρα βράχος πραγματικός δίπλα μου να με προσέχει, να με βοηθάει και να με κάνει να νοιώθω ασφαλής... Και που μέσα σε όλα τα παραδείγματα που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, και μέσα από όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες εξακολουθούμε να αγαπιόμαστε πολύ και να είμαστε μαζί γιατί πραγματικά το θέλουμε... Γιατί περνάμε καλά και γιατί δεν θα είμασταν καλύτερα πουθενά αλλού και με κανέναν άλλον... Και που είμαστε όλοι γεροί και υγιείς φυσικά, όπως πολύ σωστά επεσήμανε στο σχόλιο του ένας ανώνυμος (από τους καλούς όμως..)
Έχουμε δυό αγαπημένους φίλους, την Λιάνα και τον Κώστα που είναι μαζί 26 ολόκληρα χρόνια, από τότε που σπούδαζαν στην Αμερική και είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο ταιριαστά ζευγάρια που έχω γνωρίσει... Δυο άνθρωποι λαμπεροί, ισορροπημένοι, αγαπημένοι και εμφανώς ερωτευμένοι τόσα χρόνια μετά, με μια κόρη κούκλα και ταλαντούχα και με μια ενέργεια τόσο θετική που είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις από την πρώτη στιγμή... Τους κοίταζα την Παρασκευή το βράδυ που είχαμε βγει μαζί και τους καμάρωνα και σήμερα σκέφτηκα πως αν θέλω κάτι από το μέλλον, αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι ή να βάλω έναν αληθινά σοβαρό στόχο και να προσπαθήσω να τον πετύχω, είναι σε δέκα χρόνια από σήμερα να είμαστε και εμείς έτσι.. Όσο αγαπημένοι , δεμένοι και καλά είμαστε σήμερα... Βλέπετε το δύσκολο στην ζωή, το έχω ξαναγράψει νομίζω, είναι να μένεις και να παλεύεις για τα πράγματα που αξίζουν... Το να φύγεις στην πρώτη ή την δεύτερη δυσκολία είναι απλό... Και σε μια εποχή που όλοι φεύγουν κλείνοντας ηχηρά πόρτες πίσω τους ή που υψώνουν τοίχους γύρω τους για να μην πληγωθούν εγώ θα επιλέξω να μείνω εδώ στην ζωή και στις επιλογές μου και θα προσπαθήσω, κόντρα στις δυσκολίες και στα προβήματα, με τις πόρτες ορθάνοιχτες , να παλέψω για όσα αγαπάω πολύ...
Αυτή η σκέψη νομίζω ήταν που έδιωξε τα σύννεφα και έφερε το ουράνιο τόξο που αναζητούσα... Και η βεβαιότητα πως όσο έχω γύρω μου τους ανθρώπους που με αγαπάνε και που με εκτιμούν αληθινά όπως πολύ σωστά μου είπε χτες μια πιο έξυπνη από μένα φίλη μου, όλα τα άλλα λύνονται.. Γιατί είναι μικρά, λίγα και ασήμαντα...
Δεν σας υπόσχομαι πως τις επόμενες ημέρες θα είμαι η πιο τυπική blogger της παρέας, τις τελευταίες μέρες δεν προλαβαίνω ούτε στα σχόλια σας να απαντήσω, πόσο μάλλον να διαβάσω τα αγαπημένα μου blogs, σας υπόσχομαι όμως πως οι μίζερες μέρες πέρασαν οριστικά.... Μόνο χαρούμενα πράγματα θα χωράνε εδώ μέσα στο εξής, γιορτές που έρχονται... Φωτάκια, μπάλες, δώρα, γιρλάντες, κουραμπιέδες και μελομακάρονα... Και μουσικές, και γέλια, και φιλιά και αγκαλιές... Και αγάπη... Και καλικάντζαροι, μια που είναι των ημερών, αλλά μόνο αυτοί οι συμπαθητικοί με τις καμπούρες και τα κουδουνάκια στο καπέλο...
Φιλιά πολλά λοιπόν και χαμόγελα.... Επιτέλους...
Υ.Γ. Δυό ευχαριστώ θέλω να πω γιατί έτσι πρέπει.... Ένα στην πιο έξυπνη από μένα φιλενάδα μου που με μια κουβέντα με έκανε να σκεφτώ πολλά και με προσγείωσε πίσω στην φωτεινή πραγματικότητα, και ένα στον Μάνο που για μια ακόμα φορά ήταν "εκεί".. Και που όσο και αν φοβάμαι καμιά φορά πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέξει άλλο και θα φύγει τρέχοντας , έχει καταφέρει να με πείσει πια πως αυτή η στιγμή ακόμα αργεί.... Σ' αγαπάω μωρό μου... Τελείως....
Είμαι κυκλοθυμική, σας το έχω ξαναπεί κάποτε, και καμιά φορά απορρώ με τον Μάνο που με αντέχει τόσα χρόνια, μια τα ύψη και μια στα Τάρταρα... Βλέπετε, παρόλο που δεν πέφτω συχνά, όταν πέφτω είμαι καταστροφή... Αυτή την φορά ειδικά, όσο και αν προσπαθούσα, μου ήταν αδύνατον να ανέβω πραγματικά... Μέχρι που λίγο πριν κάτι άλλαξε...
Τι? Τίποτα στην πραγματικότητα γι' αυτό σας λέω πως είμαι δύσκολο πακέτο για τους δικούς μου ανθρώπους... Μάλλον φταίει που πέρασα από μια φίλη για καφέ το πρωί, μια φίλη που έχει χωρίσει με τον άντρα της και περνάει τώρα την φάση της αυτοκριτικής της, και που τα όσα μου είπε με έβαλαν σε σκέψεις... Μου έλεγε πόσο της λείπει η συντροφικότητα και οι οικογενειακές στιγμές, πόσο λυπάται που η κόρη της δεν θα ξαναβρεθεί σε Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και με τους δύο γονείς της (βλέπετε δεν χώρισαν φιλικά με τον τέως της) και πόσο δύσκολη είναι η μοναξιά... Μου είπε και ο Μάνος το πρωί για κάποιον άλλο γνωστό μας που χώρισε μετά από πολλά χρόνια με την γυναίκα του, έχουμε προσφατα και άλλα δύο παραδείγματα πολύ κοντινά μας....
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είμαι πολύ χαζή που κάθομαι και στεναχωριέμαι για φαντάσματα και πράγματα που έγιναν χρόνια πριν και δεν αλλάζουν μια που το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, αντί να επικεντρωθώ στο τώρα και στους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και με αγαπάνε, και με στηρίζουν και κάνουν τα πάντα εύκολα και φωτεινά... Είμαι πολύ τυχερή που έχω τους άντρες της ζωής μου εδώ, μαζί μου, το παιδάκι μου που είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου και τον Μάνο που παραμένει χρόνια τώρα βράχος πραγματικός δίπλα μου να με προσέχει, να με βοηθάει και να με κάνει να νοιώθω ασφαλής... Και που μέσα σε όλα τα παραδείγματα που βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, και μέσα από όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες εξακολουθούμε να αγαπιόμαστε πολύ και να είμαστε μαζί γιατί πραγματικά το θέλουμε... Γιατί περνάμε καλά και γιατί δεν θα είμασταν καλύτερα πουθενά αλλού και με κανέναν άλλον... Και που είμαστε όλοι γεροί και υγιείς φυσικά, όπως πολύ σωστά επεσήμανε στο σχόλιο του ένας ανώνυμος (από τους καλούς όμως..)
Έχουμε δυό αγαπημένους φίλους, την Λιάνα και τον Κώστα που είναι μαζί 26 ολόκληρα χρόνια, από τότε που σπούδαζαν στην Αμερική και είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο ταιριαστά ζευγάρια που έχω γνωρίσει... Δυο άνθρωποι λαμπεροί, ισορροπημένοι, αγαπημένοι και εμφανώς ερωτευμένοι τόσα χρόνια μετά, με μια κόρη κούκλα και ταλαντούχα και με μια ενέργεια τόσο θετική που είναι αδύνατον να μην τους συμπαθήσεις από την πρώτη στιγμή... Τους κοίταζα την Παρασκευή το βράδυ που είχαμε βγει μαζί και τους καμάρωνα και σήμερα σκέφτηκα πως αν θέλω κάτι από το μέλλον, αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι ή να βάλω έναν αληθινά σοβαρό στόχο και να προσπαθήσω να τον πετύχω, είναι σε δέκα χρόνια από σήμερα να είμαστε και εμείς έτσι.. Όσο αγαπημένοι , δεμένοι και καλά είμαστε σήμερα... Βλέπετε το δύσκολο στην ζωή, το έχω ξαναγράψει νομίζω, είναι να μένεις και να παλεύεις για τα πράγματα που αξίζουν... Το να φύγεις στην πρώτη ή την δεύτερη δυσκολία είναι απλό... Και σε μια εποχή που όλοι φεύγουν κλείνοντας ηχηρά πόρτες πίσω τους ή που υψώνουν τοίχους γύρω τους για να μην πληγωθούν εγώ θα επιλέξω να μείνω εδώ στην ζωή και στις επιλογές μου και θα προσπαθήσω, κόντρα στις δυσκολίες και στα προβήματα, με τις πόρτες ορθάνοιχτες , να παλέψω για όσα αγαπάω πολύ...
Αυτή η σκέψη νομίζω ήταν που έδιωξε τα σύννεφα και έφερε το ουράνιο τόξο που αναζητούσα... Και η βεβαιότητα πως όσο έχω γύρω μου τους ανθρώπους που με αγαπάνε και που με εκτιμούν αληθινά όπως πολύ σωστά μου είπε χτες μια πιο έξυπνη από μένα φίλη μου, όλα τα άλλα λύνονται.. Γιατί είναι μικρά, λίγα και ασήμαντα...
Δεν σας υπόσχομαι πως τις επόμενες ημέρες θα είμαι η πιο τυπική blogger της παρέας, τις τελευταίες μέρες δεν προλαβαίνω ούτε στα σχόλια σας να απαντήσω, πόσο μάλλον να διαβάσω τα αγαπημένα μου blogs, σας υπόσχομαι όμως πως οι μίζερες μέρες πέρασαν οριστικά.... Μόνο χαρούμενα πράγματα θα χωράνε εδώ μέσα στο εξής, γιορτές που έρχονται... Φωτάκια, μπάλες, δώρα, γιρλάντες, κουραμπιέδες και μελομακάρονα... Και μουσικές, και γέλια, και φιλιά και αγκαλιές... Και αγάπη... Και καλικάντζαροι, μια που είναι των ημερών, αλλά μόνο αυτοί οι συμπαθητικοί με τις καμπούρες και τα κουδουνάκια στο καπέλο...
Φιλιά πολλά λοιπόν και χαμόγελα.... Επιτέλους...
Υ.Γ. Δυό ευχαριστώ θέλω να πω γιατί έτσι πρέπει.... Ένα στην πιο έξυπνη από μένα φιλενάδα μου που με μια κουβέντα με έκανε να σκεφτώ πολλά και με προσγείωσε πίσω στην φωτεινή πραγματικότητα, και ένα στον Μάνο που για μια ακόμα φορά ήταν "εκεί".. Και που όσο και αν φοβάμαι καμιά φορά πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέξει άλλο και θα φύγει τρέχοντας , έχει καταφέρει να με πείσει πια πως αυτή η στιγμή ακόμα αργεί.... Σ' αγαπάω μωρό μου... Τελείως....
