Μια αγουροξυπνημένη καλημέρα, λίγος καφές (τον "πολύ" θα τον πιω σε λίγο στο Patron με την Ρούλα), μια λίστα με ψώνια, δυό συνταγές για γέμιση να διαλέξω, ένας ελαφρύς πονοκέφαλος από χτες το βράδυ- εγώ πέρασα μια χαρά και ας μουρμουράγανε μερικοί μερικοί- και έξω κρύο με ήλιο.... Μια ακόμα μέρα πιο κοντά στον καινούριο χρόνο και ο απολογισμός της χρονιάς πλησιάζει.... Πιστή στην παράδοση που θέλει την πρωτοχρονιά να βάζουμε καινούριους στόχους και να αναλογιζόμαστε αν πετύχαμε τους παλιούς, θα σκεφτώ σοβαρά τι θέλω να αλλάξω την νέα χρονιά και πως μπορώ να το πετύχω... Όχι σήμερα όμως...
Σήμερα θα ντυθώ ζεστά, θα συμπληρώσω την λίστα με τα ψώνια και θα ελπίσω να πιάσω τουλάχιστον τον στόχο της ημέρας... Να πάω σούπερ μάρκετ... Που δεν πήγα χτές... Να φτιάξω τα cup cakes μου... Που δεν τα έφτιαξα (ούτε) εχτές.... Να αγοράσω μελομακάρονα...Που επίσης δεν αγόρασα εχτές... Ευτυχώς εξαφάνισα την ρίζα.... Κατά τα λοιπά τις τελευταίες μέρες του χρόνου με χαρακτηρίζει μια παράξενη αναβλητικότητα... Που θα μου πάει όμως? Μέχρι την Δευτέρα μένουν ακόμα τρεις εργάσιμες μέρες... Δεν μπορεί.. Κάποια από αυτές θα με βρεί στον Βασιλόπουλο να σπρώχνω το καρότσι μου με ρυθμό και κέφι... Προς το παρόν, πάω να πιω έναν καφέ με κρουασάν βουτύρου και να κουτσομπολέψω με την φίλη μου και το βράδυ το πρόγραμμα έχει Χρύσα με πολύ ενδιαφέρουσα bloggo - παρέα... Και έχω και ένα ραντεβού στις 7 το απόγευμα, επίσης με bloggers που ελπίζω να προλάβω... Αυτές οι μέρες, τελικά, μπορεί να μας απομακρύνουν από τους υπολογιστές και τις οθόνες μας αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο μας φέρνουν πιο κοντά.... Ωραία δεν είναι? Καλημέρα και φιλιά...
Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα χριστουγεννιάτικα σοκολατάκια μιας δικιάς μας, ελληνίδας δηλαδή, Ελένης που μεγαλουργεί στην Νέα Υόρκη... Δεν είναι υπέροχα?
Σήμερα θα ντυθώ ζεστά, θα συμπληρώσω την λίστα με τα ψώνια και θα ελπίσω να πιάσω τουλάχιστον τον στόχο της ημέρας... Να πάω σούπερ μάρκετ... Που δεν πήγα χτές... Να φτιάξω τα cup cakes μου... Που δεν τα έφτιαξα (ούτε) εχτές.... Να αγοράσω μελομακάρονα...Που επίσης δεν αγόρασα εχτές... Ευτυχώς εξαφάνισα την ρίζα.... Κατά τα λοιπά τις τελευταίες μέρες του χρόνου με χαρακτηρίζει μια παράξενη αναβλητικότητα... Που θα μου πάει όμως? Μέχρι την Δευτέρα μένουν ακόμα τρεις εργάσιμες μέρες... Δεν μπορεί.. Κάποια από αυτές θα με βρεί στον Βασιλόπουλο να σπρώχνω το καρότσι μου με ρυθμό και κέφι... Προς το παρόν, πάω να πιω έναν καφέ με κρουασάν βουτύρου και να κουτσομπολέψω με την φίλη μου και το βράδυ το πρόγραμμα έχει Χρύσα με πολύ ενδιαφέρουσα bloggo - παρέα... Και έχω και ένα ραντεβού στις 7 το απόγευμα, επίσης με bloggers που ελπίζω να προλάβω... Αυτές οι μέρες, τελικά, μπορεί να μας απομακρύνουν από τους υπολογιστές και τις οθόνες μας αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο μας φέρνουν πιο κοντά.... Ωραία δεν είναι? Καλημέρα και φιλιά...
Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα χριστουγεννιάτικα σοκολατάκια μιας δικιάς μας, ελληνίδας δηλαδή, Ελένης που μεγαλουργεί στην Νέα Υόρκη... Δεν είναι υπέροχα?
