Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν παράξενες... Δεν ξέρω τι λένε τα άστρα, δεν τα παρακολουθώ κι όλας για να είμαι ειλικρινής, αλλά βλέπω γύρω μου αναταραχές... Και κλεισίματα λογαριασμών και blogs, και παρεξηγήσεις, και πεσμένο ηθικό και ένα mood μελαγχολικό και περίεργο που δεν ταιριάζει καθόλου με τις γιορτές που έρχονται... Τα σκεφτόμουν όλα αυτά εχτές το βράδυ, στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου γιατί δεν με έπαιρνε ο ύπνος - έχω και εγώ τα δικά μου αυτό τον καιρό, παλιές υποθέσεις που εμφανίζονται ξαφνικά για να με ταρακουνήσουν και να μου θυμήσουν πως οι παλιοί λογαριασμοί δεν κλείνουν ποτέ οριστικά αν δεν τραβήξουμε εμείς το οριστικό Χ άσχετα με το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο- και συνειδητοποίησα πως η ζωή, όσο και αν επιλέγουμε να το ξεχνάμε, κάνει κύκλους... Και πως όσο και αν θα θέλαμε να είναι πάντα όλα εύκολα και απλά, το σύμπαν φροντίζει να κρατάει από μόνο του τις ισορροπίες και να μας θυμίζει πως η απόλυτη ηρεμία και το ζεν είναι για τους γκουρού και όχι για τους απλούς, κανονικούς ανθρώπους...
Για μας υπάρχουν και οι στιγμές ηρεμίας που αισθανόμαστε ασφαλείς και αγαπημένοι, αλλά υπάρχουν και τα προβλήματα... Τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, τα κοινωνικά... Που είναι εκεί για να τα λύνουμε, για να τα παλεύουμε και για να μην ξεχνιόμαστε... Για να μπορούμε μετά, όταν θα έχει βγει και πάλι το ουράνιο τόξο, να απολαμβάνουμε τις στιγμές της ηρεμίας πριν την επόμενη καταιγίδα και να ελπίζουμε - κάθε φορά- πως θα είναι περισσότρες και πιο ποιοτικές...
Όλη μου την ζωή, από τότε που αποφάσισα να φύγω απο το σπίτι μου στα 18 μου κάπως έτσι την πέρασα... Με προβλήματα, μεγάλα και δύσκολα κάποτε, και με διαλείματα ηρεμίας που ποτέ δεν κρατούσαν αρκετά... Και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια, από μένα και από τους ανθρώπους που με αγαπάνε και που μπόρεσαν να διακρίνουν μέσα από αυτό που υπήρξα κάποτε αυτό που θα γινόμουν στο μέλλον, για να καταφέρω να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη και τα διαλείματα αυτά να γίνουν ολοένα και περισσότερα, ολοένα και πιο σταθερά.... Και δεν σας κρύβω πως - παρόλο που τώρα πια όταν έρχεται η καταιγίδα μου είναι όλο και πιο δύσκολο να την αντιμετωπίσω, ακριβώς γιατί δεν είμαι αυτό που ήμουν κάποτε- βαθιά μέσα μου πιστεύω πως ότι γίνεται, γίνεται για καλό.. Όχι γιατί μιλάει όπως συνήθως η Πολυάννα αλλά γιατί έτσι μου έχει αποδείξει μέχρι σήμερα η ζωή... Οι δυσκολίες φέρνουν δώρα.... Και η καταιγίδα φέρνει στο τέλος της πάντα ένα ουράνιο τόξο...
Το σημερινό ποστ λοιπόν, το πρώτο μια εβδομάδας δύσκολης, τουλάχιστον για μένα, είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους αυτόν τον καιρό περνάνε ζόρια... Όλα καλά θα πάνε, θα το δείτε, αρκεί να κρατήσετε το κεφάλι ψηλά και να παλέψετε με θάρρος και αξιοπρέπεια... Τα φαντάσματα ζούνε μόνο στο σκοτάδι... Και καμιά φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσουμε να ανοίξουμε διάπλατες τις κουρτίνες της ζωής μας και να βάλουμε μέσα άπλετο φως...
Υ.Γ. Για να πούμε και κάτι αληθινά ευχάριστο, εχτές είχε τα γενέθλια του ο Πρόβατος μας.. Και επειδή οι γιορτές κρατάνε σαράντα μέρες, να του ευχηθούμε όλοι να είναι καλά, ευτυχισμένος και χαμογελαστός και πάντα ταλαντούχος!!!!!
Για μας υπάρχουν και οι στιγμές ηρεμίας που αισθανόμαστε ασφαλείς και αγαπημένοι, αλλά υπάρχουν και τα προβλήματα... Τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, τα κοινωνικά... Που είναι εκεί για να τα λύνουμε, για να τα παλεύουμε και για να μην ξεχνιόμαστε... Για να μπορούμε μετά, όταν θα έχει βγει και πάλι το ουράνιο τόξο, να απολαμβάνουμε τις στιγμές της ηρεμίας πριν την επόμενη καταιγίδα και να ελπίζουμε - κάθε φορά- πως θα είναι περισσότρες και πιο ποιοτικές...
Όλη μου την ζωή, από τότε που αποφάσισα να φύγω απο το σπίτι μου στα 18 μου κάπως έτσι την πέρασα... Με προβλήματα, μεγάλα και δύσκολα κάποτε, και με διαλείματα ηρεμίας που ποτέ δεν κρατούσαν αρκετά... Και χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια, από μένα και από τους ανθρώπους που με αγαπάνε και που μπόρεσαν να διακρίνουν μέσα από αυτό που υπήρξα κάποτε αυτό που θα γινόμουν στο μέλλον, για να καταφέρω να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη και τα διαλείματα αυτά να γίνουν ολοένα και περισσότερα, ολοένα και πιο σταθερά.... Και δεν σας κρύβω πως - παρόλο που τώρα πια όταν έρχεται η καταιγίδα μου είναι όλο και πιο δύσκολο να την αντιμετωπίσω, ακριβώς γιατί δεν είμαι αυτό που ήμουν κάποτε- βαθιά μέσα μου πιστεύω πως ότι γίνεται, γίνεται για καλό.. Όχι γιατί μιλάει όπως συνήθως η Πολυάννα αλλά γιατί έτσι μου έχει αποδείξει μέχρι σήμερα η ζωή... Οι δυσκολίες φέρνουν δώρα.... Και η καταιγίδα φέρνει στο τέλος της πάντα ένα ουράνιο τόξο...
Το σημερινό ποστ λοιπόν, το πρώτο μια εβδομάδας δύσκολης, τουλάχιστον για μένα, είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους αυτόν τον καιρό περνάνε ζόρια... Όλα καλά θα πάνε, θα το δείτε, αρκεί να κρατήσετε το κεφάλι ψηλά και να παλέψετε με θάρρος και αξιοπρέπεια... Τα φαντάσματα ζούνε μόνο στο σκοτάδι... Και καμιά φορά, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσουμε να ανοίξουμε διάπλατες τις κουρτίνες της ζωής μας και να βάλουμε μέσα άπλετο φως...
Υ.Γ. Για να πούμε και κάτι αληθινά ευχάριστο, εχτές είχε τα γενέθλια του ο Πρόβατος μας.. Και επειδή οι γιορτές κρατάνε σαράντα μέρες, να του ευχηθούμε όλοι να είναι καλά, ευτυχισμένος και χαμογελαστός και πάντα ταλαντούχος!!!!!
