Δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση, αλλά δυό μέρες ήμουν εκτός... Όχι εκτός πόλης, ούτε εκτός διάθεσης... Εκτός Internet ήμουν και τα είδα όλα... Προχτές, ξαφνικά, εκεί που χάζευα αμέριμνη και διάβαζα blogs, τσουπ, το σύστημα με πέταξε έξω...Και μετά... Τίποτα... Τα λαμπάκια του connex έσβησαν και το παράθυρο προς τον e- κόσμο έκλεισε με πάταγο... Καταρχάς να σας ομολογήσω ότι τα ΄παιξα... Δεν ξέρω αν έχω εθιστεί στην όλη φάση, αλλά πραγματικά αισθάνθηκα σαν να έχασα τον προσανατολισμό μου... Χωρίς e- mail, χωρίς Internet search, και χωρίς blog φυσικά, έτσι ξαφνικά, έμεινα μετέωρη... Ούτε την δουλειά μου δεν μπορώ να κάνω τελικά - που λέει ο λόγος- χωρίς την τεχνολογία... Τέλος πάντων, για να μην σας τα πολυλογώ, ο Γολγοθάς μου άρχισε αμέσως μετά... Ανάμεσα στις βλάβες του ΟΤΕ, το 134, το 1242, και καμιά δεκαριά ακόμα νούμερα που βρήκα στην διαδρομή - ρωτώντας πας στην Πόλη-, κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε συμβεί.... Και κανείς δεν μπορούσε να με ενημερώσει πότε θα είχα σύνδεση ξανά...
Οι γνώμες μάλιστα διίστανταν... Μια κυρία μου είπε ότι θα πάρει 48 ώρες, μια άλλη μου είπε πως θα φτιάξει μέσα στην ημέρα, ένας κύριος με ενημέρωσε πως επρόκειτο για βλάβη του κέντρου ενώ ένα τέταρτος, καθόλου εξυπηρετικός και εξαιρετικά αγενής τύπος, μου είπε στεγνά να "αναμείνω και να μην τηλεφωνώ διαρκώς"... Και μου βρόντηξε το τηλέφωνο στα μούτρα...Και με αποτρέλανε... Διότι αφ 'ενός εγώ δεν μασάω από τέτοια... Και αφ' έταίρου άμα μου πατήσεις τον κάλο μπορώ να γίνω η πιο επίμονη, σπαστικιά, τρελή πελάτισσα του κόσμου... Και με τα λαμπάκια ήδη δυό μέρες σβυστά, αυτός ο παπάρας μου πάτησε τον κάλο τελείως... Και συνέχισα να τηλεφωνώ, σε όλα τα νούμερα εναλλάξ, μέχρι που σήμερα το πρωί μου συνέβη το απίστευτο... Έπεσα σε ένα αληθινά ευγενικό και εξυπηρετικό υπάλληλο του ΟΤΕ - ναι υπάρχουν και τέτοιοι- ο οποίος μου έδωσε ένα άλλο τηλέφωνο, το οποίο σήκωσε ένας ακόμα πιο εξυπηρετικός νεαρός που μου είπε την ατάκα που με έστειλε: "Ποιό είναι το νούμερο σας? Α, μάλιστα... Σε δύο λεπτά το συνδέω...." Φυσικά μετά από τόσα τηλεφωνήματα, σιγά μην τον πίστευα... Άρχισα λοιπόν να παίζω την γνωστή κασέτα " που είμαι από προχτές χωρίς Internet, που με ταλαιπωρούν δύο μέρες, μπλα, μπλα, μπλα.." και όπως του τα έλεγα με ρωτάει το αγόρι: "είστε μπροστά στον υπολογιστή σας τώρα?" Φυσικά ήμουν εκεί... Καρφωμένη... "Για δείτε τώρα? Εντάξει?" Και κοιτάζω, και όλα τα λαμπάκια μου είχαν πρασινίσει .... Μαγικό... Αν τον είχα μπροστά μου, σας το ορκίζομαι θα του έδινα το πιο ενθουσιώδες, ρουφηχτό φιλί που διαθέτει το ρεπερτόριο μου... Που διαθέτει πολλά... Τέτοια χαρά πήρα... Δεν ήταν όμως και γλτώσαμε και οι δύο.... Και τώρα, ευτυχής και μαγεμένη, μπαίνω να χαζέψω όσα έχασα δυό μέρες τώρα και να απαντήσω και στα σχόλια που μου αφήσατε για να μην νομίζετε πως σας ξέχασα ή πως είμαι καμιά γαϊδούρα....
Και δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά νομίζω πως αυτό που μου την έσπασε τόσο δεν ήταν το ότι δεν είχα Internet αλλά το ότι δεν είχα αποφασίσει εγώ να μην έχω... Εννοώ ότι είναι άλλο να επιλέξω να μην μπω σήμερα να κάνω blogging, ή να παίξω, ή να ψάξω, ή ότι άλλο είναι να κάνω τέλος πάντων, και άλλο να το αποφασίσει για μένα ο ΟΤΕ... Και μετά να μην μπορούν να χωρίσουν δυό γαϊδουριών άχυρα... Οκ? Δεν είμαι εξαρτημένη... Μάλλον... Βαθιά κακομαθημένη είμαι και έτσι θέλω να παραμείνω παρακαλώ.... Φιλιά και καλημέρες...
Υ.Γ. Το μήνυμα της ημέρας πάντων είναι σίγουρα πως "Ο επιμένων νικά..." Ειδικά όταν έχει να κάνει με το ελληνικό δημόσιο....
Οι γνώμες μάλιστα διίστανταν... Μια κυρία μου είπε ότι θα πάρει 48 ώρες, μια άλλη μου είπε πως θα φτιάξει μέσα στην ημέρα, ένας κύριος με ενημέρωσε πως επρόκειτο για βλάβη του κέντρου ενώ ένα τέταρτος, καθόλου εξυπηρετικός και εξαιρετικά αγενής τύπος, μου είπε στεγνά να "αναμείνω και να μην τηλεφωνώ διαρκώς"... Και μου βρόντηξε το τηλέφωνο στα μούτρα...Και με αποτρέλανε... Διότι αφ 'ενός εγώ δεν μασάω από τέτοια... Και αφ' έταίρου άμα μου πατήσεις τον κάλο μπορώ να γίνω η πιο επίμονη, σπαστικιά, τρελή πελάτισσα του κόσμου... Και με τα λαμπάκια ήδη δυό μέρες σβυστά, αυτός ο παπάρας μου πάτησε τον κάλο τελείως... Και συνέχισα να τηλεφωνώ, σε όλα τα νούμερα εναλλάξ, μέχρι που σήμερα το πρωί μου συνέβη το απίστευτο... Έπεσα σε ένα αληθινά ευγενικό και εξυπηρετικό υπάλληλο του ΟΤΕ - ναι υπάρχουν και τέτοιοι- ο οποίος μου έδωσε ένα άλλο τηλέφωνο, το οποίο σήκωσε ένας ακόμα πιο εξυπηρετικός νεαρός που μου είπε την ατάκα που με έστειλε: "Ποιό είναι το νούμερο σας? Α, μάλιστα... Σε δύο λεπτά το συνδέω...." Φυσικά μετά από τόσα τηλεφωνήματα, σιγά μην τον πίστευα... Άρχισα λοιπόν να παίζω την γνωστή κασέτα " που είμαι από προχτές χωρίς Internet, που με ταλαιπωρούν δύο μέρες, μπλα, μπλα, μπλα.." και όπως του τα έλεγα με ρωτάει το αγόρι: "είστε μπροστά στον υπολογιστή σας τώρα?" Φυσικά ήμουν εκεί... Καρφωμένη... "Για δείτε τώρα? Εντάξει?" Και κοιτάζω, και όλα τα λαμπάκια μου είχαν πρασινίσει .... Μαγικό... Αν τον είχα μπροστά μου, σας το ορκίζομαι θα του έδινα το πιο ενθουσιώδες, ρουφηχτό φιλί που διαθέτει το ρεπερτόριο μου... Που διαθέτει πολλά... Τέτοια χαρά πήρα... Δεν ήταν όμως και γλτώσαμε και οι δύο.... Και τώρα, ευτυχής και μαγεμένη, μπαίνω να χαζέψω όσα έχασα δυό μέρες τώρα και να απαντήσω και στα σχόλια που μου αφήσατε για να μην νομίζετε πως σας ξέχασα ή πως είμαι καμιά γαϊδούρα....
Και δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά νομίζω πως αυτό που μου την έσπασε τόσο δεν ήταν το ότι δεν είχα Internet αλλά το ότι δεν είχα αποφασίσει εγώ να μην έχω... Εννοώ ότι είναι άλλο να επιλέξω να μην μπω σήμερα να κάνω blogging, ή να παίξω, ή να ψάξω, ή ότι άλλο είναι να κάνω τέλος πάντων, και άλλο να το αποφασίσει για μένα ο ΟΤΕ... Και μετά να μην μπορούν να χωρίσουν δυό γαϊδουριών άχυρα... Οκ? Δεν είμαι εξαρτημένη... Μάλλον... Βαθιά κακομαθημένη είμαι και έτσι θέλω να παραμείνω παρακαλώ.... Φιλιά και καλημέρες...
Υ.Γ. Το μήνυμα της ημέρας πάντων είναι σίγουρα πως "Ο επιμένων νικά..." Ειδικά όταν έχει να κάνει με το ελληνικό δημόσιο....
