Αν αυτό το blog λειτουργεί όντως - και- ψυχοθεραπευτικά, τότε σήμερα είναι μέρα αυτογνωσίας... Άσχετα από το τι γράφω καθημερινά, ή μάλλον άσχετα από το τι επιλέγω να γράφω καθημερινά, τον τελευταίο καιρό οι δύσκολες μέρες διαδέχονται τις εύκολες με ρυθμό καταιγιστικό... Είναι περίοδος ανακατατάξεων συτή, ή έτσι την νοιώθω, και ξαφνικά πρέπει να επαναπροσδιορίσω την θέση μου σε όλη μου την ζωή... Στην δουλειά μου που έχει λιμνάσει και χρειάζεται μια ώθηση- ή μια στροφή-, στην σχέση μου με τον Μάνο που η καινούργια του δουλειά και οι πολύ περισσότερες του υποχρεώσεις ελαχιστοποιούν τον κοινό μας χρόνο, στην σχέση μου με τον Άρι που περνάει την εφηβεία και κυρίως, σε σχέση με εμένα την ίδια που αυτό που έχω γίνει, ή άντε αυτό που γίνομαι σιγά σιγά δεν με ικανοποιεί πια... Για να μην σας πω ότι με τρομάζει...
Τις περισσότερες μέρες η Πολυάννα μέσα μου με πείθει πως όλα θα πάνε καλά... Υπάρχουν και μέρες που κυριαρχεί η αναβλητικότητα μου και επιλέγω απλά να "αλλάξω πλευρό" και να υποδυθώ πως δεν υπάρχει πρόβλημα.. Υπάρχουν όμως και οι μέρες που μια μικρή, ελάχιστη αφορμή, ξεσηκώνει θύελες... Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύκολο όλο αυτό το concept... Ήμουν ευχαριστημένη από την ζωή μου μέχρι σήμερα, γιατί την είχα διαλλέξει και την είχα παλέψει... Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται ποτέ σε κανέναν, και η ισορροπία που είχαμε, οι τρεις μας αλλά κα οι ελάχιστα πιο έξω αγαπημένοι μου άνθρωποι, με έκανε να νοιώθω περήφανη.. Και ασφαλής..
Τώρα δεν νοιώθω ασφαλής πια... Σαν παιδάκι νοιώθω , που πρέπει να ανακαλύψω από την αρχή τα όρια και την θέση μου, και αυτή η διαδρομή που ξέρω πως είναι μακριά και δύσκολη με τρομάζει... Ή μάλλον δεν με τρομάζει απλά, με πανικοβάλει απολύτως... Και έχω και αυτόν τον χαρακτήρα τον δύσκολο και τον απρόβλεπτο, τον απόλυτα κυκλοθυμικό που δεν βοηθάει κανέναν, ούτε εμένα ούτε τους γύρω μου να βρώ μια άκρη και έναν τρόπο... Μια αρχή και ένα τέλος... Προσπαθόντας να αναλύσω ψύχραιμα τα όσα νοιώθω, έτσι όπως μας έμαθε να κάνουμε ο Γιάννης, ανακαλύπτω έναν κόμπο δακρύων που κατοικεί μόνιμα μέσα στο στήθος μου και είναι έτοιμος να ξεσπάσει με κάθε ευκαιρία... Νοιώθω μόνη μου και νοιώθω φοβισμένη... Νοιώθω πως η ζωή μου με ξεπερνά και πως πρέπει να τρέξω να την προλάβω, αλλά δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε διάθεση... Όλα γύρω μου αλλάζουν, προχωράνε, και έτσι πρέπει ξαφνικά να αλλάξω και εγώ... Και αυτό το πρέπει με αγχώνει και με αποδιοργανώνει.... Ο Άρις με χρειάζεται όλο και λιγότερο, ο Μάνος προσπαθεί να βρίσκει χρόνο για μένα και αυτή του η προσπάθεια που την καταλαβαίνω με κάνει να νοιώθω "βάρος", οι κολλητές μου έχουν καινούριες ζωές που τους αποροφούν πολύ από τον κοινό χρόνο που είχαμε μέχρι τώρα, και εγώ... Εγώ έχω μια δουλειά part time που πρέπει να την κυνηγήσω για να την αυξήσω, σε έναν χώρο ανταγωνιστικό και γεμάτο νέα παιδιά που είναι πρόθυμα να δουλέψουν πολύ περισσότερο από μένα και για πολύ λιγότερα χρήματα, έχω διάφορα πράγματα να κάνω μέσα στο σπίτι, όμως το σπίτι μου είναι άδειο πια από ανθρώπους και με ψυχοπλακώνει, έχω έναν άντρα που με αγαπάει μεν αλλά έχει όλο και λιγότερο χρόνο για μένα και αυτό πρέπει να το σεβαστώ και να πείσω και τον εαυτό μου πως δεν με πειράζει, και ένα παιδί που πρέπει να είμαι δίπλα του χωρίς να το καταπιέζω και χωρίς να το κάνω να αγχώνεται , ένα παιδί που έχει ξεκινήσει πια να ζει την δική του ζωή και να φεύγει μακριά από την δική μου... Πράγμα απολύτως φυσιολογικό, και ίσως το μόνο για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη...
Για όλα τα υπόλοιπα, πέστε με αφελή, πέστε με αλλού νυχτωμένη, ήμουν απολύτως απροετοίμαστη.. Παρόλα αυτά οι περιστάσεις απαιτούν να βρω άλλα πράγματα για να γεμίσω την ζωή μου και τον χρόνο μου... Πρέπει να στήσω την ζωή μου σχεδόν από την αρχή, σε άλλες βάσεις, μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάω αλλά , ταυτόχρονα, χωρίς αυτούς... Και δεν είναι πως δεν έχω άλλους ανθρώπους, ή άλλα πράγματα να γεμίσω τις ώρες και τις μέρες μου... Αλήθεια, δεν είναι αυτό...Είναι που δεν έχω καταλάβει ακόμα για ποιό λόγο πρέπει να ξεκινήσω να ζω σαν να είμαι μόνη μου ενώ δεν είμαι.... Σαν μασημένη μπουκιά το έχω στο στόμα μου, που δεν μπορώ, τουλάχιστον ακόμα, να την καταπιώ... Να την χωνέψω... Αναγκαστικά θα το κάνω... Αυτή η μίζερη γκρινιάρα γυναικούλα που κοντεύω να γίνω απωθεί εμένα περισσότερο από ότι απωθεί τους άλλους.. Ευτυχώς... Αναγκαστικά θα ξυπνήσω ένα πρωί και δεν θα έχω άλλα περιθώρια, δεν θα έχω αφήσει εγώ στον εαυτό μου άλλα περιθώρια... Και θα πάω να μιλήσω και για καινούριες δουλειές, και θα αρχίσω να βγαίνω με καινούριους ανθρώπους, και θα ξαναρχίσω να κανονίζω δικά μου προγράμματα και να κάνω πράγματα για μένα, για να περνάω καλά... Το μόνο που δεν ξέρω, όταν συμβούν όλα αυτά, είναι τι νόημα θα έχει πια το "μαζί"... Τι νόημα έχει να είμαι μαζί με κάποιους ανθρώπους αν για να συνυπάρχουμε αρμονικά πρέπει να ξαναρχίσω να ζω μόνη μου...
Υ.Γ. Πριν ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι αυτό ήμουν σε πολύ χειρότερο mood... Διάβασα όμως το post του Άρη (με τίτλο Άλφα- Βήτα- Γάμα -Δέλτα) και αυτός ο κόμπος που είχα στο στήθος, αυτός ο "τρόμος σαν βόμβος στο διάφραγμα" όπως τόσο ωραία τον περιγράφει, σαν να χαλάρωσε μια στάλα... Προφανώς περνάμε όλοι εποχές ανακατατάξεων... Εποχές που πρέπει να οπλιστούμε με θάρρος, να κοιτάξουμε μπροστά και να πάμε παρακάτω... Εποχές αλλαγών...
Τις περισσότερες μέρες η Πολυάννα μέσα μου με πείθει πως όλα θα πάνε καλά... Υπάρχουν και μέρες που κυριαρχεί η αναβλητικότητα μου και επιλέγω απλά να "αλλάξω πλευρό" και να υποδυθώ πως δεν υπάρχει πρόβλημα.. Υπάρχουν όμως και οι μέρες που μια μικρή, ελάχιστη αφορμή, ξεσηκώνει θύελες... Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύκολο όλο αυτό το concept... Ήμουν ευχαριστημένη από την ζωή μου μέχρι σήμερα, γιατί την είχα διαλλέξει και την είχα παλέψει... Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται ποτέ σε κανέναν, και η ισορροπία που είχαμε, οι τρεις μας αλλά κα οι ελάχιστα πιο έξω αγαπημένοι μου άνθρωποι, με έκανε να νοιώθω περήφανη.. Και ασφαλής..
Τώρα δεν νοιώθω ασφαλής πια... Σαν παιδάκι νοιώθω , που πρέπει να ανακαλύψω από την αρχή τα όρια και την θέση μου, και αυτή η διαδρομή που ξέρω πως είναι μακριά και δύσκολη με τρομάζει... Ή μάλλον δεν με τρομάζει απλά, με πανικοβάλει απολύτως... Και έχω και αυτόν τον χαρακτήρα τον δύσκολο και τον απρόβλεπτο, τον απόλυτα κυκλοθυμικό που δεν βοηθάει κανέναν, ούτε εμένα ούτε τους γύρω μου να βρώ μια άκρη και έναν τρόπο... Μια αρχή και ένα τέλος... Προσπαθόντας να αναλύσω ψύχραιμα τα όσα νοιώθω, έτσι όπως μας έμαθε να κάνουμε ο Γιάννης, ανακαλύπτω έναν κόμπο δακρύων που κατοικεί μόνιμα μέσα στο στήθος μου και είναι έτοιμος να ξεσπάσει με κάθε ευκαιρία... Νοιώθω μόνη μου και νοιώθω φοβισμένη... Νοιώθω πως η ζωή μου με ξεπερνά και πως πρέπει να τρέξω να την προλάβω, αλλά δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε διάθεση... Όλα γύρω μου αλλάζουν, προχωράνε, και έτσι πρέπει ξαφνικά να αλλάξω και εγώ... Και αυτό το πρέπει με αγχώνει και με αποδιοργανώνει.... Ο Άρις με χρειάζεται όλο και λιγότερο, ο Μάνος προσπαθεί να βρίσκει χρόνο για μένα και αυτή του η προσπάθεια που την καταλαβαίνω με κάνει να νοιώθω "βάρος", οι κολλητές μου έχουν καινούριες ζωές που τους αποροφούν πολύ από τον κοινό χρόνο που είχαμε μέχρι τώρα, και εγώ... Εγώ έχω μια δουλειά part time που πρέπει να την κυνηγήσω για να την αυξήσω, σε έναν χώρο ανταγωνιστικό και γεμάτο νέα παιδιά που είναι πρόθυμα να δουλέψουν πολύ περισσότερο από μένα και για πολύ λιγότερα χρήματα, έχω διάφορα πράγματα να κάνω μέσα στο σπίτι, όμως το σπίτι μου είναι άδειο πια από ανθρώπους και με ψυχοπλακώνει, έχω έναν άντρα που με αγαπάει μεν αλλά έχει όλο και λιγότερο χρόνο για μένα και αυτό πρέπει να το σεβαστώ και να πείσω και τον εαυτό μου πως δεν με πειράζει, και ένα παιδί που πρέπει να είμαι δίπλα του χωρίς να το καταπιέζω και χωρίς να το κάνω να αγχώνεται , ένα παιδί που έχει ξεκινήσει πια να ζει την δική του ζωή και να φεύγει μακριά από την δική μου... Πράγμα απολύτως φυσιολογικό, και ίσως το μόνο για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη...
Για όλα τα υπόλοιπα, πέστε με αφελή, πέστε με αλλού νυχτωμένη, ήμουν απολύτως απροετοίμαστη.. Παρόλα αυτά οι περιστάσεις απαιτούν να βρω άλλα πράγματα για να γεμίσω την ζωή μου και τον χρόνο μου... Πρέπει να στήσω την ζωή μου σχεδόν από την αρχή, σε άλλες βάσεις, μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάω αλλά , ταυτόχρονα, χωρίς αυτούς... Και δεν είναι πως δεν έχω άλλους ανθρώπους, ή άλλα πράγματα να γεμίσω τις ώρες και τις μέρες μου... Αλήθεια, δεν είναι αυτό...Είναι που δεν έχω καταλάβει ακόμα για ποιό λόγο πρέπει να ξεκινήσω να ζω σαν να είμαι μόνη μου ενώ δεν είμαι.... Σαν μασημένη μπουκιά το έχω στο στόμα μου, που δεν μπορώ, τουλάχιστον ακόμα, να την καταπιώ... Να την χωνέψω... Αναγκαστικά θα το κάνω... Αυτή η μίζερη γκρινιάρα γυναικούλα που κοντεύω να γίνω απωθεί εμένα περισσότερο από ότι απωθεί τους άλλους.. Ευτυχώς... Αναγκαστικά θα ξυπνήσω ένα πρωί και δεν θα έχω άλλα περιθώρια, δεν θα έχω αφήσει εγώ στον εαυτό μου άλλα περιθώρια... Και θα πάω να μιλήσω και για καινούριες δουλειές, και θα αρχίσω να βγαίνω με καινούριους ανθρώπους, και θα ξαναρχίσω να κανονίζω δικά μου προγράμματα και να κάνω πράγματα για μένα, για να περνάω καλά... Το μόνο που δεν ξέρω, όταν συμβούν όλα αυτά, είναι τι νόημα θα έχει πια το "μαζί"... Τι νόημα έχει να είμαι μαζί με κάποιους ανθρώπους αν για να συνυπάρχουμε αρμονικά πρέπει να ξαναρχίσω να ζω μόνη μου...
Υ.Γ. Πριν ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι αυτό ήμουν σε πολύ χειρότερο mood... Διάβασα όμως το post του Άρη (με τίτλο Άλφα- Βήτα- Γάμα -Δέλτα) και αυτός ο κόμπος που είχα στο στήθος, αυτός ο "τρόμος σαν βόμβος στο διάφραγμα" όπως τόσο ωραία τον περιγράφει, σαν να χαλάρωσε μια στάλα... Προφανώς περνάμε όλοι εποχές ανακατατάξεων... Εποχές που πρέπει να οπλιστούμε με θάρρος, να κοιτάξουμε μπροστά και να πάμε παρακάτω... Εποχές αλλαγών...
