Από χτες το βράδυ που έφυγα από την συνάντηση των Δρόμων Ζωής παίρνω βαθιές ανάσες αλλά ο αέρας δεν καταφέρνει να γεμίσει τα πενυμόνια μου μέχρι τέρμα.... Σαν να με εμποδίζει ένας κόμπος που έχει εγκατασταθεί μέσα μου και δεν λέει να πάει πιο κάτω... Μην το παρεξηγήσετε αυτό που γράφω, πέρασα υπέροχα εχτές και θα ευχαριστώ πάντα την Τίνα που μου έδωσε την ευκαιρία να "ακουμπήσω" όλα αυτά τα συγκλονιστικά που συμβαίνουν γύρω μας και - πολύ συχνά- δεν παίρνουμε πρέφα... Απλά εχτές συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να είσαι ενεργός πολίτης και πόσο απέχω ακόμα από αυτό, παρόλη την καλή μου διάθεση...
Εχτές γνώρισα ανθρώπους που αναλαμβάνουν με ευχαρίστηση και πάθος την τεράστια ευθύνη του να διαβάζουν μια φορά την εβδομάδα, για όλον τον χρόνο από ένα έως τρία παιδάκια βοηθόντας τα να μάθουν γραφή και ανάγνωση ώστε να μπορούν να παρακολουθούν την τάξη τους στο σχολείο... Και που τηρούν ευλαβικά αυτή τους την "υποχρέωση" κάθε εβδομάδα, όλον τον χρόνο, βρέξει ή χιονίσει.... Γνώρισα ανθρώπους που διασχίζουν την μισή Αθήνα για να παραλάβουν τα μικρότερα παιδιά το μεσημέρι από το σχολείο, να τα πάνε στο Κέντρο των Δρόμων Ζωής, να τους κάνουν μάθημα με κάρτες και παιχνίδια και μετά να τα παραδώσουν στα σπίτια τους... Γνώρισα ανθρώπους που βοήθησαν παιδιά να φύγουν από τα φανάρια και να τελειώσουν το σχολείο.... Γνώρισα ανθρώπους που σκύβουν καθημερινά πάνω από τα προβλήματα των μεταναστών, τους βοηθούν και τους υποστηρίζουν και συμπάσχουν μαζί τους με αγάπη και με ειλικρίνια... Γνώρισα ανθρώπους που νοιάζονται... Και που τα όνειρα τους για μια καλύτερη κοινωνία δεν τα αφήνουν στα λόγια και στις συζητήσεις μεταξύ φίλων αλλά τα κάνουν πράξη.... Και αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχώς, όχι μόνο υπάρχουν γύρω μας, αλλά είναι και πολλοί....
Εγώ, δυστυχώς, δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία ... Ξέρω πως αν αναλάμβανα ένα παιδάκι, παρόλη την καλή μου διάθεση, θα ερχόταν μια μέρα που δεν θα πήγαινα... Μια μέρα που θα έβρεχε, ή που θα ήμουν κουρασμένη, ή που θα βαριόμουν να φύγω από σπίτι μου και να κατέβω στο Γκάζι.... Μια μέρα που θα προτιμούσα και αράξω στον καναπέ μου παρόλο που θα ήξερα πως θα απογοήτευα ένα παιδάκι που θα βασιζόταν στην βοήθεια μου... Σαφώς μπορώ να βοηθήσω αλλού και θα το κάνω... Στο bazaar, που είναι πολύ σημαντικό για τους Δρόμους μια που από αυτό μαζεύονται τα χρήματα που τους είναι απαραίτητα για να πληρώσουν το ενοίκιο του Κέντρου και να καλύψουν όλες τις υπόλοιπες ανάγκες των παιδιών που διαρκώς μεγαλώνουν... Και στην δημοσιοποίηση της ιστορίας έτσι ώστε να μαζευτεί όσος περισσότερος κόσμος γίνεται... Όμως αυτά είναι εύκολα πράγματα για μένα.... Γιατί κινούμαι σε ένα κύκλο ανθρώπων συγκεκριμμένο, γιατί κάνω μια δουλειά που έχει να κάνει με την επικοινωνία, γιατί είμαι καλή στα οργανωτικά, γιατί έχω καλό μπλα- μπλά και ψήνω εύκολα κόσμο όταν χρειαστεί.... Είναι εύκολα πράγματα, και γι΄αυτό και θα τα κάνω... Στα άλλα, τα δύκολα, κάνω πίσω... Και μπορεί αυτό να μην με κάνει κακό άνθρωπο, αλλά με κάνει σίγουρα να νοιώθω πως έχω μεγάλη πορεία να διασχίσω για να φτάσω τους άλλους....
Όλα αυτά συζητούσαμε εχτές μετά την συγκέντρωση όταν πήγαμε με την Τίνα και τον Φώτη στο Dirty Ginger εκεί κοντά και καταλήξαμε τελικά στο συμπέρασμα πως ο καθένας βοηθάει όσο μπορεί και όσο αντέχει... Και πως ακόμα και το κάτι είναι καλύτερο από το τίποτα... Ειδικά όταν είναι για έναν τόσο καλό σκοπό... Πολύ σύντομα θα υπάρξει ένα Link για το τι χρειάζεται για το bazaar οπότε θα μπορείτε όλοι να ρίξετε μια ματιά και να δείτε αν μπορείτε να προσφέρετε κάτι... Από κάτι που φτιάχνετε και θα μπορούσε να πουληθεί μέχρι λίγο από τον χρόνο σας για το στήσιμο και την λειτουργία του...
Κατά τα άλλα, σήμερα πήγα για καφέ στην φίλη μου την Κατερίνα, και χαζεύοντας τον υπέροχο κήπο της με τα πεύκα και το γκαζόν σκεφτόμουν παιδάκια να τρέχουν και να γελάνε, και μπαλόνια, και μουσικές και κλόουν και μαλλί της γριάς.... Και το βράδυ αποφάσισα πως δεν θέλω να κάνω τίποτα... Δεν θέλω να πάω πουθενά... Θέλω να χωθώ στον καναπέ μου, να ανάψω τα κεράκια μου, να δω κάτι ανάλαφρο στο DVD μαζί με τον Μάνο και τον Άρι και να πάρω βαθιές, απολαυστικές ανάσες οικογενειακής θαλπωρής και ευτυχίας... Να χαρώ αυτές τις απλές, αγαπημένες στιγμές της καθημερινότητας που πολύ συχνά θεωρούμε δεδομένες αλλά που για πολύ, πολύ κόσμο δεν είναι.... Και αν απολύτως εγωϊστικά κατέληγα σε ένα συμπέρασμα για την χτεσινή μου εμπειρία θα ήταν πως με βοήθησε να συνειδητοποιήσω, για μια ακόμα φορά, από διαφορετικό δρόμο, και πέρα από όλα τα άλλα, πόσο τυχερή είμαι.... Όχι γιατί έχω περισσότερα χρήματα, ούτε γιατί ζω μια πιο άνετη ζωή από αυτούς τους ανθρώπους... Αλλά γιατί ζω την ζωή μου περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε και από φίλους καρδιάς, που η θετική τους ενέργεια και η αγάπη τους με προστατεύει αποτελεσματικά από τα δυσάρεστα του έξω κόσμου... Που είναι πολλά.....
Εχτές γνώρισα ανθρώπους που αναλαμβάνουν με ευχαρίστηση και πάθος την τεράστια ευθύνη του να διαβάζουν μια φορά την εβδομάδα, για όλον τον χρόνο από ένα έως τρία παιδάκια βοηθόντας τα να μάθουν γραφή και ανάγνωση ώστε να μπορούν να παρακολουθούν την τάξη τους στο σχολείο... Και που τηρούν ευλαβικά αυτή τους την "υποχρέωση" κάθε εβδομάδα, όλον τον χρόνο, βρέξει ή χιονίσει.... Γνώρισα ανθρώπους που διασχίζουν την μισή Αθήνα για να παραλάβουν τα μικρότερα παιδιά το μεσημέρι από το σχολείο, να τα πάνε στο Κέντρο των Δρόμων Ζωής, να τους κάνουν μάθημα με κάρτες και παιχνίδια και μετά να τα παραδώσουν στα σπίτια τους... Γνώρισα ανθρώπους που βοήθησαν παιδιά να φύγουν από τα φανάρια και να τελειώσουν το σχολείο.... Γνώρισα ανθρώπους που σκύβουν καθημερινά πάνω από τα προβλήματα των μεταναστών, τους βοηθούν και τους υποστηρίζουν και συμπάσχουν μαζί τους με αγάπη και με ειλικρίνια... Γνώρισα ανθρώπους που νοιάζονται... Και που τα όνειρα τους για μια καλύτερη κοινωνία δεν τα αφήνουν στα λόγια και στις συζητήσεις μεταξύ φίλων αλλά τα κάνουν πράξη.... Και αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχώς, όχι μόνο υπάρχουν γύρω μας, αλλά είναι και πολλοί....
Εγώ, δυστυχώς, δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία ... Ξέρω πως αν αναλάμβανα ένα παιδάκι, παρόλη την καλή μου διάθεση, θα ερχόταν μια μέρα που δεν θα πήγαινα... Μια μέρα που θα έβρεχε, ή που θα ήμουν κουρασμένη, ή που θα βαριόμουν να φύγω από σπίτι μου και να κατέβω στο Γκάζι.... Μια μέρα που θα προτιμούσα και αράξω στον καναπέ μου παρόλο που θα ήξερα πως θα απογοήτευα ένα παιδάκι που θα βασιζόταν στην βοήθεια μου... Σαφώς μπορώ να βοηθήσω αλλού και θα το κάνω... Στο bazaar, που είναι πολύ σημαντικό για τους Δρόμους μια που από αυτό μαζεύονται τα χρήματα που τους είναι απαραίτητα για να πληρώσουν το ενοίκιο του Κέντρου και να καλύψουν όλες τις υπόλοιπες ανάγκες των παιδιών που διαρκώς μεγαλώνουν... Και στην δημοσιοποίηση της ιστορίας έτσι ώστε να μαζευτεί όσος περισσότερος κόσμος γίνεται... Όμως αυτά είναι εύκολα πράγματα για μένα.... Γιατί κινούμαι σε ένα κύκλο ανθρώπων συγκεκριμμένο, γιατί κάνω μια δουλειά που έχει να κάνει με την επικοινωνία, γιατί είμαι καλή στα οργανωτικά, γιατί έχω καλό μπλα- μπλά και ψήνω εύκολα κόσμο όταν χρειαστεί.... Είναι εύκολα πράγματα, και γι΄αυτό και θα τα κάνω... Στα άλλα, τα δύκολα, κάνω πίσω... Και μπορεί αυτό να μην με κάνει κακό άνθρωπο, αλλά με κάνει σίγουρα να νοιώθω πως έχω μεγάλη πορεία να διασχίσω για να φτάσω τους άλλους....
Όλα αυτά συζητούσαμε εχτές μετά την συγκέντρωση όταν πήγαμε με την Τίνα και τον Φώτη στο Dirty Ginger εκεί κοντά και καταλήξαμε τελικά στο συμπέρασμα πως ο καθένας βοηθάει όσο μπορεί και όσο αντέχει... Και πως ακόμα και το κάτι είναι καλύτερο από το τίποτα... Ειδικά όταν είναι για έναν τόσο καλό σκοπό... Πολύ σύντομα θα υπάρξει ένα Link για το τι χρειάζεται για το bazaar οπότε θα μπορείτε όλοι να ρίξετε μια ματιά και να δείτε αν μπορείτε να προσφέρετε κάτι... Από κάτι που φτιάχνετε και θα μπορούσε να πουληθεί μέχρι λίγο από τον χρόνο σας για το στήσιμο και την λειτουργία του...
Κατά τα άλλα, σήμερα πήγα για καφέ στην φίλη μου την Κατερίνα, και χαζεύοντας τον υπέροχο κήπο της με τα πεύκα και το γκαζόν σκεφτόμουν παιδάκια να τρέχουν και να γελάνε, και μπαλόνια, και μουσικές και κλόουν και μαλλί της γριάς.... Και το βράδυ αποφάσισα πως δεν θέλω να κάνω τίποτα... Δεν θέλω να πάω πουθενά... Θέλω να χωθώ στον καναπέ μου, να ανάψω τα κεράκια μου, να δω κάτι ανάλαφρο στο DVD μαζί με τον Μάνο και τον Άρι και να πάρω βαθιές, απολαυστικές ανάσες οικογενειακής θαλπωρής και ευτυχίας... Να χαρώ αυτές τις απλές, αγαπημένες στιγμές της καθημερινότητας που πολύ συχνά θεωρούμε δεδομένες αλλά που για πολύ, πολύ κόσμο δεν είναι.... Και αν απολύτως εγωϊστικά κατέληγα σε ένα συμπέρασμα για την χτεσινή μου εμπειρία θα ήταν πως με βοήθησε να συνειδητοποιήσω, για μια ακόμα φορά, από διαφορετικό δρόμο, και πέρα από όλα τα άλλα, πόσο τυχερή είμαι.... Όχι γιατί έχω περισσότερα χρήματα, ούτε γιατί ζω μια πιο άνετη ζωή από αυτούς τους ανθρώπους... Αλλά γιατί ζω την ζωή μου περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε και από φίλους καρδιάς, που η θετική τους ενέργεια και η αγάπη τους με προστατεύει αποτελεσματικά από τα δυσάρεστα του έξω κόσμου... Που είναι πολλά.....
